Η συγγραφέας Τζορτζ Έλιοτ μας προειδοποίησε ότι απ' όλα τα είδη λάθους η προφητεία είναι το πιο ανώφελο. Το πρόσωπο που όλοι θα αναγνωρίζαμε ως το αντίστοιχό της στον 20ο αιώνα, ο Γιόγκι Μπέρα, συμφώνησε. Είπε: «Είναι δύσκολο να κάνει κανείς προβλέψεις, ιδιαίτερα για το μέλλον».
The writer George Eliot cautioned us that, among all forms of mistake, prophesy is the most gratuitous. The person that we would all acknowledge as her 20th-century counterpart, Yogi Berra, agreed. He said, "It's tough to make predictions, especially about the future."
Θα παραβλέψω τις προειδοποιήσεις τους και θα κάνω μια συγκεκριμένη πρόβλεψη. Στον κόσμο που διαμορφώνουμε πολύ γρήγορα, πρόκειται να δούμε όλο και περισσότερα πράγματα που μοιάζουν με επιστημονική φαντασία, κι όλο και λιγότερα που μοιάζουν με δουλειές. Πολύ σύντομα τα αυτοκίνητά μας θα οδηγούνται μόνα τους, που σημαίνει ότι θα χρειαζόμαστε λιγότερους οδηγούς φορτηγών. Θα συνδέσουμε το Siri με το Watson και θα τα χρησιμοποιήσουμε για την αυτοματοποίηση αρκετής από την εργασία που γίνεται προς το παρόν από τους αντιπροσώπους των σέρβις και τους ανιχνευτές βλαβών και τους διαγνώστες και ήδη παίρνουμε τον R2D2, τον βάφουμε πορτοκαλί και τον βάζουμε να δουλέψει, να κουβαλά ράφια στις αποθήκες, πράγμα που σημαίνει ότι χρειαζόμαστε πολύ λιγότερους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται σε εκείνους τους διαδρόμους.
I'm going to ignore their cautions and make one very specific forecast. In the world that we are creating very quickly, we're going to see more and more things that look like science fiction, and fewer and fewer things that look like jobs. Our cars are very quickly going to start driving themselves, which means we're going to need fewer truck drivers. We're going to hook Siri up to Watson and use that to automate a lot of the work that's currently done by customer service reps and troubleshooters and diagnosers, and we're already taking R2D2, painting him orange, and putting him to work carrying shelves around warehouses, which means we need a lot fewer people to be walking up and down those aisles.
Τώρα, για περίπου 200 χρόνια, λέγονται τα ίδια πράγματα με όσα σας λέω -η εποχή της τεχνολογικής ανεργίας είναι κοντά- ξεκινώντας από τους Λουδίτες που έσπαζαν αργαλειούς στη Βρετανία μόλις πριν από δυο αιώνες περίπου, και είχαν άδικο. Οι οικονομίες στον αναπτυγμένο κόσμο πορεύτηκαν σε κάτι πολύ κοντά στην πλήρη απασχόληση.
Now, for about 200 years, people have been saying exactly what I'm telling you -- the age of technological unemployment is at hand — starting with the Luddites smashing looms in Britain just about two centuries ago, and they have been wrong. Our economies in the developed world have coasted along on something pretty close to full employment.
Αυτό εγείρει ένα κρίσιμο ερώτημα: Γιατί είναι διαφορετικό αυτή τη φορά, αν πράγματι είναι; Ο λόγος που είναι διαφορετικό είναι ότι μόλις τα τελευταία λίγα χρόνια τα μηχανήματά μας άρχισαν να επιδεικνύουν δεξιότητες που ποτέ πριν δεν είχαν: καταλαβαίνουν, μιλούν, ακούν, βλέπουν, απαντούν, γράφουν και συνεχίζουν να αποκτούν νέες δεξιότητες. Για παράδειγμα, τα κινητά ανθρωποειδή ρομπότ είναι ακόμα απίστευτα πρωτόγονα, αλλά το τμήμα έρευνας του Υπουργείου Άμυνας μόλις ξεκίνησε έναν διαγωνισμό όπου τα βάζει να κάνουν πράγματα σαν αυτό κι αν είναι ενδεικτικό το ιστορικό επιδόσεων, αυτός ο αγώνας θα είναι επιτυχής. Κοιτώντας, λοιπόν, τριγύρω, νομίζω ότι δεν απέχουμε πολύ από τη μέρα που θα έχουμε ανδροειδή να κάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς που κάνουμε τώρα. Δημιουργούμε έναν κόσμο όπου θα υπάρχει περισσότερη τεχνολογία κι όλο και λιγότερες δουλειές. Ένας κόσμος που ο Ερικ Βραϊνγιόλσφον κι εγώ ονομάζουμε «η νέα εποχή της μηχανής».
