Take a look at this work of art. What is it that you see? At first glance, it looks to be a grandfather clock with a sheet thrown over it and a rope tied around the center. But a first look always warrants a second. Look again. What do you see now? If you look more closely, you'll realize that this entire work of art is made from one piece of sculpture. There is no clock, there is no rope, and there is no sheet. It is one piece of bleached Honduras mahogany.
Kijk naar dit kunstwerk. Wat is het dat je ziet? Op het eerste gezicht lijkt het een staande klok met een laken erover gegooid en een touw rond het midden geknoopt. Maar een eerste blik vraagt altijd om een tweede. Kijk nog eens. Wat zie je nu? Als je beter kijkt, zul je beseffen dat dit hele kunstwerk bestaat uit één stuk beeldhouwwerk. Er is geen klok, er is geen touw en er is geen laken. Het is één stuk gebleekt Hondurees mahonie.
Now let me be clear: this exercise was not about looking at sculpture. It's about looking and understanding that looking closely can save a life, change your company and even help you understand why your children behave the way they do. It's a skill that I call visual intelligence, and I use works of art to teach everybody, from everyday people to those for whom looking is the job, like Navy SEALs and homicide detectives and trauma nurses.
Voor de duidelijkheid: deze oefening gaat niet over het kijken naar beeldhouwwerk. Het gaat over kijken en begrijpen dat goed kijken een leven kan redden, je bedrijf kan veranderen en je zelfs kan laten begrijpen waarom je kinderen zich gedragen zoals ze doen. Het is een vaardigheid die ik visuele intelligentie noem. En ik gebruik kunst om iedereen te onderwijzen, van gewone mensen tot mensen voor wie kijken hun werk is, zoals Navy SEALs, rechercheurs en traumaverpleegkundigen.
The fact is that no matter how skilled you might be at looking, you still have so much to learn about seeing. Because we all think we get it in a first glance and a sudden flash, but the real skill is in understanding how to look slowly and how to look more carefully. The talent is in remembering -- in the crush of the daily urgencies that demand our attention -- to step back and look through those lenses to help us see what we've been missing all along.
In feite maakt het niet uit hoe vaardig je bent in kijken, je hebt nog zoveel te leren over zien. Want we denken allemaal dat we alles in een flits kunnen zien, maar de echte vaardigheid is te begrijpen hoe je langzaam moet kijken en hoe je beter moet kijken. Het talent zit in het herinneren. Om in de stortvloed van dingen die dagelijks onze aandacht vragen een stap terug te doen en door die bril te kijken en te zien wat we steeds gemist hebben.
So how can looking at painting and sculpture help? Because art is a powerful tool. It's a powerful tool that engages both sight and insight and reframes our understanding of where we are and what we see.
Hoe kan kijken naar een schilderij of beeldhouwwerk helpen? Omdat kunst is een krachtig hulpmiddel is. Het is een krachtig middel dat zowel zicht als inzicht aanspreekt en ons begrip hervormt van waar we zijn en wat we zien.
Here's an example of a work of art that reminded me that visual intelligence -- it's an ongoing learning process and one that really is never mastered. I came across this quiet, seemingly abstract painting, and I had to step up to it twice, even three times, to understand why it resonated so deeply. Now, I've seen the Washington Monument in person thousands of times, well aware of the change in the color of marble a third of the way up, but I had never really looked at it out of context or truly as a work of art. And here, Georgia O'Keeffe's painting of this architectural icon made me realize that if we put our mind to it, it's possible to see everyday things in a wholly new and eye-opening perspective.
Dit is een voorbeeld van een kunstwerk dat mij eraan herinnerde dat visuele intelligentie een doorlopend leerproces is dat we nooit echt onder de knie krijgen. Ik kwam dit rustige, schijnbaar abstracte schilderij tegen en ik moest er twee keer goed naar kijken, drie keer, om te begrijpen waarom het zo diep resoneerde. Ik heb het Washingtonmonument duizenden keren in het echt gezien en weet dat het marmer van kleur verandert op een derde van de hoogte, maar ik had er nooit echt naar gekeken, buiten de context of als een echt kunstwerk. Dit schilderij van Georgia O'Keeffe van dit architectonische icoon deed mij beseffen dat als we echt willen, het mogelijk is om alledaagse dingen te zien in een geheel nieuw perspectief dat de ogen opent.
