So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Jeg vil starte med å tilby dere en gratis ikke-teknisk livsvisdom, og det eneste dere må gjøre er følgende: Endre deres kroppsholdning i to minutter. Men før jeg avlsører det, vil jeg be dere nå om å revidere kroppen deres og hva dere gjør med den. Hvor mange av dere gjør dere selv mindre? Kanskje dere løfter skuldrene, krysser beina, eller samler anklene. Noen ganger holder vi rundt armene våres som dette. Noen ganger sprer vi oss ut. (Latter) Jeg ser dere. Jeg vil at dere skal legge merke til hva dere gjør akkurat nå. Vi kommer tilbake til det om et par minutter, og jeg håper at dere lærer å finpusse det litt; det kan betydelig endre måten livet deres utformer seg på.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Så, vi er ganske fascinert av kroppsspråk, og vi er særlig interessert i andres kroppsspråk. Vi er interesserte i, — (Latter) — en merkelig interaksjon, eller et smil, eller et foraktelig blikk, eller kanskje et merkelig blunk, eller kanskje noe som en håndhilsing.
Narrator: Here they are arriving at Number 10. This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Forteller: Her ankommer de statsministerboligen. Denne heldige politimannen får håndhilse USAs president. Her kommer statsministeren -- Nei. (Latter) (Applaus)
(Laughter) (Applause)
(Latter) (Applaus)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Amy Cuddy: Så en håndhilsing, eller mangelen på en håndhilsing, kan få oss til å snakke i flere uker. Til og med BBC og The New York Times. Så når vi tenker på ikke-verbal oppførsel, eller kroppsspråk -- vi samfunnsvitere kaller det ikke-verbalt -- det er språk, så vi tenker på kommunikasjon. Når vi tenker på kommunikasjon, tenker vi på interaksjoner. Så hva er det kroppen din sier til meg? Hva er det min sier til deg?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Og det er god grunn til å tro at dette er en gyldig måte å se på dette. Samfunnsvitere har brukt mye tid på å forstå effektene i kroppsspråket, eller andres kroppsspråk, basert på vurderinger. Og vi gjør generelle vurderinger og konklusjoner basert på kroppsspråk. Og de bedømmelsene kan forutsi ganske meningsfulle livsutfall som hvem vi ansetter eller forfremmer, hvem vi ber ut på en date. For eksempel Nalini Ambady, en forsker ved Tufts University, viser at når folk ser 30-sekunders lydløse klipp av reelle lege-pasient interaksjoner, forutsier deres vurdering av hvor snill legen er i hvilken grad legen vil bli saksøkt eller ikke. Det trenger ikke å ha så mye å gjøre med om legen var inkompetent eller ikke, men om vi liker personen og hvordan samhandlet vedkommende? Enda mer dramatisk, Alex Todorov ved Princeton University har vist oss at vurderinger av politiske kandidaters ansikt på ett sekund forutser 70 prosent av utfallet av USAs senats- og guvernørvalg og til og med, la oss gå digitalt, smilefjes som brukes godt i forhandlinger på nettet kan lede deg til å kreve mer verdi fra den forhandlingen. Hvis du bruker dem ille, dårlig idé. Ikke sant?
