So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
მინდა იმით დავიწყო, რომ შემოგთავაზოთ ერთი უფასო რჩევა - ცხოვრებისეული ხრიკი ამისათვის კი საჭიროა, რომ თქვენ ორი წუთით შეიცვალოთ პოზა. მაგრამ, სანამ ამ ხრიკს გაგიზიარებთ, მინდა გთხოვოთ, რომ ”დაათვალიეროთ” საკუთარი სხეული და გაიაზროთ, რა მდგომარეობაშია ის ახლა. რამდენი თქვენგანი ცდილობს, რომ დაპატარავდეს? შეიძლება მოხრილი ხართ, ფეხი ფეხზე გაქვთ გადადებული, ან ხელები გაქვთ გადაჯვარედინებული. ხანდახან ხელებს ასე ვიჭერთ, ხანდახან ვშლით მათ. (ისმის სიცილი) გხედავთ. (ისმის სიცილი) მოკლედ, მინდა, რომ დააკვირდეთ იმას, თუ რას აკეთებთ ამ წუთას. ჩვენ ამ საკითხს რამდენიმე წუთში დავუბრუნდებით და მე იმედი მაქვს, რომ ჩემს ხრიკს ოდნავ მაინც თუ აუღებთ ალღოს, შეძლებთ მნიშვნელოვნად შეცვალოთ თქვენი ცხოვრება.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake.
ამგვარად, ჩვენ ძალიან გვიტაცებს სხეულის ენა, მით უფრო მეტად გვაინტერესებს სხვა ადამიანების სხეულის ენა. აი ხომ იცით, ჩვენ გვაინტერესებს როცა (ისმის სიცილი) იგრძნობა უხერხულობა ურთიერთობაში, ან ვამჩნევთ ღიმილს, ან ზიზღნარევ მზერას, ან ძალიან ტლანქად ჩაკრულ თვალს,
Narrator: Here they are arriving at Number 10.
ან სულაც ხელის ჩამორთმევას.
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause)
საუბრობს მთხრობელი: აი ისინიც გამოჩნდნენ 10 ნომერთან და შეხედეთ პოლიციელს გაუმართლა, მას პრეზიდენტმა ჩამოართვა ხელი. აშშ-ს პრეზიდენტმა! და აი, ახლა
(Laughter) (Applause)
პრემიერ-მინისტრიც - ? მაგრამ არაო! (ისმის სიცილი) (ისმის სიცილი) (ისმის აპლოდისმენტები)
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
საუბრობს ემი ქადი: ანუ ხან, რომ ჩამოართმევენ ხელს და ხან არა. რაც, შესაძლოა კვირების განმავლობაში განიხილებოდეს. მათ შორის BBC-სა და New York Times-ში. ცხადია, როცა ჩვენ სხეულის ენაზე ვსაუბრობთ, რასაც სოციალურ მეცნიერებაში ჩვენ არავერბალურ ქცევას ვუწოდებთ -- რადგანაც ეს ენაა, ბუნებრივია, კომუნიკაციის თემა გვახსენდება. ხოლო, როცა კომუნიკაციაზე ვსაუბრობთ, იქვე ვგულისხმობთ ურთიერთობებსაც. რას მეუბნება მე თქვენი სხეულის ენა? ან პირიქით, როგორ გესმით თქვენ ჩემი სხეულის ენა?
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right?
მრავალი მიზეზის გამო, მართებულია ამ საკითხის ასეთ ჭრილში განხილვა. მართლაც, მეცნიერებმა სოციალურ სფეროში ბევრი დრო დახარჯეს, იმისათვის, რომ შეესწავლათ ჩვენი და სხვების სხეულის ენის გავლენა ადამიანების მსჯელობაზე. ჩვენ ძალიან სწრაფად გვექმნება წარმოდგენა და აზრი ადამიანზე, მისი სხეულის ენიდან გამომდინარე. და ამ წარმოდგენებსა და აზრებს, შესაძლოა რეალური და მნიშვნელოვანი შედეგები მოყვეს. მაგალითად, ადამიანის სამუშაოზე აყვანა, დაწინაურება ან პაემანზე დაპატიჟება. მაგალითად, ნალინი ამბადი, მკვლევარი ტაფტის უნივერსიტეტიდან გვეუბნება, რომ მას შემდეგ, რაც ადამიანები ნახავენ 30 წამიან უხმო ვიდეო-კლიპს რომელიც ექიმისა და პაციენტის ურთიერთობას ასახავს რეალურ სიტუაციაში, ის თუ, რამდენად დადებითი წარმოდგენა შეექმნათ მათ ექიმზე, გამოდგება იმისათვის, რომ ვივარაუდოთ, უჩივლებენ თუ არა მას აქ საუბარი იმდენად იმაზე კი არ არის, არის თუ არა ეს ექიმი კომპეტენტური, არამედ იმაზე, მოგვწონს თუ არა ეს ადამიანი და ის თუ, როგორ იქცეოდა ის მოცემულ სიტუაციაში. კიდევ უფრო შთამბეჭდავია პრინსოტნის უნივერსიტეტიდან ალექს თოდოროვის აღმოჩენა, რომ პოლიტიკური კანდიდატების სახეებზე ერთწამიანი დაკვირვების შედეგად ჩამოყალიბებული აზრი 70 პროცენტით ემთხვევა აშშ-ს სენატორებისა გუბერნატორების არჩევნების შედეგებს. უფრო მეტიც, ახლა ციფრულ სამყაროზე გადავიდეთ, ”ემოტიკონებს”, რომლებიც ონლაინ მოლაპარაკებებში გამოიყენება, შეუძლიათ კიდევ უფრო წარმატებული გახადონ მოლაპარაკება. ანუ გირჩევნიათ ისინი კარგად გამოიყენოთ, არა?