Now, there are some skeptics that believe that art just belongs in an art museum. They believe that it has no practical use beyond its aesthetic value. I know who they are in every audience I teach. Their arms are crossed, their legs are crossed, their body language is saying, "What am I going to learn from this lady who talks fast about painting and sculpture?" So how do I make it relevant for them? I ask them to look at this work of art, like this portrait by Kumi Yamashita. And I ask them to step in close, and even closer still, and while they're looking at the work of art, they need to be asking questions about what they see. And if they ask the right questions, like, "What is this work of art? Is it a painting? Is it a sculpture? What is it made of?" ... they will find out that this entire work of art is made of a wooden board, 10,000 nails and one unbroken piece of sewing thread.
Sommige sceptici geloven dat kunst thuishoort in een museum. Ze geloven dat er geen praktisch nut is naast de esthetische waarde. Ik weet wie ze zijn in elk publiek dat ik lesgeef. Hun armen gekruist, benen gekruist, hun lichaamstaal zegt: "Wat ga ik leren van deze vouw die snel praat over schilderijen en beeldhouwwerken?" Dus hoe maak ik het relevant voor hen? Ik vraag ze te kijken naar een kunstwerk, zoals dit portret van Kumi Yamashita. Ik vraag hen dichterbij te komen en nog dichterbij. En terwijl zij naar het kunstwerk kijken, moeten ze vragen stellen over wat ze zien. Als ze de juiste vragen stellen, zoals: "Wat is dit kunstwerk?" "Is het een schilderij? Beeldhouwwerk? "Waarvan is het gemaakt?", zullen ze ontdekken dat dit hele kunstwerk gemaakt is van een houten plank, 10.000 spijkers en een ononderbroken stuk naaigaren.
Now that might be interesting to some of you, but what does it have to do with the work that these people do? And the answer is everything. Because we all interact with people multiple times on a daily basis, and we need to get better at asking questions about what it is that we see.
Dat is interessant voor sommigen, maar wat heeft het te maken met het werk dat deze mensen doen? Het antwoord is: alles. Omdat we allemaal dagelijks met mensen omgaan en beter moeten worden in het stellen van vragen over wat het is dat we zien.
Learning to frame the question in such a way as to elicit the information that we need to do our jobs, is a critical life skill. Like the radiologist who told me that looking at the negative spaces in a painting helped her discern more discreet abnormalities in an MRI. Or the police officer who said that understanding the emotional dynamic between people in a painting helped him to read body language at a domestic violence crime scene, and it enabled him to think twice before drawing and firing his weapon. And even parents can look to see absences of color in paintings to understand that what their children say to them is as important as what they don't say.
Leren de vraag zo in te kaderen dat we de informatie ontlokken die we nodig hebben om ons werk te doen, is een cruciale levensvaardigheid. Zoals de radioloog die mij vertelde dat kijken naar negatieve ruimtes in een schilderij haar hielp meer discrete afwijkingen in een MRI te onderscheiden. Of de politieagent, die zei dat het begrijpen van de emotionele dynamiek tussen mensen in een schilderij hem hielp lichaamstaal te lezen op een plaats delict voor huiselijk geweld wat hem in staat stelde een goede overweging te maken alvorens zijn wapen te trekken en te schieten. Ook ouders kunnen kijken naar de afwezigheid van kleur in schilderijen om te begrijpen dat wat hun kinderen zeggen, net zo belangrijk is als wat ze niet zeggen.
So how do I -- how do I train to be more visually intelligent? It comes down to four As. Every new situation, every new problem -- we practice four As. First, we assess our situation. We ask, "What do we have in front of us?" Then, we analyze it. We say, "What's important? What do I need? What don't I need?" Then, we articulate it in a conversation, in a memo, in a text, in an email. And then, we act: we make a decision. We all do this multiple times a day, but we don't realize what a role seeing and looking plays in all of those actions, and how visual intelligence can really improve everything.
