Το να ζείτε με σωματική αναπηρία δεν είναι εύκολο σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αλλά αν ζείτε σε μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχετε συγκεκριμένα εξαρτήματα διαθέσιμα που κάνουν τη ζωή ευκολότερη. Έτσι, αν βρίσκεστε σε ένα κτίριο, μπορείτε να πάρετε το ασανσέρ. Αν περνάτε το δρόμο, έχετε ράμπες πεζοδρομίου. Aν πρέπει να ταξιδέψετε σε μεγαλύτερες αποστάσεις απ'αυτές που μπορείτε να διανύσετε μόνοι σας, υπάρχουν διαθέσιμα οχήματα κι αν δεν μπορείτε να αποκτήσετε ένα τέτοιο υπάρχουν διαθέσιμα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στον αναπτυσσόμενο, όμως, κόσμο τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Υπάρχουν 40 εκατομμύρια άνθρωποι που χρειάζονται αναπηρική καρέκλα, αλλά δεν έχουν και η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων ζει σε αγροτικές περιοχές, όπου η μόνη διασύνδεση με την κοινότητα, την εργασία, την εκπαίδευση γίνεται αφού διανύσετε μεγάλες αποστάσεις σε ανώμαλο έδαφος, συχνά μόνο με τις δικές σας δυνάμεις. Και τα μηχανήματα που συνήθως διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένα για αυτές τις συνθήκες, χαλάνε γρήγορα και είναι δύσκολο να επισκευαστούν. Άρχισα να εξετάζω αναπηρικές καρέκλες σε αναπτυσσόμενες χώρες το 2005, όταν πέρασα το καλοκαίρι, αξιολογώντας την τεχνολογική κατάσταση της Τανζανίας μίλησα με άτομα σε αναπηρικές καρέκλες, με κατασκευαστές και ομάδες ατόμων με αναπηρία και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν υπήρχε ένα μηχάνημα διαθέσιμο που να ήταν σχεδιασμένο για αγροτικές περιοχές, να μπορεί να κινείται γρήγορα και αποτελεσματικά πάνω σε κάθε τύπο εδάφους. Καθώς είμαι μηχανολόγος μηχανικός, στο ΜΙΤ και διαθέτω πολλές πηγές, σκέφτηκα να δοκιμάσω να κάνω κάτι για αυτό. Όταν μιλάτε για ταξίδι μεγάλων αποστάσεων σε ανώμαλο έδαφος, αμέσως σκέφτηκα το ποδήλατο βουνού και το ποδήλατο βουνού είναι καλό για κάτι τέτοιο γιατί διαθέτει πολλαπλό γρανάζι ταχυτήτων και μπορείτε να επιλέξετε χαμηλή ταχύτητα αν πρέπει να ανέβειτε μια ανηφόρα ή να περάσειτε μέσα από λάσπη ή άμμο και έχετε μεγάλη ροπή, αλλά χαμηλή ταχύτητα. Αν θέλετε να πατε πιο γρήγορα, για παράδειγμα στο πεζοδρόμιο, επιλέγετε μια υψηλή ταχύτητα οπότε έχετε μικρότερη ροπή, αλλά υψηλότερη ταχύτητα. Άρα, η λογική εξέλιξη εδώ είναι να φτιάξετε μια αναπηρική καρέκλα με εξαρτήματα από ποδήλατο για βουνό, κάτι που έχουν κάνει πολλοί άνθρωποι. Όμως, αυτά είναι δύο προϊόντα διαθέσιμα στις Η.Π.Α., που θα ήταν δύσκολο να μεταφερθούν στις αναπτυσσόμενες χώρες, γιατί είναι πάρα πολύ ακριβά. Και το γενικό πλαίσιο για το οποίο μιλάω είναι ότι χρειάζεται ένα προϊόν που να κοστίζει λιγότερο από 200 δολάρια. Και αυτό το ιδανικό προϊόν να μπορεί να διανύσει περίπου πέντε χιλιόμετρα την ημέρα, ώστε να πατε στη δουλειά, στο σχολείο πατώντας επάνω σε πολλούς και διαφορετικούς τύπους εδάφους. Όταν όμως γυρνάτε σπίτι ή θελετε να μπείτε στο χώρο της δουλειάς σας πρέπει να είναι αρκετά μικρό και ευέλικτο, ώστε να χρησιμοποιείται σε εσωτερικό χώρο. Επιπλέον, αν θέλετε να αντέξει για καιρό έξω σε αγροτικές περιοχές, πρέπει να επισκευάζεται με εργαλεία, υλικά και γνώσεις που διαθέτει η περιοχή σε αυτό το γενικό πλαίσιο. Η ουσία, λοιπόν, του προβλήματος εδώ είναι πώς κατασκευάζετε ένα σύστημα που θα είναι μια απλή συσκευή αλλά θα σας παρέχει ένα μεγάλο μηχανολογικό πλεονέκτημα; Πώς κατασκευάζετε ένα ποδήλατο βουνού για τα χέρια που δε θα έχει το κόστος και την πολυπλοκότητα του ποδηλάτου βουνού; Όπως συμβαίνει με τις απλές λύσεις, πολλές φορές η απάντηση είναι μπροστά σας και στην περίπτωσή μας ήταν οι μοχλοί. Χρησιμοποιούμε μοχλούς σε εργαλεία, σε πόμολα, σε εξαρτήματα ποδηλάτων. Και εκείνη η στιγμή της