The Value of Nothing: Out of Nothing Comes Something. That was an essay I wrote when I was 11 years old and I got a B+. (Laughter) What I'm going to talk about: nothing out of something, and how we create. And I'm gonna try and do that within the 18-minute time span that we were told to stay within, and to follow the TED commandments: that is, actually, something that creates a near-death experience, but near-death is good for creativity. (Laughter) OK.
De waarde van niets: Uit het niets komt iets. Dat was een opstel dat ik schreef toen ik 11 jaar oud was en ik kreeg een 8,5. (Gelach) Ik ga het hebben over: niets uit iets, en hoe wij creëren. En ik probeer dit te doen binnen het tijdbestek van 18 minuten waar we binnen moeten te blijven, en om de TED geboden te volgen: dit is eigenlijk iets wat een bijna-doodervaring creëert, maar bijna-dood is goed voor de creativiteit. (Gelach) OK.
So, I also want to explain, because Dave Eggers said he was going to heckle me if I said anything that was a lie, or not true to universal creativity. And I've done it this way for half the audience, who is scientific. When I say we, I don't mean you, necessarily; I mean me, and my right brain, my left brain and the one that's in between that is the censor and tells me what I'm saying is wrong. And I'm going do that also by looking at what I think is part of my creative process, which includes a number of things that happened, actually -- the nothing started even earlier than the moment in which I'm creating something new. And that includes nature, and nurture, and what I refer to as nightmares.
Dus, ik wil me ook wat nader verklaren, omdat Dave Eggers zei dat hij me steeds gaat onderbreken als ik iets zeg dat een leugen is, of niet in overeenstemming is met universele creativiteit. En ik heb het op deze wijze gedaan voor de helft van het publiek, die uit wetenschappers bestaat. Als ik 'wij' zeg, bedoel ik niet noodzakelijk jullie; Ik bedoel mezelf, en mijn rechter hersenhelft, mijn linker hersenhelft, en degene die ertussen zit, de censor die mij vertelt dat wat ik zeg verkeerd is. En ik ga dat ook doen door te kijken naar datgene dat volgens mij deel uitmaakt van mijn creative proces wat een aantal dingen omvat die zijn gebeurd, eigenlijk -- begon het niets zelfs voor het moment dat ik iets nieuws creëerde. En dat betekent ook natuur, en vorming, en wat ik als nachtmerries omschrijf.
Now in the nature area, we look at whether or not we are innately equipped with something, perhaps in our brains, some abnormal chromosome that causes this muse-like effect. And some people would say that we're born with it in some other means. And others, like my mother, would say that I get my material from past lives. Some people would also say that creativity may be a function of some other neurological quirk -- van Gogh syndrome -- that you have a little bit of, you know, psychosis, or depression. I do have to say, somebody -- I read recently that van Gogh wasn't really necessarily psychotic, that he might have had temporal lobe seizures, and that might have caused his spurt of creativity, and I don't -- I suppose it does something in some part of your brain. And I will mention that I actually developed temporal lobe seizures a number of years ago, but it was during the time I was writing my last book, and some people say that book is quite different.
Biologisch gezien, kijken we of we wel of niet zijn uitgerust met iets, misschien in onze hersens, een abnormale chromosoom die dit muze-achtige effect veroorzaakt. En sommige mensen zouden zeggen dat we er op een andere manier mee geboren zijn, en anderen, zoals mijn moeder, zeggen dat ik mijn informatie krijg uit vorige levens. Sommigen zouden ook zeggen dat creativiteit een functie kan zijn van een andere neurologische eigenaardigheid -- het van Gogh syndroom -- dat je een klein beetje last hebt van een psychose of een depressie. I moet zeggen dat iemand -- heb ik onlangs gelezen dat van Gogh niet noodzakelijkerwijs psychotisch was, dat hij misschien slaapkwab aanvallen had, en dat dit zijn uitbarsting van creativiteit zou hebben veroorzaakt, en ik wil niet -- Ik neem aan dat dit van invloed is op een deel van de hersenen. En ik wil zeggen dat ik eigenlijk ook een aantal jaar geleden door slaapkwab attaques ben getroffen, maar het gebeurde toen ik mijn recentste boek schreef, en sommige mensen zeggen dat dit boek absoluut anders is.
I think that part of it also begins with a sense of identity crisis: you know, who am I, why am I this particular person, why am I not black like everybody else? And sometimes you're equipped with skills, but they may not be the kind of skills that enable creativity. I used to draw. I thought I would be an artist. And I had a miniature poodle. And it wasn't bad, but it wasn't really creative. Because all I could really do was represent in a very one-on-one way. And I have a sense that I probably copied this from a book. And then, I also wasn't really shining in a certain area that I wanted to be, and you know, you look at those scores, and it wasn't bad, but it was not certainly predictive that I would one day make my living out of the artful arrangement of words.
