I always wanted to become a walking laboratory of social engagement: to resonate other people's feelings, thoughts, intentions, motivations, in the act of being with them. As a scientist, I always wanted to measure that resonance, that sense of the other that happens so quickly, in the blink of an eye. We intuit other people's feelings; we know the meaning of their actions even before they happen. We're always in this stance of being the object of somebody else's subjectivity. We do that all the time. We just can't shake it off. It's so important that the very tools we use to understand ourselves, to understand the world around us, are shaped by that stance. We are social to the core.
Отсекогаш сакав да станам подвижна лабораторија за друштвените случувања, да ги разберам чувствата, мислите, намерите, мотивите на другите луѓе, на тој начин што ќе бидам со нив. Како научник, отсекогаш сакав да ја мерам оваа способност, способноста за насетување на другите која се случува ептен брзо, дур да трепнеш. Ние ги насетуваме чувствата на другите. Го знаеме значењето на нивните однесувања дури и пред да се случат. Секогаш сме во позиција да бидеме објект на нечија туѓа субјективност. Постојано го правиме тоа. Едноставно не можеме да го отстраниме. Тоа е толку важно што самите алатки кои ги користиме за да се разбереме самите себе, да го разбереме светот околу нив, се обликувани од таа позиција. Ние сме друштвени во нашата основа.
So my journey in autism really started when I lived in a residential unit for adults with autism. Most of those individuals had spent most of their lives in long-stay hospitals. This is a long time ago. And for them, autism was devastating. They had profound intellectual disabilities. They didn't talk. But most of all, they were extraordinarily isolated from the world around them, from their environment and from the people. In fact, at the time, if you walked into a school for individuals with autism, you'd hear a lot of noise, plenty of commotion, actions, people doing things. But they're always doing things by themselves. So they may be looking at a light in the ceiling, or they may be isolated in the corner, or they might be engaged in these repetitive movements, in self-stimulatory movements that led them nowhere. Extremely, extremely isolated.
Моето патување во аутизмот навистина започна кога живеев во еден дом за возрасни со аутизам. Повеќето од тие индивидуи поголемиот дел од нивните животи го имаа поминато во болници. Ова беше многу оддамна. За нив, аутизмот беше катастрофален. Имаа длабоки интелектуални попречувања. Не зборуваа. Но пред сè, тие беа неверојатно изолирани од светот околу нив, од нивната средина и од луѓето. Всушност, на времето, ако влезевте во училиште за индивидуи со аутизам, ќе слушневте многу бучава, голема раздвиженост, ќе видевте луѓе кои прават нешто, но секогаш сами. Можеби гледаат во светлото на таванот или можеби се изолирани во ќошот, или можеби се занесени во некои повторувачки движења, движења за само-стимулирање кои се бесцелни. Екстремно, екстремно изолирани.
Well, now we know that autism is this disruption, the disruption of this resonance that I am telling you about. These are survival skills. These are survival skills that we inherited over many, many hundreds of thousands of years of evolution.
Добро, сега знаеме дека аутизмот е нарушување, нарушување на способноста за насетување за која ви зборував. Тоа се животно важни вештини. Тоа се вештини за преживување кои сме ги наследиле во текот на многу, многу стотици илјади години еволуција.
You see, babies are born in a state of utter fragility. Without the caregiver, they wouldn't survive, so it stands to reason that nature would endow them with these mechanisms of survival. They orient to the caregiver. From the first days and weeks of life, babies prefer to hear human sounds, rather than just sounds in the environment. They prefer to look at people rather than at things, and even as they're looking at people, they look at people's eyes, because the eye is the window to the other person's experiences, so much so that they even prefer to look at people who are looking at them rather than people who are looking away. Well, they orient to the caregiver. The caregiver seeks the baby. And it's out of this mutually reinforcing choreography that a lot that is of importance to the emergence of mind -- the social mind, the social brain -- depends on.
