When my father and I started a company to 3D print human tissues and organs, some people initially thought we were a little crazy. But since then, much progress has been made, both in our lab and other labs around the world. And given this, we started getting questions like, "If you can grow human body parts, can you also grow animal products like meat and leather?"
هنگامی که من و پدرم شرکتی را برای چاپ سه بعدی بافتها و اندامهای انسان راه اندازی کردیم، بعضیها در ابتدا فکر می کردند که ما کمی دیوانه ایم. اما از آن زمان، پیشرفت زیادی هم در آزمایشگاه ما و هم در دیگر آزمایشگاههای دنیا حاصل شده. و بر این اساس، سؤالاتی برای ما پیش آمد، مثل این که "اگر شما میتوانید اجزای بدن انسان رو پرورش بدید، آیا میتوانید محصولات حیوانی مثل گوشت و چرم رو هم پرورش بدید؟"
When someone first suggested this to me, quite frankly I thought they were a little crazy, but what I soon came to realize was that this is not so crazy after all. What's crazy is what we do today. I'm convinced that in 30 years, when we look back on today and on how we raise and slaughter billions of animals to make our hamburgers and our handbags, we'll see this as being wasteful and indeed crazy. Did you know that today we maintain a global herd of 60 billion animals to provide our meat, dairy, eggs and leather goods? And over the next few decades, as the world's population expands to 10 billion, this will need to nearly double to 100 billion animals.
وقتی یک نفر برای اولین بار این پیشنهاد را به من کرد، راستش کمی برایم عجیب به نظر می رسید، اما چیزی که خیلی زود فهمیدم این بود که خیلی هم عجیب به نظر نمیرسد. چیزی که عجیبه کاریه که ما امروزه انجام میدیم. من معتقدم که، وقتی از ۳۰ سال گذشته تا به امروز نگاهی می اندازیم و به این که چطور ما بیلیونها حیوان رو پرورش میدیم و قربانی می کنیم تا با آنها همبرگر و کیف دستی درست کنیم، می بینیم که کارمون چقدر بیهوده و البته دیوانه وار بوده. آیا می دانستید که امروزه ما از جمعیتی در حدود ۶۰ میلیارد دام در جهان نگهداری می کنیم تا گوشت ، لبنیات، تخم مرغ و فرآوردههای چرمی ما رو تأمین کنند؟ و در طول چند دهه ی پیشِ رو چون جمعیت مردم جهان تا ۱۰ میلیارد نفر رشد پیدا می کند این نیاز تقریباً دو برابر خواهد شد یعنی تا ۱۰۰ میلیارد حیوان.
But maintaining this herd takes a major toll on our planet. Animals are not just raw materials. They're living beings, and already our livestock is one of the largest users of land, fresh water, and one of the biggest producers of greenhouse gases which drive climate change. On top of this, when you get so many animals so close together, it creates a breeding ground for disease and opportunities for harm and abuse. Clearly, we cannot continue on this path which puts the environment, public health, and food security at risk.
اما نگهداری این جمعیت دامی هزینهی گزافی رو برای سیاره ی ما در بر داره. حیوانات تنها مواد خام نیستند. آنها موجودات زنده اند، و هنوز دامهای ما یکی از عمده ترین مصرف کنندگان زمین، آب آشامیدنی، و یکی از بزرگترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه ای، که تغییرات آب و هوایی رو در پی دارند، بوده اند. مهم تر از همه، وقتی شما تعداد زیادی از حیوانات رو کنار هم نگه میدارید زمینهی تولید بسیاری از بیماریها و موقعیت هایی برای وارد آمدن آسیبهای جدی و سوء استفاده فراهم می شود. به طور واضح، ما نمی تونیم به این شیوه ادامه بدیم چرا که محیط زیست، بهداشت عمومی، و امنیت غذایی ما رو به خطر می اندازه.