Ik denk dat dit deel ook begint met een gevoel van identiteitscrisis: je weet wel, wie ben ik, waarom ben ik deze persoon, waarom ben ik niet zwart zoals de rest? En soms ben je behept met vaardigheden, maar wellicht niet van het soort dat creativiteit mogelijk maakt. Ik tekende veel. I dacht dat ik een kunstenaar zou worden. En ik had een dwergpoedel. En het was niet slecht, maar het was niet echt creatief. Omdat ik alleen maar op een één-op-één manier kon weergeven. En ik heb het idee dat ik dit uit een boek heb nagetekend. En ik blonk ook niet uit in een bepaald gebied waarin ik dat wilde, en weet je, als je naar deze cijfers kijkt, zijn ze niet slecht, maar er is zeker niet uit op te maken dat ik op een dag mijn brood zou verdienen met het kunstig ordenen van woorden.
Also, one of the principles of creativity is to have a little childhood trauma. And I had the usual kind that I think a lot of people had, and that is that, you know, I had expectations placed on me. That figure right there, by the way, figure right there was a toy given to me when I was but nine years old, and it was to help me become a doctor from a very early age. I have some ones that were long lasting: from the age of five to 15, this was supposed to be my side occupation, and it led to a sense of failure.
Een van de grondbeginselen van creativiteit is het hebben van een beetje jeugdtrauma. En ik had de gebruikelijke hoeveelheid, zoals velen denk ik en dat is, weet je wel, er werden me verwachtingen opgelegd. Overigens, dat lichaam daar (Gelach), dat speelgoed kreeg ik toen ik amper negen jaar oud was, en het moest me op jonge leeftijd helpen om een arts te worden. (Gelach) Er waren enkele die langer bleven hangen: van mijn vijfde tot vijftiende, dit moest mijn bijbaantje worden, (Gelach) en het leidde tot een gevoel van falen.
But actually, there was something quite real in my life that happened when I was about 14. And it was discovered that my brother, in 1967, and then my father, six months later, had brain tumors. And my mother believed that something had gone wrong, and she was gonna find out what it was, and she was gonna fix it. My father was a Baptist minister, and he believed in miracles, and that God's will would take care of that. But, of course, they ended up dying, six months apart. And after that, my mother believed that it was fate, or curses -- she went looking through all the reasons in the universe why this would have happened. Everything except randomness. She did not believe in randomness. There was a reason for everything. And one of the reasons, she thought, was that her mother, who had died when she was very young, was angry at her. And so, I had this notion of death all around me, because my mother also believed that I would be next, and she would be next. And when you are faced with the prospect of death very soon, you begin to think very much about everything. You become very creative, in a survival sense.
Maar eigenlijk was er werkelijk iets echt in mijn leven dat gebeurde toen ik ongeveer veertien was. Toen er ontdekt werd dat mijn broer, in 1967, en daarna mij vader, zes maanden later, hersentumoren hadden. En mijn moeder geloofde dat er iets mis was gegaan, en ze zou er achter komen wat dat was. En ze ging het herstellen. Mijn vader was een doopsgezinde predikant, en hij geloofde in wonderen, en dat God's wil daar voor zou zorgen. Maar natuurlijk overleden ze, zes maanden na elkaar. En daarna geloofde mijn moeder dat het voorbestemd was, of vervloekingen -- ze ging op zoek naar alle beweegredenen in het universum waarom dit moest gebeuren. Alles behalve willekeur. Ze geloofde niet in willekeur. Voor alles was een reden. En een van de redenen, dacht zij, was dat haar moeder, die stierf toen ze heel jong was, boos op haar was. En dus had ik de indruk van de dood om me heen omdat mijn moeder ook geloofde dat ik de volgende zou zijn, en dat zij dan zou volgen. En als je dood spoedig in het vooruitzicht hebt, denk je over alles na. Je wordt erg creatief, in het opzicht van overleven.
And this, then, led to my big questions. And they're the same ones that I have today. And they are: why do things happen, and how do things happen? And the one my mother asked: how do I make things happen? It's a wonderful way to look at these questions, when you write a story. Because, after all, in that framework, between page one and 300, you have to answer this question of why things happen, how things happen, in what order they happen. What are the influences? How do I, as the narrator, as the writer, also influence that? And it's also one that, I think, many of our scientists have been asking. It's a kind of cosmology, and I have to develop a cosmology of my own universe, as the creator of that universe.
