Living with a physical disability isn't easy anywhere in the world, but if you live in a country like the United States, there's certain appurtenances available to you that do make life easier. So if you're in a building, you can take an elevator. If you're crossing the street, you have sidewalk cutouts. And if you have to travel some distance farther than you can do under your own power, there's accessible vehicles, and if you can't afford one of those, there's accessible public transportation. But in the developing world, things are quite different. There's 40 million people who need a wheelchair but don't have one, and the majority of these people live in rural areas, where the only connections to community, to employment, to education, are by traveling long distances on rough terrain often under their own power. And the devices usually available to these people are not made for that context, break down quickly, and are hard to repair. I started looking at wheelchairs in developing countries in 2005, when I spent the summer assessing the state of technology in Tanzania, and I talked to wheelchair users, wheelchair manufacturers, disability groups, and what stood out to me is that there wasn't a device available that was designed for rural areas, that could go fast and efficiently on many types of terrain. So being a mechanical engineer, being at MIT and having lots of resources available to me, I thought I'd try to do something about it. Now when you're talking about trying to travel long distances on rough terrain, I immediately thought of a mountain bike, and a mountain bike's good at doing this because it has a gear train, and you can shift to a low gear if you have to climb a hill or go through mud or sand and you get a lot of torque but a low speed. And if you want to go faster, say on pavement, you can shift to a high gear, and you get less torque, but higher speeds. So the logical evolution here is to just make a wheelchair with mountain bike components, which many people have done. But these are two products available in the U.S. that would be difficult to transfer into developing countries because they're much, much too expensive. And the context I'm talking about is where you need to have a product that is less than 200 dollars. And this ideal product would also be able to go about five kilometers a day so you could get to your job, get to school, and do it on many, many different types of terrain. But when you get home or want to go indoors at your work, it's got to be small enough and maneuverable enough to use inside. And furthermore, if you want it to last a long time out in rural areas, it has to be repairable using the local tools, materials and knowledge in those contexts. So the real crux of the problem here is, how do you make a system that's a simple device but gives you a large mechanical advantage? How do you make a mountain bike for your arms that doesn't have the mountain bike cost and complexity? So as is the case with simple solutions, oftentimes the answer is right in front of your face, and for us it was levers. We use levers all the time, in tools, doorknobs, bicycle parts. And that moment of inspiration, that key invention moment, was when I was sitting in front of my design notebook and I started thinking about somebody grabbing a lever, and if they grab near the end of the lever, they can get an effectively long lever and produce a lot of torque as they push back and forth, and effectively get a low