There is another way, because essentially, animal products are just collections of tissues, and right now we breed and raise highly complex animals only to create products that are made of relatively simple tissues. What if, instead of starting with a complex and sentient animal, we started with what the tissues are made of, the basic unit of life, the cell?
راه دیگری هم هست، چرا که الزاماً، محصولات حیوانی تنها مجموعه ای از بافتهاست، و در حال حاضر ما حیوانات بسیار پیچیده ای را تنها برای تولید محصولاتی که از همان بافتهای نسبتاً ساده ساخته شده اند، پرورش میدهیم. اگر ما به جای شروع کار با حیوانی پیچیده و دارای ادراک، با بافتهایی متشکل از واحد اساسی زندگی، یعنی همان سلول کار کنیم، چطور؟
This is biofabrication, where cells themselves can be used to grow biological products like tissues and organs. Already in medicine, biofabrication techniques have been used to grow sophisticated body parts, like ears, windpipes, skin, blood vessels and bone, that have been successfully implanted into patients. And beyond medicine, biofabrication can be a humane, sustainable and scalable new industry.
این یک "زیست ساخت" است، یعنی سلولها خودشان برای پرورش محصولات زیستی چون بافتها و اندامها به کار گرفته میشوند. تا کنون نیز در پزشکی تکنیکهای زیست ساختی برای پروش اندامهای مصنوعی بدن به کار گرفته شده اند، همچون گوش، نای ، پوست، رگهای خونی و استخوانها، که به طور موفقیت آمیزی در بیماران جایگذاری شده و فراتر از پزشکی، زیست ساخت می تواند صنعتی نو، پایدار،قابل رشد و انسانی باشه.
And we should begin by reimagining leather. I emphasize leather because it is so widely used. It is beautiful, and it has long been a part of our history. Growing leather is also technically simpler than growing other animal products like meat. It mainly uses one cell type, and it is largely two-dimensional. It is also less polarizing for consumers and regulators. Until biofabrication is better understood, it is clear that, initially at least, more people would be willing to wear novel materials than would be willing to eat novel foods, no matter how delicious. In this sense, leather is a gateway material, a beginning for the mainstream biofabrication industry. If we can succeed here, it brings our other consumer bioproducts like meat closer on the horizon.
و ما بایستی با بازطراحی چرم شروع کنیم. به این دلیل روی چرم تأکید می کنم که در موارد بسیاری به کار می رود. زیباست و برای مدتهای مدیدی بخشی از تاریخ ما بوده است. پرورش چرم همچنین به فناوری ساده تری نسبت به دیگر محصولات حیوانی چون گوشت نیازمند است. به طور کلی از یک نوع سلول استفاده میکند، و تا میزان زیادی دو بعدی هست. همچنین عدم تعادل کمتری برای مصرف کنندگان و تنظیم کنندگان ایجاد می کند. تا زمانی که زیست ساخت بهتر درک شود، واضح است که، در ابتدا دست کم بیشتر مردم تمایل به پوشیدن جنس های جدید دارند تا این که متمایل به خوردن غذاهای جدید باشند، حالا هر چقدر هم که خوشمزه باشد مهم نیست. از این لحاظ، چرم دریچه ایست برای شروع جریان صنعت زیست ساخت. اگر ما بتوانیم در این زمینه موفق شویم، باعث می شود سایر تولیدات جانبی مصرفی ما نظیر گوشت دست یافتنی شوند.
Now how do we do it? To grow leather, we begin by taking cells from an animal, through a simple biopsy. The animal could be a cow, lamb, or even something more exotic. This process does no harm, and Daisy the cow can live a happy life. We then isolate the skin cells and multiply them in a cell culture medium. This takes millions of cells and expands them into billions. And we then coax these cells to produce collagen, as they would naturally. This collagen is the stuff between cells. It's natural connective tissue. It's the extracellular matrix, but in leather, it's the main building block. And what we next do is we take the cells and their collagen and we spread them out to form sheets, and then we layer these thin sheets on top of one another, like phyllo pastry, to form thicker sheets, which we then let mature. And finally, we take this multilayered skin and through a shorter and much less chemical tanning process, we create leather. And so I'm very excited to show you, for the first time, the first batch of our cultured leather, fresh from the lab. This is real, genuine leather, without the animal sacrifice. It can have all the characteristics of leather because it is made of the same cells, and better yet, there is no hair to remove, no scars or insect's bites, and no waste. This leather can be grown in the shape of a wallet, a handbag or a car seat. It is not limited to the irregular shape of a cow or an alligator.
