So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Vreau să încep prin a vă oferi o soluție simplă de viață, gratuită, non-tehnică. Tot ce trebuie să faceți e să vă modificați poziția corpului timp de două minute. Înainte să vă explic, am să vă rog să vă analizaţi puţin corpul şi ceea ce faceţi cu el. Câţi dintre voi vă faceți mai mici? Poate staţi cocoşaţi, staţi picior peste picior sau vă ascundeți gleznele. Uneori ne ţinem mâinile aşa. Alteori, le întindem. (Râsete) Te văd! (Râsete) Fiţi atenţi la ceea ce faceţi în acest moment. Vom reveni peste câteva minute. Sper că, învăţând să controlaţi puţin aceste aspecte, să modificaţi semnificativ parcursul vieţii voastre.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Suntem fascinaţi de limbajul trupului şi ne interesează în mod deosebit limbajul trupului la ceilalți. Ne interesează... (Râsete) o interacţiune ciudată sau un zâmbet, o privire dispreţuitoare, o ochiadă ciudată
Narrator: Here they are arriving at Number 10.
sau poate chiar o strângere de mână.
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Narator: Sosesc la reşedinţa prim-ministrului. Norocosul poliţist are ocazia să dea mâna cu preşedintele Statelor Unite. Iată că vine şi prim-ministrul...
(Laughter) (Applause)
Nu! (Râsete) (Aplauze) (Râsete) (Aplauze)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Amy Cuddy: Strângerea mâinii sau omiterea ei ne face să discutăm săptămâni întregi. Chiar şi la <i>BBC</i> sau <i>The New York Times</i>. E clar că, vorbind de comportamentul non-verbal, ori limbajul trupului, dar în ştiinţele sociale preferăm „non-verbal”, e în esență un limbaj, deci ne gândim la comunicare. Când zicem „comunicare”, ne gândim la interacţiuni. Ce îmi comunică limbajul vostru corporal? Ce vă comunică vouă limbajul meu?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Avem motive să credem că e o modalitate potrivită de a privi lucrurile. Experţii în ştiinţe sociale au petrecut mult timp studiind efectele limbajului trupului nostru sau a limbajul trupului altcuiva asupra percepţiilor. Facem aprecieri şi deducţii rapide din limbajul trupului. Aceste judecăţi pot prezice evoluţii semnificative ale vieţii, cum ar fi pe cine angajăm sau promovăm, pe cine invităm în oraş. De exemplu, Nalini Ambady, cercetător la Tufts University, susţine că, atunci când oamenii urmăresc clipuri de 30 de secunde fără sonor cu interacţiuni reale dintre doctor şi pacient, părerea pe care şi-o fac despre amabilitatea medicului prezice dacă acesta va fi dat în judecată sau nu. Nu are prea mare legătură cu faptul că medicul a fost incompetent sau nu, ci dacă ne place de el sau cum interacţionează cu noi. Şi mai interesant, Alex Todorov de la Princeton ne-a demonstrat că părerile despre fețele candidaţilor politici, privite o singură secundă, prezic 70% din rezultate pentru Senatul SUA şi pentru alegerilor guvernamentale. Dar să trecem la era digitală. Emoticonurile, folosite bine în negocierile online, vă pot aduce rezultate mai bune. Dacă nu le folosiţi bine, e o idee proastă.
