I always wanted to become a walking laboratory of social engagement: to resonate other people's feelings, thoughts, intentions, motivations, in the act of being with them. As a scientist, I always wanted to measure that resonance, that sense of the other that happens so quickly, in the blink of an eye. We intuit other people's feelings; we know the meaning of their actions even before they happen. We're always in this stance of being the object of somebody else's subjectivity. We do that all the time. We just can't shake it off. It's so important that the very tools we use to understand ourselves, to understand the world around us, are shaped by that stance. We are social to the core.
Întotdeauna mi-am dorit să devin un laborator ambulant de angajament social, să rezonez cu sentimentele, gândurile, intențiile, motivațiile altora, în actul de a fi cu aceștia. Ca om de știință, mi-am dorit întotdeauna să măsor această rezonanță, acel simț al celuilalt ce se realizează atât de rapid, într-o clipită. Intuim sentimentele altora. Cunoaștem sensul acțiunilor altora chiar înainte de a se întâmpla. Suntem tot timpul în această postură, de a fi obiectul subiectivității unei alte persoane. Facem asta tot timpul. Nu ne putem lepăda de asta. E atât de important, încât chiar instrumentele pe care le folosim pentru a ne înțelege, a înțelege lumea din jurul altora, sunt modelate de această postură. Suntem ființe sociale până în măduva oaselor.
So my journey in autism really started when I lived in a residential unit for adults with autism. Most of those individuals had spent most of their lives in long-stay hospitals. This is a long time ago. And for them, autism was devastating. They had profound intellectual disabilities. They didn't talk. But most of all, they were extraordinarily isolated from the world around them, from their environment and from the people. In fact, at the time, if you walked into a school for individuals with autism, you'd hear a lot of noise, plenty of commotion, actions, people doing things. But they're always doing things by themselves. So they may be looking at a light in the ceiling, or they may be isolated in the corner, or they might be engaged in these repetitive movements, in self-stimulatory movements that led them nowhere. Extremely, extremely isolated.
Călătoria mea în autism a început când am trăit într-un centru rezidențial pentru adulți cu autism. Majoritatea își petrecuseră mai toată viața internați în spitale. Asta se petrecea cu mult timp în urmă. Pentru ei, autismul era devastator. Aveau dizabilități intelectuale profunde. Nu vorbeau. Dar, în primul rând, erau extraordinar de izolați de lumea din jur, de mediul înconjurător și de oameni. De fapt, de fiecare dată când intri într-o școală pentru persoane cu autism, auzi mult zgomot, multă agitație, acțiune, lumea făcând multe lucruri, dar ei totdeauna fac acestea singuri. Pot privi un bec din tavan, pot sta izolați într-un colț, pot să fie prinși în mișcări repetitive, autostimulatoare care nu duc niciunde. Extrem, extrem de izolați.
Well, now we know that autism is this disruption, the disruption of this resonance that I am telling you about. These are survival skills. These are survival skills that we inherited over many, many hundreds of thousands of years of evolution.
Acum știm că autismul e o ruptură, ruptura acestei rezonanțe de care v-am spus. Acestea sunt abilitați de supraviețuire. Abilitați de supraviețuire pe care le-am moștenit timp de multe sute de mii de ani de evoluție.
You see, babies are born in a state of utter fragility. Without the caregiver, they wouldn't survive, so it stands to reason that nature would endow them with these mechanisms of survival. They orient to the caregiver. From the first days and weeks of life, babies prefer to hear human sounds, rather than just sounds in the environment. They prefer to look at people rather than at things, and even as they're looking at people, they look at people's eyes, because the eye is the window to the other person's experiences, so much so that they even prefer to look at people who are looking at them rather than people who are looking away. Well, they orient to the caregiver. The caregiver seeks the baby. And it's out of this mutually reinforcing choreography that a lot that is of importance to the emergence of mind -- the social mind, the social brain -- depends on.
