So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Chcela by som začať tým, že vám ponúknem netechnickú radu do života a jediné, čo musíte urobiť je, že na dve minúty zmeníte svoj postoj. No predtým, ako vám to prezradím, chcem vás požiadať, aby ste skontrolovali svoje telo a to, čo s ním robíte. Koľkí z vás sa akoby zmenšujete? Možno sa hrbíte, prekrižujete nohy, možno sa držíte okolo kolien. Niekedy si takto držíme ruky. Niekedy sa takto rozpíname. (Smiech) Vidím vás. (Smiech) Takže chcem, aby ste teraz venovali pozornosť tomu, čo robíte. Za pár minút sa k tomu vrátime a verím, že ak na tom trochu popracujete, môže to významne ovplyvniť váš život.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Sme fascinovaní rečou tela a obzvlášť nás zaujíma reč tela iných. Viete, zaujíma nás, také, viete - (Smiech) - rozpačitá interakcia, alebo úsmev, pohŕdavý pohľad, alebo možno veľmi divné žmurknutie,
Narrator: Here they are arriving at Number 10.
alebo hoci aj niečo také ako podanie ruky.
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Komentátor: Práve sa blížia k Domu číslo 10 a pozrite sa, tento šťastlivý policajt si podal ruku s prezidentom Spojených štátov. A teraz prichádza
(Laughter) (Applause)
britský premiér - A nič. (Smiech) (Potlesk) (Smiech) (Potlesk)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Amy Cuddy: Takže podanie ruky alebo nepodanie ruky môže byť predmetom rozhovorov na celé týždne. Dokonca aj pre BBC a The New York Times. Takže prirodzene, keď myslíme na neverbálne správanie, alebo reč tela - ale ako sociológovia hovoríme neverbálne - je to reč, takže máme na mysli komunikáciu. Ak máme na mysli komunikáciu, myslíme na interakcie. Takže čo vaše telo hovorí mne? Čo hovorí to moje vám?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Je veľa dôvodov, prečo veriť, že toto je správny spôsob, ako sa na to pozerať. Sociológovia strávili mnoho času tým, že sledovali účinky našej reči tela, alebo reči tela iných ľudí, na názory. A na základe reči tela si utvárame veľa názorov a záverov. Tieto úsudky môžu predpovedať skutočne zmysluplné životné výsledky, ako koho zamestnáme alebo povýšime, koho zavoláme na rande. Napríklad, Nalini Ambady, výskumníčka z Univerzity Tufts objasňuje, že keď ľudia sledujú bez zvuku 30-sekundové klipy skutočných interakcií medzi lekárom a pacientom, ich názory na sympatickosť lekára predpovedajú, či ten lekár bude alebo nebude zažalovaný. Takže nezáleží tak veľmi na tom, či bol ten lekár nespôsobilý, ale skôr na tom, či sa nám ta osoba páči a na tom, aká bola ich interakcia. Ak budeme ešte dramatickejší, Alex Todorov z Princetonu nám ukázal, že názory na tváre politických kandidátov, vytvorené po jednej sekunde, predpovedajú 70 % výsledkov volieb do amerického senátu a volieb guvernérov, a poďme aj k číslam, dobre použité emotikony v online jednaniach môžu viesť k tomu, že rozhovor má pre vás väčšiu hodnotu. Ak ich použijete nesprávne, je to horšie.