So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology.
როცა ჩვენ არავერბალურ ენას განვიხილავთ, გვაინტერესებს, როგორ განვსჯით სხვებს, ან სხვები, როგორ განგვსჯიან ჩვენ და რა შედეგები მოყვება ამას. თუმცა, ჩვენ ხშირად გვავიწყდება სხვა აუდიტორია, რომელზეც ჩვენი სხეულის ენა ახდენს გავლენას. და ეს აუდიტორია თავად ჩვენ ვართ . ჩვენი სხეულის ენა ჩვენზეც ზემოქმედებს. ის გავლენას ახდენს ჩვენს აზრებზე, ჩვენს გრძნობებზე და ჩვენს ფიზიოლოგიაზე.
So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
და მაინც, რას ვგულისხმობ ამ სხეულის ენაში? მე სოციალური ფსიქოლოგი ვარ და სტერეოტიპულ განწყობებს (prejudice) შევისწავლი. მაღალრეიტინგულ ბიზნეს-სკოლაში ვასწავლი, ამდენად, ჩემი დაინტერესება ძალაუფლების თემით გარდაუვალი იყო. კერძოდ, მე დავინტერესდი ძალაუფლებისა და დომინანტურობის არავერბალური გამოხატულებებით.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted.
როგორია ძალაუფლებისა და დომინანტურობის არავერბალური გამოხატულებები? აი, როგორია! ამგვარად, ცხოველთა სამყაროში ის სხეულის გაშლას, განვრცობას გულისხმობს. შენ ფართოდ იშლები და იწელები, რომ უფრო დიდი გამოჩნდე, რომ მეტი სივრცე დაიკავო ანუ არსებითად, უფრო მეტად გამოჩნდე . დიახ, უფრო მეტად გამოჩნდე. და ეს მართლაც ასეა ცხოველთა სამყაროში. და ეს მხოლოდ პრიმატებს არ ეხება, ადამიანებიც ზუსტად ასე იქცევიან. (ისმის სიცილი) ამას ყოველთვის აკეთებენ, მაშინაც, როცა მუდმივად გრძნობენ ძალაუფლებას და მაშინაც, როცა ეს გრძნობა დროებითია. აი ეს, მაგალითად, ძალიან საინტერესოა! ის აჩვენებს თუ რამდენად უნივერსალური და დროში გამოცდილია ძალაუფლების ამგვარი გამოხატულებები. აი ეს მდგომარეობა, რომელიც სიამაყეს გამოხატავს, ჯესიკა თრეისიმ შეისწავლა. მან დაადგინა, რომ ადამიანები, ვისაც არ ჰქონია მხედველობის პრობლემები და ისინიც, ვინც დაბადებით უსინათლონი არიან, ასე აკეთებენ, როცა სპორტულ შეჯიბრებაში იმარჯვებენ. როცა ისინი ფინიშის ხაზს გადაკვეთენ და გამარჯვებულნი არიან, არ აქვს მნიშვნელობა, უნახავთ თუ არა სხვა როგორ იქცევა ამ დროს. ისინი ასე აკეთებენ. ხელები ზემოთ არის ატაცებული და ნიკაპიც ოდნავ აწეულია.
What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
როგორ ვიქცევით, როცა უძლურად ვგრძნობთ თავს? ზუსტად საწინააღმდეგოს ვაკეთებთ. ვიკუნტებით. ვიხრებით. ვპატარავდებით. არ გვინდა, ჩვენს გვერდზე მყოფ ადამიანს შევეჯახოთ. და ამ შემთხვევაშიც, ცხოველები და ადამიანები ერთმანეთისგან არ განსხვავდებიან. და აი რა ხდება, როცა ერთმანეთს ძლევამოსილი და უსუსური ადამიანები ხვდებიან. ანუ, ჩვენ, როგორც წესი, მეორე ადამიანის არავერბალური ქცევის საპასუხო ქცევას ვახორციელებთ. თუკი, მეორე ადამიანი ჩვენთან მიმართებაში დიდი ძალაუფლებას ავლენს, ჩვენ ’ვპატარავდებით’. ჩვენ არ ვიმეორებთ სარკისებურად მათ ქცევას. ჩვენ საპირისპიროდ ვიქცევით.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand.