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Når vi tenker på ikke-verbalt, tenker vi på hvordan vi bedømmer andre, hvordan de bedømmer oss og hva utfallet er. Vi har en tendens til å glemme den andre gruppen som er påvirket av våre ikke-verbale tegn, og det er oss selv. Vi er også påvirket av våre egne ikke-verbale tegn, våre tanker, følelser og fysiologi.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Så hvilke ikke-verbale tegn er det jeg snakker om? Jeg er sosialpsykolog, jeg studerer fordommer, og jeg underviser på en konkurransedyktig handelshøyskole, så det var uunngåelig at jeg skulle bli interessert i maktdynamikk. Jeg ble spesielt interessert i ikke-verbale uttrykk av makt og dominans.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Og hva er ikke-verbale uttrykk av makt og dominans? Vel, det er dette de er. I dyreriket handler det om å utvide seg. Så de gjør seg store, de strekker seg ut. man tar plass, man åpner seg rett og slett. Det handler om å åpne seg. Og dette gjelder i hele dyreriket. Det er ikke begrenset til primater. Mennesker gjør det samme. (Latter) Så de gjør dette både når de har makten så å si kronisk, og også når de føler seg mektige i øyeblikket. Denne er spesielt interessant, fordi det virkelig viser oss hvor universelle og gamle disse maktuttrykkene er. Dette uttrykket, som er kjent som stolthet, ble studert av Jessica Tracey. Hun viser at folk som er født med syn og folk som er medfødt blind gjør også dette når de vinner på en fysisk konkurranse. Så når de krysser mållinja og de vinner, handler det ikke om de har sett noen gjøre det. Så gjør de dette. Armene er oppe som en V, haken er litt løftet.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Hva gjør vi når vi føler oss maktesløse? Vi gjør akkurat det motsatte. Vi lukker oss. Vi pakker oss inn. Vi gjør oss selv mindre. Vi vil ikke dunke bort i den ved siden av oss. Så igjen, både dyr og mennesker gjør det samme. Og dette skjer når man putter sammen høy og lav makt. Så det vi gjør når det kommer til makt er at vi komplementerer andres ikke-verbale. Så hvis noen er mer mektig enn oss, gjør vi oss små. Vi gjenspeiler dem ikke. Vi gjør det motsatte av dem.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Så jeg ser denne oppførselen i klasserommet, og hva legger jeg merke til? Jeg ser at MB-studenter virkelig viser hele spekteret av makt og ikke-verbale. Så du har folk som er som karikaturer av alfaer, som kommer rett inn, midt i rommet før timen har begynt, som om de virkelig ønsker å okkupere rom. Når de setter seg ned, sprer de seg på en måte. De løfter hånda slik. Du har noen folk som nesten kollapser når de kommer inn. Så snart de kommer inn, ser man det. Man ser det på ansiktet, og kroppen deres, og de sitter i stolen sin, og gjør seg små, og de rekker opp hånda slik
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Jeg merker et par ting om dette. Én, du vil ikke bli overrasket. Det ser ut til å være relatert til kjønn. Så kvinner er mye mer sannsynlig for å gjøre dette enn menn. Kvinner føler seg kronisk mindre mektige enn menn, dette er ikke overraskende.
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
Men det andre jeg la merke til er at det også så ut til å være relatert til det om studenter deltok, og hvor godt de deltok. Og dette er ganske viktig i MBA-timene fordi deltakelse teller på halve karakteren.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Handelshøyskoler har strevd med denne karakterforskjellen. Man får disse like kvalifiserte kvinner og menn som kommer inn og så får man disse forskjellene i karakterer, og det ser ut til å være på grunn av deltakelsen. Så jeg begynte å lure, man har disse som kommer inn slik, og de deltar. Er det mulig å få folk til å forfalske det og ville det ledet dem til å delta mer?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Så min samarbeidspartner, Dana Carney, som er i Berkeley, og jeg virkelig ville vite, kunne man late som helt til man oppnådde det? Altså, kan man gjøre det i en liten periode og faktisk oppleve en atferds utfall som gjør at man ser mer mektig ut? Så vi vet at våre ikke-verbale styrer hvordan folk tenker og føler om oss. Det er mange bevis på det. Men spørsmålet vårt var, styrer våre ikke-verbale hvordan vi tenker og føler om oss selv?
