I always wanted to become a walking laboratory of social engagement: to resonate other people's feelings, thoughts, intentions, motivations, in the act of being with them. As a scientist, I always wanted to measure that resonance, that sense of the other that happens so quickly, in the blink of an eye. We intuit other people's feelings; we know the meaning of their actions even before they happen. We're always in this stance of being the object of somebody else's subjectivity. We do that all the time. We just can't shake it off. It's so important that the very tools we use to understand ourselves, to understand the world around us, are shaped by that stance. We are social to the core.
Mindig is az volt a tervem, hogy élőben tanulmányozzam a társas bevonódást, hogy átérezzem mások érzéseit, gondolatait, céljait, késztetéseit, amikor együtt vagyok velük. Kutatóként pedig mindig meg akartam mérni azt a ráhangolódást, a másik ember érzékelőképességét, ami olyan gyorsan létre tud jönni, akár egyetlen szempillantás alatt. Az ember ösztönösen megérzi a másik érzéseit. Már azelőtt megértjük egy cselekedet célját, hogy az bekövetkezne. Állandóan azon vagyunk, hogy valaki belső lényének tárgyává váljunk. Állandóan ezt tesszük. Ettől nem tudunk szabadulni. Ez annyira fontos, hogy azokat a bizonyos eszközöket, amelyeket önmagunk és a környező világ megértéséhez használunk, mind ez a beállítottság formálja. Ízig-vérig társas lények vagyunk.
So my journey in autism really started when I lived in a residential unit for adults with autism. Most of those individuals had spent most of their lives in long-stay hospitals. This is a long time ago. And for them, autism was devastating. They had profound intellectual disabilities. They didn't talk. But most of all, they were extraordinarily isolated from the world around them, from their environment and from the people. In fact, at the time, if you walked into a school for individuals with autism, you'd hear a lot of noise, plenty of commotion, actions, people doing things. But they're always doing things by themselves. So they may be looking at a light in the ceiling, or they may be isolated in the corner, or they might be engaged in these repetitive movements, in self-stimulatory movements that led them nowhere. Extremely, extremely isolated.
Nos, az autizmus témájába úgy csöppentem bele, hogy egy, a felnőtt autisták számára kialakított otthonban laktam. A lakók többsége szinte egész addigi életét kórházak krónikus osztályain töltötte. Ez rég volt. Számukra az autizmus lesújtó volt. Súlyos értelmi korlátaik voltak. Nem beszéltek. De ami a leglényegesebb, nagyon elszigetelődtek a körülöttük lévő világtól, a környezetüktől és az emberektől. És tényleg, ha bemegyünk egy autisták számára fenntartott iskolába, akor igencsak nagy zajjal találjuk magunkat szemben, van zűrzavar, jövés-menés, matatás bőven, de mindenki csak magában ügyködik. Talán a világítást nézik a plafonon, vagy magányosan üldögélnek a sarokban, vagy éppenséggel a szokásos kényszeres ringatózásukba feledkeznek a sehová nem vezető önstimuláló mozgásokkal. Nagyon, de nagyon elszigeteltek.
Well, now we know that autism is this disruption, the disruption of this resonance that I am telling you about. These are survival skills. These are survival skills that we inherited over many, many hundreds of thousands of years of evolution.
Ma már tudjuk, hogy az autizmus sérülés, annak a bizonyos ráhangolódásnak a sérülése, amiről beszélek. Ezek túlélési készségek. Ezek olyan túlélési készségek, amelyeket a törzsfejlődés sok százezer éve hagyott örökül.
You see, babies are born in a state of utter fragility. Without the caregiver, they wouldn't survive, so it stands to reason that nature would endow them with these mechanisms of survival. They orient to the caregiver. From the first days and weeks of life, babies prefer to hear human sounds, rather than just sounds in the environment. They prefer to look at people rather than at things, and even as they're looking at people, they look at people's eyes, because the eye is the window to the other person's experiences, so much so that they even prefer to look at people who are looking at them rather than people who are looking away. Well, they orient to the caregiver. The caregiver seeks the baby. And it's out of this mutually reinforcing choreography that a lot that is of importance to the emergence of mind -- the social mind, the social brain -- depends on.
