If your life were a book and you were the author, how would you want your story to go? That's the question that changed my life forever. Growing up in the hot Last Vegas desert, all I wanted was to be free. I would daydream about traveling the world, living in a place where it snowed, and I would picture all of the stories that I would go on to tell.
Nëse jeta juaj do të ishte një libër dhe ju do të ishit autori, si do ta donit ta shkruanit historinë tuaj? Kjo është pyetja që e ndryshoi jetën time përgjithmonë. E rritur në shkretëtirën e nxehtë të Last Vegas gjithçka qe doja, ishte të isha e lirë. Ëndërroja të udhëtoja nëpër botë, të jetoja në një vend ku të binte borë, dhe përshkruaja të gjitha historitë që do të tregoja.
At the age of 19, the day after I graduated high school, I moved to a place where it snowed and I became a massage therapist. With this job all I needed were my hands and my massage table by my side and I could go anywhere. For the first time in my life, I felt free, independent and completely in control of my life. That is, until my life took a detour. I went home from work early one day with what I thought was the flu, and less than 24 hours later I was in the hospital on life support with less than a two percent chance of living. It wasn't until days later as I lay in a coma that the doctors diagnosed me with bacterial meningitis, a vaccine-preventable blood infection. Over the course of two and a half months I lost my spleen, my kidneys, the hearing in my left ear and both of my legs below the knee.
Në moshën 19 vjeç, një ditë pasi u diplomova në gjimnaz, u zhvendosa në një vend ku binte dëborë dhe u bëra terapiste masazhuese. Gjithçka që duhej në këtë punë ishin duart e mia dhe tavolina ime e masazhit përkrah meje dhe mund të shkoja kudo. Për herë të parë në jetën time, u ndjeva e lirë, e pavarur dhe tërësisht në kontroll të jetës sime. Kështu ishte, derisa jeta ime mori një kthesë. Një ditë u ktheva shpejt në shtëpi nga puna duke kujtuar se kisha grip dhe më pak se 24 orë më vonë isha në spital, e lidhur me respiratorë me më pak se dy përqind mundësi për të jetuar. Vetëm ditë më vonë kur isha në koma, doktorët më diagnostikuan me meningit bakterial, një infeksion i gjakut që parandalohet me vaksinim. Gjate një kohe prej dy muajsh e gjysmë, humba shpretkën, veshkat, dëgjimin nga veshi i majtë dhe të dyja këmbët nën gju.
When my parents wheeled me out of the hospital I felt like I had been pieced back together like a patchwork doll. I thought the worst was over until weeks later when I saw my new legs for the first time. The calves were bulky blocks of metal with pipes bolted together for the ankles and a yellow rubber foot with a raised rubber line from the toe to the ankle to look like a vein. I didn't know what to expect, but I wasn't expecting that.
Kur prindërit e mi më nxorën nga spitali, u ndieva sikur mi kishin bashkuar pjesët si një kukull e qepur me copa. Mendova se më e keqja kishte kaluar derisa javë më vonë kur pashë këmbët e mia për herë të parë. Pulpat ishin blloqe masive të rënda metali me tuba të vidhosura bashkë për gjunjtë dhe një shputë e verdhë prej gome me një vijë gome të ngritur nga gishti i madh te gjuri që dukej si një venë. Nuk dija se çfarë prisja, por nuk e prisja një gjë të atillë.
With my mom by my side and tears streaming down our faces, I strapped on these chunky legs and I stood up. They were so painful and so confining that all I could think was, how am I ever going to travel the world in these things? How was I ever going to live the life full of adventure and stories, as I always wanted? And how was I going to snowboard again?
Me mamanë time në krah, dhe lotë që rridhnin në fytyrat tona, u lidha me rrip te ato këmbë të trasha dhe u ngrita. ishin aq të dhimbshme dhe aq të mbyllura saqë gjithçka që mendoja ishte se si do të udhëtoja përreth botës me ato këmbë? Si do ta jetoja unë jetën plot me aventura dhe histori ashtu si kisha dashur gjithmonë? Dhe si do të mundja të beja snowbord përsëri?
That day, I went home, I crawled into bed and this is what my life looked like for the next few months: me passed out, escaping from reality, with my legs resting by my side. I was absolutely physically and emotionally broken.
Atë ditë shkova në shtëpi, u zvarrita në krevat dhe kështu dukej jeta ime në muajt pasardhës: e humbur, duke ia mbathur nga realiteti, me këmbët e mia që pushonin pranë. Isha tërësisht e vrarë fizikisht dhe emocionalisht.