En dit leidde toen naar mijn grote vragen. En tegenwoordig heb ik dezelfde vragen. En die zijn: Waarom gebeuren dingen, en hoe gebeuren dingen? En degene die mijn moeder vroeg: Hoe zet ik dingen in gang? Het is een geweldige manier om naar deze vragen te kijken, als je een verhaal schrijft. Want uiteindelijk, in dat kader, tussen paginas 1 en 300, zal je deze vraag moeten beantwoorden; waarom gebeuren dingen, hoe gebeuren dingen, in welke volgorde gebeuren ze. Wat zijn de invloeden? Hoe beïnvloed ik dat als verteller, als schrijver? En het is ook een vraag die veel wetenschappers stellen. Het is een vorm van kosmologie en ik moet een kosmologie van mijn eigen wereld ontwikkelen, zoals de schepper van die wereld.
And you see, there's a lot of back and forth in trying to make that happen, trying to figure it out -- years and years, oftentimes. So, when I look at creativity, I also think that it is this sense or this inability to repress, my looking at associations in practically anything in life. And I got a lot of them during what's been going on throughout this conference, almost everything that's been going on.
En zie je, er is veel interne discussie om dat in beweging te zetten, om het uit te vogelen -- soms duurt het jaren en jaren. Dus als ik naar creativiteit kijk, denk ik dat het een gevoel of een onvermogen is om het zien van verbanden te onderdrukken in bijna alles in het leven. En ik zie er veel in de loop van dit congres, bijna alles wat er is gebeurd.
And so I'm going to use, as the metaphor, this association: quantum mechanics, which I really don't understand, but I'm still gonna use it as the process for explaining how it is the metaphor. So, in quantum mechanics, of course, you have dark energy and dark matter. And it's the same thing in looking at these questions of how things happen. There's a lot of unknown, and you often don't know what it is except by its absence. But when you make those associations, you want them to come together in a kind of synergy in the story, and what you're finding is what matters. The meaning. And that's what I look for in my work, a personal meaning.
En dus gebruik ik, als metafoor, deze vergelijking: kwantummechanica, wat ik eigenlijk niet begrijp maar ik gebruik het toch als het proces om duidelijk te maken waarom het de metafoor is. Dus met kwantummechanica heb je uiteraard, donkere energie en donkere materie. En dit geldt ook voor het kijken naar de vragen over hoe dingen gebeuren. Veel is onbekend, en vaak weet je niet wat het is, behalve door zijn afwezigheid. Maar als je deze verbanden legt, wil je dat ze samenkomen in een soort synergie in het verhaal, en wat je ontdekt is van belang. De betekenis. En dat zoek ik in mijn werk, een persoonlijke betekenis.
There is also the uncertainty principle, which is part of quantum mechanics, as I understand it. (Laughter) And this happens constantly in the writing. And there's the terrible and dreaded observer effect, in which you're looking for something, and you know, things are happening simultaneously, and you're looking at it in a different way, and you're trying to really look for the about-ness, or what is this story about. And if you try too hard, then you will only write the about. You won't discover anything. And what you were supposed to find, what you hoped to find in some serendipitous way, is no longer there. Now, I don't want to ignore the other side of what happens in our universe, like many of our scientists have. And so, I am going to just throw in string theory here, and just say that creative people are multidimensional, and there are 11 levels, I think, of anxiety. (Laughter) And they all operate at the same time.
Je hebt ook het onzekerheid principe, dat deel uitmaakt van kwantummechanica, zoals ik het begrijp. (Gelach) En dit gebeurd voortdurend met schrijven. En je hebt het verschrikkelijke en angstaanjagende waarnemer effect, waarbij je iets zoekt, en dingen gelijktijdig gebeuren, en je bekijkt het in een ander licht, en je zoekt erg naar het waarom. Of waar dit verhaal over gaat. En als je forceert, schrijf je alleen over het waarom. Je zal niets ontdekken. En dat wat je moest vinden, wat je hoopte te vinden, op een serendipiteitse manier, is er niet meer. Nu wil ik niet negeren wat er aan de andere kant van ons universum gebeurd, zoals veel wetenschappers hebben gedaan. Dus gooi ik gewoon de "string theorie" er tegenaan, en stel ik vast dat mensen multi-dimensionaal zijn, en er zijn, denk ik, elf niveaus van angst. (Gelach) En ze functioneren allemaal tegelijkertijd.