Видете, бебињата се раѓаат во состојба на потполна ранливост. Без негувачот, тие не би преживеале, па оттука логично е дека природата ќе им ги всади овие механизми за преживување. Тие се насочуваат кон негувачот. Уште од првите денови и недели од животот, бебињата повеќе сакаат да слушаат човечки звуци, наместо звуци од околната средина. Повеќе сакаат да гледаат во луѓе наместо во предмети, а кога гледаат во луѓе, тие гледаат во нивните очи, бидејќи очите се прозорец во доживувањата на другите луѓе, тие дури преферираат да гледаат во луѓето кои веќе гледаат кон нив, наместо кон луѓето кои гледаат на страна. Добро, тие се ориентираат кон негувачот. Негувачот го бара бебето. И токму од оваа взаемно поткрепувачка кореографија зависат елементите кои се важни за настанокот на умот, друштвениот ум, друштвениот мозок.
We always think about autism as something that happens later on in life. It doesn't; it begins with the beginning of life. As babies engage with caregivers, they soon realize that, well, there is something between the ears that is very important -- it's invisible, you can't see it, but it's really critical. And that thing is called attention. And they learn soon enough, even before they can utter one word, that they can take that attention and move somewhere in order to get things they want. They also learn to follow other people's gazes, because whatever people are looking at is what they are thinking about. And soon enough, they start to learn about the meaning of things, because when somebody is looking at something or somebody is pointing at something, they're not just getting a directional cue. They are getting the other person's meaning of that thing, the attitude. And soon enough, they start building this body of meanings, but meanings that were acquired within the realm of social interaction. Those are meanings that are acquired as part of their shared experiences with others.
Ние секогаш размислуваме за аутизмот како нешто што се појавува подоцна во животот. Не е така. Тој започнува уште од почетокот на животот. Како што бебињата се дружат со негувачите, тие набргу сфаќаат дека има нешто помеѓу ушите кое е многу важно -- невидливо е, не се гледа -- но навистина е важно, а тоа нешто се вика внимание. Тие учат многу брзо, дури и пред да прозборат, сфаќаат дека можат да го контролираат и дека со тоа внимание можат да си ги добијат работите што ги сакаат. Исто така учат да го следат погледот на другите луѓе, бидејќи погледот на луѓето им кажува за што размислуваат тие. И набргу, тие започнуваат да учат за значењето на нештата, бидејќи кога некој гледа во нешто или кога некој покажува кон нешто, бебињата не дознаваат само за насоката, туку учат и за значењето што го има тоа нешто за таа личност, за ставот, и набргу започнуваат да го градат овој збир на значења, но значења кои се стекнати во рамки на друштвена интеракција. Ова се значења кои се акумулирани како дел од нивното споделено искуство со другите.
Well, this is a 15-month-old little girl, and she has autism. And I am coming so close to her that I am maybe two inches from her face, and she's quite oblivious to me. Imagine if I did that to you, came two inches from your face. You'd do probably two things, wouldn't you? You would recoil. You would call the police.
Добро, ова е малечко 15-месечно девојче кое има аутизам. И јас доаѓам толку блиску до нејзе што можеби сум на пет сантиметри од нејзиното лице, а таа не ме ниту забележува. Замислете да ви го направев ова на вас, да ви дојдев на пет сантиметри од лицето. Веројатно би направиле две работи, така? Би се исплашиле. Би повикале полиција. (Смеа)
(Laughter)
You would do something, because it's literally impossible to penetrate somebody's physical space and not get that reaction. We do so, remember, intuitively, effortlessly. This is our body wisdom; it's not something mediated by our language. Our body just knows that. And we've known that for a long time.
Би направиле нешто, бидејќи буквално е невозможно да го нарушите физичкиот простор на некого, а да не добиете реакција. Ние го правиме тоа, запамтете, интуитивно и без напор. Тоа е мудроста на нашето тело. Не е нешто што е посредувано од нашиот јазик. Нашето тело едноставно го знае тоа, и сме го знаеле тоа многу долго време.
And this is not something that happens to humans only. It happens to some of our phyletic cousins, because if you're a monkey, and you look at another monkey, and that monkey has a higher hierarchy position than you, and that is considered to be a signal or threat, well, you are not going to be alive for long. So something that in other species are survival mechanisms, without which they wouldn't basically live, we bring into the context of human beings, and this is what we need to simply act, socially.
