Θα ήθελα να επαναπροσδιορίσω την εκπαίδευση. Το προηγούμενο έτος εφευρέθηκε μία νέα λέξη με τέσσερα γράμματα. Ξεκινάει με Μ. MOOC: μαζικά ανοιχτά διαδικτυακά μαθήματα. Πολλοί οργανισμοί προσφέρουν αυτά τα διαδικτυακά μαθήματα σε μαθητές σε όλο τον κόσμο, ανά εκατομμύρια, δωρεάν. Όποιος έχει σύνδεση στο ίντερνετ και θέληση να μάθει, έχει πρόσβαση σ' αυτά τα σπουδαία μαθήματα από εξαιρετικά πανεπιστήμια και μπορεί να πάρει διαπιστευτήριο. Σε αυτή τη συζήτηση σήμερα, θα εστιάσω σε μία διαφορετική πτυχή των MOOC. Παίρνουμε αυτά που μαθαίνουμε και τις τεχνολογίες που αναπτύσσουμε μαζικά και τα εφαρμόζουμε τοπικά για να δημιουργήσουμε ένα μεικτό μοντέλο εκπαίδευσης για να επανεφεύρουμε και να επαναπροσδιορίσουμε αυτά που κάνουμε στην τάξη. Οι τάξεις μας χρειάζονται αλλαγή. Εδώ είναι μια τάξη σε αυτό το ίδρυμα με τα τρία γράμματα στη Βορειοανατολική Αμερική, το ΜΙΤ. Και αυτή ήταν μία τάξη 50 ή 60 χρόνια πριν, και αυτή είναι μία τάξη σήμερα. Τι έχει αλλάξει; Οι θέσεις είναι χρωματιστές. Γιούπι. Η εκπαίδευση δεν έχει αλλάξει πραγματικά τα τελευταία 500 χρόνια. Η τελευταία μεγάλη καινοτομία στην εκπαίδευση ήταν το τυπογραφείο και τα βιβλία. Όλα τα άλλα γύρω μας έχουν αλλάξει. Η υγειονομική περίθαλψη, οι μεταφορές όλα είναι διαφορετικά, αλλά η εκπαίδευση δεν έχει αλλάξει. Η πρόσβαση είναι ένα σοβαρό θέμα. Αυτό που βλέπετε εδώ δεν είναι μια ροκ συναυλία. Και το άτομο που βλέπετε στο βάθος της σκηνής δεν είναι η Μαντόνα. Αυτή είναι μία τάξη στο Πανεπιστήμιο Ομπαφέμι Αουολόουο της Νιγηρίας. Όλοι μας έχουμε ακούσει για την εκπαίδευση εξ'αποστάσεως, αλλά οι φοιτητές στο πίσω μέρος, 60 μέτρα μακριά από τον καθηγητή, νομίζω ότι βιώνουν την εκπαίδευση εξ' αποστάσεως. Πιστεύω πραγματικά ότι μπορούμε να μεταμορφώσουμε την εκπαίδευση, σε ποιότητα, κλίμακα και πρόσβαση, μέσω της τεχνολογίας. Για παράδειγμα, στο edX, προσπαθούμε να μεταμορφώσουμε την εκπαίδευση μέσω διαδικτυακών τεχνολογιών. Δεδομένου ότι η εκπαίδευση έχει ασβεστοποιηθεί για 500 χρόνια, δεν μπορούμε να σκεφτούμε τον ανασχεδιασμό, τη μικροδιαχείρισή της. Πρέπει να την επαναπροσδιορίσουμε εξ' ολοκλήρου. Είναι σαν να πηγαίνεις από το κάρο με τα βόδια στο αεροπλάνο. Ακόμα και η υποδομή πρέπει να αλλάξει. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να μεταβούμε από την παράδοση στον πίνακα σε διαδικτυακές ασκήσεις, διαδικτυακά βίντεο. Πρέπει να πάμε σε διαδραστικά εικονικά εργαστήρια και παιχνιδοποίηση. Πρέπει να πάμε σε διαδικτυακή βαθμολόγηση και πίνακες αλληλεπίδρασης και συζητήσεων. Πρέπει να αλλάξουν όλα. Έτσι στο edX και σε μερικούς άλλους οργανισμούς, εφαρμόζουμε αυτές τις τεχνολογίες μέσω των MOOC για να αυξήσουμε την πρόσβαση στην εκπαίδευση. Έχετε ακούσει αυτό το παράδειγμα, όπου, όταν λανσάραμε το πρώτο μας μάθημα - ένα δύσκολο μάθημα του ΜΙΤ για κυκλώματα και ηλεκτρονικά - πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, 155.000 μαθητές από 162 χώρες γράφτηκαν σε αυτό το μάθημα. Δεν είχαμε χρήματα για μάρκετινγκ. Το 155.000 είναι ένας μεγάλος αριθμός. Αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό των αποφοίτων του ΜΙΤ κατά την διάρκεια της 150χρονης ιστορίας του. 7.200 φοιτητές πέρασαν το μάθημα, και ήταν ένα δύσκολο μάθημα. Και το 7.200 είναι ένας μεγάλος αριθμός. Αν δίδασκα το ΜΙΤ για δύο εξάμηνα κάθε χρόνο, θα έπρεπε να διδάξω για 40 χρόνια για να φτάσω τόσο μεγάλο αριθμό. Αυτοί οι μεγάλοι αριθμοί είναι απλώς ένα μέρος της ιστορίας. Έτσι σήμερα, θέλω να