Ως μελετητής της αντιξοότητας, μου είχε κάνει εντύπωση πώς κάποιοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μεγάλες προκλήσεις φαίνεται ν′ αντλούν δύναμη απ′ αυτές. Η λαϊκή σοφία λέει πως αυτό έχει να κάνει με το να βρίσκεις νόημα. Για καιρό πίστευα ότι το νόημα ήταν κάπου εκεί έξω, πως ήταν κάποια μεγάλη αλήθεια που περίμενε ν' ανακαλυφθεί.
As a student of adversity, I've been struck over the years by how some people with major challenges seem to draw strength from them. And I've heard the popular wisdom that that has to do with finding meaning. And for a long time, I thought the meaning was out there, some great truth waiting to be found.
Με τον καιρό, αισθάνομαι πως η αλήθεια δεν έχει σημασία. Λέμε, «βρίσκω νόημα», αλλά καλύτερα ας το πούμε, «σμιλεύω νόημα».
But over time, I've come to feel that the truth is irrelevant. We call it "finding meaning," but we might better call it "forging meaning."
Το τελευταίο μου βιβλίο είχε να κάνει με το πώς διαχειρίζονται οι οικογένειες τα παιδιά με απαιτήσεις ή τ' ασυνήθιστα παιδιά. Μια μητέρα που της πήρα συνέντευξη, είχε δύο παιδιά με σοβαρές, πολλαπλές αναπηρίες και μου είπε, «Οι άνθρωποι μας λένε συνεχώς πράγματα όπως, "Ο Θεός δε σου δίνει περισσότερα απ' όσα μπορείς ν' αντιμετωπίσεις." Αλλά παιδιά σαν τα δικά μας, δεν έρχονται προκαθορισμένα ως δώρα. Είναι δώρα επειδή αυτό επιλέξαμε».
My last book was about how families manage to deal with various kinds of challenging or unusual offspring. And one of the mothers I interviewed, who had two children with multiple severe disabilities, said to me, "People always give us these little sayings like, 'God doesn't give you any more than you can handle.' But children like ours are not preordained as a gift. They're a gift because that's what we have chosen."
Κάνουμε τέτοιες επιλογές σ' όλη μας τη ζωή. Όταν πήγαινα στη δευτέρα τάξη, ο Μπόμπι Φίνκελ έκανε ένα πάρτι γενεθλίων και κάλεσε όλους στην τάξη εκτός από εμένα. Η μητέρα μου θεώρησε ότι έγινε λάθος και τηλεφώνησε στην κυρία Φίνκελ, που της είπε ότι ο Μπόμπι δε με συμπαθούσε και δε με ήθελε στο πάρτι του. Εκείνη την ημέρα, η μαμά μου με πήγε στο ζωολογικό κήπο και μετά για παγωτό. Όταν ήμουν στην Α΄ Γυμνασίου, ένα από τα παιδιά στο σχολικό μου έβγαλε το παρατσούκλι «Ριρής», για να περιγράψει, εν συντομία, τον τρόπο που φερόμουν, και μερικές φορές, αυτός και η κουστωδία του με κορόιδευαν προκλητικά σ' όλη τη διαδρομή με το σχολικό, 45 λεπτά πήγαινε, 45 λεπτά έλα. «Ριρή! Ριρή! Ριρή! Ριρή!» Στη Β' Γυμνασίου, η καθηγήτρια της Φυσικής μας είπε ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι άντρες έχουν ακράτεια κοπράνων εξαιτίας του τραύματος στον σφιγκτήρα. Έτσι, τέλειωσα το Γυμνάσιο χωρίς να πάω ποτέ στην καφετέρια, όπου είτε θα καθόμουν με τα κορίτσια και θα με χλεύαζαν γι' αυτό, ή θα καθόμουν με τα αγόρια και θα με κορόιδευαν που δεν κάθομαι με τα κορίτσια.
We make those choices all our lives. When I was in second grade, Bobby Finkel had a birthday party and invited everyone in our class but me. My mother assumed there had been some sort of error, and she called Mrs. Finkel, who said that Bobby didn't like me and didn't want me at his party. And that day, my mom took me to the zoo and out for a hot fudge sundae. When I was in seventh grade, one of the kids on my school bus nicknamed me "Percy," as a shorthand for my demeanor. And sometimes, he and his cohort would chant that provocation the entire school bus ride, 45 minutes up, 45 minutes back: "Percy! Percy! Percy! Percy!" When I was in eighth grade, our science teacher told us that all male homosexuals develop fecal incontinence because of the trauma to their anal sphincter. And I graduated high school without ever going to the cafeteria, where I would have sat with the girls and been laughed at for doing so, or sat with the boys, and been laughed at for being a boy who should be sitting with the girls.
