Ονομάζομαι Έιμι Παντνάνι και είμαι συντάκτρια στις νεκρολογίες των New York Times. Όπως με αποκαλούν κάποιοι φίλοι μου, «ο άγγελος του θανάτου».
My name is Amy Padnani, and I'm an editor on the obituaries desk at the "New York Times." Or, as some friends call me, the angel of death.
(Γέλια)
(Laughter)
Κάποιοι θα ρωτήσουν, «Δεν είναι θλιβερό να δουλεύεις εκεί και να σκέφτεσαι συνεχώς τον θάνατο;» Ξέρετε τι τους λέω; Οι νεκρολογίες δεν αφορούν τον θάνατο, αλλά τη ζωή, έχουν ενδιαφέρον και απηχούν στη ζωή μας. Συχνά σχετίζονται με κάτι που δεν ήξερες ποτέ.
In fact, people will ask me, "Isn't it depressing, working on obituaries and thinking about death all the time?" But you know what I tell them? Obits aren't about death, they're about life, they're interesting, they're relatable. Often about something you never knew.
Πρόσφατα, για παράδειγμα, είχαμε τη νεκρολογία για τον εφευρέτη της μαριονέτας.
Recently, for example, we had the obit for the inventor of the sock puppet.
(Γέλια)
(Laughter)
Όλοι ξέρουν τι είναι η μαριονέτα, αλλά έχετε σκεφτεί ποιος τη δημιούργησε, ή πώς ήταν η ζωή τους; Οι νεκρολογίες είναι ένα ξεχωριστό είδος δημοσιογραφίας. Ένα είδος τέχνης, αν θέλετε. Είναι ευκαιρία για έναν συγγραφέα να υφάνει την ιστορία της ζωής κάποιου σε ένα όμορφο διήγημα.
Everyone knows what a sock puppet is, but have you ever thought about who created it, or what their life was like? Obits are a signature form of journalism. An art form, if you will. It's an opportunity for a writer to weave the tale of a person's life into a beautiful narrative.
Από το 1851, οι New York Times έχουν δημοσιεύσει χιλιάδες νεκρολογίες. Για αρχηγούς κρατών, διασημότητες, ακόμα και για αυτόν που επινόησε το όνομα για το ελατήριο «Slinky». Υπάρχει ένα μόνο πρόβλημα. Μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτές καταγράφουν τις ζωές γυναικών και έγχρωμων ανθρώπων. Αυτός είναι ο σκοπός ενός πρότζεκτ που δημιούργησα και ονομάζεται «Overlooked» , που λέει τις ιστορίες παραμελημένων ομάδων ανθρώπων που ποτέ δεν έλαβαν νεκρολογία. Έτσι η εφημερίδα μπορεί να επανεξετάσει την 168 χρόνων ύπαρξή της και να γεμίσει τα κενά για ανθρώπους που παραμελήθηκαν για οιονδήποτε λόγο. Είναι ευκαιρία να αποκαταστήσουμε τα λάθη του παρελθόντος, και να επανεστιάσουμε στο ποιους η κοινωνία θεωρεί σημαντικούς.
Since 1851, the "New York Times" has published thousands of obituaries. For heads of state, famous celebrities, even the person who came up with the name on the Slinky. There's just one problem. Only a small percentage of them chronicle the lives of women and people of color. That's the impetus behind a project I created called "Overlooked," which tells the stories of marginalized groups of people who never got an obit. It's a chance for the newspaper to revisit its 168-year existence and fill in the gaps for people who were, for whatever reason, left out. It's a chance to right the wrongs of the past, and to refocus society's lens on who is considered important.
