So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Jag vill börja med att erbjuda er ett gratis sätt att justera era liv, och allt som krävs av er är att ni ändrar er kroppshållning i två minuter. Men innan jag berättar vad det är vill jag be er att just nu göra en liten koll av kroppen, vad ni gör med kroppen. Hur många gör er själva mindre, kanske hukar du dig eller korsar benen, kanske du lindar fötterna runt varandra, ibland håller vi om våra armar så här... Ibland sträcker vi ut oss. (Skratt) Jag ser er. (Skratt) Jag vill att ni ska lägga märke till vad ni gör just nu. Vi kommer tillbaka till det om några minuter. Och jag hoppas att om ni lär er att justera det här lite grann så kan det ha stor inverkan på hur era liv utvecklar sig.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Vi är fascinerade av kroppsspråk. Och vi är speciellt intresserade av andra människors kroppsspråk. Vi är intresserade av... (Skratt) ett obekvämt samspel eller ett leende, eller en föraktfull blick eller kanske en väldigt underlig blinkning.
Narrator: Here they are arriving at Number 10. This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Eller ibland till och med ett handslag. <i>Här anländer de till nummer 10...</i> <i>Och titta på den här lyckliga polisen som får skaka hand</i> <i>med USA:s president.</i> <i>Och titta, här kommer premiärministern...</i>
<i>Nej.</i> (Skratt)
(Laughter) (Applause)
(Applåder)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Så ett handslag, eller bristen på ett handslag, kan få oss att skvallra i flera veckor. Till och med BBC och New York Times. Så tydligen när vi tänker på ickeverbalt beteende - eller kroppsspråk, men vi samhällsvetare kallar det ickeverbal kommunikation - det är språk, så vi tänker på kommunikation. När vi tänker på kommunikation, tänker vi på samspel. Så vad säger ditt kroppsspråk till mig? Vad säger mitt till dig?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Och det finns starka skäl att tro att det här är ett bra sätt att se på det. Så samhällsvetare har lagt ner mycket tid på att titta på vilka effekter vårt kroppsspråk eller andras kroppsspråk har på bedömningar. Och vi gör svepande bedömningar och drar slutsatser utifrån kroppsspråk. Och dessa bedömningar kan förutse meningsfulla livshändelser, som vem vi anställer och befordrar, vem vi bjuder ut på en dejt. Nalini Ambady, en forskare vid Tufts University visar till exempel att när människor tittar på 30 sekunders ljudlösa filmklipp av verkliga samspel mellan läkare och patienter, förutsäger deras bedömning av läkarens trevlighet ifall läkaren kommer att bli stämd eller inte. Så det har inte så mycket att göra med ifall läkaren är inkompetent, utan om vi tycker om personen och hur den samspelade med andra. Ännu mer dramatiskt; Alex Todorov vid Princeton har visat att bedömningar av politiska kandidaters ansikten på bara en sekund förutsäger 70 procent av resultaten i USA:s senats- och guvernörsval. Och om vi tittar på det digitala, kan känsloikoner som används väl i förhandlingar online leda till att man tjänar mer på den förhandlingen. Om man använder dem dåligt; ingen bra idé.