έμπνευσης, η μεγάλη στιγμή της ανακάλυψης ήταν όταν καθόμουν πάνω απ'το τετράδιο που σχεδιάζω και άρχισα να φαντάζομαι κάποιον να αρπάζει ένα μοχλό, αν τον αρπάξει κοντά στην άκρη του μοχλού, θα έχει ένα μακρύ μοχλό που θα παράγει μεγάλη ροπή, καθώς θα τον σπρώχνει πίσω-μπρος κι έτσι θα πετυχαίνει εύκολα χαμηλή ταχύτητα. Όταν θα γλιστράει το χέρι του προς το κάτω μέρος του μοχλού θα μπορεί να σπρώχνει με μικρότερο ωφέλιμο μήκος του μοχλού αλλά με μεγαλύτερη γωνία σε κάθε κίνηση, το οποίο προκαλεί μεγαλύτερη περιστροφική ταχύτητα και δίνει υψηλή ταχύτητα. Το συναρπαστικό με αυτό το σύστημα είναι ότι είναι πραγματικά πολύ απλό από μηχανολογική άποψη και μπορείτε να το κατασκευάσετε χρησιμοποιώντας την τεχνολογία που υπάρχει εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Στην πράξη λοιπόν, αυτή είναι η Leveraged Freedom Chair, την οποία μετά από κάποια χρόνια επεξεργασίας πρόκειται να την βγάλουμε στην παραγωγή, αυτός είναι ένας χρήστης αναπηρικής καρέκλας -- είναι ανάπηρος -- στη Γουατεμάλα και βλέπετε πως μπορεί να διασχίσει πολύ ανώμαλο έδαφος. Η βασική καινοτομία της τεχνολογίας αυτής είναι ότι όταν θέλει να πάει γρήγορα, απλά πιάνει τους μοχλούς κοντά στους άξονες και κάνει μια μεγάλη γωνία σε κάθε κίνηση και όσο δυσκολεύει η μετάβαση απλά γλιστράει τα χέρια του προς το πάνω μέρος των μοχλών, δημιουργεί μεγαλύτερη ροπή και είναι σα να σπρώχνει το δρόμο του χωρίς κόπο επάνω στο σκληρό έδαφος. Το μεγάλο και σημαντικό στοιχείο εδώ είναι πως το άτομο είναι η περίπλοκη μηχανή αυτού του συστήματος. Το άτομο είναι που γλιστράει τα χέρια του πάνω κάτω στους μοχλούς κι έτσι ο ίδιος ο μηχανισμός μπορεί να είναι πολύ απλός και να απαρτίζεται από τμήματα ποδηλάτου που μπορείτε να βρειτε παντού στον κόσμο. Γιατί αυτά τα τμήματα ποδηλάτου είναι διαθέσιμα οπουδήποτε κι είναι πολύ φθηνά. Φτιάχνονται μαζικά στην Κίνα και την Ινδία και μπορούμε να τα βρούμε οπουδήποτε στον κόσμο, να κατασκευάσουμε την καρέκλα οπουδήποτε και κυρίως να την επισκευάσουμε ακόμα και σε ένα χωριό με ένα ντόπιο μηχανικό ποδηλάτων, που έχει ντόπια εργαλεία, γνώσεις και διαθέσιμα τμήματα ποδηλάτου. Τώρα, όταν θέλετε να χρησιμοποιήσετε την LFC σε εσωτερικό χώρο, πρέπει μόνο να τραβήξετε τους μοχλούς απ' το σύστημα μετάδοσης, να τους τακτοποιήσετε στο σκελετό κι έτσι μετατρέπεται σε κανονική αναπηρική καρέκλα την οποία χρησιμοποιείτε όπως κάθε άλλη κανονική αναπηρική καρέκλα και την φτιάξαμε σε διαστάσεις κανονικής αναπηρικής καρέκλας ώστε να είναι αρκετά στενή για να χωράει μέσα από μια συνηθισμένη εξώπορτα, είναι αρκετά χαμηλή για να χωράει κάτω από ένα τραπέζι και είναι αρκετά μικρή και ευέλικτη για να χωράει μέσα σε ένα μπάνιο κι αυτό είναι σημαντικό ώστε ο χρήστης να σηκώνεται και να φτάνει στην τουαλέτα και να μπορεί να κάθεται πάλι πίσω, όπως θα μπορούσε και με μια κανονική αναπηρική καρέκλα. Είναι τρία σημαντικά σημεία που θέλω να τονίσω και που νομίζω παίζουν ρόλο σε αυτό το έργο. Το πρώτο είναι ότι αυτό το προϊόν λειτουργεί καλά επειδή καταφέραμε να συνδυάσουμε αποτελεσματικά αυστηρή μηχανική επιστήμη και ανάλυση σε σχεδιασμό με επίκεντρο το χρήστη, δώσαμε βάρος σε κοινωνικούς, χρηστικούς και οικονομικούς παράγοντες σημαντικούς για τους χρήστες αναπηρικών καρεκλών σε αναπτυσσόμενες χώρες. Είμαι ακαδημαϊκός στο MIT και μηχανολόγος μηχανικός, και μπορώ να εξετάσω πράγματα όπως ο τύπος του εδάφους, το οποίο θέλετε να διασχίσετε και να υπολογίσω πόση αντίσταση πρέπει να καταβάλλετε, να εξετάσω τα τμήματα που έχουμε διαθέσιμα και να τα συνδυάσω, να υπολογίσω τι είδους λεβιέ ταχυτήτων μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, και να δω πόση ενέργεια και δύναμη παίρνετε από το πάνω μέρος του