Μου ήρθε η ιδέα όταν άρχισα να γράφω στη στήλη με τις νεκρολογίες το 2017. Το κίνημα "Black Lives Matter" ήταν σε αναβρασμό και η συζήτηση για την ανισότητα των φύλων επανερχόταν στην επικαιρότητα. Την ίδια στιγμή, αναρωτήθηκα, ως δημοσιογράφος και έγχρωμη γυναίκα, τι θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω την προώθηση της συζήτησης. Άνθρωποι εμφανίζονταν στο προσκήνιο για να πουν ιστορίες αδικιών που είχαν αντιμετωπίσει, και μπορούσα να νιώσω τον πόνο τους. Πρόσεξα ότι κατά καιρούς λαμβάναμε email από αναγνώστες που έλεγαν, «Γιατί δεν έχετε περισσότερες γυναίκες και έγχρωμους στις νεκρολογίες σας;» Αναρωτήθηκα κι εγώ, «Ναι, αλήθεια. Γιατί δεν έχουμε;»
I came up with the idea when I first joined Obituaries in 2017. The Black Lives Matter movement was at a rolling boil, and the conversation on gender inequality had just started bubbling up again. And at the same time, I wondered, as a journalist and as a woman of color, what could I do to help advance this conversation. People were coming out of the shadows to tell stories of injustices that they had faced, and I could feel their pain. So I noticed we would get these emails, sometimes, from readers, saying, "Hey, why don't you have more women and people of color in your obituaries?" And I thought, "Yeah, why don't we?"
Εφόσον ήμουν νέα στην ομάδα, ρώτησα τους συναδέλφους μου, και μου είπαν, «Ξέρεις, οι άνθρωποι που πεθαίνουν τώρα, είναι από μια γενιά που οι γυναίκες και οι έγχρωμοι δεν τους επιτρεπόταν να αλλάξουν τα πράγματα. Ίσως σε μια ή δύο γενιές, θα αρχίσουμε να βλέπουμε κι άλλες γυναίκες και έγχρωμους στις νεκρολογίες μας». Η απάντηση δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική.
Since I was new to the team, I asked my colleagues, and they said, "Well, the people who are dying today are from a generation when women and people of color weren't invited to the table to make a difference. Perhaps in a generation or two, we'll start to see more women and people of color in our obituaries." That answer just wasn't satisfying at all.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήθελα να μάθω: Πού είναι όλες οι νεκρές γυναίκες;
I wanted to know: Where are all the dead women?
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε, ξεκίνησα να σκέφτομαι πώς μαθαίνουμε για τους νεκρούς; Ο πρώτος τρόπος είναι μέσα από υποβολές αναγνωστών. Έτσι, σκέφτηκα, «Μήπως να κοιτάζαμε τον διεθνή τύπο ή να χτενίζαμε τα κοινωνικά δίκτυα;» Ήταν περίπου τότε που... Όλα στροβιλίζονταν στο κεφάλι μου, και βρήκα μια ιστοσελίδα για τη Μέρι Αουτέρμπριτζ. Κατονομάζεται ως εκείνη που έφερε το τένις στην Αμερική το 1874. Μου έκανε εντύπωση που ένα από τα μεγαλύτερα αθλήματα στην Αμερική εισήχθη από μια γυναίκα; Το ξέρει κανένας αυτό; Έλαβε εκείνη νεκρολογία στη New York Times; Θα σας χαλάσω το τέλος - όχι, δεν έλαβε. (Γέλια)
So I started thinking about how we hear about people who have died, right? Number one way is through reader submissions. And so I thought, "Well, what if we were to look at international newspapers or scour social media?" It was around this time when ... Everything was swirling in my mind, and I came across a website about Mary Outerbridge. She was credited with introducing tennis to America in 1874. And I thought, wow, one of the biggest sports in America was introduced by a woman? Does anyone even know that? And did she get a New York Times obituary? Spoiler alert -- she did not.
(Laughter)
Τότε αναρωτήθηκα ποιον άλλο παραλείψαμε. Αυτό με έστειλε σε μια βαθιά βουτιά στο αρχεία. Υπήρχαν κάποιες εκπλήξεις. Η πρωτοποριακή δημοσιογράφος Ίντα Γουέλς-Μπαρνέτ, που ξεκίνησε καμπάνια εναντίον του λιντσαρίσματος. Η εξαιρετική ποιήτρια Σύλβια Πλαθ. Η Άντα Λάβλεϊς, μαθηματικός, που πλέον αναγνωρίζεται ως η πρώτη προγραμματίστρια υπολογιστών.
