Chtěla bych začít tím, že vám nabídnu netechnickou radu do života,
So I want to start by offering you a free no-tech life hack,
a jediné, co musíte udělat je, že
and all it requires of you is this:
na dvě minuty změníte své držení těla.
that you change your posture for two minutes.
Ale než vám to celé prozradím, ráda bych vás požádala,
But before I give it away, I want to ask you to right now
abyste zkontrolovali své tělo a to, co s ním právě teď děláte.
do a little audit of your body and what you're doing with your body.
Kolik z vás se tak nějak choulí do sebe?
So how many of you are sort of making yourselves smaller?
Možná, že se hrbíte, máte nohu přes nohu, možná, že se držíte za kotníky. Někdy máme takhle založené ruce. Někdy je takhle rozpínáme. (Smích) Vidím vás. (Smích) Chci tedy, abyste pozorně sledovali, co právě teď děláte. Vrátíme se k tomu za několik minut, a doufám, že když se s tím naučíte trochu pracovat, pomůže vám to zásadně změnit váš život.
Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Jsme fascinováni řečí těla a zajímá nás především řeč těla ostatních lidí. Zajímá nás například - (Smích) - zvláštní interakce nebo úsměv nebo pohrdavý pohled nebo možná podivné mrknutí nebo dokonce také podání ruky.
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake. Narrator: Here they are arriving at Number 10.
Komentátor: Tady přichází k domu č. 10 a podívejte se, šťastný policista si podává ruku s prezidentem Spojených států amerických. A tady přichází premiér - ? A nic. (Smích) (Smích) (Potlesk)
This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause) (Laughter) (Applause)
Amy Cuddy: Takže podání ruky nebo nepodání ruky může být předmětem rozhovorů na celé týdny a týdny a týdny. Dokonce v BBC nebo New York Times. Když přemýšlíme o neverbálním chování, nebo řeči těla -- my sociologové tomu říkáme neverbální chování -- jde o řeč, a tím do naší úvahy přichází komunikace. Když přemýšlíme o komunikaci, uvažujeme o interakcích. Co mi říká vaše tělo? Co mé tělo říká vám?
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
A je řada důvodů, proč věřit, že toto je ten správný úhel pohledu. Sociologové strávili spoustu času sledováním toho, jak působí řeč našeho těla nebo řeč těla jiných lidí na naše rozhodnutí. A my z řeči těla vyvozujeme rychlé závěry a soudy. A tyto úsudky mohou předpovídat opravdu smysluplná životní rozhodnutí jako například to, koho zaměstnáme nebo povýšíme, koho pozveme na rande. Například, Nalini Ambady, vědkyně z Tufts univerzity, dokazuje, že když lidé sledují třicetivteřinové němé záběry skutečných interakcí mezi lékařem a pacientem, jejich názory na lékařovo příjemné vystupování předpovídají, jestli lékař bude nebo nebude zažalován. Takže to moc nesouvisí s tím, jestli lékař je nekompetentní, ale s tím, jestli se nám líbí a jak se k sobě vzájemně chovají. Alex Todorov z Princeton nám dokonce ukázal, že názory lidí na obličeje politiků utvořené během pouhé jedné vteřiny, mohou ze 70 % předpovědět složení amerického Senátu a volby guvernérů, a dokonce když se podíváme do digitálního světa, dobře použité emotikony v online rozhovorech mohou vést k pocitu, že daný rozhovor má pro vás větší hodnotu. A když je nepoužíváte správně, tak opačnou. Takže když přemýšlíme o neverbálních projevech, zabýváme se tím, co si myslíme o jiných lidech, co si oni myslí o nás a jaké to má následky. Často ale zapomínáme na další publikum, které je ovlivněno našimi neverbálními projevy, a to jsme my samotní.
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right? So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves.
