If your life were a book and you were the author, how would you want your story to go? That's the question that changed my life forever. Growing up in the hot Last Vegas desert, all I wanted was to be free. I would daydream about traveling the world, living in a place where it snowed, and I would picture all of the stories that I would go on to tell.
Als je leven een boek was en jij was de auteur, welke kant zou je het verhaal dan willen laten opgaan? Dat is de vraag die mijn leven voorgoed heeft veranderd. Ik ben opgegroeid in de hete woestijn van Las Vegas. Het enige wat ik wilde, was vrij zijn. Ik dagdroomde over de verre reizen die ik zou maken, dat ik op een plek woonde waar het sneeuwde. Ik verbeeldde me alle verhalen die ik zou gaan vertellen.
At the age of 19, the day after I graduated high school, I moved to a place where it snowed and I became a massage therapist. With this job all I needed were my hands and my massage table by my side and I could go anywhere. For the first time in my life, I felt free, independent and completely in control of my life. That is, until my life took a detour. I went home from work early one day with what I thought was the flu, and less than 24 hours later I was in the hospital on life support with less than a two percent chance of living. It wasn't until days later as I lay in a coma that the doctors diagnosed me with bacterial meningitis, a vaccine-preventable blood infection. Over the course of two and a half months I lost my spleen, my kidneys, the hearing in my left ear and both of my legs below the knee.
Toen ik 19 was, de dag nadat ik mijn middelbare schooldiploma had behaald, verhuisde ik naar een plaats waar het sneeuwde en werd ik massagetherapeut. Bij dat werk had ik alleen m'n handen nodig en mijn massagetafel, en kon ik overal naartoe gaan. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me vrij en onafhankelijk en had ik totale controle over mijn leven. Tot m'n leven een omweg maakte. Op een dag ging ik vroeg weg van m'n werk omdat ik dacht dat ik griep had. Minder dan 24 uur later lag ik in het ziekenhuis aan de beademing, en had ik minder dan twee procent kans om te overleven. Pas dagen later, -- ik lag in een coma -- stelden de artsen de diagnose: bacteriële hersenvliesontsteking, een bloedinfectie die met een vaccin voorkomen kan worden. Over een periode van twee en een halve maand verloor ik mijn milt, mijn nieren, het gehoor in mijn linkeroor en mijn twee benen onder de knie.
When my parents wheeled me out of the hospital I felt like I had been pieced back together like a patchwork doll. I thought the worst was over until weeks later when I saw my new legs for the first time. The calves were bulky blocks of metal with pipes bolted together for the ankles and a yellow rubber foot with a raised rubber line from the toe to the ankle to look like a vein. I didn't know what to expect, but I wasn't expecting that.
Toen mijn ouders me het ziekenhuis uitreden had ik het gevoel dat de stukjes aan elkaar waren genaaid, net als bij een lappenpop. Ik dacht dat het ergste voorbij was, tot ik weken later mijn nieuwe benen voor het eerst zag. Mijn kuiten waren dikke blokken metaal, mijn enkels aan elkaar geklonken buizen en ik had gele rubberen voeten. Van de tenen naar de enkel liep een rubberen draad, bedoeld om een ader na te bootsen. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar dit had ik niet verwacht.
With my mom by my side and tears streaming down our faces, I strapped on these chunky legs and I stood up. They were so painful and so confining that all I could think was, how am I ever going to travel the world in these things? How was I ever going to live the life full of adventure and stories, as I always wanted? And how was I going to snowboard again?
Met mijn moeder naast me -- en de tranen liepen over onze wangen -- gespte ik mijn dikke benen aan en stond ik op. Ze deden zo'n pijn en zaten zo strak dat ik maar aan één ding kon denken: hoe ga ik ooit die wereldreis maken met deze dingen aan? Hoe zou ik het leven vol avontuur en verhalen gaan leiden zoals ik me dat altijd had voorgesteld? Hoe ging ik ooit weer snowboarden?
That day, I went home, I crawled into bed and this is what my life looked like for the next few months: me passed out, escaping from reality, with my legs resting by my side. I was absolutely physically and emotionally broken.
Die dag ging ik naar huis en kroop ik in mijn bed. Zo zag mijn leven eruit in de maanden die volgden: Ik lag half bewusteloos in bed en vluchtte voor de realiteit en mijn benen stonden naast mijn bed. Ik was lichamelijk en emotioneel helemaal kapot.