συζητήσω μία διαφορετική σκοπιά, την άλλη πλευρά των MOOC, με μια διαφορετική προοπτική. Παίρνουμε αυτά που αναπτύσσουμε και μαθαίνουμε μαζικά και τα εφαρμόζουμε τοπικά στην τάξη, για να δημιουργήσουμε ένα μεικτό μοντέλο εκπαίδευσης. Αλλά πριν πάω σε αυτό, θα σας πω μια ιστορία. Όταν η κόρη μου έκλεισε τα 13, μπήκε στην εφηβεία, σταμάτησε να μιλάει Αγγλικά, και άρχισε να μιλά μια νέα γλώσσα. Την ονομάζω «εφηβικά». Είναι μια ψηφιακή γλώσσα. Έχει δύο ήχους: το μουγκρητό και τη σιωπή. «Γλυκιά μου, έλα για βραδυνό». «Χμμμ». «Με άκουσες;» Σιωπή. (Γέλια) «Με ακούς;» «Χμμμ». Είχαμε πραγματικό πρόβλημα επικοινωνίας, και απλώς δεν επικοινωνούσαμε, μέχρι που μου ήρθε επιφοίτηση. Της έστειλα μήνυμα. (Γέλια) Πήρα αμέσως απάντηση. Είπα, όχι, πρέπει να έγινε κατά λάθος. Ίσως να νόμιζε ότι ήταν κάποιος φίλος της. Έτσι της έστειλα πάλι μήνυμα. Μπαμ, ακόμη μία απάντηση. Είπα, αυτό είναι σπουδαίο. Και από τότε, η ζωή μας έχει αλλάξει. Της στέλνω μήνυμα, απαντάει. Είναι πραγματικά σπουδαίο. (Χειροκρότημα) Η γενιά της χιλιετίας είναι φτιαγμένη διαφορετικά. Εγώ είμαι μεγαλύτερος, αν και φαίνομαι μικρός δεν είμαι στη γενιά της χιλιετίας. Τα παιδιά μας είναι διαφορετικά. Είναι απόλυτα εξοικοιωμένα με τη διαδικτυακή τεχνολογία. Τότε γιατί την πολεμάμε στην τάξη; Ας την αγκαλιάσουμε. Πιστεύω, παρότι δεν γράφω γρήγορα γιατί έχω μεγάλους αντίχειρες, αλλά βάζω στοίχημα ότι με την εξέλιξη, τα παιδιά μας και τα εγγόνια τους θα αναπτύξουν μικρούτσικους αντίχειρες για να στέλνουν μηνύματα, η εξέλιξη θα τα φτιάξει όλα αυτά. Αλλά ας αγκαλιάσουμε την τεχνολογία, ας αγκαλιάσουμε τις φυσικές προτιμήσεις της γενιάς της χιλιετίας, και ας σκεφτούμε τη δημιουργία των διαδικτυακών τεχνολογιών, να τις εισάγουμε στη ζωή τους. Και να τι μπορούμε να κάνουμε. Αντί να πηγαίνουμε τα παιδιά μας σε μία τάξη, να τα βγάζουμε σαν τα κοπάδια στις 8 το πρωί - μισούσα να πηγαίνω στο μάθημα στις 8 το πρωί, γιατί αναγκάζουμε τα παιδιά μας να το κάνουν; Οπότε αυτό που θα κάνετε είναι να τα βάλετε να δουν βίντεο και να κάνουν διαδραστικές ασκήσεις στην άνεση της εστίας τους, στο υπνοδωμάτιο τους, στην τραπεζαρία, στο μπάνιο, όπου είναι πιο δημιουργικοί. Έπειτα, μπορούν να έρθουν στην τάξη για αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο. Μπορούν να συζητήσουν μεταξύ τους. Μπορούν να λύσουν προβλήματα. Να δουλέψουν με τον καθηγητή, ο οποίος θα απαντήσει στις ερωτήσεις τους. Με το edX, όταν διδάσκαμε το πρώτο μας μάθημα για κυκλώματα και ηλεκτρονικά σε όλο τον κόσμο, αυτό γινόταν εν αγνοία μας. Δύο καθηγητές λυκείου στο λύκειο Σαντ στη Μογγολία έκαναν μεικτή την τάξη τους, χρησιμοποίησαν τις παραδόσεις μας σε βίντεο και τις διαδραστικές ασκήσεις μας, τις οποίες μαθητές του λυκείου, 15χρονοι, πήγαιναν σπίτι και τις έλυναν και ερχόντουσαν στην τάξη, και όπως βλέπετε εδώ, αλληλεπιδρούσαν και έκαναν μάθημα στο εργαστήριο. Και αυτό το ανακαλύψαμε επειδή έγραψαν ένα ιστολόγιο και έτυχε να το δούμε. Κάναμε και άλλα πιλοτικά προγράμματα. Κάναμε πιλοτικά πειραματικά μεικτά μαθήματα, σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ στην Καλιφόρνια, πάλι για κυκλώματα και ηλεκτρονικά. Θα το αναφέρω συχνά. Αυτό το μάθημα έχει γίνει κάτι σαν το τρυβλίο Πέτρι της μάθησης. Έτσι και πάλι οι φοιτητές, οι διδάσκοντες άλλαζαν την τάξη, συνδύαζαν διαδίκτυο-φυσική παρουσία, και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Μην τα πάρετε όμως ακόμη ως δεδομένα. Περιμένετε λίγο γιατί ακόμα