I my jsme ovlivněni našimi neverbálními projevy, našimi myšlenkami a pocity a fyziologií. O jakých neverbálních projevech tedy mluvím? Jsem sociální psycholožka, zabývám se předsudky, učím na obchodní škole, kde panuje soutěživá atmosféra, takže je přirozené, že se zajímám o rozložení moci. Zajímám se hlavně o neverbální projevy moci a převahy.
We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology. So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
A jaké jsou neverbální projevy moci a převahy? Zde jsou. V říši zvířat to jsou projevy roztahování se. Děláte se velkými, natahujete se, zabíráte prostor, v podstatě se otevíráte. Je to o otevírání se. A to platí napříč celou říší zvířat. Není to omezeno jen na primáty. A lidé dělají úplně to samé. (Smích) Dělají to, když mají moc po delší dobu i tehdy, když se cítí mocně v jedné určité chvíli. A toto je obzvlášť zajímavé, protože nám to ukazuje, jak jsou projevy moci univerzální a staré. Tímto projevem, který je známý jako pýcha, se zabývala Jessica Tracy. Dokazuje, že lidé, kteří se narodili se zrakem a lidé, kteří jsou od narození nevidomí, se takto chovají, když vyhrají v nějakém sportovním závodě. Když překročí cílovou čáru a vyhrají, tak nezáleží na tom, jestli to předtím viděli někoho udělat. Prostě to udělají. Paže vztyčené do V, brada je lehce zvednutá. Co děláme, když se cítíme bezmocní? Přesný opak. Uzavřeme se. Schoulíme se do sebe. Jakoby se zmenšíme. Nechceme narazit do člověka vedle nás. Takže znovu vidíme, že zvířata a lidé dělají úplně to samé. A přesně to se stane, když se velká moc setká s malou. Máme ve zvyku doplnit neverbální projevy druhých. Jestliže se nacházíme v přítomnosti někoho mocného, máme tendenci se jakoby zmenšit. Neděláme to samé co oni. Děláme přesný opak.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted. What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Tento projev chování sleduji ve třídě, a co vidím? Vidím, že studenti MBA předvádějí celou řadu neverbálních projevů moci. Máme lidi, kteří jsou jako karikatury alfa samců, přijdou do třídy, přímo doprostřed místnosti ještě předtím než začne výuka, jakoby chtěli obsadit celý prostor. Když se posadí, jakoby se roztahovali. Takto zvedají ruce. Jiní se v podstatě hroutí, když přijdou do místnosti. Vidíte to hned, jak vstoupí. Vidíte to na jejich obličeji a těle, a na židli sedí tak, že se celí stáhnou do sebe a dělají se malými, a když zvedají ruku, dělají toto. Všimla jsem si několika věci. První věc nás nepřekvapí. Zdá se, že to souvisí s pohlavím. Je mnohem pravděpodobnější, že se takto chovají ženy a ne muži. Ženy se dlouhodobě cítí méně mocné než muži, takže to není překvapující. Ale další věc, které jsem si všimla,
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand. I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising.
se vztahuje k míře, v jaké se studenti zapojují v hodině a jak dobře jim to jde. A to je u MBA studentů velmi důležité, protože aktivita v hodině tvoří polovinu známky.
But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
Obchodní školy zápasí s touto propastí mezi známkami obou pohlaví. Přicházejí podobně nadané ženy a muži, ale potom mají takové rozdíly ve známkách, a zdá se, že to částečně souvisí s jejich aktivitou. Takže jsem si řekla, dobrá, máme tu lidi, kteří jsou aktivní. Je možné je přimět k tomu, aby to předstírali a vedlo by je to potom k větší aktivitě?
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Společně s mou hlavní spolupracovnicí Danou Carney z Berkeley jsme chtěly zjistit, jestli to lze předstírat, dokud to nedokážete? Jestli to můžete jen na chvíli zkusit a skutečně změnit výsledky svého chování tak, abyste se cítili mocnějšími? Víme, že naše neverbální projevy ovlivňují, co si o nás jiní lidé myslí a co cítí. Máme pro to řadu důkazů. Ale nás ve skutečnosti zajímalo to, jestli naše neverbální projevy ovlivňují to, jak sami o sobě přemýšlíme a jaký máme ze sebe pocit?