Which brings up a critical question: Why is this time different, if it really is? The reason it's different is that, just in the past few years, our machines have started demonstrating skills they have never, ever had before: understanding, speaking, hearing, seeing, answering, writing, and they're still acquiring new skills. For example, mobile humanoid robots are still incredibly primitive, but the research arm of the Defense Department just launched a competition to have them do things like this, and if the track record is any guide, this competition is going to be successful. So when I look around, I think the day is not too far off at all when we're going to have androids doing a lot of the work that we are doing right now. And we're creating a world where there is going to be more and more technology and fewer and fewer jobs. It's a world that Erik Brynjolfsson and I are calling "the new machine age."
Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι πρόκειται για σπουδαία είδηση. Είναι η καλύτερη παγκοσμίως είδηση στον τομέα της οικονομίας αυτή τη στιγμή. Όχι ότι υπάρχει αρκετός ανταγωνισμός, σωστά; Είναι η καλύτερη είδηση στον τομέα της οικονομίας για δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι, η τεχνολογική πρόοδος είναι αυτή που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε αυτόν τον εκπληκτικά πρόσφατο δρόμο όπου βρισκόμαστε, όπου το αποτέλεσμα ανεβαίνει με την πάροδο του χρόνου, ενώ την ίδια στιγμή οι τιμές πέφτουν κι ο όγκος και η ποιότητα συνεχίζουν να εκτινάσσονται. Κάποιοι τα βλέπουν αυτά και μιλούν για ρηχό υλισμό, είναι όμως απολύτως λάθος μια τέτοια οπτική. Είναι αφθονία, που είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούμε το οικονομικό μας σύστημα να παρέχει. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον η νέα εποχή της μηχανής είναι τόσο σπουδαία είδηση είναι ότι από τη στιγμή που τα ανδροειδή ξεκινήσουν να κάνουν δουλειές, δε χρειάζεται να τις κάνουμε εμείς πλέον κι απαλασσόμαστε απ' τις αγγαρείες και τον κόπο.
The thing to keep in mind is that this is absolutely great news. This is the best economic news on the planet these days. Not that there's a lot of competition, right? This is the best economic news we have these days for two main reasons. The first is, technological progress is what allows us to continue this amazing recent run that we're on where output goes up over time, while at the same time, prices go down, and volume and quality just continue to explode. Now, some people look at this and talk about shallow materialism, but that's absolutely the wrong way to look at it. This is abundance, which is exactly what we want our economic system to provide. The second reason that the new machine age is such great news is that, once the androids start doing jobs, we don't have to do them anymore, and we get freed up from drudgery and toil.
Όταν λοιπόν μιλώ για αυτά με τους φίλους μου στο Κέιμπριτζ και στη Σίλικον Βάλεϋ, λένε: «Φανταστικό. Τέρμα η αγγαρεία και ο μόχθος. Θα έχουμε ευκαιρίες να φανταστούμε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία, μια κοινωνία όπου οι δημιουργοί και οι εξερευνητές και οι ερμηνευτές και οι καινοτόμοι θα ενωθούν με τα αφεντικά και τους χορηγούς τους για να συζητήσουν θέματα, να διασκεδάσουν, να διαφωτιστούν, να υποκινήσουν αλλήλους.» Είναι μια κοινωνία που μοιάζει στ' αλήθεια με το Συνέδριο TED. Υπάρχει μπόλικη αλήθεια στο επιχείρημα. Παρακολουθούμε μια εκπληκτική άνθηση να λαμβάνει χώρα. Σ' έναν κόσμο όπου είναι εξίσου εύκολο να δημιουργήσεις ένα αντικείμενο όσο να εκτυπώσεις ένα έγγραφο, έχουμε εκπληκτικά νέες πιθανότητες. Οι άνθρωποι που τους αποκαλούσαν χειροτέχνες κι ερασιτέχνες τώρα είναι κατασκευαστές και είναι υπεύθυνοι για πάρα πολλές καινοτομίες. Καλλιτέχνες που προηγουμένως ήταν περιορισμένοι μπορούν τώρα να κάνουν πράγματα που δεν ήταν δυνατόν για εκείνους να κάνουν ποτέ πριν. Είναι λοιπόν μια εποχή μεγάλης άνθησης κι όσο περισσότερο κοιτώ γύρω, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι αυτό το απόφθεγμα, του φυσιολόγου Φρήμαν Ντάισον, δεν είναι καθόλου υπερβολή. Αποτελεί απλώς διατύπωση των γεγονότων. Είμαστε στο μέσον μιας εντυπωσιακής περιόδου.
