Τον ελεύθερό μου χρόνο, εκτός Twitter πειραματίζομαι λιγάκι με το να αφηγούμαι ιστορίες στο διαδίκτυο, πειραματίζομαι με το τι μπορούμε να κάνουμε με νέα ψηφιακά εργαλεία. Στη δουλειά μου στο Twitter, ξοδεύω λίγο από τον χρόνο μου δουλεύοντας με συγγραφείς καθώς και με αφηγητές, βοηθώντας να επεκτείνω τα όρια με το τι πειραματίζονται οι άνθρωποι. Θέλω σήμερα να μιλήσω με διάφορα παραδείγματα από πράγματα που έχουν κάνει κάποιοι, τα οποία πιστεύω ότι είναι πραγματικά εκπληκτικά, χρησιμοποιώντας ευέλικτες ταυτότητες και ανωνυμία στο διαδίκτυο και θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Αλλά θέλω να ξεκινήσω πηγαίνοντας πίσω στη δεκαετία του '30. Πολύ πριν αυτό που λέγεται Twitter, το ραδιόφωνο μας έφερνε μεταδόσεις και συνέδεε εκατομμύρια ανθρώπων σε μεμονωμένες μεταδόσεις. Και από αυτά τα σημεία προήλθαν ιστορίες. Κάποιες από αυτές ήταν γνωστές ιστορίες. Κάποιες από αυτές ήταν νέες ιστορίες. Και για κάποιο διάστημα ήταν εξοικειωμένες μορφές, αλλά μετά το ραδιόφωνο άρχισε να εξελίσσει τις δικές του μοναδικές μορφές προορισμένες γι' αυτό το μέσο. Αναλογιστείτε τα επεισόδια που συνέβησαν ζωντανά στο ραδιόφωνο. Συνδυάζοντας τη ζωντανή μετάδοση και την σειριοποίηση της γραπτής φαντασίας, δημιουργήθηκε μια νέα μορφή. Και ο λόγος που αναφέρω το ραδιόφωνο είναι γιατί πιστεύω ότι το ραδιόφωνο είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα του πως ένα νέο μέσο ορίζει νέες μορφές που καθορίζουν στη συνέχεια νέες ιστορίες. Και φυσικά, σήμερα, έχουμε ένα εντελώς νέο μέσο για να παίξουμε, το οποίο είναι αυτός ο ψηφιακός κόσμος. Αυτός είναι ο χάρτης των επαληθευμένων χρηστών του Twitter και οι συνδέσεις μεταξύ τους. Υπάρχουν χιλιάδες και χιλιάδες από αυτούς. Κάθε ένα από αυτά τα σημεία αποτελεί τη δική του μετάδοση. Έχουμε μεταβεί στην εποχή των πολλών για τους πολλούς, όπου η πρόσβαση σε εργαλεία είναι το μόνο εμπόδιο για τη μετάδοση. Και πιστεύω πως θα δούμε σύντομα νέες μορφές να αναδύονται ευρέως καθώς οι άνθρωποι θα μαθαίνουν να αφηγούνται ιστορίες σε αυτό το νέο μέσο. Πιστεύω πως βρισκόμαστε σε ένα διάπλατα ανοικτό σύνορο δημιουργικού πειραματισμού, αν θέλετε, όπου εξερευνούμε και ξεκινάμε να αποικούμε αυτή την άγρια γη του Διαδικτύου και μόλις τώρα ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε δομές σε αυτή, και αυτές οι δομές είναι οι νέες μορφές αφήγησης τις οποίες θα μας επιτρέψει το Διαδίκτυο να δημιουργήσουμε. Πιστεύω πως αυτό ξεκινάει με μια εξέλιξη των υπαρχόντων μεθόδων. Η σύντομη ιστορία, για παράδειγμα, λένε πως η σύντομη ιστορία βιώνει ένα είδος αναγέννησης χάριν στους ηλεκτρονικούς αναγνώστες, στις ψηφιακές αγορές. Ένας συγγραφέας, ο Χιου Χάουι, πειραματίστηκε με σύντομες ιστορίες στο Άμαζον δημοσιεύοντας μια πολύ σύντομη ιστορία, το «Wool». Μάλιστα ισχυρίζεται πως δεν είχε την πρόθεση το «Wool» να γίνει σειρά, αλλά το κοινό αγάπησε τόσο πολύ αυτή την ιστορία που απαίτησε περισσότερες, και του έδωσε κι άλλες. Τους έδωσε το «Wool 2», το οποίο ήταν ελάχιστα μεγαλύτερο από το πρώτο, το «Wool 3», το οποίο ήταν ακόμη μεγαλύτερο, φτάνοντας στο «Wool 5», το οποίο ήταν ένα διήγημα 60.000 λέξεων. Πιστεύω πως ο Χάουι ήταν σε θέση να το κάνει αυτό διότι είχε το γρήγορο σύστημα ανατροφοδότησης των ηλεκτρονικών βιβλίων. Ήταν σε θέση να γράψει και να δημοσιεύσει σε σχετικά σύντομο διάστημα. Δεν υπήρξε μεσολαβητής ανάμεσα σε αυτόν και το κοινό. Ήταν εκείνος, μόνος, άμεσα συνδεδεμένος με το κοινό χτίζοντας πάνω στα σχόλια και τον ενθουσιασμό που του έδιναν. Έτσι, αυτό το σύνολο του έργου ήταν ένα πείραμα. Ξεκίνησε με μια σύντομη ιστορία, και πιστεύω αυτός ο πειραματισμός στην πραγματικότητα έγινε μέρος της μορφής του Χάουι. Και αυτό είναι κάτι που επέτρεψε αυτό το μέσο, τον πειραματισμό να είναι μέρος της ίδιας της μορφής. Αυτή είναι μια σύντομη ιστορία