πειραματιζόμαστε, αλλά τα πρώτα αποτελέσματα είναι απίστευτα. Παραδοσιακά, κάθε εξάμηνο, εδώ και μερικά χρόνια, αυτό το μάθημα, ένα δύσκολο μάθημα, είχε ποσοστό αποτυχίας 40 με 41 τοις εκατό κάθε εξάμηνο. Χάρη στο μεικτό μάθημα, στα τέλη του προηγούμενου έτους το ποσοστό αποτυχίας είχε πέσει στο εννέα τοις εκατό. Συνεπώς μπορεί να έχει εξαιρετικά καλά αποτελέσματα. Πριν εμβαθύνω σε αυτό, θα ήθελα να συζητήσουμε λίγο μερικές ιδέες - κλειδιά. Ποιες είναι οι ιδέες που κάνουν όλα αυτά να λειτουργούν; Μια ιδέα είναι η ενεργή μάθηση. Το σκεπτικό είναι, αντί να έχουμε μαθητές που παρακολουθούν την παράδοση στην τάξη, να το αντικαταστήσουμε με αυτό που ονομάζουμε μαθήματα. Τα μαθήματα είναι παρεμβαλλόμενες ακολουθίες από βίντεο και διαδραστικές ασκήσεις. Ένας μαθητής μπορεί να παρακολουθήσει ένα βίντεο 5-7 λεπτών και να συνεχίσει με μία διαδραστική άσκηση. Σκεφτείτε το ως την απόλυτη σωκρατοποίηση της εκπαίδευσης. Διδάσκετε κάνοντας ερωτήσεις. Και αυτή είναι μία μορφή μάθησης που λέγεται ενεργή μάθηση, και προωθήθηκε από μία παλιά δημοσίευση, το 1972, από τους Κρεκ και Λόκχαρτ, όπου αποκάλυψαν ότι η μάθηση και η απομνημόνευση έχουν μεγάλη σχέση με το βάθος της νοητικής επεξεργασίας. Οι μαθητές μαθαίνουν καλύτερα όταν αλληλεπιδρούν με το υλικό. Η δεύτερη ιδέα είναι ο προσωπικός ρυθμός. Όταν πήγαινα στο αμφιθέατρο, όπως και κάποιοι από εσάς, έχανα τον καθηγητή στα πέντε πρώτα λεπτά. Δεν ήμουν τόσο έξυπνος και κρατούσα σημειώσεις, και έχανα την παράδοση την υπόλοιπη ώρα. Δεν θα ήταν ωραίο με τις διαδικτυακές τεχνολογίες, να προσφέρουμε βίντεο και διαδραστικές ασκήσεις στους μαθητές; Μπορούν να πατήσουν παύση. Μπορούν να ξανακούσουν τον καθηγητή. Μπορούν μέχρι και να τον κάνουν να σωπάσει. Αυτό το είδος προσωπικού ρυθμού μπορεί να βοηθήσει πολύ τη μάθηση. Η τρίτη ιδέα είναι η άμεση ανατροφοδότηση. Με την άμεση ανατροφοδότηση, ο υπολογιστής βαθμολογεί τις ασκήσεις. Πώς αλλιώς θα διδάσκαμε 150.000 φοιτητές; Ο υπολογιστής βαθμολογεί όλες τις ασκήσεις. Όλοι έχουμε παραδώσει εργασίες, και οι βαθμοί βγαίνουν δύο βδομάδες μετά, και το έχετε ξεχάσει τελείως. Νομίζω ακόμα να λάβω κάποιες εργασίες από τα φοιτητικά μου χρόνια. Άλλες δεν διορθώνονται ποτέ. Με αυτό το σύστημα, οι φοιτητές προσαρμόζουν τις απαντήσεις. Αν κάνουν λάθος, έχουν άμεση ανατροφοδότηση. Προσπαθούν ξανά και ξανά, και αυτό γίνεται πολύ ενδιαφέρον. Λαμβάνουν άμεση ανατροφοδότηση, και αυτό το πράσινο σημαδάκι που βλέπετε εδώ έχει γίνει καλτ σύμβολο του edX. Οι μαθητές μας λένε ότι πάνε για ύπνο το βράδυ και ονειρεύονται το πράσινο σημαδάκι. Μάλιστα ένας από τους μαθητές μας που παρακολούθησε πέρυσι το μάθημα για τα κυκλώματα, γράφτηκε σε ένα μάθημα λογισμικού στο Μπέρκλεϊ στο τέλος του έτους, και να τι είπε ο μαθητής στον πίνακα συζητήσεων μόλις ξεκίνησε αυτό το μάθημα για το πράσινο σημαδάκι: «Θεέ μου, πόσο μου έλειψες». Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε φοιτητές να αναρτούν τέτοια σχόλια για τις εργασίες τους; Ο συνάδελφός μου, Εντ Μπέρτσινγκερ, επικεφαλής του τμήματος φυσικής στο ΜΙΤ, είπε το εξής για την άμεση ανατροφοδότηση: Επεσήμανε ότι η άμεση ανατροφοδότηση μετατρέπει τη διδασκαλία σε μάθηση. Η επόμενη μεγάλη ιδέα είναι η παιχνιδοποίηση. Όλοι οι μαθητές ασχολούνται με χαρά με διαδραστικά βίντεο και ούτω καθ'εξής. Μπορούν να πυροβολούν διαστημόπλοια όλη μέρα ώσπου να τα πετύχουν. Εφαρμόσαμε τις τεχνικές παιχνιδοποίησης στη μάθηση, μπορούμε να χτίσουμε