Copiii se nasc într-o stare de fragilitate pură. Fără îngrijire n-ar supraviețui, deci e logic ca natura să le dea aceste mecanisme de supraviețuire. Se orientează către îngrijitor. Din primele zile și săptămâni de viață, bebelușii preferă sunetele scoase de oameni dintre toate sunetele mediului. Preferă să privească oamenii, nu lucrurile, iar când se uită la oameni, se uită în ochii oamenilor pentru că ochiul e fereastra spre experiențele celeilalte persoane, atât de mult încât preferă să privească la oameni care se uită la ei, nu la cei care se uită în altă parte. Se orientează spre îngrijitor. Cel care-l îngrijește caută copilul. Și de acest scenariu de reîntărire reciprocă depind multe lucruri foarte importante pentru apariția minții, a minții sociale, a creierului social.
We always think about autism as something that happens later on in life. It doesn't; it begins with the beginning of life. As babies engage with caregivers, they soon realize that, well, there is something between the ears that is very important -- it's invisible, you can't see it, but it's really critical. And that thing is called attention. And they learn soon enough, even before they can utter one word, that they can take that attention and move somewhere in order to get things they want. They also learn to follow other people's gazes, because whatever people are looking at is what they are thinking about. And soon enough, they start to learn about the meaning of things, because when somebody is looking at something or somebody is pointing at something, they're not just getting a directional cue. They are getting the other person's meaning of that thing, the attitude. And soon enough, they start building this body of meanings, but meanings that were acquired within the realm of social interaction. Those are meanings that are acquired as part of their shared experiences with others.
Ne gândim totdeauna la autism ca fiind ceva ce se întâmplă pe parcursul vieții. Nu este așa. Începe la începutul vieții. Pe măsură ce bebelușii încep să interacționeze cu îngrijitorii, își dau seama repede că e ceva între urechi care e foarte important – invizibil, nu se vede – dar esențial. Acel ceva se numește atenție. Învață destul de devreme, chiar înainte de-a putea scoate un cuvânt, că pot lua atenția și o pot muta undeva pentru a obține ceea ce vor. Învață să urmărească privirile altora pentru că obiectul privirii oamenilor e subiectul gândirii acestora. Foarte devreme, încep să prindă sensul lucrurilor pentru că atunci când cineva se uită la ceva sau cineva arată ceva, nu doar că primesc o informație direcțională. Primesc perspectiva celeilalte persoane asupra acelui lucru, atitudinea și, curând, încep să construiască un ansamblu de înțelesuri, înțelesuri achiziționate în acel univers de interacțiuni sociale, înțelesuri achiziționate ca parte a experiențelor împărtășite cu ceilalți.
Well, this is a 15-month-old little girl, and she has autism. And I am coming so close to her that I am maybe two inches from her face, and she's quite oblivious to me. Imagine if I did that to you, came two inches from your face. You'd do probably two things, wouldn't you? You would recoil. You would call the police.
Iată o fetiță de 15 luni cu autism. Vin atât de aproape de ea că ajung, poate, la cinci centimetri de fața ei și ea nu mă bagă în seamă. Imaginați-vă că v-aș face asta vouă, m-aș apropia la cinci centimetri de fața voastră. Probabil ați face două lucruri. V-ați da înapoi. Ați chema poliția. (Râsete)
(Laughter)
You would do something, because it's literally impossible to penetrate somebody's physical space and not get that reaction. We do so, remember, intuitively, effortlessly. This is our body wisdom; it's not something mediated by our language. Our body just knows that. And we've known that for a long time.
Ați face ceva pentru că e realmente imposibil să intri în spațiul fizic al unei persoane și să nu declanșezi o reacție. Acționăm intuitiv, fără niciun efort. E înțelepciunea corpului fizic. Nu-i ceva mediat de limbaj. Corpul știe pur și simplu și știm asta demult.
And this is not something that happens to humans only. It happens to some of our phyletic cousins, because if you're a monkey, and you look at another monkey, and that monkey has a higher hierarchy position than you, and that is considered to be a signal or threat, well, you are not going to be alive for long. So something that in other species are survival mechanisms, without which they wouldn't basically live, we bring into the context of human beings, and this is what we need to simply act, socially.