Επιβίωσα στην παιδική μου ηλικία αντέχοντας και αποφεύγοντας καταστάσεις. Αυτό που δεν γνώριζα τότε, και τώρα το γνωρίζω, είναι ότι τα συγκεκριμένα συναισθήματα μπορούν να σε βοηθούν να σμιλεύσεις νόημα. Μόλις το καταφέρεις αυτό, πρέπει να δώσεις στο νόημα αυτό μια νέα ταυτότητα. Πρέπει να πάρεις τα τραύματα και να τα ενσωματώσεις σ' αυτό που έγινες. Πρέπει να γυρίζεις σελίδα στα χειρότερα περιστατικά της ζωής σου και να τα μετατρέπεις σε θρίαμβο, προβάλλοντας έναν καλύτερο εαυτό, ως απάντηση σ′ αυτά που σε πληγώνουν.
I survived that childhood through a mix of avoidance and endurance. What I didn't know then and do know now, is that avoidance and endurance can be the entryway to forging meaning. After you've forged meaning, you need to incorporate that meaning into a new identity. You need to take the traumas and make them part of who you've come to be, and you need to fold the worst events of your life into a narrative of triumph, evincing a better self in response to things that hurt. One of the other mothers I interviewed when I was working on my book
Μια άλλη μητέρα από την οποία πήρα συνέντευξη για το βιβλίο μου, είχε βιαστεί όταν ήταν έφηβη, και απέκτησε ένα παιδί από τον βιασμό, εξαιτίας του οποίου αναγκάστηκε ν' αναβάλλει σχέδια της για καριέρα και να διαλύσει όλες τις συναισθηματικές της σχέσεις. Όμως όταν τη συνάντησα, ήταν 50 χρονών και της είπα, «Σκέφτεσαι συχνά τον βιαστή σου;» Μου είπε, «Τον σκεφτόμουν με θυμό, αλλά τώρα τον λυπάμαι». Σκέφτηκα πως τον λυπάται επειδή πρέπει να ήταν υποανάπτυκτος για να κάνει κάτι τόσο τρομερό. «Τον λυπάσαι;» τη ρώτησα, και απάντησε, «Ναι, επειδή έχει μια πανέμορφη κόρη, και δύο πανέμορφα εγγόνια και δεν το γνωρίζει, αλλά το γνωρίζω εγώ. Έτσι, εγώ είμαι η τυχερή».
had been raped as an adolescent, and had a child following that rape, which had thrown away her career plans and damaged all of her emotional relationships. But when I met her, she was 50, and I said to her, "Do you often think about the man who raped you?" And she said, "I used to think about him with anger, but now only with pity." And I thought she meant pity because he was so unevolved as to have done this terrible thing. And I said, "Pity?" And she said, "Yes, because he has a beautiful daughter and two beautiful grandchildren, and he doesn't know that, and I do. So as it turns out, I'm the lucky one."
Κάποιοι από τους αγώνες μας έχουν να κάνουν με εκ γενετής καταστάσεις: με το φύλο μας, τη σεξουαλικότητά μας, τη φυλή μας, την αναπηρία μας. Άλλοι έχουν να κάνουν με πράγματα που μας συνέβησαν: να είσαι πολιτικός κρατούμενος, να είσαι θύμα βιασμού, να έχεις επιζήσει από τυφώνα. Η ταυτότητα συμπεριλαμβάνει τη συμμετοχή σε μια κοινότητα από την οποία αντλείς, αλλά και προσφέρεις δύναμη. Έχει να κάνει με την αντικατάσταση του «αλλά» με το «και». Να μη λες, «Είμαι εδώ, αλλά έχω καρκίνο», αλλά να λες, «Έχω καρκίνο και είμαι εδώ».
Some of our struggles are things we're born to: our gender, our sexuality, our race, our disability. And some are things that happen to us: being a political prisoner, being a rape victim, being a Katrina survivor. Identity involves entering a community to draw strength from that community, and to give strength there, too. It involves substituting "and" for "but" -- not "I am here but I have cancer," but rather, "I have cancer and I am here."
Όταν ντρεπόμαστε, δεν μπορούμε να διηγηθούμε τις ιστορίες μας, και οι ιστορίες αποτελούν τα θεμέλια της ταυτότητας μας. Σμίλευσε νόημα, χτίσε ταυτότητα. Σμίλευσε νόημα και χτίσε ταυτότητα. Αυτό επαναλάμβανα συνεχώς. Να σμιλεύεις νόημα σημαίνει πως αλλάζεις τον εαυτό σου. Να χτίζεις ταυτότητα σημαίνει πως αλλάζεις τον κόσμο. Όλοι όσοι έχουμε στιγματισμένες ταυτότητες αντιμετωπίζουμε καθημερινά αυτό το ερώτημα: Πόσο να περιορίσω τον εαυτό μου για να διευκολύνω την κοινωνία; Πότε πρέπει κανείς να παραβιάζει τα όρια μιας «έγκριτης» ζωής; Το να σμιλεύεις νόημα και να χτίζεις ταυτότητα δεν κάνει το λάθος σωστό. Κάνει μόνο το λάθος πολύτιμο.
