Πριν από δύο μήνες, τα παιδιά μου κι εγώ μαζευτήκαμε γύρω από ένα κινητό τηλέφωνο και είδαμε τη ζωντανή αναμετάδοση των Βραβείων Παιχνιδιών, μία από τις μεγαλύτερες βραδιές της βιομηχανίας βιντεοπαιχνιδιών. Ανακοίνωσαν τους υποψήφιους για το Παιχνίδι για Αντίκτυπο, ένα βραβείο που απονέμεται σε βιντεοπαιχνίδι που προκαλεί σκέψεις με βαθύ θετικό κοινωνικό μήνυμα ή νόημα. Άνοιξαν τον φάκελο και διάβασαν το όνομα του βιντεοπαιχνιδιού μας. Ένα βραβείο ... για αντίκτυπο. Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν αστείο, επειδή πάντα πίστευα ότι αν κέρδιζα ένα τέτοιο βραβείο θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου, αλλά τελικά ίσχυε το αντίθετο.
Two months ago, my kids and I huddled around a cell phone watching the live stream of the Game Awards, one of the video game industry's biggest nights. They announced the nominees for the Game for Impact, an award that's given to a thought-provoking video game with a profound prosocial message or meaning. They opened the envelope and they read the title of our video game. An award ... for impact. It was almost funny, actually, because I always thought that winning an award like that would have this huge impact on my life, but I found that the opposite is true.
Οι μεγάλες νύχτες, τα επιτεύγματα -- ξεθωριάζουν. Αλλά οι δυσκολότερες νύχτες της ζωής μου έχουν παραμείνει μέσα μου, επηρεάζοντας το ποια είμαι και ό,τι κάνω.
The big nights, the accomplishments -- they fade. But the hardest nights of my life have stuck with me, impacting who I am and what I do.
Το 2010, ο τρίτος γιος μου, ο Τζόελ, διαγνώστηκε με έναν σπάνιο και επιθετικό όγκο στον εγκέφαλο. Και πριν τελειώσει εκείνος ο χρόνος, οι γιατροί έκατσαν με τον σύζυγό μου κι εμένα και μας είπαν ότι ο όγκος του είχε επιστρέψει παρά την πιο επιθετική χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία που μπορούσαν να του προσφέρουν. Εκείνη την απαίσια νύχτα, αφού μάθαμε ότι ο Τζόελ είχε ίσως τέσσερις μήνες ζωής, αγκαλιάστηκα με τους δύο μεγαλύτερους γιους μου στο κρεβάτι -ήταν πέντε και τριών τότε- και ποτέ δεν έμαθα πόσα καταλάβαιναν, έτσι άρχισα να τους λέω ένα παραμύθι. Τους είπα γι' αυτόν τον πολύ γενναίο ιππότη που τον έλεγαν Τζόελ, και την περιπέτειά του στη μάχη με έναν απαίσιο δράκο που τον έλεγαν Καρκίνο. Κάθε βράδυ, τους έλεγα περισσότερο από την ιστορία, αλλά ποτέ δεν άφησα την ιστορία να τελειώσει. Σχημάτιζα απλώς ένα πλαίσιο που θα μπορούσαν να καταλάβουν ελπίζοντας ότι οι προσευχές μας θα εισακουστούν και δεν θα χρειαζόμουν ποτέ να τους πω ότι εκείνος ο ιππότης που είχε παλέψει τόσο γενναία, δεν θα πάλευε άλλο και μπορούσε πια να αναπαυθεί, για πάντα.
In 2010, my third son, Joel, was diagnosed with a rare and aggressive brain tumor. And before that year was finished, doctors sat my husband and I down and let us know that his tumor had returned despite the most aggressive chemotherapy and radiation that they could offer him. On that terrible night, after learning that Joel had perhaps four months to live, I cuddled up with my two older sons in bed -- they were five and three at the time -- and I never really knew how much they understood, so I started telling them a bedtime story. I told them about this very brave knight named Joel and his adventure fighting a terrible dragon called cancer. Every night, I told them more of the story, but I never let the story end. I was just building up a context that they could understand and hoping that our prayers would be answered and I would never have to tell them that that knight, who had fought so bravely, was done fighting and could rest now, forever.
Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε ποτέ να τελειώσω αυτό το παραμύθι. Τα παιδιά μου το ξεπέρασαν. Ο Τζόελ ανταποκρίθηκε καλύτερα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς στην παρηγορητική θεραπεία, κι έτσι αντί για μήνες, περάσαμε χρόνια μαθαίνοντας πώς να αγαπάμε το ετοιμοθάνατο παιδί μας με όλη μας την καρδιά. Μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε αυτό το ντροπιαστικό συναίσθημα του να κρατάς έστω και λίγη αγάπη προσπαθώντας να γλιτώσουμε έστω και λίγο πόνο αργότερα. Ξεπεράσαμε την αυτο-συντήρηση επειδή ο Τζόελ άξιζε να αγαπηθεί ακόμη κι αν αυτή η αγάπη θα μας τσάκιζε. Και αυτό το μάθημα έντονης τρωτότητας με έχει αλλάξει... περισσότερο από κάθε βραβείο.
Fortunately, I never did have to finish that bedtime story. My children outgrew it. Joel responded better than anyone expected to palliative treatment, and so instead of months, we spent years learning how to love our dying child with all of our hearts. Learning to recognize that shameful feeling of holding back just a little love to try to spare ourselves just a little pain somewhere further down the road. We pushed past that self-preservation because Joel was worth loving even if that love could crush us. And that lesson of intense vulnerability has changed me ... more than any award ever could.
Αρχίσαμε να ζούμε όπως αν θα ζούσε ο Τζόελ, και αρχίσαμε να δημιουργούμε ένα βιντεοπαιχνίδι με το όνομα «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος». Ήταν η ιστορία του Τζόελ. Ήταν η ιστορία της ελπίδας στη σκιά του θανάτου. Ήταν η ιστορία της πίστης, και της αμφιβολίας, και η συνειδητοποίηση ότι η πάλη με την αμφιβολία είναι μέρος της πίστης - ίσως το μεγαλύτερο μέρος της. Ήταν μια ιστορία που ξεκίνησε σαν ένα θαύμα και τελείωσε σαν ένα μνημόσυνο.
We started living like Joel could live, and we began developing a video game called "That Dragon, Cancer." It was the story of Joel. It was the story of hope in the shadow of death. It was the story of faith and doubt, and the realization that a wrestle with doubt is a part of faith -- maybe the biggest part of it. It was a story that began as a miracle and ended as a memorial.
(Μουσική)
(Music)
(Γελάκι)
(Giggle)
(Παλαμάκια)
(Clapping)
(Μουσική)
(Music)
(Βίντεο) Μπαμπάς: Χοροπηδήματα, σου αρέσει αυτό;
(Video) Dad: Bouncing around, do you like that?
(Γελάκι)
(Giggle)
Μου αρέσει το γελάκι σου.
I love your giggle.
(Μουσική)
(Music)
(Γελάκι)
(Giggle)
[Ένα Ταξίδι Ελπίδας στη Σκιά του Θανάτου]
[A Journey of Hope In the Shadow of Death]
[Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος]
[That Dragon, Cancer]
(Μουσική)
(Music)
Όταν παίζετε «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος», μεταμορφώνεστε σε έναν μάρτυρα της ζωής του Τζόελ, εξερευνώντας ένα συναισθηματικό τοπίο, κάνοντας κλικ για να ανακαλύψετε πιο πολλά από αυτά που νιώσαμε και βιώσαμε ως οικογένεια. Είναι λιγάκι σαν ανάλυση διαδραστικής ποίησης, επειδή κάθε λειτουργία του παιχνιδιού είναι μια μεταφορά, και όσο περισσότερο αναρωτιέται ο παίχτης τι προσπαθούσαμε να εκφράσουμε ως σχεδιαστές και γιατί, τόσο πιο πλούσια γίνεται η εμπειρία.
