So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Сакам да започнам со тоа што ќе ви понудам бесплатна животна вештина, и сè што се бара од вас е ова: да го промените вашиот став само за две минути. Но, пред да ви ја кажам, сакам да ве замолам токму сега да го проверите вашето тело и да видите што правите со него. Колкумина од вас правите да изгледате некако помали? Можеби се грчите, ги прекрстувате нозете, можеби се држите за глуждовите. Понекогаш ги држиме нашите раце вака. Понекогаш се шириме. (Смеа) Ве гледам. (Смеа) Значи сакам да посветите внимание врз тоа што правите токму сега. Ќе се вратиме на ова за неколку минути и се надевам дека ако барем малку укапирате од ова, тоа би можело значително да влијае врз текот на вашите животи.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Ние сме навистина фасцинирани од говорот на телото и особено сме заинтересирани за говорот на телото кај другите луѓе. Знаете, нè интересира, да речеме, знаете - (Смеа) некоја чудна интеракција или насмевка, поглед со презир, можеби некое многу чудно намигнување
Narrator: Here they are arriving at Number 10.
или можеби дури нешто како што е ракувањето.
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Раскажувач: Еве ги како пристигнуваат на Број 10 и погледнете сега среќниот полицаец добива можност да се ракува со Претседателот на САД. О... еве доаѓа
(Laughter) (Applause)
и премиерот на - ? Не. (Смеа) (Смеа) (Аплауз)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Ејми Кади: Значи ракувањето или недостаткот на ракување може да нè натера да зборуваме со недели, недели и недели. Дури БиБиСи и Њујорк Тајмс. Очигледно кога мислиме на невербално однесување или говор на тело -- ние како социјални научници го нарекуваме невербално -- тоа е јазик, ние мислиме на комуникација. Кога мислиме на комуникација, ние мислиме на интеракции. Значи што ми кажува говорот на вашето тело? Што ви кажува мојот говор на тело?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
И постојат многу причини за да веруваме дека ова е валиден начин за да гледаме на ова. Социјалните научници поминале долго време набљудувајќи ги ефектите од говорот на телото, врз судовите кои ги донесуваме. Ние донесуваме многу важни заклучоци врз основа на говорот на тело. Тие заклучоци може да предвидат навистина значајни животни исходи како на пример, кого ќе вработиме или унапредиме, кого ќе поканиме на состанок. На пример, Налини Амбади, истражувач од Универзитетот Тафтс, покажа дека кога луѓето 30 секунди гледаат безвучни клипови на кои се прикажани интеракции помеѓу лекар и пациент, нивните заклучоци за љубезноста на лекарот предвидуваат дали лекарот ќе заработи тужба. Значи нема многу врска со тоа дали тој лекар е компетентен или некомпетентен, туку дали ни се допаѓа како личност и каква била нејзината интеракција? Уште подраматично, Алекс Тодоров од Принстон ни покажа дека нашите судови за лицата на политичките кандидати во рок од само една секунда, ги предвидуваат 70% од резултатите добиени во трката за американскиот Сенат и дури да одиме во дигиталниот свет, емотиконите користени за време на онлајн преговори може да ви донесат поголема корист од самите преговори. Лошо би било ако не ги користите како што треба. Така?