When we're ashamed, we can't tell our stories, and stories are the foundation of identity. Forge meaning, build identity. Forge meaning and build identity. That became my mantra. Forging meaning is about changing yourself. Building identity is about changing the world. All of us with stigmatized identities face this question daily: How much to accommodate society by constraining ourselves, and how much to break the limits of what constitutes a valid life? Forging meaning and building identity does not make what was wrong right. It only makes what was wrong precious.
Φέτος τον Ιανουάριο, πήγα στη Μιανμάρ να πάρω συνέντευξη από πολιτικούς κρατούμενους και ένοιωσα έκπληξη όταν είδα πως ήταν λιγότερο πικραμένοι απ' ότι περίμενα. Οι περισσότεροι είχαν διαπράξει εις γνώσιν τους αδικήματα για τα οποία είχαν φυλακιστεί, και είχαν μπει με το κεφάλι ψηλά, και πολλά χρόνια αργότερα, βγήκαν πάλι με το κεφάλι ψηλά. Η Δρ. Μα Θιντά, μια εξέχουσα ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που παραλίγο να πεθάνει στη φυλακή και που πέρασε πολλά χρόνια στην απομόνωση, μου είπε πως ένοιωθε ευγνωμοσύνη απέναντι στους δεσμοφύλακες της για τον χρόνο που είχε να σκεφτεί, για τη σοφία που είχε αποκτήσει, για την ευκαιρία που είχε να βελτιωθεί στον διαλογισμό. Είχε ψάξει για το νόημα και είχε μετατρέψει τα βάσανά της σε μια ακέραιη προσωπικότητα. Όμως παρ' όλο που οι άνθρωποι που συνάντησα ήταν λιγότερο πικραμένοι απ′ ό,τι περίμενα για τον εγκλεισμό τους, ήταν επίσης λιγότερο ενθουσιασμένοι απ′ ό,τι περίμενα σχετικά με τη μεταρρύθμιση που συνέβαινε στη χώρα τους. Η Μα Θιντά είπε, «Εμείς οι Βιρμανοί ξεχωρίζουμε για την τρομερή ευπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τις πιέσεις, αλλά και για τις διαμαρτυρίες μας για ό,τι φαίνεται εντυπωσιακό. Το γεγονός ότι υπήρξαν αυτές οι μετακινήσεις και οι αλλαγές, δε διαγράφει τα συνεχή προβλήματα στην κοινωνία μας, τα οποία μάθαμε ν' αναγνωρίζουμε πολύ καλά όσο ήμασταν στη φυλακή».
In January of this year, I went to Myanmar to interview political prisoners, and I was surprised to find them less bitter than I'd anticipated. Most of them had knowingly committed the offenses that landed them in prison, and they had walked in with their heads held high, and they walked out with their heads still held high, many years later. Dr. Ma Thida, a leading human rights activist who had nearly died in prison and had spent many years in solitary confinement, told me she was grateful to her jailers for the time she had had to think, for the wisdom she had gained, for the chance to hone her meditation skills. She had sought meaning and made her travail into a crucial identity. But if the people I met were less bitter than I'd anticipated about being in prison, they were also less thrilled than I'd expected about the reform process going on in their country. Ma Thida said, "We Burmese are noted for our tremendous grace under pressure, but we also have grievance under glamour." She said, "And the fact that there have been these shifts and changes doesn't erase the continuing problems in our society that we learned to see so well while we were in prison." I understood her to be saying
Κατάλαβα ότι εννοούσε πως οι παραχωρήσεις απονέμουν μόνο λίγη ανθρωπιά, ενώ χρειάζεται απόλυτη ανθρωπιά, ότι τα ψίχουλα δεν είναι το ίδιο με μια θέση στο τραπέζι. Δηλαδή, μπορείς να σμιλεύεις νόημα και να χτίζεις ταυτότητα, αλλά να εξακολουθείς να είσαι θεότρελος.
that concessions confer only a little humanity where full humanity is due; that crumbs are not the same as a place at the table. Which is to say, you can forge meaning and build identity and still be mad as hell.