Ова не се јавува само кај луѓето. Се јавува кај нашите најблиски роднини, оти ако сте мајмун, и погледнете во друг мајмун, а тој мајмун има повисока хиерархиска позиција од вас, тогаш тоа би претставувало заканувачки сигнал, епа тогаш, нема да останете живи долго. Значи нешто што кај другите видови е механизам за преживување, без кој тие не би можеле да живеат, го имаме и во контекст на човечките битија, и токму ова ни треба за да бидеме друштвени.
Now, she is oblivious to me and I'm so close to her, and you think, maybe she can see you, maybe she can hear you. Well, a few minutes later, she goes to the corner of the room, and she finds a tiny little piece of candy, an M&M. So I could not attract her attention, but something -- a thing -- did. Now, most of us make a big dichotomy between the world of things and the world of people. Now, for this girl, that division line is not so clear, and the world of people is not attracting her as much as we would like. Now, remember that we learn a great deal by sharing experiences. What she is doing right now is that her path of learning is diverging, moment by moment, as she is isolating herself further and further. So we feel sometimes that the brain is deterministic, the brain determines who we're going to be. But, in fact, the brain also becomes who we are, and at the same time that her behaviors are taking away from the realm of social interaction, this is what's happening with her mind, and this is what's happening with her brain.
Сега, таа не ме забележува, а јас сум толку близу до нејзе, можеби ќе си помислите, дека не гледа можеби не слуша. После неколку минути, таа оди во ќошот од собата и наоѓа едно мало парче чоколада M&M. Значи јас не можев да ѝ го привлечам вниманието, но нешто друго, предмет, ѝ го привлече. Кај повеќето од нас се среќава една голема дихотомија помеѓу светот на предметите и светот на луѓето. Е сега, кај ова девојче, оваа поделба не е толку изразена, и светот на луѓето не ја привлекува толку многу колку што ние би сакале. Сетете се дека голем дел од она што учиме доаѓа од споделените искуства. Е сега, во овој момент нејзиниот начин на учење станува сè поневообичаен, како што таа сè повеќе се изолира. Понекогаш мислиме дека мозокот одредува сè, дека мозокот одредува какви ќе станеме. Но всушност важи и обратното, мозокот станува она што сме, и додека нејзиното однесување ја оддалечува од зоната на друштвената интеракција, нејзиниот ум и мозок стекнуваат сè поизразени аутистични особини.
Well, autism is the most strongly genetic condition of all developmental disorders. And it's a brain disorder. It's a disorder that begins much prior to the time that the child is born. We now know that there is a very broad spectrum of autism. There are those individuals who are profoundly intellectually disabled but there are those that are gifted. There are those individuals who don't talk at all; there are those individuals who talk too much. There are those individuals that if you observe them in their school, you see them running the periphery fence all the school day if you let them, to those individuals who cannot stop coming to you and trying to engage you repeatedly, relentlessly, but often in an awkward fashion, without that immediate resonance.
Добро, аутизмот има најизразена генетска компонента од сите развојни растројства, тоа е нарушување на мозокот. Тоа е растројство кое започнува уште пред да се роди детето. Сега знаеме дека има многу широк аутистички спектар. Има индивидуи со длабоки интелектуални попречувања, но има и такви кои се надарени. Има индивидуи кои воопшто не зборуваат. Исто така има и такви кои премногу зборуваат. Има индивидуи кои ако ги набљудувате додека се во училиште, ќе видите дека место не ги фаќа и постојано ви бегаат ако им го дозволите тоа, но и такви кои постојано ќе ви доаѓаат и ќе се обидуваат да се дружат со вас, без престан, но честопати тоа го прават на еден чуден начин, на еден неприроден начин.
Well, this is much more prevalent than we thought at the time. When I started in this field, we thought there were four individuals with autism per 10,000 -- a very rare condition. Well, now we know it's more like one in 100. There are millions of individuals with autism all around us.
