So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Gribu sākt ar netehnoloģiskas dzīves gudrības piedāvāšanu, un tā ir pavisam vienkārša: uz divām minūtēm izmainiet savu pozu. Bet pirms to atklāju, vēlos jums palūgt tūlīt pat nedaudz pavērot savu ķermeni, un ko jūs ar to darāt. Cik no jums cenšas it kā sarauties? Varbūt esat saliekušies, sakrustojuši kājas vai potītes. Dažreiz mēs, lūk, šādi satveram savas rokas Dažreiz mēs izplešamies. (Smiekli) Es jūs redzu. Gribu, lai pievēršat uzmanību tam, ko pašlaik darāt. Mēs pēc dažām minūtēm pie tā atgriezīsimies, un es ceru, ka iemācīsieties to nedaudz pamainīt, jo tas var būtiski ietekmēt jūsu dzīves norisi.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Ķermeņa valoda mūs ļoti interesē, un mūs īpaši interesē citu cilvēku ķermeņa valoda. Mūs interesē, nu, kā lai pasaka... (Smiekli) neveikla saskarsme, vai smaids, vai nievājošs skatiens, vai varbūt ļoti neveikla acs piemiegšana, vai varbūt pat kaut kas līdzīgs rokasspiedienam.
Narrator: Here they are arriving at Number 10. This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Diktors: Lūk arī viņi, pie desmitā numura. Šim policistam palaimējies paspiest Savienoto Valstu prezidenta roku. Lūk arī premjerministrs – Nē. (Smiekli) (Aplausi)
(Laughter) (Applause)
(Smiekli) (Aplausi)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Eimija Kadija: Tātad rokas paspiešana vai rokas nepaspiešana, var likt mums runāt nedēļām ilgi. Pat <i>BBC</i> un <i>The New York Times</i>. Acīmredzot, domājot par neverbālo izturēšanos, vai ķermeņa valodu – un, sociālzinātnieki to dēvē par neverbāļiem – tā ir valoda, tātad mēs domājam par savstarpējo saziņu. Domājot par savstarpējo saziņu, mēs domājam par saskarsmi. Ko tad jūsu ķermeņa valoda man pauž? Ko manējā pauž jums?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Iespējams, ka šis ir labs veids kā uz to paraudzīties. Sociālzinātnieki daudz laika ir pavadījuši, aplūkojot ķermeņa valodas ietekmi vai citu cilvēku ķermeņa valodas ietekmi uz mūsu spriedumiem. No ķermeņa valodas mēs izdarām vispārīgus spriedumus un secinājumus. Un šie spriedumi var noteikt patiešām dzīvē svarīgus iznākumus, ko pieņemam darbā, paaugstinām amatā, vai aicinām uz satikšanos. Piemēram, Nalini Ambadi, Taftsa universitātes pētnieks, veica pētījumu, kurā cilvēki vēroja 30 sekunžu bezskaņas video ar īstu ārstu un pacientu saskarsmi, un viņu spriedumi par ārsta izturēšanos paredz to, vai šis ārsts tiks iesūdzēts. Tātad nav tik svarīgi vai ārsts ir kompetents, bet gan, vai mums šis cilvēks patīk, un kāda ir bijusi saskarsme? Vai pat vēl vairāk, Alekss Todorovs no Prinstonas norāda uz to, ka spriedumi par politisko kandidātu sejām tikai vienas sekundes laikā nosaka 70% no ASV Senāta un gubernatoru vēlēšanu iznākuma, un pat digitālajā pasaulē, interneta pārrunās veikli lietotas emocijzīmes var palīdzēt iegūt labāku rezultātu. Ja neprotat tās lietot, labāk nevajag. Ja?
