Η αξία του τίποτα: από το τίποτα ξεπηδάει το κάτι. Αυτή ήταν μία έκθεση που έγραψα όταν ήμουν 11 χρονών. και πήρα B+. (Γέλια) Αυτό για το οποίο πρόκειται να μιλήσω είναι: το τίποτα από το κάτι, και πώς δημιουργούμε. Θα προσπαθήσω να το κάνω αυτό μέσα στα πλαίσια του 18-λεπτου χρονικού διαστήματος, το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε, και για να ακολουθήσω τις προσταγές του TED αυτό είναι, στην πραγματικότητα, κάτι το οποίο δημιουργεί μια εμπειρία κοντινού θανάτου, αλλά ο κοντινός θάνατος είναι καλος για τη δημιουργικότητα. (Γέλια) ΟΚ.
The Value of Nothing: Out of Nothing Comes Something. That was an essay I wrote when I was 11 years old and I got a B+. (Laughter) What I'm going to talk about: nothing out of something, and how we create. And I'm gonna try and do that within the 18-minute time span that we were told to stay within, and to follow the TED commandments: that is, actually, something that creates a near-death experience, but near-death is good for creativity. (Laughter) OK.
Έτσι, θα ήθελα επίσης να εξηγήσω, επειδή ο Ντειβ Εγκερς είπε ότι σκόπευε να με διακόψει αν έλεγα οτιδήποτε που θα ήταν ψέματα, ή όχι αληθές για την δημιουργικότητα γενικά. Και το έκανα κατ' αυτό τον τρόπο για το μισό ακροατήριο, το οποίο είναι επιστημονικό. Όταν λέω εμείς, δεν εννοώ απαραίτητα εσείς, αλλά εννοώ εγώ, και το δεξί μυαλό μου, το αριστερό μυαλό μου, και εκείνο το οποίο είναι μεταξύ αυτών, και κάνει τον έλεγχο. και μου λέει ότι αυτά που λέω είναι λάθος. Και έχω σκοπό να το κάνω και αυτό παρατηρώντας όσα νομίζω ότι αποτελούν μέρος της δημιουργικής μου εξέλιξης τα οποία συμπεριλαμβάνουν έναν αριθμό από γεγονότα που συνέβησαν, στην πραγματικότητα -- το τίποτα ξεκίνησε ακόμα νωρίτερα από τη στιγμή κατά την οποία δημιουργώ κάτι καινούριο. Και αυτό συμπεριλαμβάνει τη φύση, και την ανατροφή, καθώς και αυτά τα οποία αναφέρω ως εφιάλτες.
So, I also want to explain, because Dave Eggers said he was going to heckle me if I said anything that was a lie, or not true to universal creativity. And I've done it this way for half the audience, who is scientific. When I say we, I don't mean you, necessarily; I mean me, and my right brain, my left brain and the one that's in between that is the censor and tells me what I'm saying is wrong. And I'm going do that also by looking at what I think is part of my creative process, which includes a number of things that happened, actually -- the nothing started even earlier than the moment in which I'm creating something new. And that includes nature, and nurture, and what I refer to as nightmares.
Τώρα στην περιοχή της φύσης, παρατηρούμε εαν είμαστε εγγενώς εξοπλισμένοι με κάτι ή όχι, ενδεχομένως στο μυαλό μας, κάποιο ανώμαλο χρωμόσωμα που προκαλεί κάποιου είδους έμπνευση. Και κάποιοι θα έλεγαν ότι γεννιόμαστε με αυτό με κάποια άλλα μέσα, και κάποιοι άλλοι, όπως η μητέρα μου, θα έλεγαν ότι αντλώ το υλικό μου από προηγούμενες ζωές. Κάποιοι θα έλεγαν επίσης ότι η δημιουργικότητα ίσως να είναι μια λειτουργία κάποιας άλλης νευρολογικής ιδιορρυθμίας -- του συνδρόμου Βαν Γκογκ -- ότι έχεις λίγο από, ξέρετε, ψύχωση ή κατάθλιψη. Θα πρέπει να πω, για κάποιον -- διάβασα πρόσφατα ότι ο Βαν Γκογκ δεν ήταν απαραίτητα ψυχωτικός, αλλά ίσως να είχε προσωρινές κρίσεις του εγκεφάλου, και αυτές ίσως προκαλούσαν εκτίναξη της δημιουργικότητάς του, και εγώ δεν έχω -- υποθέτω ότι γίνεται κάτι σε ένα μέρος του εγκεφάλου σου. Και θα αναφέρω ότι στην πραγματικότητα ανέπτυξα και εγώ προσωρινές κρίσεις του εγκεφάλου πριν από μερικά χρόνια, αλλά ήταν την περίοδο που έγραφα το τελευταίο βιβλίο μου, και κάποιοι λένε ότι αυτό το βιβλίο είναι κάπως διαφορετικό.
Now in the nature area, we look at whether or not we are innately equipped with something, perhaps in our brains, some abnormal chromosome that causes this muse-like effect. And some people would say that we're born with it in some other means. And others, like my mother, would say that I get my material from past lives. Some people would also say that creativity may be a function of some other neurological quirk -- van Gogh syndrome -- that you have a little bit of, you know, psychosis, or depression. I do have to say, somebody -- I read recently that van Gogh wasn't really necessarily psychotic, that he might have had temporal lobe seizures, and that might have caused his spurt of creativity, and I don't -- I suppose it does something in some part of your brain. And I will mention that I actually developed temporal lobe seizures a number of years ago, but it was during the time I was writing my last book, and some people say that book is quite different.