حالا ما باید چطور این کار را انجام دهیم؟ برای پرورش چرم، با گرفتن سلولهایی از یک حیوان، از طریق یک نمونه برداری ساده شروع به کار کردیم. این حیوان می توانست یک گاو، گوسفند، یا حتی حیوانی نامتعارف تر باشد. این فرآیند مضر نیست، و این گاو، "دایسی" می تواند زندگی خوبی داشته باشد. سپس سلولهای پوست را جدا می کنیم و آنها را در یک محیط کشت سلولی تکثیر می کنیم. با این کار میلیونها سلول گرفته می شود و آنها به بیلیونها سلول گسترش می یابند. و ما سپس این سلولها را برای تولید کلاژن، که آنها به طور طبیعی انجام می دهند، به کار گرفتیم. این کلاژن بین سلولها را پر می کند. یک بافت متصل کننده ی طبیعی است. یک پرکنندهی خارج سلولی است، اما در چرم، کلاژن واحد سازنده اصلی است. و کاری که ما در مرحله ی بعد انجام می دهیم این است که این سلولها و کلاژن آنها را بگیریم و آنها را به صورت ورقه ورقه پخش کنیم، و سپس این صفحههای نازک را مثل شیرینی فیلو روی هم بچینیم، تا ورقههای کلفت تری درست کنیم، و آنگاه اجازه بدهیم تا رشد کنند. و در نهایت این پوست چند لایه را می گیریم و طی یک فرآیند دباغی کوتاه تر و با عملیات شیمیایی کمتر، چرم را تولید می کنیم. و من خیلی هیجان زده ام، که برای اولین بار، اولین مجموعه ی چرم پرورش یافته مان را، که به تازگی در آزمایشگاه تولید شده است به شما نشان می دهم. این چرم خالص واقعی است، که هیچ حیوانی به خاطر آن جانش را از دست نداده است. این می تواند تمام خصوصیات چرم را داشته باشد زیرا از سلولهای مشابه، و حتی بهتری، تهیه شده است، زیرا از سلولهای مشابه، و حتی بهتری، تهیه شده است، هیچ مویی برای برداشته شدن از روی آن وجود ندارد، هیچ آثار زخم یا نیش حشره ای ندارد و هیچ دورریزی ندارد. این چرم می تواند به شکل یک کیف پول، کیف دستی با صندلی ماشین پرورش یابد. این چرم محدود به شکل نامنظم یک گاو یا یک تمساح نیست. این چرم محدود به شکل نامنظم یک گاو یا یک تمساح نیست.
And because we make this material, we grow this leather from the ground up, we can control its properties in very interesting ways. This piece of leather is a mere seven tissue layers thick, and as you can see, it is nearly transparent. And this leather is 21 layers thick and quite opaque. You don't have that kind of fine control with conventional leather. And we can tune this leather for other desirable qualities, like softness, breathability, durability, elasticity and even things like pattern. We can mimic nature, but in some ways also improve upon it. This type of leather can do what today's leather does, but with imagination, probably much more.