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Значи кога мислиме на невербалното, мислиме на тоа како судиме за другите, како тие судат за нас и какви се исходите од тоа. Често ја забораваме, сепак, другата публика врз која влијае нашето невербално однесување, а тоа сме ние. И врз самите нас влијае нашето невербално, врз нашите мисли, нашите чувства и врз нашата физиологија.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Па, за кои невербални однесувања ви зборувам? Јас сум социјален психолог. Ги проучувам предрасудите и предавам на еден компетитивен факултет за бизнис, па оттука, неизбежен беше мојот интерес во динамиката на моќта. Особено ме интересираат невербалните изрази на моќ и доминација.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
И кои се невербалните изрази за моќ и доминација? Епа, еве овие. Во животинското царство, станува збор за ширење. За да изгледате големи, се испружувате, завземате простор, во основа се отворате. Станува збор за отворање. И ова важи за целото животинско царство. Не е ограничено само кај приматите. И луѓето го прават истото. (Смеа) Значи ова го прават кога подолго време ја имаат моќта и исто така кога се чувствуваат моќни во самиот момент. А оваа е особено интересна бидејќи навистина ни покажува колку се стари и универзални овие изрази на моќ. Овој израз, кој е познат како гордост, го има проучувано Џесика Трејси. Таа покажува дека луѓето кои се родени со вид и луѓето кои уште од раѓање се слепи, го прават ова, кога ќе победат во некое физичко натпреварување. Значи кога ќе ја поминат целната линија т.е. кога ќе победат, без оглед на тоа што никогаш не го виделе ова. Тие прават вака. Рацете се во форма на V, а брадата е малку крената.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Што правиме кога се чувствуваме немоќни? Го правиме токму спротивното. Се затвораме. Се грчиме. Се правиме мали. Не сакаме да се удриме во личноста до нас. И повторно, и животните и луѓето го прават истото нешто. А ова се случува кога ќе ги споите високата и ниската моќ. Кога станува збор за моќта ние го заземаме невербалниот став кој е комплементарен со оној на другата личност. Така, ако некој пред нас зазема моќен став, ние правиме да изгледаме помали. Не ги имитираме нив. Го правиме спротивното од нив.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Ова однесување го гледам во самата предавална и што забележав? Забележав дека магистрантите ги заземаат сите невербални ставови кои говорат за моќ. Имате луѓе кои се како карикатури на алфа мажјаците, тие влегуваат во просторијата, влегуваат директно во средината дури и пред да започне предавањето, како навистина да сакаат да заземат простор. Кога ќе седнат, на некој начин се раширени. Ги креваат рацете вака. Имате други луѓе кои буквално се наведнати кога ќе влезат внатре. Уште кога ќе влезат, се забележува тоа. Тоа се гледа на нивните лица и тела, тие седнуваат на нивниот стол и се смалуваат, стануваат ситни, а кога креваат рака, тоа го прават на овој начин.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Забележав неколку нешта околу ова. Прво, нема да бидете изненадени. Се чини дека е поврзано со полот. Многу е поголема веројатноста дека жените ќе го прават ова за разлика од мажите. Жените се чувствуваат помалку моќни од мажите, па ова не е изненадувачко. Но друго нешто што забележав
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
се чини дека е поврзано со нивото на вклученост на студентите во наставата т.е. колку многу се активни во наставата. А ова е навистина важно кај магистрантите, бидејќи од активноста им зависи половина од оценката.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Па така, факултетите за бизнис оддамна се мачат со овие полови разлики во оценките. Најпрвин имате еднакво квалификувани жени и мажи кои ви доаѓаат, а потоа се јавуваат разлики во оценките, а тоа се чини дека делумно се должи на активноста. Па започнав да се прашувам, знаете, добро, ги имате овие луѓе кои ви доаѓаат вака, тие се активни во наставата. Можно ли е да ги натераме луѓето да се фолираат и дали тоа ќе ги направи поактивни учесници?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Така мојот главен соработник Дена Карни, која е на Беркли, и јас сакавме да знаеме, дали може да се фолирате додека не успеете? На пример, можеш ли да го правиш ова само за кратко и всушност навистина да се почувствуваш помоќен/помоќна? Знаеме дека нашето невербално влијае врз тоа што другите луѓе мислат и чувствуваат за нас. Има многу докази. Но нашето прашање беше, дали нашето невербално влијае врз тоа што мислиме и чувствуваме за самите себе?