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Så när vi tänker på icke-verbal kommunikation tänker vi på hur vi dömer andra, hur de dömer oss, och vad konsekvenserna blir. Vi brukar glömma den andra publiken som påverkas av våra icke-verbala signaler och det är vi själva. Vi påverkas också av våra icke-verbala signaler. Våra tankar, våra känslor och vårt fysiska tillstånd.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Så vilka icke-verbala signaler är det jag pratar om? Jag är socialpsykolog. Jag studerar fördomar, och jag undervisar vid en tävlingsinriktad handelshögskola. Så det var oundvikligt att jag skulle intressera mig för maktspel. Jag blev speciellt intresserad av icke-verbala uttryck för makt och dominans.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Vilka uttryck finns det då för makt och dominans? Så här ser de ut. I djurriket handlar de om att expandera. Man gör sig själv stor, man sträcker ut sig, man tar upp plats och öppnar upp sin hållning. Det handlar om ett öppet kroppsspråk. Det gäller för hela djurriket, och inte bara för apor. Och människor gör samma sak. (Skratt) De gör detta både när de har konstant makt och när de känner sig mäktiga i ögonblicket. Den här är speciellt intressant, för den visar verkligen hur universella och gamla de här uttrycken för styrka är. Det här uttrycket, känt som stolthet, har studerats av Jessica Tracy. Hon visar att både människor som fötts seende och människor som föddes blinda gör så här när de vinner vid en idrottstävling. Så när de korsar mållinjen och har vunnit spelar det ingen roll om de sett någon göra det. De gör så här. Armarna går upp i ett V, hakan är lite upplyft.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Vad gör vi när vi känner oss maktlösa? Vi gör den exakta motsatsen. Vi stänger in oss, vi rullar ihop oss. Vi gör oss själva mindre. Vi vill inte stöta ihop med personen bredvid oss. Även här gör djur och människor samma sak. Så här ser det ut när man för samman hög och låg status. Vad vi brukar göra när det gäller status är att vi kompletterar den andra personens icke-verbala beteende. Så om någon beter sig dominerande mot oss brukar vi göra oss själva mindre. Vi speglar dem inte, vi gör motsatsen till vad de gör.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Jag ser det här beteendet i klassrummet. Och vad märker jag? Jo, jag märker att MBA-elever uttrycker verkligen hela spektrat av dominerande icke-verbala signaler. Vi har personer som är karikatyrer av alfahannar. De kommer in i rummet, de ställer sig direkt i mitten av rummet, innan lektionen ens börjar, de vill verkligen ta upp plats. När de sitter ner breder de ut sig, de sträcker upp handen så här. Det finns andra som nästan faller ihop när de kommer in, man ser det. Man ser det på deras ansikten och kroppar. De sitter i sina stolar och gör sig så små det går och de gör så här när de räcker upp handen.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Jag märkte några saker kring det här. Ni kommer inte att bli förvånade men det verkar vara relaterat till kön. Kvinnor är mycket mer benägna att göra så här än män. Kvinnor känner sig konstant mindre kraftfulla än män. Så det är inte förvånande. Men den andra saken jag lade märke till
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
är att det verkar vara relaterat till hur mycket eleverna deltog i lektionen, och hur väl det gjorde det. Och det här är väldigt viktigt i ett klassrum på MBA-utbildningen, för deltagandet står för halva betyget.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Handelshögskolor har kämpat med en betygsklyfta mellan könen. De män och kvinnor som kommer in är lika kvalificerade. Och sen får man de här betygsskillnaderna. Det verkar delvis bero på hur mycket man deltar. Så jag började undra... Vi har människor som kommer in på det här sättet... och de deltar. Om vi kunde få människor att fejka det här beteendet, skulle det leda till att de deltog mer?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Så jag och min närmaste medarbetare Dana Carney från Berkely ville verkligen veta om det går att låtsas tills man lyckas. Kan man göra det här ett litet tag, och faktiskt uppleva att ens beteende ändras så att man verkar mer kraftfull? Vi vet att våra icke-verbala beteenden styr hur andra människor tänker och känner för oss. Det finns starka bevis. Men vår viktigaste fråga var: Styr våra icke-verbala signaler hur vi tänker och känner för oss själva?
