You're telling a friend an amazing story, and you just get to the best part when suddenly he interrupts, "The alien and I," not "Me and the alien." Most of us would probably be annoyed, but aside from the rude interruption, does your friend have a point? Was your sentence actually grammatically incorrect? And if he still understood it, why does it even matter? From the point of view of linguistics, grammar is a set of patterns for how words are put together to form phrases or clauses, whether spoken or in writing. Different languages have different patterns. In English, the subject normally comes first, followed by the verb, and then the object, while in Japanese and many other languages, the order is subject, object, verb. Some scholars have tried to identify patterns common to all languages, but apart from some basic features, like having nouns or verbs, few of these so-called linguistic universals have been found. And while any language needs consistent patterns to function, the study of these patterns opens up an ongoing debate between two positions known as prescriptivism and descriptivism. Grossly simplified, prescriptivists think a given language should follow consistent rules, while descriptivists see variation and adaptation as a natural and necessary part of language. For much of history, the vast majority of language was spoken. But as people became more interconnected and writing gained importance, written language was standardized to allow broader communication and ensure that people in different parts of a realm could understand each other. In many languages, this standard form came to be considered the only proper one, despite being derived from just one of many spoken varieties, usually that of the people in power. Language purists worked to establish and propagate this standard by detailing a set of rules that reflected the established grammar of their times. And rules for written grammar were applied to spoken language, as well. Speech patterns that deviated from the written rules were considered corruptions, or signs of low social status, and many people who had grown up speaking in these ways were forced to adopt the standardized form. More recently, however, linguists have understood that speech is a separate phenomenon from writing with its own regularities and patterns. Most of us learn to speak at such an early age that we don't even remember it. We form our spoken repertoire through unconscious habits, not memorized rules. And because speech also uses mood and intonation for meaning, its structure is often more flexible, adapting to the needs of speakers and listeners. This could mean avoiding complex clauses that are hard to parse in real time, making changes to avoid awkward pronounciation, or removing sounds to make speech faster. The linguistic approach that tries to understand and map such differences without dictating correct ones is known as descriptivism. Rather than deciding how language should be used, it describes how people actually use it, and tracks the innovations they come up with in the process. But while the debate between prescriptivism and descriptivism continues, the two are not mutually exclusive. At its best, prescriptivism is useful for informing people about the most common established patterns at a given point in time. This is important, not only for formal contexts, but it also makes communication easier between non-native speakers from different backgrounds. Descriptivism, on the other hand, gives us insight into how our minds work and the instinctive ways in which we structure our view of the world. Ultimately, grammar is best thought of as a set of linguistic habits that are constantly being negotiated and reinvented by the entire group of language users. Like language itself, it's a wonderful and complex fabric woven through the contributions of speakers and listeners, writers and readers, prescriptivists and descriptivists, from both near and far.
Причате пријатељу невероватну причу и стижете до најинтересантнијег дела, када вас он изненада прекида: „Ванземаљац и ја“, а не „ја и ванземаљац“. Већина нас би се вероватно изнервирала, али ако занемаримо непристојно прекидање, да ли је ваш пријатељ у праву? Да ли је реченица заправо била граматички неисправна? Ако ју је ипак разумео, да ли је то уопште важно? Са лингвистичке тачке гледишта, граматика је скуп образаца о томе како се речи здружују да би образовале фразе и реченице, било у усменом или писаном облику. Различити језици имају различите обрасце. У енглеском је субјекат обично на првом месту, прати га глагол, а затим објекат, док је у јапанском и многим другим језицима ред речи субјекат, објекат, глагол. Неки научници су покушали да идентификују обрасце који су заједнички за све језике, али осим неких основних особина, као што је поседовање именица или глагола, тек је неколико ових такозваних лингвистичких универзалија откривено. Иако су сваком језику потребни доследни обрасци да би функционисао, изучавање ових образаца отвара непрекидну дебату између два становишта који су познати као прескриптивизам и дескриптивизам. Грубо поједностављено, прескриптивисти мисле да одређени језик треба да прати доследна правила, док дескриптивисти виде варијацију и прилагођавање као нешто што је природни и неопходан део језика. Већим делом историје, огромна већина језика била је усмена, али како су се људи више повезивали и писање добијало на важности, писани језик је стандардизован да би дозволио ширу комуникацију и омогућио да људи разумеју једни друге у различитим деловима области. У многим језицима, ова стандардна форма је почела да се сматра једино исправном, упркос томе што је изведена из једне од много варијанти којима се говорило, обично из оне која је припадала људима на власти. Језички чистунци су радили на успостављању и пропагирању овог стандарда кроз разраду скупа правила који су приказивали успостављену граматику из њиховог периода. Правила писане граматике примењивана су и на говорни језик, такође. Језички обрасци који су одступали од писаних правила сматрали су се исквареним говором или знацима нижег друштвеног статуса, а многи људи који су током одрастања причали на овај начин били су принуђени да усвоје стандардизован облик. У скорије време, међутим, лингвисти су схватили да је говор појава одвојена од писања са сопственим правилима и обрасцима. Већина нас научи да прича толико рано да се тога чак и не сећамо. Образујемо свој говорни репертоар кроз несвесне навике, без памћења правила. Пошто говор користи и расположење и интонацију за значење, његова структура је често флексибилнија и прилагођава се потребама говорника и слушалаца. То би могло значити избегавање сложених реченица које је тешко протумачити у живом говору, уношење измена да би се избегао чудан изговор или уклањање звукова да би се говор убрзао. Лингвистички приступ који покушава да разуме и мапира такве разлике без натурања тачних решења познат је као дескриптивизам. Уместо одлуке како језик треба да се користи, он описује како га људи заправо користе и прати новине до којих дођу током овог процеса. Међутим, иако се дебата између прескриптивизма и дескриптивизма наставља, они се међусобно не искључују. У најбољем случају, прескриптивизам је користан при обавештавању људи о најчешће прихваћеним обрасцима у одређеном периоду. Ово је важно не само за званични контекст, већ чини лакшом и комуникацију између говорника различитог порекла на језику који им није матерњи. Дескриптивизам нам, са друге стране, пружа увид у начин функционисања нашег ума и у инстинктивне начине на које градимо свој поглед на свет. Напослетку, најбоље је виђење граматике као скупа лингвистичких навика око којих стално преговара и које изнова измишља целокупна група корисника језика. Као и сам језик, то је сјајно и сложено платно које се испреда кроз доприносе говорника и слушалаца, писаца и читалаца, прескриптивиста и дескриптивиста, издалека и изблиза.