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Domājot par neverbāļiem, mēs domājam kā cilvēki spriež par citiem, kā viņi spriež par mums, un kāds no tā ir iznākums. Tomēr mēs mēdzam aizmirst otru auditoriju, ko ietekmē mūsu neverbāļi, un tie esam mēs paši. Arī mūs pašus ietekmē mūsu neverbāļi, mūsu domas un sajūtas un mūsu fizioloģija.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Par kādiem neverbāļiem es runāju? Es esmu sociālpshiholoģe. Es studēju aizspriedumus, un es pasniedzu konkurējošā uzņēmējdarbības augstskolā, tāpēc mani neizbēgami ieinteresēja varas dinamika. Jo īpaši mani ieinteresēja varas un dominances neverbālā izteiksme.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Kas tad ir neverbālā varas un dominances izteiksme? Lūk, kā tā izskatās. Dzīvnieku pasaulē, tie cenšas izplesties. Tie cenšas kļūt lieli, izstiepties, ieņemt vairāk vietas, tātad cenšas atvērties. Tie cenšas atvērties. Tā tas ir visā dzīvnieku pasaulē. To dara ne tikai primāti. Un cilvēki dara to pašu. (Smiekli) Viņi to dara, kad tiem varenība it kā pieder hroniski, un arī tajā mirklī, kad jūtas vareni. Tas ir īpaši interesanti, jo tas mums rāda, cik šāda varenības izteiksme ir vispārēja un sena. Šo izteiksmi, ko pazīst kā lepnumu, ir pētījusi Džesika Treisija. Viņa vērš uzmanību uz to, ka tā dara gan dzimuši redzīgi, gan dzimuši neredzīgie, kad uzvar fiziskā sacensībā. Kad uzvarot šķērso finiša līniju, vienalga, vai tie iepriekš redzējuši kādu tā darām. Tie vienmēr dara šādi. Rokas veido V burtu un zods nedaudz piepacelts.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Ko darām, ja jūtamies nevarīgi? Mēs darām tieši pretējo. Mēs aizveramies. Mēs saritināmies. Mēs saraujamies. Mēs nevēlamies saskarties ar blakus esošajiem. Tātad gan dzīvnieki, gan cilvēki dara vienu un to pašu. Un šādi notiek, kad saliekat kopā dažāda līmeņa varenību. Kad runa ir par varu, mēs mēdzam papildināt citu cilvēku neverbāļus. Ja kāds mums izrāda varenību, Mēs mēdzam sarauties. Mēs neatdarinām otru. Mēs daram pretējo.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Kad es vēroju šādu uzvedību auditorijā, ko es ieraugu? Es redzu, ka uzņēmējdarbības vadības studenti tiešām izrāda visu varas neverbāļu spektru. Daži ir kā alfa barvežu karikatūras, ienākot telpā, tie nostājas pašā telpas vidū pat pirms lekcijas sākuma, it kā vēlētos aizņemt vairāk vietas. Kad tie apsēžas, tad it kā izplešas. Tie paceļ rokas šādi. Ir citi, kas, ienākot telpā, burtiski saplok, Tas notiek, tiklīdz tie ir ienākuši. Tas redzams viņu sejās un viņu ķermeņa valodā, un viņi sēž savos krēslos sarāvušies, un dara šādi, kad paceļ roku.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Es šajā sakarā esmu ievērojusi pāris lietas. Par pirmo nebūsiet pārsteigti. Tā, šķiet, ir saistīta ar dzimumu. Sievietes to dara daudz vairāk nekā vīrieši. Sievietes hroniski jūtas nevarīgākas par vīriešiem, tāpēc tas nav pārsteigums.
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
Bet otra lieta ir tāda, ka tas ir saistīts ar to, cik attiecīgais students iesaistās lekcijās, un cik veiksmīgi iesaistās. Un MBA lekcijās tas ir patiešām svarīgi, jo iesaistīšanās ir puse no vērtējuma.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Uzņēmējdarbības augstskolas cīnās ar šo dažādo novērtējumu starp dzimumiem. Ir vienādi kvalificēti vīrieši un sievietes, bet vērtējums atšķiras, un tas daļēji ir saistīts ar iesaistīšanos lekcijās. Tāpēc es sāku interesēties, nu labi, ir cilvēki, kas ienāk šādi un iesaistās. Vai cilvēkiem ir iespējams to notēlot, un vai tas viņiem liks vairāk iesaistīties?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Mēs ar galveno līdzdalībnieci Deinu Karniju no Bērklija Universtiātes gribējām uzzināt, vai to var notēlot un tā uzlabot savu sniegumu. Vai to var darīt īslaicīgi un tā piedzīvot izmaiņas uzvedībā, kas liks justies varenākam? Mēs zinām, ka mūsu neverbāļi nosaka, ko citi cilvēki par mums domā un jūt. Tam ir daudz liecību. Bet mūsu jautājums bija: vai mūsu neverbāļi nosaka, kā jūtamies un ko domājam par sevi?