Πιστεύω ότι αυτό το μέρος του ξεκινάει με μια αίσθηση κρίσης ταυτότητας: ξέρετε, ποιος είμαι, για ποιό λόγο είμαι αυτό το συγκεκριμένο άτομο, γιατί δεν είμαι μαύρος όπως όλοι οι άλλοι; Και κάποιες φορές εόμαστε εφοδιασμένοι με δεξιότητες, αλλά ίσως να μην είναι εκείνες οι δεξιότητες που διευκολύνουν τη δημιουργικότητα. Ζωγράφιζα συχνά, νόμιζα πως θα γινόμουν καλλιτέχνης. Και είχα ένα κανίς σε μικρογραφία. Και δεν ήταν άσχημο, αλλά δεν ήταν αρκετά δημιουργικό. Γιατί το μόνο που μπορούσα στην πραγματικότητα να κάνω ήταν να αναπαριστώ με ένα τρόπο ένα-προς-ένα. Και έχω την αίσθηση ότι πιθανότατα το αντέγραψα από ένα βιβλίο. Και ύστερα δεν είχα διακριθεί αρκετά σε μια συγκεκριμένη περιοχή που θα ήθελα, και ξέρετε, βλέπεις αυτούς τους βαθμούς, και δεν ήταν άσχημοι, αλλά δεν ήταν βέβαια προφητικό ότι μια μέρα θα έβγαζα τα προς το ζειν από την έντεχνη παράταξη λέξεων.
I think that part of it also begins with a sense of identity crisis: you know, who am I, why am I this particular person, why am I not black like everybody else? And sometimes you're equipped with skills, but they may not be the kind of skills that enable creativity. I used to draw. I thought I would be an artist. And I had a miniature poodle. And it wasn't bad, but it wasn't really creative. Because all I could really do was represent in a very one-on-one way. And I have a sense that I probably copied this from a book. And then, I also wasn't really shining in a certain area that I wanted to be, and you know, you look at those scores, and it wasn't bad, but it was not certainly predictive that I would one day make my living out of the artful arrangement of words.
Επίσης, μια από τις πηγές της δημιουργικότητας είναι να έχες ένα μικρό παιδικό τραύμα. Και είχα το συνηθισμένο, που πιστεύω ότι πολύ άνθρωποι είχαν, και το οποίο είναι, ξέρετε, είχα προσδοκίες από τον εαυτό μου. Αυτή η κούκλα, παρεπιπτόντως, αυτή η κούκλα εκεί ήταν το παιχνίδι που μου χάρισαν όταν ήμουν μόλις εννέα ετών, και ήταν για να με βοηθήσει να γίνω γιατρός από πολύ μικρή ηλικία. Έχω μερικά που διήρκεσαν αρκετά: από την ηλικία των 5 μέχρι τα 15, αυτό θα έπρεπε να είναι η παράπλευρη ενασχόλισή μου, και οδήγησε σε μια αίσθηση αποτυχίας.
Also, one of the principles of creativity is to have a little childhood trauma. And I had the usual kind that I think a lot of people had, and that is that, you know, I had expectations placed on me. That figure right there, by the way, figure right there was a toy given to me when I was but nine years old, and it was to help me become a doctor from a very early age. I have some ones that were long lasting: from the age of five to 15, this was supposed to be my side occupation, and it led to a sense of failure.
Αλλά στην πραγματικότητα υπήρχε κάτι απόλυτα αληθινό στη ζωή μου το οποίο συνέβη όταν ήμουν σχεδόν 14. Και ανακαλύφηκε ότι η μητέρα μου, το 1967, και αργότερα ο πατέρας μου, έξι μήνες αργότερα, είχαν όγκο στον εγκέφαλο. Και η μητέρα μου πίστευε ότι κάτι είχε πάει στραβά, και θα έπρεπε να ανακαλύψει τι ήταν αυτό. Και θα το διόρθωνε. Ο πατέρας μου ήταν Βαπτιστής ιερέας, και πίστευε στα θαύματα, και ότι η επιθυμία του Θεού, θα φρόντιζε για αυτό. Αλλά φυσικά, κατέληξαν να πεθάνουν, μεσα σε έξι μήνες. Και ύστερα από αυτό, η μητέρα μου πίστευε ότι ήταν το πεπρωμένο, ή κατάρες -- έψαχνε όλες τις πιθανές αιτίες του κόσμου γιατί αυτό να είχε συμβεί. Τα πάντα εκτός από την τυχαιότητα. Δεν πίστευε στην τυχαιότητα. Υπήρχε μια αιτία για τα πάντα. Και μία από τις αιτίες, σκεφτηκε, ότι ήταν ότι η μητέρα της, η οποία είχε πεθάνει όταν η ίδια ήταν πολύ μικρή, ήταν θυμωμένη μαζί της. Και έτσι είχα αυτή την αντίληψη για το θάνατο να με διακατέχει γιατί η μητέρα μου πίστευε επίσης ότι εγώ θα ήμουν η επόμενη, και εκείνη θα ακολουθούσε. Και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου από πολύ νωρίς, ξεκινάς να σκέφτεσαι έντονα για τα πάντα. Γίνεσαι πολύ δημιουργικός, με μια έννοια επιβίωσης.
But actually, there was something quite real in my life that happened when I was about 14. And it was discovered that my brother, in 1967, and then my father, six months later, had brain tumors. And my mother believed that something had gone wrong, and she was gonna find out what it was, and she was gonna fix it. My father was a Baptist minister, and he believed in miracles, and that God's will would take care of that. But, of course, they ended up dying, six months apart. And after that, my mother believed that it was fate, or curses -- she went looking through all the reasons in the universe why this would have happened. Everything except randomness. She did not believe in randomness. There was a reason for everything. And one of the reasons, she thought, was that her mother, who had died when she was very young, was angry at her. And so, I had this notion of death all around me, because my mother also believed that I would be next, and she would be next. And when you are faced with the prospect of death very soon, you begin to think very much about everything. You become very creative, in a survival sense.