διαδικτυακά εργαστήρια. Πώς διδάσκεται η δημιουργικότητα; Η σχεδίαση; Μέσω διαδικτυακών εργαστηρίων, τα οποία θα χτίσουμε χρησιμοποιώντας υπολογιστική ισχύ. Όπως δείχνει αυτό το μικρό βίντεο εδώ, οι μαθητές δημιουργούν σαν να παίζουν με lego. Εδώ οι μαθητές φτιάχνουν ένα κύκλωμα τόσο εύκολα σαν το έφτιαχναν με lego. Και αυτό μπορεί να βαθμολογηθεί από τον υπολογιστή. Το πέμπτο είναι η ομότιμη μάθηση. Εδώ χρησιμοποιούμε φόρουμ συζητήσεων και συζητήσεις και αλληλεπίδραση τύπου Facebook όχι σαν περισπασμό, αλλά για να βοηθήσει τους μαθητές να μάθουν. Θα σας πω μια ιστορία. Όταν κάναμε το μάθημα με τα κυκλώματα για τους 155.000 φοιτητές, δεν κοιμήθηκα για τρεις νύχτες μέχρι την έναρξη του μαθήματος. Είπα στους βοηθούς μου, 24 ώρες το 24ωρο θα είμαστε ξύπνιοι θα επιβλέπουμε, θα απαντάμε ερωτήσεις. Είχαν απαντήσει σε 100 φοιτητές. Πώς μπορεί να γίνει αυτό για 150.000; Έτσι ένα βράδυ κατά τις 2, κάθομαι εκεί, και υπήρχε μια ερώτηση από έναν φοιτητή στο Πακιστάν, ρώτησε κάτι λοιπόν και λέω, ας γράψω μία απάντηση, δεν δακτυλογραφώ και γρήγορα, αρχίζω να γράφω την απάντηση, και πριν προλάβω να τελειώσω, ένας φοιτητής από την Αίγυπτο, δίνει μία απάντηση, λανθασμένη, οπότε διορθώνω την απάντηση, και πάλι ένας φοιτητής από τις ΗΠΑ πετάχτηκε με διαφορετική απάντηση. Κάθησα πίσω εντυπωσιασμένος. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, οι φοιτητές συζητούσαν και αλληλεπιδρούσαν, και μέχρι τις 4 το πρωί, είμαι εντυπωσιασμένος, με αυτή την αποκάλυψη, και μέχρι τις 4 το πρωί, είχαν βρει τη σωστή απάντηση. Έμενε απλά να την ευλογήσω «Καλή απάντηση». Αυτό είναι καταπληκτικό, οι φοιτητές μαθαίνουν ο ένας απ' τον άλλον και μας λένε ότι μαθαίνουν από τη διδασκαλία. Όλα αυτά δεν είναι απλά στο μέλλον. Συμβαίνουν σήμερα. Εφαρμόζουμε τους μεικτούς μαθησιακούς πιλότους σε κάποια πανεπιστήμια και λύκεια στον κόσμο, από την Τσινγκουά στην Κίνα έως το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Μογγολίας στο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια -- σε όλο τον κόσμο. Η τεχνολογία βοηθάει πραγματικά, το μεικτό μοντέλο μπορεί να κάνει επανάσταση στην εκπαίδευση. Μπορεί επίσης να λύσει ένα πρακτικό πρόβλημα των MOOC, την επιχειρηματική πλευρά. Μπορούμε να αδειοδοτήσουμε τα μαθήματα MOOC σε άλλα πανεπιστήμια, και εκεί είναι το μοντέλο κέρδους, το πανεπιστήμιο παίρνει την άδεια του καθηγητή και χρησιμοποιεί τα διαδικτυακά μαθήματα σαν βιβλίο της επόμενης γενιάς. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν όσο θέλουν απ' αυτό, και γίνεται ένα εργαλείο στο οπλοστάσιο του καθηγητή. Τέλος, θα ήθελα να ονειρευτείτε μαζί μου για λίγο. Θα ήθελα να επαναπροσδιορίσουμε πραγματικά την εκπαίδευση. Θα πρέπει να μεταφερθούμε από τα αμφιθέατρα σε ηλεκτρονικούς χώρους. Πρέπει να μεταφερθούμε από τα βιβλία σε τάμπλετ, όπως το Aakash στην Ινδία ή το Rasberry Pi, 20 δολάρια. Το Aakash κοστίζει 40 δολάρια. Πρέπει να μετακινηθούμε από τα τούβλινα σχολικά κτήρια σε ψηφιακές εστίες. Αλλά τελικά νομίζω, ότι θα χρειαστούμε μία αίθουσα διδασκαλίας στα πανεπιστήμιά μας. Ειδάλλως, πώς θα πούμε στα εγγόνια μας ότι οι παπούδες σας έκατσαν σε εκείνο το δωμάτιο σε τακτοποιημένες σειρούλες σαν καλαμποκιές και παρακολουθούσαν τον καθηγητή να μιλάει για το μάθημα και δεν είχαμε καν ένα κουμπί να ξαναπαίξει; Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I'd like to reimagine education. The last year has seen the invention of a new four-letter word. It