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Când ne gândim la elemente non-verbale, ne gândim la cum îi judecăm pe ceilalţi, cum ne judecă ei şi care sunt rezultatele. Avem tendinţa de a uita însă de celălalt public care e influenţat de mijloacele noastre non-verbale, adică de noi înşine. Şi noi suntem influenţaţi de elementele noastre non-verbale, de gândurile noastre şi de sentimentele şi fiziologia noastră.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
La ce elemente non-verbale mă refer? Sunt psiholog social. Studiez prejudecăţile şi predau la o şcoală de afaceri competitivă. Era inevitabil să devin interesată de dinamica puterii. M-au interesat în mod deosebit expresiile non-verbale ale puterii şi dominaţiei.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Ce sunt expresiile non-verbale ale puterii şi dominaţiei? Ei bine, iată-le! În regnul animal, ţin de expansiune. Vă faceţi mari, vă extindeţi, ocupaţi mult spaţiu; practic vă deschideţi. Ţine de deschidere. E valabil în tot regnul animal, nu-i limitat doar la primate. Şi oamenii sunt la fel. (Râsete) Procedează astfel şi când deţin puterea, în mod obişnuit, dar şi când se simt puternici pe moment. Acesta-i interesant în mod deosebit deoarece arată cât de universale şi vechi sunt expresiile de putere. Această expresie, cunoscută drept „mândrie", a fost studiată de Jessica Tracy. Ea demonstrează că oamenii care se nasc cu vedere bună şi cei orbi din naştere reacţionează astfel când câştigă o competiţie fizică. Când trec de linia de finiş şi câştigă nu contează că n-au mai văzut pe nimeni făcând asta. Fac aşa. Braţele sunt ridicate formând un V, bărbia e uşor ridicată.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Dar ce facem când ne simţim fără putere? Facem exact invers. Ne strângem tot mai mult. Ne facem mici. Nu vrem să dăm peste persoana de lângă noi. Animalele şi oamenii procedează la fel. Asta se întâmplă când alături puterea mare şi lipsa de putere. Când e vorba de putere, contrabalansăm elementele non-verbale ale celorlalţi. Dacă cineva afişează putere faţă de noi, avem tendinţa de a deveni mai mici. Nu le copiem gesturile, adoptăm gesturi opuse lor.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Urmăresc acest comportament în clasă şi observ că studenţii la MBA afişează gama completă de elemente non-verbale caracteristice puterii. Unii parcă sunt caricaturi ale masculilor alfa, care intră în sală, se aşează exact în mijlocul camerei înainte de a începe cursul, de parcă ar vrea să ocupe spaţiul. Când se aşază, parcă se întind. Ridică mâna aşa. Şi sunt ceilalţi care realmente se prăbuşesc când intră. Îi observi imediat ce intră. Vezi pe faţa şi corpul lor, cum stau în bancă şi se fac micuţi. Aşa ridică mâna.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Am observat câteva lucruri. Primul nu vă va surprinde, se pare că are legătură cu genul. Mai probabil ca femeile să facă aşa, decât bărbaţii. Femeile se simt de obicei mai puţin puternice decât bărbaţii. Deci nu ne miră.
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
Dar alt lucru pe care l-am observat e legat şi de nivelul de implicare al studenţilor la curs şi de cât de bine participă. Asta e foarte important într-un curs MBA, participarea reprezintă 50% din notă.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Şcolile de afaceri s-au confruntat cu acest decalaj dintre sexe. Se înscriu femei şi bărbaţi la fel de bine calificaţi dar ai aceste diferenţe de note, care aparent sunt cauzate parţial de participarea la curs. Am început să mă gândesc: deci vin cu astfel de gesturi şi se implică. E posibil să determinăm persoanele să se prefacă, astfel conducând la mai multă participare?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Principalul meu colaborator, Dana Carney, de la Berkeley, şi cu mine, am vrut să aflăm dacă te poţi preface până când reuşeşti. Poţi face asta doar pentru o perioadă şi să aibă loc o schimbare comportamentală ce te face să pari mai puternic? Ştim că gesturile noastre determină ce cred şi simt ceilalţi în legătură cu noi. Avem multe dovezi. Dar întrebarea noastră a fost: „Non-verbalul determină ce credem şi simţim faţă de noi înşine?”