There is also a big question of ambiguity. And I would link that to something called the cosmological constant. And you don't know what is operating, but something is operating there. And ambiguity, to me, is very uncomfortable in my life, and I have it. Moral ambiguity. It is constantly there. And, just as an example, this is one that recently came to me. It was something I read in an editorial by a woman who was talking about the war in Iraq. And she said, "Save a man from drowning, you are responsible to him for life." A very famous Chinese saying, she said. And that means because we went into Iraq, we should stay there until things were solved. You know, maybe even 100 years. So, there was another one that I came across, and it's "saving fish from drowning." And it's what Buddhist fishermen say, because they're not supposed to kill anything. And they also have to make a living, and people need to be fed. So their way of rationalizing that is they are saving the fish from drowning, and unfortunately, in the process the fish die.
Er is ook de grote "dubbelzinnigheid vraag". En dat koppel ik aan wat je noemt de kosmologische constante. En je weet niet wat er functioneert, maar er functioneert iets. En ik vind dubbelzinnigheid erg onaagenaam in mijn leven, en ik heb het. Morele dubbelzinnigheid. Het is altijd aanwezig. En als voorbeeld, dit is er een die laatst in me op kwam. Ik las erover in een artikel geschreven door een vrouw die over de oorlog in Irak vertelde. En ze zei, "Red een man van de verdrinkingsdood en je bent altijd verantwoordelijk voor hem." Ze zei dat het een beroemd chinees spreekwoord is. Dus omdat we Irak zijn binnengevallen, moeten we er ook blijven totdat dingen zijn opgelost. Al duurt het 100 jaar. Er was er nog een die ik tegen kwam, en die is "red een vis die verdrinkt." En dat zeggen boeddhistische vissers, omdat ze geen leven mogen ontnemen. En ze moeten ook geld verdienen en mensen moeten gevoed worden. Dus rationaliseren ze het door te zeggen dat ze de vissen van de verdrinking redden, en jammerlijk sterven hierdoor de vissen.
Now, what's encapsulated in both these drowning metaphors -- actually, one of them is my mother's interpretation, and it is a famous Chinese saying, because she said it to me: "save a man from drowning, you are responsible to him for life." And it was a warning -- don't get involved in other people's business, or you're going to get stuck. OK. I think if somebody really was drowning, she'd save them. But, both of these sayings -- saving a fish from drowning, or saving a man from drowning -- to me they had to do with intentions.
Wat in beide verdrinkingsmetaforen kan worden samengevat -- eigenlijk, is één ervan een interpretatie van mijn moeder, en het is een beroemd chinees spreekwoord, omdat ze het me vertelde: "Red een man van het verdrinken, en je bent altijd verantwoordelijk voor hem." En het was een waarschuwing -- meng je niet in andermans zaken, anders kom je er nooit uit. OK. Als iemand echt aan het verdrinken was, zou ze hem, denk ik, redden. Maar beide spreekwoorden, een vis redden van de verdrinking, of een man redden van verdrinking, hebben volgens mij met voornemens te maken.
And all of us in life, when we see a situation, we have a response. And then we have intentions. There's an ambiguity of what that should be that we should do, and then we do something. And the results of that may not match what our intentions had been. Maybe things go wrong. And so, after that, what are our responsibilities? What are we supposed to do? Do we stay in for life, or do we do something else and justify and say, well, my intentions were good, and therefore I cannot be held responsible for all of it? That is the ambiguity in my life that really disturbed me, and led me to write a book called "Saving Fish From Drowning."
En in het leven hebben we allemaal een reactie als we een situatie zien. En dan hebben we intenties. Er is dubbelzinnigheid over wat het moet zijn dat we moeten doen, en dan doen we iets. En de uitkomst daarvan zal niet altijd met onze intenties overeenkomen. Misschien gaan er dingen mis. Wat zijn dan, nadien, onze verantwoordelijkheden? Wat moeten we dan doen? Blijven we er voor het leven in, of doen we iets anders en rechtvaardigen we het door te zeggen dat we goede bedoelingen hadden, en daarom kan ik er niet verantwoordelijk voor worden gehouden? Dat is de dubbelzinnigheid in mijn leven die mij echt verontrust, en er toe leidde dat ik een boek schreef die 'Vissen op het droge helpen' heet.
I saw examples of that. Once I identified this question, it was all over the place. I got these hints everywhere. And then, in a way, I knew that they had always been there. And then writing, that's what happens. I get these hints, these clues, and I realize that they've been obvious, and yet they have not been. And what I need, in effect, is a focus. And when I have the question, it is a focus. And all these things that seem to be flotsam and jetsam in life actually go through that question, and what happens is those particular things become relevant. And it seems like it's happening all the time. You think there's a sort of coincidence going on, a serendipity, in which you're getting all this help from the universe. And it may also be explained that now you have a focus. And you are noticing it more often.
