Bé, vull començar oferint-vos una millora de vida gratuïta, no tecnològica, i tot el que cal fer és això: canvieu la vostra postura durant dos minuts. Però abans d'explicar-ho, us vull demanar, ara mateix, que feu una petita revisió del vostre cos i del que esteu fent amb ell. Quants de vosaltres esteu fent-vos com més petits? Potser us esteu encorbant, creuant les cames, potser us agafeu els turmells. A vegades creuem els braços així. A vegades ens estenem. (Rialles). Us veig. (Rialles) Doncs vull que pareu atenció al que esteu fent ara mateix. Reprendrem això en uns minuts, i espero que si apreneu a millorar-ho una mica, pugui canviar significativament la forma com la vostra vida es revela. Doncs, estem realment fascinats amb el llenguatge corporal, i ens interessa en concret el llenguatge corporal dels altres. Sabeu, ens interessa, sabeu - (Rialles) - una interacció rara, o un somriure, o una mirada despectiva, o potser una picada d'ull molt estranya, o potser fins i tot quelcom com donar la mà. Narrador: Aquí estan arribant al número 10, i mireu això, aquest policia afortunat aconsegueix donar la mà al President dels Estats Units. Oh, i aquí arriba el Primer Ministre de - ? No (Rialles) (Aplaudiments) (Rialles) (Aplaudiments) Amy Cuddy: Doncs, donar la mà, o no donar la mà, pot donar a parlar durant setmanes i setmanes. Fins i tot la BBC i The New York Times. Així doncs, òbviament, quan pensem en comportaments no verbals, o llenguatge corporal -- però els científics socials li diem llenguatge no verbal -- és llenguatge, així que pensem en comunicació. Quan pensem en comunicació, pensem en interaccions. I què em comunica el teu llenguatge corporal? Què et comunica a tu el meu? I hi ha molts motius per creure que aquesta és una forma vàlida de mirar això. Així, els científics socials han passat molt temps mirant els efectes del nostre llenguatge corporal, o el llenguatge corporal dels altres, pel que fa al fet de jutjar. I fem judicis i deduccions generalitzades a partir del llenguatge corporal. I aquests judicis poden predir esdeveniments realment significants a la vida com per exemple a qui contractem o a qui ascendim, a qui demanem per sortir. Per exemple, Nalini Ambady, un investigador a la Universitat de Tufts, ensenya que quan la gent veu 30 segons de vídeos sense so d'interaccions reals metge-pacient, el seu judici de l'amabilitat del metge prediu si aquest metge serà denunciat o no. Així que no té tant a veure el fet de si aquest metge era incompetent o no, sinó si ens agrada aquesta persona i la forma en que interactua. Encara més dràstic, Alex Todorov, a la Universitat de Princeton ens ha ensenyat que els judicis sobre les cares dels candidats en només un segon, prediuen el 70% del Senat dels Estats Units i els resultats pel que fa a races, i fins i tot, tirem per la via digital, els emoticons utilitzats bé en negociacions online poden portar-te a reclamar més valor sobre la negociació. Si els utilitzeu inadequadament, mala idea. Veritat? Doncs, quan pensem en llenguatge no verbal, pensem en com jutgem els altres, com els altres ens jutgen i quins són els resultats. Tendim tendència a oblidar, en canvi, uns altres espectadors que estan influenciats pel nostre llenguatge no verbal, i aquests som nosaltres mateixos. Nosaltres també estem influenciats pels nostre llenguatge no verbal, els nostres pensaments i els nostres sentiments i psicologia. I de quins no-verbals estic parlant? Sóc una psicòloga social. Estudio el prejudici, i ensenyo a una escola de negocis molt competitiva, així que era inevitable que acabés interessada en les dinàmiques del poder. Em vaig interessar especialment en expressions no verbals de poder i dominància. I quines són les expressions no verbals de poder i dominància? Bé, així és com són. Es troben en el regne animal, consisteixen a expandir-se. Així que et fas més gran, t'estires, ocupes espai, bàsicament t'estàs obrint. Es tracta d'obrir-se. I això és un fet a tot el regne animal. No es limita només als primats I els humans fan el mateix. (Rialles) Així que fan això quan tenen poder en certa manera crònic i també quan es senten poderosos en el moment. I aquesta és especialment interessant perquè realment mostra com d'universals i antigues són aquestes expressions de poder. Aquesta expressió, que es coneix com orgull, ha estat estudiada per Jessica Tracy. Ella ens ensenya que la gent que neix amb vista i la gent que pateixen una ceguera congènita fan això quan guanyen una competició física. Així quan creuen la línia d'arribada i han guanyat, no importa si no han vist mai algú fent-ho. Fan això. Els braços amunt en forma de V, la barbeta lleugerament amunt. Què fem quan ens sentim sense poder? Fem