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Pastāv liecības, ka tas tā ir. Piemēram, mēs smaidām, kad jūtamies laimīgi, bet arī, kad mūs spiež smaidīt, liekot zobos šādi turēt pildspalvu, tas liek mums justies labāk. Tātad tas notiek abējādi. Kad runa ir par varenību, tas arī ir abējādi. Kad jūtaties vareni, biežāk darīsit šādi, bet ir arī iespējams, ka tēlojot varenu, jums ir vieglāk kļūt patiešām vareniem.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Otrs jautājums tātad bija, mēs zinām, ka mūsu prāts ietekmē mūsu ķermeni, bet vai arī mūsu ķermenis ietekmē mūsu prātu? Un kad es saku prātu, varenuma gadījumā, par ko es runāju? Es runāju par domām un sajūtām un psiholoģiskām lietām, kas veido mūsu domas un sajūtas un manā gadījumā tie ir hormoni. Es aplūkoju hormonus. Kā izskatās vareno prāti, salīdzinājumā ar nevarīgajiem? Nav pārsteigums, ka vareni ļaudis mēdz būt uzstājīgāki, pārliecinātāki un optimistiskāki. Viņi tiešām jūtas tā, it kā uzvarēs pat laimes spēlē. Viņi arī parasti spēj domāt abstraktāk. Tātad atšķirību ir daudz. Viņi vairāk riskē. Starp varenajiem un nevarīgajiem pastāv daudz atšķirību. Arī fizioloģiski ir daudz atšķirību ar diviem galvenajiem hormoniem: testosteronu, kas ir dominances hormons, un kortizolu, kas ir stresa hormons.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Mēs zinām, ka primātu hierarhijās ar varu apveltītiem alfa tēviņiem ir augsts testosterona un zems kortizola līmenis, tāpat arī spēcīgiem un efektīviem līderiem ir augsts testosterona un zems kortizola līmenis. Ko tas nozīmē? Kad runājam par varenību, parasti iedomājamies tikai par testosteronu, jo tas ir dominances hormons. Bet patiesībā, varenību nosaka arī tas, kā reaģējam uz stresu. Vai gribat spēcīgu, dominējošu līderi ar augstu testosterona līmeni, bet nenoturīgu pret stresu? Droši vien nē. Vēlaties cilvēku, kas ir spēcīgs, neatlaidīgs un dominējošs, bet visai noturīgs pret stresu un nesaspringts.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Tā nu mēs zinām, ka primātu hierarhijās, ja barvedim jāpārņem vara, ja indivīdam pēkšņi jāpārņem barveža loma, dažu dienu laikā šī indivīda testosterona līmenis ievērojami paaugstinās un viņa kortizola līmenis ievērojami pazeminās. Mums ir liecības gan tam, ka ķermenis ietekmē prātu, vismaz vaibstu līmenī, gan arī tam, ka prātu spēj ietekmēt lomu maiņa Kas notiek, ja runājam par lomu maiņu, kas notiek, ja darām to pavisam minimālā līmenī, kā šo sīko manipulāciju, sīko iejaukšanos procesā? „Uz divām minūtēm”, teiksim, „es gribu, lai stāvat šādi, un tas jums liks justies varenākiem.”
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Lūk, ko mēs izdarījām. Mēs nolēmām uzaicināt cilvēkus uz mazu eksperimentu laboratorijā, un šie cilvēki, uz divām minūtēm, ieņēma varenību vai nevarību izsakošu pozu, un es jums parādīšu piecas no šīm pozām, kaut gan mēs izmantojām tikai divas. Lūk, viena. Vēl pāris. Šo plašsaziņas līdzekļi iesaukuši par „Brīnumsievieti”. Lūk, vēl divas. Jūs varat stāvēt vai sēdēt. Un, lūk, nevarīguma pozas. Jūs sakļaujaties un saraujaties. Šī ir ļoti nevarīga poza. Ja satverat kaklu, jūs tiešām aizsargājat sevi.