So then I wondered who else we missed. And it sent me on this deep dive through the archives. There were some surprises. The pioneering journalist Ida B. Wells, who started the campaign against lynching. The brilliant poet Sylvia Plath. Ada Lovelace, a mathematician now recognized as the first computer programmer.
Γύρισα στην ομάδα μου και είπα, «Αν λέγαμε τώρα τις ιστορίες τους;» Μου πήρε καιρό να πάρω έγκριση. Υπήρχε μια ανησυχία ότι, ξέρετε, θα χάλαγε η εικόνα της εφημερίδας, επειδή δεν το έκανε σωστά εξαρχής. Φαινόταν επίσης λίγο περίεργο να ανατρέχουμε στο παρελθόν αντί να καλύπτουμε ειδήσεις από την επικαιρότητα. Αλλά είπα, «Παιδιά, πιστεύω ότι αξίζει». Μόλις η ομάδα μου είδε την αξία του, συμφωνήσαμε όλοι. Έτσι, με τη βοήθεια μιας δεκάδας αρθρογράφων και συντακτών, κυκλοφορήσαμε στις 8 Μαρτίου 2018 τις ιστορίες 15 αξιοθαύμαστων γυναικών.
So I went back to my team and I said, "What if we were to tell their stories now?" It took a while to get buy-in. There was this concern that, you know, the newspaper might look bad because it didn't get it right the first time. It was also a little weird to sort of look back at the past, rather than cover news stories of our day. But I said, "Guys, I really think this is worthwhile." And once my team saw the value in it, they were all in. And so, with the help of a dozen writers and editors, we launched on March 8, 2018, with the stories of 15 remarkable women.
Αν και ήξερα ότι η ομάδα μου είχε κάνει τρομερή δουλειά, δεν περίμενα η αποδοχή να ήταν αντιστοίχως ευρεία. Έλαβα χιλιάδες emails. Ήταν από άτομα που έλεγαν, «Σας ευχαριστώ που δώσατε φωνή σ' αυτές τις γυναίκες». Ήταν από αναγνώστες που έλεγαν, «Πηγαίνοντας στη δουλειά, έκλαιγα ενώ διάβαζα αυτές τις ιστορίες, γιατί ένιωσα ορατή για πρώτη φορά». Ήταν και από συναδέλφους μου που έλεγαν, «Ποτέ δεν πίστευα ότι οι New York Times θα επέτρεπαν σε μια έγχρωμη γυναίκα να καταφέρει κάτι τέτοιο». Επίσης, έλαβα περίπου 4.000 υποβολές αναγνωστών, που πρότειναν άλλους που μπορεί να παραλείψαμε. Κάποιοι από αυτούς είναι οι αγαπημένες μου ιστορίες στο πρότζεκτ.
And while I knew that the work my team was doing was powerful, I didn't expect the response to be equally powerful. I had hundreds of emails. They were from people who said, "Thank you for finally giving these women a voice." They were from readers who said, "I cried on my way to work, reading these stories, because I felt seen for the first time." And they were from colleagues of mine, who said, "I never thought a woman of color would be allowed to achieve something like this at the 'New York Times.'" I also got about 4,000 reader submissions suggesting who else we might have overlooked. And some of those are my favorite stories in the project.
Η πιο αγαπημένη μου είναι η Γκράντμα Γκέιτγουντ.
My all-time favorite is Grandma Gatewood.
