So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Мен сізге орындалуы оңай өмірлік әдісті таныстырудан бастағым келіп тұр, Ол үшін сіз екі минутқа дене-тұрысыңызды өзгертуіңіз керек. Бірақ бұны айтпастан бұрын сіздерден денеңізге кішігірім тексеріс жасап, онымен не істейтініңізді сұрағым келеді. Қайсыңыз денеңізді қусырып кішірейткендей боласыз? Бәлкім сіздер бүкірейіп, аяғыңызды айқастырып, оны орап алған боларсыз. Кейде қолдарымызды осылай кеудемізде ұстаймыз. Кейде қолымызды жайып жібереміз. (Күлкі) Сізді көріп тұрмын. (Күлкі) Дәл қазір қылықтарыңызға назар аудартқым келіп тұр. Біз оған бірер минуттан соң ораламыз, Аз да болсын, қылықтарыңызды түзетуді үйренесіздер деп үміттенемін, әрі бұл өміріңізді біраз өзгертуге септігін тигізер.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
Біз дене "тіліне" өте қайран қаламыз, әсіресе өзге адамдардың "дене тіліне" қызығамыз. Өздеріңіз білесіздер, бізді біраз нәрсе қызықтырады (Күлкі): епсіз жанасу немесе күлкілер, тәкаппар көз салу немесе епсіз көз қысу,
Narrator: Here they are arriving at Number 10.
тіпті қол алысу секілді қылықтар да болуы мүмкін.
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
Диктор: Олар 10-шы үйге келе жатыр, қараңыздар, мына полицияға АҚШ Президентімен қол алысу сәті бұйырды, ізінен
(Laughter) (Applause)
Премьер Министр де...? Жоқ. (Күлкі) (Қошемет) (Күлкі) (Қошемет)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Эми Кадди: Қол алысу немесе оның жоқтығы біз үшін бірнеше апта бойы әңгімеге азық болады. Тіпті BBC мен New York Times үшін де. Біздер бейвербалды әрекеттер немесе дене тілі туралы ойлаған кезде — біздер социология ғалымдары ретінде оны бейвербалика деп атаймыз — яғни тіл мен коммуникация туралы ойлаймыз. Коммуникацияны ойлаған кезде өзара әректтесу туралы ойлаймыз. Сіздің денеңіздің тілі маған не айтып тұр? Ал менікі не айтып тұр?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
Бұл идеяның қисындылығын растайтын көптеген ғылыми дәлелдер бар. Социологтар біздегі немесе өзгелердегі дене тілінің пайымдамаларға әсерін зерттеу үшін көп уақыт жұмсады. Содан біз дене тілінен ауқымды пайымдамалар мен қорытындыға келеміз. Әрі бұл пайымдамалар кімді жалдап, кімді көтереміз, кімді кездесуге шақырамыз деген секілді аса маңызды өмірлік оқиғаларды болжай алады. Мысалы, Туфтс университетінің зерттеушісі Налини Амбади адамдардың дәрігер мен емделуші арасындағы қатынасты көрсететін 30 секундтық дыбыссыз роликті қарау кезіндегі пайымдамаларын көрсетті, яғни бұл дәрігердің сыпайылығы туралы пайымдамасы дәрігердің сотталатынын немесе сотталмайтынын болжайды. Бұл пайымдама дәрігердің біліктілігінен туындаған жоқ, бізге дәрігердің және қарым-қатынасының ұнауынан туындады. Сонымен қатар одан да зоры Принстондағы Алекс Тодоров саяси үміткерлердің жүздеріне бір секунд қарағаннан кейін туындаған пайымдамалардың АҚШ сенатындағы және губернаторлық орнын 70%-ға болжап бертінін дәлелдеді, тіпті виртуал кеңістіктегі онлайн келіссөздерде орынды қолданылған күлегештер біз үшін бұл келіссөздерді одан да маңыздырақ ете алады. Егер оларды нашар қолдансаңыздар, жаман идея. Солай емес пе?