But I knew that in order to move forward, I had to let go of the old Amy and learn to embrace the new Amy. And that is when it dawned on me that I didn't have to be five-foot-five anymore. I could be as tall as I wanted! (Laughter) (Applause) Or as short as I wanted, depending on who I was dating. (Laughter) And if I snowboarded again, my feet aren't going to get cold. (Laughter) And best of all, I thought, I can make my feet the size of all the shoes that are on the sales rack. (Laughter) And I did! So there were benefits here.
Por, e dija që për të ecur përpara, duhej ta lija Emin e vjetër, dhe të përqafoja Emin e ri. Dhe aty mu bë e qartë se nuk ishte e thënë të isha më 165cm e gjatë. Mund të isha aq e gjatë sa doja! (Të qeshura) (Duartrokitje) Ose aq e shkurtër sa doja, varet me kë do të dilja (Të qeshura) Dhe nëse do të luaja snoubord përsëri, këmbët e mija nuk do të ftoheshin. (Të qeshura) Dhe mbi të gjitha mendova, se mund t’i krijoja këmbët në masën e të gjitha këpucëve që janë me ulje. (Të qeshura) Dhe kështu bëra! Kështu që kishte përfitime.
It was this moment that I asked myself that life-defining question: If my life were a book and I were the author, how would I want the story to go? And I began to daydream. I daydreamed like I did as a little girl and I imagined myself walking gracefully, helping other people through my journey and snowboarding again. And I didn't just see myself carving down a mountain of powder, I could actually feel it. I could feel the wind against my face and the beat of my racing heart as if it were happening in that very moment. And that is when a new chapter in my life began.
Ishte në atë moment që i bëra vetes pyetjen përcaktuese të jetës: nëse jeta ime do të ishte një libër dhe unë do të isha autori, si do ta doja historinë të vazhdonte? Dhe fillova të ëndërroj. Ëndërrova ashtu si bëja kur isha një vajzë e vogël imagjinoja veten duke ecur e lumtur dhe duke ndihmuar njerëz të tjerë në udhëtimin tim dhe të luaja snoubord përsëri. Dhe nuk ishte se thjesht e pashë veten duke gërmuar një mal me pluhur, por në fakt mund ta ndieja atë. Mund të ndieja erën në fytyrën time dhe rrahjen e shpejtë zemrës sime sikur po ndodhte në atë moment. Dhe ishte atëherë kur një kapitull i ri në jetën time filloi.
Four months later I was back up on a snowboard, although things didn't go quite as expected: My knees and my ankles wouldn't bend and at one point I traumatized all the skiers on the chair lift when I fell and my legs, still attached to my snowboard — (Laughter) — went flying down the mountain, and I was on top of the mountain still. I was so shocked, I was just as shocked as everybody else, and I was so discouraged, but I knew that if I could find the right pair of feet that I would be able to do this again. And this is when I learned that our borders and our obstacles can only do two things: one, stop us in our tracks or two, force us to get creative.
Katër muaj më vonë iu ktheva snoubord-it edhe pse gjërat nuk shkuan si i prisja: Gjunjtë dhe kyçet nuk përkuleshin dhe në një rast i tremba skiatorët në karrigen e ngritjes, kur rashë dhe këmbët ishin ende të ngjitura te snoubordi - (Të qeshura) i cili po fluturonte poshtë malit, dhe unë isha ende në majë të malit. Isha shumë e tronditur, aq e tronditur sa edhe të tjerët, dhe isha shumë e dekurajuar, por e dija se po të gjeja këmbët e duhura do të mund ta përsërisja këtë. ishte atëhere kur unë mësova që barrierat tona dhe pengesat mund të bëjnë vetëm dy gjëra: e para, të na ndalojnë nga gjurmët tona ose e dyta, të na detyrojnë të bëhemi kreativ.
I did a year of research, still couldn't figure out what kind of legs to use, couldn't find any resources that could help me. So I decided to make a pair myself. My leg maker and I put random parts together and we made a pair of feet that I could snowboard in. As you can see, rusted bolts, rubber, wood and neon pink duct tape. And yes, I can change my toenail polish. It was these legs and the best 21st birthday gift I could ever receive — a new kidney from my dad — that allowed me to follow my dreams again. I started snowboarding, then I went back to work, then I went back to school.