(Γέλια)
(Laughter)
Επιβίωσε 30 χρόνια οικογενειακής βίας από τον άντρα της. Μια μέρα τη χτύπησε τόσο δυνατά, που έσπασε μέχρι και μια σκούπα στο κεφάλι της, και εκείνη του πέταξε αλεύρι στο πρόσωπο σε απάντηση. Αλλά όταν πήγε η αστυνομία, συνέλαβαν εκείνη κι όχι αυτόν. Ο δήμαρχος την είδε στη φυλακή και την πήρε σπίτι του, μέχρι να ορθοποδήσει. Μια μέρα, διάβασε ένα άρθρο στο "National Geograhic", για το ότι καμία γυναίκα δεν είχε περπατήσει ολόκληρο το Μονοπάτι των Απαλάχιων Όρεων μόνη της. Είπε, «Ξέρεις τι; Θα το κάνω εγώ». Οι ρεπόρτερ πήραν είδηση για τη γιαγιά που πεζοπορεί στα δάση. Στον τερματισμό τη ρώτησαν, «Πώς επιβιώσατε σε ένα τόσο άγριο μέρος;» Αλλά δεν είχαν ιδέα τι είχε ζήσει πριν από αυτό.
She survived 30 years of domestic violence at the hands of her husband. One day, he beat her so badly, beyond recognition, he even broke a broomstick over her head, and she threw flour in his face in response. But when the police arrived, they arrested her, not him. The mayor saw her in jail and took her into his own home until she could get back on her feet. Then, one day, she read this article in "National Geographic" about how no woman had ever hiked the Appalachian Trail in its entirety alone. And she said, "You know what? I'm going to do it." Reporters caught wind of the old grandma who is hiking through the woods. And at the finish, they asked her, "How did you survive so rough a place?" But they had no idea what she had survived before that.
Έτσι, το "Overlooked" έχει γίνει πολύ επιτυχημένο. Γίνεται σόου στο Netflix τώρα.
So, "Overlooked" has become wildly successful. It's becoming a TV show now, on Netflix.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ανυπομονώ να βγει σε κυκλοφορία. Περίπου 25 εκδότες με προσέγγισαν ενδιαφερόμενοι να κάνουν βιβλίο το "Overlooked". Σαφέστατα όλα δείχνουν πόσο επίκαιρο και σημαντικό είναι αυτό το πρότζεκτ. Μας υπενθυμίζει επίσης με ποιο τρόπο οι εφημερίδες καταγράφουν τι συμβαίνει στον κόσμο καθημερινά, και πρέπει να προσέχουμε να μην παραλείπονται άνθρωποι- κλειδιά. Γι' αυτό, αν και είναι σημαντικό να ανατρέχουμε στο παρελθόν, βασανίζομαι από την επίμονη ερώτηση: «Τι θα γίνει με τις μελλοντικές νεκρολογίες, πώς θα τις διαφοροποιήσω;" Αυτό ήταν το αρχικό μου ερώτημα, σωστά;
I cannot wait to see this thing come to life. Something like 25 different publishers have reached out to me with interest in turning "Overlooked" into a book. All of this clearly shows how timely and necessary this project is. It's also a reminder of how newspapers document what's happening in our world every single day, and we have to make sure not to leave out key people. That's why, even though it's been so meaningful to look back in the past, I'm plagued with the lingering question: "What about the future of obituaries -- how do I diversify those?" That was my original problem, right?
Για να απαντήσω αυτήν την ερώτηση, ήθελα να μαζέψω πληροφορίες. Πήγα βαθιά στο τελευταίο υπόγειο του κτιρίου των New York Times, στα αρχεία. Το λέμε οστεοφυλάκιο. (Γέλια)
So to start answering this question, I wanted to gather some information. I went down to the sub-sub-basement level of the New York Times Building, to the archives. We call it the morgue.
(Laughter)
Ζήτησα βοήθεια από τον αρχειοφύλακά μας. Μου έδειξε ένα βιβλίο που λέγεται Ευρετήριο Νεκρολογιών των New York Times. Το δώσαμε στη Γενεαλογική Εταιρία της Νέας Υόρκης, και μας το ψηφιοποίησαν. Μετά, έγραψαν ένα πρόγραμμα που σκάναρε τους τίτλους άρθρων για «κος», «κα», «δεσποινίς», «κύριος», που διαφοροποιούν το γένος. Αυτό που βρήκαμε είναι ότι από το 1851 μέχρι το 2017, περίπου μόνο το 15-20% των νεκρολογιών μας ήταν για γυναίκες. Κατόπιν, φτιάξαμε με έναν προγραμματιστή κάτι που λέγεται «εργαλείο ανάλυσης της διαφορετικότητας». Είναι πολύ ξερό όνομα, αλλά πάρα πολύ χρήσιμο. Αναλύει το ποσοστό των νεκρολογιών ανά μήνα, ανά γυναίκα και άνδρα. Αν αυτό δεν σας λέει κάτι, δείτε πώς το υπολόγιζα πριν.