starts with an M. MOOC: massive open online courses. Many organizations are offering these online courses to students all over the world, in the millions, for free. Anybody who has an Internet connection and the will to learn can access these great courses from excellent universities and get a credential at the end of it. Now, in this discussion today, I'm going to focus on a different aspect of MOOCs. We are taking what we are learning and the technologies we are developing in the large and applying them in the small to create a blended model of education to really reinvent and reimagine what we do in the classroom. Now, our classrooms could use change. So, here's a classroom at this little three-letter institute in the Northeast of America, MIT. And this was a classroom about 50 or 60 years ago, and this is a classroom today. What's changed? The seats are in color. Whoop-de-do. Education really hasn't changed in the past 500 years. The last big innovation in education was the printing press and the textbooks. Everything else has changed around us. You know, from healthcare to transportation, everything is different, but education hasn't changed. It's also been a real issue in terms of access. So what you see here is not a rock concert. And the person you see at the end of the stage is not Madonna. This is a classroom at the Obafemi Awolowo University in Nigeria. Now, we've all heard of distance education, but the students way in the back, 200 feet away from the instructor, I think they are undergoing long-distance education. Now, I really believe that we can transform education, both in quality and scale and access, through technology. For example, at edX, we are trying to transform education through online technologies. Given education has been calcified for 500 years, we really cannot think about reengineering it, micromanaging it. We really have to completely reimagine it. It's like going from ox carts to the airplane. Even the infrastructure has to change. Everything has to change. We need to go from lectures on the blackboard to online exercises, online videos. We have to go to interactive virtual laboratories and gamification. We have to go to completely online grading and peer interaction and discussion boards. Everything really has to change. So at edX and a number of other organizations, we are applying these technologies to education through MOOCs to really increase access to education. And you heard of this example, where, when we launched our very first course -- and this was an MIT-hard circuits and electronics course -- about a year and a half ago, 155,000 students from 162 countries enrolled in this course. And we had no marketing budget. Now, 155,000 is a big number. This number is bigger than the total number of alumni of MIT in its 150-year history. 7,200 students passed the course, and this was a hard course. 7,200 is also a big number. If I were to teach at MIT two semesters every year, I would have to teach for 40 years before I could teach this many students. Now these large numbers are just one part of the story. So today, I want to discuss a different aspect, the other side of MOOCs, take a different perspective. We are taking what we develop and learn in the large and applying it in the small to the classroom, to create a blended model of learning. But before I go into that, let me tell you a story. When