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Постојат некои докази дека навистина влијае. Така, на пример, ние се смееме кога сме среќни, но исто така, кога со сила ќе се насмееме преку држење на пенкало во устата вака, тоа нè прави да бидеме среќни. Значи оди во двете насоки. Што се однесува до моќта, и овде е ист случајот. Значи кога се чувствувате моќно, веројатно ќе правите вака, но исто така е можно дека кога се преправате дека сте моќни, поголема е веројатноста дека навистина ќе чувствувате моќност.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Оттука второто прашање одеше вака, знаеме дека нашите умови ги менуваат нашите тела, но дали исто така е точно дека нашите тела ги менуваат нашите умови? И кога велам умови, во случајот на моќниот, за што зборувам? Зборувам за мисли и чувства и оние физиолошки нешта кои се составен дел на нашите мисли и чувства, а во мојот случај, тоа се хормоните. Јас ги набљудувам хормоните. Оттука како изгледаат умовите на моќните наспроти оние на немоќните? Моќните луѓе се, а тоа не е изненадување, понаметливи, посамоуверени и оптимистички наклонети. Тие всушност чувствуваат дека ќе победат дури и во игрите на среќа. Исто така имаат поголема способност да размислуваат апстрактно. Има многу разлики. Тие преземаат повеќе ризици. Има многу разлики помеѓу моќните и немоќните луѓе. Физиолошки, се јавуваат разлики кај двата клучни хормони: кај тестостеронот, кој е хормон на доминацијата, и кај кортизолот, кој е пак хормон на стресот.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Така увидовме дека високо-моќните алфа мажјаци во приматските хиерархии имаат високо ниво на тестостерон и ниско ниво на кортизол, и дека моќните и ефективни лидери исто така стојат високо со тестостеронот, а ниско со кортизолот. Оттука што значи тоа? Кога се споменуваше моќ, луѓето мислеа само на тестостеронот, бидејќи тој се однесува на доминацијата. Но навистина, моќта исто така се однесува на тоа како реагирате под стрес. Дали би сакале високо-моќен лидер кој е доминантен, има висок тестостерон, но истовремено „се крши“ под стрес? Веројатно не, така? Сакате личност која е моќна, наметлива и доминантна, но и која не се вознемирува многу под стрес, личност која е опуштена.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Знаеме дека кај приматските хиерархии, доколку некој треба ненадејно да ја превземе лидерската улога, во рамки на неколку дена, кај таа индивидуа тестостеронот се зголемува значително, а нивото на кортизол се намалува значително. Значи го имаме овој доказ, дека телото може да влијае врз умот, барем на фацијално ниво, и исто така дека промената на улогата може да влијае врз умот. И што се случува, добро, ја менувате улогата, што ќе се случи ако го направите тоа на навистина минимално ниво, како оваа ситна манипулација, оваа малечка интервенција? "Две минути," речете, "Сакам да стоиш вака, а тоа ќе направи да се чувствуваш помоќен/на."
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Еве што направивме. Решивме да донесеме луѓе во лабораторијата и да спроведеме еден мал експеримент, а овие луѓе зазедоа, во рок од две минути, или високо-моќен став или ниско-моќен став. Ќе ви покажам пет од овие ставови, иако кај субјектите користевме само два. Еве еден. Уште неколку. Овој беше наречен "Супер Жена" од страна на медиумите. Еве уште неколку. Значи може да стоите или да седите. И еве ги ставовите на ниска моќ. Значи се грчите, се правите да изгледате мали. Оваа говори за ептен ниска моќ. Кога си го допирате вратот,
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
навистина се заштитувате самите себе. Еве што се случува. Тие доаѓаат, плукаат во еднo шишенце, им велиме дека две минути, "Треба да го правите ова или ова." Тие не ги гледаат фотографиите со ставовите. Не сакаме да размислуваат за концептот на моќ. Сакаме да ја почувствуваат моќта, така? И така две минути тие го прават ова. Потоа ги прашуваме, "Колку чувствуваш дека си моќен?" преку серија прашања, и потоа им даваме прилика да се коцкаат, а потоа им земаме уште еден примерок плунка. Тое е тоа. Тоа е целиот експеримент.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
И еве што откривме. Толеранција на ризик, коешто е коцкањето, откривме дека кога заземате став кој рефлектира висока моќ, 86 проценти од вас би се коцкале. Кога се наоѓате во став на ниска моќ, тогаш само 60 проценти, и ова е прилично голема статистички значајна разлика.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Еве што откривме кај тестостеронот. Во однос на нивните базични нивоа кога ќе влезат, високо-моќните луѓе доживуваат околу 20-процентно зголемување, а ниско-моќните луѓе доживуваат околу 10-процентно намалување. И повторно, две минути, и ги добивате овие промени. Еве што добивате кај кортизолот. Високо-моќните луѓе доживуваат околу 25-процентно намалување, а ниско-моќните луѓе доживуваат околу 15-процентно зголемување. Значи две минути доведуваат до овие хормонални промени коишто прават вашиот мозок во основа да биде или наметлив, уверен и опуштен, или навистина осетлив на стрес, знаете, она чувство дека сме заробени. И сите ние сме го имале тоа чувство, така? Така се чини дека невербалното навистина влијае врз тоа како мислиме и се чувствуваме во врска со себе, значи влијае не само врз другите, туку и врз нас.