Και αυτό, τότε, οδήγησε στα μεγάλα ερωτήματά μου. Τα οποία είναι τα ίδια με αυτά που έχω και σήμερα. Τα οποία είναι: Γιατί συμβαίνουν τα πράγματα, και πώς συμβαίνουν τα πράγματα; Και εκείνο που έθεσε η μητάρα μου: Γιατί προκαλώ τα πράγματα να συμβούν; Είναι ένας υπέροχος τρόπος να παρατηρήσεις αυτά τα ερωτήματα, όταν γράφεις μια ιστορία. Γιατί τελικά, σε αυτό το πλαίσιο, στις σελίδες 1 εως 300, θα πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση γιατί συνέβησαν, πως συνέβησαν, με ποιά σειρά συνέβησαν. Ποιά είναι τα επακόλουθα; Πως εγώ, ως αφηγητής, ως συγγραφέας, το επηρεάζω αυτό; Και υπάρχει επίσης κάτι ακόμη που νομίζω ότι πολλοί από τους επιστήμονές μας ρωτούσαν. Είναι κάποιου είδους κοσμολογία, θα πρέπει να αναπτύξω μια κοσμολογία του δικού μου σύμπαντος, ως δημιουργός αυτού του σύμπαντος.
And this, then, led to my big questions. And they're the same ones that I have today. And they are: why do things happen, and how do things happen? And the one my mother asked: how do I make things happen? It's a wonderful way to look at these questions, when you write a story. Because, after all, in that framework, between page one and 300, you have to answer this question of why things happen, how things happen, in what order they happen. What are the influences? How do I, as the narrator, as the writer, also influence that? And it's also one that, I think, many of our scientists have been asking. It's a kind of cosmology, and I have to develop a cosmology of my own universe, as the creator of that universe.
Και βλέπετε, υπάρχουν πολλά μπρος - πίσω στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι να συμβεί, προσπάθώντας να κατανοήσουμε -- για χρόνια, πολλές φορές. Έτσι όταν παρατηρώ την δημιουργικότητα, συγχρόνως πιστεύω ότι είναι αυτή η αίσθηση ή αυτή η αδυναμία να καταστείλει την εξέταση μου στις ενώσεις........................................... Και πήρα πολλά από αυτά κατα την διάρκεια του τι συμβαίνει στην εξέλιξη αυτής της διάσκεψης, σχεδόν τα πάντα που είναι σε εξέλιξη.
And you see, there's a lot of back and forth in trying to make that happen, trying to figure it out -- years and years, oftentimes. So, when I look at creativity, I also think that it is this sense or this inability to repress, my looking at associations in practically anything in life. And I got a lot of them during what's been going on throughout this conference, almost everything that's been going on.
Και έτσι θα χρησιμοποιήσω, σαν μεταφορά, αυτήν την σύνδεση: την κβαντομηχανική, την οποιά πραγματικά δεν καταλαβαίνω, αλλά θα χρησιμοποιήσω ως την διαδικασία για να εξηγήσω πως είναι η μεταφορά. Έτσι στην κβαντομηχανική, φυσικά, υπάρχει η σκοτεινή ενέργεια και η σκοτεινή ύλη. Και είναι το ίδιο κατα την εξέταση αυτών των ερωτημάτων του πώς εξελίσονται τα πράγματα. Υπάρχουν πολλά άγνωστα, που συχνά δεν γνωρίζουμε τι, παρά μόνο την απουσία τους. Άλλα όταν κάνεις αυτές τις ενώσεις, θέλεις να συνυπάρξουν σαν ένα είδος συνέργειας στην ιστορία, και αυτό το εύρημα είναι που έχει σημασία. Το νόημα. Και αυτό είναι που ψάχνω για το έργο μου, μια προσωπική σημασία.
And so I'm going to use, as the metaphor, this association: quantum mechanics, which I really don't understand, but I'm still gonna use it as the process for explaining how it is the metaphor. So, in quantum mechanics, of course, you have dark energy and dark matter. And it's the same thing in looking at these questions of how things happen. There's a lot of unknown, and you often don't know what it is except by its absence. But when you make those associations, you want them to come together in a kind of synergy in the story, and what you're finding is what matters. The meaning. And that's what I look for in my work, a personal meaning.
Υπάρχει επίσης η αρχή της αβεβαιότητας, που αποτελεί μέρος της κβαντικής μηχανικής, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι (Γέλια) Και αυτό συμβαίνει διαρκώς στην συγγραφή. Και υπάρχει η τρομερή και φοβερή επίδραση του παρατηρητή, στην οποία ψάχνεις για κάτι, και γνωρίζεις, τα πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα, και το αντιλαμβάνεσαι με διαφορετικό τρόπο, και προσπαθείς πραγματικά να βρεις αυτήν την ------------ (σύνδεση) Ή περι τίνος πρόκειται η ιστορία. Και αν καταβάλεις πολύ προσπάθεια, τότε μόνο θα γράψεις περι τίνος πρόκειται. Δεν θα ανακαλύψεις τίποτα. Και αυτό που υποτίθεται οτι θα έβρισκες, αυτό που ήλπιζες οτι θα βρεις, με μια συγκυρία, δεν είναι πια εκεί. Και δεν θέλω να αγνοήσω την άλλη πλευρά του τι συμβαίνει στο σύμπαν μας, όπως πολλοί από τους επιστήμονες μας. Και έτσι θα χρησιμοποιήσω την θεωρία των χορδών εδώ, και θα πώ οτι οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι πολυ-διάστατοι, και ότι υπάρχουν έντεκα επίπεδα άγχους, νομίζω. (Γέλια) Και όλα λειτουργούν ταυτόχρονα.
There is also the uncertainty principle, which is part of quantum mechanics, as I understand it. (Laughter) And this happens constantly in the writing. And there's the terrible and dreaded observer effect, in which you're looking for something, and you know, things are happening simultaneously, and you're looking at it in a different way, and you're trying to really look for the about-ness, or what is this story about. And if you try too hard, then you will only write the about. You won't discover anything. And what you were supposed to find, what you hoped to find in some serendipitous way, is no longer there. Now, I don't want to ignore the other side of what happens in our universe, like many of our scientists have. And so, I am going to just throw in string theory here, and just say that creative people are multidimensional, and there are 11 levels, I think, of anxiety. (Laughter) And they all operate at the same time.