Ποτέ δεν με έχουν βιάσει και ούτε έχω ζήσει καταστάσεις, έστω και ελάχιστα παρόμοιες, μ′ αυτές σε μια φυλακή της Βιρμανίας, όμως ως γκέι Αμερικανός, βίωσα προκατάληψη, ακόμα και μίσος και σμίλευσα νόημα κι έχτισα ταυτότητα, και αυτό το έμαθα από ανθρώπους που βίωσαν πολύ μεγαλύτερες κακουχίες απ'ότι εγώ. Στην εφηβεία μου, έκανα τεράστιες προσπάθειες να είμαι στρέιτ. Γράφτηκα σε κάτι που λέγεται, «σεξουαλική θεραπεία υποκατάστασης», όπου άτομα τα οποία έπρεπε να ονομάζω γιατρούς, μου σύστησαν κάποιες υποτιθέμενες ασκήσεις με γυναίκες που τις ονόμαζαν «θετές συντρόφους», που δεν ήταν ακριβώς πόρνες, όμως δεν ήταν ακριβώς και κάτι άλλο. (Γέλια) Η αγαπημένη μου ήταν μια ξανθιά από τον Νότο, που τελικά μου εξομολογήθηκε ότι ήταν στην πραγματικότητα νεκρόφιλη και ότι πήρε αυτή τη δουλειά αφότου μπήκε σε μπελάδες στο νεκροτομείο. (Γέλια)
I've never been raped, and I've never been in anything remotely approaching a Burmese prison. But as a gay American, I've experienced prejudice and even hatred, and I've forged meaning and I've built identity, which is a move I learned from people who had experienced far worse privation than I've ever known. In my own adolescence, I went to extreme lengths to try to be straight. I enrolled myself in something called "sexual surrogacy therapy," in which people I was encouraged to call doctors prescribed what I was encouraged to call exercises with women I was encouraged to call surrogates, who were not exactly prostitutes but who were also not exactly anything else. (Laughter) My particular favorite was a blonde woman from the Deep South who eventually admitted to me that she was really a necrophiliac, and had taken this job after she got in trouble down at the morgue.
(Laughter)
Αυτές οι εμπειρίες, τελικά, μου επέτρεψαν να έχω κάποιες ευχάριστες σωματικές επαφές με γυναίκες, για τις οποίες νιώθω ευγνωμοσύνη, όμως βρισκόμουν σε πόλεμο με τον εαυτό μου και έσκαβα βαθιές πληγές στην ψυχή μου.
These experiences eventually allowed me to have some happy physical relationships with women, for which I'm grateful. But I was at war with myself, and I dug terrible wounds into my own psyche.
Δεν αναζητούμε τις οδυνηρές εμπειρίες που διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, αλλά αναζητούμε την ταυτότητά μας μέσα από οδυνηρές εμπειρίες. Δεν αντέχουμε τ′ ανούσια βασανιστήρια, όμως αντέχουμε μεγάλο πόνο εάν πιστεύουμε ότι είναι σκόπιμο. Η ευκολία μας προκαλεί λιγότερη εντύπωση απ' την κακουχία. Θα μπορούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς τις χαρές μας, αλλά όχι χωρίς τις δυστυχίες μας, που μας καθοδηγούν για να βρούμε το νόημα της ζωής. «Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας» έγραψε ο Απόστολος Παύλος στην Β' Επιστολή Προς Κορινθίους, «διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός».
We don't seek the painful experiences that hew our identities, but we seek our identities in the wake of painful experiences. We cannot bear a pointless torment, but we can endure great pain if we believe that it's purposeful. Ease makes less of an impression on us than struggle. We could have been ourselves without our delights, but not without the misfortunes that drive our search for meaning. "Therefore, I take pleasure in infirmities," St. Paul wrote in Second Corinthians, "for when I am weak, then I am strong." In 1988, I went to Moscow to interview artists
Το 1988 πήγα στη Μόσχα να πάρω συνέντευξη από καλλιτέχνες του σοβιετικού αντεργκράουντ και περίμενα πως το έργο τους θα ήταν πολιτικοποιημένο και κατά των αρχών. Όμως το ριζοσπαστικό στο έργο τους ήταν η επαναφορά του ανθρωπισμού σε μια κοινωνία που αφάνιζε τον ίδιο τον ανθρωπισμό. Κάτι που γίνεται και σήμερα στη Ρωσική κοινωνία. Ένας από τους καλλιτέχνες μου είπε, «Εκπαιδευόμαστε όχι για να γίνουμε καλλιτέχνες, αλλά άγγελοι».
of the Soviet underground. I expected their work to be dissident and political. But the radicalism in their work actually lay in reinserting humanity into a society that was annihilating humanity itself, as, in some senses, Russian society is now doing again. One of the artists I met said to me, "We were in training to be not artists but angels."