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Исто така, нашите тела ги менуваат нашите умови. Но следното прашање, се разбира, е дали моќното позирање за само неколку минути навистина може значително да ви го промени животот? Ова е во лабораторијата. Оваа мала задача, знаете, трае само неколку минути. Каде би можеле да го примените ова? Ова ни беше важно, се разбира. Сметаме дека е навистина важно оваа вештина да ја користите во евалуативни ситуации т.е. ситуации каде можеби ќе бидете оценувани, можеби од вашите пријатели? Кај тинејџерите ова се случува за време на ужината. Би можело, знаете, за некои луѓе проблем им е да зборуваат за време на наставничките состаноци. Можеби презентација или јавно говорење како ова или пак интервју за работа. Одлучивме дека најрелевантно за сите луѓе, бидејќи повеќето луѓе поминале низ него е интервјуто за работа.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
И така ги објавивме овие наоди, а медиумите веднаш скокнаа, и рекоа. Добро, значи ова правиш кога ќе отидеш на интервју за работа, така? (Смеа)
(Laughter)
Знаете, ние се разбира бевме ужаснати, и рековме,
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
оф Боже мој, не, не, не, воопшто не мислевме на тоа. Поради повеќе причини, не, не, не, не го правете тоа. Повторно, не станува збор за зборување со другите луѓе. Туку зборување со себе. Што правите пред да влезете на интервјуто за работа? Го правите ова. Така? Седите. Гледате во вашиот ајФон -- или вашиот Андроид, постојано сте во контакт. Вообичаено, знаете, гледате во вашите белешки, се грчите, правите да изгледате мали, но всушност во тој момент би требало да го правите ова, како да сте во бањата, така? Правете го тоа. Најдете две минути. Сакавме ова да го тестираме. Добро? Така внесуваме луѓе во лабораторијата, а тие заземаат став кој говори или за ниска или за висока моќ, поминуваат низ многу стресно интервју за работа. Трае пет минути. Ги снимаме. Исто така ги оценуваме, а оценувачите се обучени да не им даваат невербален фидбек, па затоа изгледаат вака. Замислете дека оваа личност ве интервјуира. Значи пет минути, ништо, ова е полошо дури и од тоа намерно да ве засрамат. Луѓето го мразат ова. Мериен ЛаФренс ова го нарекува "стоење во социјален жив песок." Ова навистина ви го крева кортизолот. Значи ова е работното интервју на кое ги подложивме, бидејќи навистина сакавме да видиме што ќе се случи. Потоа имаме четворица кодери кои го прегледуваат снименото, четворица. Тие не се запознаени со хипотезите. Не ги знаат ниту условите. Немаат поим кој позирал во која поза, а на крај го прегледуваат овој снимен материјал, и велат, "Уф, сакаме да ги ангажираме овие луѓе," -- сите кои завзеле високо-моќен став -- "не сакаме да ги ангажираме овие луѓе. Исто така во глобала овие луѓе ги оценуваме многу попозитивно. Но што придонесува за ова? Тука не се работи за содржината на говорот. Туку во прашање е духот кој му го вдахнуваат на самиот говор. И бидејќи ги оценуваме на сите овие варијабли поврзани со компетентноста, како тоа, колку добро е структуриран говорот? Колку е добар? Какви се нивните квалификации? Овие нешта немаа влијание. Невербалното е она кое влијаеше. Овие нешта. Луѓето во основа ви го презентираат нивното вистинско јас. Она што тие навистина сè. Тие изнесуваа идеи, но како такви, идеите немаат некое влијание. Токму од невербалното однесување зависат овие резултати.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
И така кога ќе им кажам на луѓето за ова, дека нашите тела ги менуваат нашите умови и дека умовите го менуваат однесувањето, а нашето однесување влијае врз нашите резултати, тие ми велат, "Не верувам -- ми изгледа како фолирање." Така? Така им велам, фолирајте се додека не успеете -- Не сум јас. Не сакам да стигнам до таму и пак да се чувствувам како измамник. Не сакам да се чувствувам како преварант. Не сакам да стигнам до таму само за потоа да чувствувам дека не требало да сум таму. И ова навистина допре до мене, бидејќи сакам да ви раскажам една мала приказна кога чувствував дека сум измамник и дека не би требало да сум овде.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
Кога имав 19, имав една навистина тешка сообраќајна несреќа. Бев исфрлена од кола, се имав превртено неколку пати. Бев исфрлена од колата. И се разбудив во едно болничко одделение за рехабилитација на повреди на глава, потоа ме отпишаа од факултет и дознав дека мојот I.Q. се намалил за две стандардни отстапувања, коешто беше многу трауматично. Го знаев мојот I.Q. бидејќи за себе сметав дека сум паметна и бидејќи како дете ми велеа дека сум надарена. Така ме отпишаа од факултет, се обидував да се вратам. Тие велеа, "Нема да завршиш факултет. Едноставно, знаеш, има други работи што можеш да ги правиш, но тоа нема да ти успее."