And I asked for some guidance from our archivist there. He pointed me to a book called "New York Times Obituaries Index." So we handed it to the New York Genealogical Society, and they digitized it for us. And then a programmer wrote up a program that scanned all those headlines for "Mr.," Mrs.," "Lady," "Sir," all the sort of gender-defining terms. And what we found was that from 1851 to 2017, only about 15 to 20 percent of our obits were on women. So next, I worked with a programmer to build this tool, called the diversity analysis tool. It's a very dry name, but bear with me, it's super helpful. It breaks down the percentage of our obits month to month, women to men. OK, if that doesn't sound like much to you, this is how I used to calculate it before.
(Γέλια)
(Laughter)
Ζήτησα λοιπόν από τον προγραμματιστή να προγραμματίσει μέχρι έναν στόχο το 30%. Από τη χρονιά της κυκλοφορίας του «Overlooked» τον Μάρτιο 2018, μέχρι τον Μάρτιο 2019, ήλπιζα να φτάσουν το 30% οι νεκρολογίες για τις γυναίκες. Ήταν ένας αριθμός που δεν είχαμε φτάσει εδώ και 168 χρόνια, και μπορώ να πω με χαρά ότι καταφέραμε να φτάσουμε το 31%.
So I asked this programmer to program in a goal, and that goal was 30 percent. From the year of "Overlooked's" launch, March of 2018, to March of 2019, I was hoping we could get to 30 percent of our obits on women. It was a number we hadn't achieved in a 168 years, and I'm happy to say we did it -- we got to 31 percent.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είναι τέλειο, αλλά δεν είναι αρκετό. Μετά ελπίζουμε να φτάσουμε στο 35%, και μετά στο 40%, μέχρι την ισότητα. Ελπίζω να συνεργαστώ μ' αυτόν τον προγραμματιστή ξανά για ένα παρόμοιο εργαλείο μέτρησης νεκρολογιών έγχρωμων ανθρώπων. Με το "Overlooked" ήθελα επίσης να συμπεριλάβω έγχρωμους άνδρες. Τελικά κατάφερα να το κάνω με ένα ειδικό ένθετο, για τον Μήνα της Μαύρης Ιστορίας, όπου είπαμε τις ιστορίες δεκάδων μαύρων ανδρών και γυναικών. Ξανά, ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία. Αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους ήταν σκλάβοι, ή ήταν μια γενιά που βγήκαν από τη σκλαβιά. Πολλοί έπρεπε να φτιάξουν ιστορίες για το παρελθόν τους, απλώς για να προχωρήσουν στη ζωή τους. Υπήρχαν κάποια μοτίβα των αγώνων τους που παρουσιάζονταν ξανά και ξανά.
It's awesome, but it's not enough. Next we're hoping to get to 35 percent, and then 40 percent, until we achieve parity. And then I'm hoping to partner with this programmer again, to build a similar tool to measure people of color in our obits. That was something I wanted to do with "Overlooked" too, to include men of color, and I finally got to do it with a special section for Black History Month, where we told the stories of about a dozen black men and women. Again, it was a really powerful experience. Many of these people had been slaves or were a generation removed from slavery. A lot of them had to make up stories about their past just to get ahead in life. And there were these patterns of their struggles that came up again and again.
Η Ελίζαμπεθ Τζένινγκς, για παράδειγμα, πάλεψε για το δικαίωμά της να μπαίνει σε άμαξες μόνο για λευκούς στη Νέα Υόρκη, εκατό χρόνια προτού η Ρόζα Παρκς κάνει ακριβώς το ίδιο με τα λεωφορεία. Ήταν μια υπενθύμιση του πόσο μακριά έχουμε φτάσει, και πόσα ακόμα πρέπει να κάνουμε.