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Takže keď hovoríme o neverbálnych prejavoch, máme na mysli to, ako posudzujeme ostatných, ako oni posudzujú nás a aké to má následky. Avšak zabúdame na tých druhých, ktorí sú ovplyvnení naším neverbálnym prejavom, a tými sme my sami. My sme naším neverbálnym prejavom tiež ovplyvnení, naše myšlienky, pocity, aj naša fyziológia.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
O akých neverbálnych prejavoch hovorím? Som sociologička. Študujem predsudky a učím na obchodnej škole so súťaživou atmosférou, takže sa nedalo vyhnúť tomu, aby som sa začala zaujímať o dynamiku moci. Začala som sa zaujímať obzvlášť o neverbálne prejavy moci a dominancie.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Aké sú neverbálne prejavy moci a dominancie? Nuž, toto sú oni. V ríši zvierat je to o rozpínaní sa. Spravíte sa veľkým, natiahnete sa, zaberiete priestor, v podstate sa otvárate. Je to o otváraní. A toto platí v celej ríši zvierat. Netýka sa to len primátov. Ľudia robia to isté. (Smiech) Robia to aj keď majú moc dlhodobo, aj keď sa cítia mocne práve v nejakej chvíli. Toto je obzvlášť zaujímavé, pretože nám to ukazuje, aké univerzálne a staré sú tieto prejavy moci. Tento prejav, ktorý je známy ako pýcha, študovala Jessica Tracy. Ukazuje nám, že ľudia, ktorí sa narodili so zrakom aj ľudia, ktorí sú od narodenia slepí, robia toto, keď vyhrajú vo fyzickej súťaži. Takže keď prekročia cieľovú čiaru a sú víťazmi, nezáleží na tom, či to niekedy videli urobiť niekoho iného. Proste to urobia. Ramená hore do V, hrudník je mierne nadvihnutý.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Čo robíme, keď sa cítime bezmocní? Robíme pravý opak. Uzavrieme sa. Schúlime sa. Zmenšujeme sa. Nechceme naraziť do osoby vedľa nás. Takže znova, aj zvieratá, aj ľudia robia to isté. A toto sa stane, keď spojíte veľkú a malú moc. Zvykneme robiť to, že dopĺňame neverbálne prejavy druhých. Takže keď je niekto pri nás veľmi mocný, zvykneme sa pri ňom zmenšiť. Nerobíme to isté, čo oni. Robíme opak.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Ja pozorujem toto správanie v triede, a čo som si všimla? Všimla som si, že študenti MBA preukazujú celú škálu neverbálnych prejavov moci. Máte tam ľudí, ktorí sú ako karikatúry alfa samcov, vojdú do triedy, prídu rovno doprostred miestnosti predtým než hodina vôbec začne, akoby chceli obsadiť celý priestor. Keď sa usadia, tak sa akoby rozšíria. Ruky dvíhajú takto. Potom máte iných ľudí, ktorí sa prakticky rúcajú, keď vojdú. Vidíte to hneď, ako vojdú. Vidíte to na ich tvárach a ich telách a na stoličkách sedia tak, že sú celkom maličkí, a ruku dvíhajú takto.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Na tomto som si všimla niekoľko vecí. Po prvé, nebudete prekvapení. Zdá sa, že to súvisí s pohlavím. Je omnoho pravdepodobnejšie, že takéto niečo robia ženy, nie muži. Ženy sa dlhodobo cítia menej mocné než muži, takže to nie je prekvapujúce. Ale ďalšia vec, ktorú som si všimla je, že
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
to asi súvisí aj s mierou, do akej sa študenti zapájajú a ako dobre im to ide. Toto je v triede MBA veľmi dôležité, pretože aktivita na hodinách tvorí polovicu známky.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Obchodné školy zápasia s touto priepasťou medzi známkami oboch pohlaví. Prídu vám tam rovnako kvalifikované ženy a muži a potom majú takéto rozdiely v známkach, a zdá sa, že to čiastočne súvisí s aktivitou. Takže som sa nad tým začala zamýšľať. Máte tú takýchto ľudí a oni sa zapájajú. Je možné prinútiť ľudí k tomu, aby to predstierali a viedlo by ich to k väčšiemu zapájaniu sa?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Moja hlavná spolupracovníčka, Dana Carney z Barkeley a ja, sme veľmi chceli zistiť, či je možné predstierať to, až kým to nedokážete. Či to môžete takto chvíľu robiť a zaznamenať skutočné zmeny v chovaní, vďaka ktorým pôsobíte mocnejšie. Takže vieme, že naše neverbálne prejavy ovplyvňujú to, ako o nás ostatní ľudia premýšľajú a cítia. Existuje veľa dôkazov. Našou otázkou ale bolo, či naše neverbálne prejavy ovplyvňujú to, ako my premýšľame o sebe a aký máme zo seba pocit.