A csecsemők végtelenül törékenyen jönnek a világra. Gondozójuk nélkül nem maradnának életben, így érthető, hogy a természet megajándékozta őket ezekkel a túlélési mechanizmusokkal. Figyelnek a gondozójukra. Életük első napjaitól, heteitől jobb szeretnek a csecsemők emberi hangokat hallani, mint egyszerűen csak a környezet hangjait. Szívesebben néznek emberekre, mint tárgyakra, és ha emberre néznek, akkor is leginkább a szemébe, mert a szem tükrözi a másik ember belső világát, olyannyira, hogy inkább olyan emberre néznek, aki visszanéz rájuk, semmint olyasvalakire, aki csak bámul valahová. Szóval, figyelnek a gondozójukra. A gondozó megpróbálja megérteni a csecsemőt. És ebből a közös megerősítő koreográfiából ered egy csomó dolog, ami fontos az értelmi fejlődésben, a társas intelligenciában, a társas gondolkodásban.
We always think about autism as something that happens later on in life. It doesn't; it begins with the beginning of life. As babies engage with caregivers, they soon realize that, well, there is something between the ears that is very important -- it's invisible, you can't see it, but it's really critical. And that thing is called attention. And they learn soon enough, even before they can utter one word, that they can take that attention and move somewhere in order to get things they want. They also learn to follow other people's gazes, because whatever people are looking at is what they are thinking about. And soon enough, they start to learn about the meaning of things, because when somebody is looking at something or somebody is pointing at something, they're not just getting a directional cue. They are getting the other person's meaning of that thing, the attitude. And soon enough, they start building this body of meanings, but meanings that were acquired within the realm of social interaction. Those are meanings that are acquired as part of their shared experiences with others.
MIndig úgy gondolunk az autizmusra, mint ami valamikor az élet folyamán alakul ki. Ez nem így van, Ez az élet indulásakor kezdődik. Ahogyan a csecsemők ráhangolódnak a gondozójukra, hamar felismerik, hogy van ott valami a fejben, valami nagyon fontos -- láthatalan, nem lehet látni -- ami tényleg életbe vágó, és ezt a dolgot úgy nevezik, hogy figyelem. Idejekorán megtanulják, még mielőtt akár egyetlen szót is kimondanának, hogy fel tudják kelteni a figyelmet, és odaírányíthatják valahová, hogy megkapják, amit akarnak. Szintén megtanulják követni a másik ember pillantását, mert amire néz az ember, arra gondol egyben. És hamarosan kezdik megtanulni a dolgok jelentését, mert ha valaki ránéz valamire, vagy valaki rámutat valamire, akkor az nem csupán az irányra vonatkozóan ad számukra fogódzót, hanem egyúttal arra is, hogy az mit jelent a másik számára, és hogy viszonyul hozzá, és elég hamar elkezdik felépíteni az értelmezések rendszerét, éspedig azokat az értelmezéseket, amelyek a a társas érintkezések birodalmából származnak. Azok olyan értelmezések, amelyeket a közös élmények során szereznek.
Well, this is a 15-month-old little girl, and she has autism. And I am coming so close to her that I am maybe two inches from her face, and she's quite oblivious to me. Imagine if I did that to you, came two inches from your face. You'd do probably two things, wouldn't you? You would recoil. You would call the police.
Ez itt egy 15 hónapos kislány, autista. Olyan közel megyek hozzá, hogy kb. 5 centire lehetek az arcától, és rám se hederít. Képzeljék el, mi lenne, ha ezt Önökkel tenném, és 5 centire megközelíteném az arcukat. Valószínűleg két dolgot tennének, ugye? Visszahőkölnének. Rendőrt hívnának. (Nevetés)
(Laughter)
You would do something, because it's literally impossible to penetrate somebody's physical space and not get that reaction. We do so, remember, intuitively, effortlessly. This is our body wisdom; it's not something mediated by our language. Our body just knows that. And we've known that for a long time.