my daughter turned 13, became a teenager, she stopped speaking English, and she began speaking this new language. I call it teen-lish. It's a digital language. It's got two sounds: a grunt and a silence. "Honey, come over for dinner." "Hmm." "Did you hear me?" Silence. (Laughter) "Can you listen to me?" "Hmm." So we had a real issue with communicating, and we were just not communicating, until one day I had this epiphany. I texted her. (Laughter) I got an instant response. I said, no, that must have been by accident. She must have thought, you know, some friend of hers was calling her. So I texted her again. Boom, another response. I said, this is great. And so since then, our life has changed. I text her, she responds. It's just been absolutely great. (Applause) So our millennial generation is built differently. Now, I'm older, and my youthful looks might belie that, but I'm not in the millennial generation. But our kids are really different. The millennial generation is completely comfortable with online technology. So why are we fighting it in the classroom? Let's not fight it. Let's embrace it. In fact, I believe -- and I have two fat thumbs, I can't text very well -- but I'm willing to bet that with evolution, our kids and their grandchildren will develop really, really little, itty-bitty thumbs to text much better, that evolution will fix all of that stuff. But what if we embraced technology, embraced the millennial generation's natural predilections, and really think about creating these online technologies, blend them into their lives. So here's what we can do. So rather than driving our kids into a classroom, herding them out there at 8 o'clock in the morning -- I hated going to class at 8 o'clock in the morning, so why are we forcing our kids to do that? So instead what you do is you have them watch videos and do interactive exercises in the comfort of their dorm rooms, in their bedroom, in the dining room, in the bathroom, wherever they're most creative. Then they come into the classroom for some in-person interaction. They can have discussions amongst themselves. They can solve problems together. They can work with the professor and have the professor answer their questions. In fact, with edX, when we were teaching our first course on circuits and electronics around the world, this was happening unbeknownst to us. Two high school teachers at the Sant High School in Mongolia had flipped their classroom, and they were using our video lectures and interactive exercises, where the learners in the high school, 15-year-olds, mind you, would go and do these things in their own homes and they would come into class, and as you see from this image here, they would interact with each other and do some physical laboratory work. And the only way we discovered this was they wrote a blog and we happened to stumble upon that blog. We were also doing other pilots. So we did a pilot experimental blended courses, working with San Jose State University in California, again, with the circuits and electronics course. You'll hear that a lot. That course has become sort of like our petri dish of learning. So there, the students would, again, the instructors flipped the classroom, blended online and in person, and the results were staggering. Now don't take these results to the bank just yet. Just wait a little bit longer as we experiment