gear. And as they slide their hand down the lever, they can push with a smaller effective lever length, but push through a bigger angle every stroke, which makes a faster rotational speed, and gives you an effective high gear. So what's exciting about this system is that it's really, really mechanically simple, and you could make it using technology that's been around for hundreds of years. So seeing this in practice, this is the Leveraged Freedom Chair that, after a few years of development, we're now going into production with, and this is a full-time wheelchair user -- he's paralyzed -- in Guatemala, and you see he's able to traverse pretty rough terrain. Again, the key innovation of this technology is that when he wants to go fast, he just grabs the levers near the pivots and goes through a big angle every stroke, and as the going gets tougher, he just slides his hands up the levers, creates more torque, and kind of bench-presses his way out of trouble through the rough terrain. Now the big, important point here is that the person is the complex machine in this system. It's the person that's sliding his hands up and down the levers, so the mechanism itself can be very simple and composed of bicycle parts you can get anywhere in the world. Because those bicycle parts are so ubiquitously available, they're super-cheap. They're made by the gazillions in China and India, and we can source them anywhere in the world, build the chair anywhere, and most importantly repair it, even out in a village with a local bicycle mechanic who has local tools, knowledge and parts available. Now, when you want to use the LFC indoors, all you have to do is pull the levers out of the drivetrain, stow them in the frame, and it converts into a normal wheelchair that you can use just like any other normal wheelchair, and we sized it like a normal wheelchair, so it's narrow enough to fit through a standard doorway, it's low enough to fit under a table, and it's small and maneuverable enough to fit in a bathroom and this is important so the user can get up close to a toilet, and be able to transfer off just like he could in a normal wheelchair. Now, there's three important points that I want to stress that I think really hit home in this project. The first is that this product works well because we were effectively able to combine rigorous engineering science and analysis with user-centered design focused on the social and usage and economic factors important to wheelchair users in the developing countries. So I'm an academic at MIT, and I'm a mechanical engineer, so I can do things like look at the type of terrain you want to travel on, and figure out how much resistance it should impose, look at the parts we have available and mix and match them to figure out what sort of gear trains we can use, and then look at the power and force you can get out of your upper body to analyze how fast you should be able to go in this chair as you put your arms up and down the levers. So as a wet-behind-the-ears student, excited, our team made a prototype, brought that prototype to Tanzania, Kenya and Vietnam in 2008, and found it was terrible because we didn't get enough input from users. So because we tested it with wheelchair users, with wheelchair manufacturers, we got that feedback from them, not just articulating their problems, but articulating their solutions, and worked together to go back to the drawing board and make a new design, which we brought back to East Africa in '09 that worked a lot better than a normal wheelchair on rough terrain, but it still didn't work well indoors because it was too big, it was heavy, it was hard to move around, so again with that user feedback, we went back to the drawing board, came up with a better design, 20 pounds lighter, as narrow as a regular wheelchair, tested that in a field trial in Guatemala, and that advanced the product to the point where we have now that it's going into production. Now also being engineering scientists, we were able to quantify the performance benefits of the Leveraged Freedom Chair, so here are some shots of our trial in Guatemala where we tested the LFC on village terrain, and tested people's biomechanical outputs, their oxygen consumption, how fast they go, how much power they're putting out, both in their regular wheelchairs and using the LFC, and we found that the LFC is about 80 percent faster going on these terrains than a normal wheelchair. It's also about 40 percent more efficient than a regular wheelchair, and because of the mechanical advantage you get from the levers, you can produce 50 percent higher torque and really muscle your way through the really, really rough terrain. Now the second lesson that we learned in this is that the constraints on this design really push the innovation, because we had to hit such a low price point, because we had to make a device that could travel on many, many types of terrain but still be usable indoors, and be simple enough to repair, we ended up with a fundamentally new product, a new product that is an innovation in a space that really hasn't changed in a hundred years. And these are all merits that are not just good in the developing world. Why not in countries like the U.S. too? So we teamed up with Continuum, a local product design firm here in Boston to make the high-end version, the developed world version, that we'll probably sell primarily in the U.S. and Europe, but to higher-income buyers. And the final point I want to make is that I think this project worked well because we engaged all the stakeholders that buy into this project and are important to consider in bringing the technology from inception of an idea through innovation, validation, commercialization and dissemination, and that cycle has to start and end with end users. These are the people that define the requirements of the technology, and these are the people that have to give the thumbs-up at the end, and say, "Yeah, it actually works. It meets our needs." So people like me in the academic space, we can do things like innovate and analyze and test, create data and make bench-level prototypes, but how do you get that bench-level prototype to commercialization? So we need gap-fillers like Continuum that can work on commercializing, and we started a whole NGO to bring our chair to market -- Global Research Innovation Technology -- and then we also teamed up with a big manufacturer in India, Pinnacle Industries, that's tooled up now to make 500 chairs a month and will make the first batch of 200 next month, which will be delivered in India. And then finally, to get this out to the people in scale, we teamed up with the largest disability organization in the world, Jaipur Foot. Now what's powerful about this model is when you bring together all these stakeholders that represent each link in the chain from inception of an idea all the way to implementation in the field, that's where the magic happens. That's where you can take