σώματός σας, να αναλύσω πόσο γρήγορα θα πρέπει να μπορείτε να πάτε με αυτή την καρέκλα καθώς βάζετε τα χέρια σας πάνω και κάτω στους μοχλούς. Έτσι, λοιπόν, σαν άπειρος και ενθουσιώδης μαθητής, η ομάδα μας κατασκεύασε ένα πρωτότυπο, το έφερε στην Τανζανία, την Κένυα και το Βιετνάμ το 2008 και ανακάλυψε ότι ήταν άθλιο γιατί δεν είχαμε πάρει αρκετές πληροφορίες από τους χρήστες. Και επειδή το δοκιμάσαμε με χρήστες αναπηρικών καρεκλών, και με κατασκευαστές, πήραμε απ' αυτούς τις πληροφορίες, αφού μας διατύπωσαν όχι μόνο τα προβλήματά τους, αλλά και τις λύσεις τους και συνεργαστήκαμε προκειμένου να επανέλθουμε με ένα καινούργιο σχέδιο, το οποίο ξαναφέραμε το 2009 στην Ανατολική Αφρική, το οποίο ήταν καλύτερο από μια κανονική αναπηρική καρέκλα σε ανώμαλο έδαφος, αλλά δε λειτουργούσε καλά σε εσωτερικό χώρο γιατί ήταν πολύ μεγάλο, ήταν βαρύ, δύσκολο να μετακινηθεί, κι έτσι πάλι, με τις πληροφορίες των χρηστών, επιστρέψαμε στο εργαστήριο επανήλθαμε με ένα καλύτερο σχέδιο, 10 κιλά ελαφρύτερο, στενό όσο μια συνηθισμένη αναπηρική καρέκλα, το δοκιμάσαμε σε ένα χωράφι στη Γουατεμάλα κι έτσι βελτιστοποιήσαμε το προϊόν στο σημείο όπου το έχουμε σήμερα για να βγει στην παραγωγή. Καθώς είμαστε και επιστήμονες της μηχανολογίας, μπορούσαμε να ποσοτικοποιήσουμε την απόδοση της Leveraged Freedom Chair, αυτές είναι κάποιες φωτογραφίες από τη δοκιμή στη Γουατεμάλα, όπου δοκιμάσαμε την LFC σε επαρχιακό έδαφος και εξετάσαμε τις εμβιομηχανικές εξόδους των ανθρώπων, την κατανάλωση οξυγόνου, πόσο γρήγορα πήγαιναν, πόση ενέργεια έβαζαν, τόσο στις συνηθισμένες τους καρέκλες, όσο και στην LFC και ανακαλύψαμε ότι η LFC είναι κατά 80% περίπου πιο γρήγορη επάνω σε αυτά τα εδάφη απ' ότι μια κανονική αναπηρική καρέκλα. Είναι, επίσης, περίπου 40% πιο αποδοτική από μια συνηθισμένη καρέκλα και λόγω του μηχανολογικού πλεονεκτήματος που έχετε από τους μοχλούς μπορείτε να παράγειτε 50% μεγαλύτερη ροπή και πραγματικά να ανοίξετε δρόμο πάνω σε πολύ ανώμαλο έδαφος. Το δεύτερο μάθημα που διδαχθήκαμε είναι ότι οι περιορισμοί στο σχέδιο πραγματικά έδωσαν ώθηση στην εφεύρεση, γιατί έπρεπε να πετύχουμε μία πολύ χαμηλή τιμή, γιατί έπρεπε να κατασκευάσουμε μια συσκευή που να μπορεί να διασχίσει πολλών ειδών εδάφη, αλλά να είναι και εύχρηστη σε εσωτερικό χώρο, και να είναι αρκετά απλή στην επισκευή, καταλήξαμε με ένα, θεμελιωδώς, καινούργιο προϊόν, ένα καινούργιο προϊόν που συνιστά καινοτομία σε ένα χώρο που δεν έχει αλλάξει εδώ και εκατό χρόνια. Κι όλα αυτά είναι χαρίσματα που είναι καλά όχι μόνο στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Γιατί όχι και σε χώρες όπως η Η.Π.Α.; Κι έτσι συνεργαστήκαμε με την Continuum, μια τοπική εταιρεία σχεδιασμού προϊόντων εδώ στη Βοστόνη για να κατασκευάσουμε το υπερσύγχρονο μοντέλο του αναπτυγμένου κόσμου, το οποίο θα διαθέσουμε κυρίως στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη, αλλά σε αγοραστές με πιο υψηλό εισόδημα. Το τελευταίο σημείο που θέλω να επισημάνω είναι ότι νομίζω πως αυτό το έργο πήγε καλά γιατί συμμετείχαν όλα οι ενδιαφερόμενοι που πίστεψαν σε αυτό και είναι σημαντικό να τα λάβουμε υπόψη και έφτασαν το τεχνολογικό προϊόν από τη σύλληψη της ιδέας στην εφεύρεση, την πιστοποίηση, την εμπορευματοποίηση και τη διάδοσή του κι αυτός ο κύκλος πρέπει να ανοίξει και να κλείσει με τους χρήστες. Αυτοί καθορίζουν τις προϋποθέσεις του τεχνολογικού επιτεύγματος κι αυτοί πρέπει να δώσουν τα εύσημα στο τέλος και να πουν «Τέλεια, πραγματικά δουλεύει. Καλύπτει τις ανάγκες μας». Άνθρωποι σαν και μένα στον ακαδημαϊκό χώρο, μπορούμε να καινοτομήσουμε, να αναλύσουμε και να δοκιμάσουμε, να δημιουργήσουμε δεδομένα και να φτιάξουμε βασικού επιπέδου πρωτότυπα, αλλά πώς βγάζεις αυτό