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Det er noen beviser på at de gjør det. For eksempel, vi smiler når vi føler oss glade, men også, når vi er nødt til å smile ved å bite en penn mellom tennene som dette, det gjør oss glad. Så det går begge veier. Når det kommer til makt, går det også begge veier. Så når man føler makt, gjør man mest sannsynlig dette, men det er også mulig at når man later som om man er mektig, føler man seg mest sannsynlig mektig.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Så det andre spørsmålet var, vi vet at våre sinn endrer kroppen, men er det også sant at kroppen endrer sinnet? Og når jeg sier sinn, i sammenheng med makt, hva jeg snakker om da? Da snakker jeg om tanker og følelser og de fysiologiske tingene som utgjør våre tanker og følelser, og i mitt tilfelle, er det hormoner. Jeg ser på hormoner. Hvordan ser sinnet til de mektige versus de maktesløse ut? Mektige folk har en tendens til å bli, ikke overraskende, Mer påståelig, selvsikker, og mer optimistisk. De føler faktisk at de kommer til å vinne selv ved sjansespill. De har også en tendens til å tenke mer abstrakt. Så det er en del forskjeller. De tar flere risikoer. Det er mange forskjeller mellom mektige og maktesløse folk. Fysiologisk er det også forskjeller på to hovedhormoner: testosteron, som er dominanshormonet, og kortisol, som er stresshormonet.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Hva vi ser er at høy-makt alfaer i primate hierarkier har høy testosteron og lav kortisol, og mektige og effektive ledere har også høy testosteron og lav kortisol. Så hva betyr det? Når man tenker på makt, pleier folk å bare tenke på testosteron, fordi det var om dominans. Men makt handler også om hvordan man reagerer på stress. Så vil man ha høy-makt lederne som er dominant, høy på testosteron, men stressreaktiv? Sannsynligvis ikke, ikke sant? Man vil ha personen som er mektig, påståelig og dominant, men ikke så stressreaktiv, men personen som er avslappet.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Så vi vet at i primate hierarkier, hvis en alfa trenger å ta over, hvis et individu plutselig trenger å ta over en alfarolle, i løpet av få dager, har individet sitt testosteron steget betydelig og hans kortisol har minket betydelig. Så vi har dette beviset, både at kroppen kan forme sinnet, i hvert fall på ansiktsnivået, og også at rollen endres kan forme sinnet. Det som skjer er at man tar et rollebytte, hva skjer hvis man gjør det på et minimalt nivå, som denne lille manipulasjonen, eller intervensjonen? "I to minutter", sier man, "Jeg vil at du skal stå slik, og det kommer til å få deg til å føle mektigere."
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Så dette er hva vi gjorde. Vi bestemte oss for å bringe folk i lab-en og kjøre et eksperiment, og disse folkene tilpasset, i to minutter, enten høy-makt positurer eller lav-makt positurer, og jeg skal vise deg fem av positurene, selv om de utførte bare to. Så her er ett. Et par til. Denne har fått navnet "Wonder Woman" av media. Her er et par til. Så du kan stå, eller du kan sitte. Og her er lav-makt positurene. Så du samler deg inn, og gjør deg selv liten. Denne her er veldig lav-makt. Når man tar på nakken, da er man veldig beskyttende
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
Så dette er det som skjer. De kommer inn, spytter inn i et hetteglass, i to minutter, sier vi, "Du må gjøre det eller det" De ser ikke på bildene av positurene. Vi vil ikke vise dem konseptet av makt. Vi vil at de skal føle makt. I to minutter gjør de dette. Så spør vi dem, "Hvor mektig føler du deg?" på en rekke elementer, og da gir vi dem en mulighet til å gamble, og deretter tar vi en ny spyttprøve. Det var det. Det er hele eksperimentet.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Så dette er hva vi fant Risikotoleranse, som er gamblingen, fant vi ut at når man er i høy-makt positur, vil 86 prosent av deg gamble. når man er i lav-makt positur, vil bare 60 prosent, og det er en enorm forskjell.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Her er hva vi finner på testosteron. Fra grunnlinjen av da de kommer inn, opplever høy-makt folk en økning på 20 prosent, og lav-makt folk opplever omtrent en reduksjon på 10 prosent. Så igjen, to minutter, og du får disse forandringene. Her er hva man får på kortisol. Høy-makt folk opplever omtrent en reduksjon på 25 prosent, og de lav-makt folkene opplever omtrent en økning på 15 prosent. Så to minutter fører til disse hormonforandringene som konfigurerer hjernen din til å enten være påståelig, selvsikker og komfortabel, eller ganske stressreaktiv, og føle seg nedfor. Og vi har alle hatt den følelsen, ikke sant? Det virker som våre ikke-verbale faktisk styrer hva vi tenker og føler om oss selv, så det er ikke bare andre, men også oss selv. Også, våre kropper endrer våre sinn.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Men det neste spørsmålet, selvfølgelig er, kan makt-posering i noen minutter faktisk endre livet på meningsfulle måter? Dette er i lab-en, det er bare en oppgave, i noen få minutter. Hvor kan du faktisk bruke dette? Dette brydde vi oss om, selvfølgelig. Så vi tenker at du kommer til å bruke dette i evalueringssituasjoner, som i sosiale trusselsituasjoner. Hvor blir du evaluert, for eksempel av vennene dine? For ungdommer, skjer det i spisesalen. For noen folk er det prating i styremøtet på skolen. Det kan kanskje å være å gi en pitch, eller et foredrag som dette eller et jobbintervju. Vi fant ut at det de fleste kan relatere seg til, fordi de fleste har gått gjennom det, er jobbintervjuet.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Så vi publiserte disse resultatene, og media var allerede over det, og de sier, OK, dette er hva man gjør når man går inn for et jobbintervju, sant?