აი მე, ვაკვირდები ჩემს სტუდენტებს აუდიტორიაში, და რას ვამჩნევ? მე ვამჩნევ, რომ MBA სტუდენტები ავლენენ ძალაუფლების გამომხატველი არავერბალური ქცევის სრულ სპექტრს. გვყავს სტუდენტები, რომლებიც ნამდვილი ”ალფა არსებები” არიან, რომლებიც, მაშინვე ოთახის ცენტრში შემოდიან, ჯერ კიდევ სანამ ლექცია დაიწყება, მათ უკვე უნდათ, რომ სივრცე დაიკავონ. სხდებიან ფართოდ გაშლილ პოზაში. ხელს ასე სწევენ. და მეორეს მხრივ, გვყავს სტუდენტები, რომლებიც მართლაც ერთი-ორად პატარავდებიან, როცა ოთხაში შემოდიან. ამას, მათი შემოსვლისთანავე ამჩნევ. ეს აისახება მათ სახეებსა და სხეულებზე. ისინი სხდებიან თავიანთ ადგილებზე და პატარავდებიან. და ხელს, აი ასე იწევენ.
I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
ამასთან დაკავშირებით, რამდენიმე დაკვირვება მაქვს. პირველი, რომელიც მგონი არ გაგაკვირვებთ, სავარაუდოდ უკავშირდება სქესს. ქალები, უფრო მეტი ალბათობით გააკეთებენ ამას, ვიდრე კაცები. ქალები ქრონიკულად უფრო ნაკლებ ძალაუფლებას გრძნობენ, ვიდრე კაცები - ამდენად ეს გასაკვირი არ არის. მაგრამ მეორე რამ, რაც მე შევამჩნიე, არის ის, რომ
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
ძალაუფლების გამოხატულება, ასევე უკავშირდება ლექციებზე სტუდენტების აქტიურობის სიხშირესაც და ხარისხსაც. MBA-ს ლექციებზე კი ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, იმიტომ, რომ აქტიურობის ქულა ჯამური შეფასების ნახევარს შეადგენს.
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
ბიზნეს-სკოლები თავს იტეხენ, როგორ გადალახონ ეს სქესთაშორის სხვაობით გამოწვეული ნიშნების პრობლემა. სწავლას, ორივე სქესის, ერთნაირად კარგი სტუდენტები იწყებენ, მაგრამ ბოლოში განსხვავებულ შეფასებებს იღებენ, რისი მიზეზიც, როგორც სჩანს, ნაწილობრივ ლექციაზე აქტიურობაა. მეც დავიწყე ამ საკითხზე ფიქრი, კარგი, ეს ხალხი ასე შემოდის აუდიტორიაში, და ლექციის დროს აქტიურობს. ნეტა, არის შესაძლებელი, რომ ადამიანებმა ითამაშონ? გახდებიან ამის მერე ისინი უფრო აქტიურები?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
დენა ქარნი ჩემი კოლეგაა ბერკლიდან, რომელთან ერთადაც მე ძირითადად ვმუშაობ, მე მართლაც მინდოდა გამეგო, შეიძლება ითამაშო და ბოლოს გამოგივიდეს? ანუ, ცოტა ხანი ეს გააკეთო, როგორც თამაში, იმიტაცია და მერე, ერთხელაც, მართლაც გამოგივიდეს ასე მოქცევა და რეალურად იგრძნო ძალაუფლება? ჩვენ ხომ ვიცით, რომ ჩვენი სხეულის ენა გადამწყვეტ როლს თამაშობს, იმაში თუ რას ფიქრობენ ადამიანები ჩვენზე. ამის ბევრი დასტურია. მაგრამ ჩვენ სინამდივლეში გვაინტერესებდა, ახდენს თუ არა ჩვენი სხეულის ენა გავლენას საკუთარი თავის მიმართ ჩვენს განწყობებსა და დამოკიდებულებებზე.
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
გარკვეულწილად, ამის დასტურიც არსებობს. მაგალითად, ჩვენ ვიღიმით, როცა გვიხარია, მაგრამ მაშინაც კი, როცა ჩვენ იძულებით ვიღიმით, იმიტომ, რომ კალამი გვიჭირავს პირით, აი ასე, სიხარულის განცდა გვეუფლება. ესეიგი, ასეც ხდება და ისეც. და რაც შეეხება ძალაუფლებას, აქაც იგივე ვითარებაა. ანუ, როცა ძალაუფლებას გრძნობ, დიდი ალბათობით, აი ასე გააკეთებ, მაგრამ ასევე შესაძლებელია პირიქით, თავი მოაჩვენო, რომ გრძნობ ძალაუფლებას და მართლაც იგრძნო ძალაუფლება.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone.