a guy like me, an academic, but analyze and test and create a new technology and quantitatively determine how much better the performance is. You can connect with stakeholders like the manufacturers and talk with them face-to-face and leverage their local knowledge of manufacturing practices and their clients and combine that knowledge with our engineering knowledge to create something greater than either of us could have done alone. And then you can also engage the end user in the design process, and not just ask him what he needs, but ask him how he thinks it can be achieved. And this picture was taken in India in our last field trial, where we had a 90-percent adoption rate where people switched to using our Leveraged Freedom Chair over their normal wheelchair, and this picture specifically is of Ashok, and Ashok had a spinal injury when he fell out of a tree, and he had been working at a tailor, but once he was injured he wasn't able to transport himself from his house over a kilometer to his shop in his normal wheelchair. The road was too rough. But the day after he got an LFC, he hopped in it, rode that kilometer, opened up his shop and soon after landed a contract to make school uniforms and started making money, started providing for his family again. Ashok: You also encouraged me to work. I rested for a day at home. The next day I went to my shop. Now everything is back to normal. Amos Winter: And thank you very much for having me today. (Applause)
اگر معلولیتی داشته باشید، زندگی در هیچ کجای جهان برای شما راحت نخواهد بود، اما اگر در کشوری مانند آمریکا زندگی کنید، مطمئناً وسایلی وجود دارند که زندگی را برایتان راحتتر خواهند کرد. به طور مثال در ساختمان، میتوانید از آسانسور استفاده کنید. اگر بخواهید از عرض خیابان بگذرید، میتوانید از سطح شیبدار پیادهرو استفاده کنید. و اگر بخواهید مسافتی بیشتر از حد توان فیزیکیتان طی کنید، وسایل نقلیهی مخصوصی در دسترس شما قرار دارند، و اگر نمیتوانید از پس هزینهی یکی از آنها بربیایید، وسایل حمل و نقل عمومی وجود دارند. اما در کشورهای در حال توسعه، همه چیز همین طور نیست. حدود ۴۰ میلیون نفر در سراسر جهان به صندلی چرخدار نیاز دارند، اما به آن دسترسی ندارند، و اغلب این افراد در مناطق روستایی زندگی می کنند، که در آنجا تنها مسیرهای ارتباطی به جامعه، به کار، و به تحصیل، مسیرهایی طولانی و ناهموار، و غالباً بدون وسایل نقلیهی کمکی است. و وسایلی که این افراد اکثراً از آنها استفاده میکنند، به این منظور ساخته نشدهاند، خیلی سریع خراب میشوند، و به سختی تعمیر میشوند. من تحقیقم در مورد صندلیهای چرخدار را از سال ۲۰۰۵ شروع کردم، یعنی وقتی که داشتم تابستانم را با ارزیابی سطح تکنولوژی در تانزانیا میگذراندم، و من با افرادی که از صندلیهای چرخدار استفاده میکردند یا آنها را درست میکردند، صحبت کردم، و چیزی که توجهم را جلب کرد این بود که هیچ وسیلهای که مخصوص محیطهای روستایی باشد، و بتواند با سرعت، و به خوبی در تمامی شرایط زمین حرکت کند، وجود نداشت. من یک مهندس مکانیک بودم، در دانشگاه MIT مشغول به کار بودم و منابع زیادی در دسترسم بودند، پس تصمیم گرفتم تا تلاش کنم که این وضعیت را تغییر بدهم. وقتی بحثِ پیمودنِ مسافتهای طولانی در زمینهای ناهموار میشود، ناگهان یاد دوچرخهی کوهستان میافتم، دوچرخهی کوهستان به خاطر داشتن دندههای سبک و سنگین، به خوبی از پس این کار برمیآید، و وقتی میخواهید از یک تپه بالا بروید، یا از داخل گل یا ماسه عبور کنید، میتوانید از دندهی سنگین استفاده کنید و نیروی گشتاور چرختان به شدت افزایش پیدا میکند، اما سرعتتان پایین میآید. و اگر بخواهید سریعتر حرکت کنید، مثلاً وقتی در پیادهرو هستید، میتوانید از دندهی سبک استفاده کنید، و نیروی گشتاورتان پایین میآید، اما سرعتتان بالاتر میرود. تکاملی که قاعدتاً باید در این میان صورت