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
Lūk, kā tas notiek: viņi ienāk, iespļauj pudelītē. „Divas minūtes”, mēs sakām, „jums jādara tā vai šitā.” Viņi neskatās uz attēliem ar pozām. Mēs nevēlamies viņiem priekšnoteikt varenības konceptu, mēs vēlamies, lai viņi jūtas vareni. Tātad divas minūtes viņi dara tā. Tad mēs viņiem jautājam: „Cik vareni jutāties?” uz dažādām lietām, un tad mēs viņiem ļaujam spēlēt uz laimi, un tad mēs vēlreiz ņemam siekalu paraugu. Tas ir viss. Tas ir viss eksperiments.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Lūk, ko mēs atklājām. Riska uzņēmība, kas ir laimes spēle, mēs atklājam, ka varenības pozā 86 procenti ļaujas riskam. Nevarīguma pozā tie ir tikai 60 procenti, un tā ir milzīga atšķirība.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Lūk, ko atklājam par testosteronu. Salīdzinot ar pamata datiem, kad viņi ienāca, varenie piedzīvoja 20 procentu kāpumu, un nevarīgie piedzīvoja aptuveni 10 procentu kritumu. Tātad, divas minūtes, un jums ir šādas izmaiņas. Lūk, kas notiek ar kortizolu. Varenie piedzīvo ap 25 procentu kritumu, un nevarīgie piedzīvo ap 15 procentu kāpumu. Tātad, divas minūtes izraisa šādas hormonālas izmaiņas, kas konfigurē smadzenes, būt vai nu neatlaidīgam, pārliecinātam un justies ērti vai arī viegli reaģēt uz stresu un it kā aizvērties. Mēs visi esam tā jutušies, vai ne? Mūsu neverbāļi tiešām nosaka kā jūtamies un ko domājam ar sevi, tas nenotiek tikai ar citiem, bet arī ar mums pašiem. Un arī mūsu ķermeņi maina mūsu prātus.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Bet nākamais jautājums, protams, ir: vai dažu minūšu varas pozēšana tiešām var jēgpilni izmainīt dzīvi? Tā ir laboratorija, tas ir sīks uzdevums, tikai uz pāris minūtēm. Kur mēs to īsti varam izmantot? Par to mēs, protams, domājām. Un mēs domājam, ka to var izmantot vērtējošās situācijās, kā sociālo draudu situācijās, kur jūs vērtē varbūt draugi, Pusaudžiem tā ir skolas ēdamzāle, citiem tā ir runa skolas valdes sapulcē. Tā var būt prezentācija vai tāda runa kā šī, vai darba intervija. Mēs nolēmām, ka visvairāk tas varētu attiekties tieši uz darba interviju, jo lielākā daļa cilvēku tās ir piedzīvojuši.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Tad mēs publicējām šos atklājumus, un mediji uz to bija kā traki, un viņi teica, tātad, lūk kas jādara, kad esat darba intervijā, vai ne?