But I knew that in order to move forward, I had to let go of the old Amy and learn to embrace the new Amy. And that is when it dawned on me that I didn't have to be five-foot-five anymore. I could be as tall as I wanted! (Laughter) (Applause) Or as short as I wanted, depending on who I was dating. (Laughter) And if I snowboarded again, my feet aren't going to get cold. (Laughter) And best of all, I thought, I can make my feet the size of all the shoes that are on the sales rack. (Laughter) And I did! So there were benefits here.
Maar ik wist dat, als ik vooruit wilde komen, ik afscheid moest nemen van de oude Amy en moest leren de nieuwe Amy in mijn armen te sluiten. Op dat moment besefte ik dat ik niet meer 1 meter 67 hoefde te zijn. Ik kon zo lang zijn als ik zelf wilde! (Gelach) (Applaus) Of zo klein als ik wilde, afhankelijk met wie ik een date had. (Gelach) En als ik weer ging snowboarden, zou ik geen koude voeten meer krijgen. (Gelach) Het beste van alles vond ik dat ik mijn voeten kon aanpassen aan de schoenmaten die in de winkel te koop waren. (Gelach) En dat deed ik! Dus er zaten voordelen aan.
It was this moment that I asked myself that life-defining question: If my life were a book and I were the author, how would I want the story to go? And I began to daydream. I daydreamed like I did as a little girl and I imagined myself walking gracefully, helping other people through my journey and snowboarding again. And I didn't just see myself carving down a mountain of powder, I could actually feel it. I could feel the wind against my face and the beat of my racing heart as if it were happening in that very moment. And that is when a new chapter in my life began.
Op dat moment stelde ik mezelf de vraag die mijn leven zou bepalen: als mijn leven een boek was, en ik was zelf de auteur, welke kant zou ik het verhaal dan willen laten opgaan? Toen begon ik te dagdromen alsof ik weer een klein meisje was. Ik verbeeldde me dat ik gracieus kon lopen, dat ik mijn eigen reis gebruikte om anderen te helpen, en dat ik weer kon snowboarden. Niet dat ik mezelf van een besneeuwde berg omlaag zag racen, nee, ik kon het echt voelen. Ik voelde de wind in mijn gezicht en het op hol slaan van mijn hart. Het was alsof het op dat moment echt gebeurde. Dat was het begin van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Four months later I was back up on a snowboard, although things didn't go quite as expected: My knees and my ankles wouldn't bend and at one point I traumatized all the skiers on the chair lift when I fell and my legs, still attached to my snowboard — (Laughter) — went flying down the mountain, and I was on top of the mountain still. I was so shocked, I was just as shocked as everybody else, and I was so discouraged, but I knew that if I could find the right pair of feet that I would be able to do this again. And this is when I learned that our borders and our obstacles can only do two things: one, stop us in our tracks or two, force us to get creative.
Vier maanden later stond ik weer op mijn snowboard. Maar het verliep niet helemaal zoals ik had verwacht. Ik kon mijn knieën en enkels niet buigen. Op een gegeven moment bezorgde ik de skiërs een rolberoerte. Ik viel en mijn benen, die nog vastzaten aan mijn snowboard, (Gelach) gingen er als een speer vandoor, de berg af. Zelf bleef ik boven op de berg achter. Ik was me rotgeschrokken, net als alle anderen en begon de moed te verliezen. Maar ik wist dat, als ik het juiste paar voeten kon vinden, ik het weer zou kunnen proberen. Toen leerde ik dat de grenzen en de hindernissen die we tegenkomen, maar twee dingen kunnen doen. Ten eerste: ze weerhouden ons om verder te gaan. Of ten tweede: ze dwingen ons om creatief te worden.
I did a year of research, still couldn't figure out what kind of legs to use, couldn't find any resources that could help me. So I decided to make a pair myself. My leg maker and I put random parts together and we made a pair of feet that I could snowboard in. As you can see, rusted bolts, rubber, wood and neon pink duct tape. And yes, I can change my toenail polish. It was these legs and the best 21st birthday gift I could ever receive — a new kidney from my dad — that allowed me to follow my dreams again. I started snowboarding, then I went back to work, then I went back to school.