Аутизмот е многу позастапен за разлика од она што мислевме на времето. Кога влегов во ова поле, мислевме дека аутизмот се јавува кај четири индивидуи на 10.000, дека е многу ретка состојба. Сега знаеме дека се јавува на еден од 100. Околку нас има милиони индивидуи со аутизам.
The societal cost of this condition is huge, in the US alone, maybe 35 to 80 billion dollars. And you know what? Most of those funds are associated with adolescents and particularly adults who are severely disabled, individuals who need wraparound services -- services that are very, very intensive. And those services can cost in excess of 60,000 to 80,000 dollars a year. Those are individuals who did not benefit from early treatment, because now we know that autism creates itself as individuals diverge in that pathway of learning that I mentioned to you. Were we to be able to identify this condition at an earlier point, and intervene and treat -- I can tell you, this has been probably something that has changed my life in the past 10 years, this notion that we can absolutely attenuate this condition. Also, we have a window of opportunity, because the brain is malleable for just so long, and that window of opportunity happens in the first three years of life. It's not that that window closes; it doesn't. But it diminishes considerably. And yet, the median age of diagnosis in this country is still about five years, and in disadvantaged populations, the populations that don't have access to clinical services, rural populations, minorities, the age of diagnosis is later still, which is almost as if I were to tell you that we are condemning those communities to have individuals with autism whose condition is going to be more severe. So I feel that we have a bioethical imperative. The science is there. But no science is of relevance if it doesn't have an impact on the community. And we just can't afford that missed opportunity, because children with autism become adults with autism. And we feel that those things we can do for these children, for those families, early on, will have lifetime consequences -- for the child, for the family, and for the community at large. So this is our view of autism.
Општествениот трошок од оваа состојба е огромен. Само во САД, можеби од 35 до 80 милијарди долари, и знаете што? Повеќето од тие фондови се наменети за адолесценти и особено за возрасни кои се сериозно онеспособени, индивидуи на кои им се потребни целодневни услуги, услуги кои се многу, многу интензивни и чија цена може да надмине од 60 до 80.000 долари годишно. Ова се индивидуи кои не добиле ран третман, бидејќи сега знаеме дека аутизмот настанува поради невообичаениот начин на учење, за кој ви зборував. Доколку сме биле во можност порано да ја идентификуваме оваа состојба, да интервенираме и да ја третираме, можам да ви кажам, а ова веројатно беше нешто што ми го смени животот во изминативе 10 години, сознанието дека со сигурност можеме да ја ублажиме оваа состојба. Исто така, имаме една кратка прилика, бидејќи мозокот е еластичен само толкав период, тој краток период трае во првите три години од животот. Не дека после сè е завршено. Не. Туку, еластичноста значително се намалува. И покрај тоа, просечната година на дијагностицирање во оваа земја е сè уште околку петата година, а во пониските слоеви, популацијата која нема пристап до клиничките услуги, руралната популација, малцинствата, дијагнозата се поставува уште подоцна, што е исто како да ви кажам дека ги осудуваме овие заедници да имаат индивидуи со аутизам чијашто состојба ќе се влошува уште повеќе. Јас сметам дека ние имаме био-етички императив. Науката е овде, но ниту една наука нема релевантност доколку не остави траг врз заедницата, а ние едноставно не смееме да ја пропуштиме приликата, бидејќи децата со аутизам стануваат возрасни со аутизам, а ние сметаме дека оние нешта што можеме да ги направиме за овие деца, за овие семејства, уште на почеток, ќе имаат долготрајни последици, за детето, за семејството и за заедницата во глобала. Значи ова е нашето гледиште за аутизмот.
There are over a hundred genes that are associated with autism. In fact, we believe there are going to be something between 300 and 600 genes associated with autism, and genetic anomalies, much more than just genes. And we actually have a bit of a question here, because if there are so many different causes of autism, how do you go from those liabilities to the actual syndrome? Because people like myself, when we walk into a playroom, we recognize a child as having autism. So how do you go from multiple causes to a syndrome that has some homogeneity? And the answer is what lies in between, which is development. And in fact, we are very interested in those first two years of life, because those liabilities don't necessarily convert into autism. Autism creates itself. Were we to be able to intervene during those years of life, we might attenuate for some, and God knows, maybe even prevent for others.