Elizabeth Jennings, for instance, had to fight for her right to ride on segregated street cars in New York City -- a hundred years before Rosa Parks did the exact same thing with buses. It was just a reminder of how far we've come, and how much more we still have left to do.
Το "Overlooked" περιλαμβάνει κι άλλα άτομα του περιθωρίου. Πρόσφατα, είχαμε τη νεκρολογία για τον προγραμματιστή Άλαν Τούρινγκ. Αυτός ο πανέξυπνος άνθρωπος δεν έλαβε ποτέ νεκρολογία, παρόλο που η δουλειά του, στην αποκωδικοποίηση γερμανικών μηνυμάτων στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, βοήθησε στη λήξη του πολέμου. Αντιθέτως, πέθανε ως εγκληματίας για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, και αναγκάστηκε να υποστεί χημικό ευνουχισμό.
"Overlooked" is including other marginalized people as well. Recently, we had the obit for the computer programmer Alan Turing. Believe it or not, this brilliant man never got an obituary, even though his work decoding German messages during World War II helps end the war. Instead, he died a criminal for his sexual orientation, and he was forced to endure chemical castration.
Μεγάλα πράγματα, όπως αυτό το πρότζεκτ, δεν γίνονται εύκολα. Υπήρχαν πολλές διαφωνίες και προστριβές, καθώς δούλευα σκληρά για να πείσω ότι άξιζε να το αρχίσουμε. Υπήρχαν στιγμές που αμφέβαλα πολύ για τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν αν ήμουν τρελή ή ολομόναχη, ή αν θα έπρεπε να τα παρατήσω. Αφού είδα την αντίδραση για το πρότζεκτ, ξέρω ότι δεν είμαι ολομόναχη. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που νιώθουν όπως εγώ.
Great things, like this obits project, do not come easily. There were a lot of fits and starts as I worked hard to convince people it was worth getting it off the ground. There were moments when I faced great self-doubt. I wondered if I was crazy or if I was all alone, and if I should just give up. When I've seen the reaction to this project, I know I'm not at all alone. There's so many people who feel the way I do.
Βεβαίως συμφωνώ ότι λίγοι άνθρωποι σκέφτονται τις νεκρολογίες. Αλλά όταν το κάνεις, καταλαβαίνεις ότι είναι τεκμήριο μιας ανθρώπινης ζωής. Είναι η τελευταία ευκαιρία να μιλήσουμε για την συνεισφορά κάποιου στον κόσμο. Είναι επίσης παράδειγμα του ποιους η κοινωνία θεωρεί σημαντικούς. Σε εκατό χρόνια από τώρα, κάποιος μπορεί να κοιτάξει στο παρελθόν για να δει πώς ήταν η εποχή μας. Είμαι τυχερή, ως δημοσιογράφος, που μπόρεσα να χρησιμοποιήσω αυτήν τη μορφή εξιστόρησης, για να βοηθήσω στην αλλαγή αυτής της αφήγησης. Μπόρεσα επίσης να κάνω ένα καθιερωμένο ίδρυμα να αμφισβητήσει το ίδιο του το κατεστημένο. Σιγά σιγά, ελπίζω να συνεχίσω να κάνω αυτήν τη δουλειά, και να συνεχίσω να επανεστιάζω τον φακό της κοινωνίας, έτσι ώστε κανείς άλλος να μην παραμεληθεί.
And so yeah, not many people think about obituaries. But when you do, you realize they're a testament to a human life. They're the last chance to talk about somebody's contribution on the world. They were also an example of who society deemed important. A hundred years from now, somebody could be looking into the past to see what our time was like. I'm lucky, as a journalist, to have been able to have used this form of storytelling to help shift a narrative. I was also able to get an established institution to question its own status quo. Little by little, I'm hoping I can keep doing this work, and continue refocusing society's lens so that nobody else gets overlooked.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)