Το 1991, επέστρεψα για να δω τους καλλιτέχνες για τους οποίους έγραφα. Βρισκόμουν μαζί τους κατά το πραξικόπημα που έθεσε τέλος στη Σοβιετική Ένωση, και ήταν ανάμεσα στους κύριους διοργανωτές της αντίστασης σ′ αυτό το πραξικόπημα. Την τρίτη μέρα του παρξικοπήματος, ένας απ' αυτούς πρότεινε ν' ανέβουμε στη Σμολένσκαγια. Πήγαμε εκεί και σταθήκαμε μπροστά σ' ένα οδόφραγμα. Λίγο αργότερα, ήρθε μια φάλαγγα με άρματα μάχης, και ο στρατιώτης στο μπροστινό τανκ είπε, «Έχουμε ρητή διαταγή να καταστρέψουμε αυτό το οδόφραγμα. Εάν φύγετε, δεν θα σας τραυματίσουμε, αλλά εάν δεν φύγετε δεν θα έχουμε άλλη επιλογή παρά να σας διαλύσουμε. Ο καλλιτέχνης δίπλα μου είπε, «Δώστε μας ένα λεπτό, ένα λεπτό μόνο, για να σας πούμε γιατί είμαστε εδώ». Ο στρατιώτης σταύρωσε τα χέρια του και ο καλλιτέχνης έβγαλε έναν πανηγυρικό λόγο για την ιδανική δημοκρατία που όλοι εμείς που ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς θα δυσκολευόμασταν να παρουσιάσουμε. Συνέχισε να μιλάει, και ο στρατιώτης παρακολουθούσε, και μετά στάθηκε εκεί, για ένα ολόκληρο λεπτό αφότου ο λόγος είχε τελειώσει, μας κοίταξε, ταλαιπωρημένους μέσα στη βροχή, και μας είπε, «Αυτά που είπες είναι αλήθεια, και πρέπει να σεβαστούμε τη θέληση του λαού. Ανοίξτε μας χώρο για να γυρίσουμε πίσω και θα επιστρέψουμε από κει που ήρθαμε». Αυτό ακριβώς έκαναν. Μερικές φορές, το να σμιλεύεις νόημα σου δίνει την ευχέρεια λόγου που χρειάζεσαι για να πολεμήσεις για την ελευθερία σου.
In 1991, I went back to see the artists I'd been writing about, and I was with them during the putsch that ended the Soviet Union. And they were among the chief organizers of the resistance to that putsch. And on the third day of the putsch, one of them suggested we walk up to Smolenskaya. And we went there, and we arranged ourselves in front of one of the barricades, and a little while later, a column of tanks rolled up. And the soldier on the front tank said, "We have unconditional orders to destroy this barricade. If you get out of the way, we don't need to hurt you. But if you won't move, we'll have no choice but to run you down." The artist I was with said, "Give us just a minute. Give us just a minute to tell you why we're here." And the soldier folded his arms, and the artist launched into a Jeffersonian panegyric to democracy such as those of us who live in a Jeffersonian democracy would be hard-pressed to present. And they went on and on, and the soldier watched. And then he sat there for a full minute after they were finished and looked at us, so bedraggled in the rain, and said, "What you have said is true, and we must bow to the will of the people. If you'll clear enough space for us to turn around, we'll go back the way we came." And that's what they did. Sometimes, forging meaning can give you the vocabulary you need to fight for your ultimate freedom.
Η Ρωσία με βοήθησε να καταλάβω πως η καταπίεση υποθάλπει τη δύναμη για να την αποτινάξεις και σταδιακά κατάλαβα ότι αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος της ταυτότητας. Η ταυτότητα μ′ έσωσε από την κατάθλιψη. Το κίνημα δικαιωμάτων των γκέι είναι ένας ολόκληρος κόσμος όπου τα ελαττώματά μου θεωρούνται νίκες. Η πολιτική της ταυτότητας επιδρά σε δύο μέτωπα: Στο να δώσει υπερηφάνεια σε όσους ζουν υπό συγκεκριμένες συνθήκες ή έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και στο να οδηγήσει τον έξω κόσμο να τους μεταχειρίζεται με περισσότερη ευγένεια και καλοσύνη. Αυτά είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, αλλά η πρόοδος που επιτυγχάνεται στο ένα, έχει αντίκτυπο στο άλλο. Η πολιτική της ταυτότητας μπορεί να γίνει ναρκισσιστική. Οι άνθρωποι εξυμνούμε μια διαφορετικότητα μόνο επειδή είναι η δική μας. Περιορίζουμε τον κόσμο και λειτουργούμε σε ξεχωριστές ομάδες, χωρίς κατανόηση για τον άλλον. Όμως εάν κατανοήσουμε ορθά την πολιτική της ταυτότητας και την ασκήσουμε με σύνεση, θα μας δώσει τη δυνατότητα να διευρύνουμε την άποψή μας για το τι είναι ανθρώπινο. Η ταυτότητα δεν πρέπει να είναι μια αυτάρεσκη ετικέτα ή ένα χρυσό μετάλλιο, αλλά μια επανάσταση.