Υπάρχει επίσης το μεγάλο ζήτημα της ασάφειας. Και θα το συνδίαζα με κάτι που ονομάζεται κοσμολογική σταθερά. Και δεν γνωρίζεις τι λειτουργεί, αλλά κάτι λειτουργεί εκεί πέρα. Και η ασάφεια, για μένα, είναι πολύ δυσάρεστη στην ζωή μου, αλλά την έχω. Ηθική ασάφεια. Είναι συνεχώς εκεί. Παρα δείγματος χάριν, αυτό είναι κάτι που μου συνέβει πρόσφατα. Ήταν κάτι που διάβασα σε ένα κύριο άρθρο, απο μία γυναίκα που μιλούσε για τον πόλεμο στο Ιράκ. Και έλεγε, ''Αν σώσεις έναν άνθρωπο από πνιγμό, είσαι υπέυθυνος απέναντι του για μια ζωή'' Μια πολύ γνωστή κινέζικη παροιμία, είπε. Και αυτό σημαίνει ότι επειδή πήγαμε στο Ιράκ, πρέπει να μείνουμε εκεί μέχρι να βρεθεί μια λύση. Όπως καταλαβαίνεται, ίσως ακόμη και για 100 χρόνια. Υπήρχε ακόμη μια (παροιμία) που συνάντησα, και έλεγε 'διάσωση των ψαριών από πνιγμό'. Και είναι αυτό που λένε οι Βουδιστές ψαράδες, επειδή υποτίθεται ό,τι δεν πρέπει να σκοτώσουν τίποτα. Αλλά επίσης πρέπει να βγάλουν τα προς το ζειν καθώς οι άνθρωποι πρέπει να τραφούν. Έτσι για να το εξορθολογίσουνε λένε οτι διασώνουν τα ψάρια από πνιγμό, και αυτά, δυστυχώς, πεθαίνουν στην πορεία.
There is also a big question of ambiguity. And I would link that to something called the cosmological constant. And you don't know what is operating, but something is operating there. And ambiguity, to me, is very uncomfortable in my life, and I have it. Moral ambiguity. It is constantly there. And, just as an example, this is one that recently came to me. It was something I read in an editorial by a woman who was talking about the war in Iraq. And she said, "Save a man from drowning, you are responsible to him for life." A very famous Chinese saying, she said. And that means because we went into Iraq, we should stay there until things were solved. You know, maybe even 100 years. So, there was another one that I came across, and it's "saving fish from drowning." And it's what Buddhist fishermen say, because they're not supposed to kill anything. And they also have to make a living, and people need to be fed. So their way of rationalizing that is they are saving the fish from drowning, and unfortunately, in the process the fish die.
Τώρα το συμπέρασμα (αυτό που βγαίνε)ι από τις δύο αυτές μεταφορές --στην πραγματικότητα, μια απο αυτές είναι η ερμηνεία της μητέρας μου, και είναι μια διάσημη κινέζικη παροιμία, επειδή μου έιπε: ''Αν σώσεις έναν άνθρωπο από πνιγμό, είσαι υπέυθυνος απέναντι του για μια ζωή'' Και αυτό ήταν μια προειδοποίη -- μην μπλέκεσαι στις δουλειές των άλλων, γιατί πρόκειται 'κολλήσεις'. ΟΚ. Πιστεύω οτι αν κάποιος πραγματικά πνιγόταν, θα τον έσωζε. Αλλά και οι δύο παροιμίες, η διάσωση των ψαριών από πνιγμό, ή αν σώσεις έναν άνθρωπο από πνιγμό, προσωπικά, έχουν να κάνουν με τις προθέσεις.
Now, what's encapsulated in both these drowning metaphors -- actually, one of them is my mother's interpretation, and it is a famous Chinese saying, because she said it to me: "save a man from drowning, you are responsible to him for life." And it was a warning -- don't get involved in other people's business, or you're going to get stuck. OK. I think if somebody really was drowning, she'd save them. But, both of these sayings -- saving a fish from drowning, or saving a man from drowning -- to me they had to do with intentions.
Και όλοι όσοι ζούμε, όταν δούμε μια κατάσταση, έχουμε μία αντίδραση. Αλλά έχουμε και προθέσεις. Υπάρχει μια ασάφεια του τι θα πρέπει να είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, και στην συνέχεια κάνουμε κάτι. Και τα αποτελέσματα πιθανώς δεν ταιριάζουνε με τις αρχικές μας προθέσεις. Ίσως τα πράγματα πάνε στραβά. Αν αυτό συμβεί, ποιές είναι οι ευθύνες μας; Τι πρέπει να κάνουμε; Παραμένουμε για πάντα, ή κάνουμε κάτι διαφορετικό με την αιτιολογία οτι οι προθέσεις μας ήταν καλές και συνεπώς δεν μπορούμε να θεωρηθούμε υπεύθυνοι για όλα αυτά; Αυτή είναι η ασάφεια στην ζωή μου που πραγματικά με ενοχλεί, και με οδήγησε στο να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο: ''Διάσωση των ψαριών από πνιγμό''
And all of us in life, when we see a situation, we have a response. And then we have intentions. There's an ambiguity of what that should be that we should do, and then we do something. And the results of that may not match what our intentions had been. Maybe things go wrong. And so, after that, what are our responsibilities? What are we supposed to do? Do we stay in for life, or do we do something else and justify and say, well, my intentions were good, and therefore I cannot be held responsible for all of it? That is the ambiguity in my life that really disturbed me, and led me to write a book called "Saving Fish From Drowning."
Είδα παραδείγματα απο αυτό, εφόσον είχα προσδιορίσει αυτήν την ερώτηση. Πήρα αυτές τις υποδείξεις από παντού. Και τότε, κατα κάποιον τρόπο, ήξερα οτι ήταν απο πάντα εκεί. Και στη συνέχεια συγγραφή, αυτό συμβαίνει. Παίρνω αυτές τις υποδείξεις, αυτές τις ενδείξεις, και συνειδητοποιώ οτι ήταν προφανείς, και όμως δεν ήταν. Και αυτό που χρειάζομαι, στην πραγματικότητα, είναι η εστίαση. Και όταν βρίσκω την ερώτηση, είναι μια εστίαση. Και όλα αυτά που φαίνονται να είναι υπολείμματα και ναυάγια στην ζωή, στην πραγματικότητα περνάνε από την ερώτηση, και αυτό που συμβαίνει είναι οτι γίνονται σχετικά. Και αυτό φαίνεται οτι συμβαίνει συνέχεια. Νομίζεις οτι έιναι ένα είδος σύμπτωσης, μιας ευνοϊκής συγκυρίας, στην οποία παίρνεις όλη τη βοήθεια από το Συμπαν. Και μπορεί να ερμηνευτεί απο τη στιγμή που υπάρχει η εστίαση. Και το διαπιστώνεις όλο και ποιό συχνά.