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Existujú na to nejaké dôkazy. Napríklad, usmievame sa, keď sme šťastní, ale taktiež, ak sa nútime do úsmevu tým, že držíme pero takto medzi zubami, spôsobí to, že sa cítime šťastnejší. Takže je to obojsmerné. Aj s mocou je to obojsmerné. Keď sa cítite mocní, je pravdepodobnejšie, že urobíte toto, ale taktiež je možné, že keď predstierate, že ste mocní, je pravdepodobnejšie, že sa budete skutočne cítiť mocnejší.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Druhou otázkou bolo, - vieme, že naše mysle menia naše telá - ale platí aj, že naše telá menia naše mysle? A keď hovorím mysle v prípade moci, o čom vlastne hovorím? Hovorím o myšlienkach a pocitoch a takých fyziologických veciach, ktoré vytvárajú naše myšlienky a pocity, a v mojom prípade to sú hormóny. Pozerám sa na hormóny. Ako vyzerajú mysle mocných oproti mysliam bezmocných? Ľudia s mocou zvyknú byť, nie prekvapivo, asertívnejší a istejší, optimistickejší. Majú pocit, že vyhrajú aj v hazardných hrách. Taktiež zvyknú byť schopní myslieť abstraktnejšie. Takže tu existuje veľa rozdielov. Viac riskujú. Medzi mocnými a bezmocnými ľuďmi existuje veľa rozdielov. Fyziologicky sú rozdiely medzi dvoma kľúčovými hormónmi: testosterónom, čo je hormón dominancie, a kortizolom, čo je stresový hormón.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Zistili sme, že vplyvní alfa samci v skupinách primátov majú vysoký testosterón a nízky kortizol, a mocní a efektívni lídri majú taktiež vysoký testosterón a nízky kortizol. Takže, čo to znamená? Pri uvažovaní o moci, ľudia zvyknú premýšľať len o testosteróne, pretože ide o dominanciu. Ale v skutočnosti je moc aj o tom, ako reagujete na stres. Chcete vplyvného lídra, ktorý je dominantný, má vysoký testosterón, no silne podlieha stresu? Asi nie, že? Chcete osobu, ktorá má moc, je asertívna a dominantná, ale nepodlieha tak stresu, uvoľnenú osobu.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Vieme, že ak sa v skupinách primátov alfa samec potrebuje ujať moci, ak sa jedinec potrebuje ujať roly alfa samca, zrazu v priebehu niekoľkých dní, testosterón tohto jedinca výrazne vzrastie a jeho kortizol výrazne klesne. Takže máme oba dôkazy. To, že telo dokáže tvarovať myseľ, prinajmenšom na úrovni tváre, a aj to, že zmena roly dokáže tvarovať myseľ. Takže čo sa stane, ak sa ujmete novej roly, čo sa stane, ak to urobíte na naozaj minimálnej úrovni, akou je takáto maličká manipulácia, takáto maličká intervencia? "Chcem, aby ste dve minúty stáli takto, a vďaka tomu sa budete cítiť mocnejší."