Russia awakened me to the lemonade notion that oppression breeds the power to oppose it. And I gradually understood that as the cornerstone of identity. It took identity to rescue me from sadness. The gay rights movement posits a world in which my aberrances are a victory. Identity politics always works on two fronts: to give pride to people who have a given condition or characteristic, and to cause the outside world to treat such people more gently and more kindly. Those are two totally separate enterprises, but progress in each sphere reverberates in the other. Identity politics can be narcissistic. People extol a difference only because it's theirs. People narrow the world and function in discrete groups without empathy for one another. But properly understood and wisely practiced, identity politics should expand our idea of what it is to be human. Identity itself should be not a smug label or a gold medal, but a revolution.
Θα είχα ευκολότερη ζωή εάν ήμουν στρέιτ, αλλά δεν θα ήμουν ο εαυτός μου, και τώρα μου αρέσει να είμαι ο εαυτός μου, από το να είμαι κάποιος άλλος, κάποιος, που για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ούτε την επιλογή να είμαι, ούτε την ικανότητα να τον φανταστώ. Όταν εξορκίζεις τους δράκους, εξορκίζεις και τους ήρωες, κι εμείς δενόμαστε με τον δικό μας ηρωισμό. Μερικές φορές έχω αναρωτηθεί αν θα μπορούσα να είχα πάψει να μισώ αυτό το κομμάτι μου, χωρίς να χρειάζεται να παρελαύνω την ομοφυλοφιλία μου, όπως κάνω και σ' αυτή την ομιλία. (Γέλια) Πίστευα ότι θα ήμουν ώριμος όταν απλά θα ήμουν γκέι, χωρίς έμφαση, αλλά η έλλειψη αυτοεκτίμησης εκείνης της εποχής άφησε ένα κενό το οποίο πρέπει να γεμίσει και να υπερχειλίσει με πανηγυρισμό. Ακόμη και αν ξεχρεώσω τη μελαγχολία μου, εξακολουθεί να υπάρχει ένας ομοφοβικός κόσμος εκεί έξω που θα πάρει δεκαετίες για να τον αντιμετωπίσουμε. Κάποτε, θα είναι ένα απλό γεγονός να είσαι γκέι, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ενοχές. Όχι όμως ακόμα. Ένας φίλος μου που πίστευε πως τα φεστιβάλ υπερηφάνειας το έχουν παρακάνει, πρότεινε να διοργανώσουμε την Εβδομάδα της Γκέι Ταπεινότητας. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
I would have had an easier life if I were straight, but I would not be me. And I now like being myself better than the idea of being someone else, someone who, to be honest, I have neither the option of being nor the ability fully to imagine. But if you banish the dragons, you banish the heroes, and we become attached to the heroic strain in our own lives. I've sometimes wondered whether I could have ceased to hate that part of myself without gay pride's technicolor fiesta, of which this speech is one manifestation. (Laughter) I used to think I would know myself to be mature when I could simply be gay without emphasis. But the self-loathing of that period left a void, and celebration needs to fill and overflow it, and even if I repay my private debt of melancholy, there's still an outer world of homophobia that it will take decades to address. Someday, being gay will be a simple fact, free of party hats and blame. But not yet. A friend of mine who thought gay pride was getting very carried away with itself, once suggested that we organize Gay Humility Week. (Laughter)
Θαυμάσια ιδέα, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της.
(Applause) It's a great idea. (Laughter)
(Γέλια) Η ουδετερότητα, που φαίνεται να βρίσκεται ανάμεσα στην απελπισία και τον πανηγυρισμό, είναι ο τελικός στόχος.
But its time has not yet come. (Laughter) And neutrality, which seems to lie halfway between despair and celebration, is actually the endgame. In 29 states in the US,
Σε 29 πολιτείες των ΗΠΑ, θα μπορούσα νομίμως ν′ απολυθώ ή να μου αρνηθούν στέγη επειδή είμαι γκέι. Στη Ρωσία, ο νόμος κατά των γκέι έχει οδηγήσει σε ξυλοδαρμούς στους δρόμους. Σε 27 Αφρικανικές χώρες έχουν ψηφιστεί νόμοι κατά του σοδομισμού. Στη Νιγηρία είναι νόμιμος ο λιθοβολισμός μέχρι θανάτου των γκέι και τα λιντσαρίσματα έχουν γίνει κοινό θέαμα. Στη Σαουδική Αραβία πρόσφατα, έπιασαν δύο άντρες κατά τη σεξουαλική επαφή και καταδικάστηκαν σε 7.000 μαστιγώματα ο καθένας, με αποτέλεσμα τώρα να έχουν μόνιμη αναπηρία. Επομένως, ποιος μπορεί να σμιλεύσει νόημα και να χτίσει ταυτότητα; Τα δικαιώματα των γκέι δεν αφορούν μόνο στο δικαίωμα του γάμου. Για τα εκατομμύρια των γκέι που ζουν χωρίς αποδοχή και χωρίς τα μέσα, η αξιοπρέπεια παραμένει άπιαστη. Είμαι τυχερός που σμίλευσα νόημα κι έχτισα ταυτότητα. Αυτό όμως παραμένει ένα σπάνιο προνόμιο, και οι γκέι, στο σύνολό τους, αξίζουν κάτι περισσότερο από ψίχουλα δικαιοσύνης.