Dus hoe... Hoe train ik om meer visueel intelligent te zijn? Het komt neer op vier A's. Bij elke nieuwe situatie, bij elk nieuw probleem brengen we de vier A's in praktijk. Eerst aanschouwen we de situatie. We vragen: "Wat hebben we voor ons?" Vervolgens analyseren we het. We vragen: "Wat is belangrijk? Wat heb ik nodig en wat niet?" Dan articuleren we het in een gesprek, een memo, een tekst of een e-mail. Vervolgens ondernemen we actie. We nemen een besluit. We doen dit allemaal meerdere keren per dag, maar we realiseren ons niet wat voor rol zien en kijken speelt in al die acties en hoe visuele intelligentie alles kan verbeteren.
So recently, I had a group of counterterrorism officials at a museum in front of this painting. El Greco's painting, "The Purification of the Temple," in which Christ, in the center, in a sweeping and violent gesture, is expelling the sinners from the temple of prayer. The group of counterterrorism officials had five minutes with that painting, and in that short amount of time, they had to assess the situation, analyze the details, articulate what, if anything, they would do if they were in that painting. As you can imagine, observations and insights differed. Who would they talk to? Who would be the best witness? Who was a good potential witness? Who was lurking? Who had the most information? But my favorite comment came from a seasoned cop who looked at the central figure and said, "You see that guy in the pink?" -- referring to Christ -- he said, "I'd collar him, he's causing all the trouble."
Laatst had ik een groep contraterrorisme-ambtenaren in een museum bij dit schilderij. El Greco's 'De zuivering van de tempel', waarin Jezus, in het midden, met een agressieve zwier de zondaars verdrijft uit de tempel van het gebed. De groep ambtenaren kreeg vijf minuten met dit schilderij en in die korte tijd moesten ze de situatie aanschouwen, de details analyseren, articuleren wat ze zouden doen als zij in het schilderij zouden zijn. Zoals je je kunt voorstellen, verschilden de observaties en inzichten. Met wie zouden ze praten? Wie zou de beste getuige zijn? Wie is een mogelijk goede getuige? Wie kijkt stiekem toe? Wie heeft de meeste informatie? Maar mijn favoriete opmerking kwam van een doorgewinterde agent, die naar de centrale figuur keek en zei: "Zie je die gast in het roze?", verwijzend naar Jezus. Hij zei: "Ik zou hem oppakken, hij veroorzaakt de problemen."
(Laughter)
(Gelach)
So looking at art gives us a perfect vehicle to rethink how we solve problems without the aid of technology. Looking at the work of Felix Gonzalez-Torres, you see two clocks in perfect synchronicity. The hour, minute and second hand perfectly aligned. They are installed side by side and they're touching, and they are entitled "'Untitled' (Perfect Lovers)." But closer analysis makes you realize that these are two battery-operated clocks, which in turn makes you understand -- "Hey, wait a minute ... One of those batteries is going to stop before the other. One of those clocks is going to slow down and die before the other and it's going to alter the symmetry of the artwork." Just articulating that thought process includes the necessity of a contingency plan. You need to have contingencies for the unforeseen, the unexpected and the unknown, whenever and however they may happen.
Kijken naar kunst geeft ons een perfecte manier om te evalueren hoe we problemen oplossen zonder de hulp van technologie. Kijkend naar het werk van Felix Gonzalez-Torres, zie je twee gesynchroniseerde klokken. Het uur, de minuut en de seconde perfect gesynchroniseerd. Ze staan naast elkaar geïnstalleerd en raken elkaar, en heten 'Zonder titel (perfecte geliefden)'. Maar nadere analyse laat je realiseren dat deze twee klokken op batterijen werken, waardoor je begrijpt: wacht eens... De ene batterij gaat eerder stoppen dan de andere. Een klok gaat langzamer lopen en zal eerder stoppen dan de andere, en daardoor zal de symmetrie van het kunstwerk veranderen. Alleen al het verwoorden van dat denkproces houdt ook de noodzaak van een noodplan in. Je hebt een plan B nodig voor het onvoorziene, voor het onverwachte en het onbekende, wanneer en hoe zich dat ook voordoet.