I zag voorbeelden hiervan, toen ik eenmaal de vraag herkende. Het was overal te vinden. Overal kreeg ik hints. En toen wist ik, op een bepaalde manier, dat ze er altijd waren. En dat gebeurt tijdens het schrijven. Ik krijg hints, aanwijzingen, en ik realiseer me dat ze voor de hand lagen en toch waren ze dat weer niet. En wat ik eigenlijk nodig heb is een brandpunt. En als ik een vraag heb, is het een brandpunt. En al deze dingen die het wrakhout van het leven lijken, lopen eigenlijk door die vraag heen, en worden deze specifieke dingen relevant. En het lijkt erop dat het altijd gebeurd. Je denkt dat het puur toeval is, een serendipiteit, waarbij je allemaal hulp krijgt uit de kosmos. En je kan ook denken dat je nu een brandpunt hebt. En dat je die vaker ziet.
But you apply this. You begin to look at things having to do with your tensions. Your brother, who's fallen in trouble, do you take care of him? Why or why not? It may be something that is perhaps more serious -- as I said, human rights in Burma. I was thinking that I shouldn't go because somebody said, if I did, it would show that I approved of the military regime there. And then, after a while, I had to ask myself, "Why do we take on knowledge, why do we take on assumptions that other people have given us?" And it was the same thing that I felt when I was growing up, and was hearing these rules of moral conduct from my father, who was a Baptist minister. So I decided that I would go to Burma for my own intentions, and still didn't know that if I went there, what the result of that would be, if I wrote a book -- and I just would have to face that later, when the time came.
Maar je past dit toe. Je kijkt naar dingen die met je gespannenheid te maken hebben. Je broer, die in de problemen zit, zorg je voor hem? Waarom of waarom niet? Het kan iets zijn dat misschien ernstiger is -- zoal ik zei, mensenrechten in Myanmar (voorheen Birma). I dacht dat ik niet moest gaan, omdat iemand zei dat als ik wel ging, het als een goedkeuring van het militaire regime daar zou lijken. En na een tijdje, vroeg ik mezelf af, "Waarom vergaren we kennis, waarom nemen we dingen aan die anderen ons toereiken?" En ik voelde hetzelfde toen ik opgroeide, toen ik deze regels van moreel gedrag van mijn vader hoorde, die een doopsgezinde predikant was. Dus besloot ik naar Myanmar te gaan voor mijn eigen intenties, en ik wist nog steeds niet, dat als ik erheen ging, wat de uitkomst ervan zou zijn als ik een boek schreef -- en dat zou ik later onder ogen moeten zien, als het zover was.
We are all concerned with things that we see in the world that we are aware of. We come to this point and say, what do I as an individual do? Not all of us can go to Africa, or work at hospitals, so what do we do, if we have this moral response, this feeling? Also, I think one of the biggest things we are all looking at, and we talked about today, is genocide. This leads to this question. When I look at all these things that are morally ambiguous and uncomfortable, and I consider what my intentions should be, I realize it goes back to this identity question that I had when I was a child -- and why am I here, and what is the meaning of my life, and what is my place in the universe?
We zijn allemaal bezorgd over dingen die we in de wereld zien, waar we ons bewust van zijn. We arriveren op een bepaald punt, wat doe ik als persoon? We kunnen niet met z'n allen naar Afrika gaan, of in ziekenhuizen werken, dus wat doen we als we deze morele reactie hebben, dit gevoel? Ik denk ook dat een van de grootste dingen waar we naar kijken, en waar we het vandaag over hadden, genocide is. Dit leidt naar de vraag, als ik naar al deze dingen kijk die moreel dubbelzinnig en ongemakkelijk zijn, en als ik afweeg wat mijn bedoelingen moeten zijn, realiseer ik me dat dit teruggaat naar de indentiteitsvraag die ik als kind had -- en waarom ik hier ben en wat de betekenis van mijn leven is, en wat is mijn plek in het universum?
It seems so obvious, and yet it is not. We all hate moral ambiguity in some sense, and yet it is also absolutely necessary. In writing a story, it is the place where I begin. Sometimes I get help from the universe, it seems. My mother would say it was the ghost of my grandmother from the very first book, because it seemed I knew things I was not supposed to know. Instead of writing that the grandmother died accidentally, from an overdose of opium, while having too much of a good time, I actually put down in the story that the woman killed herself, and that actually was the way it happened. And my mother decided that that information must have come from my grandmother.
Het lijkt zo duidelijk, en toch is dit het niet. We hebben allemaal op een bepaalde manier een hekel aan morele dubbelzinnigheid, en toch is het van absoluut belang. Het is de plek waar ik begin, als ik een verhaal schrijf. Soms lijkt het alsof ik door het universum wordt geholpen. Mijn moeder zou zeggen dat het de geest van mijn oma is uit mijn eerste boek, omdat het leek alsof ik dingen wist die ik niet had kunnen weten. In plaats van te schrijven dat de oma per ongeluk overleed, aan een opium overdosis, terwijl ze aan het feesten was, schreef ik in het verhaal dat de vrouw zelfmoord pleegde, en dat is wat er in werkelijkheid is gebeurd. En mijn moeder besloot dat die informatie van mijn oma moet zijn gekomen.