exactament el contrari. Ens tanquem. Ens emboliquem a nosaltres mateixos. Ens fem petits. No volem topar-nos amb la persona que està al nostre costat. Una vegada més, tant els animals com els humans fan el mateix. I això és el que passa quan poseu junts poder alt i baix. I el que tendim a fer quan es tracta de poder és complementar el llenguatge no verbal de l'altre. Així si algú es comporta de forma realment poderosa amb nosaltres, tendim a fer-nos petits. No copiem l'altre. Fem el contrari que l'altre. Observo aquest comportament a la classe, i què és el que noto? Noto que els estudiants de MBA realment mostren una amplia gama d'expressions no verbals de poder. Així que teniu les persones que són com caricatures d'alfes, entren a la classe, i es posen al mig de la classe abans fins i tot de que la classe comenci, com que realment volen ocupar l'espai. Quan seuen, es com que s'extenen. Aixequen les mans així. Desprès tenim les altres persones que s'estan virtualment col·lapsant quan entren. De seguida que entren, ho veieu. Ho veieu a les seves cares i als seus cossos, i seuen a la seva cadira i es fan petits, i fan així quan aixequen la mà. Veig un parell de coses en això. Una, no us sorprendrà. Sembla estar vinculat al gènere. Les dones tenen molta més probabilitat de fer això que els homes. Les dones es senten de forma crònica menys poderoses que els homes, això no es sorprenent. Però l'altra cosa que he notat es que també sembla estar relacionat al nivell de participació dels estudiants, i de com de bé estan participant. I això és realment important en una classe de MBA, perquè la participació és la meitat de la nota. Les escoles de negocis han estat batallant amb aquest buit de diferència de gènere. Et trobes amb aquests homes i dones igualment preparats que venen i després trobes aquestes diferències a les notes, i sembla que es pot atribuir en part a la participació. Així que em vaig començar a preguntar, saps, d'acord, tens aquesta gent que arriba així, i participen. És possible aconseguir que la gent fingeixi i que això els porti a participar més? La meva principal col·laboradora Dana Carney, que està a Berkeley, i jo, realment volíem saber, ho pots fingir fins que ho facis realitat? Com, pots fer-ho només per un temps i realment experimentar un resultat al comportament que et faci sentir més poderós? Així sabem que el nostre llenguatge no verbal determina com els altres pensen i senten sobre nosaltres. Hi ha molta evidència d'aixó. Però la nostra pregunta era, els nostre llenguatge no verbal determina el que pensem i sentim sobre nosaltres? Hi ha alguna evidència de que si. Així per exemple, somriem quan ens sentim feliços, però també quan estem obligats a somriure si aguantem un bolígraf amb les dents així, ens fa sentir feliços. Així, funciona en les dues direccions. Quan es tracta de poder, també funciona en les dues direccions. Així quan et sents poderós, és molt més probable que facis això, però també és possible que quan fas veure que ets poderós, sigui més probable que en realitat et sentis poderós. Així que la segona qüestió realment era, sabeu, nosaltres sabem que les nostres ments poden canviar els nostres cossos, però és també cert que els nostres poden canviar les nostres ments? I quan diem ments, en el cas dels poderosos, de què estic parlant? Doncs estic parlant de pensaments i sentiments i del tipus de qüestions psicològiques que compensen els nostres pensaments i sentiments, i en el meu cas, són les hormones. Em fixo en les hormones. I com són les ments dels poderosos en comparació amb les dels no poderosos? La gent poderosa tendeix a ser, no és cap sorpresa, més assertiva i amb més confiança, més optimista. Ells senten realment que fins i tot guanyaran els jocs d'atzar. També tendeixen a ser capaços de tenir un pensament més abstracte. Així que hi ha moltes diferències. Prenen més riscs. Hi ha moltes diferències entre la gent poderosa i la gent sense poder. Fisiològicament, també hi ha diferències en dues hormones clau: testosterones, que són les hormones del domini, i cortisol, que és l'hormona de l'estrès. Així el que trobem és que els mascles alfa més poderosos en les jerarquies dels primats tenen nivells alts de testosterona i nivells baixos de cortisol, i els líders poderosos i efectius també tenen nivells alts de testosterona i nivells baixos de cortisol. I què vol dir això? Quan penseu en poder, la gent tendeix a pensar només en testosterona, perquè es tracta de domini. Però realment, el poder també és com reacciones a l'estrès. Així que voleu ser el líder d'alt poder que és dominant, amb molta testosterona, però molt reactiu davant l'estrès? Probablement no, veritat? Voleu una persona que sigui