The writer George Eliot cautioned us that, among all forms of mistake, prophesy is the most gratuitous. The person that we would all acknowledge as her 20th-century counterpart, Yogi Berra, agreed. He said, "It's tough to make predictions, especially about the future."
De schrijver George Eliot waarschuwde ons dat onder alle manieren om ernaast te zitten, voorspellingen doen het minst te verrechtvaardigen valt. Haar 20e-eeuwse tegenhanger, Yogi Berra, gaf haar gelijk. Hij zei: "Voorspellen is moeilijk, vooral als het over de toekomst gaat."
I'm going to ignore their cautions and make one very specific forecast. In the world that we are creating very quickly, we're going to see more and more things that look like science fiction, and fewer and fewer things that look like jobs. Our cars are very quickly going to start driving themselves, which means we're going to need fewer truck drivers. We're going to hook Siri up to Watson and use that to automate a lot of the work that's currently done by customer service reps and troubleshooters and diagnosers, and we're already taking R2D2, painting him orange, and putting him to work carrying shelves around warehouses, which means we need a lot fewer people to be walking up and down those aisles.
Ik ga hun waarschuwingen negeren en een zeer specifieke prognose maken. In de wereld die we zeer snel creëren, gaan we meer en meer dingen zien die op science fiction lijken, en steeds minder dingen die er als banen uitzien. Weldra gaan onze auto’s zichzelf besturen. Dus gaan we minder vrachtwagenchauffeurs nodig hebben. We gaan Siri met Watson combineren en dat gebruiken voor het automatiseren van veel werk dat nu nog gedaan wordt door onderhoudspersoneel, probleemoplossers en diagnostici. R2D2 hebben we al oranje geverfd en hem aan het werk gezet om rekken rond te rijden in magazijnen. Dat zijn een hoop minder mensen die daar heen en weer moeten lopen.
Now, for about 200 years, people have been saying exactly what I'm telling you -- the age of technological unemployment is at hand — starting with the Luddites smashing looms in Britain just about two centuries ago, and they have been wrong. Our economies in the developed world have coasted along on something pretty close to full employment.
Al ongeveer 200 jaar lang vertellen mensen precies wat ik nu zeg: het tijdperk van technologische werkloosheid komt eraan. Het begon met de Luddieten die zowat twee eeuwen geleden weefgetouwen stuksloegen in Groot-Brittannië. Ze hadden het bij het verkeerde eind. Onze economieën in de ontwikkelde wereld opereerden met een haast volledige tewerkstelling.
Which brings up a critical question: Why is this time different, if it really is? The reason it's different is that, just in the past few years, our machines have started demonstrating skills they have never, ever had before: understanding, speaking, hearing, seeing, answering, writing, and they're still acquiring new skills. For example, mobile humanoid robots are still incredibly primitive, but the research arm of the Defense Department just launched a competition to have them do things like this, and if the track record is any guide, this competition is going to be successful. So when I look around, I think the day is not too far off at all when we're going to have androids doing a lot of the work that we are doing right now. And we're creating a world where there is going to be more and more technology and fewer and fewer jobs. It's a world that Erik Brynjolfsson and I are calling "the new machine age."
Dat roept de cruciale vraag op: waarom zou het dit keer anders zijn? De reden is dat pas in de afgelopen jaren onze machines vaardigheden zijn gaan vertonen die ze nooit eerder hebben gehad: begrijpen, spreken, horen, zien, antwoorden, schrijven, en er komen er nog steeds nieuwe bij. Mobiele humanoïde robots zijn nog ongelooflijk primitief, maar de onderzoeksafdeling van het ministerie van defensie is net gestart met een competitie om ze dingen als dit te laten doen. Als de verslagen kloppen, gaat dit lukken. Ik denk dat de dag niet te ver weg is waar androïden veel werk gaan overnemen. waar androïden veel werk gaan overnemen. We creëren een wereld met meer en meer technologie en steeds minder banen. We creëren een wereld met meer en meer technologie en steeds minder banen. Het is een wereld die Erik Brynjolfsson en ik ‘het nieuwe machinetijdperk’ noemen.
The thing to keep in mind is that this is absolutely great news. This is the best economic news on the planet these days. Not that there's a lot of competition, right? This is the best economic news we have these days for two main reasons. The first is, technological progress is what allows us to continue this amazing recent run that we're on where output goes up over time, while at the same time, prices go down, and volume and quality just continue to explode. Now, some people look at this and talk about shallow materialism, but that's absolutely the wrong way to look at it. This is abundance, which is exactly what we want our economic system to provide. The second reason that the new machine age is such great news is that, once the androids start doing jobs, we don't have to do them anymore, and we get freed up from drudgery and toil.