Asta nu se întâmplă numai la oameni. Se întâmplă și la rudele noastre primate pentru că dacă o maimuță se uită la altă maimuță cu o poziție ierarhică mai înaltă și asta e considerată o amenințare, îndrăznețul nu va mai trăi mult. Deci, ceva ce la alte specii sunt mecanisme de supraviețuire, fără ele nu ar putea trăi, e adus în contextul ființelor umane, fiindcă trebuie să funcționăm printre semeni.
Now, she is oblivious to me and I'm so close to her, and you think, maybe she can see you, maybe she can hear you. Well, a few minutes later, she goes to the corner of the room, and she finds a tiny little piece of candy, an M&M. So I could not attract her attention, but something -- a thing -- did. Now, most of us make a big dichotomy between the world of things and the world of people. Now, for this girl, that division line is not so clear, and the world of people is not attracting her as much as we would like. Now, remember that we learn a great deal by sharing experiences. What she is doing right now is that her path of learning is diverging, moment by moment, as she is isolating herself further and further. So we feel sometimes that the brain is deterministic, the brain determines who we're going to be. But, in fact, the brain also becomes who we are, and at the same time that her behaviors are taking away from the realm of social interaction, this is what's happening with her mind, and this is what's happening with her brain.
Nu mă bagă în seamă, deși sunt atât de aproape de ea. Ați putea crede că poate nu mă vede, poate nu mă aude. Cu câteva minute mai târziu, merge într-un colț al camerei și găsește o bombonică, un M&M. Eu nu i-am putut atrage atenția, dar ceva, un lucru, a putut. Majoritatea facem o mare diferență între lumea obiectelor și lumea oamenilor. Pentru această fată, granița nu-i atât de clară și lumea oamenilor nu o atrage atât de mult cât ne-am dori. Amintiți-vă că învățăm foarte multe prin experiențele împărtășite. În acest moment, calea ei de învățare se abate în fiecare clipă, izolându-se tot mai mult. Uneori avem impresia că creierul e determinist, determină ceea ce vom fi. Dar de fapt, creierul, de-asemenea, devine ceea ce suntem și pe măsură ce comportamentul ei o îndepărtează de universul interacțiunii sociale, acest lucru se întâmplă cu mintea, cu creierul ei.
Well, autism is the most strongly genetic condition of all developmental disorders. And it's a brain disorder. It's a disorder that begins much prior to the time that the child is born. We now know that there is a very broad spectrum of autism. There are those individuals who are profoundly intellectually disabled but there are those that are gifted. There are those individuals who don't talk at all; there are those individuals who talk too much. There are those individuals that if you observe them in their school, you see them running the periphery fence all the school day if you let them, to those individuals who cannot stop coming to you and trying to engage you repeatedly, relentlessly, but often in an awkward fashion, without that immediate resonance.
Autismul e tulburarea de dezvoltare cea mai genetică dintre toate și e o tulburare a creierului. O tulburare ce începe cu mult înainte de naștere. Acum știm că autismul are un spectru foarte larg. Există persoane cu dizabilități intelectuale profunde, dar există și persoane care sunt talentate. Există indivizi ce nu vorbesc deloc. Există indivizi ce vorbesc prea mult. Există indivizi care, dacă-i studiezi la școală, îi vezi cum aleargă pe lângă gardul școlii toată ziua, dacă sunt lăsați. Și indivizi care nu se pot abține să vină la tine încercând în mod repetat și neobosit să intre în contact cu tine, dar adesea în mod stângaci, fără acea rezonanță imediată.
Well, this is much more prevalent than we thought at the time. When I started in this field, we thought there were four individuals with autism per 10,000 -- a very rare condition. Well, now we know it's more like one in 100. There are millions of individuals with autism all around us.
