Sizə çox sadə bir şey öyrətmək istəyirəm. Bunun üçün sizdən tələb olunan tək şey duruşunuzu iki dəqiqəlik dəyişməyinizdir. Lakin tapşırığa keçməzdən əvvəl sizdən vücudunuzu və onunla necə davrandığınızı nəzərdən keçirməyinizi xahiş edirəm. Görək aranızda neçəniz özünü yığıb? Yəqin bəziləriniz beli bükülü, ayağını ayağı üstə aşıraraq və ya dizlərini əlləri ilə tutaraq oturub. Bəzən qollarımızı çarpazlayarıq. Bəzən də onları geniş açırıq. (Gülüş) Mən sizi görürəm. (Gülüş) Elə indicə nə etdiyinizə diqqət yetirməyinizi istəyirəm. Bir neçə dəqiqədən sonra buna qayıdacağıq. Ümid edirəm ki, əgər vücudunuza azca da olsa nəzarət etməyi öyrənsəniz bu sizin həyatınızı əhəmiyyətli dərəcədə dəyişə biləcək.
So I want to start by offering you a free no-tech life hack, and all it requires of you is this: that you change your posture for two minutes. But before I give it away, I want to ask you to right now do a little audit of your body and what you're doing with your body. So how many of you are sort of making yourselves smaller? Maybe you're hunching, crossing your legs, maybe wrapping your ankles. Sometimes we hold onto our arms like this. Sometimes we spread out. (Laughter) I see you. So I want you to pay attention to what you're doing right now. We're going to come back to that in a few minutes, and I'm hoping that if you learn to tweak this a little bit, it could significantly change the way your life unfolds.
Biz bədən dili ilə çox maraqlanırıq, xüsusilə də başqalarının bədən dili diqqətimizi çəkir. Müxtəlif məqamlar bizi maraqlandırır: (Gülüş) hansısa yöndəmsizlik və ya gülüş, önəmsiz baxış və ya narahat edən gözvurma, və ya hətta əl sıxma kimi sadə bir şey. Şərhçi: Budur onlar 10 nömrəli evə yaxınlaşırlar. Bu şanslı polis ABŞ prezidentinin əlini sıxır. Ardınca isə baş nazir – Yox. (Gülüş)(Alqışlar) (Gülüş) (Alqışlar).
So, we're really fascinated with body language, and we're particularly interested in other people's body language. You know, we're interested in, like, you know — (Laughter) — an awkward interaction, or a smile, or a contemptuous glance, or maybe a very awkward wink, or maybe even something like a handshake. Narrator: Here they are arriving at Number 10. This lucky policeman gets to shake hands with the President of the United States. Here comes the Prime Minister -- No. (Laughter) (Applause) (Laughter) (Applause)
Sadə əl sıxma və ya onun olmamasını uzun-uzun həftələrlə müzakirə edə bilərik. Hətta BBC və Nyu York Taims belə. Adətən davranış və ya bədən dili barədə düşünərkən - sosial alimlər olaraq biz onu nonverbal adlandırıq- onu dil kimi qəbul edirik və ünsiyyət olduğunu düşünürük. Ünsiyyət isə bizi qarşılıqllı əlaqə barədə düşündürür. Görəsən sizin bədən diliniz mənə nəyi çatdırmaq istəyir? Bəs mənim bədən dilim sizə?
Amy Cuddy: So a handshake, or the lack of a handshake, can have us talking for weeks and weeks and weeks. Even the BBC and The New York Times. So obviously when we think about nonverbal behavior, or body language -- but we call it nonverbals as social scientists -- it's language, so we think about communication. When we think about communication, we think about interactions. So what is your body language communicating to me? What's mine communicating to you?
Belə yanaşmamızın düzgünlüyünü sübut edən bir çox fakt var. Sosioloq-alimlər bizim və digər insanların bədən dilinin verilən qərarlara təsirini öyrənməyə çox vaxt sərf etmişdilər. Adətən bədən dilinə əsaslanaraq sürətli və yalnış qərarlara gəlirik. Və bu qərarlar işə qəbul və ya işdə irəliləmə, görüşə dəvət kimi vacib həyati nəticələri proqnozlaşdıra bilər. Misal üçün, Taft Universitetinin tədqiqatçısı Nalini Ambady aşkarlamışdır ki, 30 saniyəlik həkimlə xəstənin real ünsiyyətini nümayiş etdirən səssiz klipi izlədikdən sonra həkimin nəzakətliliyindən yola çıxaraq onun məhkəməlik olub olmayacağı haqda fikir yürüdürlər. Bu qərar həkimin səriştəsi ilə deyil, xəstə ilə ünsiyyətinin izləyicilər tərəfindən nə qədər bəyənilməsi ilə bağlıdır. Daha qəribəsi, Prinstondan Aleks Todorov aşkar etmişdir ki, namizədlərin cəmi bir saniyəlik üz ifadəsinə əsasən onların ABŞ Senatı və Konqresinə seçilib-seçilməyəcəyini 70% düzgün müəyyən etmək olur. Hətta virtual aləmdə belə onlayn danışıqlarda düzgün istifadə edilmiş emosiya işarəsi danışıqlardan daha yaxşı nəticə əldə etməyinizə gətirib çıxara bilər. Odur ki, emosiya işarələrin səhv istifadə etmək yaxşı deyil. Bizim qeyri-verbal dedikdə, bir-birimizi necə başa düşüb, bu anlaşmaya əsasən nəticələrin nə olduğu başa düşülür.