بگیرد، این است که صندلی چرخدار را با اجزاء دوچرخهی کوهستانپیما مجهز کرد، همان طور که خیلیها چنین کاری را انجام دادهاند. اما این دو محصول در آمریکا در دسترس هستند، و صادرات آنها به کشورهای در حال توسعه بسیار دشوار است چون آنها بیش از حد گران هستند. چیزی که در نظر من بود، محصولی بود که کمتر از ۲۰۰ دلار هزینه بردارد. و این محصول ایدهآل میتواند، حدود ۵ کیلومتر در روز طی کند، تا شما بتوانید به کار یا مدرسهتان برسید، و در انواع و اقسام زمینها قابل استفاده باشد. اما وقتی به خانهتان میرسید یا میخواهید وارد محیط کارتان بشوید، باید به اندازهی کافی کوچک باشد و در محیطهای داخلی به راحتی حرکت کند. و علاوه بر آن، اگر بخواهد در محیطهای روستایی برای مدت طولانی دوام بیاورد، باید با امکانات، تجهیزات و دانش محلی قابل تعمیر باشد. مسئلهی اصلی اینجاست که، چطور میتوانیم دستگاهی را طراحی کنیم که ساختار سادهای داشته باشد اما توان مکانیکی بالایی داشته باشد؟ چطور میتوانید یک دوچرخهی کوهستان درست کنید که با دستهایتان قابل حرکت باشد، و هزینههای دوچرخهی کوهستان و پیچیدگیهای آن را نداشته باشد؟ پس مثل تمامی راه حلهای سادهی دیگر، جواب درست جلوی چشمان ما بود، و آن جواب اهرمها بودند. ما همیشه از اهرمها استفاده میکنیم، در ابزارهای مختلف، دستگیرهی در و اجزاء دوچرخه. و در آن لحظه که آن ایده، آن ایدهی کلیدی به ذهنم رسید، من روبهروی دفتر طراحیم نشستم و یک نفر را تصور کردم که اهرمی را با دست گرفته است، و اگر آن اهرم را از نزدیک انتهای آن بگیرد، میتواند عملاً یک اهرم بلند داشته باشد که با تکان دادن آن به جلو و عقب گشتاور زیادی ایجاد کند، و عملاً از دندهی سنگین استفاده کند. و اگر دستش را به پایین اهرم سر بدهد، میتواند از اهرم کوچکتری استفاده کند، اما در هر حرکت باید اهرمها را در زاویهی بیشتری جابهجا کند، که سرعت دورانی بیشتری میدهد، و دندهی سبکتری را در اختیار او میگذارد. اما نکتهی جالب در مورد این سیستم این است که از لحاظ مکانیکی فوقالعاده ساده است، و میتوانید آن را به کمک زیرمجموعهای از تکنولوژی درست کنید، که به مدت صدها سال در اطراف ما بوده است. الآن میتوانید نمونهی واقعی آن را ببینید، این "صندلی آزادی اهرمدار" است، که بعد از چندین سال کار بر روی آن، امروزه آن را به این صورت تولید میکنیم، و این فرد کاربر معمولی صندلی چرخدار است -- او فلج کمر به پایین است -- و در گواتمالا زندگی میکند، و شما میبینید که او میتواند از زمینهای فوقالعاده ناهموار هم بگذرد. همان طور که گفتم، نوآوری اصلی در این تکنولوژی این است که فرد وقتی میخواهد با سرعت حرکت کند، اهرمها را از نزدیکی محورشان میگیرد و آنها را در زاویهی زیادی حرکت میدهد، و اگر ناهواری زمین بیشتر شود، دستهایش را به بالای اهرمها سر میدهد، گشتاور بیشتری ایجاد میکند، و با ایجاد نیروی بیشتر میتواند در زمینهای ناهموار حرکت کند. اما نکتهی بزرگ و مهم در این وسیله این است که در این سیستم، پیچیدهترین ساختار را خود فرد دارد. این خود فرد است که دستهایش را در طول اهرمها بالا و پایین میبرد، و ساختار دستگاه بسیار ساده است و از اجزاء دوچرخه ساخته شده است، که در همه جای جهان پیدا میشود. چون آن اجزاء دوچرخه، در همه جای جهان در دسترس هستند، خیلی خیلی ارزان تمام میشوند. آنها به صورت عمده و در تعداد خیلی زیاد در چین و هند تولید میشوند، و ما میتوانیم آنها را در هر کجای دیگر از جهان نیز تولید کنیم، ما میتوانیم آن صندلی چرخدار را در همه جا تولید کنیم، و از همه مهم تر آن را تعمیر کنیم، حتی اگر در یک روستا زندگی میکنید، یک تعمیرکار دوچرخهی محلی که وسایل، دانش و اجزایی در حد خودش در اختیار دارد، میتواند آن را تعمیر کند. اما اگر بخواهید از این صندلی چرخدار در محیطهای داخلی استفاده کنید، تنها باید اهرمها را از جایشان در بیاورید، آنها را داخل جای مخصوصشان بگذارید، و به این ترتیب به یک صندلی چرخدار معمولی تبدیل میشود که میتوانید مثل یک صندلی چرخدار معمولی از آن استفاده کنید، و ما آن را به اندازهی یک صندلی چرخدار معمولی طراحی کردیم، تا بتواند به راحتی از عرض یک در