το βασικού επιπέδου πρωτότυπο στο εμπόριο; Εταιρίες όπως η Continuum, που δουλεύουν στο εμπορικό κομμάτι, καλύπτουν τα κενά και στήσαμε ολόκληρη ΜΚΟ για να βγάλουμε την καρέκλα μας στην αγορά -- την Global Research Innovation Technology -- και μετά συνεργαστήκαμε με την Pinnacle η οποία είναι εξοπλισμένη για να κατασκευάζει 500 καρέκλες το μήνα και θα κατασκευάσει την πρώτη παρτίδα με 200 τον επόμενο μήνα, οι οποίες θα παραδοθούν στην Ινδία. Τέλος, για να το κάνουμε όλο αυτό ευρύτερα γνωστό, συνεργαστήκαμε με τη μεγαλύτερη οργάνωση για ανθρώπους με αναπηρία στον κόσμο, την Jaipur Foot. Το ισχυρό σημείο αυτού του μοντέλου είναι όταν φέρνεις κοντά όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη που αντιπροσωπεύουν κάθε κρίκο της αλυσίδας από τη σύλληψη μιας ιδέας μέχρι το πεδίο εφαρμογής της, εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Εκεί μπορείς να πάρεις έναν τύπο σαν και μένα, έναν ακαδημαϊκό, να αναλύσει, να εξετάσει και να δημιουργήσει μια νέα τεχνολογία και να καθορίσει ποσοτικά πόσο καλύτερη είναι η απόδοση. Μπορείτε να έρθετε σε επαφή με τους ενδιαφερόμενους, όπως οι κατασκευαστές να τους μιλήσετε προσωπικά και να εκμεταλλευτείτε τις τοπικές γνώσεις για τις πρακτικές κατασκευής και τους πελάτες τους και να συνδυάσετε αυτές τις γνώσεις με τις δικές μας μηχανολογικές γνώσεις για να κάνουμε κάτι μεγαλύτερο απ' αυτό που θα έκανε ο καθένας μας από μόνος του. Μπορείτε, επίσης, να κάνετε τον τελικό χρήστη να πάρει μέρος στη διαδικασία σχεδιασμού κι όχι απλώς να τον ρωτήσετε τι χρειάζεται, αλλά να τον ρωτήσετε πώς πιστεύει ότι μπορεί να επιτευχθεί αυτό. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Ινδία στην τελευταία μας δοκιμή, όπου είχαμε 90% ποσοστό αποδοχής, κατά το οποίο οι άνθρωποι αντικατέστησαν τις κανονικές αναπηρικές καρέκλες με την δική μας LFC, και συγκεκριμένα σε αυτή τη φωτογραφία είναι ο Ασοκ, και είχε τραυματιστεί στη σπονδυλική στήλη όταν έπεσε από ένα δέντρο. Είχε ραφείο, αλλά όταν τραυματίστηκε δεν μπορούσε να μετακινηθεί από το σπίτι του για πάνω από ένα χιλιόμετρο μέχρι το μαγαζί με την κανονική του καρέκλα. Ο δρόμος ήταν πολύ δύσβατος. Την μέρα, όμως, που πήρε την LFC, ανέβηκε επάνω, διάνυσε αυτό το χιλιόμετρο, άνοιξε το μαγαζί του κι αμέσως μετά υπέγραψε συμβόλαιο για να φτιάχνει σχολικές στολές κι άρχισε να βγάζει λεφτά, άρχισε να συντηρεί πάλι την οικογένειά του. Ασόκ: Με ενθαρρύνατε να δουλεύω. Ξεκουραζόμουν για μια μέρα στο σπίτι. Την επόμενη πήγαινα στο μαγαζί μου. Τώρα όλα επανήλθαν στα φυσιολογικά. Έιμος Γουίντερ: Σας ευχαριστώ πολύ που με δεχτήκατε σήμερα. (Χειροκρότημα)
Living with a physical disability isn't easy anywhere in the world, but if you live in a country like the United States, there's certain appurtenances available to you that do make life easier. So if you're in a building, you can take an elevator. If you're crossing the street, you have sidewalk cutouts. And if you have to travel some distance farther than you can do under your own power, there's accessible vehicles, and if you can't afford one of those, there's accessible public transportation. But in the developing world, things are quite different. There's 40 million people who need a wheelchair but don't have one, and the majority of these people live in rural areas, where the only connections to community, to employment, to education, are by traveling long distances on rough terrain often under their own power. And the devices usually available to these people are not made for that context, break down quickly, and are hard to repair. I started looking at wheelchairs in developing countries in 2005, when I spent the summer assessing the state of