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Existuje několik důkazů, že ano. Tak například, usmíváme se, když jsme šťastní, ale také když jsme nuceni se usmívat, protože mezi zuby takto držíme propisku. Je to obousměrné. Stejně jako s mocí, ta také funguje obousměrně. Když cítíte svou moc, je pravděpodobnější, že uděláte toto, ale je také dost možné, že když předstíráte moc, tak se budete pravděpodobně mocnými také cítit.
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Druhá otázka byla, nyní již víme, že naše mysl mění naše těla, ale platí také, že naše těla mění naši mysl? A když mluvím o myslích v případě mocných, o čem vlastně mluvím? Mluvím o myšlenkách a pocitech a určitých fyziologických věcech, které utvářejí naše myšlenky a pocity, a to jsou v mém případě hormony. Zabývám se hormony. Takže jak vypadá mysl těch, kteří moc mají, a těch, kteří moc nemají? Není divu, že lidé, kteří mají moc, jsou asertivnější a sebejistější, optimističtější. Oni ve skutečnosti cítí, že vyhrají dokonce i v hazardních hrách. Mají také tendenci myslet abstraktněji. Existuje tedy řada rozdílů. Více riskují. Mezi mocnými lidmi a lidmi bez moci je mnoho rozdílů. Fyziologicky se odlišují dvěma klíčovými hormony: testosteronem, který je hormonem převahy, a kortizolem, který je hormonem stresu. Zjistili jsme, že alfa samci, kteří v hierarchii primátů oplývají velkou mocí, mají vyšší hladinu testosteronu a nižší hladinu kortizolu, a stejně tak lídři, kteří jsou mocní a úspěšní, mají vysokou hladinu testosteronu a nízkou hladinu kortizolu. Co to tedy znamená? Když vezmete v úvahu moc, lidé většinou přemýšlí jen o testosteronu, protože je spojen s dominancí. Ale ve skutečnosti je moc také o tom, jak reagujete na stres. Chcete vysoce výkonného lídra, který je dominantní, má hodně testosteronu, ale který podléhá stresu? Pravděpodobně ne. Chcete člověka, který bude mít moc, bude asertivní a dominantní, ale nebude podléhat stresu, prostě uvolněného člověka.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone. So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
V říši primátů platí, že když chce alfa samec převzít moc, když potřebuje rychle převzít roli alfa samce během pár dní, tak hladina jeho testosteronu výrazně stoupně a kortizolu naopak výrazně klesne. To je důkaz, že tělo může ovlivnit mysl, alespoň co se obličeje týče, a je to také důkaz toho, že role může ovlivnit mysl. Takže co se stane, když se ujmete nové role, co se stane, když to uděláte na opravdu minimální úrovni, jako je tato malá manipulace, tento malý zásah? „Chci, abyste na dvě minuty stáli takto a budete se cítit mocnější.“
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Udělali jsme to takto. Rozhodli jsme se, že do laboratoře přivedeme lidi a provedeme malý experiment. Na dvě minuty zaujali postoje, které signalizují velkou moc nebo malou moc, a já vám ukážu pět těchto pozic, i když oni udělali jen dvě. Tady je první z nich. A tady několik dalších. Tomuto postoji média přezdívají "Wonder Woman". A tady je pár dalších. Můžete stát nebo sedět. A tady jsou postoje, které signalizují malou moc. Choulíte se, děláte se jakoby menšími. Toto je postoj, který vyjadřuje velmi malou moc. Když se dotýkáte krku, tak se ve skutečnosti chráníte. Probíhalo to takto. Přišli, plivli do lahvičky, my jsme jim dvě minuty říkali: „Chceme, abyste udělali to a to.“ Nedívali se na žádné obrázky postojů. Nechtěli jsme do nich infiltrovat koncept moci. Chtěli jsme, aby moc pocítili sami. Takže po dobu dvou minut dělají toto. Pak jsme se jich ve spojení s různými předměty zeptali: „Cítíte se mocnými?“ a pak jsme jim dali příležitost si zahazardovat a hned potom jsme jim vzali další vzorek slin. A to je celý náš experiment.