I could legally be fired or denied housing for being gay. In Russia, the anti-propaganda law has led to people being beaten in the streets. Twenty-seven African countries have passed laws against sodomy. And in Nigeria, gay people can legally be stoned to death, and lynchings have become common. In Saudi Arabia recently, two men who had been caught in carnal acts were sentenced to 7,000 lashes each, and are now permanently disabled as a result. So who can forge meaning and build identity? Gay rights are not primarily marriage rights, and for the millions who live in unaccepting places with no resources, dignity remains elusive. I am lucky to have forged meaning and built identity, but that's still a rare privilege. And gay people deserve more, collectively, than the crumbs of justice.
Ωστόσο, κάθε βήμα εμπρός είναι τόσο γλυκό. Το 2007, έξι χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση, ο σύντροφός μου κι εγώ αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Η γνωριμία μου με τον Τζον σήμανε την ανακάλυψη τεράστιας ευτυχίας, και την εξάλειψη μεγάλης δυστυχίας. Μερικές φορές, ήμουν τόσο απασχολημένος με την εξαφάνιση του πόνου, που ξεχνούσα τη χαρά, γιατί αρχικά αυτό μου είχε κάνει λιγότερη εντύπωση. Ο γάμος ήταν ένας τρόπος να δηλώσουμε την αγάπη μας ως ύπαρξη και όχι ως απουσία.
And yet, every step forward is so sweet. In 2007, six years after we met, my partner and I decided to get married. Meeting John had been the discovery of great happiness and also the elimination of great unhappiness. And sometimes, I was so occupied with the disappearance of all that pain, that I forgot about the joy, which was at first the less remarkable part of it to me. Marrying was a way to declare our love as more a presence than an absence.
Σύντομα αποκτήσαμε παιδιά, και αυτό σήμαινε νέα νοήματα και νέες ταυτότητες, τις δικές μας και τις δικές τους. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ευτυχισμένα και τα συμπονώ με αγάπη όταν είναι λυπημένα. Ως γκέι πατέρας, μπορώ να τα διδάξω να κυριαρχούν σε ό,τι δεν πάει καλά στη ζωή τους, όμως πιστεύω πως εάν καταφέρω να τα προστατέψω από τις δυσκολίες, θα έχω αποτύχει ως γονιός. Ένας Βουδιστής δάσκαλος μου εξήγησε κάποτε πως οι δυτικοί πιστεύουν λανθασμένα ότι η νιρβάνα έρχεται όταν έχεις αφήσει τα δεινά πίσω σου και μπροστά σε περιμένει μόνο η ευτυχία. Όμως μου είπε ότι αυτό δεν είναι η νιρβάνα, επειδή η τωρινή ευτυχία θα επισκιάζεται πάντα από τη χαρά του παρελθόντος. «Η νιρβάνα», μου είπε, «είναι η κατάσταση που φτάνεις όταν προσμένεις μόνο την ευτυχία, και όταν βρίσκεις σε ό,τι έμοιαζε οδυνηρό, τους σπόρους της χαράς σου». Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν θα μπορούσα να αισθανθώ τόσο ολοκληρωμένος στον γάμο μου και με τα παιδιά μου, εάν αυτά είχαν συμβεί ευκολότερα. Εάν ήμουν στρέιτ στα νιάτα μου ή αν ήμουν νέος τώρα, θα ήταν πιο εύκολο; Ίσως να μπορούσα. Ίσως ν' αξιοποιούσα την πολύπλοκη φαντασία μου για άλλα θέματα. Όμως εάν το ν′ αναζητάς νόημα είναι πιο σημαντικό από το να το βρίσκεις, το ερώτημα δεν είναι εάν θα ήμουν πιο ευτυχισμένος επειδή με εκφόβιζαν στο σχολείο, αλλά εάν το ότι βρήκα νόημα σε εκείνα τα βιώματα μ' έκανε καλύτερο πατέρα. Έχω την τάση να βρίσκω την έκσταση που κρύβεται στις συνηθισμένες χαρές, επειδή δεν περίμενα αυτές οι χαρές να είναι συνηθισμένες για μένα.