technology in Tanzania, and I talked to wheelchair users, wheelchair manufacturers, disability groups, and what stood out to me is that there wasn't a device available that was designed for rural areas, that could go fast and efficiently on many types of terrain. So being a mechanical engineer, being at MIT and having lots of resources available to me, I thought I'd try to do something about it. Now when you're talking about trying to travel long distances on rough terrain, I immediately thought of a mountain bike, and a mountain bike's good at doing this because it has a gear train, and you can shift to a low gear if you have to climb a hill or go through mud or sand and you get a lot of torque but a low speed. And if you want to go faster, say on pavement, you can shift to a high gear, and you get less torque, but higher speeds. So the logical evolution here is to just make a wheelchair with mountain bike components, which many people have done. But these are two products available in the U.S. that would be difficult to transfer into developing countries because they're much, much too expensive. And the context I'm talking about is where you need to have a product that is less than 200 dollars. And this ideal product would also be able to go about five kilometers a day so you could get to your job, get to school, and do it on many, many different types of terrain. But when you get home or want to go indoors at your work, it's got to be small enough and maneuverable enough to use inside. And furthermore, if you want it to last a long time out in rural areas, it has to be repairable using the local tools, materials and knowledge in those contexts. So the real crux of the problem here is, how do you make a system that's a simple device but gives you a large mechanical advantage? How do you make a mountain bike for your arms that doesn't have the mountain bike cost and complexity? So as is the case with simple solutions, oftentimes the answer is right in front of your face, and for us it was levers. We use levers all the time, in tools, doorknobs, bicycle parts. And that moment of inspiration, that key invention moment, was when I was sitting in front of my design notebook and I started thinking about somebody grabbing a lever, and if they grab near the end of the lever, they can get an effectively long lever and produce a lot of torque as they push back and forth, and effectively get a low gear. And as they slide their hand down the lever, they can push with a smaller effective lever length, but push through a bigger angle every stroke, which makes a faster rotational speed, and gives you an effective high gear. So what's exciting about this system is that it's really, really mechanically simple, and you could make it using technology that's been around for hundreds of years. So seeing this in practice, this is the Leveraged Freedom Chair that, after a few years of development, we're now going into production with, and this is a full-time wheelchair user -- he's paralyzed -- in Guatemala, and you see he's able to traverse pretty rough terrain. Again, the key innovation of this technology is that when he wants to go fast, he just grabs the levers near the pivots and goes through a big angle every stroke, and as the going gets tougher, he just slides his hands up the levers, creates more torque, and kind of bench-presses his way out of trouble through the rough terrain. Now the big, important point here is that the person is the complex machine in this system. It's the person that's sliding his hands up and down the levers, so the mechanism itself can be very simple and composed