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself. So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
A zjistili jsme následující: u tolerance rizika, což bylo hazardování, jsme zjistili, že když zaujímáte postoj vyjadřující vysokou míru moci, 86 % z vás bude hazardovat. Když zaujímáte postoj s nízkou mírou moci, pak to je jen 60 % a to už je pěkně velký rozdíl. A teď co jsme zjistili o testosteronu. Ti, co měli za úkol dělat postoj vyjadřující velkou moc, vykázali nárůst asi o 20 %, a u lidí, kteří měli zaujmout postoj s nízkou mírou moci, jsme zaznamenali pokles asi o 10 %. Takže opět vidíme, že stačí pouze dvě minuty a dosáhnete takové změny. V případě kortizolu se stane toto: lidé, kteří zaujímali mocenské postoje, zaznamenali asi 25 % pokles a lidé, kteří zaujímali postoje s malou mírou moci, zaznamenali asi 15 % nárůst. Takže dvě minuty způsobí hormonální změny, které nastaví váš mozek tak, že buď jste asertivní, sebevědomí nebo uvolnění, nebo vystresovaní, nebo se cítíte utlumeni. A ten pocit všichni známe, že? Zdá se tedy, že naše neverbální projevy ovlivňují to, jak o sobě přemýšlíme a jaký máme ze sebe pocit, takže to není jen druhými lidmi, ale námi samotnými. Naše těla mění naši mysl.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference. Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Další otázkou samozřejmě tedy je, jestli nacvičený postoj může během několika minut smysluplně změnit váš život? Toto je v laboratoři. Je to taková malá úloha, jen na pár minut. Kde to vlastně můžete využít? O to nám samozřejmě šlo. Myslíme si, že to můžete nejvíce využít v situacích, kde vás někdo hodnotí jako například situace společenského hodnocení, kdy vás hodnotí třeba přátelé. Například v případě teenagerů je to u stolu během oběda. Pro některé lidi to zase může být projev na zasedání školní rady. Může to být jednání nebo přednáška jako je tato nebo pracovní pohovor. Příšlo nám, že většina lidí se dokáže nejlépe ztotožnit s pracovním pohovorem, protože si jím už několikrát v životě prošli.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview. So we published these findings,
Takže jsme naše výsledky publikovali v médiích, měli o ně velký zájem a říkali, toto máme tedy dělat, když jdeme na pracovní pohovor, ano? (Smích)
and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
A my jsme se samozřejmě zděsili a řekli jsme, panebože, to ne ne ne ne, tak jsme to vůbec nemysleli. Ne, ne, ne nedělejte to, a to z několika důvodů. Znova, tohle není o vás, jak mluvíte s jinými lidmi. Je to o vás, jak mluvíte sami k sobě. Co děláte předtím, než jdete na pracovní pohovor? Děláte toto. Mám pravdu? Sedíte. Díváte se do svého iPhonu nebo Androida, abych na nikoho nezapomněla. Díváte se na své poznámky, hrbíte se a choulíte se do sebe, a přitom ve skutečnosti byste měli dělat toto, třeba v koupelně, že? Udělejte to. Najděte si dvě minuty. Takže to jsme chtěli otestovat. Přivedeme lidi do laboratoře a znovu po nich chceme, aby zaujali oba dva postoje, procházejí velmi náročným pracovním pohovorem. Trvá to pět minut. Nahráváme je. Také je hodnotíme a hodnotitelé jsou instruováni, aby nedáváli žádnou neverbální zpětnou vazbu, takže se tvářili nějak takto. Představte si, že toto je člověk, který s vámi vede pohovor. Pět minut vůbec nic, to je horší než, když vás provokují. Lidé to nesnáší. Marianne LaFrance tomu říká „stát v pohyblivém písku.