της συγγραφέως Τζένιφερ Ίγκαν η οποία λέγεται «Μαύρο Κουτί». Γράφτηκε αρχικά έχοντας στο μυαλό συγκεκριμένα το Twitter. Η Ίγκαν έπεισε την εφημερίδα The New Yorker να δημιουργήσει έναν λογαριασμό φαντασίας του New Yorker από τον οποίο θα δημοσιεύουν τιτιβίσματα όλων αυτών των γραμμών που είχε δημιουργήσει. Φυσικά, το Twitter, έχει όριο 140 χαρακτήρων. Η Ίγκαν το σχεδίασε απλώς γράφοντας χειρόγραφα σε αυτό το σχεδιαστικό λεύκωμα εικονογραφημένου σεναρίου χρησιμοποιώντας τους φυσικούς χωρικούς περιορισμούς αυτών των πλαισίων για να γράψει κάθε ένα τιτίβισμα, και αυτά τα τιτιβίσματα κατέληξαν να γίνουν πάνω από 600, κι έγιναν σειρά του New Yorker. Κάθε βράδυ στις 8 μμ., μπορούσες να συντονιστείς σε μια σύντομη ιστορία από τον λογαριασμό φαντασίας του New Yorker. Νομίζω ότι είναι αρκετά συναρπαστικό: συντονιστείτε στη λογοτεχνική μυθοπλασία. Η εμπειρία της ιστορίας της Ίγκαν, φυσικά, όπως και οτιδήποτε στο Twitter, υπήρχαν πολλοί τρόποι για να τη ζήσετε. Μπορούσατε να ανατρέξετε πίσω, αλλά, αν το παρακολουθούσατε ζωντανά, υπήρχε αυτή η αγωνία που κορυφώνονταν διότι τα πραγματικά τιτιβίσματα, δεν είχατε έλεγχο του πότε θα μπορούσατε να τα διαβάσετε. Έρχονταν σε έναν αρκετά κανονικό ρυθμό, αλλά καθώς η ιστορία κορυφώνονταν, κατά κανόνα, ως αναγνώστες, ελέγχετε πόσο γρήγορα διαβάζετε ένα κείμενο, αλλά σε αυτή την περίπτωση, το New Yorker το έκανε αυτό και σας έστελναν λίγο λίγο, και είχατε αυτή την αγωνία της αναμονής για την επόμενη γραμμή. Ένα άλλο εξαίσιο παράδειγμα μυθοπλασίας και σύντομης ιστορίας στο Twitter, είναι η Έλιοτ Χολτ είναι μια συγγραφέας που έγραψε την ιστορία «Απόδειξη». Ξεκίνησε με αυτό το τιτίβισμα: «Στις 28 Νοεμβρίου στις 10:13 μμ., μια γυναίκα, η οποία αναγνωρίστηκε ως η Μιράντα Μπράουν, 44 ετών, από το Μπρούκλιν, σκοτώθηκε πέφτοντας από τη στέγη ενός ξενοδοχείου στο Μανχάταν». Ξεκίνησε με τη φωνή της Έλιοτ, αλλά μετά η φωνή της Έλιοτ υποχώρησε, και ακούμε τις φωνές των Έλσα, Μάργκο και Σάιμον, χαρακτήρες που δημιούργησε η Έλιοτ στο Twitter ειδικά για να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, μια ιστορία από διαφορετικές οπτικές γωνίες με αποκορύφωμα το γεγονός στις 10:13 μμ. όταν η γυναίκα σκοτώθηκε πέφτοντας στο κενό Αυτοί οι τρεις χαρακτήρες έφεραν μια αυθεντική οπτική από διαφορετικές προοπτικές. Ένας κριτικός αποκάλεσε την ιστορία της Έλιοτ «Σωστή μυθοπλασία στο Twitter», διότι αυτό έκανε. Συνέλαβε αυτή τη φωνή και είχε πολλαπλούς χαρακτήρες και συνέβη σε πραγματικό χρόνο. Το ενδιαφέρον ήταν ότι δεν ήταν μόνο ο μηχανισμό διανομής το Twitter. Το Twitter αποτέλεσε και τον μηχανισμό παραγωγής. Η Έλιοτ μου ανέφερε αργότερα ότι έγραψε όλη την ιστορία μόνο με τους αντίχειρές της. Είχε ξαπλώσει στον καναπέ και απλώς πήγαινε μπρος πίσω μεταξύ των διάφορων χαρακτήρων γράφοντας τα τιτιβίσματα γραμμή προς γραμμή. Πιστεύω πως αυτού του είδους η αυθόρμητη δημιουργία του τι έβγαινε από τις φωνές των χαρακτήρων οδήγησε πραγματικά στην αυθεντικότητα των ίδιων των χαρακτήρων, αλλά και στη μορφή που είχε δημιουργήσει των πολλαπλών προοπτικών σε μια μόνο ιστορία στο Twitter. Καθώς ξεκινάς να παίζεις με ευέλικτες ταυτότητες στο Διαδίκτυο, γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον καθώς αλληλεπιδράς με τον φυσικό κόσμο. Λογαριασμοί όπως ο Αόρατος Ομπάμα ή ο διάσημος «βιβλιοδέτες γεμάτες με γυναίκες» οι οποίοι εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2012, ή ακόμη και οι οπαδοί της σειράς «Δυτική Πτέρυγα» όπου είχαμε όλους αυτούς τους λογαριασμούς για κάθε έναν χαρακτήρα της σειράς «Δυτική Πτέρυγα», ακόμη και το πουλί το οποίο χτυπάει το παράθυρο του Τζος Λάιμαν σε ένα και μόνο επεισόδιο. (Γέλια) Όλα αυτά είναι γρήγορες επαναλήψεις ενός θέματος. Είναι δημιουργικοί άνθρωποι που πειραματίζονται με τα όρια του τι είναι δυνατό σε αυτό το