Valamit biztos csinálnának, mert szó szerint lehetetlenség megsérteni valaki személyes terét anélkül, hogy erre reagáljon. Önkéntelenül is így teszünk, gondoljunk csak bele. Ez a testünk bölcsessége. Ennek semmi köze a nyelvhez. A testünk ezt magától tudja, és ez már régóta ismert.
And this is not something that happens to humans only. It happens to some of our phyletic cousins, because if you're a monkey, and you look at another monkey, and that monkey has a higher hierarchy position than you, and that is considered to be a signal or threat, well, you are not going to be alive for long. So something that in other species are survival mechanisms, without which they wouldn't basically live, we bring into the context of human beings, and this is what we need to simply act, socially.
Ez a dolog nem csupán az emberre jellemző. Ez megvan néhány rokonunknál is, mert ha majomként egy másik majmot bámulunk, és az a másik feljebb van a rangsorban, és ezt fenyegetésnek veszi, akkor nem számíthatunk hosszú életre. Szóval valamit, ami más fajoknál túlélési mechanizmus, ami nélkül egyszerűen nem tudnának élni, kapcsolatba hozunk az emberi lényekkel, és társas lényként egyszerűen e szerint kell cselekednünk.
Now, she is oblivious to me and I'm so close to her, and you think, maybe she can see you, maybe she can hear you. Well, a few minutes later, she goes to the corner of the room, and she finds a tiny little piece of candy, an M&M. So I could not attract her attention, but something -- a thing -- did. Now, most of us make a big dichotomy between the world of things and the world of people. Now, for this girl, that division line is not so clear, and the world of people is not attracting her as much as we would like. Now, remember that we learn a great deal by sharing experiences. What she is doing right now is that her path of learning is diverging, moment by moment, as she is isolating herself further and further. So we feel sometimes that the brain is deterministic, the brain determines who we're going to be. But, in fact, the brain also becomes who we are, and at the same time that her behaviors are taking away from the realm of social interaction, this is what's happening with her mind, and this is what's happening with her brain.
Ez a kislány most rám sem hederít, és én annyira közel vagyok hozzá, azt gondolnánk, hogy talán lát minket, talán hall minket. Néhány perc múlva elmegy a szoba sarkába, és talál egy szem M&M cukorkát. Tehát én nem tudtam felkelteni az érdeklődését, de valami, egy tárgy igen. Namármost, legtöbbünkben világosan elkülönül egymástól a tárgyak világa és az emberek világa. Ennek a kislánynak ez a határ nem olyan világos, és az emberek világa nem vonzza annyira, mint amennyire mi szeretnénk. Idézzék fel, hogy rengeteg dolgot tanultunk úgy, hogy osztoztunk a tapasztalatokban. Ezzel a kislánnyal az történik éppen, hogy tanulási folyamata pillanatról pillanatra egyre inkább eltér ettől, ahogyan egyre jobban elszigeteli magát másoktól. Olykor feltételezzük, hogy az agy determinisztikus, hogy az agy határozza meg, hogy mi lesz belőlünk. De valójában az agy is aszerint alakul, hogy mik vagyunk, és miközben a kislány viselkedése távolodik a társas érintkezés birodalmától, ez történik az értelmével, és ez történik az agyával.
Well, autism is the most strongly genetic condition of all developmental disorders. And it's a brain disorder. It's a disorder that begins much prior to the time that the child is born. We now know that there is a very broad spectrum of autism. There are those individuals who are profoundly intellectually disabled but there are those that are gifted. There are those individuals who don't talk at all; there are those individuals who talk too much. There are those individuals that if you observe them in their school, you see them running the periphery fence all the school day if you let them, to those individuals who cannot stop coming to you and trying to engage you repeatedly, relentlessly, but often in an awkward fashion, without that immediate resonance.