ამგვარად, მეორე რამ, რაც ჩვენ გვაინტერესებდა, იყო ჩვენ ვიცით, რომ ჩვენი გონება გავლენას ახდენს ჩვენს სხეულზე, მაგრამ მართალია, რომ ჩვენი სხეულიც ცვლის ჩვენს ტვინს? და რას ვგულისხმობ, როცა ვსაუბრობ, იმ ადამიანების ტვინებზე, ვინც ძალაუფლებას გრძნობს? მე ვგულისხმობ აზრებს და გრძნობებს, და იმ ფიზიოლოგიურ მოვლენებს, რომლებიც გავლენას ახდენენ ჩვენს აზრებსა და გრძნობებზე, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში - ჰორმონებზე. მე ჰორმონებს შევისწავლი. კარგით, მაინც როგორია ძალაუფლების გრძნობით აღვსილი ან უძლური ადამიანის ტვინი? როგორც მოსალოდნელი იყო, ძალაუფლების გრძნობის მქონე ადამიანები უფრო გამბედავნი, თავდაჯერებულნი და ოპტიმისტურებიც კი, არიან. მათ აქვთ გრძნობა, რომ წარმატებას მიაღწევენ, მაშინაც კი, როცა ეს იღბალზეა დამოკიდებული. მათ, ასევე, როგორც წესი უფრო გამოსდით აბსტრაქტულად აზროვნება მათ ძალიან ბევრი რამ განასხვავებთ. ისინი უფრო რისკიანები არიან. ძალიან ბევრი განსხვავებაა ძალაუფლების მეტი და ნაკლები გრძნობის მქონე ადამიანებს შორის. ეს განსხვავებები ფიზიოლოგიურ დონეზეც ვლინდება, ორი საკვანძო ჰორმონით: ტესტოსტერონი, რომელიც დომინანტურობის ჰორმონია, და კორტიზოლი, რომელიც სტრესის ჰორმონია.
So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
ანუ ვლინდება, რომ ძალაუფლების მქონე ალფა მამრებს პრიმატების საზოგადოებრივ იერარქიაში აქვთ ტესტოსტერონის მაღალი და კორტიზოლის დაბალი დონეები. ასეთივე ჰორმონალური სურათი იკვეთება ძლევამოსილ და წარმატებულ ლიდერებში. როგორ უნდა გავიგოთ ეს? როცა ძალაუფლებაზე ვსაუბრობთ, ხალხი, ადრე, როგორც წესი, მხოლოდ ტესტოსტერონს მოიაზრებდა, იმიტომ, რომ ის დომინანტურობას უკავშირდება. მაგრამ სინამდვილეში, ძალაუფლების განცდა, ასევე უკავშირდება იმას, თუ როგორ რეაგირებთ სტრესზე. ანუ, გინდათ ლიდერი, რომელიც დომინანტურია, ტესტოსტერონის მაღალი დონე აქვს, მაგრამ სტრესის მიმართ მგრძნობიარეა? ალბათ არ გინდათ. თქვენ გინდათ ადამიანი, რომელიც ძლევამოსილია, გამბედავი და დომინანტური, არ არის სტრესის მიმართ მგრძნობიარე, არამედ მშვიდია.
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
ჩვენ ვიცით, რომ პრიმატებში, თუკი მამრი მოიპოვებს დომინანტურ, ალფა პოზიციას, ასე ვთქვათ, მოულოდნელად, სულ რამდენიმე დღეში მისი ტესტოსტერონის დონე არსებითად იმატებს, ხოლო კორტიზოლის დონე - არსებითად ეცემა. ამგვარად, ჩვენ გვაქვს დასტური იმისა, რომ სხეულს აქვს გავლენა გონებაზე, სულ მცირე, სახის გამომეტყველების დონეზე, და ასევე, დასტური იმისა, რომ როლის შეცვლაც ახდენს გავლენას ტვინზე. ანუ აი რა ხდება, თქვენ იცვლით როლს, რა ხდება თუკი ეს ცვლილება ძალიან მცირეა, სულ მცირე, მინიმალური ცვლილება. თქვენ ეუბნებით თქვენ თავს, ”ორი წუთის განმავლობაში, მინდა ასე ვიდგე, და ამისგან მე მეტ ძალაუფლებას შევიგრძნობ”
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself.
