When I arrived in Kiev, on February 1 this year, Independence Square was under siege, surrounded by police loyal to the government. The protesters who occupied Maidan, as the square is known, prepared for battle, stockpiling homemade weapons and mass-producing improvised body armor. The Euromaidan protests began peacefully at the end of 2013, after the president of Ukraine, Viktor Yanukovych, rejected a far-reaching accord with the European Union in favor of stronger ties with Russia. In response, tens of thousands of dissatisfied citizens poured into central Kiev to demonstrate against this allegiance.
Toen ik op 1 februari van dit jaar in Kiev aankwam werd het Onafhankelijkheidsplein belegerd en omringd door politieagenten die de regering trouw bleven. Diegenen die protesteerden op Maidan, zoals het plein bekend staat, bereidden zich voor op de strijd. Ze legden voorraden eigengemaakte wapens aan en produceerden grote hoeveelheden beschermende kleding. Eind 2013 begonnen de pro-Europese protesten op Maidan vreedzaam nadat de president van Oekraine, Viktor Yanukovych, een verreikend akkoord met de EU had verworpen ten gunste van nauwere banden met Rusland. Als reactie daarop stroomden tienduizenden ontevreden burgers het centrum van Kiev in om zo te demonstreren tegen deze loyaliteit.
As the months passed, confrontations between police and civilians intensified. I set up a makeshift portrait studio by the barricades on Hrushevsky Street. There, I photographed the fighters against a black curtain, a curtain that obscured the highly seductive and visual backdrop of fire, ice and smoke. In order to tell the individual human stories here, I felt that I needed to remove the dramatic visuals that had become so familiar and repetitive within the mainstream media. What I was witnessing was not only news, but also history. With this realization, I was free from the photojournalistic conventions of the newspaper and the magazine. Oleg, Vasiliy and Maxim were all ordinary men, with ordinary lives from ordinary towns. But the elaborate costumes that they had bedecked themselves in were quite extraordinary. I say the word "costume" because these were not clothes that had been issued or coordinated by anyone. They were improvised uniforms made up of decommissioned military equipment, irregular combat fatigues and trophies taken from the police. I became interested in the way they were choosing to represent themselves, this outward expression of masculinity, the ideal of the warrior.
Naarmate de maanden verstreken werden de botsingen tussen de politie en burgers steeds heviger. Ik bouwde een tijdelijke studio bij de barricades op Hrushevsky Straat. Daar portretteerde ik de strijders tegen de achtergrond van een zwart gordijn dat de hoogst verleidelijke visuele achtergrond van vuur, sneeuw en rook aan het oog onttrok. Om hier de persoonlijke verhalen te kunnen vertellen, vond ik dat ik de dramatische beelden moest weglaten die zo vertrouwd waren geworden in de 'mainstream'-media. Wat ik zag was niet alleen nieuws, maar ook geschiedenis. Door dit besef was ik vrij van de fotojournalistieke conventies van kranten en tijdschriften. Oleg, Vasiliy en Maxim waren allemaal gewone mannen met gewone achtergronden uit gewone steden. Maar de precies uitgewerkte kostuums waarin zij zich hadden getooid waren heel bijzonder. Ik gebruik het woord 'kostuum' omdat deze kleding door niemand was uitgedeeld of gecoördineerd. Het waren geïmproviseerde uniformen, samengesteld uit voormalige militaire kledingstukken, allerlei soorten strijdtenues en op de politie buit gemaakte trofeeën. Ik raakte geïnteresseerd in hoe ze zich naar buiten toe wilden vertonen, met deze uitingen van mannelijkheid en het ideaal van de krijgsman.
I worked slowly, using an analog film camera with a manual focusing loop and a handheld light meter. The process is old-fashioned. It gives me time to speak with each person and to look at them, in silence, while they look back at me.
Ik nam de tijd en gebruikte een analoge camera met een handmatige focusinstelling en een lichtmeter in mijn hand. Dit proces is ouderwets. Het geeft me de kans om ieder apart te spreken en ze in stilte te observeren, terwijl zij terugkijken.
Rising tensions culminated in the worst day of violence on February 20, which became known as Bloody Thursday. Snipers, loyal to the government, started firing on the civilians and protesters on Institutskaya Street. Many were killed in a very short space of time. The reception of the Hotel Ukraine became a makeshift morgue. There were lines of bodies laid in the street. And there was blood all over the pavements. The following day, President Yanukovych fled Ukraine. In all, three months of protests resulted in more than 120 confirmed dead and many more missing. History unfolded quickly, but celebration remained elusive in Maidan.