Na een jaar zoeken was ik er nog niet uit wat voor benen ik zou gebruiken. Ik kon geen informatie vinden die me kon helpen. Dus besloot ik om zelf een paar voeten te maken. Samen met mijn prothesemaker nam ik willekeurige onderdelen en maakte ik een paar voeten waarmee ik kon snowboarden. Zoals jullie kunnen zien, zijn ze gemaakt van roestige bouten, rubber, hout en roze plakband. En ik kan mijn teennagels in een andere kleur lakken. Dankzij deze benen en het beste cadeau ooit dat ik voor mijn 21ste verjaardag had kunnen krijgen, -- een nieuwe nier van mijn vader -- kon ik mijn dromen waarmaken. Ik begon met snowboarden. Toen ging ik weer aan het werk en heb ik mijn studie opgepakt.
Then in 2005 I cofounded a nonprofit organization for youth and young adults with physical disabilities so they could get involved with action sports. From there, I had the opportunity to go to South Africa, where I helped to put shoes on thousands of children's feet so they could attend school.
In 2005 heb ik een non-profitorganisatie opgericht, zodat jongeren met een lichamelijke handicap een actiesport konden gaan beoefenen. Daarna kreeg ik de kans om naar Zuid-Afrika te gaan, waar ik duizenden kinderen aan schoenen hielp, zodat ze naar school konden gaan.
And just this past February, I won two back-to-back World Cup gold medals — (Applause) — which made me the highest ranked adaptive female snowboarder in the world.
En afgelopen februari won ik bij de wereldbekerwedstrijden twee gouden medailles achter elkaar. (Applaus) Daardoor werd ik de hoogst geklasseerde vrouwelijke snowboarder met een beperking ter wereld.
Eleven years ago, when I lost my legs, I had no idea what to expect. But if you ask me today, if I would ever want to change my situation, I would have to say no. Because my legs haven't disabled me, if anything they've enabled me. They've forced me to rely on my imagination and to believe in the possibilities, and that's why I believe that our imaginations can be used as tools for breaking through borders, because in our minds, we can do anything and we can be anything.
Toen ik elf jaar geleden mijn benen verloor, had ik geen idee wat me te wachten stond. Als je me nu vraagt of ik mijn situatie zou willen veranderen, dan zou ik 'nee' zeggen. Mijn benen hebben mij niet gehandicapt gemaakt. Dankzij mijn benen kan ik juist van alles doen. Ze dwingen me om op mijn verbeelding te vertrouwen en in de mogelijkheden te geloven. Ik geloof dat we onze verbeelding als instrument kunnen inzetten om grenzen te doorbreken. Want in onze geest zijn we tot alles in staat en kunnen we zijn wat we willen. Door te geloven in onze dromen
It's believing in those dreams and facing our fears head-on that allows us to live our lives beyond our limits. And although today is about innovation without borders, I have to say that in my life, innovation has only been possible because of my borders. I've learned that borders are where the actual ends, but also where the imagination and the story begins.
en de confrontatie aan te gaan met onze angsten kunnen we een leven leiden dat onze beperkingen overschrijdt. Hoewel het vandaag gaat over vernieuwing zonder grenzen, moet ik zeggen dat in mijn leven vernieuwing alleen mogelijk is geweest dankzij mijn grenzen. Ik heb geleerd dat de grens de plaats is waar de realiteit eindigt, maar waar tegelijk de verbeelding en het verhaal beginnen. De gedachte die ik jullie vandaag wil voorleggen,
So the thought that I would like to challenge you with today is that maybe instead of looking at our challenges and our limitations as something negative or bad, we can begin to look at them as blessings, magnificent gifts that can be used to ignite our imaginations and help us go further than we ever knew we could go. It's not about breaking down borders. It's about pushing off of them and seeing what amazing places they might bring us. Thank you.
is dat we onze uitdagingen en beperkingen niet alleen zien als iets negatiefs of slechts, maar ook als zegeningen, als geschenken die we kunnen inzetten om onze verbeelding te prikkelen, die ons verder brengen dan we ooit voor mogelijk hielden. Het gaat er niet om dat we grenzen afbreken, maar dat we ze gebruiken als springplank zodat we de fantastische kansen kunnen zien die ze voor ons in petto hebben. Bedankt.