Има повеќе од сто гени кои се поврзани со аутизмот. Всушност, ние веруваме дека ќе се појават помеѓу 300 и 600 гени поврзани со аутизмот, како и генетски аномалии, а не само гени. Овде ние всушност имаме едно прашање, бидејќи ако има толку многу различни причинители на аутизмот, тогаш како овие поединечни причинители доведуваат до синдромот? Бидејќи луѓето како мене, кога ќе влезат во некоја играчница, препознаваат дека детето има аутизам. Значи како големиот збир на причинители се развиваат во синдром кој има одредена хомогеност? А одговорот лежи во она што се наоѓа измеѓу, а тоа е развојот. Всушност, нас нè интересираат првите две години од животот, бидејќи ваквите предиспозиции не секогаш преминуваат во аутизам. Аутизмот се создава сам. Доколку сме во можност да интервенираме во текот на тие години, можеби кај некој ќе го ублажиме, и Господ знае, а кај други можеби ќе го спречиме аутизмот.
So how do we do that? How do we enter that feeling of resonance, how do we enter another person's being? I remember when I interacted with that 15-month-old, the thing that came to my mind was, "How do you come into her world? Is she thinking about me? Is she thinking about others?" Well, it's hard to do that, so we had to create the technologies. We had to basically step inside a body. We had to see the world through her eyes.
И како го правиме тоа? Како влегуваме во тоа чувство за насетување, како влегуваме во бивствувањето на друга личност? Се сеќавам кога се сретнав со она 15-месечно дете, на ум ми падна една работа, а тоа беше, "Како да влезам во нејзиниот свет? Дали таа размислува за мене? Дали размислува за другите?" Епа, тоа е малку тешко, па затоа моравме да создадеме технологии. Моравме во основа да влеземе во телото. Моравме да го видиме светот низ нејзините очи.
And so in the past many years, we've been building these new technologies that are based on eye tracking. We can see, moment by moment, what children are engaging with. This is my colleague, Warren Jones, with whom we've been building these methods, these studies, for the past 12 years. And you see there a happy five-month-old, a five-month little boy who is going to watch things that are brought from his world: his mom, the caregiver, but also experiences that he would have were he to be in his daycare. What we want is to embrace that world and bring it into our laboratory, but in order for us to do that, we had to create these very sophisticated measures, measures of how people, how little babies, how newborns, engage with the world, moment by moment. What is important and what is not.
И така во текот на изминативе години ги создававме овие нови технологии кои се базираат на следење на очите. Од момент во момент можеме да видиме со што се занимаваат децата. Ова е мојот колега Ворен Џонс, со кого ги создававме овие методи, овие истражувања, во текот на последниве 12 години, а таму гледате едно среќно пет-месечно бебе, момче кое има пет месеци кое ќе гледа во работи кои се донесени од неговиот свет, мајка му, негувачот, но исто така и искуства кои би ги имало во неговиот дневен престој. Сакаме да го опфатиме тој свет и да го донесеме во нашата лабораторија, а за да го направиме тоа, моравме да ги создадеме овие многу софистицирани мерки, мерки за тоа како луѓето, како малите бебиња, како новороденчињата, комуницираат со светот, од момент во момент, што е важно, а што не е важно.
Well, we created those measures, and here, what you see is what we call a funnel of attention. You're watching a video -- those frames are separated by about a second -- through the eyes of 35 typically developing two-year-olds. And we freeze one frame, and this is what the typical children are doing. In this scan pass, in green here, are two-year-olds with autism. So on that frame, the children who are typical are watching this, the emotion of expression of that little boy as he's fighting a little bit with the little girl. What are the children with autism doing? They are focusing on the revolving door, opening and shutting. Well, I can tell you that this divergence that you're seeing here doesn't happen only in our five-minute experiment. It happens moment by moment in their real lives, and their minds are being formed and their brains are being specialized in something other than what is happening with their typical peers.
