You're telling a friend an amazing story, and you just get to the best part when suddenly he interrupts, "The alien and I," not "Me and the alien." Most of us would probably be annoyed, but aside from the rude interruption, does your friend have a point? Was your sentence actually grammatically incorrect? And if he still understood it, why does it even matter? From the point of view of linguistics, grammar is a set of patterns for how words are put together to form phrases or clauses, whether spoken or in writing. Different languages have different patterns. In English, the subject normally comes first, followed by the verb, and then the object, while in Japanese and many other languages, the order is subject, object, verb. Some scholars have tried to identify patterns common to all languages, but apart from some basic features, like having nouns or verbs, few of these so-called linguistic universals have been found. And while any language needs consistent patterns to function, the study of these patterns opens up an ongoing debate between two positions known as prescriptivism and descriptivism. Grossly simplified, prescriptivists think a given language should follow consistent rules, while descriptivists see variation and adaptation as a natural and necessary part of language. For much of history, the vast majority of language was spoken. But as people became more interconnected and writing gained importance, written language was standardized to allow broader communication and ensure that people in different parts of a realm could understand each other. In many languages, this standard form came to be considered the only proper one, despite being derived from just one of many spoken varieties, usually that of the people in power. Language purists worked to establish and propagate this standard by detailing a set of rules that reflected the established grammar of their times. And rules for written grammar were applied to spoken language, as well. Speech patterns that deviated from the written rules were considered corruptions, or signs of low social status, and many people who had grown up speaking in these ways were forced to adopt the standardized form. More recently, however, linguists have understood that speech is a separate phenomenon from writing with its own regularities and patterns. Most of us learn to speak at such an early age that we don't even remember it. We form our spoken repertoire through unconscious habits, not memorized rules. And because speech also uses mood and intonation for meaning, its structure is often more flexible, adapting to the needs of speakers and listeners. This could mean avoiding complex clauses that are hard to parse in real time, making changes to avoid awkward pronounciation, or removing sounds to make speech faster. The linguistic approach that tries to understand and map such differences without dictating correct ones is known as descriptivism. Rather than deciding how language should be used, it describes how people actually use it, and tracks the innovations they come up with in the process. But while the debate between prescriptivism and descriptivism continues, the two are not mutually exclusive. At its best, prescriptivism is useful for informing people about the most common established patterns at a given point in time. This is important, not only for formal contexts, but it also makes communication easier between non-native speakers from different backgrounds. Descriptivism, on the other hand, gives us insight into how our minds work and the instinctive ways in which we structure our view of the world. Ultimately, grammar is best thought of as a set of linguistic habits that are constantly being negotiated and reinvented by the entire group of language users. Like language itself, it's a wonderful and complex fabric woven through the contributions of speakers and listeners, writers and readers, prescriptivists and descriptivists, from both near and far.