E mult mai răspândit decât credeam la vremea aceea. Când mi-am început cariera în acest domeniu, credeam că există patru indivizi cu autism la 10.000, o condiție foarte rară. Acum știm că e vorba mai probabil de 1 la 100. Sunt milioane de persoane cu autism în jurul nostru.
The societal cost of this condition is huge, in the US alone, maybe 35 to 80 billion dollars. And you know what? Most of those funds are associated with adolescents and particularly adults who are severely disabled, individuals who need wraparound services -- services that are very, very intensive. And those services can cost in excess of 60,000 to 80,000 dollars a year. Those are individuals who did not benefit from early treatment, because now we know that autism creates itself as individuals diverge in that pathway of learning that I mentioned to you. Were we to be able to identify this condition at an earlier point, and intervene and treat -- I can tell you, this has been probably something that has changed my life in the past 10 years, this notion that we can absolutely attenuate this condition. Also, we have a window of opportunity, because the brain is malleable for just so long, and that window of opportunity happens in the first three years of life. It's not that that window closes; it doesn't. But it diminishes considerably. And yet, the median age of diagnosis in this country is still about five years, and in disadvantaged populations, the populations that don't have access to clinical services, rural populations, minorities, the age of diagnosis is later still, which is almost as if I were to tell you that we are condemning those communities to have individuals with autism whose condition is going to be more severe. So I feel that we have a bioethical imperative. The science is there. But no science is of relevance if it doesn't have an impact on the community. And we just can't afford that missed opportunity, because children with autism become adults with autism. And we feel that those things we can do for these children, for those families, early on, will have lifetime consequences -- for the child, for the family, and for the community at large. So this is our view of autism.
Costul social al acestei condiții e uriaș. Doar în SUA, poate fi între 35 și 80 de miliarde de dolari. Cea mai mare parte a acestor sume e alocată pentru adolescenți și, mai ales, pentru adulți cu dizabilitate multiplă, indivizi ce necesită servicii permanente, extrem de intensive, iar aceste servicii pot să coste anual între 60 și 80.000 de dolari. Sunt indivizi care nu au beneficiat de intervenție timpurie pentru că acuma știm că autismul se autocreează pe măsură ce ei se abat de la calea învățării pe care am menționat-o. Dacă putem identifica această condiție în stadiu timpuriu și putem să intervenim și s-o tratăm, vă pot spune – asta probabil, mi-a schimbat viața în ultimii 10 ani – că putem cu siguranță atenua această condiție. De-asemenea, există o fereastră de oportunitate pentru că creierul e maleabil un timp, iar acea fereastră de oportunitate este în primii trei ani de viață. Nu înseamnă că după aceea fereastra se închide. Nu. Dar se micșorează considerabil. Și totuși, vârsta medie de diagnoză în această țară e încă pe la cinci ani, în populațiile dezavantajate, care nu au acces la servicii medicale, populații rurale, minorități, vârsta de diagnoză e și mai înaintată. Ceea ce e ca și cum condamnăm acele comunități să aibă indivizi cu autism a căror condiție se va înrăutăți considerabil. Deci, cred că avem un imperativ bio-etic. Avem metoda științifică, dar nicio știință nu-i relevantă dacă nu are impact asupra comunității. Și pur și simplu nu ne putem permite să pierdem acea oportunitate. Căci copiii cu autism devin adulți cu autism și credem că lucrurile pe care le putem face pentru acești copii, aceste familii, de timpuriu, vor avea consecințe pe toată viața pentru copil, familie și întreaga comunitate. Iată viziunea noastră despre autism.
There are over a hundred genes that are associated with autism. In fact, we believe there are going to be something between 300 and 600 genes associated with autism, and genetic anomalies, much more than just genes. And we actually have a bit of a question here, because if there are so many different causes of autism, how do you go from those liabilities to the actual syndrome? Because people like myself, when we walk into a playroom, we recognize a child as having autism. So how do you go from multiple causes to a syndrome that has some homogeneity? And the answer is what lies in between, which is development. And in fact, we are very interested in those first two years of life, because those liabilities don't necessarily convert into autism. Autism creates itself. Were we to be able to intervene during those years of life, we might attenuate for some, and God knows, maybe even prevent for others.