μέσο. Βλέπετε κάτι σαν τον λογαριασμό της «Δυτικής Πτέρυγας» στο Twitter, όπου έχετε αυτούς τους φανταστικούς χαρακτήρες που εμπλέκονται με τον φυσικό κόσμο. Σχολιάζουν την πολιτική, διαμαρτύρονται για τα δεινά του Κογκρέσου. Έχετε υπόψιν σας, είναι όλοι Δημοκρατικοί. Και εμπλέκονται με τον φυσικό κόσμο. Ανταποκρίνονται σε αυτό. Έτσι, μόλις πάρετε μια ευέλικτη ταυτότητα, ανωνυμία, εμπλοκή με το φυσικό κόσμο και κινηθήτε πέραν της απλής αφιέρωσης ή παρωδίας και χρησιμοποιήσετε όλα αυτά τα εργαλεία για να αφηγηθείτε μια ιστορία, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Έτσι, κατά τη διάρκεια των δημοτικών εκλογών του Σικάγο υπήρχε ένας σατιρικός λογαριασμός. Ήταν ο Δήμαρχος Εμάνουελ. Σας έδινε τα πάντα γύρω από τον Ραμ Εμάνουελ, ιδιαίτερα στο ότι είχε να κάνει με βρισιές. Αυτός ο αθυρόστομος λογαριασμός ακολουθούσε τις καθημερινές δράσεις του αγώνα, προσφέροντας και σχολιασμό κατά τη διάρκειά του. Ακολουθούσε όλες τις τυπικές εκφράσεις ενός καλού, σταθερού σατιρικού λογαριασμού στο Twitter, αλλά στη συνέχεια άρχισε να γίνεται περίεργος. Και καθώς εξελισσόταν, μετέβη από αυτόν τον σχολιασμό σε έναν πολυήμερο, έπος επιστημονικής φαντασίας σε πραγματικό χρόνο στο οποίο ο πρωταγωνιστής, ο Ραμ Εμάνουελ, εμπλέκεται σε ένα πολυ-διάστατο ταξίδι την ημέρα των εκλογών, το οποίο είναι -- στην πραγματικότητα δε συνέβη, Το διπλο-τσέκαρα στις εφημερίδες Και μετά, κάτι άκρως ενδιαφέρον, έφθασε στο τέλος του. Αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως με έναν σατιρικό λογαριασμό στο Twitter. Τελείωσε, όπως ένα πραγματικό διήγημα. Και έτσι, ο συγγραφέας Νταν Σίνκερ, ο οποίος ήταν δημοσιογράφος, ο οποίος ήταν εντελώς ανώνυμος καθ' όλη τη διάρκεια, Πιστεύω ο Νταν -- ήταν αρκετά ουσιώδες γι' αυτόν να το μετατρέψει σε βιβλίο, διότι στο τέλος ήταν μια μορφή διήγησης, και πιστεύω πως η μετατροπή του σε βιβλίο είναι αντιπροσωπευτική της ιδέας ότι είχε δημιουργήσει κάτι νέο το οποίο έπρεπε να μεταφραστεί σε προηγούμενες μορφές. Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα είναι κάτι που συμβαίνει τώρα στο Twitter, είναι το παράλογο Κράιμερ Σόου. To Κράιμερ Σόου αφηγείται την ιστορία ενός υπερ-κακοποιού κι ενός δύσμοιρου ντετέκτιβ οι οποίοι εμπλέκονται σε μια εξαιρετικά περίεργη διάλεκτο με όλες τις εκφάνσεις μιας τηλεοπτικής σειράς. Ο δημιουργός του Κράιμερ Σόου δήλωσε πως είναι μια παρωδία μιας δημοφιλούς τύπου σειράς στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά, πραγματικά, είναι παράξενο. Και είναι αυτές οι στιγμές όπου ο Κράιμερ, ο υπερ-κακοποιός, κάνει όλα όσα γίνονται στην τηλεόραση. Διαρκώς βγάζει τα γυαλιά ηλίου του ή γυρίζει προς την κάμερα, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στο κείμενο. Πιστεύω δανειζόμενος όλες αυτές τις εκφάνσεις της τηλεόρασης και επιπρόσθετα παρουσιάζοντας κάθε Κράιμερ Σόου ως ένα επεισόδιο, γραμμένο Ε-Π-Π-Α-Σ-Ο-Δ-Ι-Ο, «εππασόδιο», παρουσιάζοντάς τα ως επεισόδια, πραγματικά, δημιούργησε κάτι καινούριο. Υπάρχει ένα νέο «εππασόδιο» του Κράιμερ Σόου στο Twitter σχεδόν κάθε μέρα, και είναι αρχειοθετημένα με αυτό τον τρόπο. Και θεωρώ ότι είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα ως μορφή. Κάτι εντελώς νέο έχει δημιουργηθεί εδώ διακωμωδώντας κάτι από την τηλεόραση. Νομίζω ότι σε μη φανταστικό πραγματικό χρόνο αφήγησης, υπάρχουν, επίσης, πολλά εξαιρετικά παραδείγματα. Ο RealTimeWWII είναι ένας λογαριασμός ο οποίος εξιστορεί τι συμβαίνει κάθε μέρα αλλά 60 χρόνια πριν με εξαιρετική λεπτομέρεια, λες και διάβαζες τα δελτία ειδήσεων από εκείνη την ημέρα. Ο συγγραφέας Τεζού Κόουλ έχει κάνει πολλούς πειραματισμούς βάζοντας μια λογοτεχνική στρέβλωση στα γεγονότα των ειδήσεων. Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάει για επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Πιστεύω πως και στα δύο αυτά παραδείγματα, αρχίζουμε να βλέπουμε τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι αφηγούνται ιστορίες με μη φανταστικό περιεχόμενο που μπορούν να ενσωματωθούν σε νέους τρόπους φανταστικής αφήγησης. Έτσι, με την αφήγηση σε πραγματικό χρόνο, με ασαφή τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, ο φυσικός και ο ψηφιακός κόσμος, η ευέλικτη ταυτότητα, η ανωνυμία, είναι όλα εργαλεία που είναι προσβάσιμα σε εμάς, και πιστεύω είναι απλά οι θεμέλιοι λίθοι. Αυτά είναι τα κομμάτια που χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε δομές, πλαίσια, τα οποία στη συνέχεια θα γίνουν οι οικισμοί μας σε αυτό το ευρύ σύνορο του δημιουργικού πειραματισμού. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So in my free time outside of Twitter I experiment a little bit with telling stories online, experimenting with what we can do with new digital tools. And in my job at Twitter, I actually spent a little bit of time working with authors and storytellers as well, helping to expand out the bounds of what people are experimenting with. And I want to talk through some examples today of things that people have done that I think are really fascinating using flexible identity and anonymity on the web and blurring the lines between fact and fiction. But I want to start and go back to the 1930s. Long before a little thing called Twitter, radio brought us broadcasts and connected millions of people to single points of broadcast. And from those single points emanated stories. Some of them were familiar stories. Some of them were new stories. And for a while they were familiar formats, but then radio began to evolve its own unique formats specific to that medium. Think about episodes that happened live on radio. Combining the live play and the serialization of written fiction, you get this new format. And the reason why I bring up radio is that I think radio is a great example of how a new medium defines new formats which then define new stories. And of course, today, we have an entirely new medium to play with, which is this online world. This is the map of verified users on Twitter and the connections between them. There are thousands upon thousands of them. Every single one of these points is its own broadcaster. We've gone to this world of many to many, where access to the tools is the only barrier to broadcasting. And I think that we should start to see wildly new formats emerge as people learn how to tell stories in this new medium. I actually believe that we are in a wide open frontier for creative experimentation, if you will, that we've explored and begun to settle this wild land of the Internet and are now just getting ready to start to build structures on it, and those structures are the new formats of storytelling that the Internet will allow us to create. I believe this starts with an evolution of existing methods. The short story, for example, people are saying that the short story is experiencing a renaissance of sorts thanks to e-readers, digital marketplaces. One writer, Hugh Howey, experimented with short stories on Amazon by releasing one very short story called "Wool." And he actually says that he didn't intend for "Wool" to become a series, but that the audience loved the first story so much they demanded more, and so he gave them more. He gave them "Wool 2," which was a little bit longer than the first one, "Wool 3," which was even longer, culminating in "Wool 5," which was a 60,000-word novel. I think Howey was able to do all of this because he had the quick feedback system of e-books. He was able to write and publish in relatively short order. There was no mediator between him and the audience. It was just him directly connected with his