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Există dovezi că aşa stau lucrurile. De exemplu, zâmbim când suntem fericiţi, dar şi forțați fiind să zâmbim, ţinând un creion între dinţi, ne face să ne simţim fericiţi. Funcţionează în ambele direcții. Când e vorba de putere, de asemenea, funcţionează în ambele sensuri Când te simţi puternic, e posibil să faci aşa, dar e posibil, de asemenea, când te prefaci că eşti puternic să ai mai multe şanse chiar să te simţi puternic.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Cea de-a doua întrebare a fost: Ştim că mintea ne modifică corpurile, dar e oare posibil ca trupurile noastre să ne modifice mintea? Când spun „mintea”, în cazul celor puternici, la ce anume mă refer? Mă refer la gânduri, sentimente şi aspectele fiziologice care alcătuiesc gândurile şi sentimentele noastre. În cazul meu, hormonii. Analizez hormonii. Cum arată minţile celor puternici faţă de minţile celor slabi? Nu-i surprinzător că persoanele puternice tind să fie mai categorice, mai încrezătoare, mai optimiste. Simt că vor câştiga chiar şi la jocuri de noroc. De asemenea, tind să poată gândi mai abstract. Există numeroase diferenţe. Îşi asumă mai multe riscuri. Sunt multe diferenţe între cei puternici și cei fără putere. Fiziologic, sunt diferenţe între cei doi hormoni-cheie: testosteronul, hormonul dominanţei, şi cortizonul, hormonul stresului.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Am descoperit că masculii alfa puternici în ierarhiile primatelor, au nivel ridicat de testosteron şi scăzut de cortizol. Liderii puternici şi eficienţi aveau, de asemenea, nivel ridicat de testosteron şi scăzut de cortizol. Ce înseamnă asta? Când se gândesc la putere, oamenii tind să se gândească doar la testosteron, căci are legătură cu dominaţia. Dar puterea ţine şi de reacţia la stres. Vrei un lider puternic, dominant, cu nivel testosteron ridicat, dar care reacţionează puternic la stres? Probabil că nu. Vrem persoana puternică, fermă şi dominantă, dar care nu reacţionează puternic la stres, o persoană calmă.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Ştim că, în ierarhiile primatelor, dacă un mascul alfa trebuie să preia controlul, rolul de mascul alfa, în câteva zile, nivelul de testosteron al individului crește semnificativ, iar cel de cortizol scade semnificativ. Avem această dovadă, că şi corpul poate modela mintea, cel puţin la nivel facial, dar şi că schimbările de rol pot modela mintea. Ce se întâmplă în cazul schimbării de rol? Ce se întâmplă dacă faci asta la nivel minimal, cum ar fi o mică manipulare, o mică intervenţie? „Timp de două minute îţi zici: vreau să stai aşa şi te va face să te simţi mai puternic."
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Chiar asta am făcut. Am decis să aducem persoane în laborator şi să facem un mic experiment. Aceştia au adoptat pentru două minute, poziţii corporale specifice puterii sau lipsei de putere. Vă voi arăta cinci dintre poziţii, deşi ei au adoptat doar două. Iată una dintre ele. Încă două. Aceasta a fost denumită în presă drept „Femeia Fantastică" Iată încă două. Poţi sta în picioare sau sta jos. Iată şi posturile corporale lipsite de putere. Te strângi, te faci mai mic. Aceasta e foarte lipsită de putere. Când îţi atingi gâtul,
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
de fapt te protejezi. Iată ce se întâmplă: intră şi dau o probă de salivă. Le spunem: „Timp de două minute, trebuie să faci asta sau asta." Ei nu văd pozele cu poziţiile. Nu vrem să le insuflăm un concept de putere. Vrem ca ei singuri să se simtă puternici. Fac asta timp de două minute. Apoi îi întrebăm cât de puternici se simt în legătură cu o serie de elemente şi le dăm şansa să joace un joc de noroc. Le luăm apoi altă probă de salivă. Atât! Ăsta e tot experimentul.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Iată ce am descoperit referitor la toleranța riscului. Am descoperit că, dacă au o postură specifică puterii, 86% vor participa la jocuri de noroc. Dacă au postura specifică lipsei de putere, doar 60%. O diferenţă semnificativă.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Iată ce am descoperit în legătură cu testosteronul. De la citirea iniţială, cei cu poziții de putere au înregistrat o creştere de aprox. 20% şi cei adoptând poziții lipsite de putere au resimţit o scădere de 10%. Repet, în două minute au loc aceste modificări. Iată modificările de cortizon. Persoanele puternice înregistrează o scădere de 25%, persoanele slabe, o creştere de 15%. Cele două minute conduc la schimbări hormonale care configurează creierul pentru a fi fie hotărâţi, încrezători, în largul vostru, fie reactivi la stres şi apatici. Cu toţii ne-am simţit astfel, nu-i aşa? Se pare că elementele non-verbale chiar guvernează modul cum gândim şi ce credem despre noi, nu-i influenţează doar pe ceilalţi, ci şi pe noi înşine.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
