So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Ik wil jullie een gratis en simpele lifehack geven. Je moet alleen twee minuten lang een andere houding aannemen. Maar voordat ik het verklap, wil ik jullie vragen om even te controleren wat je houding nu is. Wie van jullie maakt zich een beetje kleiner? Je zit misschien gebogen, je benen gekruist, misschien wel rond je enkels. Soms houden we onze armen zo vast. Soms nemen we meer plaats in. (Gelach) Ik zie je. (Gelach) Ik wil dat je aandacht besteedt aan wat je nu doet. We komen hier binnen een paar minuten op terug. Ik hoop dat als je dit een beetje leert bijsturen, het een drastische wijziging in je leven kan brengen.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
We zijn echt gefascineerd door lichaamstaal, en vooral geïnteresseerd in andermans lichaamstaal. We zijn geïnteresseerd in ... (Gelach) - een rare interactie, een glimlach, een minachtende blik, of misschien een zeer rare knipoog,
Narrator: Here they are arriving at Number 10.
of misschien zelfs een handdruk.
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Verteller: Hier komen ze toe op nummer 10. Let op de gelukkige politieagent die de hand mag schudden van de President van de Verenigde Staten. En hier komt de premier van ... Neen (Gelach) (Applaus)
(Laughter) (Applause)
(Gelach) (Applaus)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Amy Cuddy: Een handdruk, of het ontbreken van een handdruk, kan ons weken en weken bezighouden. Zelfs de BBC en The New York Times. Als we dus denken aan non-verbaal gedrag, of lichaamstaal – sociale wetenschappers spreken over het non-verbale. Het is een taal, dus een vorm van communicatie. Bij communicatie denken we aan interacties: wat vertelt jullie lichaamstaal mij? Wat vertelt de mijne aan jullie?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Er is veel te zeggen voor deze visie. Sociale wetenschappers bestudeerden lange tijd de effecten van onze lichaamstaal, of andermans lichaamstaal, op gebied van oordelen. We beoordelen op basis van lichaamstaal. Deze oordelen voorspellen echte zinvolle levensuitkomsten zoals wie we aannemen of bevorderen, met wie we afspreken voor een date. Onderzoek van Nalini Ambady van de Tufts University toont aan dat als mensen 30 seconden naar geluidloze clips kijken van echte arts-patiënt-interacties, hun oordeel over de vriendelijkheid van de arts voorspelt of die arts al dan niet zal worden vervolgd. Het gaat er dus niet om of de arts incompetent was, maar of we deze persoon aardig vinden en hoe hij met ons omging. Nog dramatischer: Alex Todorov van Princeton toonde aan dat de beoordeling van de gezichten van politieke kandidaten op basis van een blik van één seconde, 70 procent voorspelt van de verkiezingsresultaten in de VS voor de Senaat en voor gouverneursposten. En als we digitaal gaan: goed gebruikte emoticons in online onderhandelingen kunnen ertoe leiden dat je meer uit onderhandelingen haalt.