audience and building on the feedback and enthusiasm that they were giving him. So this whole project was an experiment. It started with the one short story, and I think the experimentation actually became a part of Howey's format. And that's something that this medium enabled, was experimentation being a part of the format itself. This is a short story by the author Jennifer Egan called "Black Box." It was originally written specifically with Twitter in mind. Egan convinced The New Yorker to start a New Yorker fiction account from which they could tweet all of these lines that she created. Now Twitter, of course, has a 140-character limit. Egan mocked that up just writing manually in this storyboard sketchbook, used the physical space constraints of those storyboard squares to write each individual tweet, and those tweets ended up becoming over 600 of them that were serialized by The New Yorker. Every night, at 8 p.m., you could tune in to a short story from The New Yorker's fiction account. I think that's pretty exciting: tune-in literary fiction. The experience of Egan's story, of course, like anything on Twitter, there were multiple ways to experience it. You could scroll back through it, but interestingly, if you were watching it live, there was this suspense that built because the actual tweets, you had no control over when you would read them. They were coming at a pretty regular clip, but as the story was building, normally, as a reader, you control how fast you move through a text, but in this case, The New Yorker did, and they were sending you bit by bit by bit, and you had this suspense of waiting for the next line. Another great example of fiction and the short story on Twitter, Elliott Holt is an author who wrote a story called "Evidence." It began with this tweet: "On November 28 at 10:13 p.m., a woman identified as Miranda Brown, 44, of Brooklyn, fell to her death from the roof of a Manhattan hotel." It begins in Elliott's voice, but then Elliott's voice recedes, and we hear the voices of Elsa, Margot and Simon, characters that Elliott created on Twitter specifically to tell this story, a story from multiple perspectives leading up to this moment at 10:13 p.m. when this woman falls to her death. These three characters brought an authentic vision from multiple perspectives. One reviewer called Elliott's story "Twitter fiction done right," because she did. She captured that voice and she had multiple characters and it happened in real time. Interestingly, though, it wasn't just Twitter as a distribution mechanism. It was also Twitter as a production mechanism. Elliott told me later she wrote the whole thing with her thumbs. She laid on the couch and just went back and forth between different characters tweeting out each line, line by line. I think that this kind of spontaneous creation of what was coming out of the characters' voices really lent an authenticity to the characters themselves, but also to this format that she had created of multiple perspectives in a single story on Twitter. As you begin to play with flexible identity online, it gets even more interesting as you start to interact with the real world. Things like Invisible Obama or the famous "binders full of women" that came up during the 2012 election cycle, or even the fan fiction universe of "West Wing" Twitter in which you have all of these accounts for every single one of the characters in "The West Wing," including the bird that taps at Josh Lyman's window in one single episode. (Laughter) All of these are rapid iterations on a theme. They are creative people experimenting with the bounds of what is possible in this medium. You look at something like "West Wing" Twitter, in which you have these