De asemenea, corpul ne modifică mintea. Dar următoarea întrebare este: Pot poziţiile specifice puterii să ne schimbe vieţile în mod semnificativ? Asta era în laborator. Era o sarcină simplă, de doar două minute. Unde puteţi aplica aceste descoperiri? Ne-am ocupat şi de asta. Credem că puteţi folosi aceste date în situaţii evaluative, cum ar fi situaţiile intimidante social, în care sunteţi evaluaţi, fie de prieteni, în cazul adolescenţilor la cantină. Pentru unii ar putea fi necesitatea de a vorbi în faţa unui comitet la şcoală sau la o prezentare, la o astfel de prelegere sau la un interviu pentru un job. Am decis că situaţia potrivită, deoarece majoritatea au trecut prin asta, e interviul pentru job.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Am publicat aceste descoperiri, iar presa întreba: "Deci voi aşa procedaţi când mergeţi la un interviu, nu?" (Râsete)
(Laughter)
Desigur, am fost îngroziţi şi am răspuns:
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
„Oh, nu! Nu la asta ne-am referit. Din numeroase motive, nu faceţi asta!" Repet, aici nu vorbiţi cu alte persoane. Vorbiţi cu voi înşivă. Ce faceţi înainte de un interviu? Asta faceţi. Da? Staţi jos. Vă uitaţi la iPhone sau la Android, să nu supărăm pe nimeni. Vă uitaţi pe nişte notiţe vă cocoşaţi, vă faceţi mici, când, de fapt, ar trebui să faceţi asta, de exemplu în baie Faceţi-o! Găsiţi două minute libere. Asta vrem să testăm. Aducem persoanele în laborator şi iau poziţii de putere sau de lipsă de putere. Şi trec printr-un interviu foarte stresant. Durează cinci minute şi sunt înregistraţi. Sunt şi judecaţi, iar evaluatorilor li se cere să nu ofere feedback non-verbal, aşa că arată astfel. Imaginaţi-vă că această persoană vă intervievează. Cinci minute, nu primesc nimic. E chiar mai rău decât avalanşa de întrebări. Lumea urăşte aşa ceva. E ceea ce Marianne LaFrance denumeşte „a sta în nisipuri sociale mişcătoare". Acest lucru ridică mult nivelul de cortizon. La un astfel de interviu au fost supuşi, căci voiam să vedem ce se întâmplă cu adevărat. Apoi am pus patru programatori să privească înregistrările. Ei nu cunosc ipoteza, nici condiţiile. Nu ştiu cine și în ce poziţii au stat şi au privit aceste casete şi au spus: „Am vrea să angajăm aceste persoane" - toţi cei cu poziţii specifice puterii. Nu vrem să-i angajăm pe aceştia. Și evaluarea generală a acestora a fost mai pozitivă. Ce determină decizia? Nu ţine de conţinutul celor spuse de ei, ţine de prezenţa pe care o aduc discursului. I-am evaluat în funcţie de toate aceste variabile legate de competenţă: cât de bine structurat e limbajul, cât e de bun, ce calificări au. Astea n-au efect. Doar acest aspect influenţează decizia. Astfel de lucruri. Practic persoanele îşi aduc propriile personalităţi. Se aduc pe ei înşişi. Îşi aduc ideile, dar ca ei înşişi, fără alte reziduuri. Acest lucru determină sau mediază efectul.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
Când le vorbesc oamenilor despre asta, că trupurile noastre ne modifică minţile şi minţile ne pot schimba comportamentul şi acesta poate modifica rezultatele, îmi răspund: „Pare fals." Le-am răspuns: „Prefă-te până reuşeşti!” N-aş vrea să ating ţinta, apoi să mă simt un escroc. Nu vreau să mă simt o impostoare. Nu vreau să ajung acolo şi să simt că locul meu nu e acolo. M-am identificat cu această idee, și vreau să vă spun o povestioară despre cum e să fii un impostor şi să simţi că locul tău nu e acolo.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
Când aveam 19 ani, am fost implicată într-un accident grav. Am fost aruncată din maşină, m-am învârtit de câteva ori. Am fost aruncată în afara maşinii şi m-am trezit cu o leziune la cap, în sala de reanimare. Am fost retrasă de la facultate şi am aflat că IQ-ul mi-a scăzut cu două deviații standard, ceea a fost foarte traumatizant. Ştiu ce IQ aveam deoarece mi se spunea că sunt inteligentă şi de mică s-a spus că sunt un copil super-dotat. M-au retras din facultate, dar eu tot încercam să continui. Îmi spuneau: „Nu vei absolvi. Poţi face alte lucruri, dar asta nu vei reuşi." M-am chinuit foarte mult şi trebuie să recunosc