I saw examples of that. Once I identified this question, it was all over the place. I got these hints everywhere. And then, in a way, I knew that they had always been there. And then writing, that's what happens. I get these hints, these clues, and I realize that they've been obvious, and yet they have not been. And what I need, in effect, is a focus. And when I have the question, it is a focus. And all these things that seem to be flotsam and jetsam in life actually go through that question, and what happens is those particular things become relevant. And it seems like it's happening all the time. You think there's a sort of coincidence going on, a serendipity, in which you're getting all this help from the universe. And it may also be explained that now you have a focus. And you are noticing it more often.
Αλλά εφαρμόζεις αυτό. Αρχίζεις να παρατηρείς αυτά που έχουν να κάνουν με τις εντάσεις σου. Θα φροντίσεις τον αδερφό σου, που έχει προβλήματα; Γιατί ναι ή γιατί όχι; Μπορεί να είναι κάτι, ίσως πιο σοβαρό -- όπως είπα, τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βιρμανία. Σκεφτόμουν οτι δεν θα έπρεπε να πάω, επειδή κάποιος μου είπε πως αν πήγαινα θα έδειχνε οτι ενέκρινα το στρατιωτικό καθέστως εκεί πέρα. Και ύστερα απο λίγο, έπρεπε να ρωτήσω τον εαυτό μου, ''Γιατί δεχόμαστε την γνώση, γιατί δεχόμαστε τις υποθέσεις που άλλοι άνθρωποι μας έχουν δώσει;'' Και ήταν το ίδιο αίσθημα όπως όταν μεγάλωνα και άκουγα τους κανόνες περι ηθικής συμπεριφοράς από τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν Βαπτιστής (κληρικός). Έτσι αποφάσισα να πάω στη Βιρμανία για τις δικές μου προθέσεις, χωρίς να γνωρίζω οτι αν πήγαινα εκεί, ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα εάν έγραφα ένα βιβλίο -- αλλά θα το αντιμετώπιζα αργότερα, όταν ερχόταν ο καιρός.
But you apply this. You begin to look at things having to do with your tensions. Your brother, who's fallen in trouble, do you take care of him? Why or why not? It may be something that is perhaps more serious -- as I said, human rights in Burma. I was thinking that I shouldn't go because somebody said, if I did, it would show that I approved of the military regime there. And then, after a while, I had to ask myself, "Why do we take on knowledge, why do we take on assumptions that other people have given us?" And it was the same thing that I felt when I was growing up, and was hearing these rules of moral conduct from my father, who was a Baptist minister. So I decided that I would go to Burma for my own intentions, and still didn't know that if I went there, what the result of that would be, if I wrote a book -- and I just would have to face that later, when the time came.
Όλοι ενδιαφερόμαστε για πράγματα που βλέπουμε στον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε. Φτάνουμε σε άυτο το σημείο και λέμε, τι κάνω εγώ σαν μεμονωμένο άτομο; Δεν μπορούμε να πάμε όλοι στην Αφρική, ή να δουλέψουμε σε νοσοκομεία, άρα τί κάνουμε όταν έχουμε αυτή την ηθική αντίδραση, αυτό το αίσθημα; Επίσης, πιστεύω ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που ψάχνουμε όλοι εμείς, και μιλήσαμε για αυτό σήμερα, είναι η γενοκτονία. Αυτό οδηγεί στο ερώτημα, όταν βλέπω όλα αυτά τα πράγματα που είναι αμφιλεγόμενα ηθικά και άβολα, και θεωρώ ποιές θα έπρεπε να είναι οι προθέσεις μου, συνειδητοποιώ ότι επιστρέφει στην ερώτηση ταυτότητας που είχα ως παιδί -- και γιατί είμαι εδώ, και ποιό είναι το νόημα της ζωής μου, και ποιά είναι η θέση μου στο Συμπαν;
We are all concerned with things that we see in the world that we are aware of. We come to this point and say, what do I as an individual do? Not all of us can go to Africa, or work at hospitals, so what do we do, if we have this moral response, this feeling? Also, I think one of the biggest things we are all looking at, and we talked about today, is genocide. This leads to this question. When I look at all these things that are morally ambiguous and uncomfortable, and I consider what my intentions should be, I realize it goes back to this identity question that I had when I was a child -- and why am I here, and what is the meaning of my life, and what is my place in the universe?
Φαίνεται τόσο προφανές, και όμως δεν είναι. Κατα κάποιον τρόπο όλοι μας μισούμε την ηθική ασάφεια και όμως είναι εξίσου απολύτως απαραίτητη. Γράφοντας μια ιστορία, είναι το μέρος απο όπου ξεκινάω. Μερικές φορές παίρν βοήθεια απο το Συμπαν, όπως φαίνεται. Η μητέρα μου έλεγε οτι ήταν το φάντασμα της γιαγιάς μου από πρώτο βιβλίο, επειδή φαινόταν οτι γνώριζα πράγματα που υποτίθεται δεν θα έπρεπε. Αντί να γράψω οτι η γιαγιά σκοτώθηκε τυχαία, από υπερβολική δόση οπίου (γλεντόντας παράφρενα) ----------------------- κατέγραψα στην ιστορία οτι η γυναίκα αυτοκτόνησε, κάτι που είχε συμβεί στην πραγματικότητα. Και η μητέρα μου αποφάσισε οτι αυτή η πληροφορία έπρεπε να είχε προέλθει από την γιαγιά μου.