When you play "That Dragon, Cancer," you're transformed into a witness of Joel's life, exploring an emotional landscape, clicking to discover more of what we as a family felt and experienced. It feels a little bit like analyzing interactive poetry because every game mechanic is a metaphor, and so the more the player asks themselves what we as designers were trying to express and why, the richer the experience becomes.
Πήραμε την τρωτότητα που μας έμαθε ο Τζόελ, και κωδικοποιήσαμε το παιχνίδι με αυτήν. Οι παίχτες αναμένουν από τα βιντεοπαιχνίδια να τους παρουσιάζουν μια αφήγηση με πλοκή έτσι ώστε κάθε επιλογή που κάνουν τους φαίνεται σημαντική και ότι μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Ανατρέψαμε αυτή την αρχή του σχεδιασμού παιχνιδιών, μειώνοντας τις επιλογές του παίκτη, έτσι ώστε ανακαλύπτουν μόνοι τους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ώστε να αλλάξει το αποτέλεσμα για τον Τζόελ. Και νιώθουν αυτή την ανακάλυψη τόσο βαθιά και απεγνωσμένα όσο κι εμείς τις νύχτες που κρατούσαμε τον Τζόελ στα χέρια μας και προσευχόμασταν για ώρες, και απελπισμένοι κρεμόμασταν από την πιθανότητα για ένα θαύμα που δεν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε οι ίδιοι.
We took that vulnerability that Joel taught us, and we encoded the game with it. Players expect their video games to offer them branching narrative so that every decision that they make feels important and can change the outcome of the game. We subverted that principle of game design, collapsing the choices in on the player so that they discover for themselves that there is nothing that they can do that will change the outcome for Joel. And they feel that discovery as deeply and desperately as we felt it on nights when we held Joel in our arms praying for hours, stubbornly holding out hope for a grace that we could not create for ourselves.
Όλοι θα προτιμούσαμε να κερδίσουμε, αλλά όταν ανακαλύπτετε ότι δεν μπορείτε να κερδίσετε, τι θα εκτιμήσετε αντ' αυτού;
We'd all prefer to win, but when you discover that you can't win, what do you value instead?
Ποτέ δεν ήταν ο σκοπός μου να γράψω βιντεοπαιχνίδια, αλλά αυτές οι στιγμές που αλλάζουν πραγματικά τις ζωές μας, συχνά προκαλούνται από τα δεινά που υποφέρουμε - κι όχι σε καλές εποχές. Όταν νομίζαμε ότι ο Τζόελ μπορούσε να ζήσει, άφησα τον σχεδιασμό του παιχνιδιού στον σύζυγό μου. Παρέμβαινα πού και πού με μια-δυο σκηνές και μερικές προτάσεις. Αλλά τη νύχτα αφού πέθανε ο Τζόελ, το πάθος, η δυνατότητα να μοιραστώ τη ζωή του Τζόελ μέσω του βιντεοπαιχνιδιού μας - ήταν κάτι που δεν μπορούσα να αντισταθώ. Άρχισα να γράφω περισσότερο, έκατσα στις συναντήσεις της σχεδιαστικής μας ομάδας, πρόσθεσα περισσότερες ιδέες και βοήθησα να σκηνοθετήσω σκηνές. Και ανακάλυψα ότι όντως η δημιουργία ενός βιντεοπαιχνιδιού λέει μια ιστορία, αλλά με ένα τελείως καινούργιο λεξιλόγιο. Υπάρχουν όλα τα ίδια στοιχεία της φαντασίας και του συμβολισμού, αλλά έχουν συνδυαστεί με τις ενέργειες των παικτών και την ανταπόκριση του συστήματος. Είναι απαιτητική δουλειά. Πρέπει να σκεφτώ έναν τελείως νέο τρόπο να την κάνω, αλλά μου αρέσει. Και δεν θα το ήξερα αυτό χωρίς τον Τζόελ.