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Als je ze slecht gebruikt: slecht idee. Het non-verbale doet ons denken aan hoe wij anderen beoordelen, en andersom, en wat de gevolgen zijn. We hebben de neiging om te vergeten dat we zelf ook beïnvloed worden door onze non-verbale taal: onze gedachten, onze gevoelens en onze fysiologie.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Waarover spreek ik? Als sociaal psycholoog bestudeer ik vooroordelen. Ik geef ook les aan een competitieve business-school. Ik ben dus onvermijdelijk geïnteresseerd in machtsdynamiek, vooral in de non-verbale uitingen van kracht en dominantie.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Hoe zien die eruit? Hier zie je ze. In het dierenrijk gaat het over opblazen. Je maakt jezelf groot, je strekt je uit, je neemt ruimte in. Het gaat over openstelling. En dit geldt over heel het dierenrijk. Het is niet alleen beperkt tot primaten. Mensen doen hetzelfde. (Gelach) Ze doen dit zowel als ze aan de macht zijn als wanneer ze zich op dat moment krachtig voelen. Deze is bijzonder interessant. Het toont echt hoe universeel en oud deze krachtuitingen zijn. Deze uitdrukking van trots heeft Jessica Tracy bestudeerd. Ze toont aan dat zowel ziende als blind geboren mensen dit doen als ze een fysieke wedstrijd winnen, als ze over de finish lopen, zelfs als ze er nog nooit een voorbeeld van zagen. Ze doen dit. De armen omhoog in een V, de kin iets opgetild.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Als we ons krachteloos voelen, doen we precies het tegenovergestelde. We sluiten onze houding en krimpen in elkaar. We maken ons klein. We willen niet tegen iemand aanlopen. Je ziet het zowel bij dieren als bij mensen. Dit gebeurt er als je veel en weinig kracht samenbrengt. In zo'n situatie is onze lichaamstaal complementair aan de ander. Als iemand heel krachtig overkomt, maken we ons eerder kleiner. We gaan niet spiegelen. We doen het tegenovergestelde.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Ik observeer dit gedrag in de klas, en ik merk dat MBA-studenten het volledige scala van non-verbale kracht vertonen. Je krijgt karikaturen van alfa’s te zien. Ze komen binnen, lopen recht naar het midden van de ruimte, zelfs voor de les begint, alsof ze de ruimte willen innemen. Ze spreiden zich als ze gaan zitten. Ze steken hun hand zo op. Andere mensen zie je ineenkrimpen bij het binnenkomen. Je ziet het onmiddellijk. Je ziet het aan hun gezichten en hun lichaam. Ze zitten op hun stoel en maken zich klein. Ze steken hun hand zo op.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Een paar dingen vallen op. Eén: het zal jullie niet verrassen dat het geslachtsgebonden lijkt. Vrouwen doen eerder dit soort dingen dan mannen. Vrouwen voelen zich chronisch minder krachtig dan mannen. Niet te verwonderen dus.
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
Het viel me ook op dat het verband leek te hebben met de mate waarin de studenten deelnamen en hoe goed ze deelnamen. Dit is echt belangrijk in de MBA-klas; deelname telt voor de helft van de punten.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Business-scholen worstelen met deze geslachts-punten-kloof. Bij de start zijn vrouwen en mannen gelijk gekwalificeerd, en dan krijg je verschillen in punten. Het lijkt deels te wijten aan deelname. Het zette mij aan het denken. Mensen komen zo binnen en ze nemen deel. Is het mogelijk om mensen te laten doen alsof en zou dat leiden tot meer deelname?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Mijn belangrijkste medewerker, Dana Carney, van Berkeley, en ik wilden écht weten: kun je doen alsof tot je het écht kunt? Kun je dit een tijdje doen en zo je gedrag veranderen zodat je krachtiger overkomt? We weten dat onze lichaamstaal bepaalt hoe andere mensen denken en voelen over ons. Daar is overtuigend bewijs voor. Onze vraag was eigenlijk: dirigeert onze lichaamstaal hoe we denken en voelen over onszelf?
