Μουσική
(Music)
Ομιλία σε Σανσκριτικά Αυτή είναι μια ωδή προς την Θεά Μητέρα που οι περισσότεροι στην Ινδία μαθαίνουμε από παιδιά. Εγώ το έμαθα στην ηλικία των τεσσάρων στα γόνατα της μητέρας μου. Εκείνη τη χρονιά μου έμαθε το χορό και έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με τον κλασσικό χορό. Από τότε- έχουν περάσει 4 δεκαετίες Εξασκήθηκα με τους καλύτερους του χώρου, έδωσα παραστάσεις σε όλο τον κόσμο δίδαξα σε μικρούς και μεγάλους δημιούργησα, συνεργάστηκα έκανα χορογραφίες και δημιούργησα ένα πλούσιο υλικό καλλιτεχνίας,επιτευγμάτων και βραβείων. Το αποκορύφωμα της δόξας ήταν το 2007, όπου και παρέλαβα το τέταρτο πιο σπουδαίο κρατικό βραβείο,το Padmashri για την συνεισφορά μου στην τέχνη.
[Sanskrit] This is an ode to the mother goddess, that most of us in India learn when we are children. I learned it when I was four at my mother's knee. That year she introduced me to dance, and thus began my tryst with classical dance. Since then -- it's been four decades now -- I've trained with the best in the field, performed across the globe, taught young and old alike, created, collaborated, choreographed, and wove a rich tapestry of artistry, achievement and awards. The crowning glory was in 2007, when I received this country's fourth highest civilian award, the Padma Shri, for my contribution to art.
Χειροκρότημα
(Applause)
Αλλά, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα ακολουθούσε την 1η Ιουλίου, 2008. Άκουσα την λέξη καρκίνωμα Ναι, καρκίνος του μαστού Και βρέθηκα να κάθομαι αποσβολωμένη στο ιατρείο Άκουσα και άλλες λέξεις, καρκίνος, στάδιο, βαθμός Μέχρι τότε, ο καρκίνος ήταν ένα ζώδιο ωροσκοπίου ενός φίλου μου η σκηνή ήταν αυτή στην οποία έδινα παραστάσεις και οι βαθμοί υπήρχαν όταν ήμουν στο σχολείο. Εκείνη τη μέρα, συνειδητοποίησα οτι είχα έναν ανεπιθύμητο απρόσκλητο νέο σύντροφο στην ζωή μου. Σαν χορεύτρια, γνωρίζω τις εννέα αισθήσεις του navarasas. θυμός, γενναιότητα απέχθεια, χίουμορ και φόβος. Νόμιζα οτι γνώριζα τι σημαίνει φόβος. Εκείνη τη μέρα, έμαθα τι ήταν φόβος.
But nothing, nothing prepared me for what I was to hear on the first of July 2008. I heard the word "carcinoma." Yes, breast cancer. As I sat dumbstruck in my doctor's office, I heard other words: "cancer," "stage," "grade." Until then, Cancer was the zodiac sign of my friend, stage was what I performed on, and grades were what I got in school. That day, I realized I had an unwelcome, uninvited, new life partner. As a dancer, I know the nine rasas or the navarasas: anger, valor, disgust, humor and fear. I thought I knew what fear was. That day, I learned what fear was.
Υπερπηδώντας το απροσμέτρητο της κατάστασης και την απόλυτη αίσθηση της απώλειας του ελέγχου Έχυσα άφθονα δάκρυα και ρώτησα τον αγαπητό μου σύζυγο, Jayant. Είπα" Αυτό είναι, όλα τελειώνουν εδώ"; ήρθε το τέλος για το χορό μου; Κι εκείνος, ως θετική ψυχή που είναι απάντησε, "όχι, απλά είναι μια χασμωδία μια χασμωδία κατά τη διάρκεια της θεραπείας και σύντομα θα επιστρέψεις σε αυτό που ξέρεις να κάνεις πολύ καλά.
Overcome with the enormity of it all and the complete feeling of loss of control, I shed copious tears and asked my dear husband, Jayant. I said, "Is this it? Is this the end of the road? Is this the end of my dance?" And he, the positive soul that he is, said, "No, this is just a hiatus, a hiatus during the treatment, and you'll get back to doing what you do best."