Az autizmus a leginkább genetikusan meghatározott az összes fejlődési rendellenesség közül, agyi rendellenesség. Jóval a gyerek születése előtt alakul ki. Tudjuk, hogy az autizmusnak nagyon széles spektruma van. Vannak olyan egyének, akik teljesen értelmi fogyatékosok, de vannak, akik tehetségesek. Vannak olyanok, akik egyáltalán nem beszélnek. Vannak olyanok, akik túlságosan is sokat beszélnek. Vannak olyanok, akiket ha megfigyelünk az iskolában, azt látjuk, hogy az iskola kerítése mellett futnak egész nap, ha engedik nekik, és vannak, akiket nem lehet visszatartani attól, hogy odajöjjenek hozzánk, és megpróbáljanak állandóan, lankadatlanul lefoglalni, de gyakran valami rémes módon teszik ezt, anélkül, hogy észrevennék magukat.
Well, this is much more prevalent than we thought at the time. When I started in this field, we thought there were four individuals with autism per 10,000 -- a very rare condition. Well, now we know it's more like one in 100. There are millions of individuals with autism all around us.
Ez valójában sokkal gyakoribb, mint ahogyan azt régebben gondoltuk. Amikor elkezdtem foglalkozni ezzel a területtel, azt gondoltuk, hogy 10 ezer emberből 4 autista, hogy ez egy nagyon ritka állapot. Most már tudjuk, hogy kb. minden századik. Milliók vannak körülöttünk autisták.
The societal cost of this condition is huge, in the US alone, maybe 35 to 80 billion dollars. And you know what? Most of those funds are associated with adolescents and particularly adults who are severely disabled, individuals who need wraparound services -- services that are very, very intensive. And those services can cost in excess of 60,000 to 80,000 dollars a year. Those are individuals who did not benefit from early treatment, because now we know that autism creates itself as individuals diverge in that pathway of learning that I mentioned to you. Were we to be able to identify this condition at an earlier point, and intervene and treat -- I can tell you, this has been probably something that has changed my life in the past 10 years, this notion that we can absolutely attenuate this condition. Also, we have a window of opportunity, because the brain is malleable for just so long, and that window of opportunity happens in the first three years of life. It's not that that window closes; it doesn't. But it diminishes considerably. And yet, the median age of diagnosis in this country is still about five years, and in disadvantaged populations, the populations that don't have access to clinical services, rural populations, minorities, the age of diagnosis is later still, which is almost as if I were to tell you that we are condemning those communities to have individuals with autism whose condition is going to be more severe. So I feel that we have a bioethical imperative. The science is there. But no science is of relevance if it doesn't have an impact on the community. And we just can't afford that missed opportunity, because children with autism become adults with autism. And we feel that those things we can do for these children, for those families, early on, will have lifetime consequences -- for the child, for the family, and for the community at large. So this is our view of autism.
