You're telling a friend an amazing story, and you just get to the best part when suddenly he interrupts, "The alien and I," not "Me and the alien." Most of us would probably be annoyed, but aside from the rude interruption, does your friend have a point? Was your sentence actually grammatically incorrect? And if he still understood it, why does it even matter? From the point of view of linguistics, grammar is a set of patterns for how words are put together to form phrases or clauses, whether spoken or in writing. Different languages have different patterns. In English, the subject normally comes first, followed by the verb, and then the object, while in Japanese and many other languages, the order is subject, object, verb. Some scholars have tried to identify patterns common to all languages, but apart from some basic features, like having nouns or verbs, few of these so-called linguistic universals have been found. And while any language needs consistent patterns to function, the study of these patterns opens up an ongoing debate between two positions known as prescriptivism and descriptivism. Grossly simplified, prescriptivists think a given language should follow consistent rules, while descriptivists see variation and adaptation as a natural and necessary part of language. For much of history, the vast majority of language was spoken. But as people became more interconnected and writing gained importance, written language was standardized to allow broader communication and ensure that people in different parts of a realm could understand each other. In many languages, this standard form came to be considered the only proper one, despite being derived from just one of many spoken varieties, usually that of the people in power. Language purists worked to establish and propagate this standard by detailing a set of rules that reflected the established grammar of their times. And rules for written grammar were applied to spoken language, as well. Speech patterns that deviated from the written rules were considered corruptions, or signs of low social status, and many people who had grown up speaking in these ways were forced to adopt the standardized form. More recently, however, linguists have understood that speech is a separate phenomenon from writing with its own regularities and patterns. Most of us learn to speak at such an early age that we don't even remember it. We form our spoken repertoire through unconscious habits, not memorized rules. And because speech also uses mood and intonation for meaning, its structure is often more flexible, adapting to the needs of speakers and listeners. This could mean avoiding complex clauses that are hard to parse in real time, making changes to avoid awkward pronounciation, or removing sounds to make speech faster. The linguistic approach that tries to understand and map such differences without dictating correct ones is known as descriptivism. Rather than deciding how language should be used, it describes how people actually use it, and tracks the innovations they come up with in the process. But while the debate between prescriptivism and descriptivism continues, the two are not mutually exclusive. At its best, prescriptivism is useful for informing people about the most common established patterns at a given point in time. This is important, not only for formal contexts, but it also makes communication easier between non-native speakers from different backgrounds. Descriptivism, on the other hand, gives us insight into how our minds work and the instinctive ways in which we structure our view of the world. Ultimately, grammar is best thought of as a set of linguistic habits that are constantly being negotiated and reinvented by the entire group of language users. Like language itself, it's a wonderful and complex fabric woven through the contributions of speakers and listeners, writers and readers, prescriptivists and descriptivists, from both near and far.
Hovoríš kamáratovi skvelý príbeh a práve si sa dostal k najlepšej časti a on ťa zrazu vyruší: „Napadlo mi“, nie „napadlo ma“. Väčšinu z nás by to asi naštvalo, ale okrem drzého prerušenia ale má tvoj kamarát pravdu? Bola tvoja veta naozaj gramaticky nesprávna? A keď tomu aj tak rozumel, prečo ťa opravil? Z hľadiska jazykovedy je gramatika súbor vzorcov, ako majú byť slová spojené, aby sa vytvorili frázy alebo vety, či už ústne alebo písomne. Rôzne jazyky majú rôzne vzorce. V angličtine ide podmet zvyčajne ako prvý, ďalej prísudok a potom predmet, zatiaľ čo v japončine a veľa ďalších jazykoch je poradie: podmet, predmet, prísudok. Niektorí vedci sa pokúšali identifikovať spoločné vzorce všetkých jazykov, ale okrem niektorých základných funkcií, ako prítomnosť podstatných mien alebo slovies, sa tam vyskytovalo málo takzvaných jazykových univerzálii. A hoci každý jazyk potrebuje na fungovanie dôsledné vzorce, výskum týchto vzorcov otvoril neustálu debatu medzi dvoma názormi, zvané ako preskriptivizmus a deskriptivizmus. Veľmi zjednodušene: preskriptivisti si myslia, že daný jazyk musí dodržiavať stanovené pravidlá, zatiaľ čo deskriptivisti vnímajú zmeny a úpravy ako prirodzenú a nevyhnutnú súčasť jazyka. V minulosti bola veľká väčšina jazyku hovorená. Ale keď ľudia začali byť viac prepojení a písanie získalo na význame, písaný jazyk bol štandardizovaný, aby umožnil rozsiahlejšiu komunikáciu a zabezpečil dorozumenie ľudí, ktorí sú z rôznych častí krajín. V mnohých jazykoch sa táto spisovná forma považovala za jedinú správnu, napriek tomu, že bola odvodená len od jednej formy hovorených druhov, zvyčajne od ľudí, ktorí mali moc. Jazykoví puristi sa snažili ukotviť a šíriť tento štandard s podrobným súborom pravidiel gramatiky tej doby. Pravidlá písomnej gramatiky boli tiež aplikované pre hovorený jazyk. Hovorové vzorce odchýlené od pravidiel boli považované za chyby alebo znak nízkeho sociálneho statusu, a mnohí ľudia vychovávaní rozprávať takýmito spôsobmi boli donútení prispôsobiť sa spisovnej forme. Nedávno však jazykovedci pochopili, že rozprávanie je niečo iné ako písanie a má vlastné pravidelnosti a vzorce. Väčšina z nás sa učila rozprávať v skorom veku, takže si to ani nepamätáme. Náš hovorený jazyk formujeme cez podvedomné zvyky, nie naučené pravidlá. A kvôli tomu, že v reči má význam aj spôsob a intonácia, jeho štruktúra je často flexibilnejšia a prispôsobuje sa potrebám tých, čo hovoria a počúvajú. Čiže vyhýbanie sa zložitým vetám, ktoré sa ťažko chápu v reálnom čase, vyhýbanie sa kostrbatej výslovnosti, alebo vynechávanie niektorých zvukov, aby bola reč rýchlejšia. Jazykový prístup, ktorý sa pokúša rozumieť a zobraziť tieto rozdiely bez predpisovania tých správnych, je takzvaný deskriptivizmus. Nerozhoduje, ako máme jazyk používať, ale opisuje, ako ho používajú ľudia a zaznamenáva inovácie, ku ktorým došlo. Ale zatiaľ čo debata medzi preskriptivizmom a desktiptivizom pokračuje, navzájom sa nevylučujú. Preskriptivizmus je užitočný na oboznámenie ľudí s bežnými vzorcami jazyka v danom čase. To je dôležité nie len vo formálnom kontexte, ale uľahčuje to aj komunikáciu medzi nerodenými hovoriacimi z odlišných prostredí. Deskriptivizmus, naopak, nám dáva predstavu o tom, ako fungujú naše mysle a inštinkty, ktorými budujeme náš pohľad na svet. Gramatiku treba brať ako súbor jazykových zvykov, ktoré sa neustále menia a upravujú prostredníctvom jazykových používateľov. A jazyk je sám o sebe úžasná a komplexná látka tkaná pomocou práce tých, ktorí ním hovoria a počúvajú ho, a spisovateľov a čitateľov, preskriptivistov a descriptivistov, z blízka a ďaleka.