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Det finns vissa bevis för att de gör det. Vi ler till exempel när vi är glada. Men också när vi tvingas le genom att hålla en penna mellan tänderna så här, blir vi gladare. Så det går åt båda hållen. När det gäller makt går det också åt båda håll. När man känner sig mäktig är det mer troligt att man gör så här, men det är också möjligt att när man låtsas vara kraftfull är det större chans att man också känner sig kraftfull.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Så den andra frågan var egentligen: Vi vet att våra tankar kan förändra våra kroppar, men är det också sant att våra kroppar kan förändra våra psyken? Och när jag säger psyken i det här sammanhanget vad menar jag egentligen då? Jag pratar om tankar och känslor och de fysiologiska faktorer som skapar våra tankar och känslor, och i mitt fall är det hormoner. Jag undersöker hormoner. Hur ser psyket ut hos någon som är kraftfull jämfört med någon som är kraftlös? Kraftfulla människor brukar - inte oväntat - vara mer bestämda, ha bättre självförtroende och vara mer optimistiska. De känner att de kommer att vinna även i slumpmässiga spel. De brukar också kunna tänka mer abstrakt. Det finns många skillnader. De tar också fler risker. Det finns många skillnader mellan kraftfulla och kraftlösa människor. Det finns också fysiologiska skillnader för två viktiga hormoner: testosteron, som är dominanshormonet, och kortisol, som är stresshormonet.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Vi har sett att... kraftfulla alfahannar i apflockar har hög testosteronnivå och lågt kortisol. Och kraftfulla och effektiva ledare har också högt testosteron och låg kortisolnivå. Vad betyder det? När man tänker på makt, brukar folk bara tänka på testosteron, för det handlar om dominans. Men makt handlar också om hur man hanterar stress. Vill du ha en ledare som är dominant, hög på testosteron, men stresskänslig? Förmodligen inte, va? Man vill ha en person som är kraftfull och bestämt och dominant men inte speciellt stresskänslig, en person som är avslappnad.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Vi vet från hierarkier hos primater att om en individ behöver ta över en alfaroll ganska snabbt, så har den individens testosteronnivåer gått upp dramatiskt och kortisolet har gått ner inom ett par dar. Så vi har bevis för att kroppen kan forma vårt psyke, iallafall ansiktets rörelser, och även att rollbyten kan forma psyket. Så vad händer om du gör en väldigt liten rollbyte, en pytteliten beteendeförändring? Om man säger: "I två minuter vill jag att du ska stå så här, och det kommer få dig att känna dig mer kraftfull."
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Det här är vad vi gjorde. Vi bestämde oss för att ta in människor i labbet och driva ett experiment, och de här människorna fick under två minuter antingen göra poser med hög status eller poser med låg status och jag tänker visa er fem av poserna, även om de bara behövde göra två var. Här är en... några till... Den här kallas superkvinnan av medierna. Här är några till... Man kan stå eller sitta, Och här är de poserna med låg status, man hukar sig och gör sig själv mindre. Den här utstrålar väldigt låg status. När man rör vid sin hals
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
skyddar man verkligen sig själv. Så här går det till. De kommer in, de spottar i en liten behållare, sedan säger vi "Du behöver göra det här eller här i två minuter." De ser inga bilder på poserna, för att inte bli påminda om begreppet makt. Vi vill att de ska känna makt. Så de gör det här i två minuter. Sedan frågar vi dem, "Hur kraftfull känner du dig?" Och sedan ger vi dem en möjlighet att spela, och sedan tar vi ett nytt salivprov. Det är allt. Det är hela experimentet.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Och det här vad vi fick veta om risktolerans, vilket är spelandet. Vad vi fick reda på var att av de som har gjort högstatusposerna kommer 86 procent att spela. När man är i gruppen som gjort lågstatusposer är det bara 60 procent, och det är en ganska redig skillnad.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Detta fick vi veta om testosteron. Från sitt normaltillstånd när de kom in, fick människor som visat hög status en 20-procentig ökning, och de som visat låg status fick en 10-procentig minskning. På två minuter fick vi alltså de här förändringarna. Så här gick det med kortisolen. Människorna som visat hög status fick en 25-procentig sänkning och de som visat låg status fick ungefär 15 procents ökning. Så två minuter leder till de här hormonella förändringarna som gör att din hjärna antingen blir bestämd, självsäker och bekväm, eller väldigt stresskänslig, och mentalt ganska avstängd. Vi har alla haft den känslan, eller hur? Så det verkar som om våra icke-verbala beteenden verkligen styr hur vi tänker och känner om oss själva, så det är inte bara andra, utan också vi själva.