And there's a lot of reason to believe that this is a valid way to look at this. So social scientists have spent a lot of time looking at the effects of our body language, or other people's body language, on judgments. And we make sweeping judgments and inferences from body language. And those judgments can predict really meaningful life outcomes like who we hire or promote, who we ask out on a date. For example, Nalini Ambady, a researcher at Tufts University, shows that when people watch 30-second soundless clips of real physician-patient interactions, their judgments of the physician's niceness predict whether or not that physician will be sued. So it doesn't have to do so much with whether or not that physician was incompetent, but do we like that person and how they interacted? Even more dramatic, Alex Todorov at Princeton has shown us that judgments of political candidates' faces in just one second predict 70 percent of U.S. Senate and gubernatorial race outcomes, and even, let's go digital, emoticons used well in online negotiations can lead you to claim more value from that negotiation. If you use them poorly, bad idea. Right? So when we think of nonverbals, we think of how we judge others, how they judge us and what the outcomes are.
Lakin çox vaxt qeyri-verbalikanın özümüzə də təsir göstərdiyini unutmağa meylliyik. Biz öz hərəkətlərimiz, düşüncələrimiz hisslərimiz və fiziologiyamızın təsirinə məruz qalırıq. Bəs bu bəhs etdiyim qeyri-verballar hansılardır? Mən sosial psixoloqam. Qərəzli fikirləri araşdırıram və qabaqcıl biznes məktəblərinin birində dərs dediyimdən güc dinamikası ilə maraqlanmağa başlamışam. Xüsüsilə də diqqətimi güc və dominantlığın jestlərlə ifadəsi çəkdi.
We tend to forget, though, the other audience that's influenced by our nonverbals, and that's ourselves. We are also influenced by our nonverbals, our thoughts and our feelings and our physiology. So what nonverbals am I talking about? I'm a social psychologist. I study prejudice, and I teach at a competitive business school, so it was inevitable that I would become interested in power dynamics. I became especially interested in nonverbal expressions of power and dominance.
Güc və dominantlığın əsas qeyri-verbal ifadəsi nədir? Haqqında danışdığımız ifadələr bunlardır. Heyvanlar aləmində bu genişlənmək deməkdir. Onlar ölçülərində artırlar, hərəkətli olurlar, daha çox yer tuturlar, açılırlar. Bəli, məhz açılırlar. Bu həm bütün heyvanlar aləminə aiddir, tək primatlara deyil. İnsanlar da eynilə belə edirlər.(Gülüş) Özlərini həm daimi güclü hiss etdikləri zaman, həm də bir anlıq güclü hiss etdikdə məhs belə edirlər. Bu misal xüsusən ona görə maraqlıdır ki, güc ifadələrinin nə qədər universal və qədim olduğunu göstərir. Qürur kimi tanınan bu ifadə Cessika Treysi tərəfindən öyrənilmişdir. O, aşkar etmişdir ki, istər görmə qabiliyyəti olan istərsə də anadangəlmə kor olan insanlar müsabiqələrdə qalib gələndə bu cür edirlər. Finiş xəttini keçib qalib gəldikdə, hətta heç zaman başqalarını görmədikdə belə bu cür edirlər. Şəkildəki kimi; əllər yuxarı V formasında, çənə azca qalxmış. Bəs özümüzü gücsüz hiss etdikdə nə edirik? Tam əksini. Qapanırıq. Özümüzü yığırıq. Kiçilirik. Qarşımızdakı adam üçün görünməz olmağa çalışırıq. Gördüyünüz kimi, yenə də heyvanlar və insanlar eyni şeyləri edir. Güclü və gücsüz qarşılaşanda bu mənzərə ortaya çıxır. Söhbət gücə gəldikdə biz adətən başqalarının jestlərini tamamlamağa meyilliyik. Belə ki, əgər kimsə bizə qarşı güc tətbiq edirsə, yığılmağa çalışırıq. Onun jestlərini əks etdirmirik, əksinə, onun gücünə tabe oluruq.
And what are nonverbal expressions of power and dominance? Well, this is what they are. So in the animal kingdom, they are about expanding. So you make yourself big, you stretch out, you take up space, you're basically opening up. It's about opening up. And this is true across the animal kingdom. It's not just limited to primates. And humans do the same thing. (Laughter) So they do this both when they have power sort of chronically, and also when they're feeling powerful in the moment. And this one is especially interesting because it really shows us how universal and old these expressions of power are. This expression, which is known as pride, Jessica Tracy has studied. She shows that people who are born with sight and people who are congenitally blind do this when they win at a physical competition. So when they cross the finish line and they've won, it doesn't matter if they've never seen anyone do it. They do this. So the arms up in the V, the chin is slightly lifted. What do we do when we feel powerless? We do exactly the opposite. We close up. We wrap ourselves up. We make ourselves small. We don't want to bump into the person next to us. So again, both animals and humans do the same thing. And this is what happens when you put together high and low power. So what we tend to do when it comes to power is that we complement the other's nonverbals. So if someone is being really powerful with us, we tend to make ourselves smaller. We don't mirror them. We do the opposite of them.