Ez sokba kerül a társadalomnak. Csak az USA-ban olyan 35-80 milliárd dollár, és tudják, hogy ezen összegek javarészét kamaszokra és főleg felnőttekre fordítják, akik súlyosan fogyatékosak, olyan személyekre, akiknek személyre szabott teljes körű gondoskodásra van szükségük, nagyon intenzív ellátásra, és ezeknek a szolgáltatásoknak a költsége akár évi 60-80 ezer dollárra is rúghat. Ezek azok az egyének, akik kimaradtak a korai kezelésből, mert most már tudjuk, hogy az autizmus önmagát gerjeszti, és az autisták fokozatosan letérnek a tanulás útjáról, ahogyan azt említettem az imént. Ha idejében fel tudnánk ismerni ezt az állapotot, és be tudnánk avatkozni és kezelni tudnánk -- mondhatom, talán ez a dolog az, ami megváltoztatta az életemet az elmúlt 10 évben -- az a vélemény, hogy akkor jelentősen enyhíthetjük ezt az állapotot. Van tehát egy időszak, ami alatt sikeresen beavatkozhatunk, mert az agy csak addig fogékony, és ez az időszak, az első három életév. Ez a lehetőség nem vész el végképp. Nem vész el. Ám észrevehetően csökken. Míg nálunk átlagban 5 éves kor körül diagnosztizálják az autizmust, a hátrányos helyzetűek között viszont, azok között, akik nem jutnak el a klinikákra, a parasztok, a kisebbség körében a diagnózist még később állítják fel, és ez majdnem olyan, mintha azt mondanám, hogy arra kárhoztatjuk az ilyen közösségeket, hogy a köztük élő autisták sokkal súlyosabb állapotba kerüljenek. Úgy érzem hát, hogy ez bioetikai kötelességünk. A tudomány már megvan, de mit ér, ha nem jut el az áldása a közösséghez, egyszerűen nem engedhetjük meg magunknak, hogy elszalasszuk a lehetőséget, mert az autista gyerekekből autista felnőttek lesznek, és tapasztaljuk, hogy azzal, hogy bizonyos dolgokat időben meg tudunk adni ezeknek a gyerekeknek, ezeknek a családoknak, egy egész életre vagyunk hatással a gyerek, a család, és -- tágabban -- a közösség számára. Így látjuk mi az autizmust.
There are over a hundred genes that are associated with autism. In fact, we believe there are going to be something between 300 and 600 genes associated with autism, and genetic anomalies, much more than just genes. And we actually have a bit of a question here, because if there are so many different causes of autism, how do you go from those liabilities to the actual syndrome? Because people like myself, when we walk into a playroom, we recognize a child as having autism. So how do you go from multiple causes to a syndrome that has some homogeneity? And the answer is what lies in between, which is development. And in fact, we are very interested in those first two years of life, because those liabilities don't necessarily convert into autism. Autism creates itself. Were we to be able to intervene during those years of life, we might attenuate for some, and God knows, maybe even prevent for others.
Száznál több azoknak a géneknek a száma, amely összefüggésbe hozható az autizmussal. Azt gondoljuk, hogy valójában 300 és 600 között lesz az autizmusért felelős gének száma, és sokkal inkább genetikai rendellenességről van szó, mint egyszerűen a génekről. Valóban felmerül itt a kérdés, ha az autizmusnak annyi különböző oka van, hogyan válik a hajlam azzá a bizonyos szindrómává? Mert ha az olyanok, amilyen én is vagyok, bemennek a gyerekszobába, felismerik az autista gyereket. Hogyan jutunk el a sokféle októl a szindrómáig, ami bizonyos egységességet mutat? És a válasz az, ami a kettő között van, a fejlődés. Valóban nagyon érdekes számunkra az az első két év, mert azok a hajlamok nem szükségszerűen alakulnak autizmussá. Az autizmus önmagát hozza létre. Ahol képesek vagyunk közbeavatkozni azokban a bizonyos életévekben, esetleg gyengíteni tudjuk néhányuknál, és Isten tudja, talán meg is előzhetjük másoknál.
So how do we do that? How do we enter that feeling of resonance, how do we enter another person's being? I remember when I interacted with that 15-month-old, the thing that came to my mind was, "How do you come into her world? Is she thinking about me? Is she thinking about others?" Well, it's hard to do that, so we had to create the technologies. We had to basically step inside a body. We had to see the world through her eyes.
Hogyan tehetjük meg? Hogyan jutunk el a ráhangolódásig, hogyan léphetünk be egy másik ember személyiségébe? Emlékszem, amikor azzal a 15 hónapossal kapcsolatot teremtettem, az járt az eszemben: "Hogyan jutunk be az ő kis világába? Gondol vajon rám? Gondol vajon a többiekre?" Igen, nehéz ezt megtenni, tehát ki kell dolgozni ennek a technikáját. Tulajdonképpen egy testbe kell belépni. Az ő szemével kell nézzük a világot.