Sunt peste o sută de gene asociate cu autismul. De fapt, credem că sunt între 300 și 600 de gene asociate cu autismul, precum și anomalii genetice, mai mult decât simple gene. Avem o mică întrebare aici. Dacă sunt atât de multe cauze ale autismului, cum se trece de la aceste predispoziții la sindromul în sine? Eu și cei ca și mine, când intrăm într-un spațiu de joacă, ne dăm seama dacă un copil are autism. Deci cum rezultă un sindrom aparent omogen pornind de la cauze multiple? Răspunsul se află în ceea ce se întâmplă între timp, adică în dezvoltare. Suntem foarte interesați în primii doi ani de viață pentru că acele predispoziții nu evoluează neapărat în autism. Autismul se autocreează. Dacă putem interveni în acești prim ani de viață, pentru unii am putea atenua autismul și, cine știe, poate pentru alții l-am putea chiar preveni.
So how do we do that? How do we enter that feeling of resonance, how do we enter another person's being? I remember when I interacted with that 15-month-old, the thing that came to my mind was, "How do you come into her world? Is she thinking about me? Is she thinking about others?" Well, it's hard to do that, so we had to create the technologies. We had to basically step inside a body. We had to see the world through her eyes.
Deci, cum facem? Cum să intrăm în acel sentiment de rezonanță, cum să intrăm în ființa altei persoane? Țin minte, când interacționam cu acea copilă de 15 luni, mă gândeam așa: „Cum să intru în lumea ei? Se gândește oare la mine? Se gândește la alții?” Greu de făcut asta, așa că a trebuit să apelăm la tehnologie. Trebuia să intrăm într-un corp. Trebuia să vedem lumea prin ochii ei.
And so in the past many years, we've been building these new technologies that are based on eye tracking. We can see, moment by moment, what children are engaging with. This is my colleague, Warren Jones, with whom we've been building these methods, these studies, for the past 12 years. And you see there a happy five-month-old, a five-month little boy who is going to watch things that are brought from his world: his mom, the caregiver, but also experiences that he would have were he to be in his daycare. What we want is to embrace that world and bring it into our laboratory, but in order for us to do that, we had to create these very sophisticated measures, measures of how people, how little babies, how newborns, engage with the world, moment by moment. What is important and what is not.
Așa că timp de mai mulți ani am realizat tehnologia care are la bază monitorizarea mișcării ochilor. Putem vedea în fiecare moment în ce sunt angajați copiii. Acesta e colegul meu Warren Jones cu care am dezvoltat aceste metode, am făcut aceste studii, în ultimii 12 ani. Vedeți acolo un bebe fericit de cinci luni, un băiețel care va urmări lucruri aduse din lumea sa, mama, îngrijitoarea, dar și experiențe pe care le-ar avea dac-ar fi într-o creșă. Dorim să luăm acea lume și s-o aducem în laborator, dar pentru asta, a trebuit să facem măsurători sofisticate ale modului în care oamenii, copiii mici, nou-născuții, intră în contact cu lumea, clipă de clipă, ce e important pentru ei și ce nu.
Well, we created those measures, and here, what you see is what we call a funnel of attention. You're watching a video -- those frames are separated by about a second -- through the eyes of 35 typically developing two-year-olds. And we freeze one frame, and this is what the typical children are doing. In this scan pass, in green here, are two-year-olds with autism. So on that frame, the children who are typical are watching this, the emotion of expression of that little boy as he's fighting a little bit with the little girl. What are the children with autism doing? They are focusing on the revolving door, opening and shutting. Well, I can tell you that this divergence that you're seeing here doesn't happen only in our five-minute experiment. It happens moment by moment in their real lives, and their minds are being formed and their brains are being specialized in something other than what is happening with their typical peers.