აი, რა გავაკეთეთ ჩვენ. გადავწყვიტეთ, ლაბორატორიაში, პატარა ექსპერიმენტზე მოგვეწვია ხალხი, რომელსაც ორი წუთის განმავლობაში, სხვადასხვა, მაღალი ან დაბალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზა უნდა მიეღოთ. მე გაჩვენებთ, ხუთ ასეთ პოზას, თუმცა ყოველი ცალკული ადამიანი მხოლოდ ორ პოზას იღებდა. აი, ერთერთი მათგანი. კიდევ ორი. ამას ”ქალი საოცრება” შეარქვეს მედიაში. აი, კიდევ რამდენიმე. ანუ, ზოგი იჯდა, ზოგი იდგა. ესენი დაბალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზებია. ადამიანი ძალიან იკუნტება, პატარავდება. ეს ძალიან უსუსური პოზაა. როცა საკუთარ კისერს ეხები,
So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
ცდილობ საკუთარი თავის დაცვას. და აი, რა ხდება. ეს ხალხი შემოდის, მათ სხვადასხვა სივრცეებში ვანაწილებთ, და ვეუბნებით, რომ ორი წუთის განმავლობაში ასეთი ან ასეთი პოზა მიიღონ. მათ არანაირ გამოსახულებას არ ვაჩვენებთ, იმიტომ, რომ არ გვინდა, რამეზე მივანიშნოთ. ჩვენ გვინდა, რომ მათ თავად იგრძნონ ძალაუფლება, ხომ ასეა? მოკლედ, ორი წუთის განმავლობაში ისინი რაღაც პოზაში არიან. შემდეგ ვეკითხებით მათ, თუ რამდენად აქვთ ძალაუფლების განცდა, გარკვეულ საკითხებთან მიმართებაში. მერე, ვაძლევთ მათ შესაძლებლობას, რომ ჩაერთონ აზარტულ თამაშში და ვიღებთ მათი ნერწყვის ნიმუშს. სულ ეს არის, მთელი ექსპერიმენტი.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference.
და აი, რა აღმოვაჩინეთ. რისკიანობას, რაც აზარტულ თამაშებში აუცილებელია, გამოავლენ თუკი მანამდე მაღალი ძალაუფლების გამომხატველ პოზაში იყავი, 86 პროცენტიანი ალბათობით. თუკი, დაბალი ძალაუფლების გამომხატველ პოზაში იყავი, რისკიანობის გამოვლენის მხოლოდ 60 პროცენტიანი შანსია. ეს დიდი სხვაობაა!
Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
მონაწილეთა ტესტოსტერონის დონეზე კი, ეს ასე აისახა. თუ შევადარებთ ექსპერიმენტის დაწყებამდე მიღებულ მონაცემებს მაღალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზის მიღების შემთხვევაში, მან 20%-ით მოიმატა, ხოლო დაბალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზის მიღების შედეგად - 10%-ით დაიკლო. ანუ, სულ ორი წუთი და აი, ასეთ ცვლილებებს ვიღებთ. რაც შეეხება კორტიზოლის მონაცემებს. მაღალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზის შედეგად მონაწილეებში მისი დონე 25%-ით იკლებს, ხოლო დაბალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზის მიღების შედეგად კი - 15%-ით იზრდება. ორი წუთი იწვევს ასეთ ჰორმონალურ ცვლილებებს, რომლებსაც შეუძლიათ შეცვალონ თქვენი მდგომარეობა, გაგხადონ გაბედული, თავდაჯერებული და კომფორტულად გაგრძნობინონ თავი, ან გაგხადონ სტრესის მიმართ მეტად მგრძნობიარე, რაღაცნაირად უძლური. ეს გრძნობა კი ალბათ ყველას განგვიცდია, არა? როგორც სჩანს, ჩვენი სხეულის ენა მართლაც ახდენს გავლენას იმაზე, თუ რა აზრი და დამოკიდებულება გვაქვს საკუთარი თავის მიმართ. ესეიგი, ჩვენს თვითშეფასებაზე არა მხოლოდ სხვები, არამედ ჩვენც ვახდენთ გავლენას.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
და ჩვენი სხეულებიც ახდენს გავლენას ჩვენს გონებაზე. შესაბამისად, შემდეგი შეკითხვა ასეთია: რამდენიმე წუთით რაღაც პოზა, რომ მივიღო, ეს მართლა შეცვლის რამეს ჩემს ცხოვრებაში? ის რაც ვნახეთ, ლაბორატორიაში ხდებოდა. პატარა დავალება იყო, სულ ორწუთიანი. მაგრამ, რეალობაში, სად შეიძლება ამის გამოყენება? რაც ცხადია, ჩვენი გვაინტერესებს კიდეც. ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ამის გამოყენება, აზრიანად, შესაძლებელია სიტუაციებში, რომლებშიც ხდება შეფასება, განსჯა. მაგალითად სოციალური სიტუაციები, რომელიც საფრთხის შემცველია. სადაც, მაგალითად გაფასებენ, თუნდაც შენი მეგობრები. აი, თინეიჯერი, რომ წარმოვიდგინოთ ბუფეტში. ან თუნდაც საკუთარი თავი წარმოიდგინეთ, როცა საჯაროდ გამოდიხართ რამე სხდომაზე. ან ცდილობთ კლიენტი დაიყოლიოთ, ან ასე, ჩემსავით გამოსვლა გაქვთ ან გასაუბრება, სამუშაოზე ასაყვნად. ჩვენც, სწორედ, სამსახურში ასაყვანად გასაუბრების სიტუაცია ავირჩიეთ, რადგან ეს უმრავლესობისათვის კარგად ნაცნობი სიტაუციაა.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