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Er is enig bewijs dat dat klopt. Bijvoorbeeld: We glimlachen als we ons gelukkig voelen, maar als we gedwongen worden om te lachen door een pen tussen de tanden te klemmen, voelen we ons ook beter. Het werkt in beide richtingen. Ook als het om kracht gaat. Als je je krachtig voelt, doe je meer dit, maar het is ook mogelijk om alsof te doen. Dan heb je meer kans om je daadwerkelijk krachtig te voelen.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
De tweede vraag. We weten dat ons brein ons lichaam verandert, maar is het ook waar dat ons lichaam ons brein verandert? Als ik brein zeg, in het geval van de krachtigen, waarover heb ik het dan? Ik heb het over gedachten en gevoelens en fysiologische dingen die onze gedachten en gevoelens bepalen, en ik kijk naar hormonen. Welk verschil is er tussen de krachtigen en de krachtelozen? Krachtige mensen hebben de neiging om, niet verrassend, assertiever te zijn. Ze hebben meer vertrouwen en optimisme. Ze voelen dat ze gaan winnen, zelfs bij kansspelen. Ze zijn beter in abstract denken. Er zijn dus veel verschillen. Ze nemen meer risico's. Er zijn veel verschillen tussen krachtige en krachteloze mensen. Fysiologisch zijn er ook verschillen op twee belangrijke hormonen: testosteron, het dominantiehormoon, en cortisol, het stresshormoon.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
We zien dat machtige alfa-mannetjes in primaathiërarchieën veel testosteron hebben en weinig cortisol. Krachtige en effectieve leiders hebben ook veel testosteron en weinig cortisol. Wat betekent dat? Bij kracht dachten mensen meestal alleen aan testosteron, want dat gaat over dominantie. Kracht gaat echter ook over hoe je reageert op stress. Wil je een machtige leider die dominant is, met veel testosteron, maar met een sterke reactie op stress? Waarschijnlijk niet. Je wilt een persoon die krachtig en assertief en dominant is, én stressbestendig, de persoon die ontspannen is.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
We zien het als een alfa in primaathiëarchieën de macht moet overnemen. Als een individu plots een alfarol moet overnemen, stijgt bij dat individu binnen enkele dagen het testosteron aanzienlijk. En zijn cortisol daalt aanzienlijk. We hebben bewijzen dat het lichaam het brein kan vormen, op niveau van het gezicht. En rolveranderingen kunnen dat ook. Je verandert dus van rol. Wat gebeurt er als je dat doet op een echt minimaal niveau, een kleine manipulatie, een kleine ingreep? Gedurende twee minuten zo gaan staan, zal je een sterker gevoel geven.
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
We besloten om mensen naar het lab te halen voor een klein experiment. Deze mensen namen twee minuten een krachtige pose of een krachteloze pose aan. Ik toon vijf van die poses, hoewel ze er slechts twee deden. Hier is er één. Nog een paar. Deze werd ‘Wonder Woman’ gedoopt door de media. Hier zijn er nog een paar. Dus je kan staan of je kan zitten. Hier zijn de krachteloze poses. Je krimpt, je maakt je klein. Deze is heel krachteloos: als je je nek aanraakt,
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
bescherm je jezelf. Het ging zo: ze komen binnen, spuwen in een flesje. We zeggen: doe dit twee minuten. Ze kijken niet naar foto's van de houdingen. We willen geen krachtconcept inprenten. We willen dat ze zich krachtig voelen. Na de twee minuten vragen we hen hoe krachtig ze zich voelen. We geven hen de gelegenheid om te gokken en nemen nog een speekselmonster. Dat is het hele experiment.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Dit zijn de resultaten. Risicotolerantie is het gokken. Bij de krachtige pose zal 86 procent van de mensen gokken. In de krachteloze pose, zal slechts 60 procent gokken en dat is een substantieel verschil.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
We observeerden het testosteron. Uitgaande van de beginwaarde bij het binnenkomen, hebben krachtige mensen 20 procent verhoging, en krachteloze mensen hebben 10 procent daling. Twee minuten en je krijgt deze veranderingen. Dit is het resultaat van de cortisol. Krachtige mensen ervaren ongeveer 25 procent daling en krachteloze mensen ongeveer 15 procent verhoging. Twee minuten leiden tot deze hormonale veranderingen die je hersenen omvormen tot ofwel assertief, zelfverzekerd en comfortabel, of echt stressgevoelig, met een gevoel van blokkering. Dat gevoel kennen we allemaal, niet? Het lijkt erop dat onze lichaamstaal dicteert hoe we denken en voelen over onszelf. Het zijn niet alleen de anderen, wij doen het ook zelf. Ook ons lichaam verandert ons brein.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