It seems so obvious, and yet it is not. We all hate moral ambiguity in some sense, and yet it is also absolutely necessary. In writing a story, it is the place where I begin. Sometimes I get help from the universe, it seems. My mother would say it was the ghost of my grandmother from the very first book, because it seemed I knew things I was not supposed to know. Instead of writing that the grandmother died accidentally, from an overdose of opium, while having too much of a good time, I actually put down in the story that the woman killed herself, and that actually was the way it happened. And my mother decided that that information must have come from my grandmother.
Υπάρχουν επίσης πράγματα, αρκετά παράξενα, που μου φέρνουν πληροφορίες που με βοηθούν στην συγγραφή του βιβλίου. Σε αυτήν την περίπτωση, έγραφα μια ιστορία που περιείχε μια κάποια λεπτομέρεια, περίοδο της ιστορίας, μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Και έπρεπε να βρω κάτι που θα ταίριαζε ιστορικά με αυτό. Έτσι πήρα αυτό το βιβλίο, και --- την πρώτη σελίδα που γύρισα βρήκα την τοποθεσία και την χρονική περίοδο. Και το είδος του χαρακτήρα που χρειαζόμουν ήταν η εξέγερση Ταϊπινκ που συναίβει στην περιοχή κοντά στο Κουαλίν, στα περίχωρα, και ένας χαρακτήρας που νόμιζε οτι ήταν ο γιός του Θεού.
There are also things, quite uncanny, which bring me information that will help me in the writing of the book. In this case, I was writing a story that included some kind of detail, period of history, a certain location. And I needed to find something historically that would match that. And I took down this book, and I -- first page that I flipped it to was exactly the setting, and the time period, and the kind of character I needed -- was the Taiping rebellion, happening in the area near Guilin, outside of that, and a character who thought he was the son of God.
Αναρωτιέσαι, είναι όλα αυτά τα πράγματα τυχαίες πιθανότητες; Λοιπόν, τί είναι τυχαίο; Τί είναι πιθανότητα (ευκαιρία); Τί είναι τύχη; Ποιά είναι αυτά που παίρνεις από το Συμπαν και δεν μπορείς πραγματικά να εξηγήσεις; Και αυτά συμβαίνουν στην ιστορία επίσης. Αυτά είναι τα πράγματα που σκέφτομαι συνεχώς από μέρα σε μέρα. Ειδικά όταν συμβαίνουν καλά πράγματα, και ιδιαίτερα, όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Αλλά πιστεύω οτι υπάρχει ένα είδος εύνοϊκης συγκυρίας και θέλω να γνωρίζω ποιά είναι αυτά τα στοιχεία, ώστε να τα ευχαριστήσω, αλλά και να προσπαθήσω να τα βρώ στην ζωή μου. Επειδή, πάλι, σκέφτομαι οτι όσο τα αντιλαμβάνομαι, τόσο περισσότερο συμβαίνουν.
You wonder, are these things random chance? Well, what is random? What is chance? What is luck? What are things that you get from the universe that you can't really explain? And that goes into the story, too. These are the things I constantly think about from day to day. Especially when good things happen, and, in particular, when bad things happen. But I do think there's a kind of serendipity, and I do want to know what those elements are, so I can thank them, and also try to find them in my life. Because, again, I think that when I am aware of them, more of them happen.
Μια άλλη τυχαία συνάντηση έιναι όταν πήγα σε ένα μέρος -- Ήμουνα με μερικούς φίλους και οδηγήσαμε τυχαία σε ένα διαφορετικό μέρος, και καταλήξαμε σε μία μη-τουριστή τοποθεσία, ένα όμορφο άθικτο χωριό. Και περπατήσαμε 3 κοιλάδες πέρα, και στην τρίτη κοιλάδα, υπήρχε κάτι αρκετά μυστήριο και δυσοίωνο μια δυσφορία αισθάνθηκα. Και τότε ήξερα οτι έπρεπε να είναι η τοποθεσία του βιβλίου μου. Και όπως έγραφα μια απο τις σκηνές, συνέβη σε αυτήν την τρίτη κοιλάδα. Για κάποιο λόγο έγραψα για τους τύμβους -- στοίβες βράχων -- που ένας άνθρωπος έχτιζε. Και δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί το είχα, αλλά ήταν τόσο ζωντανό Είχα κολλήσει, και μία φίλη, όταν με ρώτησε εαν θα ήθελα να πάω μια βόλτα με τα σκυλιά της, της είπα 'Βέβαια'. Και περίπου 45 λεπτά αργότερα, περπατώντας κατα μήκος της παραλίας, συνάντησα τυχαία αυτό. Και ήταν ένας άντρας, ένας Κινέζος άντρας, και στοίβαζε αυτά τα πράγματα, ούτε με κόλλα μα ούτε και με τίποτα. Και τον ρώτησα πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Και είπε, καλά, υποθέτω με τα πάντα στην ζωή, υπάρχει μια θέση ισορροπίας. Και αυτό ήταν ακριβώς το νόημα της ιστορίας μου σε εκείνο το σημείο. Είχα τόσα πολλά παραδείγματα -- Έχω τόσες πολλές περιπτώσεις όπως αυτήν όταν γράφω μια ιστορία, και δεν μπορώ να τις εξηγήσω. Είναι επειδή είχα το φίλτρο οτι έχω μια τέτοια ισχυρή σύμπτωση όταν γράφω για αυτά τα πράγματα; Ή είναι ένα είδος εύνοιας που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, όπως και η κοσμολογική σταθερά;
Another chance encounter is when I went to a place -- I just was with some friends, and we drove randomly to a different place, and we ended up in this non-tourist location, a beautiful village, pristine. And we walked three valleys beyond, and the third valley, there was something quite mysterious and ominous, a discomfort I felt. And then I knew that had to be [the] setting of my book. And in writing one of the scenes, it happened in that third valley. For some reason I wrote about cairns -- stacks of rocks -- that a man was building. And I didn't know exactly why I had it, but it was so vivid. I got stuck, and a friend, when she asked if I would go for a walk with her dogs, that I said, sure. And about 45 minutes later, walking along the beach, I came across this. And it was a man, a Chinese man, and he was stacking these things, not with glue, not with anything. And I asked him, "How is it possible to do this?" And he said, "Well, I guess with everything in life, there's a place of balance." And this was exactly the meaning of my story at that point. I had so many examples -- I have so many instances like this, when I'm writing a story, and I cannot explain it. Is it because I had the filter that I have such a strong coincidence in writing about these things? Or is it a kind of serendipity that we cannot explain, like the cosmological constant?