Maar onthoud dat dit buitengewoon nieuws is. Dit is op dit moment het beste economische nieuws op de planeet. Niet dat er veel concurrentie voor is, niet? Dit is dezer dagen het beste economische nieuws om twee belangrijke redenen. De eerste is dat technologische vooruitgang ons in staat stelt om door te gaan met deze verbazingwekkend recente gang van zaken waarbij de productie maar blijft groeien terwijl tegelijkertijd de prijzen dalen, en volume en kwaliteit maar blijven toenemen. Sommige mensen noemen dit oppervlakkig materialisme, maar dat is absoluut de verkeerde manier om ernaar te kijken. Dit heet overvloed en dat is precies wat wij willen dat ons economisch systeem ons biedt. De tweede reden waarom het nieuwe machinetijdperk zo’n buitengewoon nieuws is dat, zodra de androïden ons werk beginnen te doen, wij dat niet zelf meer hoeven te doen. We worden bevrijd van de sleur en het labeur.
Now, when I talk about this with my friends in Cambridge and Silicon Valley, they say, "Fantastic. No more drudgery, no more toil. This gives us the chance to imagine an entirely different kind of society, a society where the creators and the discoverers and the performers and the innovators come together with their patrons and their financiers to talk about issues, entertain, enlighten, provoke each other." It's a society really, that looks a lot like the TED Conference. And there's actually a huge amount of truth here. We are seeing an amazing flourishing taking place. In a world where it is just about as easy to generate an object as it is to print a document, we have amazing new possibilities. The people who used to be craftsmen and hobbyists are now makers, and they're responsible for massive amounts of innovation. And artists who were formerly constrained can now do things that were never, ever possible for them before. So this is a time of great flourishing, and the more I look around, the more convinced I become that this quote, from the physicist Freeman Dyson, is not hyperbole at all. This is just a plain statement of the facts. We are in the middle of an astonishing period.
Als ik het hierover heb met mijn vrienden in Cambridge en Silicon Valley zeggen ze: "Fantastisch. Geen sleur meer, geen labeur. Nu kunnen we ons een heel ander soort samenleving gaan indenken, een waar de makers en de ontdekkers, de uitvoerders en de vernieuwers samenkomen met hun werkgevers en financiers om te praten over problemen, te vermaken, te verlichten en elkaar uit te dagen." Kortom een samenleving die wat weg heeft van een TED-conferentie. Daar zit veel waarheid in. Er zijn wonderlijke zaken aan de gang. In een wereld waar het bijna even gemakkelijk is om een voorwerp te genereren als om een document af te drukken, krijgen we geweldige nieuwe mogelijkheden. De mensen die vroeger ambachtslieden en hobbyisten waren, zijn nu makers, en zijn verantwoordelijk voor enorme hoeveelheden innovatie. Kunstenaars die voorheen beperkt waren, kunnen nu dingen doen die vroeger gewoon onmogelijk waren. Dit is een tijd van grote bloei, en hoe meer ik rondkijk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat dit citaat van de natuurkundige Freeman Dyson helemaal geen verdichtsel is. Het is gewoon een duidelijke vaststelling van de feiten. Wij bevinden ons in een verbazingwekkende periode.
["Technology is a gift of God. After the gift of life it is perhaps the greatest of God's gifts. It is the mother of civilizations, of arts and of sciences." — Freeman Dyson]
["Technologie is een geschenk van God. Na de gave van het leven is het misschien wel de grootste van Gods gaven. Het is de moeder van beschavingen, kunsten en wetenschappen."— Freeman Dyson]
Which brings up another great question: What could possibly go wrong in this new machine age? Right? Great, hang up, flourish, go home. We're going to face two really thorny sets of challenges as we head deeper into the future that we're creating.
Dat roept een andere grote vraag op: wat kan er fout lopen in dit nieuwe machinetijdperk? Geweldig, meedoen, bloeien en hop, naar huis. We gaan met twee soorten lastige uitdagingen geconfronteerd worden naarmate die zelf gecreëerde toekomst op ons afkomt.
The first are economic, and they're really nicely summarized in an apocryphal story about a back-and-forth between Henry Ford II and Walter Reuther, who was the head of the auto workers union. They were touring one of the new modern factories, and Ford playfully turns to Reuther and says, "Hey Walter, how are you going to get these robots to pay union dues?" And Reuther shoots back, "Hey Henry, how are you going to get them to buy cars?"