و چون ما این ماده را تولید می کنیم، ما چرم را از صفر پرورش می دهیم، می توانیم ویژگیهای آن را به روش های خیلی جالبی کنترل کنیم. این تکه چرم فقط هفت لایه است، این تکه چرم فقط هفت لایه است، و همان طور که می بینید، تقریباً شفاف است. و این چرم ۲۱ لایه ضخامت دارد و کاملاً کدر است. شما در مورد چرم معمولی چنین کنترل خوبی را ندارید. شما در مورد چرم معمولی چنین کنترل خوبی را ندارید. و ما می توانیم این چرم را با خصوصیات مطلوب دیگری تهیه کنیم، مثل نرمی، قابلیت گذردهی هوا، دوام، براقیت و حتی چیزهایی مثل طرح. ما می توانیم از طبیعت تقلید کنیم، حتی در برخی موارد آن را بهبود ببخشیم. این نوع چرم می تواند همانند چرم امروزی عمل کند، حتی تصور بر این است که خیلی بهتر از آن باشد.
What could the future of animal products look like? It need not look like this, which is actually the state of the art today. Rather, it could be much more like this. Already, we have been manufacturing with cell cultures for thousands of years, beginning with products like wine, beer and yogurt. And speaking of food, our cultured food has evolved, and today we prepare cultured food in beautiful, sterile facilities like this. A brewery is essentially a bioreactor. It is where cell culture takes place. Imagine that in this facility, instead of brewing beer, we were brewing leather or meat. Imagine touring this facility, learning about how the leather or meat is cultured, seeing the process from beginning to end, and even trying some. It's clean, open and educational, and this is in contrast to the hidden, guarded and remote factories where leather and meat is produced today. Perhaps biofabrication is a natural evolution of manufacturing for mankind. It's environmentally responsible, efficient and humane. It allows us to be creative. We can design new materials, new products, and new facilities. We need to move past just killing animals as a resource to something more civilized and evolved. Perhaps we are ready for something literally and figuratively more cultured.
آینده ی محصولات حیوانی چگونه به نظر می رسد؟ محصولات حیوانی در آینده الزاماً در حد امروزی به دست نخواهند آمد. بلکه می تواند خیلی بیشتر به این شبیه شود. پیش از این برای هزاران سال، ما تولیدات به دست آمده از کشت سلول خود را با محصولاتی مانند شراب، آبجو و ماست شروع کردیم. و صحبت از غذا شد، غذای کشت داده شدهی ما بیرون آمده است، و امروزه ما غذای کشت داده شده را در کارخانههای استریل و زیبایی مثل این تولید می کنیم. یک کارخانه ی آبجوسازی در اصل یک بیورِآکتور است. بیورِآکتور جایی است که در آن کشت سلولی رخ می دهد. تصور کنید در این کارخانه، به جای تخمیر آبجو، ما چرم یا گوشت تولید کنیم. ما چرم یا گوشت تولید کنیم. تصور کنید از این کارخانه بازدید می کنید، و دربارهی روش کشت چرم یا گوشت یاد می گیرید، و این فرآیند را از آغاز تا پایان می بینید، و حتی سعی می کنید تا حدودی آنرا انجام دهید. این سیستم بی نقص، آشکار و آموزشی است، و این بر خلاف عملکرد کارخانههای پنهان کار، محفوظ و دور از دسترسی است و این بر خلاف عملکرد کارخانههای پنهان کار، محفوظ و دور از دسترسی است که امروزه چرم و گوشت تولید می کنند. شاید زیست ساخت سیر تکامل طبیعی تولید برای بشر باشد. و از لحاظ زیست محیطی مناسب، کارآمد و انسانی است. و اجازه می دهد خلاق باشیم. ما می توانیم مواد و محصولاتی جدید، و کارخانه هایی نو تولید کنیم. ما می توانیم مواد و محصولاتی جدید، و کارخانه هایی نو تولید کنیم. ما نیاز داریم روشهای قدیمی مثل کشتن حیوانات به عنوان منبع را، کنار بگذاریم و روشی متمدنانه تر و پیشرفته تر را شروع کنیم. شاید ما برای آن چه که هم به صورت معنوی و هم ظاهری متمدنانه تر باشد آماده ایم.
Thank you.
متشکرم.
(Applause)
(تشویق حضار)