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
că a-ţi fi luată identitatea, identitatea ta principală, în cazul meu, că sunt inteligentă, nimic nu te lasă mai lipsit de puteri decât asta. Mă simţeam neajutorată. Am muncit şi am muncit, am avut noroc, am muncit, am avut noroc şi am muncit. Până la urmă, am absolvit facultatea.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Mi-a luat cu patru ani mai mult decât colegilor şi am convins pe cineva, pe îngerul meu sfătuitor, Susan Fiske, să mă ia sub aripa ei şi astfel am ajuns la Princeton. Simţeam că n-am ce căuta acolo. Că sunt un impostor. În noaptea dinaintea prelegerii după primul an -- prelegerea are 20 de minute și e ţinută în faţa a 20 de persoane. Atât! Îmi era teamă că voi fi descoperită a doua zi, încât am sunat-o şi i-am spus: „Renunţ." Ea mi-a răspuns: „Ba nu renunţi, mi-am asumat un risc cu tine, aşa că rămâi. Vei rămâne şi iată ce vei face: te vei preface. Vei ţine toate prelegerile care ţi se vor solicita de acum încolo. Vei face acest lucru repetat, chiar dacă eşti îngrozită, paralizată și simţi că te priveşti din afara corpului, până ajungi să-ţi zici: „Uau, chiar fac asta! Chiar am devenit asta. Chiar fac asta." Asta am și făcut: cinci ani de studii postuniversitare. După câţiva ani ajuns la Northwestern. M-am mutat apoi la Harvard. Sunt la Harvard şi nu mă mai gândesc la acest lucru, dar mult timp m-am gândit: „N-am ce căuta aici."
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
După primul an la Harvard, o studentă care nu se implicase la curs un întreg semestru şi căreia îi spusesem: „Trebuie să participi, altfel ai să pici", a intrat în biroul meu, nu o cunoşteam deloc și mi-a spus -- A venit complet învinsă şi mi-a spus: „Nu am ce căuta aici." A fost un moment cheie pentru că s-au întâmplat două lucruri. În primul rând, mi-am dat seama: „Uau, eu nu mai simt aşa." Nu mă mai simt aşa, dar ea se simte şi o înţeleg. Cel de-al doilea a fost că ea chiar avea ce căuta acolo! Se poate preface până devine astfel.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
I-am spus: „Ba da! Ai ce căuta aici! Iar mâine te vei preface te vei face puternică
(Applause)
şi vei --" (Aplauze) (Aplauze)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
„Vei intra în sala de curs şi vei oferi cel mai bun comentariu făcut vreodată." Şi chiar a oferit cel mai bun comentariu şi colegii au spus: „Vai, nici măcar n-o observasem stând aici." (Râsete)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
A revenit la mine după mai multe luni şi mi-am dat seama că nu doar se prefăcuse până reuşise, se prefăcuse până devenise astfel. Deci se schimbase. Asta vreau şi eu să vă spun: nu vă prefaceţi până reuşiţi prefaceţi-vă până deveniţi astfel. Faceţi-o destul timp, până deveniţi astfel şi internalizaţi atitudinea.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Vă las să vă gândiţi la o ultimă idee. Micile modificări pot conduce la schimbări majore. Durează doar două minute. Două minute. Două minute. Două minute. Înainte de a intra în următoarea situaţie evaluativă stresantă, timp de două minute încercaţi să faceţi asta. În lift, la toaletă, în birou în spatele uşilor închise. Asta trebuie să faceţi, să vă configuraţi creierul pentru a face faţă situaţiei cât mai bine. Ridicaţi nivelul de testosteron. Scădeţi nivelul de cortizon. Nu plecaţi din acel loc gândindu-vă că nu ați arătat cine sunteţi cu adevărat. Plecaţi de acolo spunând: „Chiar cred că am reuşit să spun şi să demonstrez cine sunt."
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
În primul rând, vreau să vă rog să încercaţi poziţiile corporale specifice puterii şi vă mai rog să distribuiţi ştiinţa, căci este simplu. Nu am un ego implicat în asta. (Râsete) Oferiţi mai departe, împărtăşiţi cu cei din jur, căci persoanele cărora le foloseşte cel mai mult sunt cele care nu au resurse şi acces la tehnologie, nu au statut şi putere. Oferiţi-le lor, căci pot face acest lucru nevăzuți. Le trebuie doar corpul lor, intimitate şi două minute şi le poate schimba semnificativ cursul vieţii.
Thank you.
Mulţumesc! (Aplauze)
(Applause)
(Aplauze)