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Urobili sme to takto. Rozhodli sme sa, že privedieme ľudí do laboratória a urobíme malý experiment, v ktorom títo ľudia na dve minúty prevzali buď postoje signalizujúce veľkú moc, alebo postoje signalizujúce malú moc. Ukážem vám päť z týchto postojov, aj keď oni robili len dva. Takže tu je prvý. Pár ďalších. Tento bol médiami premenovaný na "Wonder Woman", Tu je pár ďalších. Takže môžete stáť alebo aj sedieť. Tu sú postoje signalizujúce malú moc. Chúlite sa, robíte sa malým. Toto je postoj signalizujúci veľmi malú moc. Keď sa dotýkate krku,
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
tak sa v skutočnosti chránite. Takže bolo to takto. Prišli, napľuli do ampulky, povedali sme im, že dve minúty musia robiť to alebo tamto. Nepozerali sa na obrázky postojov. Nechceli sme ich upriamiť na koncept moci. Chceli sme, aby moc cítili. Takže dve minúty robili toto. Potom sme sa ich v bodoch spýtali, "Akú veľkú moc cítite?". Potom sme im dali možnosť hazardovať a potom sme im vzali ďalšiu vzorku slín. To bolo všetko. To bol celý experiment.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Zistili sme toto. Tolerancia rizika, ktorým bolo hazardovanie... zistili sme, že keď ste v postoji signalizujúcom veľkú moc, 86% z vás bude hazardovať. Keď ste v postoji signalizujúcom malú moc, len 60% a to je dosť výrazný rozdiel.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
O testosteróne sme zistili toto. Ľudia precvičujúci "mocné" postoje zaznamenajú asi 20% nárast oproti pôvodnému stavu a ľudia precvičujúci "bezmocné" postoje zaznamenajú asi 10% pokles. Takže znova, dve minúty a dosiahnete tieto zmeny. S kortizolom sa stane toto. Ľudia precvičujúci "mocné" postoje zaznamenajú asi 25% pokles a ľudia precvičujúci "bezmocné" postoje zaznamenajú asi 15% nárast. Takže dve minúty vedú k týmto hormonálnym zmenám, ktoré v podstate prispôsobujú váš mozog tomu, či budete asertívni, sebaistí a uvoľnení, alebo vystresovaní a budete sa cítiť tak nejak vypnuto. A ten pocit všetci poznáme, však? Zdá sa teda, že naše neverbálne prejavy riadia to, ako o sebe premýšľame a aký máme zo seba pocit, takže to nie je len druhými, ale aj nami.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Taktiež naše telá menia naše mysle. No, pravdaže, ďalšou otázkou je, či niekoľkominútové precvičovanie týchto postojov dokáže skutočne zmysluplne zmeniť vaše životy. Toto je v laboratóriu. Je to taká malá úloha, len na pár minút. Na čo toto vlastne môžete aplikovať? O to sme sa pravdaže zaujímali. Myslíme si, že toto využijete hlavne v situáciách, kde vás hodnotia ako sú situácie spoločenského hodnotenia. Kde ste hodnotení napríklad vašimi priateľmi. Pre teenagerov je to pri stole na obede. Pre niektorých ľudí je to prejav na školskom zasadnutí. Môže to byť jednanie alebo prednáška ako je táto alebo prijímací pohovor. Rozhodli sme sa, že ľudia sa najviac vedia vcítiť do prijímacieho pohovoru, pretože väčšina si tým prešla.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Uverejnili sme naše zistenia a média sa do toho pustili a pýtali sa, Dobre, takže keď idete na pohovor, tak máte robiť toto, správne? (Smiech)
(Laughter)
My sme boli, pravdaže, zdesení a povedali,