(Laughter)
(Smiekli)
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
Mēs, protams, bijām šausmās un teicām: „Ak, Dievs, nē, nē, nē, mēs nebūt tā nedomājām. Daudzu iemeslu dēļ, nē, nē, nē, nedariet tā.” Atkārtoju, runa nav par to, kā runājat ar citiem, bet gan pats ar sevi. Ko darīt pirms darba intervijas? Jūs darat šādi. Jūs apsēžaties. Jūs skatāties savā viedtālrunī, cenšoties nevienu neizlaist. Jūs skatāties pierakstos, jūs noliecaties, saraujaties, kad jums patiesībā būtu jādara varbūt šādi, kaut kur tualetē, vai ne? Dariet tā. Atrodiet divas minūtes. To arī mēs vēlējāmies izmēģināt. Mēs atvedām cilvēkus uz laboratoriju, un viņi atkal ieņēma varenības un nevarīguma pozas, tad viņiem bija ļoti saspringta darba intervija. Tā bija piecas minūtes gara. Viņus ierakstīja. Viņus arī vērtēja, un vērtētāji bija apmācīti neizrādīt neverbālu reakciju, tātad viņi izskatījās šādi. Iedomājieties, ka šis ir cilvēks, kas jūs intervē. Tātad uz piecām minūtēm, nekā, un tas ir grūtāk nekā būt tincinātam. Cilvēki to nevar ciest. Meriana Lafransa to dēvē par „stāvēšanu sociālplūstošajās smiltīs”. Tas ļoti paaugstina kortizola līmeni. Tātad, mēs viņiem likām iet caur šādu darba interviju, jo mēs gribējām redzēt, kas notiks, Tad mums bija četri programmētāji, kas izskatīja ierakstus. Viņi nezināja hipotēzi. Viņi nezināja apstākļus. Viņiem nebija ne jausmas, kurš pozēja kādā pozā, un viņi beigās, caurskatot ierakstus, teica: „Mēs gribam pieņemt darbā šos cilvēkus,” visus varenos pozētājus. „Mēs negribam pieņemt darbā šos. Mēs arī šos cilvēkus kopumā vērtējam pozitīvāk.” Bet, kāds tam ir iemesls? Tas nebija balstīts uz intervijas saturu. Tas bija balstīts uz to, kā viņi izturējās intervijas laikā. Jo mēs viņus vērtējām pēc visiem šiem mainīgajiem, kas attiecas uz kompetenci, un cik strukturēta ir runa. Cik tā ir laba. Kāda ir intervējamā kvalifikācija. Uz šīm lietām nebija nekādas ietekmes. Lūk, kas tika ietekmēts. Šādas lietas. Cilvēki izrāda patieso sevi. Viņi izrāda sevi pašu. Viņi izrāda savas idejas, bet paši no sevis, bez jebkādiem uzslāņojumiem. Tas noteica efektu, vai atspoguļoja efektu.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
Kad es par to stāstu citiem, ka ķermenis var mainīt prātu, un prāts var mainīt izturēšanos, un izturēšanās var mainīt iznākumu, viņi saka: „Izklausās samāksloti”. Tad es saku, tēlojiet, līdz jums izdodas. Tas neesmu es. Es negribu nonākt tik tālu un arvien justies kā viltvārdis. Es negribu justies kā krāpnieks. Es negribu nonākt tik tālu, un justies tā it kā man te nevajadzētu būt. Un tas manī patiešām atbalsojās, jo es gribu jums izstāstīt kādu notikumu par krāpnieku un jušanos tā, it kā man te nevajadzētu būt.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
Kad man bija 19 gadu, es iekļuvu ļoti smagā autoavārijā. Mani izsvieda no mašīnas un es apmetu vairākus kūleņus. Mani izsvieda no mašīnas. Un es atmodos galvas traumu rehabilitācijas centrā, un es biju atskaitīta no augstskolas, un es uzzināju, ka mans IQ ir pazeminājies par divām standarta iedaļām, kas bija ļoti sāpīgi. Es zināju kāds ir mans IQ, jo man bija augstas intelektuālās spējas, un bērnībā mani sauca par apdāvinātu. Tātad, mani izņēma no augstskolas, un es mēģināju tikt atpakaļ. Viņi teica: „Tu nepabeigsi augstskolu. Ir kas cits, ko vari darīt, bet tas nav domāts tev.”