Tələbələrin hərəkətlərinə diqqət yetirərkən nə aşkar etdiyimi bilirsinizmi? Gördüm ki, MBA tələbələri çoxlu sayda güc jestləri nümayiş etdirirlər. Aralarında bəziləri özlərini lider kimi aparırlar, sinif otağına girərkən, otagın düz ortasına keçirlər, hələ dərs başlamazdan özlərinə yer edirlər. Oturarkən az qala iki nəfərin yerini tuturlar. Əllərini bu tərzdə qaldırırlar. Digərləri isə birincilər otağa girəndə az qalırlar görünməz olsunlar. Bunu onların üz ifadəsi və hərəkətlərindən görə bilərsiniz, Onlar oturan kimi yığılırlar və əllərini bu tərzdə qaldırırlar. Özüm üçün bir neçə nəticə çıxartdım. Birincisi sizi yəqin ki, təəcübləndirməyəcək. Hesab edilir ki, bu cinslə bağlıdır. Yəni qadınlar kişilərə nisbətən daha çox bu qanuna tabe olurlar. Qadınlar adətən özlərini kişilərdən daha zəif hiss edirlər və bu təəccüblü deyil. Bundan əlavə mən aşkar etdim ki, bu həm də dərsdə nə qədər aktiv və müvəffəqiyyətli olmaqdan da asılıdır. Və bu MBA tələbələri üçün çox vacibdir, çünki onların dərsdə iştirakı qiymətlərinə təsir edir.
So I'm watching this behavior in the classroom, and what do I notice? I notice that MBA students really exhibit the full range of power nonverbals. So you have people who are like caricatures of alphas, really coming into the room, they get right into the middle of the room before class even starts, like they really want to occupy space. When they sit down, they're sort of spread out. They raise their hands like this. You have other people who are virtually collapsing when they come in. As soon they come in, you see it. You see it on their faces and their bodies, and they sit in their chair and they make themselves tiny, and they go like this when they raise their hand. I notice a couple of things about this. One, you're not going to be surprised. It seems to be related to gender. So women are much more likely to do this kind of thing than men. Women feel chronically less powerful than men, so this is not surprising. But the other thing I noticed is that it also seemed to be related to the extent to which the students were participating, and how well they were participating. And this is really important in the MBA classroom, because participation counts for half the grade.
Biznes məktəbləri gender fərqinə qarşı həmişə mübarizə aparırlar. Eyni səviyyədə hazırlaşan kişi və qadınlar kursun sonunda fərqli qiymətlər alırlar və bunun iştirak ilə bağlı olduğu görünür. Öz-özümə düşünməyə başladım, tutaq ki, sinfə bu şəkildə girənlər dərsdə daha aktivdirlər, onda əgər bu videoları göstərib, özlərini bu cür aparmalarını istəsək onlar dərsdə daha aktiv iştirak edəcəklərmi?
So business schools have been struggling with this gender grade gap. You get these equally qualified women and men coming in and then you get these differences in grades, and it seems to be partly attributable to participation. So I started to wonder, you know, okay, so you have these people coming in like this, and they're participating. Is it possible that we could get people to fake it and would it lead them to participate more?
Mən və Berklidən olan həmkarım Dana Karninin öyrənmək istədiyimiz yalanı çox təkrarlasaq gerçək olub olmayacağı idi. Yəni qısa müddətlik özümüzü güclü göstərsək, davranışımzdakı dəyişiklik nəticəsində özümüzü daha güclü hiss edə bilərikmi? Artıq bilirik ki, jest və mimikalarımız başqalarının bizim haqda düşüncə və hisslərini müəyyənləşdirir. Bunun bir çox sübutu var. Lakin bizi əsl maraqlandıran sual bu jest və mimikaların özümüzə təsir edib etməməsidir.
So my main collaborator Dana Carney, who's at Berkeley, and I really wanted to know, can you fake it till you make it? Like, can you do this just for a little while and actually experience a behavioral outcome that makes you seem more powerful? So we know that our nonverbals govern how other people think and feel about us. There's a lot of evidence. But our question really was, do our nonverbals govern how we think and feel about ourselves?
Bu təsirin mövcudluğunu təsdiqləyən bəzi sübutlar var. Misal üçün, özümüzü xoşbəxt hiss etdikdə gülürük, lakin biz həm də qələmi dişlərimiz arasında bu şəkildə tutaraq da, gülümsəməyə məcbur oluruq. Deməli bu hər iki halda reallaşır. Güc məsələsində də həmçinin. Özümüzü güclü və əmin hiss etdikdə daha güc çox göstərən jestlərə meyilli oluruq. Lakin güclü olmağa çalışanda da özümüzü güclü hiss edirik.
There's some evidence that they do. So, for example, we smile when we feel happy, but also, when we're forced to smile by holding a pen in our teeth like this, it makes us feel happy. So it goes both ways. When it comes to power, it also goes both ways. So when you feel powerful, you're more likely to do this, but it's also possible that when you pretend to be powerful, you are more likely to actually feel powerful.