De eerste zijn economisch en ze worden mooi samengevat in een apocrief verhaal over een babbel tussen Henry Ford II en Walter Reuther, vakbondsbaas van de auto-arbeiders. Ze bezochten een van de nieuwe moderne fabrieken. Ford kijkt Reuther speels aan en vraagt: "Zeg Walter, hoe ga je deze robots vakbondscontributie laten betalen?" Waarop Reuther: "Zeg Henry, en hoe ga je ze auto's laten kopen?"
Reuther's problem in that anecdote is that it is tough to offer your labor to an economy that's full of machines, and we see this very clearly in the statistics. If you look over the past couple decades at the returns to capital -- in other words, corporate profits -- we see them going up, and we see that they're now at an all-time high. If we look at the returns to labor, in other words total wages paid out in the economy, we see them at an all-time low and heading very quickly in the opposite direction.
Reuthers probleem in deze anekdote is dat het moeilijk is om je arbeid aan te bieden aan een economie vol machines. is dat het moeilijk is om je arbeid aan te bieden aan een economie vol machines. Dat komt duidelijk tot uiting in de statistieken. Als je in de afgelopen paar decennia kijkt naar het rendement op kapitaal --met andere woorden, bedrijfswinsten-- dan zien we ze stijgen, en we zien dat ze nu hoger zijn dan ooit. Als we kijken naar wat er teruggaat naar arbeid, met andere woorden het totaal aan lonen in de economie, zien we ze op een historisch dieptepunt en zeer snel in tegenovergestelde richting evolueren.
So this is clearly bad news for Reuther. It looks like it might be great news for Ford, but it's actually not. If you want to sell huge volumes of somewhat expensive goods to people, you really want a large, stable, prosperous middle class. We have had one of those in America for just about the entire postwar period. But the middle class is clearly under huge threat right now. We all know a lot of the statistics, but just to repeat one of them, median income in America has actually gone down over the past 15 years, and we're in danger of getting trapped in some vicious cycle where inequality and polarization continue to go up over time.
Dat is dus duidelijk slecht nieuws voor Reuther. Het lijkt erop dat het geweldig nieuws zou zijn voor Ford, maar is het eigenlijk niet. Als je grote hoeveelheden van nogal dure dingen aan mensen wil verkopen, heb je een grote, stabiele, welvarende middenklasse nodig. We hadden die in Amerika, gedurende zowat de hele naoorlogse periode. Maar de middenklasse komt nu duidelijk in de knel. Iedereen kent wel wat statistieken, maar om er even eentje naar voren te halen: het mediane inkomen in Amerika is in de afgelopen 15 jaar gedaald, en we dreigen nu gevangen te worden in een vicieuze cirkel waar ongelijkheid en polarisatie zullen blijven stijgen.
The societal challenges that come along with that kind of inequality deserve some attention. There are a set of societal challenges that I'm actually not that worried about, and they're captured by images like this. This is not the kind of societal problem that I am concerned about. There is no shortage of dystopian visions about what happens when our machines become self-aware, and they decide to rise up and coordinate attacks against us. I'm going to start worrying about those the day my computer becomes aware of my printer.
De aankomende maatschappelijke uitdagingen met dat soort ongelijkheid verdienen enige aandacht. Er zijn een aantal maatschappelijke uitdagingen waar ik niet zo bezorgd over ben: dit soort beelden. Dit is niet het soort maatschappelijke probleem waar ik bezorgd over ben. Er is geen tekort aan dystopische visioenen over wat er gebeurt als onze machines zelfbewust worden, tegen ons in opstand komen en ons aanvallen. Daar ga ik me pas zorgen over maken wanneer mijn computer zich bewust wordt van mijn printer.
(Laughter) (Applause)
(Gelach) (Applaus)
So this is not the set of challenges we really need to worry about. To tell you the kinds of societal challenges that are going to come up in the new machine age, I want to tell a story about two stereotypical American workers. And to make them really stereotypical, let's make them both white guys. And the first one is a college-educated professional, creative type, manager, engineer, doctor, lawyer, that kind of worker. We're going to call him "Ted." He's at the top of the American middle class. His counterpart is not college-educated and works as a laborer, works as a clerk, does low-level white collar or blue collar work in the economy. We're going to call that guy "Bill."