“ To vám pořádně zvýší kortizol. Nechali jsme je absolvovat právě takový pracovní pohovor, protože jsme chtěli zjistit, co se stane. Pak jsme se na nahrávky podívali se čtyřmi programátory. Neznali hypotézu ani podmínky. Neměli tušení, kdo měl dělat jaký postoj, ale na konci po zhlédnutí nahrávek nám řekli: „Chceme přijmout tyhle lidi,“ -- všechny ty, kteří dělali postoje signalizující moc a dál řekli: „Tyhle lidi přijmout nechceme.“ Celkově tedy také tyto lidi vyhodnocujeme mnohem pozitivněji. Ale co to způsobuje? V obsahu řeči to není. Je to o vystupování, které vkládájí do svého projevu. Vyhodnocujeme je vůči všem proměnným souvisejících s kompetencí, například jak je projev strukturovaný? Jak je dobrý? Jaké jsou jejich kvalifikace? Tyto věci neměly žádný dopad. Vliv mělo toto. Tyto věci. Lidé v podstatě přináší své pravé já. Přinášejí sami sebe. Přinášejí své myšlenky, ale sami za sebe, bez jakýchkoliv zbytečností. Toto tedy způsobuje daný výsledek nebo ho nepřímo ovlivňuje. Když o tom říkám lidem, že naše těla mění naši mysl a že mysl dokáže ovlivnit naše chování, a naše chování dokáže ovlivnit výsledky, říkají mi: „Zní to jako podvod.“ Já říkám, že dokud něco nedokážeš, předstírej to. A oni: „Já nemůžu. Nejsem to pak já. Nechci to dokázat a stále mít pocit, že to je podvod. Nechci se cítit jako podvodník. Nechci to dokázat jen proto, abych cítil, že sem nepatřím.“ A to na mne zapůsobilo, a povím vám krátký příběh o tom, jak jsem podváděla a cítila jsem, že se nacházím někde, kam nepatřím. Když mi bylo 19, přežila jsem ošklivou autonehodu. Vyhodilo mne to z auta, udělala jsem několik kotrmelců. Úplně mě to vyhodilo z auta ven. Probudila jsem se na rehabilitačním oddělení úrazů hlavy, a musela jsem nechat školy, a zjistila jsem, že moje IQ kleslo o dvě směrodatné odchylky, což bylo velmi traumatické. Znala jsem svoje IQ, byla jsem považována za chytrou a jako dítěti mi říkali, že jsem nadaná. Takže jsem vypadla z vysoké a snažila jsem se dostat zpět. Říkali mi: „Ty vysokou nedokončíš. Můžeš dělat jiné věci, ale tohle se ti nepodaří.“ Opravdu jsem s tím hodně bojovala a musím říct, že když ztratíte svoji identitu, základní identitu, a v mém případě to bylo to, že jsem chytrá, když ji ztratíte, neexistuje už nic jiného, kvůli čemu byste se cítili víc bezmocně. Cítila jsem se úplně bezmocná. Pracovala jsem a pracovala a pracovala, měla štěstí a pracovala, měla štěstí a pracovala. Nakonec jsem vysokou dokončila. Trvalo mi to o čtyři roky déle než mým spolužákům, a přesvědčila jsem svoji rádkyni a anděla, Susan Fiske, aby mne přijala a tak jsem skončila na Princetonu, a přitom si říkala, že tam nemám co dělat. Jsem podvodník. A noc před mým projevem po prvním roce, a prvácký projev na Princetonu je dlouhý 20 minut pro 20 lidí. Takže tak. Tak jsem se bála, že mne odhalí, že jsem jí zavolala a řekla jsem: „Končím.“ A ona na to: „Nekončíš, protože jsem s tebou zariskovala a ty zůstáváš. Ty tu zůstaneš a uděláš následující. Budeš to předstírat. Uděláš každý projev, který ti zadají. Prostě to uděláš a znovu a znovu, i když se budeš bát a budeš paralyzovaná a budeš mít pocit, že jsi mimo, dokud nepřijde chvíle, kdy si řekneš, „No páni, dělám to. Skutečně jsem se tím stala. Opravdu to dělám.“ Takže jsem to tak udělala. Pět let na doktorátě, po pár letech na Northwestern jsem se přesunula na Harvard, a na Harvardu už o tom ani nepřemýšlím, ale dlouho jsem si říkala „Neměla bych tu být. Neměla bych tu být.“ Takže na konci prvního roku na Harvardu,