Συνειδητοποίησα τότε ότι εγώ που νόμιζα ότι είχα τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου έλεγχα μόνο τρια πράγματα: Τη σκέψη μου, το μυαλό μου τις εικόνες που δημιουργούσαν αυτές οι σκέψεις και την κίνηση που προέκυπτε από αυτή. Έτσι, άρχισα να έχω σκαμπανεβάσματα σε μια δίνη συναισθημάτων και κατάθλιψης και ότι έχετε εσείς με την απροσμέτρητη αυτή κατάσταση, θέλοντας να βρεθώ σε ένα μέρος θεραπείας, υγείας και ευτυχίας. Ήθελα να γυρίσω πίσω, εκεί που ξεκίνησα εκεί που ήθελα να είμαι για το οποίο χρειαζόμουν κάτι χρειαζόμουν κάτι να με βγάλει από όλα αυτά. Έτσι, σκούπισα τα δάκρυα μου και φώναξα δυνατά στον κόσμο.... Είπα : Ο καρκίνος είναι απλά μια σελίδα στη ζωή μου, και δεν θα επιτρέψω σε αυτή την σελίδα να επηρεάσει την υπόλοιπή μου ζωή"
I realized then that I, who thought I had complete control of my life, had control of only three things: My thought, my mind -- the images that these thoughts created -- and the action that derived from it. So here I was wallowing in a vortex of emotions and depression and what have you, with the enormity of the situation, wanting to go to a place of healing, health and happiness. I wanted to go from where I was to where I wanted to be, for which I needed something. I needed something that would pull me out of all this. So I dried my tears, and I declared to the world at large ... I said, "Cancer's only one page in my life, and I will not allow this page to impact the rest of my life."
Ακόμη, φώναξα δυνατά στον κόσμο, Ο,τι θα το ξεπεράσω και δεν θα επιτρέψω στον καρκίνο να με ξεπεράσει. Αλλά για να συνέχιζα από εκεί που βρισκόμουν εκεί που ήθελα να είμαι, χρειαζόμουν κάτι. Χρειαζόμουν μια άγκυρα, μια εικόνα, κάτι να στηριχτώ για να βγω από αυτή την διαδικασία, έτσι ώστε να συνεχίσω από εδώ. Και αυτό το βρήκα στο χορό, ο χορός μου, η δύναμή μου, η ενέργειά μου, το πάθος μου η ανάσα ζωής μου. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πως να συνεχίσεις να είσαι χαρούμενος όταν από όμορφος μένεις φαλακρός μέσα σε τρεις μέρες; Πως να μην είσαι σε απόγνωση όταν με ένα σώμα λαβωμένο από τις χημιοθεραπείες το να ανέβεις μια απλή απόσταση μεταξύ 2 σκαλοπατιών ήταν βασανιστήριο πόσο μάλλον για κάποιον σαν εμένα που μπορούσε να χορεύει για 3 ώρες; Πως να μην συγκινηθείς από την απόγνωση και την μιζέρια όλων αυτών ; Το μόνο που ήθελα ήταν να απομονωθώ και να θρηνώ. Αλλά συνέχισα να λέω στον εαυτό μου ότι ο φόβος και τα δάκρυα ήταν επιλογές που δεν υπήρχαν για μένα.
I also declared to the world at large that I would ride it out, and I would not allow cancer to ride me. But to go from where I was to where I wanted to be, I needed something. I needed an anchor, an image, a peg to peg this process on, so that I could go from there. And I found that in my dance, my dance, my strength, my energy, my passion, my very life breath. But it wasn't easy. Believe me, it definitely wasn't easy. How do you keep cheer when you go from beautiful to bald in three days? How do you not despair when, with the body ravaged by chemotherapy, climbing a mere flight of stairs was sheer torture, that to someone like me who could dance for three hours? How do you not get overwhelmed by the despair and the misery of it all? All I wanted to do was curl up and weep. But I kept telling myself fear and tears are options I did not have.
Έτσι βρέθηκα με δυσκολία σε ένα στούντιο χορού, σώμα, μυαλό και πνεύμα, καθημερινά μέσα σε ένα στούντιο χορού, και έμαθα όλα όσα είχα μάθει στο παρελθόν τότε που ήμουν τεσσάρων ετών, όλα από την αρχή, δούλεψα από την αρχή, έμαθα από την αρχή, οργανώθηκα από την αρχή. Ήταν πραγματικά οδυνηρό, αλλά το έκανα. Δύσκολο. Συγκεντρώθηκα στην εικόνα του χορού μου στην ποίηση και στην αλληγορία, και στην φιλοσοφία του χορού. Και σιγά σιγά, ξέφυγα από αυτή την μίζερη σκέψη
So I would drag myself into my dance studio -- body, mind and spirit -- every day into my dance studio, and learn everything I learned when I was four, all over again, reworked, relearned, regrouped. It was excruciatingly painful, but I did it. Difficult. I focused on my mudras, on the imagery of my dance, on the poetry and the metaphor and the philosophy of the dance itself. And slowly, I moved out of that miserable state of mind.