of bicycle parts you can get anywhere in the world. Because those bicycle parts are so ubiquitously available, they're super-cheap. They're made by the gazillions in China and India, and we can source them anywhere in the world, build the chair anywhere, and most importantly repair it, even out in a village with a local bicycle mechanic who has local tools, knowledge and parts available. Now, when you want to use the LFC indoors, all you have to do is pull the levers out of the drivetrain, stow them in the frame, and it converts into a normal wheelchair that you can use just like any other normal wheelchair, and we sized it like a normal wheelchair, so it's narrow enough to fit through a standard doorway, it's low enough to fit under a table, and it's small and maneuverable enough to fit in a bathroom and this is important so the user can get up close to a toilet, and be able to transfer off just like he could in a normal wheelchair. Now, there's three important points that I want to stress that I think really hit home in this project. The first is that this product works well because we were effectively able to combine rigorous engineering science and analysis with user-centered design focused on the social and usage and economic factors important to wheelchair users in the developing countries. So I'm an academic at MIT, and I'm a mechanical engineer, so I can do things like look at the type of terrain you want to travel on, and figure out how much resistance it should impose, look at the parts we have available and mix and match them to figure out what sort of gear trains we can use, and then look at the power and force you can get out of your upper body to analyze how fast you should be able to go in this chair as you put your arms up and down the levers. So as a wet-behind-the-ears student, excited, our team made a prototype, brought that prototype to Tanzania, Kenya and Vietnam in 2008, and found it was terrible because we didn't get enough input from users. So because we tested it with wheelchair users, with wheelchair manufacturers, we got that feedback from them, not just articulating their problems, but articulating their solutions, and worked together to go back to the drawing board and make a new design, which we brought back to East Africa in '09 that worked a lot better than a normal wheelchair on rough terrain, but it still didn't work well indoors because it was too big, it was heavy, it was hard to move around, so again with that user feedback, we went back to the drawing board, came up with a better design, 20 pounds lighter, as narrow as a regular wheelchair, tested that in a field trial in Guatemala, and that advanced the product to the point where we have now that it's going into production. Now also being engineering scientists, we were able to quantify the performance benefits of the Leveraged Freedom Chair, so here are some shots of our trial in Guatemala where we tested the LFC on village terrain, and tested people's biomechanical outputs, their oxygen consumption, how fast they go, how much power they're putting out, both in their regular wheelchairs and using the LFC, and we found that the LFC is about 80 percent faster going on these terrains than a normal wheelchair. It's also about 40 percent more efficient than a regular wheelchair, and because of the mechanical advantage you get from the levers, you can produce 50 percent higher torque and really muscle your way through the really, really rough terrain. Now the second lesson that we learned in this is that the constraints on this design really push the innovation, because we had to hit such