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
Бейвербаликаны ойлағанда басқаларды қалай бағалайтынымызды, олар бізді қалай бағалайтынын және қандай нәтиже шығатынын ойлаймыз. Алайда біз бейвербаликамыздың басқа адамдарға әсер етіп қана қоймай, өзімізге де ықпал ететінін ұмытуға бейімбіз. Бевербаликамыз өзімізге, яғни ойларымызға, сезімдерімізге, психологиямызға ықпал етеді.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Сөйтіп қай бейвербалика жөнінде айтып тұрмын? Мен әлеуметтік психологпын. Соқыр сенімдерді зерттеймін, әрі бәсекеге мықты бизнес мектебінде сабақ беремін, сондықтан билік серпініне қызыға бастайтыным сөзсіз белгілі болды. Әсіресе билік пен үстемдіктің бейвербалды әлпетіне қызыға бастадым.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
Билік пен үстемдіктің бейвербалды әлпеттері деген не? Бұл дегеніміз мінеки. Жануарлар патшалығында ұлғаюды айтады. Сөйтіп, сіз өзіңізді үлкейтесіз, сіз созыласыз, көбірек орын ала бастайсыз, яғни сіздер ашыласыз. Иә, бұл ашылу туралы. Әрі бұл жануарлар әлеміндегі барлығына қатысты рас зат, жалғыз приматтарға емес. Бұны адамдар да қайталайды. (Күлкі) Олар бұл қылықты бірыңғай билікті сезінгенде, сонымен қатар бір сәтте күшті сезінгенде жасайды. Әсіресе мына қылық қызық, себебі ол бізге шынында мына сенімділік әлпетінің қандай әмбебап, әрі ежелгі екенін көрсетеді. Мақтаныш ретінде белгілі мына қимылды Джессика Трейси зерттеп, сау көздерімен туған адамдар да, туғаннан зағип адамдар да спорт жарысында жеңіске жеткен кезде осы қимылды жасайтынын дәлелдеді. Олар мәре сызығын кесіп өтіп, жеңген кезде бұл қимылды ешқашан көрмегеніне қарамастан жасай береді. Қолдары жоғарыда, иегі сәл көтеріңкі.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Ал өзімізді әлсіз сезінгенде не істеміз? Біз дәл солай керісінше істейміз. Тасаланамыз. Өзімізді қолмен орай бастаймыз. Өзімізді кішірейтеміз. Қасымыздағы адаммен соқтығысқымыз келмейді. Дәл солай жануарлар да, адамдар да осы бір қимылды жасайды. Ал күшті адам мен әлсіз адамның кездесуі мынадай болады. Сөйтіп, іс күшке тірелгенде біз басқалардың қимылын толықтыруға бейімбіз. Егер біреу шынымен күштірек көрінсе, өздерімізді кішірейтуге бейім боламыз. Оларды қайталамаймыз, керісінше істейміз.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
Сабақтарымда осы қылықты бақылай жүріп, нені байқадым? МБА студенттерінің алуан түрлі билік қимылдарын көрсететінін байқадым. Альфа-арландар сияқты адамдар бар, бөлмеге кіріп, тіпті сабақ басталмастан дәл бөлменің ортасына отырып алады, мекенді басып алуға ниеттенгендей, отырған кезде кең жайғасқандай болады. Қолдарын осылай жоғары көтереді. Жаңағылар кіргенде солып қалардай болатын адамдар бар. Бұны жаңағылар кірген бойда байқайсыз. Бұны олардың өңдерінен, денелерінен байқайсыз, орындығына отырғанда олар өздерін кішірейтеді, әрі олар қолдарын осылайша көтереді.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
Осындай қылықтардың бірнешеуін байқадым. Біріншісінің, сіздер таң қала қоймайсыз, жынысқа қатысы бар сияқты. Әйелдер осы тектес қылықтарды ерлерге қарағанда көбірек жасайды. Әйелдер әрдайым өздерін ерлерден әлсіз сезінеді, бұның таң қалатыны жоқ. Бірақ байқаған екінші нәрсем,
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
бұндай қылықтың студенттер белсенділігі мен үлгеріміне де қатысы бар секілді. Әрі бұл МБА сабақтарында өте маңызды, себебі бағаның жартысын оқу белсенділігіе қарап есептейді.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Бизнес мектептері гендерлік көзқарастағы қайшылықпен көптен күресіп келеді. Бірдей дайындықтан өткен әйелдер мен ерлер жүре келе әр түрлі баға алатынын түсінесіз, әрі бұның бір жағынан олардың оқу белсенділігіне қатысы бар. Ойлана бастадым. Бірдей дайындалған адамдар келеді де, сабаққа қатысады. Адамдарды жалған кейіп танытып, олардың сабаққа көбірек қатысуына әсер ете алуымыз мүмкін бе?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Берклидегі серіктес авторым Дана Карни екеуміз жалған кейіп таныта аласыз ба, соны қатты білгіміз келді. Азғантай уақытқа жалған кейіп танытып, сенімділік пен күш беретіндей нәтижеге қол жеткізе аласыз ба? Сөйтіп, бейвербаликаларымыз адамдардың біз туралы қалай ойлайтынына әсер ететінін білеміз. Оған дәлел көп. Бірақ негізгі сұрағымыз бейвербаликамыздың өзіміз туралы қалай ойлайтынымызға қалай әсер етуі болды.