Αλλά, χρειαζόμουν και κάτι ακόμη Χρειαζόμουν κάτι για να προχωρήσω παρακάτω. Και το βρήκα στην αλληγορία. την οποία είχα μάθει από την μητέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων. Την αλληγορία του Mahishasura Mardhini, του Durga. Η Durga, η θεά μητέρα, που δεν φοβάται τίποτα δημιουργήθηκε από το πάνθεον των θεών της Ινδίας. Η Durga ολόλαμπρη, στολισμένη, όμορφη, τα 18 της χέρια έτοιμα για διαμάχη, καβάλα πάνω σε ένα λιοντάρι στο πεδίο της μάχης ενάντια στο Mahishasur. Durga, η επιτομή της δημιουργικής φεμινιστικής ενέργειας, του shakti. Durga, η ατρόμητη Δημιούργησα αυτήν την εικόνα της Durga και κάθε της ιδιότητα, κάθε έννοια, την έκανα δική μου.
But I needed something else. I needed something to go that extra mile, and I found it in that metaphor which I had learned from my mother when I was four. The metaphor of Mahishasura Mardhini, of Durga. Durga, the mother goddess, the fearless one, created by the pantheon of Hindu gods. Durga, resplendent, bedecked, beautiful, her 18 arms ready for warfare, as she rode astride her lion into the battlefield to destroy Mahishasur. Durga, the epitome of creative feminine energy, or shakti. Durga, the fearless one. I made that image of Durga and her every attribute, her every nuance, my very own.
Ενδυναμωμένη από τον συμβολισμό ενός μύθου και από το πάθος της εξάσκησής μου. Επικεντρώθηκα στο χορό μου. Επικεντρώθηκα τόσο πολύ, που χόρευα μερικές βδομάδες μετά το χειρουργείο. Χόρευα κατά την διάρκεια των χημειοθεραπειών παρά την ανησυχία του ογκολόγου μου. Χόρευα κατά την διάρκεια των χημειοθεραπειών και τον πίεσα να ενταχθεί και αυτός στο χορευτικό μου πρόγραμμα. Αυτό που έκανα ήταν ότι αποσυντονίστηκα από τον καρκίνο και συντονίστηκα στον χορό μου. Όντως ο καρκίνος ήταν μια σελίδα στην ζωή μου.
Powered by the symbology of a myth and the passion of my training, I brought laser-sharp focus into my dance, laser-sharp focus to such an extent that I danced a few weeks after surgery. I danced through chemo and radiation cycles, much to the dismay of my oncologist. I danced between chemo and radiation cycles and badgered him to fit it to my performing dance schedule. What I had done is I had tuned out of cancer and tuned into my dance. Yes, cancer has just been one page in my life.
Η ιστορία μου, είναι μια ιστορία με δυσχέρειες που ξεπέρασα εμπόδια και προκλήσεις που σου φέρνει η ζωή. Η ιστορία μου είναι η δύναμη της σκέψης. Η ιστορία μου είναι η δύναμη της επιλογής. Είναι η δύναμη της συγκέντρωσης. Είναι η δύναμη του να στρέψουμε τους εαυτούς μας σε κάθετί που σας ψυχαγωγεί που σας συγκινεί, σε κάτι που μπροστά του ακόμη και ο καρκίνος φαίνεται ασήμαντος. Η ιστορία μου είναι η δύναμη μιας αλληγορίας. Είναι η δύναμη μιας εικόνας. Η δική μου είχε να κάνει με την Durga, Την Durga την ατρόμητη. Αποκαλείται επίσης Simhanandini, εκείνη που δάμασε το λιοντάρι.
My story is a story of overcoming setbacks, obstacles and challenges that life throws at you. My story is the power of thought. My story is the power of choice. It's the power of focus. It's the power of bringing ourselves to the attention of something that so animates you, so moves you, that something even like cancer becomes insignificant. My story is the power of a metaphor. It's the power of an image. Mine was that of Durga, Durga the fearless one. She was also called Simhanandini, the one who rode the lion.
Όπως επιβίωσα και εγώ, όπως δάμασα την εσωτερική μου δύναμη, την δική μου ανθεκτικότητα, Οπλισμένη όπως είμαι με ό,τι μπορεί να προσφέρει η αγωγή και συνεχίζω την θεραπεία, καθώς επιβιώνω στην μάχη με τον καρκίνο, ζητώντας από τα εξαπατημένα μου κύτταρα να αντισταθούν Θέλω να γίνω γνωστή, όχι ως επιζήσασα του καρκίνου αλλά ως αυτή που κατάκτησε τον καρκίνο.
As I ride out, as I ride my own inner strength, my own inner resilience, armed as I am with what medication can provide and continue treatment, as I ride out into the battlefield of cancer, asking my rogue cells to behave, I want to be known not as a cancer survivor, but as a cancer conqueror.
Σας παρουσιάζω μια ειδικό σε αυτό, Simhanandini
I present to you an excerpt of that work "Simhanandini."
Χειροκρότημα
(Applause)
Μουσική
(Music)
Χειροκρότημα.
(Applause)