Now, when I talk about this with my friends in Cambridge and Silicon Valley, they say, "Fantastic. No more drudgery, no more toil. This gives us the chance to imagine an entirely different kind of society, a society where the creators and the discoverers and the performers and the innovators come together with their patrons and their financiers to talk about issues, entertain, enlighten, provoke each other." It's a society really, that looks a lot like the TED Conference. And there's actually a huge amount of truth here. We are seeing an amazing flourishing taking place. In a world where it is just about as easy to generate an object as it is to print a document, we have amazing new possibilities. The people who used to be craftsmen and hobbyists are now makers, and they're responsible for massive amounts of innovation. And artists who were formerly constrained can now do things that were never, ever possible for them before. So this is a time of great flourishing, and the more I look around, the more convinced I become that this quote, from the physicist Freeman Dyson, is not hyperbole at all. This is just a plain statement of the facts. We are in the middle of an astonishing period.
(«Η τεχνολογία είναι δώρο Θεού. Μετά το δώρο της ζωής είναι ίσως το μεγαλύτερο δώρο του Θεού. Είναι η μητέρα των πολιτισμών, των τεχνών και των επιστημών.» Φρήμαν Ντάισον)
["Technology is a gift of God. After the gift of life it is perhaps the greatest of God's gifts. It is the mother of civilizations, of arts and of sciences." — Freeman Dyson]
Αυτό εγείρει ακόμη ένα μεγάλο ερώτημα: Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε αυτή τη νέα εποχή της μηχανής; Σωστά; Σπουδαία, μια στιγμή, άνθηση, φύγε. Πρόκειται να αντιμετωπίσουμε δύο ακανθώδεις προκλήσεις καθώς βαδίζουμε όλο και πιο βαθιά στο μέλλον που δημιουργούμε.
Which brings up another great question: What could possibly go wrong in this new machine age? Right? Great, hang up, flourish, go home. We're going to face two really thorny sets of challenges as we head deeper into the future that we're creating.
Οι πρώτες είναι οικονομικής φύσεως και συνοψίζονται ωραία σε έναν απόκρυφο διάλογο μεταξύ τους ανάμεσα στον Χένρι Φορντ τον 2ο και τον Γουόλτερ Ρούθερ, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής του συνδικάτου των εργατών αυτοκινήτων. Έκαναν περιοδεία σε μια από τις σύγχρονες βιομηχανίες και ο Φορντ γυρνά περιπαιχτικά στον Ρούθερ και λέει: «Γουόλτερ, πώς θα κάνεις αυτά τα ρομπότ να πληρώσουν συνδικαλιστικές εισφορές;». O Ρούθερ του ανταπαντά: «Χένρι, πώς θα τα κάνεις ν' αγοράσουν αυτοκίνητα;».
The first are economic, and they're really nicely summarized in an apocryphal story about a back-and-forth between Henry Ford II and Walter Reuther, who was the head of the auto workers union. They were touring one of the new modern factories, and Ford playfully turns to Reuther and says, "Hey Walter, how are you going to get these robots to pay union dues?" And Reuther shoots back, "Hey Henry, how are you going to get them to buy cars?"