გამოვაქვეყნეთ ჩვენი კვლევის შედეგები. მედიაც ძალიან დაინტერესდა და, თურმე, აი ასე უნდა გააკეთო, როცა გასაუბრებაზე გადიხარო. (ისმის სიცილი)
(Laughter)
ჩვენ გული შეგვიწუხდა, ცხადია, და განვაცხადეთ,
You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
რომ, ღმერთო ჩემო, ამას სულაც არ ვგულისხმობდით. ამისთვის ბევრი მიზეზია, არა, არა და არა, ასე არ მოიქცეთ! იმიტომ, რომ აქ მთავარი საკითხი, ის კი არ არის, სხვებს როგორ ესაუბრები, არამედ საკუთარ თავს რას ეუბნები. რას აკეთებ მანამდე, სანამ გასაუბრებაზე შეხვალ? როგორც წესი - ამას. მართალია? ზიხარ, ჩაჰყურებს შენს აიფონს, ან ანდროიდს, რომ არავინ გამომრჩეს. ან ხომ იცი, უყურებ შენს ჩანაწერებს, ბეჭებში მოხრილი და დაპატარავებული ხარ. მაშინ, როცა სინამდვილეში აი, ამას უნდა აკეთებდე, თუნდაც საპირფარეშოში, რატომაც არა?! გამოყავი ორი წუთი და გააკეთე ეს. აი რისი შემოწმება გვინდა, გასაგებია ხო? ისევ შევკრიბეთ ადამიანები ლაბორატორიაში და ისევ ვთხოვეთ მიეღოთ მაღალი ან დაბალი ძალაუფლების გამომხატველი პოზები, რის მერეც მათ ძალიან სტრესული გასაუბრება გაიარეს. ეს გასაუბრება, სულ 5 წუთს გრძელდებოდა. ჩვენ ვიწერდით. ამასთანავე, გვყავდა შემფასებლები, რომლებიც წინასწარ მოვამზადეთ, რომ არ გამოეხატათ არანაირი არავერბალურ რეაქცია. აი, ასეთი სახეებით ისხდნენ. წარმოიდგინეთ, ეს ადამიანი ზის თქვენს პირისპირ გასაუბრებაზე. მთელი 5 წუთი, ის, აი ასე, უმეტყველო სახით ზის. ამას ჯობია გაგაწყვეტინოს ხოლმე. ადამიანები ამას ვერ იტანენ. ამას მერიან ლეფრანსი "სოციალურ მორევში დგომას" უწოდებს. ეს ნამდვილად აგიწევთ კორტიზოლის დონეს. მოკლედ, ასეთი გასაუბრება უნდა გაევლოთ, რადგან ჩვენ, მართლაც გვაინტერესებდა რა მოხდებოდა. ამის შემდეგ, ჩანაწერები ნახეს სხვა ადამიანებმა, ამ ადამიანებს წარმოდგენა არ ქონდათ არც ექსპერიმენტის ჰიპოთეზაზე, არც პირობებზე. არც ის იცოდნენ, რომელი მონაწილე რა პოზას იღებდა გასაუბრებამდე. ამ ადამიანებმა, მას შემდეგ, რაც ყველა ჩანაწერი ნახეს თქვეს ”აი ეს ხალხი გვინდა ჩვენ”-ო. და სწორედ ის მონაწილეები აირჩიეს, ვისაც მაღალი ძალაუფლების პოზა ჰქონდა მიღებული გასაუბრებამდე. ”ეს ხალხი არ გვინდა”-ო. ”ვინც შევარჩიეთ, ის ხალხი საერთოდ, ზოგადად უფრო მოგვეწონა”-ო. რატომ მოხდა ასე? ეს სულაც არ აღმოჩნდა გასაუბრების შინაარსზე დამოკიდებული. ეს განპირობებული იყო იმით, თუ რამდენად ჩართული იყო კანდიდატი თავისსავე საუბარში. ჩვეულებრივ კანდიდატი ფასდება ისეთი პარამეტრებით, როგორიცაა მისი ცოდნა. ან რამდენად მწყობრია მისი მსჯელობა, ან კარგი მოსასმენია. როგორია მისი გამოცდილება. მაგრამ ეს ასპექტები არ იცვლება. აი, რა იცვლება. ეს იცვლება. ადამიანები რეალურად ვლინდებიან. ისინი პიროვნულად ვლინდებიან. გამოთქვამენ საკუთარ, რეალურად საკუთარ აზრებს, ყოველგვარი ზეგავლენის გარეშე. სწორედ ამას ეფუძნება, ეს განსაზღვრავს იმას, თუ როგორ აფასებენ მათ სხვები.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
ამას, სხვა ადამიანებს, რომ ვეუბნები, რომ ჩვენი სხეულის ენა ჩვენს ცნობიერებას ცვლის, ჩვენი ცნობიერება - ჩვენს ქცევას, ხოლო ქცევა კი შედეგებს, ასეთ პასუხებს ვიღებ: ”არ ვიცი - რაღაც ხელოვნურია ამაში.” არა? მე ვეუბნები - შენც ითამაშე და გამოგივა. მაგრამ ამაზე მეუბნებიან, ”არ მინდა მივიდე გასაუბრებაზე და ხელოვნური ვიყო, თავი მოვაჩვენო. ეს თითქოს ტყუილს გავს. არ მინდა ვიყო იქ და ვიფიქრო, რომ სინამდვილეში, იქ ჩემი ადგილი არ არის.” და ეს კი გულზე მომხვდა. ჩემზე ერთ პატარა ამბავს მოგიყვებით, როცა მეც ეს გრძნობა მქონდა, რომ თავს ვაჩვენებდი და იქ არ ვიყავი, სადაც მეკუთვნოდა ყოფნა.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you."