Bizi maraqlandıran ikinci sual isə: bildiyimiz kimi düşüncələrimizin hərəkətimizi dəyişməsi deyil, hərəkətlərimizin düşüncələrimizi dəyişib dəyişməməsidir. Güc hissi baxımından, düşüncə dedikdə nədən bəhs edirəm? Fikir və hisslərdən, həmçinin onları formalaşdıran fizioloji şeylərdən danışıram, və mənə görə bu hormonlardır. Mən hormonları öyrənirəm. Güclülərlə zəiflərin düşüncələrini fərqləndirən nədir? Təəccüblü deyil ki, güclü insanlar adətən daha iddialı, daha əmin və daha optimist olurlar. Hətta qumar oyunlarında belə qalib gələcəklərini düşünürlər. Onlar həmçinin daha abstrakt düşünməyə meyllidilər. Fərqlər çoxdur. Onlar daha çox risk edirlər. Güclü və zəif insanlar arasında fərqlər çoxdur. Fizioloji olaraq da, fərqlər var, xüsusən də iki əsas hormon testosteron – dominantlıq hormonu və kortizol – stress hormonu arasında. Aşkarladıq ki, primatların iyerarxiyasında hökmran alfa-erkəklərin testosteronu daha yüksək, kortizolu isə daha aşağı olur. Güclü və effektiv liderlərin də testosteronu yüksək, kartizolu isə aşağı olur. Bu o deməkdir ki, güc haqda düşünərkən insanlar adətən dominantlığın göstəricisi kimi ancaq testosteron barədə düşünürlər. Əslində isə, güc stresə necə reaksiya göstərməyinizlə də bağlıdır. Çox güclü və testosteronu yuxarı olan, stresə davamlılığı isə aşağı olan liderin olmağını istərdinizmi? Yəqin ki, yox. Daha güclü, iddialı və qüdrətli, eyni zamanda sakit - özündən tez çıxmayan lideri istərdiniz.
So the second question really was, you know, so we know that our minds change our bodies, but is it also true that our bodies change our minds? And when I say minds, in the case of the powerful, what am I talking about? So I'm talking about thoughts and feelings and the sort of physiological things that make up our thoughts and feelings, and in my case, that's hormones. I look at hormones. So what do the minds of the powerful versus the powerless look like? So powerful people tend to be, not surprisingly, more assertive and more confident, more optimistic. They actually feel they're going to win even at games of chance. They also tend to be able to think more abstractly. So there are a lot of differences. They take more risks. There are a lot of differences between powerful and powerless people. Physiologically, there also are differences on two key hormones: testosterone, which is the dominance hormone, and cortisol, which is the stress hormone. So what we find is that high-power alpha males in primate hierarchies have high testosterone and low cortisol, and powerful and effective leaders also have high testosterone and low cortisol. So what does that mean? When you think about power, people tended to think only about testosterone, because that was about dominance. But really, power is also about how you react to stress. So do you want the high-power leader that's dominant, high on testosterone, but really stress reactive? Probably not, right? You want the person who's powerful and assertive and dominant, but not very stress reactive, the person who's laid back.
Məlumdur ki, primatların iyerarxiyasında alfa-erkək və ya sıravi biri gözlənilmədən liderliyi ələ keçirməyə çalışanda bir neçə gün içində, onun testosteronu əhəmiyyətli dərəcədə qalxır, kortizolu isə əhəmiyyətli dərəcədə azalır. Beləliklə sübutlar göstərir ki, bədənimiz düşüncələrimizi formalaşdırır, ən azı üzdə olan tərəfini. Həmçinin, rolların dəyişməyi də düşüncələrimizi formalaşdıra bilir. Yaxşı bəs rolumuzu dəyişdikdə, nə baş verir? Tutaq ki, ən cuzi səvviyədə bunu etsək, xırda manipulyasiya və xırda müdaxilə ilə nə baş verər? "İki dəqiqəlik, bu şəkildə durmağınızı istəyirəm, və bu, özünü daha güclü hiss etməyinə səbəb olacaq."
So we know that in primate hierarchies, if an alpha needs to take over, if an individual needs to take over an alpha role sort of suddenly, within a few days, that individual's testosterone has gone up significantly and his cortisol has dropped significantly. So we have this evidence, both that the body can shape the mind, at least at the facial level, and also that role changes can shape the mind. So what happens, okay, you take a role change, what happens if you do that at a really minimal level, like this tiny manipulation, this tiny intervention? "For two minutes," you say, "I want you to stand like this, and it's going to make you feel more powerful."