Dit zijn niet de uitdagingen waarover we ons zorgen moeten maken. Om de soort maatschappelijke uitdagingen in het nieuwe machinetijdperk duidelijk te maken, ga ik een verhaal vertellen over twee stereotype Amerikaanse werknemers. En om ze echt stereotyp te maken, maak ik ze allebei blank. De eerste is een universitair opgeleide professional, een creatieveling, manager, ingenieur, arts, advocaat, dat soort werknemer. We noemen hem ‘Ted’. Hij zit aan de bovenkant van de Amerikaanse middenklasse. Zijn tegenhanger is niet universitair opgeleid en werkt als arbeider, als bediende, verricht als laagopgeleide ‘witte kraag’- of ‘blauwe kraag’-werk in de economie. Hem noemen we ‘Bill’.
And if you go back about 50 years, Bill and Ted were leading remarkably similar lives. For example, in 1960 they were both very likely to have full-time jobs, working at least 40 hours a week. But as the social researcher Charles Murray has documented, as we started to automate the economy, and 1960 is just about when computers started to be used by businesses, as we started to progressively inject technology and automation and digital stuff into the economy, the fortunes of Bill and Ted diverged a lot. Over this time frame, Ted has continued to hold a full-time job. Bill hasn't. In many cases, Bill has left the economy entirely, and Ted very rarely has. Over time, Ted's marriage has stayed quite happy. Bill's hasn't. And Ted's kids have grown up in a two-parent home, while Bill's absolutely have not over time. Other ways that Bill is dropping out of society? He's decreased his voting in presidential elections, and he's started to go to prison a lot more often. So I cannot tell a happy story about these social trends, and they don't show any signs of reversing themselves. They're also true no matter which ethnic group or demographic group we look at, and they're actually getting so severe that they're in danger of overwhelming even the amazing progress we made with the Civil Rights Movement.
50 jaar geleden leidden Bill en Ted een opvallend vergelijkbaar leven. In 1960 bijvoorbeeld hadden ze beiden zeer waarschijnlijk fulltime banen, werkten ze ten minste 40 uur per week. Maar sociaal onderzoek door Charles Murray heeft uitgewezen dat, toen we begonnen met het automatiseren van de economie, - en rond 1960 begonnen computers te verschijnen in de bedrijven - toen we begonnen geleidelijk technologie, automatisering en digitale spullen te injecteren in de economie, de wegen van Bill en Ted uit elkaar begonnen te lopen. In de loop van deze periode bleef Ted een fulltime baan houden. Bill niet. In veel gevallen is Bill volledig uit de economie gestapt, maar Ted slechts zeer zelden. Teds huwelijk bleef gelukkig. Dat van Bill niet. Teds kinderen zijn opgegroeid in een tweeouder-gezin, Bij Bill was dat vaak niet zo. Andere manieren waarop Bill het in de samenleving laat afweten? Hij bracht minder vaak zijn stem uit bij de presidentsverkiezingen en kwam veel vaker in de gevangenis terecht. Dus kan ik geen gelukkig verhaal vertellen over deze sociale tendensen, en ze vertonen geen neiging tot omkering. Ze gelden ongeacht de etnische of demografische groep, en ze worden echt zo ernstig dat ze zelfs de geweldige vooruitgang, die we hadden door de Beweging voor Burgerrechten, dreigen teniet te doen.
And what my friends in Silicon Valley and Cambridge are overlooking is that they're Ted. They're living these amazingly busy, productive lives, and they've got all the benefits to show from that, while Bill is leading a very different life. They're actually both proof of how right Voltaire was when he talked about the benefits of work, and the fact that it saves us from not one but three great evils.
Wat mijn vrienden in Silicon Valley en Cambridge vergeten, is dat ze Ted zijn. Ze leiden een ongelooflijk druk, productief leven, en ze genieten er alle voordelen van terwijl Bill een heel ander soort leven leidt. Ze zijn beiden het bewijs van hoe Voltaire het bij het rechte eind had toen hij sprak over de voordelen van werk, en het feit dat het ons niet één, maar drie grote kwalen bespaart.
["Work saves a man from three great evils: boredom, vice and need." — Voltaire]
["Werk beschermt een man tegen drie grote kwalen: verveling, ondeugd en armoe." — Voltaire]
So with these challenges, what do we do about them?
Hoe pakken we deze uitdagingen aan?