Now, using art to increase our visual intelligence involves planning for contingencies, understanding the big picture and the small details and noticing what's not there. So in this painting by Magritte, noticing that there are no tracks under the train, there is no fire in the fireplace and there are no candles in the candlesticks actually more accurately describes the painting than if you were to say, "Well, there's a train coming out of a fireplace, and there are candlesticks on the mantle."
Kunst gebruiken om onze visuele intelligentie te vergroten betekent plannen voor het onvoorziene, het grote geheel begrijpen en de kleine details en zien wat er niet is. In dit schilderij van Magritte, zien dat er geen rails zijn onder de trein en geen vuur in de haard en geen kaarsen in de kandelaars beschrijft het schilderij beter dan als je zou zeggen: "Er komt een trein uit de haard en er zijn kandelaars op de mantel."
It may sound counterintuitive to say what isn't there, but it's really a very valuable tool. When a detective who had learned about visual intelligence in North Carolina was called to the crime scene, it was a boating fatality, and the eyewitness told this detective that the boat had flipped over and the occupant had drowned underneath. Now, instinctively, crime scene investigators look for what is apparent, but this detective did something different. He looked for what wasn't there, which is harder to do. And he raised the question: if the boat had really tipped flipped over -- as the eyewitness said that it did -- how come the papers that were kept at one end of the boat were completely dry? Based on that one small but critical observation, the investigation shifted from accidental death to homicide.
Het klinkt misschien tegennatuurlijk om te zeggen wat er niet is, maar het is een waardevol hulpmiddel. Toen een rechercheur die mijn training gevolgd had in North Carolina naar een plaats delict ging... Het was een bootongeval, en een ooggetuige vertelde de rechercheur dat de boot omgeslagen was en de inzittende eronder verdronken was. Instinctief zoeken rechercheurs naar wat duidelijk is, maar deze rechercheur deed iets anders. Hij keek naar wat er niet was, wat moeilijker is. Hij stelde de vraag: "Als de boot werkelijk omgeslagen was, zoals de ooggetuige zei, hoe kon het dan dat de papieren die in de boot lagen nog volledig droog waren?" Met die kleine maar kritische observatie draaide het onderzoek om van een ongeluk naar moord.
Now, equally important to saying what isn't there is the ability to find visual connections where they may not be apparent. Like Marie Watt's totem pole of blankets. It illustrates that finding hidden connections in everyday objects can resonate so deeply. The artist collected blankets from all different people in her community, and she had the owners of the blankets write, on a tag, the significance of the blanket to the family. Some of the blankets had been used for baby blankets, some of them had been used as picnic blankets, some of them had been used for the dog. We all have blankets in our homes and understand the significance that they play. But similarly, I instruct new doctors: when they walk into a patient's room, before they pick up that medical chart, just look around the room. Are there balloons or cards, or that special blanket on the bed? That tells the doctor there's a connection to the outside world. If that patient has someone in the outside world to assist them and help them, the doctor can implement the best care with that connection in mind. In medicine, people are connected as humans before they're identified as doctor and patient.
Net zo belangrijk als zeggen wat er niet is is het vermogen om visuele connecties te vinden die niet voor de hand liggen. Zoals Marie Watts totempaal van dekens. Het illustreert dat het vinden van verborgen connecties in alledaagse objecten diep kan resoneren. De kunstenares verzamelde dekens van verschillende mensen in haar gemeenschap, en ze liet de eigenaren van de dekens op een label schrijven waarom de deken belangrijk was voor hun familie. Sommige dekens waren gebruikt als babydeken, andere waren picknickdekens, weer andere waren gebruikt voor de hond. Wij allemaal hebben dekens thuis en we weten welke belangrijke rol ze spelen. Op dezelfde manier train ik nieuwe artsen: stel je loopt de kamer van een patiënt binnen, kijk dan even rond in de kamer voordat je het medische dossier pakt. Zijn er ballonnen of kaarten, of die speciale deken op het bed? Dat vertelt de arts dat er verbinding is met de buitenwereld. Als die patiënt iemand heeft in de buitenwereld die kan helpen, dan kan de arts kan de beste zorg bepalen met die verbinding in gedachten. In de zorg zijn mensen verbonden als mens voordat ze geïdentificeerd worden als arts en patiënt.