with this some more, but the early results are incredible. So traditionally, semester upon semester, for the past several years, this course, again, a hard course, had a failure rate of about 40 to 41 percent every semester. With this blended class late last year, the failure rate fell to nine percent. So the results can be extremely, extremely good. Now before we go too far into this, I'd like to spend some time discussing some key ideas. What are some key ideas that makes all of this work? One idea is active learning. The idea here is, rather than have students walk into class and watch lectures, we replace this with what we call lessons. Lessons are interleaved sequences of videos and interactive exercises. So a student might watch a five-, seven-minute video and follow that with an interactive exercise. Think of this as the ultimate Socratization of education. You teach by asking questions. And this is a form of learning called active learning, and really promoted by a very early paper, in 1972, by Craik and Lockhart, where they said and discovered that learning and retention really relates strongly to the depth of mental processing. Students learn much better when they are interacting with the material. The second idea is self-pacing. Now, when I went to a lecture hall, and if you were like me, by the fifth minute I would lose the professor. I wasn't all that smart, and I would be scrambling, taking notes, and then I would lose the lecture for the rest of the hour. Instead, wouldn't it be nice with online technologies, we offer videos and interactive engagements to students? They can hit the pause button. They can rewind the professor. Heck, they can even mute the professor. So this form of self-pacing can be very helpful to learning. The third idea that we have is instant feedback. With instant feedback, the computer grades exercises. I mean, how else do you teach 150,000 students? Your computer is grading all the exercises. And we've all submitted homeworks, and your grades come back two weeks later, you've forgotten all about it. I don't think I've still received some of my homeworks from my undergraduate days. Some are never graded. So with instant feedback, students can try to apply answers. If they get it wrong, they can get instant feedback. They can try it again and try it again, and this really becomes much more engaging. They get the instant feedback, and this little green check mark that you see here is becoming somewhat of a cult symbol at edX. Learners are telling us that they go to bed at night dreaming of the green check mark. In fact, one of our learners who took the circuits course early last year, he then went on to take a software course from Berkeley at the end of the year, and this is what the learner had to say on our discussion board when he just started that course about the green check mark: "Oh god; have I missed you." When's the last time you've seen students posting comments like this about homework? My colleague Ed Bertschinger, who heads up the physics department at MIT, has this to say about instant feedback: He indicated that instant feedback turns teaching moments into learning outcomes. The next big idea is gamification. You know, all learners engage really well with interactive videos and so on. You know, they would sit down and shoot alien spaceships all day long until they get it. So we