Το πρόβλημα του Ρούθερ σ΄ εκείνο το ανέκδοτο είναι ότι είναι δύσκολο να προσφέρεις εργασία σε μια οικονομία που είναι γεμάτη από μηχανές και το βλέπουμε αυτό καθαρά στις στατιστικές. Αν ρίξετε μια ματιά τις δυο τελευταίες δεκαετίες στις επιστροφές κεφαλαίων -με άλλα λόγια, τα εταιρικά κέρδη- βλέπουμε ότι ανεβαίνουν, τώρα μάλιστα βρίσκονται στα υψηλότερα όλων των εποχών. Aν ρίξουμε μια ματιά στις επιστροφές εργασίας, δηλαδή στις συνολικές αμοιβές που πληρώνονται, βλέπουμε να είναι οι χαμηλότερες όλων των εποχών και να κατευθύνονται με ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Reuther's problem in that anecdote is that it is tough to offer your labor to an economy that's full of machines, and we see this very clearly in the statistics. If you look over the past couple decades at the returns to capital -- in other words, corporate profits -- we see them going up, and we see that they're now at an all-time high. If we look at the returns to labor, in other words total wages paid out in the economy, we see them at an all-time low and heading very quickly in the opposite direction.
Άσχημα τα νέα για τον Ρούθερ. Μπορεί να φαίνονται καλά νέα για τον Φορντ, αλλά δεν είναι. Αν θέλεις να πουλήσεις μεγάλες ποσότητες από σχετικά ακριβά αγαθά στον κόσμο, χρειάζεσαι πράγματι μια μεγάλη, σταθερή, ευημερούσα μεσαία τάξη. Στην Αμερική είχαμε τέτοια σχεδόν ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Τώρα όμως η μεσαία τάξη βρίσκεται κάτω από καθεστώς απειλής. Ξέρουμε όλοι πολλές από τις στατιστικές, αλλά για να επαναλάβω μια, το μεσαίο εισόδημα στην Αμερική έχει στην πραγματικότητα πέσει τα τελευταία 15 χρόνια, και κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε σε κάποιον φαύλο κύκλο όπου η ανισότητα και η πόλωση θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν με τον καιρό.
So this is clearly bad news for Reuther. It looks like it might be great news for Ford, but it's actually not. If you want to sell huge volumes of somewhat expensive goods to people, you really want a large, stable, prosperous middle class. We have had one of those in America for just about the entire postwar period. But the middle class is clearly under huge threat right now. We all know a lot of the statistics, but just to repeat one of them, median income in America has actually gone down over the past 15 years, and we're in danger of getting trapped in some vicious cycle where inequality and polarization continue to go up over time.
Οι κοινωνικές αλλαγές που έρχονται με αυτού του είδους την ανισότητα αξίζουν κάποια προσοχή. Υπάρχουν κάποιες κοινωνικές αλλαγές που δε με ανησυχούν κι αποτυπώνονται με εικόνες σαν αυτές. Αυτό δεν αποτελεί το είδος του κοινωνικού προβλήματος που με ανησυχεί. Δε μας λείπουν τα δυστοπικά οράματα σχετικά με το τι θα συμβεί όταν οι μηχανές αποκτήσουν αυτοεπίγνωση κι αποφασίσουν να ξεσηκωθούν και να συντονίσουν επιθέσεις εναντίον μας. Θα αρχίσω να ανησυχώ για όλα αυτά την ημέρα που ο υπολογιστής μου αντιληφθεί τον εκτυπωτή μου.
The societal challenges that come along with that kind of inequality deserve some attention. There are a set of societal challenges that I'm actually not that worried about, and they're captured by images like this. This is not the kind of societal problem that I am concerned about. There is no shortage of dystopian visions about what happens when our machines become self-aware, and they decide to rise up and coordinate attacks against us. I'm going to start worrying about those the day my computer becomes aware of my printer.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Επομένως, δεν είναι αυτές οι προκλήσεις για τις οποίες πρέπει να ανησυχούμε. Για να αναφερθώ στα είδη των κοινωνικών αλλαγών οι οποίες θα προκύψουν στη νέα εποχή των μηχανών, θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία σχετικά με δυο στερεότυπους Αμερικανούς εργαζόμενους. Για να τους κάνω δε πραγματικά στερεότυπους, ας είναι και οι δυο λευκοί. Ο πρώτος λοιπόν έχει πανεπιστημιακή μόρφωση επαγγελματίας, δημιουργικός, διευθυντής, μηχανικός, γιατρός, δικηγόρος, αυτού του είδους εργαζόμενος. Θα τον λέμε «Τεντ». Είναι στην κορυφή της Αμερικάνικης μεσαίας τάξης. Ο αντίστοιχός του δεν έχει πανεπιστημιακή μόρφωση και εργάζεται ως χειρώνακτας, εργάζεται ως υπάλληλος, εκτελεί χαμηλού επιπέδου δουλειά υπαλλήλου ή εργάτη στην οικονομία. Αυτόν θα τον λέμε «Μπιλ».