poderosa i assertiva i dominant, però no molt reactiva a l'estrès, una persona que sigui relaxada. Així que sabem que en les jerarquies de primats, si un alfa necessita agafar el control, si un individu necessita agafar un rol d'alfa així com de sobte, en qüestió de pocs dies, els nivells de testosterona d'aquest individu han pujat significativament i el seu cortisol ha baixat significativament. Així que tenim aquesta evidència, del fet que el cos pot donar forma a la ment, com a mínim en l'àmbit facial, i també de que el canvi de rol pot donar forma la ment. I què passa, bé, agafeu un canvi de rol, que passa si ho feu a un nivell realment mínim, com aquesta petita manipulació, aquesta petita intervenció? "Durant dos minuts", dieu, "Vull que et posis així i això us farà sentir més poderosos." I això és el que vam fer. Vam decidir portar a la gent al laboratori i dur a terme un petit experiment, i aquesta gent va adoptar, durant dos minuts, postures d'alt poder o de baix poder, i simplement us ensenyaré cinc de les postures, només en van agafar dues. Aquí en teniu una. Un parell més. A aquesta els medis li han posat el sobrenom de "Dona Fantàstica". Aquí un parell més. Així que podeu estar drets o asseguts. I aquí estan les postures de ppc poder. Us doblegueu, us feu petits. Aquesta és de molt baix poder. Quan us toqueu el coll, realment us esteu protegint. Això és el que passa. Entren, escupen en un flascó, i durant dos minuts els diem, "Heu de fer això o això altre." No veuen fotos de les postures. No volem influenciar-los amb el concepte de poder. Volem que ells sentin el poder, no? Doncs durant dos minuts fan això. Els preguntem, "Com de poderós us sentiu?" en referent a una sèrie d'objectes, i els donem l'oportunitat d'apostar, i després prenem una altra mostra de saliva. Ja està. Això és tot l'experiment. Així que això és el que trobem. Tolerància al risc, que és apostar, el que trobem és que quan esteu en postura d'alt nivell de poder un 86 per cent de vosaltres apostarà. Quan esteu en posició de poc poder, només el 60% ho farà, i això és una diferència bastant enorme. Aquí teniu el que trobem pel que fa a la testosterona. Des del nivell base quan entren, les persones d'alt poder experimenten un increment al voltant d'un 20 per cent, i la gent de baix poder experimenta un decreixement al voltant del 10 per cent. Així que, ho repeteixo, dos minuts i aconseguireu aquests canvis. Aquí teniu el que obteniu en cortisol. La gent d'alt poder experimenta un decreixement al voltant del 25 per cent, i la gent de baix poder, experimenta un increment al voltant del 15 per cent. Així que dos minuts condueixen a aquests canvis hormonals que configuren el vostre cervell bàsicament a ser o bé assertiu, confident i confortable, o realment reactiu a l'estrès, i, sabeu, a sentir-vos així com tancats. I tots hem tingut aquests sentiments, no és cert? Així que sembla que els nostres no-verbals controlen com pensem i com ens sentim pel que fa a nosaltres mateixos, així que no només es tracta dels altres, sinó que també de nosaltres. També els nostres cossos canvien les nostres ments. Però la següent qüestió, per suposat, és pot el fet de adoptar postures de poder durant uns minuts realment canviar la vostra vida de forma significativa? Això és al laboratori. És aquesta petita tasca, sabeu, només uns minuts. A on podeu de fet aplicar això? Que us importi, evidentment. I per tant pensem que realment és el que importa, vull dir on voleu utilitzar això és en situacions d'avaluació com a situacions de risc social. A on esteu sent avaluats pels vostres amics? Pels adolescents és a la taula del menjador. Sabeu, per a alguna gent podria ser parlar a una reunió de junta de l'escola. Podria ser donar un discurs o una xerrada com aquesta o fer una entrevista de feina. Vàrem decidir que la situació amb la qual més gent es podia identificar perquè la majoria l'havia passat era una entrevista de feina. Així que vàrem publicar aquests resultats, i els medis es van interessar molt i van dir, molt be, així que això és el que feu quan aneu a una entrevista de feina, no? (Rialles)