როცა 19 წლის ვიყავი, მძიმე ავარიაში მოვყევი. მანქანიდან გადმოვვარდი, მიწაზე რამდენჯერმე გადავგორდი. დარტყმის ძალამ მანქანიდან გადმომაგდო. გონზე, რომ მოვედი თავის ტრავმით სარეაბილიტაციო დაწესებულებაში ვიწექი. კოლეჯი მივატოვე და აღმოვაჩინე, რომ ჩემი ინტელექტის ინდექსმა ორი სტანდარტული გადახრით იკლო, რაც ძალიან მძიმე იყო. ჩემი ინტელექტის ინდექსი ყოველთვის ვიცოდი, იმიტომ, რომ ითვლებოდა, რომ ჭკვიანი ვიყავი, ნიჭიერ ბავშვად მივიჩნეოდი. კოლეჯში აღარ ვიყავი, მე კი, ისევ იქ დაბრუნებას ვცდილობდი. მეუბნებოდნენ, რომ კოლეჯს ვერ დავამთავრებდი. რამე სხვა საქმე უნდა მოიფიქრო შენთვის, კოლეჯში სწავლა აღარ გამოგივაო.
So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
ჩემთვის ეს დიდი ბრძოლა იყო. მინდა გითხრათ, როცა ხელიდან გეცლება ის არსებითი, რასთანაც ასე აიგივებ თავს, და ჩემთვის ეს იყო ჭკუა და ნიჭიერება, როცა ეს გეცლება, ძალიან უმწეოდ გრძნობ თავს. სრულიად უსუსურად ვგრძნობდი თავს. სულ ჩემს თავზე ვმუშაობდი. მიმართლებდა და ისევ ვმუშაობდი. და ისევ მიმართლებდა. ასე კოლეჯიც დავამთავრე.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
ამისთვის ოთხი წლით მეტი დამჭირდა, ვიდრე ჩემს კურსელებს. მერე ერთი ადამიანიც დავარწმუნე, ჩემი ანგელოზივით ხელმძღვანელი, სიუზან ფისკე და პრინსტონში აღმოვჩნდი. იქ კი ვიფიქრე, აქ ჩემი ადგილი არ არისთქო. თვითმარქვია ვარ. და პირველი წლის დამასრულებელი გამოსვლის წინა ღამეს, წლის დამასრულებელი გამოსვლა 20 წუთიანია, გაითვალისწინეთ, 20 კაციანი აუდიტორიის წინაშე. სულ ესაა. ისე შემეშინდა, რომ მამხილებდნენ, რომ დავურეკე სიუზანს და ვუთხარი, რომ აღარ ვაგრძელებდი სწავლას. მან მიპასუხა ”შენ ვერსად ვერ წახვალ, იმიტომ, რომ მე შენზე ფსონი დავდე, ამიტომ დარჩები. დარჩები და აი, რას გააკეთებ. თავს მოაჩვენებ. შენ გამოხვალ, იმდენჯერ, რამდენჯერაც მოგთხოვენ. კიდევ, და კიდევ, და კიდევ სულ, რომ გული გისკდებოდეს, დამბლა დაგეცეს სხეული არ დაგემორჩილოს. იქამდე, სანამ არ დადგება მომენტი, როცა იტყვი ღმერთო! გამომდის! ეს მე მართლა გამომდის, ბუნებრივად გამომდის. და მეც ასე მოვიქეცი. ხუთი წელი უმაღლესში ვისწავლე, რამდენიმე წელი. მერე ნორსვესტერნში მოვხვდი. ჰარვარდში გადავედი. უკვე ჰარვარდში ვიყავი. აქ ამაზე უკვე აღარ ვფიქრობდი, მაგრამ მანამდე, დიდი ხანი მიტრიალებდა ეს აზრი თავში ”ჩემი ადგილი აქ არ არის. აქ ყოფნა არ მეკუთვნის.”