De volgende vraag is natuurlijk: kan zo'n korte krachtpose je leven écht veranderen? Dit was in het lab. Een kleine taak, slechts een paar minuten. Waar kan je dit toepassen? Dat wilden we weten. We denken dat je dit vooral gebruikt in sociaal bedreigende situaties. Waar word je beoordeeld door bijvoorbeeld je vrienden? Bij tieners is dat aan tafel tijdens de lunch. Voor sommige mensen is het spreken op een schoolbestuursvergadering. Of een voordracht of een talk als deze of een sollicitatiegesprek doen. We besloten iets te evalueren wat de meeste mensen wel eens meemaakten: een sollicitatiegesprek.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
We publiceerden onze bevindingen. De media sprongen erop en zij schreven: oké, dus dit doe je als je solliciteert? (Gelach)
(Laughter)
We waren natuurlijk geschokt en zeiden:
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
nee, nee, nee, dat is helemaal niet wat we bedoelden. Om tal van redenen: nee, nee, nee, doe dat niet. Het gaat niet om interactie met andere mensen. Het is communicatie met jezelf. Wat doe je net voor het sollicitatiegesprek? Je doet dit. Je gaat zitten. Je kijkt naar je iPhone - of je Android, om niemand te vergeten. Je kijkt naar je notities, je hoofd omlaag, je maakt je klein. Wat je echt moet doen, is dit. Maak twee minuten tijd, bijvoorbeeld in de toiletten. Dat willen we testen. We brengen mensen in een lab. Ze staan opnieuw in krachtige of krachteloze poses. Daarna hebben ze een zeer stressvol sollicitatiegesprek. Het duurt vijf minuten. Ze worden gefilmd en beoordeeld. De beoordelaars zijn getraind om geen non-verbale feedback te geven. Zo zien ze eruit. Stel je voor dat deze persoon je interviewt. Gedurende vijf minuten: niets. Dat is erger dan bespot worden. Mensen haten dit. Marianne LaFrance noemt dit: ‘in sociaal drijfzand staan’. Het doet je cortisol pieken. Hieraan werden ze onderworpen. We wilden echt zien wat er gebeurde. Dan laten we deze banden zien aan vier beoordelaars. Ze kennen de hypothese en de voorwaarden niet. Ze hebben geen idee wie poseerde in welke pose. Ze bekijken de opnames en besluiten dat ze alle krachtige mensen willen aannemen en de anderen niet. Ze beoordelen deze mensen ook algemeen veel positiever. Op basis waarvan? Het is niet de inhoud van het gesprek. Het gaat erom hoe ze zich presenteren. We beoordelen ze op allerlei variabelen met betrekking tot bekwaamheid: hoe goed gestructureerd is het gesprek? Hoe goed is het? Wat zijn hun kwalificaties? Geen effect op die dingen. Dit soort dingen wordt beïnvloed: mensen brengen hun ware zelf. Ze presenteren zichzelf. Zij brengen hun ideeën, maar als zichzelf, zonder meer. Dit stuurt dus het effect of veroorzaakt de werking.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
Als ik mensen vertel dat ons lichaam ons brein verandert en ons brein ons gedrag kan veranderen, en dat ons gedrag onze resultaten kan veranderen, zeggen ze: "Het voelt nep." Ik zei: "Doe alsof tot je het bent." Ik wil niet iets bereiken en mij nog steeds een bedrieger voelen. Zo wil ik mij niet voelen. Ik wil er niet geraken om mij dan te voelen alsof ik daar niet behoor." Daar kon ik helemaal inkomen, want ik wil jullie iets vertellen over een bedrieger zijn en het gevoel hebben er niet te horen.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
Toen ik 19 was, kreeg ik een zwaar auto-ongeluk. Ik vloog uit een auto, en tolde verschillende keren rond. Ik werd wakker in een revalidatie-afdeling voor hoofdletsels. Ik moest stoppen aan de universiteit en ik kreeg te horen dat mijn IQ gedaald was met 30 punten. Dat was erg traumatisch. Ik kende mijn IQ want ik had mij vereenzelvigd met slim-zijn. Als kind werd ik hoogbegaafd genoemd. Ik kon dus niet meer naar de universiteit maar bleef proberen. Ze zeiden dat ik andere dingen kon doen, maar de universiteit afmaken, zou niet lukken.