Belə bir işə başladıq. Qərar gəldik ki, adamları laboratoriyaya gətirib, balaca bir eksperiment keçirək, onlar iki dəqiqə ərzində güclülük yaxud gücsüzlük pozaları almalı idilər, və bu pozalardan beşini sizə göstərəcəm, hərçənd ki iştirakçılar ancaq ikisini nümayiş etdirmişdilər. Bu birincisi. Daha bir neçəsi. Bu poza media tərəfindən “Möcuzə-qadın” adlandırılmışdır. Daha bir neçəsi. Ayaq üstə və ya oturaraq. Bu da gücsüzlük pozaları. Özünüzü yığırsınız, balacalaşırsınız. Bu isə ən gücsüzlüyün göstəricisidir. Boynunuza toxunaraq, özünüzü qorumağa çalışırsınız. Təcrübəni belə edirdik. İştirakçılar gəlirdilər, onların tüpürcək nümunəsini götürürdük, onlara iki dəqiqəlik "belə və ya elə edin" deyirik. Pozaların şəkillərini göstərmirdik. Çünki gücü görmələrini deyil, gücü hiss etmələrini istəyirdik. İki dəqiqə ərzində onlar bu cür edir, sonra biz onlardan, "Özünüzü nə qədər güclü hiss edirsiniz?" soruşur və onlara qumar oynamaq təklif edirik, bundan sonra daha bir tüpürcək nümunəsi götürürük. Bütün təcrübə bundan ibarət idi.
So this is what we did. We decided to bring people into the lab and run a little experiment, and these people adopted, for two minutes, either high-power poses or low-power poses, and I'm just going to show you five of the poses, although they took on only two. So here's one. A couple more. This one has been dubbed the "Wonder Woman" by the media. Here are a couple more. So you can be standing or you can be sitting. And here are the low-power poses. So you're folding up, you're making yourself small. This one is very low-power. When you're touching your neck, you're really protecting yourself. So this is what happens. They come in, they spit into a vial, for two minutes, we say, "You need to do this or this." They don't look at pictures of the poses. We don't want to prime them with a concept of power. We want them to be feeling power. So two minutes they do this. We then ask them, "How powerful do you feel?" on a series of items, and then we give them an opportunity to gamble, and then we take another saliva sample. That's it. That's the whole experiment.
Bunları aşkar etmiş olduq: Güclü pozada olmuş insanların 86%-i riskə meyillilik oyunu olan qumar oynamağı seçdilər. Gücsüzlük pozasında olanların isə ancaq 60 %i. Bu da kifayət qədər əhəmiyyətli fərqdir. Bu isə testosteronda aşkarladıqlarımızdır. Gəldikləri andan etibarən güclülük təcrübəsindən keçənlərin testosteronunda 20%-lik artım, digərlərində isə 10%-lik enmə olmuşdur. Cəmi iki dəqiqəyə bu dəyişiklikləri nail olmaq olur. Kortizolda isə baş verənlər bunlardır: Güclülük pozasında olanların kortizolunda 25%-lik enmə, digərlərində isə 15%-lik artım olmuşdur. Cəmi iki dəqiqə bu harmonal dəyişikliklərə, beynimizin daha iddialı, əmin və rahat, yaxud stressli və qapalı hiss etməyinə gətirib çıxarır. Bu hisslər hamımıza tanışdır, hə? Deməli, bədən dilimiz özümüz barədə də necə düşünməyimizi və hiss etməyimizi müəyyənləşdirir. Yəni qeyri-verballar yalnız başqaları üçün deyil. Bundan başqa bədənimiz düşüncəmizi də dəyişir.
So this is what we find. Risk tolerance, which is the gambling, we find that when you are in the high-power pose condition, 86 percent of you will gamble. When you're in the low-power pose condition, only 60 percent, and that's a whopping significant difference. Here's what we find on testosterone. From their baseline when they come in, high-power people experience about a 20-percent increase, and low-power people experience about a 10-percent decrease. So again, two minutes, and you get these changes. Here's what you get on cortisol. High-power people experience about a 25-percent decrease, and the low-power people experience about a 15-percent increase. So two minutes lead to these hormonal changes that configure your brain to basically be either assertive, confident and comfortable, or really stress-reactive, and feeling sort of shut down. And we've all had the feeling, right? So it seems that our nonverbals do govern how we think and feel about ourselves, so it's not just others, but it's also ourselves. Also, our bodies change our minds.
Bizi maraqlandıran növbəti sual isə bir neçə dəqiqəlik güc pozası almağımızın həyatımızı əhəmiyyətli dərəcədə dəyişə biləcəyi sualıdır. Bu laboratıriyada baş tutmuş iki dəqiqəlik bir eksperimentdir. Bəs real həyatda bunu harada tətbiq etmək olar? Təbii ki, bizi də əsas maraqlandıran budur. Fikrimizcə, bu pozalar sosial təhlükə yaradan situasiyaların qiymətləndirilmədə istifadə edilə bilər. Adətən harada qiymətləndirilirik? Yeniyetmələr üçün bu yeməkxana masası arxasıdır. Bəziləri üçün bu məktəb toplantılarıdır. Bəziləri üçün elan və ya bu şəkildə çıxış, ya da iş müsahibəsidir. Fikirləşdik ki, çoxlarınızı məhs iş müsahibəsi maraqlandırar, çünki çoxunuzun belə təcrübəsi olur.
But the next question, of course, is, can power posing for a few minutes really change your life in meaningful ways? This is in the lab, it's this little task, it's just a couple of minutes. Where can you actually apply this? Which we cared about, of course. And so we think where you want to use this is evaluative situations, like social threat situations. Where are you being evaluated, either by your friends? For teenagers, it's at the lunchroom table. For some people it's speaking at a school board meeting. It might be giving a pitch or giving a talk like this or doing a job interview. We decided that the one that most people could relate to because most people had been through, was the job interview.