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Оның қалай әсер ететінің дәлелдері бар. Мысалы, өзімізді бақытты сезінгенде күлеміз. Сонымен қатар қаламды осылай тіске қойып, өзімізді күштеп жымитсақ, ол өзімізді бақытты сезінуге мәжбүрлейді. Сөйтіп, бұл құбылыс қос бағытқа да әсер етеді. Күшке де қатысты солай. Билікті сезінген кезіңізде сіз көбірек осылай істеуге бейімсіз, бірақ сіз күшті адамның кейпін танытқан кезде де шын мәнінде өзіңізді күштірек сезінуге бейім болуыңыз мүмкін.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
Екінші қызықтырған сұрақ: санамыздың іс-қимылымызды өзгертетінін бәріміз білеміз, бірақ іс-қимылымыз санамызды өзгерте ала ма? Сана дегенде сенімділік сезімі жағдайында не туралы айтып тұрмын? Мен ой мен сезім туралы, сондай-ақ ойымыз бен сезімдерімізді туғызатын физиологиялық құбылыстар туралы айтып тұрмын. Менің жағдайымда бұлар – гормондар. Мен гормондарды зерттеймін. Күштілердің саналары әлсіздердікімен салыстырғанда неге ұқсайды? Күшті адамдар өте қайсар, әрі өзіне өте сенімді, оптимист екені таңқаларлық емес. Олар тіпті құмар ойында жеңемін деп ойлайды. Сондай-ақ олар көбірек абстрактілі ойлауға бейім. Сондықтан көп айырмашылығы бар. Олар көп тәуекелшіл. Күшті мен әлсіздердің арасында айырмашылық көп. Олардың физиологиялық жағынан да айырмашылығы бар, яғни гормондары: тестостерон – үстемшілдік гормоны, кортизол – күйзеліс гормоны.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Приматтардың иерархиясындағы ең күшті альфа-еркектің бойында тестостерон мөлшері көптігін, кортизолы аз екендігін анықтадық. Күшті, әрі ықпалды басшылардың да тестостероны көп, кортизолы аз болады екен. Бұл нені білдіреді? Күш туралы ойлаған кезде адамдар тек тестостерон туралы ойлауға бейім болған, себебі ол үстемдікті білдірген. Бірақ шынында күш біздің күйзеліске қалай үн қататынымызға әсер етеді. Сөйтіп, сіздер ықпалды, үстемшіл, тестостероны көп, бірақ күйзеліске тұрақсыз басшыны қалар ма едіңіз? Қаламайсыз ғой? Сіз ықпалды, сенімді, әрі үстемшіл, сондай-ақ байсалды адамды қалайсыз ғой, күйзеліске тұрақсыз адамды емес.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Егер альфа-еркек немесе қатардағы примат күтпеген жерден басшылықты басып алғысы келсе, бұдан біраз күн бұрын оның бойындағы тестостерон мөлшері айтарлықтай өсіп, кортизол мөлшері түсіп кетеді. Бұның бізде дәлелі бар, яғни тән сананы, кем дегенде әлпетін қалыптастыра алады. Сондай-ақ рөлдің өзгеруі де сананы қалыптастырады. Сөйтіп, рөлімізді өзгерттік делік, яғни қылықтарымызға, іс-қимылдарымызға сәл-пәл осылай өзгертулер енгізген кезде не болар екен? Былай дейсіз: «Екі минутқа осылай тұрсам, бұл мені бұрынғыдан да сенімдірек етеді».