(Laughter)
(Latter)
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
Så vi var selvfølgelig forskrekket og sa: Herregud,, det er overhode ikke det vi mente. For en rekke grunner, nei, ikke gjør det. Igjen, dette er ikke om deg som snakker til andre. Det er du som snakker til deg selv. Hva er det du gjør før du går inn på et jobbintervju? Du setter deg ned. Ser ned på iPhonen din -- eller din Android, prøver å ikke utelukke noen Du ser på notatene dine, du løfter skuldrene dine, gjør deg mindre, men hva du egentlig burde gjøre er dette, som på badet, ikke sant? Gjør det. Bruk to minutter. Så det er hva vi vil teste. Greit? Så vi bringer folk inn til lab-en, og de utfører enten høy- eller lav-makt positurer igjen, de går gjennom et stressende jobbintervju som varer i fem minutter. De blir filmet. De blir også bedømt, og dommerne er opplært til å ikke gi ikke-verbale tilbakemeldinger så de ser sånn ut. Se for deg denne personen intervjuer deg. Så i fem minutter: ingenting, og dette er verre enn å bli avbrutt. Folk hater dette. Det er det Marianne LaFrance kaller "å synke i sosial kvikksand" Dette pigger virkelig din kortisol. Dette er jobbintervjuet vi satte dem gjennom, fordi vi ville virkelig se hva som skjedde. Vi har dataeksperter som ser på fire opptak. De er uvitende til hypotesen. De er uvitende til forholdene. De har ingen anelse hvem som poserer i hvilken positur, og de ender opp med å se på disse opptakene, og de sier, "Vi vil ansette disse folkene" alle de med høy-makt positur. "Vi vil ikke ansette disse folkene. Vi evaluerer også disse folkene mye mer positivt i helhet" Men hva er det som gjør det? Det handler ikke om innholdet i talen. Det handler om tilstedeværelsen, som de gir i talen. Fordi vi rangere dem på alle disse faktorene knyttet til kompetanse, og hvor velstrukturert er talen? Hvor bra er det? Hva er deres kvalifikasjoner? Ingen effekt på de tingene. Dette er hva som er utsatt. Slike ting som dette. Folk viser hva de virkelig er. De bringer seg selv. De bringer sine ideer, men som seg selv, med ingen biter av seg selv gjenværende. Så dette er hva som driver effekten, eller formidler effekten.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
Så når jeg forteller folk dette, at våre kropper endrer våre sinn, og at våre sinn kan endre vår atferd, og vår atferd kan endre vår utkomst, så sier de til meg," "Det føles ikke ekte." Da sa jeg, "lat som til du oppnår det" Det er ikke meg. Jeg vil ikke gå dit og fortsatt føle meg som en svindel. Jeg vil ikke føle meg som en bedrager. Jeg ønsker ikke å komme dit bare for å føle som om jeg ikke skulle være her. Og det skjønte jeg. Jeg ønsker å fortelle dere en liten historie om å være en bedrager og føle at du ikke hører til.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
Når jeg var 19, befant jeg meg i en svært dårlig bilulykke Jeg ble kastet ut av bilen, rullet flere ganger. Jeg ble kastet ut av bilen. Og jeg våknet opp i en hodeskade-rehab-avdeling, og jeg hadde blitt tatt ut fra høyskole, og jeg fikk vite at IQ-en min droppet ved to standardavvik. som var svært traumatisk for meg. Jeg kjente min IQ, fordi jeg var identifisert å være smart, og jeg var kalt begavet som barn. Så jeg ble tatt ut fra høyskolen, men jeg forsøkte å gå tilbake. De sa, "Du kommer ikke til å fullføre høyskolen. Du vet... det er andre ting for deg å gjøre, men dette kommer ikke til å fungere."