The economic playbook is surprisingly clear, surprisingly straightforward, in the short term especially. The robots are not going to take all of our jobs in the next year or two, so the classic Econ 101 playbook is going to work just fine: Encourage entrepreneurship, double down on infrastructure, and make sure we're turning out people from our educational system with the appropriate skills.
Het economische voorschrift is verrassend duidelijk, verrassend eenvoudig, vooral dan op korte termijn. De robots gaan in de komende paar jaar niet al onze banen inpalmen, dus is het klassieke Econ 101 voorschrift net wat we nodig hebben: moedig ondernemerschap aan, investeer in infrastructuur en zorg ervoor dat ons onderwijssysteem mensen met de nodige vaardigheden voortbrengt.
But over the longer term, if we are moving into an economy that's heavy on technology and light on labor, and we are, then we have to consider some more radical interventions, for example, something like a guaranteed minimum income. Now, that's probably making some folk in this room uncomfortable, because that idea is associated with the extreme left wing and with fairly radical schemes for redistributing wealth. I did a little bit of research on this notion, and it might calm some folk down to know that the idea of a net guaranteed minimum income has been championed by those frothing-at-the-mouth socialists Friedrich Hayek, Richard Nixon and Milton Friedman. And if you find yourself worried that something like a guaranteed income is going to stifle our drive to succeed and make us kind of complacent, you might be interested to know that social mobility, one of the things we really pride ourselves on in the United States, is now lower than it is in the northern European countries that have these very generous social safety nets. So the economic playbook is actually pretty straightforward.
Maar op langere termijn, als onze economie meer op technologie en minder op arbeid berust, en dat komt eraan, dan moeten we rekening houden met meer ingrijpende interventies, zoals bijvoorbeeld een gegarandeerd minimuminkomen. Dat gaat waarschijnlijk nogal wat mensen hier tegen de haren instrijken, omdat dat idee gekoppeld is aan uiterst links en met vrij radicale maatregelen voor herverdeling. Ik heb dit begrip een beetje onderzocht en kan die mensen wat kalmeren met de kennis dat het idee van een netto gegarandeerd minimuminkomen verdedigd werd door ‘schuimbekkende’ socialisten als daar zijn: Friedrich Hayek, Richard Nixon en Milton Friedman. Als je bezorgd bent dat iets als een gegarandeerd inkomen onze wil om te slagen gaat verstikken en ons zelfgenoegzaam gaat maken, wil je misschien ook weten dat sociale mobiliteit, een van de dingen waar wij echt trots op zijn in de Verenigde Staten, hier nu lager is dan in de Noord-Europese landen die zeer genereuze sociale vangnetten hebben. Het economische voorschrift is eigenlijk vrij eenvoudig.
The societal one is a lot more challenging. I don't know what the playbook is for getting Bill to engage and stay engaged throughout life.
Het maatschappelijke is een veel grotere uitdaging. Ik weet niet wat het voorschrift is om Bill erbij te betrekken en betrokken te houden voor de rest van zijn leven.
I do know that education is a huge part of it. I witnessed this firsthand. I was a Montessori kid for the first few years of my education, and what that education taught me is that the world is an interesting place and my job is to go explore it. The school stopped in third grade, so then I entered the public school system, and it felt like I had been sent to the Gulag. With the benefit of hindsight, I now know the job was to prepare me for life as a clerk or a laborer, but at the time it felt like the job was to kind of bore me into some submission with what was going on around me. We have to do better than this. We cannot keep turning out Bills.
Ik weet dat onderwijs daar een belangrijk onderdeel van is. Ik was getuige uit de eerste hand. Ik was de eerste paar jaar van mijn opleiding een Montessori-kind. Dat onderwijs leerde me dat de wereld een interessante plaats is. Het was mijn taak om die te gaan verkennen. De school stopte ermee in de derde klas. Ik kwam in het openbare schoolsysteem terecht, en het voelde alsof ik naar de Goelag werd gestuurd. Nu ik erop terugkijk, weet ik dat het de bedoeling was mij op een leven als bediende of arbeider voor te bereiden maar toen voelde het alsof het de bedoeling was mijn interesse in de wereld te verjagen door verveling. Dat moet beter. We moeten ophouden Bills te produceren.
So we see some green shoots that things are getting better. We see technology deeply impacting education and engaging people, from our youngest learners up to our oldest ones. We see very prominent business voices telling us we need to rethink some of the things that we've been holding dear for a while. And we see very serious and sustained and data-driven efforts to understand how to intervene in some of the most troubled communities that we have.