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
И така навистина се мачев со ова, и морам да кажам, кога ќе ти го одземат идентитетот, твојот базичен идентитет, во мојот случај дека сум паметна, кога ќе ви го одземат тоа, тогаш чувствувате најголема немоќност. И така се чувствував целосно немоќна. И работев, работев и работев, и ми се посреќи, работев, ми се посреќи и работев. Конечно дипломирав на факултет.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Ми требаше дополнителни четири години, и го убедив мојот ангелски советник, Сузан Фиск, да ме земе и така отидов на Пристон и тогаш почнав да си велам дека не би требало да сум овде. Јас сум измамник. И ноќта пред мојот прв говор, а првиот говор на Принстон е 20-минутен говор пред 20 луѓе. Тоа е тоа. Толку бев исплашена дека ќе ме откријат следниот ден што ѝ се јавив и реков, "Се откажувам." Таа рече, "Нема да се откажеш, бидејќи ризикував со тебе и затоа остануваш. Ќе останеш и еве што ќе направиш. Ќе се фолираш. Ќе ги одржиш сите говори кои што ќе ти бидат зададени во иднина. Едноставно ќе зборуваш, зборуваш и зборуваш, дури иако си преплашена, парализирана и имаш чувство како да го напушташ телото, се додека не дојдеш до моментот кога ќе речеш, 'Боже мој, го можам ова. Станав токму ова нешто. Всушност го правам ова.''' Токму тоа го направив. Пет години на постдипломски, неколку години, знаете, јас сум на Нортвестерн, преминав на Харвард, на Харвард сум, повеќе не мислам за ова, но долго време мислев за оваа работа. "Не би требало да сум овде. Не би требало да сум овде."
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
И така на крајот од мојата прва година на Харвард, една студентка која немаше зборувано пред групата цел семестар, и на која ѝ реков, "Види, мораш да учествуваш бидејќи во спротивно ќе паднеш," дојде во мојата канцеларија. Навистина воопшто не ја познавав. И рече, дојде целосно обесхрабрена и рече, "Не би требало да сум овде." И тоа беа моите пет минути. Бидејќи две нешта се случија. Прво нешто што сфатив, боже мој, повеќе не се чувствувам така. Знаете. Не се чувствувам така повеќе, но таа се чувствува и ми доаѓа тоа чувство. А второто беше дека таа треба да биде овде! Таа може да се фолира, може да постане тоа нешто.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
И тогаш тргнав, "Да, треба! Треба да бидеш овде! И утре ќе се фолираш, ќе се направиш моќна и знаеш,
(Applause)
има да -- " (Аплауз) (Аплауз)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
"Има да отидеш во предавалната и ќе го одржиш најдобриот говор." Знаете? Таа го одржа најдобриот говор, а луѓето се вртеа наоколу и си велеа, Боже мој, ја немав ни забележано дека е овде, знаете? (Смеа)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Се врати неколку месеци подоцна кај мене и сфатив дека не само што се фолираше додека не успеа, туку таа се фолираше додека не стана токму тоа нешто. И така таа се промени. И сакам да ви кажам, не се фолирајте додека не успеете. Фолирајте се додека не станете тоа нешто. Знаете? Не е -- Правете го се додека не стане тоа нешто и додека не го повнатрешните.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
За крај ќе ве оставам со оваа порака. Малите промени можат да донесат големи промени. Ова трае две минути. Две минути, две минути, две минути. Пред да влезете во следната стресна ситуација каде ќе ве оценуваат, во рок од две минути, направете го ова, во лифтот, во тоалетот, покрај вашето биро позади затворени врати. Направете го тоа. Подгответе го вашиот мозок за најдобро да се справи со таа ситуација. Зголемете си го тестостеронот. Намалете го кортизолот. Не ја напуштајте ситуацијата со чувството, оф, не им покажав кој/а сум навистина јас. Заминете си со чувството, оф, навистина им кажав и покажав кој/а сум навистина јас.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Затоа би сакала да ве замолам, знаете, да го користите овој моќен став, и исто така сакам да ве замолам да ја споделувате науката, бидејќи ова е едноставно. Ова не е мој патентиран изум. (Смеа) Споделете го со луѓето. Дајте им го, бидејќи најкорисно би било за оние луѓе кои немаат ресурси и технологија, кои немаат статус и моќ. Дајте им го на нив бидејќи тие ќе можат да го прават насамо. Им требаат нивните тела, приватност и две минути, а тоа може значително да им го промени животот.
Thank you.
Ви благодарам. (Аплауз)
(Applause)
(Аплауз)