There are also things, quite uncanny, which bring me information that will help me in the writing of the book. In this case, I was writing a story that included some kind of detail, period of history, a certain location. And I needed to find something historically that would match that. And I took down this book, and I -- first page that I flipped it to was exactly the setting, and the time period, and the kind of character I needed -- was the Taiping rebellion, happening in the area near Guilin, outside of that, and a character who thought he was the son of God.
Er zijn ook erg buitengewone dingen, die mij informatie geven om mijn boek te schrijven. In dit geval schreef ik een verhaal waar een bepaald detail, een tijd in de geschiedenis, een bepaalde plek in zat. En ik wilde iets vinden dat historisch ermee overeen zou komen. En ik pakte een boek, en ik -- op de eerste pagina waar ik naar toe bladerde, vond ik precies de juiste locatie en periode. En het soort personage die ik nodig had was de Taiping opstand, die zich nabij Qualin afspeelde, er net buiten, en een personage die dacht dat hij de zoon van god was.
You wonder, are these things random chance? Well, what is random? What is chance? What is luck? What are things that you get from the universe that you can't really explain? And that goes into the story, too. These are the things I constantly think about from day to day. Especially when good things happen, and, in particular, when bad things happen. But I do think there's a kind of serendipity, and I do want to know what those elements are, so I can thank them, and also try to find them in my life. Because, again, I think that when I am aware of them, more of them happen.
Je vraagt je af, zijn deze dingen toeval? Nou, wat is toeval? Wat is kans? Wat is geluk? Wat zijn de dingen die je vanuit het universum krijgt, die je niet echt kan verklaren? En dat gaat ook in dit verhaal. Van dag tot dag denk ik voortdurend over deze dingen. Vooral als leuke dingen gebeuren, en in het bijzonder, als vervelende dingen gebeuren. Maar ik denk wel dat er een soort serendipiteit bestaat, en ik wil weten wat die elementen zijn, zodat ik ze kan bedanken, en ik ze in mijn leven kan proberen te vinden. Want ik denk dat als ik bewust van ze ben, ze vaker zullen voorkomen.
Another chance encounter is when I went to a place -- I just was with some friends, and we drove randomly to a different place, and we ended up in this non-tourist location, a beautiful village, pristine. And we walked three valleys beyond, and the third valley, there was something quite mysterious and ominous, a discomfort I felt. And then I knew that had to be [the] setting of my book. And in writing one of the scenes, it happened in that third valley. For some reason I wrote about cairns -- stacks of rocks -- that a man was building. And I didn't know exactly why I had it, but it was so vivid. I got stuck, and a friend, when she asked if I would go for a walk with her dogs, that I said, sure. And about 45 minutes later, walking along the beach, I came across this. And it was a man, a Chinese man, and he was stacking these things, not with glue, not with anything. And I asked him, "How is it possible to do this?" And he said, "Well, I guess with everything in life, there's a place of balance." And this was exactly the meaning of my story at that point. I had so many examples -- I have so many instances like this, when I'm writing a story, and I cannot explain it. Is it because I had the filter that I have such a strong coincidence in writing about these things? Or is it a kind of serendipity that we cannot explain, like the cosmological constant?
Een andere toevalligheid, gebeurde toen ik naar een plek ging -- ik was met vrienden op stap en we reden lukraak naar een andere plek, en we kwamen op een niet toeristische locatie terecht, a schitterend dorpje, ongerept. En we liepen voorbij de derde vallei, en de derde vallei had iets vrij mysterieus en onheilspellend, ik voelde me er ongemakkelijk. En ik wist dat dit de locatie van mijn boek moest zijn. En toen ik een van de scènes schreef, speelde die zich af in die derde vallei. Op de een of andere manier schreef ik over cairns -- kegelvormige steenhopen -- die door een man werden gebouwd. En ik wist niet waarom ik dit had, maar het was erg levendig. I kwam vast te zitten, en een vriendin, toen ze vroeg of ik met haar en haar honden wilde wandelen, en ik zei, prima. En ongeveer 45 minuten later, lopend over het strand, kwam ik dit tegen. En het was een man, een Chinese man, en hij stapelde deze dingen, niet met lijm, met niets. En ik vroeg hem hoe dit kon? En hij zei, nou ik geloof net als alles in het leven, dat er een evenwichtspunt is. En dat was precies de strekking van mijn verhaal op dat moment. Ik had veel voorbeelden -- veel van deze dingen komen voor als ik een verhaal schrijf, en ik kan het niet verklaren. Komt het door de filter dat ik zulke sterke toevalligheden heb als ik over deze dingen schrijf? Of is het een soort serendipiteit die we niet kunnen verklaren, zoals de kosmologische constante?