Beləliklə tapıntılarımızı dərc etdik, media onları geniş müzakirə etdi, və jusrnalistlərin dedikləri bu oldu: “Deməli iş müsahibəsinə gedərkən belə etməliyik?” (Gülüş) Təbii ki, bu fikri inkar etdik. Yox! Əlbəttə yox! Biz heç də bunu nəzərdə tutmurduq. Belə etməyiniz məntiqsizdir! Bu sizin başqaları ilə deyil, özünüzlə ünsiyyətiniz üçündür. Müsahibəyə başlamazdan əvvəl nə edirsiniz? Adətən oturursunuz. İphone və ya Androidinizə baxırsınız. Qeydlərinizə baxırsınız, bükülürək, özünüzü toplayırsınız. Əslində isə etməli olduğunuz şey yəqin ki, budur. Ayaq yolunda oturduğunuz kimi. İkicə dəqiqə belə oturun. Yoxlamaq istədiyimiz bu idi. İştirakçılar laboratoriyaya gələrək, yenidən güclülük və gücsüzlük pozaları aldıqdan sonra çox gərgin bir iş müsahibəsindən keçdilər. 5 dəqiqəlik müsahibə videoya çəkilirdi. Müsahibəni qiymətləndirən şəxslərin təsirinin qarşısını almaq üçün onlara qeyri-verbal vasitədən istifadə etməmək öyrədilmişdi. Onlar bu cür görünürdülər. Təssəvür edin ki, belə bir adam sizinlə müsahibə aparır. 5 dəqiqə ərzində emosiyasız üzə baxmaq sorğu-suala tutulmaqdan daha betərdir. Heç kəs bunu sevmir. Marian LaFrance bunu “Sosial bataqlıqda durmaq” adlandırır. Bu insanda kortizol səviyyəsini artırır. Nəticələri görmək üçün onları belə bir müsahibədən keçirdik. Sonra koderlərə bu çəkilişlərdən dördünü göstərdik. Şərtlərdən, gözləntilərimizdən xəbərsiz idilər. Kimin hansı poza aldığından xəbərsiz idilər. Video-yazılara baxdıqdan sonra “Bunları işə götürmək istəyirik” deyərək, yüksək güc pozası almış insaları göstərdilər. “Bunlari işə götürmək istəmirik. Və əvvəlkilər daha pozitivdirlər." Bəhs buna təsir edən nədir? Bu onların nitqinə görə deyil. Onların nitqlərinə qatdıqlarıları ilə bağlıdır. Onların digər göstəricilərinə də nəzər saldıq. Məsələn, nitqləri nə dərəcədə düzgündür? Hansı üstünlükləri var? Bu göstəricilərin heç bir fərqi yox idi. Əsas təsir göstərən şey bunlar deyildi. İnsanlar yalnız həqiqi üzlərini göstərirdilər. Yəni özlərini nümayiş etdirirdilər. Fikirlərini heç bir təsirsiz, özləri olaraq göstərirdilər. Nəticəyə bu faktor təsir edir.
So we published these findings, and the media are all over it, and they say, Okay, so this is what you do when you go in for the job interview, right? (Laughter) You know, so we were of course horrified, and said, Oh my God, no, that's not what we meant at all. For numerous reasons, no, don't do that. Again, this is not about you talking to other people. It's you talking to yourself. What do you do before you go into a job interview? You do this. You're sitting down. You're looking at your iPhone -- or your Android, not trying to leave anyone out. You're looking at your notes, you're hunching up, making yourself small, when really what you should be doing maybe is this, like, in the bathroom, right? Do that. Find two minutes. So that's what we want to test. Okay? So we bring people into a lab, and they do either high- or low-power poses again, they go through a very stressful job interview. It's five minutes long. They are being recorded. They're being judged also, and the judges are trained to give no nonverbal feedback, so they look like this. Imagine this is the person interviewing you. So for five minutes, nothing, and this is worse than being heckled. People hate this. It's what Marianne LaFrance calls "standing in social quicksand." So this really spikes your cortisol. So this is the job interview we put them through, because we really wanted to see what happened. We then have these coders look at these tapes, four of them. They're blind to the hypothesis. They're blind to the conditions. They have no idea who's been posing in what pose, and they end up looking at these sets of tapes, and they say, "We want to hire these people," all the high-power posers. "We don't want to hire these people. We also evaluate these people much more positively overall." But what's driving it? It's not about the content of the speech. It's about the presence that they're bringing to the speech. Because we rate them on all these variables related to competence, like, how well-structured is the speech? How good is it? What are their qualifications? No effect on those things. This is what's affected. These kinds of things. People are bringing their true selves, basically. They're bringing themselves. They bring their ideas, but as themselves, with no, you know, residue over them. So this is what's driving the effect, or mediating the effect.
Və mən insanlara deyəndə ki, bədənimiz düşüncəmizi, düşüncəmiz davranışımızı, davranışımız isə nəticələrimizi dəyişə bilər, "Bu bir az saxta deyil?" deyirlər. Mən isə, həqiqətə çatana qədər imitasiya edin deyirəm. "Mən belə deyiləm. Nəyisə reallaşdırıb saxtakar hiss etmək istəmirəm. Yalançı olmaq istəmirəm. Mənə aid olmayan yerdə olmaq istəmirəm." Bu sözləri çox yaxşı başa düşürəm. Sizə saxtakar olmaq və "bura mənim yerim deyil" hissi barədə kiçik bir hekayə danışmaq istəyirəm.