Marriage soon led us to children, and that meant new meanings and new identities -- ours and theirs. I want my children to be happy, and I love them most achingly when they are sad. As a gay father, I can teach them to own what is wrong in their lives, but I believe that if I succeed in sheltering them from adversity, I will have failed as a parent. A Buddhist scholar I know once explained to me that Westerners mistakenly think that nirvana is what arrives when all your woe is behind you, and you have only bliss to look forward to. But he said that would not be nirvana, because your bliss in the present would always be shadowed by the joy from the past. Nirvana, he said, is what you arrive at when you have only bliss to look forward to and find in what looked like sorrows the seedlings of your joy. And I sometimes wonder whether I could have found such fulfillment in marriage and children if they'd come more readily, if I'd been straight in my youth or were young now, in either of which cases this might be easier. Perhaps I could. Perhaps all the complex imagining I've done could have been applied to other topics. But if seeking meaning matters more than finding meaning, the question is not whether I'd be happier for having been bullied, but whether assigning meaning to those experiences has made me a better father. I tend to find the ecstasy hidden in ordinary joys, because I did not expect those joys to be ordinary to me.
Ξέρω πολλούς ετεροφυλόφιλους που έχουν εξίσου ευτυχισμένους γάμους και οικογένειες, αλλά ο γάμος μεταξύ των γκέι είναι κάτι συναρπαστικά νέο, όπως είναι και οι γκέι οικογένειες, και βρήκα νόημα σ' αυτή την έκπληξη.
I know many heterosexuals who have equally happy marriages and families, but gay marriage is so breathtakingly fresh, and gay families so exhilaratingly new, and I found meaning in that surprise.
Τον Οκτώβριο είχα τα πεντηκοστά μου γενέθλια, και η οικογένειά μου διοργάνωσε ένα πάρτι για μένα, στη διάρκεια του οποίου, ο γιος μου είπε στον σύζυγό μου ότι ήθελε να βγάλει λόγο, και ο Τζον είπε, «Τζορτζ, δε μπορείς να βγάλεις λόγο. Είσαι τεσσάρων». (Γέλια) «Μόνο ο παππούς, ο θείος Ντέιβιντ κι εγώ θα βγάλουμε απόψε λόγο». Αλλά ο Τζορτζ επέμενε, και τελικά, ο Τζον τον πήγε στο μικρόφωνο και ο Τζορτζ είπε φωναχτά, «Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ την προσοχή σας!» Όλοι γύρισαν έκπληκτοι και ο Τζορτζ είπε, «Χαίρομαι που είναι τα γενέθλια του μπαμπά. Χαίρομαι που όλοι θα φάμε τούρτα. Μπαμπά, εάν ήσουν μικρός, θα ήμουν φίλος σου».
In October, it was my 50th birthday, and my family organized a party for me. And in the middle of it, my son said to my husband that he wanted to make a speech. And John said, "George, you can't make a speech. You're four." (Laughter) "Only Grandpa and Uncle David and I are going to make speeches tonight." But George insisted and insisted, and finally, John took him up to the microphone, and George said very loudly, "Ladies and gentlemen! May I have your attention, please?" And everyone turned around, startled. And George said, "I'm glad it's daddy's birthday. I'm glad we all get cake. And Daddy, if you were little, I'd be your friend."
(Gasp)
Σκέφτηκα -- (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Σκέφτηκα πως ένοιωθα υποχρεωμένος, ακόμη και απέναντι στον Μπόμπι Φίνκελ, επειδή όλα εκείνα τα παιδικά βιώματα με ώθησαν σ' αυτή τη στιγμή, και επιτέλους ένοιωθα απεριόριστη ευγνωμοσύνη για μια ζωή που κάποτε θα έδινα τα πάντα ν' αλλάξω.
And I thought -- (Applause) Thank you. I thought that I was indebted even to Bobby Finkel, because all those earlier experiences were what had propelled me to this moment, and I was finally unconditionally grateful for a life I'd once have done anything to change.
Ο γκέι ακτιβιστής Χάρβεϊ Μιλκ, κάποτε ρωτήθηκε από έναν νεαρό γκέι άνδρα, τι θα μπορούσε να κάνει για να βοηθήσει το κίνημα, και ο Χάρβεϊ Μιλκ είπε, «Βγες εκεί έξω και πες το σε κάποιον». Πάντα υπάρχει κάποιος που θέλει να μας στερήσει την ανθρωπιά μας, και πάντα υπάρχουν ιστορίες που την επαναφέρουν. Αν εκφράζουμε το ποιοι είμαστε μπορούμε να νικήσουμε το μίσος και να διευρύνουμε τις ζωές όλων.
The gay activist Harvey Milk was once asked by a younger gay man what he could do to help the movement, and Harvey Milk said, "Go out and tell someone." There's always somebody who wants to confiscate our humanity. And there are always stories that restore it. If we live out loud, we can trounce the hatred, and expand everyone's lives.
Σμίλευσε νόημα. Χτίσε ταυτότητα. Σμίλευσε νόημα. Χτίσε ταυτότητα. Έπειτα, κάλεσε τον κόσμο να μοιραστεί τη χαρά σου.
Forge meaning. Build identity. Forge meaning. Build identity. And then invite the world to share your joy.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you.
(Applause)
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you.
(Applause)
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you.