a low price point, because we had to make a device that could travel on many, many types of terrain but still be usable indoors, and be simple enough to repair, we ended up with a fundamentally new product, a new product that is an innovation in a space that really hasn't changed in a hundred years. And these are all merits that are not just good in the developing world. Why not in countries like the U.S. too? So we teamed up with Continuum, a local product design firm here in Boston to make the high-end version, the developed world version, that we'll probably sell primarily in the U.S. and Europe, but to higher-income buyers. And the final point I want to make is that I think this project worked well because we engaged all the stakeholders that buy into this project and are important to consider in bringing the technology from inception of an idea through innovation, validation, commercialization and dissemination, and that cycle has to start and end with end users. These are the people that define the requirements of the technology, and these are the people that have to give the thumbs-up at the end, and say, "Yeah, it actually works. It meets our needs." So people like me in the academic space, we can do things like innovate and analyze and test, create data and make bench-level prototypes, but how do you get that bench-level prototype to commercialization? So we need gap-fillers like Continuum that can work on commercializing, and we started a whole NGO to bring our chair to market -- Global Research Innovation Technology -- and then we also teamed up with a big manufacturer in India, Pinnacle Industries, that's tooled up now to make 500 chairs a month and will make the first batch of 200 next month, which will be delivered in India. And then finally, to get this out to the people in scale, we teamed up with the largest disability organization in the world, Jaipur Foot. Now what's powerful about this model is when you bring together all these stakeholders that represent each link in the chain from inception of an idea all the way to implementation in the field, that's where the magic happens. That's where you can take a guy like me, an academic, but analyze and test and create a new technology and quantitatively determine how much better the performance is. You can connect with stakeholders like the manufacturers and talk with them face-to-face and leverage their local knowledge of manufacturing practices and their clients and combine that knowledge with our engineering knowledge to create something greater than either of us could have done alone. And then you can also engage the end user in the design process, and not just ask him what he needs, but ask him how he thinks it can be achieved. And this picture was taken in India in our last field trial, where we had a 90-percent adoption rate where people switched to using our Leveraged Freedom Chair over their normal wheelchair, and this picture specifically is of Ashok, and Ashok had a spinal injury when he fell out of a tree, and he had been working at a tailor, but once he was injured he wasn't able to transport himself from his house over a kilometer to his shop in his normal wheelchair. The road was too rough. But the day after he got an LFC, he hopped in it, rode that kilometer, opened up his shop and soon after landed a contract to make school uniforms and started making money, started providing for his family again. Ashok: You also encouraged me to work. I rested for a day at home. The next day I went to my shop. Now everything is back to normal. Amos Winter: And thank you very much for having me today. (Applause)