So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds. So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake. Narrator: Here they are arriving at Number 10. This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause) (Laughter) (Applause) Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you? And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right? So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are. We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology. So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance. And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted. What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them. So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand. I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising. But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade. So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more? So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves? There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful. So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone. So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back. So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful." So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself. So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment. So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference. Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds. But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview. So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right?
Nosaltres és clar ens vam quedar horroritzats, i vam dir, Deu meu, no, no, no, això no és per res el que volíem dir. Per moltes raons, no, no, no, no feu això. Us ho dic una altra vegada, no és tracta de parlar als altres. Es tracta de parlar a vosaltres mateixos. Què feu abans d'anar a una entrevista de feina? Feu això. No? Esteu asseguts. Mireu el vostre iPhone o el vostre Android, sense intentar deixar ningú a fora. Esteu mirant les vostres notes, us esteu encongint, fent-vos petits, quan el que realment hauríeu de fer és potser això, per exemple, al lavabo, no? Feu això. Trobeu dos minuts Això és el que volem experimentar. D'acord? Així que portem gent al laboratori, i adopten postures de alt o baix poder una altra vegada, passen una entrevista de feina molt estressant. Dura cinc minuts. Tot això s'està gravant. També són avaluats, i els avaluadors estan entrenats per no fer crítiques no verbals, així que tenen aquest aspecte. Com, imagineu aquesta persona entrevistant-vos. Així que durant cinc minuts, res, i això és pitjor que ser acosat amb preguntes. La gent ho odia això. És el que Marianne LaFrance anomena "Estar trepitjant arenes movedisses socials" Doncs això dispara el vostre nivell de cortisol. Aquesta és l'entrevista de treball que els fèiem passar, perquè realment volíem veure que passava. Llavors tenim uns programadors que miren les gravacions, són quatre. No coneixen la hipòtesi. No coneixen les condicions. No tenen ni idea de qui havia fet una postura o l'altre, i acaben mirant aquestes sèries de gravacions, i diuen, "Oh, voldríem contractar aquesta gent," -- tots els que fan postures altament poderoses -- "no volem contractar aquesta gent. També avaluem aquesta gent de forma molt més positiva en general." Però què ho impulsa? No és tracta del contingut del discurs. Es tracta de la presència que aporten al discurs. Nosaltres també, perquè puntuem totes aquestes variables relacionades amb la competència, com, està ben estructurat el discurs? Com de bo és? Quines són les seves qualificacions? No té efecte en aquestes coses. Això és el que queda afectat. Aquest tipus de coses. La gent treu el seu veritable "jo", bàsicament. Es mostren a ells mateixos. Mostren les seves idees, però com ells mateixos, sense afegits residuals. Així que això és el que impulsa l'efecte, o el que fa de mediador de l'efecte. Així, quan parlo a la gent de tot això, que els nostres cossos poden canviar les nostres ments, i que les nostres ments poden canviar el nostre comportament, i que el nostre comportament pot canviar els resultats, em diuen, "No ho crec -- sembla fals." No és cert? Així que jo dic, fingeix fins que sigui real. Jo no -- No sóc jo mateix. No vull arribar a aquest punt i llavors sentir-me encara com un frau. No vull sentir-me com un impostor. No vull arribar fins allà només per sentir que no hi he de ser-hi aquí. I realment m'he identificat amb això, perquè us vull explicar una petita historia sobre ser un impostor i sentir-se que no hauries de ser allà. Quan tenia 19 anys vaig tenir un accident de cotxe molt greu. Vaig sortir disparada fora del cotxe, donant unes quantes voltes pel terra. Vaig sortir disparada del cotxe. I em vaig despertar a una unitat de rehabilitació de lesions cerebrals, i m'havien retirat de la universitat, i em van dir que el meu I.Q. s'havia reduït en dues desviacions estàndard, fet que va ser molt traumàtic. Jo coneixia el meu I.Q. perquè m'havien identificat com una persona brillant, se m'havia anomenat nena prodigi. Així que em treuen de la universitat, i jo vaig intentant tornar-hi. Diuen, "No acabaràs la universitat. Però saps, hi ha altres coses que pots fer, però amb això no t'en sortiràs." I ho vaig passar realment