I never planned to write video games, but these moments that really change our lives, they often come as the result of our hardship -- and not our glory. When we thought that Joel could live, I left the game designing to my husband. I chimed in here and there with a scene or two and some suggestions. But after the night that Joel died, the passion, the possibility of sharing Joel's life through our video game -- it was something that I couldn't resist. I started writing more, I sat in on our team's design meetings, I added more ideas and I helped direct scenes. And I discovered that creating a video game is telling a story, but with an entirely new vocabulary. All the same elements of imagination and symbolism are there, but they're just partnered with player agency and system responsiveness. It's challenging work. I have to think in a totally new way to do it, but I love it. And I wouldn't have known that without Joel.
Ίσως να έχετε εκπλαγεί λιγάκι από την επιλογή μας να μοιραστούμε μέσα από ένα βιντεοπαιχνίδι την ιστορία μας με τον καρκίνο σε τελικό στάδιο. Ίσως και να σκέφτεστε όπως πολλοί πριν από εσάς: ο καρκίνος δεν είναι παιχνίδι. Πείτε το αυτό σε οποιονδήποτε γονέα με παιδί με καρκίνο που έχει πάρει ένα γάντι εξέτασης και το φούσκωσε σαν μπαλόνι, ή μεταμόρφωσε μια σύριγγα σε διαστημόπλοιο, ή άφησε το παιδί του να καβαλήσει τον στύλο με την ενδοφλέβια στους διαδρόμους του νοσοκομείου σα να ήταν αγωνιστικό αυτοκίνητο. Επειδή όταν έχεις παιδιά, όλα είναι ένα παιχνίδι. Και όταν το μικρό παιδί σας βιώνει κάτι τραυματικό, δουλεύετε ακόμη πιο σκληρά για να σιγουρευτείτε ότι η ζωή τους είναι σαν παιχνίδι επειδή τα παιδιά από τη φύση τους εξερευνούν τον κόσμο τους μέσω του παιχνιδιού. Αν και ο καρκίνος μπορεί να κλέψει πολλά πράγματα από μια οικογένεια, δεν θα έπρεπε να κλέψει το παιχνίδι.
Maybe you're a little surprised by our choice to share our story of terminal cancer through a video game. Perhaps you're even thinking like so many people before you: cancer is not a game. Well, tell that to any pediatric cancer parent that's ever taken an exam glove and blown it up into a balloon, or transformed a syringe into a rocket ship, or let their child ride their IV pole through the hospital halls like it was a race car. Because when you have children, everything is a game. And when your young child experiences something traumatic, you work even harder to make sure that their life feels like a game because children naturally explore their worlds through play. While cancer can steal many things from a family, it shouldn't steal play.
Αν με ακούτε και προσπαθείτε να φανταστείτε αυτή την οικογένεια που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από ένα ετοιμοθάνατο παιδί, και δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά σαν μέρος της εικόνας, τότε είχαμε δίκιο που μοιραστήκαμε την ιστορία μας μαζί σας, επειδή αυτή η περίοδος της ζωής μας ήταν δύσκολη. Απερίγραπτα δύσκολη κάποιες στιγμές, αλλά ήταν και αγνή ελπίδα, βαθιά αγάπη, και χαρά που δεν είχα βιώσει ποτέ πριν. Το βιντεοπαιχνίδι ήταν η προσπάθειά μας να μοιραστούμε αυτόν τον κόσμο με άτομα που δεν τον είχαν βιώσει πριν, επειδή δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε αυτόν τον κόσμο μέχρι που έγινε δικός μας.
If you're listening to me and you're trying to imagine this family that revolves entirely around a dying child, and you can't imagine joy as part of that picture, then we were right to share our story with you, because that season of our life was hard. Unspeakably hard at times, but it was also pure hope, deep love and joy like I have never experienced since. Our video game was our attempt to share that world with people who hadn't experienced it before, because we never could imagine that world until it became ours.