So when I tell people about this, that our bodies change our minds and our minds can change our behavior, and our behavior can change our outcomes, they say to me, "It feels fake." Right? So I said, fake it till you make it. It's not me. I don't want to get there and then still feel like a fraud. I don't want to feel like an impostor. I don't want to get there only to feel like I'm not supposed to be here. And that really resonated with me, because I want to tell you a little story about being an impostor and feeling like I'm not supposed to be here.
19 yaşımda, çox ağır avtomobil qəzası keçirmişdim. Avtomobildən çölə atılmış yerdə bir neçə dəfə çevrilmişdim. Kəllə-beyin zədələri reabilitasiya şöbəsində oyandım, kolleci tərk etməli oldum, və xəbər tutdum ki, İQ səviyyəm 2 göstərici üzrə aşağı düşüb. Bu mənim üçün çox ağrılı idi. İQ-ma bələd idim, çünki uşaqlıqdan ağıllı və istedadlı bir uşaq kimi tanınırdım. Kollecdən çıxarıldığım üçün, geri dönməyə çalışdım. Onlar mənə: “Kolleci bitirə bilməyəcəksən. Edə biləcəyin şeylər çoxdur, amma kollec sənlik deyil” - deyirdilər. Bununla mübarizə aparmağa başladım deyim ki, sahib olduğunuz əsas xüsusiyyətinizin, mənə görə bu ağlım idi, əlinizdən alınması kimi heç nə sizi zəiflədə bilməz. Özümü tamamilə zəif hiss edirdim. Çalışdım, çalışdım, öz üzərimdə işlədim, və nəhayət müvəffəqiyyət qazandım.
When I was 19, I was in a really bad car accident. I was thrown out of a car, rolled several times. I was thrown from the car. And I woke up in a head injury rehab ward, and I had been withdrawn from college, and I learned that my IQ had dropped by two standard deviations, which was very traumatic. I knew my IQ because I had identified with being smart, and I had been called gifted as a child. So I'm taken out of college, I keep trying to go back. They say, "You're not going to finish college. Just, you know, there are other things for you to do, but that's not going to work out for you." So I really struggled with this, and I have to say, having your identity taken from you, your core identity, and for me it was being smart, having that taken from you, there's nothing that leaves you feeling more powerless than that. So I felt entirely powerless. I worked and worked, and I got lucky, and worked, and got lucky, and worked.
Nəticədə kolleci bitirdim. Qrup yoldaşlarımdan dörd il artıq vaxt sərf etməli oldum və məsləhətçi-mələyim olan Susan Fiskeni, məni Prinston Universitetinə qəbul etməyə razı saldım. Beləcə "Aid olmadığım yer"ə düşdüm. Saxtakar idim. Prinstonda 20 nəfərin dinlədiyi 20 dəqiqəlik birinci kurs çıxışımdan öncəki gecə idi. Sabahın açılacağından o qədər qorxurdum ki, rəhbərimə zəng vurub, “Edə bilməyəcəm” dedim. O mənə: “Xeyr, edəcəksən, sənin barəndə mərcə gəlmişəm. Odur ki, qalacaq və dediyimi edəcəksən, Saxta olsa da. Etməli olduğun bütün çıxışları edəcəksən. Təkrarən, yenidən, qorxsan və dəhşətə gəlsən belə, bədəninin səni dinləməsə belə, 'Axır ki alındı. Axır ki bacardım! Həqiqətən də əlimdən gəlirmiş.' deyəcəyin ana qədər çalışacaqsan." Mən də belə etdim. Beş ildir ali məktəbin yüksək pilləsini oxuyuram. Bir neçə ildir ki, Northwesterndəyəm, Harvarda köçmüşəm, orda işləyirəm. Artıq bu barədə düşünmürəm, lakin uzun müddət “Bura mənim yerim deyil” fikirləşirdim.
Eventually I graduated from college. It took me four years longer than my peers, and I convinced someone, my angel advisor, Susan Fiske, to take me on, and so I ended up at Princeton, and I was like, I am not supposed to be here. I am an impostor. And the night before my first-year talk, and the first-year talk at Princeton is a 20-minute talk to 20 people. That's it. I was so afraid of being found out the next day that I called her and said, "I'm quitting." She was like, "You are not quitting, because I took a gamble on you, and you're staying. You're going to stay, and this is what you're going to do. You are going to fake it. You're going to do every talk that you ever get asked to do. You're just going to do it and do it and do it, even if you're terrified and just paralyzed and having an out-of-body experience, until you have this moment where you say, 'Oh my gosh, I'm doing it. Like, I have become this. I am actually doing this.'" So that's what I did. Five years in grad school, a few years, you know, I'm at Northwestern, I moved to Harvard, I'm at Harvard, I'm not really thinking about it anymore, but for a long time I had been thinking, "Not supposed to be here."
