Εάν η ζωή σας ήταν ένα βιβλίο και εσείς ήσασταν ο συγγραφέας, πώς θα θέλατε να εξελιχθεί η ιστορία σας; Αυτό είναι το ερώτημα που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Μεγαλώνοντας στην καυτή έρημο του Λας Βέγκας, το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη. Ονειροπολούσα ότι θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, ότι θα ζούσα σ' ένα μέρος όπου θα χιόνιζε, και φανταζόμουν όλες τις ιστορίες που θα είχα να πω. Στην ηλικία των 19, την επόμενη ημέρα της αποφοίτησής μου από το Λύκειο, μετακόμισα σε ένα μέρος όπου χιόνιζε και έγινα μασέζ. Σε αυτή τη δουλειά, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν τα χέρια μου και το τραπέζι του μασάζ δίπλα μου και θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα ελεύθερη, ανεξάρτητη, και ότι είχα τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου. Μέχρι που η ζωή μου πήρε άλλο δρόμο. Μια μέρα, γύρισα σπίτι νωρίς από τη δουλειά, πιστεύοντας ότι είχα κάποια γρίπη και σε λιγότερο από 24 ώρες ήμουν στο νοσοκομείο στη μονάδα τεχνικής υποστήριξης ζωής, με λιγότερο από 2% πιθανότητες να ζήσω. Κάποιες μέρες αργότερα, κι ενώ βρισκόμουν σε κώμα, οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχω από βακτηριακή μηνιγγίτιδα, μια μόλυνση του αίματος η οποία μπορεί να προληφθεί με εμβολιασμό. Μέσα σε διάστημα δυόμισι μηνών έχασα τη σπλήνα μου, τα νεφρά μου, την ακοή στο αριστερό μου αυτί και τα δύο μου πόδια από τα γόνατα και κάτω. Όταν οι γονείς μου με έβγαλαν από το νοσοκομείο με καροτσάκι, ένιωσα πως με είχαν ξανασυναρμολογήσει σαν μια μπαλωμένη κούκλα. Πίστεψα ότι τα χειρότερα είχαν περάσει έως ότου, εβδομάδες αργότερα, είδα τα νέα μου πόδια για πρώτη φορά. Οι γάμπες ήταν χοντρά μεταλλικά κομμάτια που είχαν σωλήνες βιδωμένους πάνω τους για αστραγάλους κι ένα κίτρινο λαστιχένιο πόδι με μια υψωμένη λαστιχένια γραμμή από το δάχτυλο μέχρι τον αστράγαλο για να μοιάζει με φλέβα. Δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά σίγουρα δεν περίμενα αυτό. Με τη μητέρα μου στο πλευρό μου, κλαίγοντας και οι δυο ασταμάτητα, έβαλα αυτά τα χοντροκομένα πόδια και στάθηκα όρθια. Ήταν τόσο επώδυνα και περιοριστικά που το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν, πώς θα ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο πάνω σε αυτά; Πώς θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή γεμάτη περιπέτεια και ιστορίες, όπως πάντα επιθυμούσα; Πώς θα μπορούσα να πάω για σνόουμπορντ και πάλι; Εκείνη την ημέρα επέστρεψα σπίτι, σύρθηκα στο κρεβάτι και η ζωή μου ήταν κάπως έτσι για τους επόμενους μήνες: Παραδομένη, να προσπαθώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα, έχοντας παρατήσει τα τεχνητά μου πόδια δίπλα μου. Είχα καταρρεύσει πλήρως, τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικά. Αλλά γνώριζα ότι για να προχωρήσω προς τα εμπρός, έπρεπε να αφήσω την παλιά Έιμι και να μάθω να αγαπάω την καινούργια Έιμι. Και τότε μου ήρθε η ιδέα ότι δεν χρειαζόταν να έχω το πραγματικό μου ύψος. Θα μπορούσα να είμαι όσο ψηλή επιθυμούσα! (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ή όσο κοντή ήθελα, ανάλογα με ποιον έβγαινα ραντεβού. (Γέλια) Και αν ξαναπήγαινα για σνόουμπορντ, δεν υπήρχε περίπτωση να κρυώσουν τα πόδια μου. (Γέλια) Και το καλύτερο από όλα, σκέφτηκα, μπορώ να ρυθμίσω τα πόδια μου στο μέγεθος όλων των παπουτσιών που υπάρχουν στο εμπόριο. (Γέλια) Και το έκανα! Υπήρχαν λοιπόν και πλεονεκτήματα. Ήταν εκείνη τη στιγμή που έκανα στον εαυτό μου την πιο καθοριστική ερώτηση της ζωής μου: Αν η ζωή μου ήταν βιβλίο και εγώ ήμουν ο συγγραφέας, πώς θα ήθελα να εξελιχθεί η ιστορία; Και ξεκίνησα να ονειροπολώ. Ονειροπολούσα όπως όταν ήμουν κοριτσάκι και με φανταζόμουν να περπατάω με χάρη, να ταξιδεύω και να βοηθάω άλλους ανθρώπους και να κάνω σνόουμπορντ ξανά. Και δεν είδα απλά τον εαυτό μου να κατεβαίνει το βουνό χαράζοντας το χιόνι. Μπορούσα πραγματικά να το νιώσω. Μπορούσα να νιώσω τον αέρα στο πρόσωπό μου και τους χτύπους της καρδιάς μου, σαν να συνέβαινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και τότε ξεκίνησε ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Τέσσερις μήνες αργότερα ήμουν και πάλι πάνω σε ένα σνόουμπορντ, αν και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα περίμενα. Τα γόνατα και οι αστράγαλοί μου δεν λύγιζαν και μια φορά σόκαρα όλους τους σκιέρ που ανέβαιναν στο βουνό όταν έπεσα και τα πόδια μου, ακόμα δεμένα στο σνόουμπορντ, (Γέλια) συνέχισαν να κατεβαίνουν με φόρα το βουνό, ενώ εγώ ήμουν ακόμη στην κορυφή. Ήμουνα πολύ σοκαρισμένη. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη όσο και οι υπόλοιποι και αποθαρρύνθηκα πάρα πολύ, αλλά ήξερα ότι αν μπορούσα να βρω το κατάλληλο ζευγάρι πόδια θα μπορούσα να τα καταφέρω. Τότε ήταν που έμαθα ότι τα όρια και τα εμπόδια που συναντάμε μπορούν να κάνουν μόνο δυο πράγματα: Πρώτον, να μας κόψουν το δρόμο, ή δεύτερον, να μας αναγκάσουν να γίνουμε δημιουργικοί. Έκανα ένα χρόνο έρευνα και δεν μπορούσα να βρω τι πόδια να χρησιμοποιήσω, δεν μπορούσα να βρω κάποιο μέσον που να με βοηθήσει. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω ένα ζευγάρι μόνη μου. Ο κατασκευαστής ποδιών μου κι εγώ ενώσαμε τυχαία κομμάτια και φτιάξαμε ένα ζευγάρι πόδια με τα οποία μπορούσα να κάνω σνόουμπορντ. Όπως βλέπετε, σκουριασμένες βίδες, λάστιχο, ξύλο και γυαλιστερή, ροζ μονωτική ταινία. Και ναι, μπορώ να αλλάζω το βερνίκι των νυχιών μου. Ήταν αυτά τα πόδια και το καλύτερο δώρο γενεθλίων που μπορούσα να πάρω για τα 21 μου χρόνια -ένα καινούργιο νεφρό από τον πατέρα μου– που μου επέτρεψαν να ακολουθήσω ξανά τα όνειρά μου. Ξεκίνησα να κάνω σνόουμπορντ, γύρισα πίσω στη δουλειά και μετά στο σχολείο. Το 2005 έγινα συνιδρυτής μιας μη-κερδοσκοπικής οργάνωσης για έφηβους και νεαρούς ενήλικες με σωματική αναπηρία, έτσι ώστε να μπορούν να ασχοληθούν με αθλήματα δράσης. Από εκεί είχα την ευκαιρία να πάω στη Νότια Αφρική, όπου βοήθησα να φορέσουμε παπούτσια σε χιλιάδες παιδιά, έτσι ώστε να μπορούν να πάνε σχολείο. Και μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, κέρδισα δύο συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Κύπελλο (Χειροκρότημα) τα οποία με έκαναν την υψηλότερη σε κατάταξη γυναίκα σνόουμπορντερ με αναπηρία στον κόσμο. Έντεκα χρόνια πριν, όταν έχασα τα πόδια μου, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Αλλά αν με ρωτήσετε σήμερα, αν θα ήθελα να αλλάξω την κατάστασή μου, θα έλεγα όχι. Επειδή τα πόδια μου δεν με έκαναν ανίκανη, αν μη τι άλλο, με έκαναν πιο ικανή. Με αναγκάσαν να βασιστώ στη φαντασία μου και να πιστέψω στις δυνατότητές μου, γι'αυτό και πιστεύω ότι η φαντασία μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο για να ξεπερνάμε τα διάφορα εμπόδια, γιατί στο μυαλό μας μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε. Μόνο όταν πιστεύουμε στα όνειρά μας και κοιτάμε τους φόβους μας κατάματα, μπορούμε να ζήσουμε τις ζωές μας ξεπερνώντας τα όριά μας. Παρ' όλο που σήμερα η συζήτηση αφορά στην καινοτομία χωρίς όρια, πρέπει να πω ότι στη ζωή μου, η καινοτομία έγινε δυνατή λόγω των ορίων που μου τέθηκαν. Έμαθα ότι τα όρια είναι εκεί που τελειώνει η πραγματικότητα, αλλά κι εκεί που ξεκινάει η φαντασία και η ιστορία μας. Η σκέψη με την οποία θέλω να σας προκαλέσω σήμερα, είναι μήπως αντί να βλέπουμε τις προκλήσεις και τους περιορισμούς σαν κάτι αρνητικό ή κακό, να μπορέσουμε να αρχίσουμε να τα βλέπουμε σαν ευλογίες, σαν υπέροχα δώρα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξάψουν τη φαντασία μας και να μας βοηθήσουν να πάμε μακρύτερα από όσο πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούμε. Δεν έχει να κάνει με το να σπάμε τα όριά μας. Έχει να κάνει με το να τα επεκτείνουμε όσο μπορούμε, βλέποντας σε τι καταπληκτικά μέρη μπορούν να μας πάνε. Ευχαριστώ.
If your life were a book and you were the author, how would you want your story to go? That's the question that changed my life forever. Growing up in the hot Last Vegas desert, all I wanted was to be free. I would daydream about traveling the world, living in a place where it snowed, and I would picture all of the stories that I would go on to tell. At the age of 19, the day after I graduated high school, I moved to a place where it snowed and I became a massage therapist. With this job all I needed were my hands and my massage table by my side and I could go anywhere. For the first time in my life, I felt free, independent and completely in control of my life. That is, until my life took a detour. I went home from work early one day with what I thought was the flu, and less than 24 hours later I was in the hospital on life support with less than a two percent chance of living. It wasn't until days later as I lay in a coma that the doctors diagnosed me with bacterial meningitis, a vaccine-preventable blood infection. Over the course of two and a half months I lost my spleen, my kidneys, the hearing in my left ear and both of my legs below the knee. When my parents wheeled me out of the hospital I felt like I had been pieced back together like a patchwork doll. I thought the worst was over until weeks later when I saw my new legs for the first time. The calves were bulky blocks of metal with pipes bolted together for the ankles and a yellow rubber foot with a raised rubber line from the toe to the ankle to look like a vein. I didn't know what to expect, but I wasn't expecting that. With my mom by my side and tears streaming