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Tas man bija liels trieciens, un man jāsaka, ka identitātes zaudēšana, pamata identitātes, un man tās bija intelektuālās spējas, tā zaudēšana, nekas nevar likt jums justies nevarīgāk par to. Es jutos pilnīgi nevarīga. Es strādāju un strādāju, un man uzsmaidīja veiksme, un atkal strādāju, un atkal uzsmaidīja veiksme, un atkal strādāju.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Beigu beigās es pabeidzu augstskolu. Tas man prasīja četrus gadus ilgāk nekā maniem vienaudžiem, un es pārliecināju savu eņģeli-konsultantu Sūzenu Fiski pieņemt mani, un tā es nokļuvu Prinstonā, un tur es jutos tā, it kā man nevajadzētu tur būt. Es biju krāpniece. Un vakarā pirms savas pirmgadnieka uzstāšanās, un Prinstonā tā ir 20 minūšu runa 20 cilvēku priekšā. Viss. Es biju tā nobijusies, ka mani nākamajā dienā atklās, ka piezvanīju viņai un teicu: „Es eju prom.” Viņa teica: „Nekur tu neiesi, jo es ar tevi riskēju un tu paliksi. Tu paliksi un, lūk, ko darīsi. Tu tēlosi. Tu uzņemsies katru tev uzdoto runu. Tu to vienkārši darīsi un darīsi un darīsi, pat ja būsi pārbijusies un sastingusi un jutīsies tā, it kā neatrodies savā ķermenī, līdz vienā mirklī attapsies: „Ak, Dievs! Es to tiešām daru. Es tiešām esmu par to kļuvusi. Es tiešām to daru.” Tā es arī darīju. Pieci maģistra studiju gadi, daži gadi Ziemeļrietumu Universitātē, tad es pārcēlos uz Hārvardu, tagad esmu Hārvardā. Es par to vairs tiešām nedomāju, bet ilgu laiku man bija sajūta: „Man šeit nevajadzētu būt.”
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
Mana Hārvardas pirmā gada beigās, kāda studente, kas klasē nebija runājusi visu semestri, kurai es biju teikusi: „Tev jāiesaistās, citādi nedabūsi ieskaiti,” ienāca manā kabinetā. Es tiešām viņu nepazinu. Viņa ienāca pilnīgi sagrauta un teica: „Man šeit nebūtu jābūt.” Un man tas bija šis brīdis. Jo notika divas lietas. Pirmkārt, es sapratu, ka es tā vairs nejūtos. Es tā vairs nejūtos, bet viņa gan, un es saprotu šīs sajūtas. Un otrkārt, viņai šeit ir jābūt! Viņa to var notēlot, tātad var par tādu kļūt.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
Un es teicu: „Ir gan! Tev šeit ir jābūt! Un rīt tu to notēlosi, tu padarīsi sevi varenu, un, zini –
(Applause)
(Aplausi)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
Tu ieiesi auditorijā, un sniegsi vislabāko atbildi.” Viņa sniedza vislabāko atbildi, un cilvēki pagrieza galvas atpakaļ ar tādu izteiksmi: „Kas tā tāda? Es viņu nebiju pat ievērojis.” (Smiekli)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Viņa atnāca atkal pēc dažiem mēnešiem, un es sapratu, ka viņa ir ne tikai tēlojusi līdz viņai tas ir izdevies, bet viņa ir tēlojusi, līdz par to ir kļuvusi. Viņa bija mainījusies. Un es gribu jums teikt, netēlojiet līdz jums izdodas. Tēlojiet līdz par to kļūstat. Dariet to līdz jūs tiešām par to kļūstat un pieņemat to.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Pēdējais, ko jums gribu teikt. Mazi pielabojumi var izraisīt lielas pārmaiņas. Šīs divas minūtes. Divas minūtes, divas minūtes. Pirms iesaistāties nākamajā stresa pilnajā vērtējošā situācijā, uz divām minūtēm pamēģiniet šādi darīt liftā tualetē, pie sava rakstāmgalda, aiz slēgtām durvīm. Tas jums būtu jādara. Konfigurējiet savas smadzenes, lai labākajā veidā tiktu galā ar šo situāciju. Paaugstiniet testosterona līmeni. Pazeminiet kortizola līmeni. Neatstājiet šo situāciju, jūtoties tā, it kā sevi neparādījāt. Atstājiet šo situāciju ar sajūtu: Es tiešām jūtos tā, ka parādīju un pastāstīju par sevi.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Es vēlos jums palūgt izmēģināt varenības pozu, un es arī vēlos, ka jūs dalītos zinātnē, jo tas ir vienkārši. Man ar to nav jāapliecina mans ego. (Smiekli) Dodiet to tālāk. Stāstiet citiem, jo tiem, kas to var visvairāk izmantot, nav ne resursu, ne tehnoloģiju un nav statusa vai varas. Dodiet to viņiem, jo viņi var to darīt klusībā. Viņiem vajag savu ķermeni, divu minūšu vientulību, un tas var būtiski izmainīt viņu dzīvi.
Thank you.
Paldies.
(Applause)
(Aplausi)