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Så jeg slet veldig med dette, og jeg må si, å bli tatt i fra din identitet, din kjerne-identitet, og det for meg var å være smart, å ha det tatt i fra deg, det er ingenting som etterlater deg mer maktesløs enn det. Så jeg følte meg helt maktesløs. Jeg jobbet og jobbet, og jeg hadde flaks, jobbet, hadde flaks, og jobbet igjen.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Til slutt ble jeg uteksaminert fra høyskolen. Det tok fire år lengre enn mine jevnaldrende, og jeg overbeviste noen, min engel-rådgiver, Susan Fiske, å hjelpe meg, så jeg endte opp på Princeton University, og jeg tenkte, jeg er ikke ment for å være her. Jeg er en bedrager. Og kvelden før min førsteårs-tale altså førsteårs-talen ved Princeton er en 20 minutters tale til 20 folk. Det er alt. Jeg var så redd for å bli tatt neste dag at jeg ringte henne og sa, "Jeg slutter." Hun sa, "Du skal ikke slutte, fordi jeg tok en sjanse på deg, og du blir. Du skal bli, og du skal gjøre følgende: Du skal late som. Du skal holde hver tale du får beskjed om å utføre. Du skal bare gjøre det, gjøre det og gjøre det, selv om du er livredd og bare paralysert og som har en ut-av-kroppen-opplevelse, helt til du når det punktet hvor du sier, "Herregud, jeg gjør det. Jeg er blitt til dette. Jeg gjør faktisk dette." Så jeg gjorde det. Fem år i universitetet, få år etter er jeg i Northwestern, Jeg flyttet til Harvard, jeg er i Harvard, Jeg tenker ikke så mye på det lenger, men i en lang periode tenkte jeg, "Jeg er ikke ment å være her."
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
Så i slutten av første skoleåret på Harvard kom en student som ikke hadde snakket i timene i et helt semester, og jeg sa, "Du må delta ellers kommer du til å mislykkes," hun kom inn til kontoret mitt. Jeg kjente henne ikke. Hun kom inn totalt beseiret og sa: "Jeg er ikke ment å være her." Og det var øyeblikket for meg Fordi to ting skjedde. Én var at jeg innså, Herregud, jeg føler meg ikke slik lenger. Jeg føler ikke slik lenger, men hun gjør et, og jeg forstår det. Og for det andre, hun er ment for å være her! Hun kan late som, hun kan oppnå det.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
Så jeg sa "Jo, det er du! Du er ment for å være her! Og i morgen skal du late som, du skal gjøre deg selv mektig, og, du vet --
(Applause)
(Applaus)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
Og du går inn i klasserommet, og du skal gi den beste kommentaren noensinne." Og hun gav den beste kommentaren noensinne, og folk vendte seg og bare, Herregud, jeg la ikke merke til henne der. (Latter)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Hun kommer tilbake måneder etterpå og jeg innså - hun hadde ikke bare latet som og oppnådd det, hun hadde latet som, helt til hun hadde blitt det. Så hun hadde endret seg. Og jeg vil si til dere, ikke lat som til du oppnår det. Lat som til du blir det. Gjør det til du faktisk blir det og har tilegnet deg.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Det siste jeg etterlater dere med, er dette: Små justeringer kan føre til store endringer. Så dette er to minutter. To minutter, to minutter, to minutter. Før du går inn til den neste stress evaluerende situasjonen, i to minutter, prøv å gjør dette, i heisen, på toalettet, ved skrivebordet bak lukkede dører. Det er det du vil gjøre. Konfigurer hjernen din til å takle det beste i situasjonen Få testosteronen opp. Få kortisolen ned. Ikke forlat situasjonen med en følelse av at du ikke viste hvem du var. Forlat situasjonen med en følelse, at du får si hvem du er og vist hvem du er.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Så jeg vil spørre dere først, både å prøve makt-posituren, og så jeg vil be dere om å dele konseptet, fordi dette er enkelt. Jeg har ikke egoet involvert i dette. (Latter) Gi det bort. Del det med folk, fordi de som trenger det mest er de uten ressurser og teknologi og ingen status og ingen makt. Gi det til dem, fordi de kan gjøre det privat. De trenger kroppen sin, privatliv og to minutter, og det kan i betydelig grad endre utfallet av deres liv.
Thank you.
Takk skal dere ha.
(Applause)
(Applaus)