You're telling a friend an amazing story, and you just get to the best part when suddenly he interrupts, "The alien and I," not "Me and the alien." Most of us would probably be annoyed, but aside from the rude interruption, does your friend have a point? Was your sentence actually grammatically incorrect? And if he still understood it, why does it even matter? From the point of view of linguistics, grammar is a set of patterns for how words are put together to form phrases or clauses, whether spoken or in writing. Different languages have different patterns. In English, the subject normally comes first, followed by the verb, and then the object, while in Japanese and many other languages, the order is subject, object, verb. Some scholars have tried to identify patterns common to all languages, but apart from some basic features, like having nouns or verbs, few of these so-called linguistic universals have been found. And while any language needs consistent patterns to function, the study of these patterns opens up an ongoing debate between two positions known as prescriptivism and descriptivism. Grossly simplified, prescriptivists think a given language should follow consistent rules, while descriptivists see variation and adaptation as a natural and necessary part of language. For much of history, the vast majority of language was spoken. But as people became more interconnected and writing gained importance, written language was standardized to allow broader communication and ensure that people in different parts of a realm could understand each other. In many languages, this standard form came to be considered the only proper one, despite being derived from just one of many spoken varieties, usually that of the people in power. Language purists worked to establish and propagate this standard by detailing a set of rules that reflected the established grammar of their times. And rules for written grammar were applied to spoken language, as well. Speech patterns that deviated from the written rules were considered corruptions, or signs of low social status, and many people who had grown up speaking in these ways were forced to adopt the standardized form. More recently, however, linguists have understood that speech is a separate phenomenon from writing with its own regularities and patterns. Most of us learn to speak at such an early age that we don't even remember it. We form our spoken repertoire through unconscious habits, not memorized rules. And because speech also uses mood and intonation for meaning, its structure is often more flexible, adapting to the needs of speakers and listeners. This could mean avoiding complex clauses that are hard to parse in real time, making changes to avoid awkward pronounciation, or removing sounds to make speech faster. The linguistic approach that tries to understand and map such differences without dictating correct ones is known as descriptivism. Rather than deciding how language should be used, it describes how people actually use it, and tracks the innovations they come up with in the process. But while the debate between prescriptivism and descriptivism continues, the two are not mutually exclusive. At its best, prescriptivism is useful for informing people about the most common established patterns at a given point in time. This is important, not only for formal contexts, but it also makes communication easier between non-native speakers from different backgrounds. Descriptivism, on the other hand, gives us insight into how our minds work and the instinctive ways in which we structure our view of the world. Ultimately, grammar is best thought of as a set of linguistic habits that are constantly being negotiated and reinvented by the entire group of language users. Like language itself, it's a wonderful and complex fabric woven through the contributions of speakers and listeners, writers and readers, prescriptivists and descriptivists, from both near and far.
Spui o poveste uimitoare unui prieten, și tocmai ajungi la partea cea mai bună, când deodată te întrerupe: „Extraterestrul și eu”, nu „Pe mine și extraterestrul”. Majoritatea am fi, probabil, deranjați, însă, dincolo de întreruperea nepoliticoasă, are dreptate prietenul tău? Să fi fost propoziția ta incorectă din punct de vedere gramatical? Și dacă totuși a înțeles-o, de ce mai contează? Din punct de vedere al lingvisticii, gramatica e un set de tipare despre cum se combină cuvintele ca să formeze propoziții sau fraze, oral sau în scris. Diferite limbi au diferite tipare. În engleză, subiectul e primul, urmat de predicat, apoi de complement, în timp ce în japoneză și-n multe alte limbi, topica e: subiect, complement, predicat. Unii specialiști au încercat să identifice tipare comune tuturor limbilor, însă cu excepția unor trăsături de bază, ca prezența substantivelor sau verbelor, puține din aceste universalii lingvistice au fost găsite. În timp ce orice limbă are nevoie de tipare pentru a funcționa, studiul acestor tipare implică o dezbatere nesfârșită între două poziții cunoscute ca prescriptivism și descriptivism. Extrem de simplificat, prescriptiviștii cred că o limbă trebuie să aibă reguli coerente, iar descriptiviștii văd variația și adaptarea ca o parte naturală și necesară a limbii. Mult timp în istorie, mare parte a limbii a fost vorbită, dar oamenii devenind mai interconectați, și scrisul a câștigat importanță, iar limba scrisă a fost standardizată pentru a permite o comunicare mai largă și a se asigura că oameni din locuri diferite se pot înțelege. În multe limbi, această formă standard este considerată singura potrivită, în ciuda faptului că e derivată doar din una din varietățile vorbite, de obicei cea a oamenilor la putere. Puriștii limbii au muncit pentru a pune bazele acestui standard și a-l disemina, detaliind un set de reguli ce reflectă gramatica timpurilor lor. Reguli pentru gramatica scrisă au fost aplicate și limbii vorbite. Tiparele vorbirii deviate de la reguli scrise au fost considerate corupții sau semne ale unui statut social inferior, și mulți oameni care au crescut cu acest mod de a vorbi au fost nevoiți să adopte forma standardizată. Totuși, recent, lingviștii au înțeles că vorbirea e un fenomen separat de scriere, cu propriile reguli și tipare. Mulți învățăm să vorbim la o vârstă atât de fragedă încât nu ne mai amintim. Ne formăm repertoriul vorbit prin obiceiuri inconștiente, și nu reguli memorate. Deoarece vorbirea folosește modul și intonația pentru sens, structura ei e adesea mai flexibilă, adaptându-se nevoilor vorbitorilor și ascultătorilor. Asta ar putea însemna evitarea frazelor complexe dificil de analizat în timp real, făcând modificări pentru a a evita o pronunție improprie sau eliminarea unor sunete pentru a face vorbirea mai rapidă. Abordarea lingvistică care încearcă să înțeleagă și cartografieze diferențele fără a le dicta pe cele corecte, e cunoscută ca descriptivism. În loc să decidă cum ar trebui folosit limbajul, descrie cum îl folosesc oamenii și urmărește inovațiile pe care le aduc în cadrul procesului. Însă, în timp ce continuă polemica dintre prescriptivism și descriptivism, cele două nu se exclud reciproc. Prescriptivismul e util pentru a informa oamenii cu privire la cele mai comune tipare dintr-o anumită perioadă. Este important, nu doar pentru contexte formale, ci și pentru a facilita comunicarea dintre cei ce nu sunt vorbitori nativi din medii diferite. Pe de altă parte, descriptivismul ne arată cum funcționează mintea și modurile instinctive în care ne formăm perspectiva asupra lumii. În cele din urmă, gramatica e cunoscută ca un set de obiceiuri lingvistice care sunt negociate și reinventate constant de către toți utilizatorii limbii. La fel ca limbajul, e o „țesătură” minunată și complexă făcută din contribuțiile vorbitorilor și ascultătorilor, scriitorilor și cititorilor, prescriptiviștilor și descriptiviștilor, de pretutindeni.