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Dessutom ändrar kroppen vårt psyke. Men nästa fråga är förstås: Kan en kraftfull pose som hålls ett par minuter verkligen förändra livet på ett meningsfullt sätt? Det här är ju i labbet, en liten uppgift som bara pågår i ett par minuter. Var kan man faktiskt tillämpa det här? Det tyckte vi förstås var viktigt. Vi tänkte att vad som faktiskt spelar roll där man vill använda detta som hotfulla sociala situationer, där man blir utvärderad antingen av sina vänner, som för tonåringar i skolmatsalen. Det kan också för vissa människor vara att prata på ett klassmöte. Det kan handla om ett säljmöte eller att hålla ett sånt här tal eller att gå på en jobbintervju. Vi bestämde att den som de flesta kunde relatera till för flest hade gått igenom den var jobbintervjun.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Vi publicerade de här resultaten, och media kastade sig över dem, och de skrev: "Så här ska du göra när du går på jobbintervju." (Skratt)
(Laughter)
Vi blev förstås förskräckta, och sa
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
Åh nej, gode gud, det var inte alls så vi menade. Av flera anledningar, nej, nej, nej, gör inte så. Det här handlar inte om att prata med andra människor. Du pratar med dig själv. Vad brukar du göra innan du går på en jobbintervju? Det här: Eller hur? Du sitter ner. Du tittar på din iPhone eller Android. Försöker att inte utelämna någon. Du tittar på dina anteckningar, du hukar dig och gör dig liten, när du kanske egentligen borde göra så här, till exempel i badrummet. Gör det. Ta dig två minuter. Det ville vi testa. Vi tog in folk i labbet, och de gjorde antingen låg- eller högstatusposer igen, sen fick de gå igenom en väldigt stressande jobbintervju. Den var fem minuter lång. De spelades in. De bedömdes också, och de som bedömde var tränade att inte ge någon icke-verbal återkoppling, så de såg ut så här. Tänk dig att det här är personen som intervjuar dig. Så i fem minuter; ingenting, och det är värre än att bli häcklad. Människor hatar det. Det är vad Marianne LaFrance kallar "Att stå i social kvicksand". Det får verkligen kortisolet att rusa. Vi lät dem gå igenom jobbintervjun för vi ville verkligen se vad som skulle hända. Sen lät vi fyra avkodare titta på de här filmerna. De kände inte till hypotesen. De kände inte till gruppindelningen. De hade ingen aning om vem som hade gjort vilka poser. Och de tittade på filmerna och sa: ”Åh, jag vill anställa de här” - alla högstatuspersonerna - ”Vi vill inte anställa de här andra. Vi tycker också mycket bättre om de här första människorna överlag.” Men vad är det som påverkar det? Det handlar inte om vad de säger. Det handlar om närvaron som de har när de pratar. Vi utvärderade dem på många olika variabler som är relaterade till kompetens, som hur välstrukturerat deras språk var. Hur bra var det? Vilka kvalifikationer hade de? Ingen effekt på de sakerna. Det här är vad som påverkades: Sådana här saker. Människor tar med sig sina sanna jag. De tar med sig själva. De tar med sina tankar, men som sig själva. De har inget som skymmer vad de är. Det är det här som skapar effekten.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
När jag berättar för folk om det här, att vår kropp kan påverka psyket och att psyket ändrar beteendet, och att beteendet kan ändra de resultat vi får, så säger de: "Jag tror inte... det känns som fusk". Jag sa: "Låtsas tills det fungerar." De sa "Men det känns inte som jag." "Jag vill inte klara det, men känna mig som en bedragare efteråt." "Jag vill inte känna mig som en bedragare." "Jag vill inte komma dit och sedan känna att jag inte hör hemma här." Det slog an något hos mig. Jag vill berätta en liten historia om att vara en bedragare och att känna att jag inte borde vara här.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
När jag var 19 var jag med om en riktigt svår bilolycka, jag kastades ur bilen, rullade runt flera gånger, jag kastades ut ur bilen, och jag vaknade upp på en vårdsavdelning för skallskador. Jag hade blivit utskriven från college och jag fick veta att mitt IQ-värde hade sjunkit med två standardmått vilket var väldigt traumatiskt. Jag kände till min IQ för jag hade identifierat mig som smart, och jag kallades begåvad som barn. Jag var tagen ur college, och jag försökte flera gånger börja igen. De sa, "Du kommer inte att gå ut college." "Du bara... Det finns andra saker för dig att göra, men det kommer inte att funka för dig."