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
Былай істедік. Адамдарды лабораторияға шақыртып, шағын ғылыми тәжірибе жасауға бел будық. Бұл адамдар екі минутқа не сенімді кейіп, не сенімсіз кейіп танытуы тиіс болатын. Сізге бес кейіп түрін көрсетпекпін, алайда қатысушылар олардың тек екеуін ғана істеді. Бұл – біріншісі. Тағы екеуі. Бұны «Ғажайып әйел» деп атап кеткен БАҚ өкілдері. Мінеки, тағы бірнешеуі. Не отырған күйде, не тұрған күйде бола аласыз. Ал мыналар – әлсіздің кейіптері. Бүрісіп, өзіңізді кішірейтіп тұрсыз. Мынау – өте әлсіздердің кейпі. Мойныңызды осылай қолмен ұстаған кезде
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
өзіңізді шынында қорғап тұрғандай боласыз. Не болатынын көріңіз. Олар кіреді де, тексеру үшін арнайы ыдысқа түкіреді. Екі минутқа қандай да бір кейіпті танытуын сұраймыз. Олар бұл кейіп суреттерін көрмейді. Олардың күш бейнесін алдын ала білгенін қаламаймыз. Күшті сезінгенін қалаймыз. Олар бұны екі минут бойы жасайды. Сосын біз оларға күшті қалай сезінгендері туралы бірнеше сұрақ қоямыз, әрі құмар ойын ойнатамыз. Сосын тағы да сілекей үлгілерін аламыз. Болды. Ғылыми тәжірибеміз осындай.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
Мынаны анықтадық: сенімді кейіптегі адамдардың 86 пайызы тәуекелшіл болады екен, яғни құмар ойындарын ойнауға бейім келеді екен. Ал әлсіз кейіптегілердің 60 пайызы ғана сондай болады, бұл дегенің әжептәуір үлкен айырмашылық.
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Мынау – тестостерон талдауының қорытындысы. Сенімді кейіп танытқандардың тестостерон мөлшері әдеттегіден шамамен 20 пайызға өсіп, әлсіз кейіп танытқандардың тестостероны шамамен 10 пайызға түскен. Екі-ақ минутта осындай өзгерістерге қол жеткіздіңіз. Ал мынау кортизолдың өзгерісі: сенімді кейіптегілердің кортизолы шамамен 25 пайызға түсіп, әлсіз кейіптегілердікі шамамен 15 пайызға өскен. Екі-ақ минут миыңыздағы қайсар, сенімділік, ыңғайлылық сезімін немесе сабырсыздық, тұйықтану сезімін тудыратын гормондық өзгерістерге алып келеді. Бәрімізге таныс жағдай емес пе? Сөйтіп, бейвербаликаларымыз біздің өзіміз туралы ойлау мен сезіну салтын белгілейді. Олар тек өзгелерге тәуелді болып қана, өзімізге де тәуелді. Сонымен қатар денеміз санымызды да өзгертеді.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Бірақ әрине мынадай сұрақ туындайды: бірнеше минуттық сенімді кейіп таныту өміріңізді мағыналы түрде өзгерте ала ма? Мынау – лабораторияның іші. Екі минутқа созылған бұл тапсырмамен сіздер таныссыздар. Бұны біз шынында қай жерде қолдана аламыз? Әрине, маңызды жағдайда. Менің ойымша бұл әдісті әлеуметтік қорқыныш секілді жағдайларда қолдана аласыз, яғни сізді мысалға достарыңыз бағалайтын жағдайда. Бұндай жағдай жасөспірімдер арасында асхана үстелінде кездесіп жатады. Бұл кейбір адамдар үшін мектеп жиналыстарында халық алдында сөз айтатын кезінде керек болуы мүмкін. Ол тіпті бәлкім жұмысқа кіру үшін сұхбат жүргізгенде керек болар. Көптеген адамдарды осы қызықтырады деген ойға келдік, себебі бұндай жағдай бәрінің басынан өткен.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Осы анықталған деректерді жариялай салысымен барлық БАҚ өкілдері бұны қызу талқылай бастады. Яғни олар: «Жұмыс сұхбатына барған кезде осылай істейсіз бе?» деді. (Күлкі)
(Laughter)
Содан біз, әлбетте, шошып кетіп:
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
«Құдайым-ай, жоқ, жоқ, біздің айтқымыз келгені ол емес, бірнеше себептерге орай олай істемеңдер» дедік. Әңгіме сіздің адамдармен қалай сөйлесуіңізде емес. Әңгіме сіздің өзіңізбен қалай сөйлесуіңізде. Сұхбаттаспас бұрын не істейсіз? Осылай істейсіз, солай емес пе? Отырасыз да, ешнәрсені ұмытпауға тырысып айфоныңызға немесе андройдыңызға үңілесіз. Естеліктеріңізге қарап, бүкірейіп, өзіңізді кішірейте бастайсыз, шын мәнінде шомылатын бөлмеде осылай істеудің орнына, солай ма? Солай істеңіз. Екі минутыңызды бөліңіз. Біз осыны талдадық. Лабораторияға адамдарды шақырдық та, олар қайтадан не сенімді, не сенімсіз кейіп танытып, ауыр жұмыс сұхбатынан өтті. Сұхбаттың ұзақтығы – бес минут, әрі олар жазылып алынды. Олар сондай-ақ қазылар тарапынан бағаланып отырды, қазылар ешқандай бейвербалика көрсетпеуге машықтанған, әрі түрлері осындай. Осындай адам сізбен сұхбаттасып тұрғанын елестетіп көріңіз. Бес минут осылай, ешқандай эмоция жоқ, бұл дегенің шытырман сұрақтар қойғаннан бетер. Адамдар бұны жек көреді. Марианна ЛаФранс бұны «әлеуметтік батпаққа бату» деп атайды. Кортизолды өсіретін дәл осы жағдай. Мынау олар өткен жұмысқа тұру сұхбаты, біз не болатынын қатты көргіміз келді. Сосын мамандарға осы төрт видеожазбаны көрсетеміз. Олардың ешқандай тәжірибе гипотезасынан, шарттарынан хабары жоқ. Ешқайсысы кімнің қандай кейіпте болғанын білмейді. Олар видеоларды көріп болып, сенімді кейіп танытқандарды меңзей отырып: «Осы адамдарды жұмысқа алғымыз келеді» дейді, «мына адамдарды алғымыз келмейді. Алдыңғы адамдар көбірек позитивті болды.» Бірақ бұған не әсер етті? Ол әңгіменің мазмұнында емес. Үміткерлердің әңгіме кезінде өздерін қалай сезінуінде. Сондай-ақ олардың біліктілігін бағаладық. Олар әңгімесін қалай, қаншалықты жақсы құрастырады. Біліктілігі қалай? Бұл көрсеткіштер ешқандай әсер берген жоқ. Жұмыс берушілердің ойына адамдардың өздерін қалай көрсетуі әсер етті. Өздерін көрсету керек қой. Олар идеяларын береді, бірақ идеясына өздері қызықпайды, құмартпайды. Дәл осы көрсеткіштер жұмыс берушінің шешіміне әсер етеді.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
Адамдарға осы туралы айтқанымда, яғни тәніміз санамызды, санамыз қылықтарымызды, қылықтарымыз оқиға нәтижесін өзгертетінін айтқан кезде олар маған: «Сеніңкіремеймін, жалған көрінеді» дейді. Содан мен: «қолыңнан келгенше кейіп таныт» дедім. «Жоқ, бұл мен емес қой, Ол жаққа барып, өзімді алаяқ сезінгім келмейді. жалған болғым келмейді, өзімді сол жерде болмауым тиіс деп сезіну үшін ғана ол жерге барғым келмейді». Менде бұл соған үндес ой туғызды, сіздерге жалған болуым туралы, сол жерде болмауым тиіс деп сезінуім туралы шағын оқиға айтып бермекпін.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
19 жасымда мен өте ауыр көлік апатына ұшырадым. Көліктен ұшып түсіп, бірнеше рет аударылдым. Мені көліктен ұшып түстім. Бас сүйек зақымы палатасында ояндым, колледжден кетуге мәжбүр болдым. IQ-імнің екі стандартты ауытқуға төмендегенін білдім. Бұл маған өте ауыр соққы болды. IQ-ім жоғары болатұғын, себебі мені кішкентайымнан ақылды, әрі дарынды деп есептеген. Мені колледжден шығарып жіберді, қайтып келуге тырыстым. Олар: «Колледжді бітіре алмайсың. Айналысуға болатын басқа істер таба аласың, ал бұл сенің қолыңнан келмейді» - деді.