Ένα μεγάλο πράγμα που επίσης σκέφτομαι είναι τα ατυχήματα. Και όπως είπα, η μητέρα μου δέν πίστευε στην τυχαιότητα. Ποιά έιναι η φύση των ατυχημάτων; Και πώς θα αναθέσουμε ποιά είναι η ευθύνη και ποιές οι αιτίες, χωρίς δικαστήριο; Το έιδα αυτό από πρώτο χέρι, όταν πήγα στο όμορφο χωριό Ντονγκ, στην Γκουίτσου, τη φτωχότερη επαρχία της Κίνας. Και είδα αυτό το όμορφο μέρος. Ήξερα οτι ήθελα να ξαναέρθω. Και είχα την ευκαιρία να το κάνω όταν μου ζήτησε το Νάτιοναλ Τζιογκράφικ εαν θα ήθελα να γράψω κάτι για την Κίνα. Και είπα ναι, για αυτό το χωριό με ανθρώπους απο το Σινγκ, μια μειονότητα Σινγκ. Και συμφωνήσανε, και από την στιγμή που είδα αυτό το μέρος μέχρι την επόμενη φορά που πήγα, είχα συμβεί ένα τρομερό ατύχημα. Ένας άντρας, ηλικιωμένος άντρας, αποκοιμήθηκε, και το πάπλωμα του έπεσε σε μια (σόμπα) που τον ζέσταινε. 60 σπίτια καταστράφηκαν, και 40 υπέστησαν ζημιές. Η ευθύνη ανατέθηκε στην οικογένεια. Ο γιοί του άντρα εξορίστηκαν να ζουν 3 χιλιόμετρα μακριά, σε μια στάνη. Και φυσικά, όπως οι Δυτικοί, λέμε, ''Καλά, ήταν ένα ατύχημα. Αυτό δεν είναι δίκαιο. Είναι ο γιός, όχι ο πατέρας.''
A big thing that I also think about is accidents. And as I said, my mother did not believe in randomness. What is the nature of accidents? And how are we going to assign what the responsibility and the causes are, outside of a court of law? I was able to see that in a firsthand way, when I went to beautiful Dong village, in Guizhou, the poorest province of China. And I saw this beautiful place. I knew I wanted to come back. And I had a chance to do that, when National Geographic asked me if I wanted to write anything about China. And I said yes, about this village of singing people, singing minority. And they agreed, and between the time I saw this place and the next time I went, there was a terrible accident. A man, an old man, fell asleep, and his quilt dropped in a pan of fire that kept him warm. 60 homes were destroyed, and 40 were damaged. Responsibility was assigned to the family. The man's sons were banished to live three kilometers away, in a cowshed. And, of course, as Westerners, we say, "Well, it was an accident. That's not fair. It's the son, not the father."
Και όταν πηγαίνω για μια ιστορία, πρέπει να αφήνω αυτά τα είδη των πεποιθήσεων. Μου παίρνει λίγο, αλλά πρέπει να τα αφήνω και απλά να πηγαίνω, και να είμαι εκεί. Και έτσι ήμουν εκεί σε 3 περιπτώσεις, διαφορετικές εποχές. Και άρχισα να αισθάνομαι κάτι διαφορετικό για την ιστορία και τι είχε συμβεί στο παρελθόν, και τη φύση της ζωής σε ένα πολύ φτωχό χωριό, και τι βρίσκεις ως τις χαρές σου, και τα τελετουργικά σου, τις παραδόσεις σου, τις συνδέσεις σου με άλλες οικογένειες. Και είδα πως αυτό ήταν ένα είδος δικαιοσύνης στην ευθύνη του. Ήμουν σε θέση επίσης να μάθω σχετικά με την τελετή που χρησιμοποιούν, μια τελετή που δεν είχαν χρησιμοποιήσει εδώ και 29 χρόνια. Και ήταν να στείλουν μερικούς άντρες -- ένας δάσκαλος του Φενγκ Σουϊ έστειλε άντρες κάτω στον υπόκοσμο με άλογα φαντάσματα. Τώρα εσείς, σαν Δυτικοί, και εγώ, σαν Δυτική, θα λέγαμε καλά, αυτό είναι δεισιδαιμονία. Αλλά έχοντας βρεθέι εκεί πέρα για καιρό, και βλέποντας τα καταπληκτικά πράγματα που συνέβησαν, αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποιανών οι πεποιθήσεις είναι αυτές που λειτουργούν στον κόσμο και καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας των παραγμάτων.
When I go on a story, I have to let go of those kinds of beliefs. It takes a while, but I have to let go of them and just go there, and be there. And so I was there on three occasions, different seasons. And I began to sense something different about the history, and what had happened before, and the nature of life in a very poor village, and what you find as your joys, and your rituals, your traditions, your links with other families. And I saw how this had a kind of justice, in its responsibility. I was able to find out also about the ceremony that they were using, a ceremony they hadn't used in about 29 years. And it was to send some men -- a Feng Shui master sent men down to the underworld on ghost horses. Now you, as Westerners, and I, as Westerners, would say well, that's superstition. But after being there for a while, and seeing the amazing things that happened, you begin to wonder whose beliefs are those that are in operation in the world, determining how things happen.