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it.
ჰარვარდში პირველი წლის დასასრულს, ერთი სტუდენტი, რომელიც, მთელი სემესტრი ჩუმად იჯდა აუდიტორიაში, და რომელსაც ვუთხარი, უნდა ჩაერთო, თორემ არაფერი გამოგივათქო, ჩემთან კაბინეტში შემოვიდა. აბსოლუტურად არ ვიცნობდი მას. ძალიან დათრგუნული იყო და მითხრა, აქ ჩემი ადგილი არ არისო. და ეს ის მომენტი იყო, როცა მე ორი რამ გავიაზრე. პირველი, იმას მივხვდი, რომ, ღმერთო ჩემო, მე ეს განცდა აღარ მეუფლება. ხომ გესმით? მე ასე აღარ ვფიქრობ, მაგრამ ის - ფიქრობს, და მე მისი მესმის. ასევე გავიაზრე, რომ მისი ადგილი იქ იყო. მას შეუძლია, ითამაშოს, თავი მოაჩვენოს და ერთხელაც გამოუვა.
So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
ამიტომ ვუთხარი ”აქ არის შენი ადგილი. შენ გეკუთვნის აქ ყოფნა!” ხვალ, თავს ისე მოგვაჩვენებ, თითქოს შეგიძლია იგრძნობ, რომ ძალა გაქვს, და იცი რა?
(Applause)
გამოგივა! (ისმის აპლოდისმენტები) (ისმის აპლოდისმენტები)
And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
”შენ შემოხვალ აუდიტორიაში, და ყველაზე კარგ კომენტარს გააკეთებ, რაც გაგიკეთებია” იცით? მართლაც გააკეთა ასეთი კომენტარი. აუდიტორიაში ხალხი შებრუნდა, რომ შეეხედათ, იმისთვის, რომელიც მანამდე არასოდეს შეუმჩნევიათ, იქ თუ იჯდა. (ისმი სიცილი)
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
რამდენიმე თვის მერე, ეს სტუდენტი ისევ მოვიდა ჩემთან და მივხვდი, რომ მან, კი არა ითამაშა და ბოლოს კარგად გამოუვიდა, არამედ მან ითამაშა და ბოლოს გაიშინაგნა. ეს ადამიანი შეიცვალა. ამიტომ მინდა გითხრათ, თამაშში ნუკი დახელოვნდებით, ითამაშეთ, სანამ არ გაიშინაგნებთ. ხომ გესმით? იქამდე ეცადეთ, სანამ არ გაითავისებთ და ბუნებრივი არ გახდება.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
დაბოლოს, მინდა ვთქვა, რომ პატარა ბიძგებს დიდი ცვლილებების გამოწვევა შეუძლიათ. სულ ეს ორი წუთი. ორი წუთი. ორი წუთი. ორი წუთი. სანამ მორიგ დაძაბულ, შემფასებლურ სიტუაციაში ამოყოფთ თავს, ორი წუთით, გააკეთეთ ეს. ლიფტში, საპირფარეშოში, თქვენს მაგიდასთან - მოფარებულ ადგილას. ეს გჭირდებათ. მომართეთ თქვენი გონება, რომ სიტუაციას თავი საუკეთესოდ გაართვას. აწიეთ თქვენი ტესტოსტერონის დონე. დაწიეთ კორტიზოლი. ნუ გამოხვალთ იმ შეგრძნებით, რომ თავი ვერ გამოავლინეთ. გამოდით გრძნობით, რომ გამოავლინეთ თქვენი ნამდვილი სახე და შესაძლებლობები.
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life.
თქვენ კი მინდა გთხოვოთ, ისიც, რომ თქვენ გამოიყენოთ ეს ხრიკი, და ისიც, რომ ეს ცოდნა სხვებს გაუზიაროთ. ეს მარტივია. და ჩემს ეგოს ემეტება. (ისმის სიცილი) გაეცით ეს ცოდნა. გაუზიარეთ სხვებს, იმიტომ, რომ ის ვისაც ეს ცოდნა ყველაზე მეტად გამოადგება, ის ხალხია ვისაც არც რესურსები აქვს, არც ტექნოლოგია, არც სტატუსი და არც ძალაუფლება. მიეცით მათ ეს ცოდნა, რადგან ამის გაკეთება მათ დამოუკიდებლადაც შეუძლიათ. ამისთვის, მხოლოდ საკუთარი სხეული, სიმარტოვე და 2 წუთი დასჭირდებათ. და მათ შეუძლიათ საკუთარი ცხოვრება მნიშვნელოვნად შეცვალონ.
Thank you.
მადლობა. (ისმის აპლოდისმენტები)
(Applause)
(ისმის აპლოდისმენტები)