Φτιάξαμε ένα βιντεοπαιχνίδι που είναι δύσκολο να το παίξεις. Δεν θα γίνει ποτέ επιτυχία. Οι άνθρωποι πρέπει να προετοιμαστούν για να επενδύσουν συναισθηματικά σε μια ιστορία που γνωρίζουν ότι θα τους ραγίσει την καρδιά. Αλλά όταν ραγίσουν οι καρδιές μας, επουλώνονται λίγο διαφορετικά. Η ραγισμένη μου καρδιά επουλώνεται με μια νέα και βαθύτερη συμπόνια - μια επιθυμία να κάτσεις με αυτούς που πονάνε, να ακούσεις τις ιστορίες τους και να προσπαθήσεις να τους βοηθήσεις ώστε να καταλάβουν ότι είναι ορατοί.
We made a video game that's hard to play. It will never be a blockbuster. People have to prepare themselves to invest emotionally in a story that they know will break their hearts. But when our hearts break, they heal a little differently. My broken heart has been healing with a new and a deeper compassion -- a desire to sit with people in their pain, to hear their stories and try to help tell them so that they know that they're seen.
Τη νύχτα που «Αυτός ο Δράκος, ο Καρκίνος» κέρδισε το Βραβείο για το Παιχνίδι για Αντίκτυπο, χαρήκαμε, χαμογελάσαμε και μιλήσαμε για τον Τζόελ και τον αντίκτυπο που είχε στη ζωή μας - όλες αυτές τις δύσκολες και ελπιδοφόρες νύχτες που μοιραστήκαμε μαζί του, όταν άλλαξε τις καρδιές μας και μας έμαθε τόσα πολλά για τη ζωή και την αγάπη και την πίστη και τον σκοπό. Αυτό το βραβείο ποτέ δεν θα σημαίνει για μένα ούτε καν όσο μία μόνο φωτογραφία του γιου μου, αλλά αντιπροσωπεύει όλους τους ανθρώπους στους οποίους είχε αντίκτυπο η ζωή του, ανθρώπους που δεν θα γνωρίσω ποτέ. Μερικές φορές μου στέλνουν ηλεκτρονικά μηνύματα. Μου λένε ότι τους λείπει ο Τζόελ, αν και δεν τον γνώρισαν ποτέ. Περιγράφουν τα δάκρυα που έχυσαν για τον δικό μου γιο, και κάνει το βάρος της θλίψης μου λίγο πιο ελαφρύ γνωρίζοντας ότι μοιράζεται με ένα 10-χρονο που βλέπει στο YouTube πώς παίζεται το παιχνίδι, ή με έναν γιατρό που παίζει με ένα έξυπνο κινητό στο αεροπλάνο του, ή έναν καθηγητή που γνωρίζει τον Τζόελ στους πρωτοετείς φοιτητές του φιλοσοφίας.
On the night when "That Dragon, Cancer" won the Game for Impact Award, we cheered, we smiled and we talked about Joel and the impact he had on our life -- on all of those hard and hopeful nights that we shared with him when he changed our hearts and taught us so much more about life and love and faith and purpose. That award will never mean as much to me as even a single photograph of my son, but it does represent all of the people who his life has impacted, people I'll never meet. They write me emails sometimes. They tell me that they miss Joel, even though they never met him. They describe the tears that they've shed for my son, and it makes my burden of grief just a little bit lighter knowing that it's shared with a 10-year-old watching a YouTube playthrough, or a doctor playing on his airplane with a smartphone, or a professor introducing Joel to her first-year philosophy students.
Κάναμε ένα βιντεοπαιχνίδι που είναι δύσκολο να το παίξεις. Αλλά αυτό μου φαίνεται σωστό, επειδή οι δυσκολότερες στιγμές της ζωής μας μας αλλάζουν περισσότερο από οποιονδήποτε στόχο επιτύχουμε. Η τραγωδία έχει αλλάξει την καρδιά μου περισσότερο από οποιοδήποτε όνειρο που μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί.
We made a video game that's hard to play. But that feels just right to me, because the hardest moments of our lives change us more than any goal we could ever accomplish. Tragedy has shifted my heart more than any dream I could ever see come true.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)