Έτσι παρέμεινα μαζί τους, και όσο περισσότερο έγραφα την ιστορία, τόσο περισσότερο ασπάστηκα αυτά τα πιστεύω, και νομίζω οτι είναι σημαντικό για μένα -- να ασπαστώ τα πιστεύω, γιατί έκει βρίσκεται πραγματικά η ιστορία, και εκέι είναι που θα βρώ τις απαντήσεις του πως νιώθω για συγκεκριμένα ερωτήματα που έχω στην ζωή μου. Περνούν τα χρόνια, βέβαια, και η συγγραφή, δεν συμβαίνει άμεσα, όπως τώρα που προσπαθώ να σας το μεταβιβάσω εδώ στο TED. Το βιβλίο έρχεται και πηγαίνει. Όταν φθάνει, δεν είναι πλέον το βιβλίο μου. Είναι στα χέρια των αναγνωστών, και το ερμηνεύουν διαφορετικά. Αλλά θα επανέλθω σε αυτό το ερώτημα, του πως μπορώ να δημιουργήσω κάτι απο το τίποτα; Και πως μπορώ να δημιουργήσω τη δική μου ζωή;
So I remained with them, and the more I wrote that story, the more I got into those beliefs, and I think that's important for me -- to take on the beliefs, because that is where the story is real, and that is where I'm gonna find the answers to how I feel about certain questions that I have in life. Years go by, of course, and the writing, it doesn't happen instantly, as I'm trying to convey it to you here at TED. The book comes and it goes. When it arrives, it is no longer my book. It is in the hands of readers, and they interpret it differently. But I go back to this question of, how do I create something out of nothing? And how do I create my own life?
Και νομίζω οτι έιναι απο την ανάκριση, και λέγοντας στον εαυτό μου οτι δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες. Πιστεύω στις λεπτομέρειες, τις λεπτομέρειες της ιστορίας, και στο παρελθόν, τις λεπτομέρειες του του εν λόγω παρελθόντος, και του τι συμβαίνει στην ιστορία σε εκείνο το σημείο. Επίσης πιστεύω οτι το να σκεπτόμαστε μερικά πράγματα, η σκέψη μου για την τύχη, την μοίρα και τις συμπτώσεις και τα ατυχήματα, τη θέληση του θεού, και την συγχρονικότητα των μυστήριων δυνάμεων, θα έρθω σε κάποια έννοια του τί είναι, πώς δημιουργούμε. Πρέπει να σκεφτώ για το ρόλο μου. Που έιμαι στο σύμπαν, και αν κάποιος σκόπευε για μένα να είμαι με αυτόν τον τρόπο, ή είναι απλά κάτι που έτσι μου ήρθε; Και επίσης μπορώ να βρώ οτι με το να φαντάζομαι πλήρως, και να γίνομαι αυτό που είχα φανταστεί, και όμως είναι σε εκέινο το πραγματικό κόσμο, στον πλασματικό κόσμο. Και αυτό είναι το πώς βρίσκω τα σωματίδια της αλήθειας, όχι της απόλυτης αλήθειας μήτε ολόκληρη την αλήθεια. Και πρέπει να βρίσκονται σε όλες τις πιθανότητες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ποτέ πριν δεν εξέτασα.
And I think it is by questioning, and saying to myself that there are no absolute truths. I believe in specifics, the specifics of story, and the past, the specifics of that past, and what is happening in the story at that point. I also believe that in thinking about things -- my thinking about luck, and fate, and coincidences and accidents, God's will, and the synchrony of mysterious forces -- I will come to some notion of what that is, how we create. I have to think of my role. Where I am in the universe, and did somebody intend for me to be that way, or is it just something I came up with? And I also can find that by imagining fully, and becoming what is imagined -- and yet is in that real world, the fictional world. And that is how I find particles of truth, not the absolute truth, or the whole truth. And they have to be in all possibilities, including those I never considered before.
Έτσι ποτέ δεν υπάρχουν πλήρεις απαντήσεις. Ή μάλλον, έαν υπάρχει μια απάντηση, έιναι να θυμήσω στον εαυτό μου οτι υπάρχει αβεβαιότητα στα πάντα, και αυτό είναι καλό. Διότι τότε θα ανακαλύψω κάτι καινούργιο. Και αν υπάρχει μια μερική απάντηση, μια πιο ολοκληρωμένη απάντηση από εμένα, είναι απλά να φανταστώ. Και το να φανταστώ, είναι να βάλω τον εαυτό μου σε αυτήν την ιστορία, μέχρι να υπήρχε μόνο -- υπάρχει διαφάνεια ανάμεσα σε μένα και στην ιστορία που δημιουργώ.
So, there are never complete answers. Or rather, if there is an answer, it is to remind myself that there is uncertainty in everything, and that is good, because then I will discover something new. And if there is a partial answer, a more complete answer from me, it is to simply imagine. And to imagine is to put myself in that story, until there was only -- there is a transparency between me and the story that I am creating.
Και έτσι ανακάλυψα οτι εάν αισθάνομαι τι έιναι σε αυτήν την ιστορία -- σε μια ιστορία -- τότε έρχομαι πιο κοντά, πιστεύω, στη γνώση του τι είναι συμπονια, στην αίσθηση της συμπόνιας. Επειδή για όλα, σε αυτό το ερώτημα για το πώς εξελίσονται τα πράγματα, έχει να κάνει με το συναίσθημα. Έχω γίνει η ιστορία προκειμένου να κατανοήσω πολλά για αυτήν. Έχουμε φτάσει στο τέλος της ομιλίας, και θα αποκαλύψω τι βρίσκετε μέσα στο σάκο, και είναι η μούσα, και είναι τα πράγματα που μετατρέπουν τις ζωές μας, που έιναι υπέροχα και μένουνε μαζί μας. Να την. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! (Χειροκρότημα)
And that's how I've discovered that if I feel what is in the story -- in one story -- then I come the closest, I think, to knowing what compassion is, to feeling that compassion. Because for everything, in that question of how things happen, it has to do with the feeling. I have to become the story in order to understand a lot of that. We've come to the end of the talk, and I will reveal what is in the bag, and it is the muse, and it is the things that transform in our lives, that are wonderful and stay with us. There she is. Thank you very much! (Applause)