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
O môj bože, nie, nie, nie, tak sme to vôbec nemysleli. Z viacerých dôvodov, nie, nie, nie, nerobte to. Znova, toto nie je o tom, ako hovoríte k druhým ľuďom. Je to rozprávanie k sebe samému. Čo robíte predtým, ako idete na pohovor? Robíte toto. Všakže? Sedíte. Pozeráte sa na svoj iPhone - alebo Android, aby som nikoho nevynechala. Pozeráte sa do svojich poznámok, hrbíte sa, zmenšujete, hoci v skutočnosti by ste mali robiť asi toto niekde v kúpeľni, že? Robte toto. Nájdite si na to dve minúty. Takže to sme chceli otestovať. Do laboratória sme priviedli ľudí, tí znova robili jedny alebo druhé postoje, a absolvovali veľmi stresujúci prijímací pohovor. Trvalo to päť minút. Nahrávali sme ich. Posudzovali ich ľudia trénovaní tak, aby nedávali žiadnu neverbálnu spätnú väzbu, takže vyzerali takto. Predstavte si, že toto je človek, ktorý s vami robí pohovor. Päť minút vôbec nič a to je ešte horšie, ako keď vás prerušujú. Ľudia to nenávidia. Je to niečo, čo Marianne LaFrance volá "státie v spoločenskom pohyblivom piesku." Toto vám poriadne zvýši kortizol. Takže nechali sme ich podstúpiť takýto pohovor, pretože sme naozaj chceli vidieť, čo sa stane. Potom sa na tieto nahrávky pozreli štyria kódovači. Nepoznali hypotézu. Nepoznali podmienky. Nemali poňatia, kto sa nachádza v akom postoji a pozreli sa na túto sériu nahrávok a povedali, "Chceme prijať týchto ľudí," - všetkých tých, ktorí robili postoje signalizujúce veľkú moc - "týchto ľudí prijať nechceme. Taktiež sme týchto ľudí vyhodnotili celkovo omnoho pozitívnejšie." Avšak, čím je to spôsobené? Nejde o obsah prejavu. Je to o vystupovaní, ktoré vkladajú do prejavu. Vyhodnocujeme podľa všetkých možných premenných súvisiacich s právomocou, napríklad ako dobre je prejav štruktúrovaný? Aký je dobrý? Aké sú ich kvalifikácie? Tieto veci nemali žiaden dopad. Vplyv malo toto. Takéto veci. Ľudia prinášajú svoje pravé ja. Prinášajú seba. Prinášajú svoje nápady, ale ako samých seba, bez ďalších zbytočností. Takže toto vedie ten účinok, alebo sprostredkúva účinok.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
Keď o tomto ľuďom poviem, o tom, že naše telá menia naše mysle a naše mysle dokážu meniť naše správanie a naše správanie dokáže meniť naše výsledky, povedia mi, "Mne to pripadá falošné." Takže im hovorím, predstieraj to, až kým to nedokážeš - Ja taký nie som. Nechcem to dokázať a stále mať pocit, že je to podvod. Nechcem sa cítiť ako podvodník. Nechcem to dokázať len preto, aby som zistil, že tam nepatrím. A to ma veľmi zaujalo, pretože vám chcem vyrozprávať príbeh o tom, ako som bola podvodník a cítila sa, že nepatrím tam, kde som sa nachádzala.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
Keď som mala 19, prežila som veľmi ťažkú autonehodu. Vyhodilo ma z auta a spravila som niekoľko kotrmelcov. Vyhodilo ma z auta. Prebudila som sa na rehabilitačnom oddelení úrazov hlavy, musela som zanechať štúdium na vysokej škole a zistila som, že moje IQ kleslo o dve smerodajné odchýlky, čo bolo veľmi traumatické. Poznala som svoje IQ, pretože som bola považovaná za múdru a za nadané dieťa. Takže som vypadla z vysokej a snažila sa tam vrátiť. Hovorili mi, "Ty vysokú školu nedokončíš. Sú iné veci, ktoré môžeš robiť, no toto sa ti nepodarí."