So this is not the set of challenges we really need to worry about. To tell you the kinds of societal challenges that are going to come up in the new machine age, I want to tell a story about two stereotypical American workers. And to make them really stereotypical, let's make them both white guys. And the first one is a college-educated professional, creative type, manager, engineer, doctor, lawyer, that kind of worker. We're going to call him "Ted." He's at the top of the American middle class. His counterpart is not college-educated and works as a laborer, works as a clerk, does low-level white collar or blue collar work in the economy. We're going to call that guy "Bill."
Αν γυρίσουμε πενήντα χρόνια πίσω, ο Μπιλ κι ο Τεντ ζούσαν αξιοσημείωτα παρόμοιες ζωές. Για παράδειγμα, το 1960 και οι δυο ήταν πολύ πιθανό να έχουν εργασίες πλήρους απασχόλησης, να δουλεύουν τουλάχιστον 40 ώρες την εβδομάδα. Σύμφωνα με στοιχεία που μας έδωσε ο κοινωνικός ερευνητής Τσαρλς Μάρεϊ, καθώς ξεκινήσαμε την αυτοματοποίηση της οικονομίας, το 1960 είναι περίπου η εποχή που οι υπολογιστές ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται από επιχειρήσεις, καθώς λοιπόν ξεκινήσαμε προοδευτικά να εμφυσούμε τεχνολογία και αυτοματοποίηση και ψηφιακά στοιχεία στην οικονομία, οι μοίρες του Μπιλ και του Τεντ απέκλιναν πολύ. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, ο Τεντ συνέχισε να έχει δουλειά πλήρους απασχόλησης. Ο Μπιλ όχι. Σε πολλές περιπτώσεις, ο Μπιλ βγήκε από την οικονομία εντελώς, αλλά σπάνια ο Τεντ. Με το πέρασμα του χρόνου, ο γάμος του Τεντ υπήρξε ευτυχισμένος. Του Μπιλ όχι. Τα παιδιά του Τεντ μεγάλωσαν με δυο γονείς, ενώ του Μπιλ όχι. Με ποιους άλλους τρόπους βρέθηκε ο Μπιλ εκτός κοινωνίας; Μείωσε την ψήφο του στις προεδρικές εκλογές και μπαινόβγαινε στη φυλακή πιο συχνά. Δεν μπορώ να διηγηθώ λοιπόν μια ευτυχισμένη ιστορία για αυτές τις κοινωνικές τάσεις και δεν υπάρχουν σημάδια αναδίπλωσής τους. Επίσης, ισχύουν ανεξάρτητα από την εθνότητα ή τη δημογραφία της ομάδας που εξετάζουμε κι αποκτούν τέτοια σοβαρότητα που κινδυνεύουν να κυριαρχήσουν ακόμη και στην εκπληκτική πρόοδο που είχαμε με την Κίνηση των Πολιτικών Δικαιωμάτων.
And if you go back about 50 years, Bill and Ted were leading remarkably similar lives. For example, in 1960 they were both very likely to have full-time jobs, working at least 40 hours a week. But as the social researcher Charles Murray has documented, as we started to automate the economy, and 1960 is just about when computers started to be used by businesses, as we started to progressively inject technology and automation and digital stuff into the economy, the fortunes of Bill and Ted diverged a lot. Over this time frame, Ted has continued to hold a full-time job. Bill hasn't. In many cases, Bill has left the economy entirely, and Ted very rarely has. Over time, Ted's marriage has stayed quite happy. Bill's hasn't. And Ted's kids have grown up in a two-parent home, while Bill's absolutely have not over time. Other ways that Bill is dropping out of society? He's decreased his voting in presidential elections, and he's started to go to prison a lot more often. So I cannot tell a happy story about these social trends, and they don't show any signs of reversing themselves. They're also true no matter which ethnic group or demographic group we look at, and they're actually getting so severe that they're in danger of overwhelming even the amazing progress we made with the Civil Rights Movement.