applied these gamification techniques to learning, and we can build these online laboratories. How do you teach creativity? How do you teach design? We can do this through online labs and use computing power to build these online labs. So as this little video shows here, you can engage students much like they design with Legos. So here, the learners are building a circuit with Lego-like ease. And this can also be graded by the computer. Fifth is peer learning. So here, we use discussion forums and discussions and Facebook-like interaction not as a distraction, but to really help students learn. Let me tell you a story. When we did our circuits course for the 155,000 students, I didn't sleep for three nights leading up to the launch of the course. I told my TAs, okay, 24/7, we're going to be up monitoring the forum, answering questions. They had answered questions for 100 students. How do you do that for 150,000? So one night I'm sitting up there, at 2 a.m. at night, and I think there's this question from a student from Pakistan, and he asked a question, and I said, okay, let me go and type up an answer, I don't type all that fast, and I begin typing up the answer, and before I can finish, another student from Egypt popped in with an answer, not quite right, so I'm fixing the answer, and before I can finish, a student from the U.S. had popped in with a different answer. And then I sat back, fascinated. Boom, boom, boom, boom, the students were discussing and interacting with each other, and by 4 a.m. that night, I'm totally fascinated, having this epiphany, and by 4 a.m. in the morning, they had discovered the right answer. And all I had to do was go and bless it, "Good answer." So this is absolutely amazing, where students are learning from each other, and they're telling us that they are learning by teaching. Now this is all not just in the future. This is happening today. So we are applying these blended learning pilots in a number of universities and high schools around the world, from Tsinghua in China to the National University of Mongolia in Mongolia to Berkeley in California -- all over the world. And these kinds of technologies really help, the blended model can really help revolutionize education. It can also solve a practical problem of MOOCs, the business aspect. We can also license these MOOC courses to other universities, and therein lies a revenue model for MOOCs, where the university that licenses it with the professor can use these online courses like the next-generation textbook. They can use as much or as little as they like, and it becomes a tool in the teacher's arsenal. Finally, I would like to have you dream with me for a little bit. I would like us to really reimagine education. We will have to move from lecture halls to e-spaces. We have to move from books to tablets like the Aakash in India or the Raspberry Pi, 20 dollars. The Aakash is 40 dollars. We have to move from bricks-and-mortar school buildings to digital dormitories. But I think at the end of the day, I think we will still need one lecture hall in our universities. Otherwise, how else do we tell our grandchildren that your grandparents sat in that room in neat little rows like cornstalks and watched this professor at the end talk about content and, you know, you didn't even have a rewind button? Thank you. (Applause) Thank you. Thank you. (Applause)