A big thing that I also think about is accidents. And as I said, my mother did not believe in randomness. What is the nature of accidents? And how are we going to assign what the responsibility and the causes are, outside of a court of law? I was able to see that in a firsthand way, when I went to beautiful Dong village, in Guizhou, the poorest province of China. And I saw this beautiful place. I knew I wanted to come back. And I had a chance to do that, when National Geographic asked me if I wanted to write anything about China. And I said yes, about this village of singing people, singing minority. And they agreed, and between the time I saw this place and the next time I went, there was a terrible accident. A man, an old man, fell asleep, and his quilt dropped in a pan of fire that kept him warm. 60 homes were destroyed, and 40 were damaged. Responsibility was assigned to the family. The man's sons were banished to live three kilometers away, in a cowshed. And, of course, as Westerners, we say, "Well, it was an accident. That's not fair. It's the son, not the father."
Een ander groot ding waar ik ook over denk, zijn ongelukken. Zoals ik zei, mijn moeder geloofde niet in willekeur. Wat is het kenmerk van een ongeluk? En hoe gaan we de verantwoordelijkheid en oorzaken ervan bepalen, buiten een rechtbank? Ik heb dit eigenhandig ervaren, toen ik naar het mooie Dong ging, een dorp in Guizhou, de armste provincie van China. En ik zag deze schitterende plek. Ik wist dat ik hier wilde terugkomen. En die kans kreeg ik toen ik door National Geographic werd gevraagd of ik iets over China wilde schrijven. En ik stemde toe, over dit dorp van de Singing mensen, de Singing minderheid. En zij waren het ermee eens en intussen, voordat ik er terugkeerde, was er een verschrikkelijk ongeluk gebeurd. Een man, een oude man was in slaap gevallen, en zijn sprei viel in een pan met vuur die hem warm hield. 60 huizen werden verwoest en 40 huizen werden beschadigd. De familie van de oude man werd verantwoordelijk gehouden. Zijn zoons werden verbannen naar een koeienstal, drie kilometer verderop. En natuurlijk zouden wij als westerlingen zeggen, "Nou, het was een ongeluk. Dit is niet eerlijk. Het is de zoon, niet de vader."
When I go on a story, I have to let go of those kinds of beliefs. It takes a while, but I have to let go of them and just go there, and be there. And so I was there on three occasions, different seasons. And I began to sense something different about the history, and what had happened before, and the nature of life in a very poor village, and what you find as your joys, and your rituals, your traditions, your links with other families. And I saw how this had a kind of justice, in its responsibility. I was able to find out also about the ceremony that they were using, a ceremony they hadn't used in about 29 years. And it was to send some men -- a Feng Shui master sent men down to the underworld on ghost horses. Now you, as Westerners, and I, as Westerners, would say well, that's superstition. But after being there for a while, and seeing the amazing things that happened, you begin to wonder whose beliefs are those that are in operation in the world, determining how things happen.
En als ik een verhaal betreed, moet ik veel van zulke overtuigingen laten gaan. Dat duurt even, maar ik moet ze loslaten en er gewoon heen gaan, en er zijn. En dus was ik er op drie momenten, tijdens verschillende seizoenen. En ik voelde iets anders over de geschiedenis en wat er eerder was gebeurd, en de aard van het leven in een arm dropje, en wat je ervaart als je vreugde, en je rituelen, je tradities, je banden met ander families. En ik zag hoe dit een soort rechtmatigheid had in zijn verantwoordelijkheid. Ik leerde ook over de ceremonie die ze gebruikten, een ceremonie, die ze ongeveer 29 jaar niet hadden gevierd. En hierbij stuurde ze een aantal mannen -- een Feng Shui meester stuurde mannen naar de onderwereld op spook-paarden. Nu zullen jullie als westerlingen, en ik, als westerlingen, zeggen dat dit bijgeloof is. Maar nadat ik er een poosje was geweest, en de onvoorstelbare dingen zag die waren voorgevallen, begin je je af te vragen wiens overtuigingen het zijn die de wereld drijft, en die bepalen hoe dingen gebeuren.