But this method of enhancing perception -- it need not be disruptive, and it doesn't necessitate an overhaul in looking. Like Jorge Méndez Blake's sculpture of building a brick wall above Kafka's book "El Castillo" shows that more astute observation can be subtle and yet invaluable. You can discern the book, and you can see how it disrupted the symmetry of the bricks directly above it, but by the time you get to the end of the sculpture, you can no longer see the book. But looking at the work of art in its entirety, you see that the impact of the work's disruption on the bricks is nuanced and unmistakable. One thought, one idea, one innovation can alter an approach, change a process and even save lives.
Maar deze methode om de waarneming te verbeteren hoeft niet disruptief te zijn en vereist geen radicaal andere manier van kijken. Zoals Jorge Méndez Blakes sculptuur, waarbij een bakstenen muur gebouwd is over Kafka's boek 'El Castillo' heen, laat zien dat scherpe observatie subtiel en toch van onschatbare waarde kan zijn. Je kunt het boek onderscheiden en je kunt zien hoe het de de symmetrie verstoort van de bakstenen erboven. Maar als je bij het eind van de sculptuur aangekomen bent, kan je het boek niet langer zien. Maar als je naar het kunstwerk in zijn geheel kijkt, zie je dat de impact van de verstoring van het boek op de bakstenen genuanceerd en onmiskenbaar is. Eén gedachte, één idee, één innovatie kan een aanpak veranderen, een proces veranderen en zelfs levens redden.
I've been teaching visual intelligence for over 15 years, and to my great amazement and astonishment -- to my never-ending astonishment and amazement, I have seen that looking at art with a critical eye can help to anchor us in our world of uncharted waters, whether you are a paramilitary trooper, a caregiver, a doctor or a mother. Because let's face it, things go wrong.
Ik geef al meer dan 15 jaar les in visuele intelligentie en tot mijn grote verbazing en verwondering, tot mijn voortdurende verbazing, heb ik gezien dat kijken naar kunst met een kritisch oog kan helpen ons te verankeren in onze wereld van onbekende wateren, of je nu militair bent, zorgverlener, arts of moeder. Want laten we eerlijk zijn, er gaan dingen fout.
(Laughter)
(Gelach)
Things go wrong. And don't misunderstand me, I'd eat that doughnut in a minute.
Dingen gaan fout. Begrijp me niet verkeerd, ik eet die donut zo op.
(Laughter)
(Gelach)
But we need to understand the consequences of what it is that we observe, and we need to convert observable details into actionable knowledge. Like Jennifer Odem's sculpture of tables standing sentinel on the banks of the Mississippi River in New Orleans, guarding against the threat of post-Katrina floodwaters and rising up against adversity, we too have the ability to act affirmatively and affect positive change.
Maar we moeten begrijpen wat de consequenties zijn van dat wat we observeren, en we moeten waarneembare details omzetten in bruikbare kennis. Zoals Jennifer Odems sculptuur van tafels die op wacht staan aan de oever van de Mississippi in New Orleans. Ze waken tegen de dreiging van overstromingen na Katrina en verrijzen tegen tegenspoed, zo hebben wij ook het vermogen om opbouwend te handelen en positieve verandering te bewerkstelligen.
I have been mining the world of art to help people across the professional spectrum to see the extraordinary in the everyday, to articulate what is absent and to be able to inspire creativity and innovation, no matter how small. And most importantly, to forge human connections where they may not be apparent, empowering us all to see our work and the world writ large with a new set of eyes.
Ik heb de wereld van kunst uitgepluisd om mensen uit alle sectoren te helpen het uitzonderlijke te zien in het alledaagse, onder woorden te brengen wat afwezig is en te inspireren tot creativiteit en innovatie, hoe klein ook. En bovenal, om menselijke connecties te smeden waar die niet waarschijnlijk lijken, waardoor we in staat gesteld worden ons werk en de wereld in de overtreffende trap te zien, met een nieuwe blik.
Thank you.
Dank u wel.
(Applause)
(Applaus)