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Strašne som s tým zápasila a musím povedať, že keď vám vezmú vašu identitu, vašu základnú identitu, v mojom prípade to bolo byť múdrou, keď vám to vezmú, nie je nič, kvôli čomu by ste sa mohli cítiť bezmocnejšie. Cítila som sa celkom bezmocne. Pracovala som a pracovala a pracovala, a mala šťastie a pracovala a mala šťastie a pracovala. Nakoniec som vysokú školu vyštudovala.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Trvalo mi to o štyri roky dlhšie ako iným a presvedčila som moju milú radkyňu, Susan Fiske, aby ma prijala a tak som skončila na Princetone, a ja som z toho mala pocit, že tam nemám byť. Som podvodník. A noc pred mojím prváckym prejavom, pričom prvácky prejav na Princetone trvá 20 minút pred 20 ľuďmi. Takže tak. Tak som sa bála, že ma odhalia, že som jej na ďalší deň zavolala a povedala "Končím." Ona na to "Nekončíš, pretože som s tebou zariskovala a tak zostávaš. Zostaneš a urobíš nasledovné. Budeš to predstierať. Urobíš každý jeden prejav, čo ti zadajú. Proste to urobíš a urobíš a urobíš, hoci aj keď budeš vydesená a paralyzovaná a budeš mať pocit, že si mimo vlastného tela, až kým raz nepríde chvíľa, kedy si povieš, 'Oh môj bože, robím to, stala som sa tým, fakt to robím.'" Takže som to tak urobila. Päť rokov na postgraduálnom štúdiu, pár rokov som bola na Northwestern, presunula som sa na Harvard, som na Harvarde, už nad tým ani nepremýšľam, no dlho som si myslela, "Nemala by som tu byť. Nemala by som tu byť."
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
Takže po prvom roku na Harvarde študentka, ktorá celý semester na kurze vôbec nerozprávala, ktorej som povedala, "Pozri, budeš sa musieť zapájať, inak neprejdeš," prišla do mojej kancelárie. Vôbec som ju nepoznala. Prišla s výrazom porazeného bojovníka a povedala, "Nemala by som tu byť." A to bola pre mňa tá chvíľa. Pretože sa stali dve veci. Po prvé som si uvedomila, oh môj bože, už sa tak necítim. Už to necítim, ale ona áno, a viem aké to je. A po druhé, ona tu má byť! Môže to predstierať, môže sa tým stať.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
Takže som jej povedala, "Áno, máš! Máš tu byť! A zajtra to budeš predstierať, budeš pôsobiť silne a
(Applause)
budeš - (Potlesk) (Potlesk)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
"Prídeš do triedy a budeš mať najlepší komentár na svete." A ona mala najlepší komentár na svete, ľudia sa otočili a hovorili si, oh môj bože, ani som si nevšimol, že tu sedí. (Smiech)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Po niekoľkých mesiacoch za mnou znovu prišla a ja som si uvedomila, že ona to nepredstierala, iba kým to nedokázala, ona to predstierala, až kým sa tým skutočne stala. Takže sa zmenila. Chcem vám tým povedať, nepredstierajte to, iba kým to nedokážete. Predstierajte to dovtedy, kým sa tým stanete. Chápete? Robte to dovtedy, kým sa tým naozaj stanete.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Posledná vec, ktorú vám poviem, je toto. Drobné vychytávky môžu viesť k veľkým zmenám. Toto sú dve minúty. Dve minúty, dve minúty, dve minúty. Predtým ako najbližšie pôjdete do nejakej stresujúcej hodnotiacej situácie, skúste dve minúty robiť toto, vo výťahu, v kabínke na toaletách, za vaším stolom za zamknutými dverami. Toto by ste mali robiť. Nakonfigurovať váš mozog, aby si s tou situáciou čo najlepšie poradil. Zvýšte si testosterón. Znížte si kortizol. Nedopusťte, aby ste z tej situácie odchádzali s pocitom, že ste im neukázali svoje pravé ja. Odchádzajte s pocitom, že ste im naozaj povedali a ukázali, kým ste.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Takže vás chcem poprosiť, aby ste skúsili precvičovanie postojov a taktiež o to, aby ste sa o túto znalosť podelili, pretože je to jednoduché. Nejde tu o moje ego. (Smiech) Rozprávajte o tom. Podeľte sa o to s ľuďmi, pretože ľudia, ktorým sa to hodí najviac, sú tí, ktorí nemajú zdroje, ani technológie, ani postavenie, ani moc. Posuňte im to, pretože to môžu robiť v súkromí. Potrebujú iba svoje telá, súkromie a dve minúty, a môže to výrazne zmeniť výsledky ich života.
Thank you.
Ďakujem. (Potlesk)
(Applause)
(Potlesk)