Αυτό που παραβλέπουν οι φίλοι μου στη Σίλικον Βάλεϋ και στο Κέιμπριτζ είναι ότι αυτοί είναι ο Τεντ. Διάγουν ζωές με απασχόληση, παραγωγικές ζωές κι έχουν όλα τα προνόμια να δείξουν, ενώ ο Μπιλ κάνει διαφορετική ζωή. Και οι δυο δικαιώνουν τον Βολταίρο που αναφέρθηκε στα πλεονεκτήματα της εργασίας και στο γεγονός ότι μας γλυτώνει από τρία μεγάλα δεινά.
And what my friends in Silicon Valley and Cambridge are overlooking is that they're Ted. They're living these amazingly busy, productive lives, and they've got all the benefits to show from that, while Bill is leading a very different life. They're actually both proof of how right Voltaire was when he talked about the benefits of work, and the fact that it saves us from not one but three great evils.
(«Η εργασία γλυτώνει τον άνθρωπο από τρία μεγάλα δεινά: την πλήξη, τη φαυλότητα και την ανάγκη.» Βολταίρος)
["Work saves a man from three great evils: boredom, vice and need." — Voltaire]
Με αυτές λοιπόν τις προκλήσεις, τι κάνουμε;
So with these challenges, what do we do about them?
Η οικονομική στρατηγική είναι εντυπωσιακά σαφής, απρόσμενα ξεκάθαρη, ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμα. Τα ρομπότ δεν πρόκειται να μας πάρουν όλες τις δουλειές στο εγγύς μέλλον, έτσι το κλασικό Econ 101 βιβλίο θα λειτουργεί τέλεια: Ενθαρρύνετε την επιχειρηματικότητα, μειώστε στο διπλάσιο τις υποδομές και βεβαιωθείτε πως βγάζουμε απ' το εκπαιδευτικό μας σύστημα ανθρώπους με τις κατάλληλες δεξιότητες.
The economic playbook is surprisingly clear, surprisingly straightforward, in the short term especially. The robots are not going to take all of our jobs in the next year or two, so the classic Econ 101 playbook is going to work just fine: Encourage entrepreneurship, double down on infrastructure, and make sure we're turning out people from our educational system with the appropriate skills.
Μακροπρόθεσμα, όμως, αν οδεύουμε προς μια οικονομία που δίνει βαρύτητα στην τεχνολογία και ελαφρότητα στην εργασία -κι αυτό συμβαίνει- τότε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μερικές πιο ριζοσπαστικές παρεμβάσεις, για παράδειγμα, κάτι σαν εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι εδώ μέσα αισθάνονται άβολα, διότι αυτή η ιδέα συνδέεται με την άκρα αριστερά και με αρκετά ριζοσπαστικά σχέδια για ανακατανομή του πλούτου. Έκανα μια μικρή έρευνα πάνω σ' αυτήν την αντίληψη και μπορεί να καλμάρει κάποιους η γνώση ότι την ιδέα ενός καθαρά εγγυημένου εισοδήματος την έχουν υπερασπιστεί σοσιαλιστές που αφρίζουν απ' το στόμα όπως οι Φρίντριχ Χάγιεκ, Ρίτσαρντ Νίξον και Μίλτον Φρήντμαν. Αν σας προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι κάτι σαν το εγγυημένο εισόδημα θα προκαλέσει αγκύλωση στην επιθυμία μας για επιτυχία και θα μας εφησυχάσει, ίσως σας ενδιαφέρει να μάθετε ότι η κοινωνική κινητικότητα -ένα από τα πράγματα για τα οποία υπερηφανευόμαστε στις ΗΠΑ- είναι τώρα σε χαμηλότερο επίπεδο από τις χώρες της βόρειας Ευρώπης που έχουν αυτά τα πολύ γενναιόδωρα δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης. Η οικονομική στρατηγική, λοιπόν, είναι πολύ ξεκάθαρη.
But over the longer term, if we are moving into an economy that's heavy on technology and light on labor, and we are, then we have to consider some more radical interventions, for example, something like a guaranteed minimum income. Now, that's probably making some folk in this room uncomfortable, because that idea is associated with the extreme left wing and with fairly radical schemes for redistributing wealth. I did a little bit of research on this notion, and it might calm some folk down to know that the idea of a net guaranteed minimum income has been championed by those frothing-at-the-mouth socialists Friedrich Hayek, Richard Nixon and Milton Friedman. And if you find yourself worried that something like a guaranteed income is going to stifle our drive to succeed and make us kind of complacent, you might be interested to know that social mobility, one of the things we really pride ourselves on in the United States, is now lower than it is in the northern European countries that have these very generous social safety nets. So the economic playbook is actually pretty straightforward.