И така, ги создадовме овие мерки, а овде, гледате нешто што го нарекуваме фокус на вниманието. Гледате снимка. Овие сцени траат по една секунда, на нив се гледа насоката на вниманието на 35 две-годишни деца со нормален развој потоа замрзнуваме една сцена, и еве што прават нормалните деца. Во ова скенирање, со зеленото, се две-годишни деца со аутизам. Значи во оваа сцена, децата кои се нормални се фокусираат кон емоционалниот израз на ова мало момче додека се закача со девојчето. Што прават децата со аутизам? Тие се фокусираат кон вратата која постојано се отвара и затвора. Добро, можам да ви кажам дека оваа разлика што ја гледате овде не се јавува само во овој пет-минутен експеримент. Се случува од момент во момент во нивниот секојдневен живот, на овој начин нивните умови се формираат, нивните мозоци стануваат специјализирани во нешто друго, и стануваат поразлични од нивните нормални другарчиња.
Well, we took a construct from our pediatrician friends, the concept of growth charts -- you know, when you take a child to the pediatrician, and you have physical height and weight. Well, we decided we were going to create growth charts of social engagement. We sought children from the time they're born. What you see here on the x-axis is two, three, four, five, six months and nine, until about the age of 24 months. This is the percent of their viewing time that they're focusing on people's eyes, and this is their growth chart. They start over here -- they love people's eyes -- and it remains quite stable. It sort of goes up a little bit in those initial months. Now, let's see what's happening with babies who became autistic. It's something very different. It starts way up here, but then it's a free fall. It's very much like they brought into this world the reflex that orients them to people, but it has no traction. It's almost as if that stimulus -- you -- you're not exerting influence on what happens as they navigate their daily lives.
Зедовме еден конструкт од нашите пријатели педијатрите, концептот наречен графици на раст. Знаете, кога ќе однесете дете на педијатар, таму му мерат физичка височина и тежина. Така ние одлучивме да направиме графици за раст наменети за друштвената вклученост, и баравме деца кои се штотуку родени, а овде на x-оската гледате два, три, четири, пет, шест месеци и девет, се до 24 месечна возраст, а ова е времето поминато во фокусирање на погледот кон очите на другите луѓе, и еве го нивниот графикон за раст. Започнуваат овде, ги сакаат очите на луѓето, и останува прилично стабилно. Некако се зголемува малку во почетните месеци. Сега, да видиме што се случува со бебињата кои стануваат аутистични. Се јавува нешто сосема поразлично. Започнува овде горе, а потоа имате слободен пад. Тие доаѓаат на овој свет со рефлексот кој ги насочува кон луѓето, но се чини дека тој нема доволно сила. Како да стимулот, а тоа сте вие, не вршите влијание врз она што се случува додека тие се ориентираат во секојдневието.
Now, we thought those data were so powerful, in a way, that we wanted to see what happened in the first six months of life, because if you interact with a two- and a three-month-old, you'd be surprised by how social those babies are. And what we see in the first six months of life is that those two groups can be segregated very easily. And using these kinds of measures and many others, what we found out is that our science could, in fact, identify this condition early on. We didn't have to wait for the behaviors of autism to emerge in the second year of life. If we measured things that are, evolutionarily, highly conserved, and developmentally very early-emerging -- things that are online from the first weeks of life -- we could push the detection of autism all the way to those first months, and that's what we are doing now.
Ние сметавме дека ваквите податоци се многу моќни на некој начин, па затоа сакавме да видиме што се случува во првите шест месеци од животот, бидејќи ако се дружите со два или три месеци возрасно дете, ќе се изненадите колку многу се друштвени овие бебиња. Во овие први шест месеци од животот увидовме дека многу лесно можеме да ги разликуваме овие две групи. И користејќи ваков вид на мерки, и многу други, увидовме дека нашиот метод би можел, всушност, да ги идентификува овие состојби многу рано. Не мораме да чекаме аутистичките однесувања да се појават во втората година од животот. Ако ги мериме нештата кои се, еволуциски, високо конзервирани, и кои развојно многу рано се појавуваат, односно, присутни се уште во првите недели од животот, тогаш би можеле да го детектираме аутизмот уште во текот на овие први месеци, и токму тоа го правиме сега.