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Så jag kämpade verkligen med det här och jag måste säga att att bli fråntagen sin identitet, sin grundläggande identitet, och för mig var det att vara smart, att bli fråntagen det, det finns inget som får en att känna sig mer maktlös än det. Jag jag kände mig helt maktlös, och jag kämpade, och kämpade och hade tur, och kämpade, har tur och kämpade. Till slut kunde jag ta min examen från college.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Det tog mig fyra år längre än mina klasskamrater. Och jag övertygade en person, min änglalika handledare, Susan Fiske, att ta sig an mig. Så jag hamnade på Princeton, Och jag tänkte: Jag ska inte vara här. Jag är en bedragare. Och natten innan mitt förstaårstal - det första talet på Princeton är ett tal på 20 minuter inför 20 personer, det är allt. Jag var så rädd att folk skulle komma på mig nästa dag att jag ringde henne och sa: "Jag slutar." Hon sa: "Du ska inte sluta. För jag chansade på dig, och du ska stanna. Du ska stanna, och du ska göra så här. Du ska låtsas. Du ska hålla varje tal som du någonsin blir tillfrågad att göra. Du ska bara göra det om och om igen även om du är skräckslagen och stel av skräck och får en utanför-kroppen-upplevelse, tills du kommer till stunden när du säger: "Gode gud jag gör det!" Jag har faktiskt blivit det här, jag gör det. Så jag gjorde det: Fem år på forskarutbildningen, några år på Northwestern, jag flyttade till Harvard, jag var på Harvard och jag tänker inte riktigt på det längre, men ett långt tag hade jag tänkt: "Jag hör inte hemma här, jag hör inte hemma här."
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
Vid slutet av mitt första år på Harvard var det en elev som inte hade pratat i klassen på hela terminen och jag hade sagt, "Du måste delta, annars kommer du att bli underkänd." Hon kom in på min kontor, jag kände henne inte alls. Och hon kom in, helt besegrad, och hon sa: "Jag hör inte hemma här". Och det var mitt stora ögonblick. Det var två saker som hände: En var att jag insåg "Oj, jag känner inte så längre! (Skrattar) Jag känner inte så, men hon gör det, och jag förstår hennes känslor." Och den andra var: "Hon hör hemma här!" Hon kan låtsas, och kan bli det.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
Så jag sa: "Jo, det ska du visst. Du hör hemma här. Och imorgon ska du låtsas, du ska göra dig själv kraftfull,
(Applause)
(Applåder) (Applåder)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
(Applåder) Och du kommer att gå in i klassrummet och du kommer göra den bästa opponeringen någonsin. Hon gjorde verkligen den bästa opponeringen någonsin. Folk vände sig om och sa: "Jag hade inte ens märkt att hon satt där!"
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Hon kom tillbaka till mig flera månader senare och jag insåg att hon inte bara hade låtsas tills hon lyckades, hon hade faktiskt låtsas tills hon blev det. Så hon hade förändrats. Så jag vill säga till er: Låtsas inte tills ni klarar det, låtsas tills ni blir det. Gör det så ofta att du blir det och har det inom dig.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Det sista jag vill lämna er med är detta: Små finjusteringar kan leda till stora förändringar. Det handlar om två minuter. Två minuter, två minuter, två minuter. Innan du går in i nästa stressande bedömningssituation, försök att i två minuter göra det här i hissen i ett toalettbås, vid ditt skrivbord bakom stängda dörrar, det är vad du ska göra, ställ in din hjärna på att hantera situationen på bästa möjliga sätt. Få upp testosteronet, få ner kortisolet, lämna inte situtionen med känslan "Åh, jag visade dem inte vem jag är." Gå ut med känslan av att jag verkligen berättade vem jag är, och har visat vem jag är.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Jag vill först be er om att prova kraftfulla kroppsställningar. Och jag vill också be er att dela med er av den här kunskapen, för det här är enkelt, det finns ingen egotripp i det här. Ge bort det! Dela det med människor, för de som behöver det mest är de som inte har några resurser, utan tillgång till teknologi och ingen status eller kraft, ge bort det till dem. De kan göra det när de är själva. De behöver sin kropp och två minuter av ensamtid. Då kan de på ett markant sätt påverka hur deras framtida liv kommer att bli.
Thank you.
Tack. (Applåder)
(Applause)