Am creat aceste modalități de măsură și aici vedeți ce numim noi o „pâlnie de atenție”. Ei urmăresc un video. Cadrele sunt separate printr-un interval de circa o secundă și se văd prin ochii a 35 de copii de doi ani, cu dezvoltare tipică. Oprim un cadru și asta fac copiii tipici. La această scanare, aici în verde, sunt copii de doi ani cu autism. Deci în acel cadru, copiii de doi ani tipici privesc asta, expresia emoției acelui băiețel cum se bate un pic cu fetița. Ce fac copiii cu autism? Se concentrează pe ușa rotativă, cum se deschide și se închide. Pot să vă spun că această divergență pe care o vedeți aici nu e doar în experimentul nostru de cinci minute. E în fiecare moment din viața lor reală și mintea lor se formează, creierul se specializează în altceva decât la cei tipici de vârsta lor.
Well, we took a construct from our pediatrician friends, the concept of growth charts -- you know, when you take a child to the pediatrician, and you have physical height and weight. Well, we decided we were going to create growth charts of social engagement. We sought children from the time they're born. What you see here on the x-axis is two, three, four, five, six months and nine, until about the age of 24 months. This is the percent of their viewing time that they're focusing on people's eyes, and this is their growth chart. They start over here -- they love people's eyes -- and it remains quite stable. It sort of goes up a little bit in those initial months. Now, let's see what's happening with babies who became autistic. It's something very different. It starts way up here, but then it's a free fall. It's very much like they brought into this world the reflex that orients them to people, but it has no traction. It's almost as if that stimulus -- you -- you're not exerting influence on what happens as they navigate their daily lives.
Am împrumutat un instrument de la prietenii noștri pediatri, conceptul de grafice de dezvoltare. Când mergi cu copilul la pediatru și acolo se măsoară fizic înălțimea și greutatea. Am decis să facem grafice de dezvoltare pentru angajamentul social. Am luat copii de la naștere și aici, pe axa X e vârsta de 2, 3, 4, 5, 6 și 9 luni, până la vârsta de circa 24 de luni. Iar acesta e procentul de timp în care ei fixează ochii oamenilor și aici e graficul lor de dezvoltare. Încep de aici, le plac ochii oamenilor și asta rămâne destul de stabil. Parcă e ceva mai mare în acele luni de început. Acum să vedem ce se întâmplă cu bebelașii care au devenit autiști. E ceva foarte diferit. Începe aici, sus, dar apoi e în cădere liberă. De parcă vin pe această lume cu acest reflex care îi orientează spre alte persoane, dar fără continuitate. E ca și stimulul reprezentat de tine nu exercită nicio influență asupra a ce se întâmplă pe parcursul vieții lor zilnice.
Now, we thought those data were so powerful, in a way, that we wanted to see what happened in the first six months of life, because if you interact with a two- and a three-month-old, you'd be surprised by how social those babies are. And what we see in the first six months of life is that those two groups can be segregated very easily. And using these kinds of measures and many others, what we found out is that our science could, in fact, identify this condition early on. We didn't have to wait for the behaviors of autism to emerge in the second year of life. If we measured things that are, evolutionarily, highly conserved, and developmentally very early-emerging -- things that are online from the first weeks of life -- we could push the detection of autism all the way to those first months, and that's what we are doing now.
Am considerat aceste date atât de evidente într-un fel, încât am vrut să vedem ce s-a întâmplat în primii șase luni de viață. Căci, dacă interacționezi cu un copil de doi sau trei luni, rămâi surprins cât de comunicativi sunt bebelușii. Am văzut că în primele șase luni de viață cele două grupuri pot fi diferențiate foarte ușor. Folosind aceste măsurători și multe altele, am văzut că, de fapt, cu știința noastră putem identifica această condiție de timpuriu. Nu trebuie să așteptăm comportamentele de autism să apară în al doilea an de viață. Măsurând instincte ce sunt, evolutiv, puternic conservate și care apar foarte devreme în dezvoltare, aspecte care sunt pe rol din primele săptămâni de viață, am putea împinge detecția autismului până la acele prime luni, și asta facem acum.