Harvardda olduğum birinci ilin sonunda, semestr boyu sinifdə bir dəfə də danışmamış, “Dərsdə iştirak etməlisən, yoxsa kəsiləcəksən” dediyim tələbəm kabinetimə gəldi. Onu yaxşı tanımırdım. Tamamilə əzilmiş vəziyyətdə içəriyə daxil olub, dedi: “Bura mənim yerim deyil.” Bu mənim üçün dönüş nöqtəsi oldu. Çünki iki şey baş verdi. Birincisi başa düşdüm ki, mən artıq o hissi keçirmirəm. Lakin o hiss edirdi və həmin hisslər mənə tanış idi. İkincisi isə, onun düzgün yerdə olduğunu anlamağım oldu. Yəni, o da imitasiya edərək bacara bilərdi. Və mən ona: “Xeyir, bura tam sənlikdir! Sabahdan özünü bura aidmiş kimi göstərəcək, özünü güclü göstərəcək və (Alqışlar) sinif otağına girib bugünə kimi verilmiş ən yaxşı şərhi verəcəksən” dedim. O, belə də etdi. Sinifdəkilər mat qalmışdı, onun burada olduğunu burada oturduğunu belə bilmirdilər. (Gülüş)
So at the end of my first year at Harvard, a student who had not talked in class the entire semester, who I had said, "Look, you've gotta participate or else you're going to fail," came into my office. I really didn't know her at all. She came in totally defeated, and she said, "I'm not supposed to be here." And that was the moment for me. Because two things happened. One was that I realized, oh my gosh, I don't feel like that anymore. I don't feel that anymore, but she does, and I get that feeling. And the second was, she is supposed to be here! Like, she can fake it, she can become it. So I was like, "Yes, you are! You are supposed to be here! And tomorrow you're going to fake it, you're going to make yourself powerful, and, you know -- (Applause) And you're going to go into the classroom, and you are going to give the best comment ever." You know? And she gave the best comment ever, and people turned around and were like, oh my God, I didn't even notice her sitting there. (Laughter)
Bir neçə ay sonra o yanıma gəldi və onun bacarana, həqiqi hiss edənə qədər deyil, gerçəkləşdirənə qədər imitasiya etdiyini gördüm. O dəyişilmişdi. Mən də sizə demək istərdim ki, reallıq olana qədər imitasiya edin. Olmaq istədiyiniz biri olana qədər özünüzü elə göstərin.
She comes back to me months later, and I realized that she had not just faked it till she made it, she had actually faked it till she became it. So she had changed. And so I want to say to you, don't fake it till you make it. Fake it till you become it. Do it enough until you actually become it and internalize.
İstəyirəm biləsiniz ki, cüzi düzəlişlər belə böyük dəyişikliklərə gətirə bilər. İndi isə həmin əvvəl dediyim 2 dəqiqə. 2 dəqiqə, 2 dəqiqə, 2 dəqiqə. Növbəti dəfə qiymətləndiriləcəyiniz bir situasiyadan əvvəl, 2 dəqiqəlik, bunu etməyə çalışın. Liftdə, hamam otağında, masa arxasında, yaxud bağlı qapı arxasında. Etmək istədiyinizi edin. Beyninizi vəziyyətin ən yaxşı hal alacağına kökləyin. Testosteronunuzu artırın. Kortizolunuzu isə azaldın. "Əfsus, onlara nəyə qadir olduğumu göstərə bilmədim." kimi peşmançılıqla bitməsinə icazə verməyin. Görüşünüz "Mən onlara kim olduğumu çatdıra və göstərə bildim!" tərzdə keçsin.
The last thing I'm going to leave you with is this. Tiny tweaks can lead to big changes. So, this is two minutes. Two minutes, two minutes, two minutes. Before you go into the next stressful evaluative situation, for two minutes, try doing this, in the elevator, in a bathroom stall, at your desk behind closed doors. That's what you want to do. Configure your brain to cope the best in that situation. Get your testosterone up. Get your cortisol down. Don't leave that situation feeling like, oh, I didn't show them who I am. Leave that situation feeling like, I really feel like I got to say who I am and show who I am.
Sizdən bu güc pozalarını tətbiq etməyinizlə bərabər, onu həm də başqaları ilə bölüşməyinizi istəyirəm, çünkü bu çox sadədir. Bu özündən-razılıq deyil. (Gülüş) Bu öyrəndiyinizi yayın və insanlarla bölüşün, çünkü bundan yararlana biləcək insanlar adətən nə texnologiya və resurslara, nə də status və gücə malik olmayan insanlardır. Bunu onlarla bölüşün ki, şəxsən istifadə edə bilsinlər. Çünkü təklikdə vücudlarına 2 dəqiqəlik diqqət yetirmələri onların həyatına əhəmiyyətli dərəcədə təsir edə bilər. Təşəkkür edirəm. (Alqışlar).
So I want to ask you first, you know, both to try power posing, and also I want to ask you to share the science, because this is simple. I don't have ego involved in this. (Laughter) Give it away. Share it with people, because the people who can use it the most are the ones with no resources and no technology and no status and no power. Give it to them because they can do it in private. They need their bodies, privacy and two minutes, and it can significantly change the outcomes of their life. Thank you. (Applause)