Η κοινωνική στρατηγική είναι πολύ πιο απαιτητική. Δεν ξέρω ποια είναι η στρατηγική που θα απασχολήσει τον Μπιλ και θα τον διατηρήσει έτσι σε όλη του τη ζωή.
The societal one is a lot more challenging. I don't know what the playbook is for getting Bill to engage and stay engaged throughout life.
Ξέρω σίγουρα ότι η εκπαίδευση αποτελεί μεγάλο του κομμάτι. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Πήρα Μοντεσοριανή εκπαίδευση τα πρώτα μου σχολικά χρόνια και αυτό που μου δίδαξε εκείνη η εκπαίδευση είναι πως ο κόσμος είναι ένα ενδιαφέρον μέρος και δουλειά μου είναι να τον εξερευνώ. Το σχολείο σταμάτησε στην τρίτη τάξη και μετά μπήκα στο δημόσιο σχολικό σύστημα κι ένιωσα σα να με είχαν στείλει στο Γκούλαγκ. Με το προνόμιο της πείρας, τώρα ξέρω ότι το ζήτημα ήταν να με προετοιμάσουν για τη δουλειά υπαλλήλου ή χειρώνακτα, τότε όμως ένιωθα ότι η δουλειά θα με υπέτασσε σε αυτά που συνέβαιναν γύρω. Πρέπει να τα καταφέρουμε καλύτερα. Δε μπορούμε να απορρίπτουμε συνεχώς τους Μπιλ.
I do know that education is a huge part of it. I witnessed this firsthand. I was a Montessori kid for the first few years of my education, and what that education taught me is that the world is an interesting place and my job is to go explore it. The school stopped in third grade, so then I entered the public school system, and it felt like I had been sent to the Gulag. With the benefit of hindsight, I now know the job was to prepare me for life as a clerk or a laborer, but at the time it felt like the job was to kind of bore me into some submission with what was going on around me. We have to do better than this.
Έχουμε ελπιδοφόρες ενδείξεις ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Βλέπουμε ότι η τεχνολογία έχει σημαντική επίπτωση στην εκπαίδευση και απασχολεί ανθρώπους, από τους μικρούς μαθητές μας μέχρι τους μεγαλύτερους. Εξέχουσες φωνές των επιχειρήσεων μάς λένε ότι πρέπει να ξανασκεφτούμε μερικά πράγματα που θεωρούσαμε πολύτιμα για κάποιο διάστημα. Βλέπουμε σοβαρές και συνεχείς προσπάθειες βασισμένες σε δεδομένα για να κατανοηθούν τρόποι παρέμβασης σε κάποιες από τις πιο προβληματικές κοινότητες που διαθέτουμε.
We cannot keep turning out Bills. So we see some green shoots that things are getting better. We see technology deeply impacting education and engaging people, from our youngest learners up to our oldest ones. We see very prominent business voices telling us we need to rethink some of the things that we've been holding dear for a while. And we see very serious and sustained and data-driven efforts to understand
Οι ελπίδες λοιπόν είναι εκεί. Δε διατείνομαι ότι αυτά που διαθέτουμε πρόκειται να είναι αρκετά. Αντιμετωπίζουμε πολύ σκληρές προκλήσεις. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, υπάρχουν περίπου πέντε εκατομμύρια Αμερικανών που υπήρξαν άνεργοι για τουλάχιστον έξι μήνες. Δεν πρόκειται να ρυθμίσουμε τα πράγματα για αυτούς με το να τους στείλουμε στη Μοντεσοριανή εκπαίδευση. Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι ότι δημιουργούμε ένα κόσμο όπου θα έχουμε λαμπρές τεχνολογίες ενσωματωμένες σε ακατάστατες κοινωνίες και θα υποστηρίζονται από μια οικονομία που προκαλεί ανισότητα αντί για ευκαιρίες.