معمولی عبور کند، ارتفاع آن به قدری است که به راحتی در زیر یک میز جا بشود، و به قدری کوچک و با قابلیت حرکتی بالا باشد تا بتواند وارد دستشویی بشود و این مهم است که کسی که از این وسیله استفاده میکند بتواند به دستشویی نزدیک شود، و بتواند خودش را مثل زمانی که بر روی یک صندلی چرخدار معمولی نشسته است، جابهجا کند. سه نکتهی مهم در مورد این وسیله وجود دارند که به نظرم باعث میشوند پروژهی موفقی را به ارمغان بیاورند. اولین نکته این است که این محصول عملکرد فوقالعادهای دارد چون ما توانستیم دانش پیچیدهی مهندسی و طراحیهای کاربر-محور را به خوبی ترکیب کنیم و بر روی جنبههای اجتماعی و کاربری و اقتصادی آن کار کنیم که برای کسانی که در کشورهای در حال توسعه از صندلی چرخدار استفاده میکنند عوامل مهمی هستند. و من در دانشگاه MIT مشغول به کار هستم، و یک مهندس مکانیک هستم، پس میتوانم نوع زمینی را که بر روی آن حرکت صورت میگیرد بررسی کنم، و بگویم که چه مقدار نیرو باید وارد شود، اجزائی که در دسترس هستند بررسی کنم، و آنها را سر هم کنم، و بگویم چه دندهای را میتوان برای آن استفاده کرد، و توان بدنی و نیرویی که میتوانید با بالاتنهی خود وارد کنید بررسی کنم و بگویم که با جابهجا کردن دستتان در طول اهرمهای این صندلی چرخدار با چه سرعتی میتوانید حرکت کنید. اما تیم من، به عنوان یک مشت دانشجوی بیتجربه، یک نمونه درست کردیم، و آن نمونه را در سال ۲۰۰۸ به تانزانیا، کنیا و ویتنام بردیم، ولی نتیجهاش افتضاح بود، چون به اندازهی کافی از نیازهای کاربران این وسیله اطلاعات نگرفتیم. پس آن را به کمک کاربران صندلی چرخدار، و تولیدکنندگان آن مورد آزمایش قرار دادیم، و کیفیت عملکرد این محصول را از آنها جویا شدیم، و نه تنها مشکلات این محصول را جویا شدیم، بلکه از راه حلهای آنها برای این مشکلات هم پرسیدیم، و با هم کار کردیم تا طراحی جدیدی برای این دستگاه انجام بدهیم، و در سال ۲۰۰۹ دوباره در آفریقای شرقی این محصول را تولید کردیم، که خیلی بهتر از یک صندلی چرخدار معمولی در زمینهای ناهموار حرکت میکرد، اما هنوز در محیطهای داخلی عملکرد خوبی نداشت، چون خیلی بزرگ و سنگین بود، و به سختی به اطراف حرکت میکرد، پس دوباره با شنیدن این مشکلات از طرف کاربران، ما طراحی را از نو تغییر دادیم، و طراحی بهتری انجام دادیم، تا حدود ۹ کیلوگرم سبکتر شود، در نهایت این وسیله به باریکی یک صندلی چرخدار معمولی ساخته شد، و توسط کاربران در زمینهای ناهموار مورد آزمایش قرار گرفت، و آن آزمایشها این محصول را به نقطهای رساندند که ما در حال حاضر آن را در خط تولید بردهایم. از آنجایی که ما دانشمندان مهندسی بودیم، میتوانستیم بهبودهایی که "صندلی آزادی اهرمدار" در عملکردش پیدا کرده، ارزیابی کنیم، و در اینجا چند مثال از آزمایشهایمان در گواتمالا را میبینید، که ما در آنجا عملکرد این صندلی چرخدار را در زمینهای روستایی مورد آزمایش قرار دادیم، و بازخوردهای حیاتی کاربران آن را، مانند میزان اکسیژن مصرفی، و سرعت حرکتشان، و این که چه توانی را میتوانند در این وسیله اعمال کنند، در مورد صندلیهای چرخدار معمولی و همین طور صندلی چرخدار ابداعی خودمان بررسی کردیم، و به این نتیجه رسیدیم که صندلی چرخدار ابداعی ما در زمینهای روستایی، حدوداً ۸۰ درصد سریعتر از یک صندلی چرخدار معمولی حرکت میکند، و همین طور بازده توانی آن حدوداً ۴۰ درصد بیشتر از یک صندلی چرخدار معمولی است، و چون نیرویی که وارد میکنید از طریق اهرمها است، میتوانید ۵۰ درصد گشتاور بیشتری وارد کنید و در زمینهایی که فوقالعاده ناهموار هستند حرکت کنید. و دومین نکتهای که یاد گرفتیم این بود که محدودیتهایی که در طراحی این وسیله وجود داشتند باعث شدند این نوآوریها به ذهن ما برسند، چون ما میبایست قیمت آن را تا حد زیادی پایین میآوردیم، و باید وسیلهای میساختیم که بتواند از زمینهایی با شرایط ناهمواری مختلف عبور کند و همچنان در محیط داخلی قابل استفاده باشد، و به راحتی قابل تعمیر باشد، و در نهایت یک محصول مبتکرانه خلق کردیم، محصول مبتکرانهای که در محیطی که طی صدها سال گذشته تغییر و تحول چندانی نداشته است، یک نوآوری محسوب میشود. و این ویژگیها تنها در کشورهای در حال توسعه مطلوب محسوب نمیشوند. چرا این وسیله در کشورهایی مانند آمریکا هم تولید نشود؟ پس ما با شرکت "کانتیوم"، یک شرکت طراحی محصولات محلی در همین بوستون، یک همکاری را شروع کردیم، تا یک مدل پیشرفته و ایدهآل، مخصوص کشورهای توسعه یافته بسازیم، و احتمالاً در درجهی اول این وسیله را در آمریکا و اروپا به فروش برسانیم، البته به مشتریان ثروتمندتر. و آخرین نکتهای که میخواستم بگویم این است که به نظر من این پروژه تا به حال عملکرد خیلی خوبی داشته است چون ما پایههای این پروژه را در آن دخیل کردیم، و لازم به ذکر است که آنها باعث شدند این پروژه تنها یک ایدهی ساده نباشد و مراحل نوآوری، جا افتادن، اقتصادی شدن و توزیع را طی کند، و این چرخه باید با کاربران نهایی شروع و پایان یابد. کاربران نهایی کسانی هستند که نیازهایشان به تکنولوژی را تعریف میکنند، و کسانی هستند که باید در نهایت محصول را تأیید کنند، و بگویند، "آره، کار میکنه. به چنین چیزی نیاز داشتیم." افرادی مثل من که در محیطهای دانشگاهی هستند، میتوانند نوآوری و تحلیل و آزمایش انجام بدهند، و از تحقیقاتشان اطلاعات مورد نیاز را به دست بیاورند و نمونههای اولیهی این دستگاه را بسازند، اما چطور میتوان این نمونههای اولیه را تجاری کرد؟ بنابراین ما به واسطههایی مثل شرکت "کانتینیوم" نیاز داریم تا در زمینهی تجاری کردن فعالیت کنند، و ما یک جنبش مستقل برای وارد کردن صندلی چرخدارمان به بازار ایجاد کردیم -- تکنولوژی نوآوری تحقیقات جهانی -- و همین طور ما همکاری را با یک تولید کنندهی بزرگ در هند، به نام شرکت "پیناکِل اینداستریز" شروع کردیم، که در حال حاضر آمادگی تولید ۵۰۰ صندلی چرخدار در ماه را دارد و اولین محمولهی ۲۰۰ تایی ما ماه آینده آماده خواهد شد، که قرار است در هند توزیع شود. و در نهایت، برای این که این محصول را در میان مردم ببریم، بزرگترین سازمان معلولان در جهان، "جایپور فوت" را پایهگذاری کردیم. نقطهی قوت این الگو این است که وقتی تمامی پایههای این پروژه که هر کدام نقشی را در این زنجیره ایفا میکنند، از الهامبخشی یک ایده گرفته، تا آزمایش میدانی آن در محیطهایی که برای آنها طراحی شدهاند، در کنار هم گرد آیند، کار به طور شگفتانگیزی ثمربخش میشود. در چنین شرایطی است که شما میتوانید یک فرد دانشگاهی مثل من را، وارد کار کنید، اما برای تحلیل و آزمایش و ساختن یک تکنولوژی جدید و تعیین چگونگی بهبود بخشیدن به کیفیت عملکرد آن. شما میتوانید با سایر پایههای پروژه، مثل تولیدکنندگان ارتباط برقرار کنید و با آنها رودررو صحبت کنید و دانش محلی آنها را در زمینهی تولید محصولات و کابران محصولاتشان به دست بیاورید و آن را با دانش ما در زمینهی مهندسی ترکیب کنید تا چیز بزرگتری خلق کنید که هیچ کدام از ما به تنهایی قادر به انجام آن نیست. و همین طور میتوانید کاربر نهایی این محصولات را در روند طراحی درگیر کنید، و تنها از او نپرسید که به چه چیزی نیاز دارد، بلکه از او بپرسید که به نظرش چطور میتوان از پس ساخت چنین وسیلهای برآمد. این تصویر از آخرین آزمایش میدانی در هند گرفته شده است، جایی که ۹۰ درصد کاربرانی که به صندلی چرخدار نیاز داشتند، "صندلی آزادی اهرمدار" ما را جایگزین صندلی چرخدار سابق خود کردند، و این تصویر از "آشوک" گرفته شده است، آشوک بعد از این که از بالای درخت به پایین افتاد دچار آسیب نخاعی شد، و او یک خیاط بود، اما از وقتی که آسیب دید، نمیتوانست با صندلی چرخدار معمولیش خودش را از خانه، به مغازهاش که در فاصلهی یک کیلومتری آن قرار داشت برساند. جاده فوقالعاده ناهموار بود. اما بعد از این که صندلی چرخدار ما به دست او رسید، او بر روی آن نشست، تمامی آن جاده را پیمود، مغازهاش را باز کرد و خیلی زود قراردادی برای آماده کردن لباسهای فرم یک مدرسه بست و مجدداً شروع به کسب درآمد، و تأمین هزینههای خانوادهاش کرد. آشوک: شما هم مرا برای کار کردن تشویق کردید. من یک روز در خانهام استراحت کردم. ولی روز بعدی توانستم به مغازهام بروم. حالا همه چیز مثل قبل شده است. آموس وینتر: و از شما خیلی ممنونم که امروز وقتتان را در اختیارم قرار دادید.