fictional characters that engage with the real world. They comment on politics, they cry out against the evils of Congress. Keep in mind, they're all Democrats. And they engage with the real world. They respond to it. So once you take flexible identity, anonymity, engagement with the real world, and you move beyond simple homage or parody and you put these tools to work in telling a story, that's when things get really interesting. So during the Chicago mayoral election there was a parody account. It was Mayor Emanuel. It gave you everything you wanted from Rahm Emanuel, particularly in the expletive department. This foul-mouthed account followed the daily activities of the race, providing commentary as it went. It followed all of the natural tropes of a good, solid Twitter parody account, but then started to get weird. And as it progressed, it moved from this commentary to a multi-week, real-time science fiction epic in which your protagonist, Rahm Emanuel, engages in multi-dimensional travel on election day, which is -- it didn't actually happen. I double checked the newspapers. And then, very interestingly, it came to an end. This is something that doesn't usually happen with a Twitter parody account. It ended, a true narrative conclusion. And so the author, Dan Sinker, who was a journalist, who was completely anonymous this whole time, I think Dan -- it made a lot of sense for him to turn this into a book, because it was a narrative format in the end, and I think that turning it into a book is representative of this idea that he had created something new that needed to be translated into previous formats. One of my favorite examples of something that's happening on Twitter right now, actually, is the very absurdist Crimer Show. Crimer Show tells the story of a supercriminal and a hapless detective that face off in this exceptionally strange lingo, with all of the tropes of a television show. Crimer Show's creator has said that it is a parody of a popular type of show in the U.K., but, man, is it weird. And there are all these times where Crimer, the supercriminal, does all of these TV things. He's always taking off his sunglasses or turning to the camera, but these things just happen in text. I think borrowing all of these tropes from television and additionally presenting each Crimer Show as an episode, spelled E-P-P-A-S-O-D, "eppasod," presenting them as episodes really, it creates something new. There is a new "eppasod" of Crimer Show on Twitter pretty much every day, and they're archived that way. And I think this is an interesting experiment in format. Something totally new has been created here out of parodying something on television. I think in nonfiction real-time storytelling, there are a lot of really excellent examples as well. RealTimeWWII is an account that documents what was happening on this day 60 years ago in exceptional detail, as if you were reading the news reports from that day. And the author Teju Cole has done a lot of experimentation with putting a literary twist on events of the news. In this particular case, he's talking about drone strikes. I think that in both of these examples, you're beginning to see ways in which people are telling stories with nonfiction content that can be built into new types of fictional storytelling. So with real-time storytelling, blurring the lines between fact and fiction, the real world and the digital world, flexible identity, anonymity, these are all tools that we have accessible to us, and I think that they're just the building blocks. They are the bits that we use to create the structures, the frames, that then become our settlements on this wide open frontier for creative experimentation. Thank you. (Applause)