We zien al initiatieven voor een beter onderwijs. Wij zien hoe technologie onderwijs diep beïnvloedt en mensen gaat boeien: van onze jongste tot onze oudste leerlingen. Zeer prominente zakenmensen vertellen ons dat we een aantal dingen die ons nauw aan het hart liggen, moeten herdenken We zien zeer ernstige, aanhoudende en op data gebaseerde inspanningen om te begrijpen hoe we moeten interveniëren in een aantal van onze zwaarst beproefde gemeenschappen.
So the green shoots are out there. I don't want to pretend for a minute that what we have is going to be enough. We're facing very tough challenges. To give just one example, there are about five million Americans who have been unemployed for at least six months. We're not going to fix things for them by sending them back to Montessori. And my biggest worry is that we're creating a world where we're going to have glittering technologies embedded in kind of a shabby society and supported by an economy that generates inequality instead of opportunity.
De aanzet is er. Ik beweer helemaal niet dat wat we al hebben, genoeg zal zijn. We worden geconfronteerd met zeer taaie uitdagingen. Slechts één voorbeeld: ongeveer vijf miljoen Amerikanen zijn gedurende ten minste zes maanden werkloos geweest. We gaan hun problemen niet oplossen door ze terug naar Montessori te sturen. Mijn grootste zorg is dat we een wereld gaan creëren met schitterende technologieën maar ingebed in een armoedige samenleving en ondersteund door een economie die ongelijkheid genereert in plaats van kansen.
But I actually don't think that's what we're going to do. I think we're going to do something a lot better for one very straightforward reason: The facts are getting out there. The realities of this new machine age and the change in the economy are becoming more widely known. If we wanted to accelerate that process, we could do things like have our best economists and policymakers play "Jeopardy!" against Watson. We could send Congress on an autonomous car road trip. And if we do enough of these kinds of things, the awareness is going to sink in that things are going to be different. And then we're off to the races, because I don't believe for a second that we have forgotten how to solve tough challenges or that we have become too apathetic or hard-hearted to even try.
Maar ik denk niet dat het zo’n vaart zal lopen. We gaan het een stuk beter doen om een zeer eenvoudige reden: de feiten liggen er. De realiteit van dit nieuwe machinetijdperk en de veranderingen in de economie worden steeds meer algemeen bekend. Als we dat proces willen versnellen, kunnen we onze beste economen en beleidsmakers 'Jeopardy!' laten spelen tegen Watson. We kunnen congresleden een reis in een zelfsturende auto laten maken. Met genoeg van dergelijke initiatieven, zal het bewustzijn doordringen dat de dingen aan het veranderen zijn. En dan zijn we vertrokken. Ik geloof geen moment dat we vergeten zijn hoe taaie uitdagingen aan te pakken of dat we te apathisch zijn geworden om het zelfs maar te proberen.
I started my talk with quotes from wordsmiths who were separated by an ocean and a century. Let me end it with words from politicians who were similarly distant.
Ik begon mijn talk met citaten van twee woordkunstenaars gescheiden van elkaar door een oceaan en een eeuw. Laat ik eindigen met de woorden van politici die ook ver uit elkaar lagen.
Winston Churchill came to my home of MIT in 1949, and he said, "If we are to bring the broad masses of the people in every land to the table of abundance, it can only be by the tireless improvement of all of our means of technical production."
Winston Churchill kwam in 1949 naar mijn standplaats MIT en zei: "Als we de brede massa in elk land naar de tafel des overvloeds willen brengen, kan dat alleen door de niet-aflatende verbetering van al onze middelen voor technologische productie."
Abraham Lincoln realized there was one other ingredient. He said, "I am a firm believer in the people. If given the truth, they can be depended upon to meet any national crisis. The great point is to give them the plain facts."
Abraham Lincoln besefte dat er nog iets anders nodig was. Hij zei: "Ik geloof vast in mensen. Als je ze de waarheid vertelt, kunnen ze elke nationale crisis aan. Het komt erop aan hen de naakte feiten voor te leggen."
So the optimistic note, great point that I want to leave you with is that the plain facts of the machine age are becoming clear, and I have every confidence that we're going to use them to chart a good course into the challenging, abundant economy that we're creating.
Ik eindig met deze optimistische noot over de naakte feiten van het machinetijdperk, die steeds duidelijker worden en ik heb er alle vertrouwen in dat we ze gaan gebruiken om een goede koers te varen in de uitdagende, overvloedige economie die we aan het creëren zijn.
Thank you very much.
Hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)