אתם מספרים לחבר סיפור מדהים, ואתם מגיעים לחלק הכי טוב כשפתאום הוא מפריע, "החייזר ואני," לא "אני והחייזר." רובנו כנראה היו מתעצבנים, אבל חוץ מההפרעה החצופה, האם לחבר שלכם יש טענה נכונה? האם המשפט שלכם היה למעשה לא נכון תחבירית? ואם הוא עדיין היה מבין את זה, למה זה משנה? מנקודת מבט של בלשנות, תחביר הוא סט של תבניות לאיך שהמילים שלנו מתחברות כדי ליצור משפטים ופסקאות, בין אם מדוברות או בכתב. לשפות שונות יש תבניות שונות. באנגלית, הנושא בדרך כלל מגיע ראשון, שאחריו בא הפעל, ואז הנשוא, בעוד ביפנית ושפות רבות אחרות, הסדר הוא הנושא, הנשוא והפועל. כמה מלומדים ניסו לזהות תבניות משותפות לכל השפות, אבל חוץ מכמה תכונות בסיסיות, כמו שיש להן שמות עצם ופעלים, מעטים מהכללים האוניברסליים האלו נמצאו. ובעוד כל שפה צריכה תבניות עקביות כדי לתפקד, המחקר של התבניות האלו פותח טיעון מתמשך בין שתי הגישות שידועות כפרספקטביזם ודסקריפטיביזם. בהפשטה מוגזמת, פרספקטיביסטים חושבים ששפה נתונה צריכה לעקוב אחרי חוקים עקביים, בעוד דסקטיביסטים רואים שינויים והתאמות כדבר טבעי וחלק הכרחי של השפה. במשך זמן רב מההסטוריה, רובה המוחלט של השפה היתה מדוברת. אבל כשאנשים הופכים ליותר מחוברים וכתבים עלו בחשיבות, השפה הכתובה הפכה לסטנדרטית כדי לאפשר תקשורת רחבה יותר ולהבטיח שאנשים בחלקים שונים של ממלכה יוכלו להבין אחד את השני. בהרבה שפות, הצורה הסטנדרטית נחשבה היחידה המתאימה, למרות שהגיעו מרק אחת ממגוון שפות מדוברות, בדרך כלל זו של אנשים עם כוח. טהרני שפה עבדו כדי למסד ולחלחל את הסטנדרט על ידי פרוט סט של כללים שמשקפים את התחביר המוסכם של זמנם. וכללים לתחביר כתוב הוחלו גם על השפה המדוברת. תבניות דיבור שסטו מהכללים הכתובים נחשבו להשחתה, או סימנים של מעמד חברתי נמוך, והרבה אנשים שגדלו מדברים בדרכים אלה הוכרחו לאמץ את הצורות הסטנדרטיות. יותר לאחרונה, עם זאת, בלשנים הבינו שדיבור הוא תופעה נפרדת מכתיבה עם תבניות וסדרים משלו. רובנו לומדים לדבר בגיל כזה מוקדם שאנחנו אפילו לא זוכרים את זה. אנחנו יוצרים את הרפרטואר המדובר שלנו דרך הרגלים לא הכרתיים, לא חוקים זכורים. ובגלל שדיבור משתמש גם במצב הרוח והאינטונציה למשמעות, המבנה שלה הוא הרבה פעמים גמיש יותר, מותאם לצרכים של הדוברים והמאזינים. המשמעות של זה יכולה להיות המנעות מפסקאות מורכבות שקשה לנסח בזמן אמת, לעשות שינויים כדי להמנע מהגיות מוזרות, או להסיר קולות כדי להפוך את הדיבור למהיר יותר. הגישה המילולית שמנסה להבין ולמפות כאלה הבדלים בלי להכתיב נכונים ידועה כדסקריפטיזם. במקום להחליט איך שפות צריכות להיות בשימוש, היא מתארת איך אנשים למעשה משתמשים בה, ועוקבת אחרי החידושים שהם מעלים תוך כדי התהליך. אבל בעוד הויכוח בין פרסקריפטיזם ודסקריפטיזם ממשיך, השתיים לא אקסקלוסיביות הדדית. במקרה הטוב, פרסקריפטיזם שימושי לידע אנשים בנוגע לתבניות המבוססות הכי נפוצות בנקודה מסויימת בזמן. זה חשוב, לא רק להקשר הפורמלי, אלא גם עושה את התקשורת קלה יותר בין דוברים לא טבעיים מרקעים שונים. דסקריפטיזם, מצד שני, נותן לנו תובנה לאיך המוחות שלנו עובדים והדרכים האינסטינקטיביות בהן אנחנו בונים את הראיה שלנו על העולם. לבסוף, אפשר לחשוב הכי טוב על תחביר כסט של הרגלים לשוניים שכל הזמן משתנים ומומצאים מחדש על ידי קבוצות שלמות של משתמשי שפה. כמו השפה עצמה, זה מארג נפלא ומורכב שנארג דרך התרומות של דוברים ומקשיבים, כותבים וקוראים, פרסקריפטיביים ודסקריפטיביים, גם מקרוב וגם מרחוק.