Toenemende spanningen culmineerden in de meest gewelddadige dag, 20 februari, die bekend werd als 'bloedige donderdag'. Regeringsgezinde scherpschutters begonnen in de Institutskaya Straat op de protesterende burgers te schieten. In korte tijd vonden velen de dood. De receptie van het Oekraine Hotel werd een tijdelijk mortuarium. Er lagen rijen dode lichamen in de straten. En overal op de stoepen lag bloed. De volgende dag ontvluchtte president Yanukovych het land. Drie maanden van protest brachten meer dan 120 bevestigde doden en nog veel meer vermisten. De gebeurtenissen volgden elkaar snel op maar op het Maidanplein viel er niets te vieren.
As the days passed in Kiev's central square, streams of armed fighters were joined by tens of thousands of ordinary people, filling the streets in an act of collective mourning. Many were women who often carried flowers that they had brought to lay as marks of respect for the dead. They came day after day and they covered the square with millions of flowers. Sadness enveloped Maidan. It was quiet and I could hear the birds singing. I hadn't heard that before.
Terwijl de dagen verstreken op Kievs centrale plein, werden de stromen van gewapende strijders versterkt met tienduizenden gewone mensen die de straten vulden in een uiting van collectieve rouw. Velen waren vrouwen die vaak bloemen meedroegen om neer te leggen als teken van respect voor de doden. Ze kwamen dag na dag en bedekten het plein met miljoenen bloemen. Maidan werd gedompeld in droefheid. Het was stil en ik kon de vogels horen fluiten. Dat had ik niet eerder gehoord.
I stopped women as they approached the barricades to lay their tributes and asked to make their picture. Most women cried when I photographed them. On the first day, my fixer, Emine, and I cried with almost every woman who visited our studio. There had been such a noticeable absence of women up until that point. And the color of their pastel coats, their shiny handbags, and the bunches of red carnations, white tulips and yellow roses that they carried jarred with the blackened square and the blackened men who were encamped there.
Aan vrouwen die de barricaden naderden om er hun eer te bewijzen, vroeg ik of ik een foto mocht maken. De meesten huilden toen ik ze op de foto zette. De eerste dag huilden mijn assistent Emine en ik bij bijna iedere vrouw die onze studio bezocht. Het was opvallend dat er tot dan toe zo weinig vrouwen waren geweest. Hun pastelkleurige jassen, hun glimmende handtassen en de bossen rode anjers, witte tulpen en gele rozen die ze met zich meedroegen botsten met het zwartgeblakerde plein en de zwartgeblakerde mannen in hun kamp.
It is clear to me that these two sets of pictures don't make much sense without the other. They are about men and women and the way we are -- not the way we look, but the way we are. They speak about different gender roles in conflict, not only in Maidan, and not only in Ukraine. Men fight most wars and women mourn them. If the men showed the ideal of the warrior, then the women showed the implications of such violence.
Mij is duidelijk dat deze twee series foto's niet los van elkaar moeten worden gezien. Ze tonen mannen en vrouwen en hoe we zijn .... niet hoe we eruitzien, maar hoe we werkelijk zijn. Ze tonen de rol van man en vrouw in tijden van conflicten, niet alleen op Maidan, en niet alleen in Oekraine. Mannen vechten een oorlog uit en vrouwen rouwen om hen. Als de mannen het ideaal van de krijgsman toonden, dan lieten de vrouwen de gevolgen van dit geweld zien.
When I made these pictures, I believed that I was documenting the end of violent events in Ukraine. But now I understand that it is a record of the beginning. Today, the death toll stands around 3,000, while hundreds of thousands have been displaced. I was in Ukraine again six weeks ago. In Maidan, the barricades have been dismantled, and the paving stones which were used as weapons during the protests replaced, so that traffic flows freely through the center of the square. The fighters, the women and the flowers are gone. A huge billboard depicting geese flying over a wheat field covers the burned-out shell of the trade union's building and proclaims, "Glory to Ukraine. Glory to heroes." Thank you. (Applause).
Toen ik deze foto's maakte, geloofde ik dat ik het eind van de gewelddadigheden in Oekraine vastlegde. Nu begrijp ik dat het een opname is van het begin. Thans tellen we ongeveer 3000 doden, terwijl honderdduizenden ontheemd zijn. Laatst nog was ik in Oekraïne. Op Maidan zijn de barricaden ontmanteld en de straatstenen die als wapen fungeerden zijn vervangen zodat het verkeer op het plein zijn gang weer kan gaan. De strijders, de vrouwen en de bloemen zijn weg. Een enorm aanplakbord met daarop ganzen boven een tarweveld onttrekt het afgebrande skelet van het vakbondsgebouw aan het oog en verkondigt: "Lof zij Oekraïne, Glorie aan de helden." Dank je wel. (Applaus)