Bëra një vit kërkim, dhe ende nuk mund të gjeja se çfarë lloji këmbësh të përdorja, nuk mund të gjeja ndonjë burim që të më ndihmonte. Kështu që vendosa të bëja një palë vetë. Fabrikuesi i kembeve te mija dhe unë bashkuam pjesë të ndryshme dhe bëmë një palë këmbë me të cilat mund të luaja snoubord. Sic mund ta shikoni, bulona të ndryshkura, gomë, dru dhe një shirit tubi rozë neoni. Dhe po, mund të ndryshoj ngjyrën e thonjve. Ishin këto këmbë dhe dhurata më e mirë për ditëlindjen e 21-të – një veshkë nga babai im – që më lejuan të ndiqja ëndrrat e mia përsëri. Fillova të luaja snoubord, pastaj u ktheva në punë dhe pastaj në shkollë.
Then in 2005 I cofounded a nonprofit organization for youth and young adults with physical disabilities so they could get involved with action sports. From there, I had the opportunity to go to South Africa, where I helped to put shoes on thousands of children's feet so they could attend school.
Pastaj në 2005 krijova një organizatë jo fitimprurëse për rininë dhe të rriturit me paaftësi fizike që të mund të përfshiheshin në sport. Nga atje mu dha mundësia të shkoja në Afrikën e Jugut, ku ndihmova të vinim këpucë në këmbët e mijëra fëmijëve që ata të mund të ndiqnin shkollën.
And just this past February, I won two back-to-back World Cup gold medals — (Applause) — which made me the highest ranked adaptive female snowboarder in the world.
Dhe vetëm shkurtin e kaluar, fitova njëra pas tjetrës dy medalje ari në Kupën e Botës – (Duartrokitje) që më bën mua skiatoren e adaptuar femër te rankut më të lartë në botë.
Eleven years ago, when I lost my legs, I had no idea what to expect. But if you ask me today, if I would ever want to change my situation, I would have to say no. Because my legs haven't disabled me, if anything they've enabled me. They've forced me to rely on my imagination and to believe in the possibilities, and that's why I believe that our imaginations can be used as tools for breaking through borders, because in our minds, we can do anything and we can be anything.
Njëmbëdhjet vjetë më parë, kur humba këmbët, nuk e kisha idenë se çfarë të prisja. Por, nëse më pyet sot nëse do të doja ta ndryshoja ndonjëherë situatën time, do të thoja që jo. Sepse këmbët e mia nuk më kufizuan, por më dhanë mundësi. Ato më detyruan të mbështetesha në imagjinatën time dhe të besoja në mundësitë dhe ja përse unë besoj se imagjinatat tona mund të përdoren si mekanizma për të depërtuar përmes pengesave sepse në mendjet tona ne mund të bëjmë gjithçka dhe mund të jemi gjithçka.
It's believing in those dreams and facing our fears head-on that allows us to live our lives beyond our limits. And although today is about innovation without borders, I have to say that in my life, innovation has only been possible because of my borders. I've learned that borders are where the actual ends, but also where the imagination and the story begins.
Është të besuarit tek ato ëndrra dhe përballja me frikën me kokën lart që na lejon ne të jetojmë jetët tona përtej limiteve tona. Dhe edhe pse sot bëhet fjalë për risi pa kufij, dua të them se në jetën time, risitë kanë qënë të mundura vetëm për shkak të kufizimeve. Kam mësuar se kufijtë janë atje ku është fundi, por gjithashtu atje ku fillon imagjinata dhe historia.
So the thought that I would like to challenge you with today is that maybe instead of looking at our challenges and our limitations as something negative or bad, we can begin to look at them as blessings, magnificent gifts that can be used to ignite our imaginations and help us go further than we ever knew we could go. It's not about breaking down borders. It's about pushing off of them and seeing what amazing places they might bring us. Thank you.
Kështu ajo me të cilën unë do tju sfidoj sot është se ndoshta në vend që t’i shikojmë sfidat dhe limitet tona si diçka negative ose e keqe, mund të fillojmë t’i shikojmë ato si bekime, dhurata të mrekullueshme që mund të përdoren për të ndezur imagjinatat tona dhe të na ndihmojë ne të shkojmë përtej asaj që dinim Nuk ka të bëjë me thyerjen e barrierave, por të shtyhemi drejt tyre dhe të shohim se në çfarë vende mahnitëse mund të na çojnë. Faleminderit.