down our faces, I strapped on these chunky legs and I stood up. They were so painful and so confining that all I could think was, how am I ever going to travel the world in these things? How was I ever going to live the life full of adventure and stories, as I always wanted? And how was I going to snowboard again? That day, I went home, I crawled into bed and this is what my life looked like for the next few months: me passed out, escaping from reality, with my legs resting by my side. I was absolutely physically and emotionally broken. But I knew that in order to move forward, I had to let go of the old Amy and learn to embrace the new Amy. And that is when it dawned on me that I didn't have to be five-foot-five anymore. I could be as tall as I wanted! (Laughter) (Applause) Or as short as I wanted, depending on who I was dating. (Laughter) And if I snowboarded again, my feet aren't going to get cold. (Laughter) And best of all, I thought, I can make my feet the size of all the shoes that are on the sales rack. (Laughter) And I did! So there were benefits here. It was this moment that I asked myself that life-defining question: If my life were a book and I were the author, how would I want the story to go? And I began to daydream. I daydreamed like I did as a little girl and I imagined myself walking gracefully, helping other people through my journey and snowboarding again. And I didn't just see myself carving down a mountain of powder, I could actually feel it. I could feel the wind against my face and the beat of my racing heart as if it were happening in that very moment. And that is when a new chapter in my life began. Four months later I was back up on a snowboard, although things didn't go quite as expected: My knees and my ankles wouldn't bend and at one point I traumatized all the skiers on the chair lift when I fell and my legs, still attached to my snowboard — (Laughter) — went flying down the mountain, and I was on top of the mountain still. I was so shocked, I was just as shocked as everybody else, and I was so discouraged, but I knew that if I could find the right pair of feet that I would be able to do this again. And this is when I learned that our borders and our obstacles can only do two things: one, stop us in our tracks or two, force us to get creative. I did a year of research, still couldn't figure out what kind of legs to use, couldn't find any resources that could help me. So I decided to make a pair myself. My leg maker and I put random parts together and we made a pair of feet that I could snowboard in. As you can see, rusted bolts, rubber, wood and neon pink duct tape. And yes, I can change my toenail polish. It was these legs and the best 21st birthday gift I could ever receive — a new kidney from my dad — that allowed me to follow my dreams again. I started snowboarding, then I went back to work, then I went back to school. Then in 2005 I cofounded a nonprofit organization for youth and young adults with physical disabilities so they could get involved with action sports. From there, I had the opportunity to go to South Africa, where I helped to put shoes on thousands of children's feet so they could attend school. And just this past February, I won two back-to-back World Cup gold medals — (Applause) — which made me the highest ranked adaptive female snowboarder in the world. Eleven years ago, when I lost my legs, I had no idea what to expect. But if you ask me today, if I would ever want to change my situation, I would have to say no. Because my legs haven't disabled me, if anything they've enabled me. They've forced me to rely on my imagination and to believe in the possibilities, and that's why I believe that our imaginations can be used as tools for breaking through borders, because in our minds, we can do anything and we can be anything. It's believing in those dreams and facing our fears head-on that allows us to live our lives beyond our limits. And although today is about innovation without borders, I have to say that in my life, innovation has only been possible because of my borders. I've learned that borders are where the actual ends, but also where the imagination and the story begins. So the thought that I would like to challenge you with today is that maybe instead of looking at our challenges and our limitations as something negative or bad, we can begin to look at them as blessings, magnificent gifts that can be used to ignite our imaginations and help us go further than we ever knew we could go. It's not about breaking down borders. It's about pushing off of them and seeing what amazing places they might bring us. Thank you.