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Мен осымен қатты күрестім. Айтуым тиіс: Адам өз тұлғасының өзегінен айрылса, яғни мен үшін бұл – ақыл-ойым, ол өзінің күш нәрінен айрылады да, ең әлсіз адамға айналады. Мен өзімді тұтастай әлсіз сезіндім, бірақ тынбастан жұмыстандым. Жұмыстандым да, дегеніме қол жеткіздім. Ақырында колледжді бітіріп шықтым.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Қатарластарымнан 4 жыл көп оқыппын, әрі біреуді мені Пристонға алуын көндірдім. Ол менің кеңесші періштем – Сюзан Фиске болатын. Бірақ мен бұл менің жерім емес, мен өтірікшімін деп ойлай бердім. Ең алғаш сөз сөйлеу алды түні, Принстонда 20 адамның алдында 20 минуттық сөз сөйлеу алды түні ұсталып қалам деп қорыққаным сонша, Сюзанға телефон соғып: «Университеттен кетемін», - дедім. Ол: «Кетпейсің, себебі бұл сенің қолыңнан келетініне бәс тіктім. Сен қаласың да, былай істейсің: жалған кейіп танытасың. Олар сұраған әрбір баяндаманы айтып бересің. Тіпті қорқып, тұлай бойың өзіңе бағынбаса да, айтқандарын істей бересің. «Құдай-ай, қолымнан келіп жатыр, соған айналып барам, шынымен қолымнан келіп жатыр» демейінше солай істей бересің», - деді. Айтқаныдай жасадым. Бес жыл аспирантура дегенің Солтүстік-батыс университеті үшін аз. Содан Гарвардқа түстім. Мен Гарвардтамын. Бұдан былай жаман ойлауды қойдым, бірақ бұған дейін: «Бұл менің жерім емес, бұл жерде болмауым тиіс» деп ойлай беретінмін.
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
Гарвардтағы алғашқы жылымның аяғында бүкіл семестр бойы сөз сөйлемеген студент қыз кабинетіме келді. Оған бұрын «Сабақта белсендірек болуың тиіс, әйтпесе оқудан шығарып жібереді» дегенмін. Оны мүлдем танымайтынмын. Ол маған қайғы басқан түрімен: «Мен бұл жерде болмауым тиіс», - деді. Сол сәтте менде екі нәрсе болды. Біріншіден, құдайым-ай, мені енді мұндай ойлар мазаламайды. Менде енді мұндай сезім жоқ, ал бұл қызда бар, әрі мен оның жағдайын түсінемі. Екіншіден, ол бұл жерде болуы тиіс! Ол қолынан келгенше кейіп таныта алады ғой. Мен: «Жоқ, бұл сенің жерің, Қалуың тиіс.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
Ертең барасың да, сенімді кейіп танытып, өзіңе сенімді боласың.
(Applause)
Сен...» (Қошемет) (Қошемет)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
«Аудиторияға кіресің де, тамаша сөз сөйлеп шығасың» дедім. Білесіздер ме? Ол тамаша сөйлеп шықты. Адамдар бұрылып қарады да: «Мәссаған, оның осы жерде отыратынын еш байқамаппыз» деді. (Күлкі)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
Ол айлар өткен соң маған келді, мен түсіндім: ол жай ғана қолынан келгенше кейіп танытқан жоқ, ол соған айналғанша кейіп танытты. Ол өзгерді. Сол үшін мен сіздерге қолыңыздан келгенше кейіп танытпаңыздар, соған айналғанша кейіп танытыңыздар дегім келеді. Бұл өзгерістер кәдімгідей бөлшегіңізге айналғанша істей беріңіздер.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Соңғы айтарым бар. Кішкентай қулықтар үлкен өзгерістерге алып келе алады. Жаңағы екі минут. Екі минут, екі минут, екі минут. Бағаланатын, әрі күйзелтетін жағдаймен бетпе-бет келмес бұрын екі минут осылай жасауға тырысыңыздар: лифтте, жуынатын бөлме кабинасында, жабық есік артындағы үстеліңіздің жанында. Осылай істеулеріңіз тиіс: миыңызға жақсы нәрсе болуын үгіттеңіз. Тестестероныңызды өсіріп, кортизолыңызды түсіріңіз. "Өз-өзімді еш көрсете алмадым" деген кірбің ойлар қалмасын. Өзіңізге "қазір барамын да, өзімнің кім екенімді көрсетемін" деп үгіттеңіз.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
Сөйтіп, мен сізден біріншіден сенімді кейіп танытуыңыздан бөлек осы тәжірибелеріңізбен бөлісе отыруларыңызды сұраймын, өйткені бұл қиын емес қой. Бұл эгома тиіп кетпейді. (Күлкі) Адамдармен бөлісіңіздер, себебі бұны қажет ететін көптеген адамдар бар, олардың құралы, технологиясы, әрі статусы мен билігі болмауы мүмкін. Оларға осы мүмкіндікті беріңіздер, себебі олар екі минутқа денесімен жалғыз қалуы керек. сонда өмірін айтарлықтай өзгерте алады.
Thank you.
Рақмет. (Қошемет)
(Applause)
(Қошемет)