So I remained with them, and the more I wrote that story, the more I got into those beliefs, and I think that's important for me -- to take on the beliefs, because that is where the story is real, and that is where I'm gonna find the answers to how I feel about certain questions that I have in life. Years go by, of course, and the writing, it doesn't happen instantly, as I'm trying to convey it to you here at TED. The book comes and it goes. When it arrives, it is no longer my book. It is in the hands of readers, and they interpret it differently. But I go back to this question of, how do I create something out of nothing? And how do I create my own life?
Dus bleef ik bij ze, en hoe langer ik dat verhaal schreef, hoe meer ik me in die overtuigingen begaf, en ik denk dat dat belangrijk voor me is -- om de overtuigingen op me te nemen, omdat het verhaal daar echt is, en daar zal ik de antwoorden vinden over wat ik voel over bepaalde vragen die ik in het leven heb. De jaren gaan natuurlijk aan je voorbij, en het schrijven gebeurd niet onmiddelijk, zoals ik dat hier tijdens TED probeer over te brengen. Het boek komt en het gaat. Als het wordt uitgegeven, is het niet meer van mij. Het is in de handen van mijn lezers, en zijn hebben andere interpretaties. Maar ik ga terug naar de vraag, hoe creëer ik iets uit het niets? En hoe creëer ik mijn eigen leven?
And I think it is by questioning, and saying to myself that there are no absolute truths. I believe in specifics, the specifics of story, and the past, the specifics of that past, and what is happening in the story at that point. I also believe that in thinking about things -- my thinking about luck, and fate, and coincidences and accidents, God's will, and the synchrony of mysterious forces -- I will come to some notion of what that is, how we create. I have to think of my role. Where I am in the universe, and did somebody intend for me to be that way, or is it just something I came up with? And I also can find that by imagining fully, and becoming what is imagined -- and yet is in that real world, the fictional world. And that is how I find particles of truth, not the absolute truth, or the whole truth. And they have to be in all possibilities, including those I never considered before.
En ik denk dat dat is door vragen te stellen, en tegen mezelf te zeggen dat er geen absolute waarheden zijn. Ik geloof in specifieken, de specifieken van een verhaal, en het verleden, de specifieken van dat verleden, en wat er op dat moment in het verhaal gebeurd. Ik geloof ook dat het denken over dingen, mijn denken over geluk, en lot, en toeval en ongelukken, God's wil, en de gelijktijdigheid van mysterieuze krachten, ik tot een bepaald beeld zal komen over wat dat is, hoe we creëren. Ik moet aan mijn rol denken. Waar ben ik in het universum, en had iemand in gedachte dat ik zo moet zijn, of is het iets dat ik zelf heb verzonnen? En ik kan het ook vinden door me te verbeelden, en door dit beeld te worden, en dat toch in die echte wereld zit, de fictieve wereld. En zo vind ik deeltjes van de waarheid, niet de absolute waarheid, of de hele waarheid. En dat moeten ze in alle mogelijkheden zijn, inclusief diegene die ik nooit eerder heb beschouwd.
So, there are never complete answers. Or rather, if there is an answer, it is to remind myself that there is uncertainty in everything, and that is good, because then I will discover something new. And if there is a partial answer, a more complete answer from me, it is to simply imagine. And to imagine is to put myself in that story, until there was only -- there is a transparency between me and the story that I am creating.
Er zijn dus nooit volledige antwoorden. Of, als er wel een antwoord is, om mij te herinneren aan het feit dat er onzekerheid in alles is, en dat is goed. Want dan ontdek ik iets nieuws. En als er een gedeeltelijk antwoord is, een completer antwoord van mij, dan is het om te verbeelden. En door te verbeelden, verplaats ik mezelf in dat verhaal, totdat er slechts een -- er is transparantie tussen mezelf en het verhaal die ik creëer.
And that's how I've discovered that if I feel what is in the story -- in one story -- then I come the closest, I think, to knowing what compassion is, to feeling that compassion. Because for everything, in that question of how things happen, it has to do with the feeling. I have to become the story in order to understand a lot of that. We've come to the end of the talk, and I will reveal what is in the bag, and it is the muse, and it is the things that transform in our lives, that are wonderful and stay with us. There she is. Thank you very much! (Applause)
En zo ben ik erachter gekomen dat als ik voel wat er in het verhaal zit -- in een verhaal -- dan ben ik er het dichtste bij, denk ik, om te weten wat mededogen is, om dat mededogen te voelen. Want voor alles, in die vraag hoe dingen gebeuren, heeft met gevoel te maken. Ik moet het verhaal worden om dat te kunnen begrijpen. We zijn aangeland bij het einde van de lezing, en ik zal onthullen wat in de tas zit, en het is de muze, en het zijn de dingen die veranderen in onze levens, die geweldig zijn en bij ons blijven. Daar is ze. Heel hartelijk bedankt! (Applaus)