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Ik worstelde daar echt mee en ik moet zeggen: als je kernidentiteit je wordt ontnomen, en voor mij was dat slim-zijn, dan laat dat je, meer dan andere dingen, behoorlijk krachteloos achter. Ik voelde me helemaal krachteloos. Ik werkte en werkte en werkte, en ik had geluk. Ik werkte en had geluk, en werkte. Uiteindelijk studeerde ik af.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Het kostte me vier jaar langer dan de anderen. Ik overtuigde mijn engel/adviseur, Susan Fiske, me aan te nemen in Princeton. Ik had het gevoel daar niet thuis te horen. Ik ben een bedrieger. De nacht voor mijn eerstejaars-toespraak: 20 minuten voor 20 personen. Meer niet. Ik was zo bang om betrapt te worden dat ik haar belde en zei: "Ik stop." Ze zei: "Je stopt niet. Ik heb het erop gewaagd met jou en je blijft. Je blijft en je gaat doen alsof. Je gaat elke voordracht geven waarvoor je gevraagd wordt. Je gaat het gewoon doen en doen en doen, zelfs als je je doodsbang en verlamd voelt en een buitenlichamelijke ervaring hebt, totdat je zegt: “Verdraaid, ik ben het aan het doen! Ik ben dit geworden. Ik doe dit." Dus dat deed ik. Vijf jaar mastersopleiding, een paar jaar in Northwestern. Ik verhuisde naar Harvard en dacht er niet echt meer aan, maar lang dacht ik: "Ik hoor hier niet thuis, hoor hier niet thuis."
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
Aan het einde van mijn eerste jaar op Harvard, komt een studente die het hele semester geen woord had gezegd, bij me binnen. Ik had haar gezegd: "Je moet meedoen, anders ga je falen." Ik kende haar helemaal niet. Ze zag er totaal verslagen uit en zei: "Ik hoor hier niet thuis." Dat was mijn moment, omwille van twee dingen. Ten eerste realiseerde ik me: Goh, ik voel me niet meer zo! Maar zij wel, en ik snapte dat gevoel. Het tweede was: ze hoort hier wel thuis! Ze kan doen alsof en het worden.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
Dus ik zeg: "Je hoort hier wel te zijn! Morgen doe je alsof, je maakt jezelf krachtig. (Gelach)
(Applause)
Je gaat - "(Applaus)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
(Applaus) "Je gaat de klas binnen en je gaat de beste reactie ooit geven." En dat deed ze. De mensen draaiden zich stomverbaasd om omdat ze haar nooit opgemerkt hadden. (Gelach)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Maanden later komt ze terug naar mij. Ik besefte dat ze niet alleen deed alsof, maar dat ze het ook geworden was. Ze was veranderd. Daarom wil ik jullie zeggen: doe niet alsof tot je het kan. Doe alsof tot je het wordt. Doe het totdat je het wordt en het internaliseert.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Tot slot nog dit. Kleine veranderingen kunnen leiden tot grote veranderingen. Dit is twee minuten. Twee minuten, twee minuten, twee minuten. Voordat je naar de volgende stressvolle evaluatie gaat, doe je twee minuten dit: in de lift, in de toiletten, aan je bureau achter gesloten deuren. Je configureert je brein om optimaal om te gaan met die situatie. Verhoog je testosteron. Verlaag je cortisol. Ga niet weg met het gevoel dat je niet liet zien wie je bent. Verlaat die situatie met een gevoel dat je hebt kunnen zeggen en tonen wie je bent.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Ik wil je twee dingen vragen: probeer de krachtpose uit. Ik wil jullie ook vragen de wetenschap te delen, want ze is heel eenvoudig. Ik wil het niet voor mezelf houden. Geef het weg. Deel het met anderen, want degenen die het het meest kunnen gebruiken, zijn zij zonder middelen en technologie zonder status of macht. Geef het hen want ze kunnen het thuis oefenen. Al wat ze nodig hebben, is hun lichaam, privacy en twee minuten. Het kan hun leven drastisch veranderen.
Thank you.
Dankjewel. (Applaus)
(Applause)
(Applaus)