how to intervene in some of the most troubled communities that we have. So the green shoots are out there. I don't want to pretend for a minute that what we have is going to be enough. We're facing very tough challenges. To give just one example, there are about five million Americans who have been unemployed for at least six months. We're not going to fix things for them by sending them back to Montessori. And my biggest worry is that we're creating a world where we're going to have glittering technologies embedded in kind of a shabby society and supported by an economy that generates inequality
Στην πραγματικότητα δε νομίζω ότι αυτό πρόκειται να κάνουμε. Νομίζω ότι θα κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο για τον εξής απλό λόγο: Τα γεγονότα μάς πάνε εκεί. Οι πραγματικότητες της νέας εποχής της μηχανής και η αλλαγή στην οικονομία γίνονται ευρύτερα γνωστές. Αν επιθυμούσαμε να επιταχύνουμε εκείνη τη διαδικασία, θα μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα όπως να βάλουμε τους καλύτερους οικονομολόγους και διαμορφωτές πολιτικής να παίζουν «Jeopardy!» εναντίον του Watson. Θα μπορούσαμε να στείλουμε το Κονγκρέσσο σε ένα αυτόνομο οδικό ταξίδι. Αν κάνουμε αρκετά από αυτά, η συνειδητοποίηση θα βυθιστεί στην ιδέα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Μετά ξεκινάμε πάλι τον αγώνα, διότι, ούτε για ένα λεπτό δεν πιστεύω ότι έχουμε ξεχάσει πώς να λύνουμε δύσκολες προκλήσεις ή ότι έχουμε γίνει τόσο απαθείς ή σκληρόκαρδοι για να μην προσπαθήσουμε καν.
instead of opportunity. But I actually don't think that's what we're going to do. I think we're going to do something a lot better for one very straightforward reason: The facts are getting out there. The realities of this new machine age and the change in the economy are becoming more widely known. If we wanted to accelerate that process, we could do things like have our best economists and policymakers play "Jeopardy!" against Watson. We could send Congress on an autonomous car road trip. And if we do enough of these kinds of things, the awareness is going to sink in that things are going to be different. And then we're off to the races, because I don't believe for a second that we have forgotten how to solve tough challenges
Ξεκίνησα την ομιλία μου με αποφθέγματα συγγραφέων που τους χώριζαν ένας ωκεανός κι ένας αιώνας. Επιτρέψτε μου να τελειώσω με λέξεις από πολιτικούς με παρόμοια απόσταση μεταξύ τους.
or that we have become too apathetic or hard-hearted to even try. I started my talk with quotes from wordsmiths who were separated by an ocean and a century. Let me end it with words from politicians
Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ επισκέφθηκε το χώρο μου, το ΜΙΤ, το 1949 και είπε: «Αν πρόκειται να φέρουμε τις μάζες του κόσμου σε κάθε χώρα στο τραπέζι της αφθονίας, αυτό θα συμβεί μόνο με την ακάματη βελτίωση όλων των μέσων τεχνικής παραγωγής που διαθέτουμε».
who were similarly distant. Winston Churchill came to my home of MIT in 1949, and he said, "If we are to bring the broad masses of the people in every land to the table of abundance, it can only be by the tireless improvement
Ο Αβραάμ Λίνκολν συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ένα ακόμη συστατικό. Είπε: «Πιστεύω σταθερά στους ανθρώπους. Όταν τους δοθεί η αλήθεια, μπορούμε να βασιστούμε για να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε εθνική κρίση. Το σημαντικό σημείο είναι να τους δοθούν τα πραγματικά γεγονότα».
of all of our means of technical production." Abraham Lincoln realized there was one other ingredient. He said, "I am a firm believer in the people. If given the truth, they can be depended upon to meet any national crisis.
Η νότα αισιοδοξίας, το σημαντικό θέμα με το οποίο θα ήθελα να σας αφήσω είναι ότι τα πραγματικά γεγονότα της εποχής της μηχανής γίνονται σαφή και είμαι πεπεισμένος ότι θα τα χρησιμοποιήσουμε για να πορευτούμε καλά στην προκλητική αφθονούσα οικονομία που δημιουργούμε. Ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
The great point is to give them the plain facts." So the optimistic note, great point that I want to leave you with is that the plain facts of the machine age are becoming clear, and I have every confidence that we're going to use them to chart a good course into the challenging, abundant economy that we're creating. Thank you very much.