Now, we can create the very best technologies and the very best methods to identify the children, but this would be for naught if we didn't have an impact on what happens in their reality in the community. Now we want those devices, of course, to be deployed by those who are in the trenches -- our colleagues, the primary care physicians, who see every child -- and we need to transform those technologies into something that is going to add value to their practice, because they have to see so many children. And we want to do that universally so that we don't miss any child. But this would be immoral if we also did not have an infrastructure for intervention, for treatment. We need to be able to work with the families, support the families, to manage those first years with them. We need to be able to really go from universal screening to universal access to treatment, because those treatments are going to change these children's and those families' lives.
Putem avea cea mai bună tehnologie și cea mai bună metodă de a identifica copiii, dar în zadar dacă nu ar avea impact asupra a ce se întâmplă în realitate în comunitate. Dorim, desigur, ca aceste aparate să fie folosite de cei din tranșee, colegii noștri medici primari pediatri care consultă fiecare copil. Această tehnologie trebuie transformată în ceva ce va adăuga valoare practicii lor pentru că ei consultă atât de mulți copii. Și vrem să facem asta peste tot, să nu scăpăm niciun copil, dar asta ar fi imoral, dacă nu avem și infrastructura pentru intervenție, pentru tratament. Trebuie să putem conlucra cu familiile, să sprijinim familiile, să plănuim primii ani, împreună. Trebuie imperios să trecem de la testarea preventivă universală la accesul universal la tratament pentru că aceste tratamente vor schimba viața copiilor și a familiilor.
Now, when we think about what we [can] do in those first years, I can tell you, having been in this field for so long, one feels really rejuvenated. There is a sense that the science that one worked on can actually have an impact on realities, preventing, in fact, those experiences that I really started in my journey in this field. I thought at the time that this was an intractable condition. No longer. We can do a great deal of things.
Dacă ne gândim la ce putem face în primii ani, vă pot spune ca unul care e în domeniu de atâta timp, te simți încurajat. E sentimentul că știința la care s-a lucrat poate avea impact asupra realității, prevenind, de fapt, experiențele cu care mi-am început călătoria în acest domeniu. La acea vreme, credeam că e o condiție netratabilă. Nu mai cred asta. Putem face foarte multe.
And the idea is not to cure autism. That's not the idea. What we want is to make sure that those individuals with autism can be free from the devastating consequences that come with it at times, the profound intellectual disabilities, the lack of language, the profound, profound isolation. We feel that individuals with autism, in fact, have a very special perspective on the world, and we need diversity. And they can work extremely well in some areas of strength: predictable situations, situations that can be defined. Because after all, they learn about the world almost, like, about it, rather than learning how to function in it. But this is a strength if you're working, for example, in technology. And there are those individuals who have incredible artistic abilities. We want them to be free to do that. We want that the next generations of individuals with autism will be able not only to express their strengths, but to fulfill their promise.
Iar ideea nu e de a vindeca autismul. Nu asta-i ideea. Ceea ce dorim e să ne asigurăm că indivizii cu autism vor fi liberi de consecințele devastatoare ce urmează, dizabilități intelectuale profunde, lipsa limbajului, izolarea extremă. Credem că persoanele cu autism, de fapt, au o perspectivă specială asupra lumii, Avem nevoie de diversitate și ei pot funcționa extrem de bine în aria lor de talent : în situații predictibile, situații ce pot fi definite. Pentru că, înainte de toate, ei învață despre lume nu cum să funcționeze în ea. Dar acesta e un plus dacă lucrezi, de exemplu, în domeniul tehnic. Mai există indivizii care au abilități artistice deosebite. Vrem ca ei să fie liberi. Vrem ca generația viitoare de indivizi cu autism să poată nu doar să-și exprime punctele forte, ci să-și poată împlini ceea ce se așteaptă de la ei.
Well, thank you for listening to me.
Vă mulțumesc că m-ați ascultat. (Aplauze)
(Applause)