malament amb això, i he de dir, que et treguin la teva identitat, la teva identitat més central, que per mi era ser intel·ligent, que et treguin això, no hi ha res que et deixi amb una sensació d'impotència més gran. Llavors em vaig sentir totalment impotent. Treballava, treballava i treballava, i em vaig tenir sort, i treballava, i vaig tenir sort, i treballava. Al final em vaig graduar a la universitat. Em va costar quatre anys més que als meus companys, i vaig convèncer algú, el meu àngel conseller, Susan Fiske, d'acceptar-me, i vaig acabar a Princeton, i jo pensava, no hauria de ser aquí. Sóc una impostora. I la nit abans del meu discurs de primer curs, i el discurs de primer curs a Princeton és un discurs de 20 minuts a 20 persones. És això. Estava tan espantada de que em descobrissin l'endemà que la vaig trucar i li vaig dir, "ho deixo." Ella em va dir, "Tu no ho deixes, perquè he apostat per tu, i tu et quedes. Et quedaràs, i això és el que faràs. Fingiràs. Faràs cada xerrada que et demanin que facis. Ho faràs i ho faràs i ho faràs, encara que estiguis terroritzada i paralitzada i tinguis una experiència de sortir del teu propi cos, fins que arribi un moment en el qual diguis, "Oh Déu meu, ho estic fent. M'he convertit en això. Realment ho estic fent."" I això és el que vaig fer. Cinc anys a la universitat, pocs anys, sabeu, sóc a Northwestern, em vaig mudar a Harvard, sóc a Harvard, ja no hi penso més a tot això ja, però durant un temps llarg vaig estar pensant "Jo no hauria de ser aquí. Jo no hauria de ser aquí." Així que al final del meu primer any a Harvard, un estudiant que no havia parlat a classe durant tot el semestre, a qui jo li havia dit, "Mira, has de participar o suspendràs," va venir al meu despatx. No la coneixia de res. I em va dir, va venir completament derrotada, i va dir, "Jo no hauria de ser aquí." I aquest va ser el meu moment. Perquè van passar dues coses. Una, que vaig adonar-me, oh Déu meu, ja no em sento així. Sabeu. Ja no em sento així, però ella si, i entenc el seu sentiment. I la segona, sí que hi ha de ser aquí ella! Vull dir, ella pot fingir-ho, ella s'hi pot convertir. I jo li deia, "Sí, sí que hi hauries de ser! Sí que has d'estar aquí! I demà, ho fingiràs, et faràs poderosa, i saps, (Aplaudiments) (Aplaudiments) "I aniràs a la classe, i faràs els millors comentaris mai fets." Sabeu? I va fer el millor comentari mai fet, i la gent es va girar i estaven com oh Déu meu, ni l'havia vist asseguda allà, sabeu? (Rialles) Va venir a veure'm uns mesos més tard, i vaig adonar-me de que no només ho havia fingit fins a aconseguir-ho, de fet ho havia fingit fins a ser-ho. Havia canviat. I el que us vull dir, no ho fingiu fins que ho aconseguiu. Fingiu fins que us hi convertiu. Sabeu? Feu-ho prou perquè de fet us convertiu i ho interioritzeu. L'última cosa que us vull deixar és això. Petits retocs poden portar a grans canvis. Això només us costarà dos minuts. Dos minuts, dos minuts, dos minuts. Abans de que passeu la propera situació d'avaluació estressant, durant dos minuts, intenteu fer això, a l'ascensor, al quarto de bany, al vostre escriptori a portes tancades. Això és el que heu de fer. Configureu el vostre cervell per fer front a la situació de la millor manera. Pugeu la testosterona. Abaixeu el cortisol. No marxeu sentint-vos com, oh, no els he mostrat qui sóc. Marxeu sentint-vos com, oh, realment em sento com que he aconseguit dir qui sóc i mostrar qui sóc. Així que us vull demanar abans que res, sabeu, intenteu adoptar postures de poder, i també us vull demanar que compartiu el coneixement, perquè és simple. No tinc l'ego involucrat en tot això. (Rialles) Doneu-ho. Compartiu-ho amb la gent, perquè la gent a la qual li seria més útil és la gent que no té recursos ni tecnologia ni estatus ni poder. Doneu-los el coneixement, perquè ells ho poden fer en privat. Necessiten els seus cossos, intimitat i dos minuts, i això pot canviar significativament el curs de la seva vida. Gràcies. (Aplaudiments)
(Laughter) You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect. So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here. When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you." So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked. Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here." So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it. So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know -- (Applause) And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter) She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize. The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am. So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life. Thank you. (Applause)