Now, we can create the very best technologies and the very best methods to identify the children, but this would be for naught if we didn't have an impact on what happens in their reality in the community. Now we want those devices, of course, to be deployed by those who are in the trenches -- our colleagues, the primary care physicians, who see every child -- and we need to transform those technologies into something that is going to add value to their practice, because they have to see so many children. And we want to do that universally so that we don't miss any child. But this would be immoral if we also did not have an infrastructure for intervention, for treatment. We need to be able to work with the families, support the families, to manage those first years with them. We need to be able to really go from universal screening to universal access to treatment, because those treatments are going to change these children's and those families' lives.
Сега, можеме да ги создадеме најдобрите технологии и најдобрите методи за идентификување на децата, но ова нема да вреди доколку немаме влијание врз она што реално се случува во самата заедница. Сакаме овие направи, се разбира, да бидат користени од оние кои се во првите борбени редови, нашите колеги, матичните лекари, кои се среќаваат со секое дете, и треба да ги трансформираме овие технологии во нешто што ќе биде од практична корист за нивната работа, бидејќи тие треба да прегледаат толку многу деца. Сакаме тоа да го направиме на глобално ниво за да не испуштиме ниту едно дете, но ова би било неморално доколку исто така немаме инфраструктура за интервенција, за третман. Треба да бидеме во можност да работиме со семејствата, да ги поддржиме семејствата, да ги пребродиме првите години заедно со нив. Треба да бидеме во можност да преминеме од универзален скрининг кон универзален пристап до третман, бидејќи овие третмани ќе го променат, како животот на овие деца, така и животот на нивните семејства.
Now, when we think about what we [can] do in those first years, I can tell you, having been in this field for so long, one feels really rejuvenated. There is a sense that the science that one worked on can actually have an impact on realities, preventing, in fact, those experiences that I really started in my journey in this field. I thought at the time that this was an intractable condition. No longer. We can do a great deal of things.
Сега, кога ќе помислите што сè можете да направите во овие први години, можам да ви кажам, бидејќи многу долго сум во ова поле, навистина се чувствувате подмладени. Ова е чувство дека науката на којашто сте работеле може всушност да влијае врз реалноста, да превенира, всушност, оние доживувања поради кои и го започнав мојот пат во ова поле. На времето мислев дека ова е непроменлива состојба. Не повеќе. Можеме да сториме многу работи.
And the idea is not to cure autism. That's not the idea. What we want is to make sure that those individuals with autism can be free from the devastating consequences that come with it at times, the profound intellectual disabilities, the lack of language, the profound, profound isolation. We feel that individuals with autism, in fact, have a very special perspective on the world, and we need diversity. And they can work extremely well in some areas of strength: predictable situations, situations that can be defined. Because after all, they learn about the world almost, like, about it, rather than learning how to function in it. But this is a strength if you're working, for example, in technology. And there are those individuals who have incredible artistic abilities. We want them to be free to do that. We want that the next generations of individuals with autism will be able not only to express their strengths, but to fulfill their promise.
Идејата не е да го излечиме аутизмот. Тоа не ни е замислата. Туку, сакаме да бидеме сигурни дека индивидуите со аутизам ќе ги избегнат катастрофалните последици кои понекогаш се пропратни на оваа состојба, длабоките интелектуални попречувања, недостатокот на говор, длабоката, длабока изолација. Ние сметаме дека индивидуите со аутизам, всушност, го гледаат светот од една многу оригинална перспектива, а на нас ни треба различност, тие можат да работат екстремно добро во некои области кои им лежат: предвидливите ситуации, ситуации кои се дефинирани. Бидејќи после сè, тие учат за светот речиси како за таков, а не учат како да функционираат во него. Но ова е предност, ако работите, на пример, во полето на технологијата. И ги имате оние индивидуи кои имаат неверојатни уметнички способности. Не сакаме да ги снајде лошото. Сакаме следната генерација индивидуи со аутизам да може не само да ги изрази своите силни страни, туку и да ги исполни своите ветувања.
Well, thank you for listening to me.
Ви благодарам за вниманието. (Аплауз)
(Applause)