(Laughter) You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect. So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here. When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you." So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked. Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
studentka, která za celý semestr ve třídě nepromluvila, které jsem řekla, „Podívej, budeš se muset zapojit, jinak neprojdeš,“ přišla do mé kanceláře. Vůbec jsem ji neznala. Přišla s výrazem poraženého člověka a řekla, „Neměla bych tu být.“ A to byl pro mne ten okamžik. Staly se totiž dvě věci. Zaprvé jsem si uvědomila, oh můj bože, už se tak vůbec necítím. Už se tak necítím, ale ona ano, a já vím, jaké to je. Zadruhé, ona tu má být! Může to předstírat, může se tím stát. Takže jsem jí řekla, „Ano, máš tu být. Máš tu být! A zítra to budeš předstírat, zítra budeš působit silně a budeš - “ (Potlesk)
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it. So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know --
(Potlesk) „A přijdeš do třídy, a budeš mít ten nejlepší komentář na světě.“ A víte co? Ona měla ten nejlepší komentář na světě, a lidé se otáčeli a říkali se, panebože, vůbec jsem si nevšiml, že tu sedí. (Smích) Přišla za mnou za pár měsíců a já si uvědomila, že nejen že to předstírala, dokud to nedokázala, ale ona to předstírala, až se tím skutečně stala. Změnila se. A tím vám chci říct, nepředstírejte to, dokud to nedokážete. Předstírejte to, dokud se tím nestanete. Chápete? Dělejte to tak dlouho, dokud se tím nestanete a nepřijmete to za své. Poslední věc, kterou vám chci říct, je tato. Malé vychytávky mohou způsobit velké změny. To jsou dvě minuty. Dvě minuty, dvě minuty, dvě minuty. Předtím, než půjdete na další stresující hodnocení, zkuste dvě minuty dělat toto, ve výtahu, na toaletách, za stolem za zavřenými dveřmi. Chci, abyste udělali toto. Nastavte svůj mozek tak, aby si se situací co nejlépe poradil. Zvyšte si testosteron. Snižte si kortizol. Neodcházejte s pocitem, že jste jim neukázali, kým jste. Odcházejte s pocitem, že jste jim řekli, kdo jste a ukázali, jací jste. Chci vás požádat, abyste jednak zkusili procvičování postojů, a také o to, abyste se o tuto znalost podělili, protože to je jednoduché. Nejde tady o mé ego. (Smích) Povídejte o tom dál. Sdílejte to s ostatními, protože nejvíc to využijí lidé, kteří nemají přístup ke zdrojům ani k technologiím a nemají žádný status ani moc. Podělte se s nimi, protože to mohou dělat v soukromí. Potřebují k tomu svá těla, soukromí a dvě minuty, a může jim to zásadně změnit jejich život. Děkuji. (Potlesk) (Potlesk)
(Applause) And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter) She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize. The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am. So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life. Thank you. (Applause)