And so in the past many years, we've been building these new technologies that are based on eye tracking. We can see, moment by moment, what children are engaging with. This is my colleague, Warren Jones, with whom we've been building these methods, these studies, for the past 12 years. And you see there a happy five-month-old, a five-month little boy who is going to watch things that are brought from his world: his mom, the caregiver, but also experiences that he would have were he to be in his daycare. What we want is to embrace that world and bring it into our laboratory, but in order for us to do that, we had to create these very sophisticated measures, measures of how people, how little babies, how newborns, engage with the world, moment by moment. What is important and what is not.
És az elmúlt évek során kidolgoztuk ezeket az új technológiákat, amelyek alapja a szemmozgások követése. Pillanatról pillanatra láthatjuk, hogy mivel van a gyermek elfoglalva. Ez itt a munkatársam, Warren Jones, akivel kifejlesztettük ezeket a módszereket, ezeket a tanulmányokat az elmúlt 12 év alatt, Itt egy vidám 5 hónapos, ez egy 5 hónapos fiúcska, aki olyan dolgokat nézeget, amiket az ő világából hoztunk ide, az anyukáját, a gondozót, de azokat az élményeit is, amelyekkel a bölcsiben találkozna. Meg akarjuk ragadni azt a világot és behozni a laboratóriumunkba, de ebből a célból ki kellett dolgozzuk ezeket a nagyon kifinomult mérési eljárásokat annak megállapítására, hogy embereket, csecsemőket, újszülötteket mennyire köti le a világ pillanatról pillanatra, hogy mi fontos számukra, és mi nem.
Well, we created those measures, and here, what you see is what we call a funnel of attention. You're watching a video -- those frames are separated by about a second -- through the eyes of 35 typically developing two-year-olds. And we freeze one frame, and this is what the typical children are doing. In this scan pass, in green here, are two-year-olds with autism. So on that frame, the children who are typical are watching this, the emotion of expression of that little boy as he's fighting a little bit with the little girl. What are the children with autism doing? They are focusing on the revolving door, opening and shutting. Well, I can tell you that this divergence that you're seeing here doesn't happen only in our five-minute experiment. It happens moment by moment in their real lives, and their minds are being formed and their brains are being specialized in something other than what is happening with their typical peers.
Szóval, kidolgoztuk azokat a méréseket, és amit itt látnak, azt mi úgy nevezzük, hogy a figyelemfolyam. Látnak egy videót, -- ott, azok között a kockák között kb. 1 másodperc az eltérés -- és hogy 35 átlagosan fejlődő 2 éves mit néz rajta, és kimerevítünk egy kockát. Ez az, amit egy tipikus gyerek csinál. Itt, ezen a rögzített felvételen, a zöld mutatja az autista kétéveseket. Így ezen a kockán, az átlagos gyerekek ezt nézik: egy fiúcska arcán megjelenő érzelmet, amint az egy egy kislánnyal verekszik éppen. Mit csinálnak az autista gyerekek? A forgóajtóra fókuszálnak, ahogy az nyílik és záródik. Állítom, hogy ez az eltérés, amit itt látunk, nem csak a mi 5 perces kísérletünkben fordul elő. Ez pillanatról pillanatra így van az ő igazi életükben is, és másképp formálódik az értelmük, másképp specializálódik az agyuk, mint az átlagos kortársaiké.
Well, we took a construct from our pediatrician friends, the concept of growth charts -- you know, when you take a child to the pediatrician, and you have physical height and weight. Well, we decided we were going to create growth charts of social engagement. We sought children from the time they're born. What you see here on the x-axis is two, three, four, five, six months and nine, until about the age of 24 months. This is the percent of their viewing time that they're focusing on people's eyes, and this is their growth chart. They start over here -- they love people's eyes -- and it remains quite stable. It sort of goes up a little bit in those initial months. Now, let's see what's happening with babies who became autistic. It's something very different. It starts way up here, but then it's a free fall. It's very much like they brought into this world the reflex that orients them to people, but it has no traction. It's almost as if that stimulus -- you -- you're not exerting influence on what happens as they navigate their daily lives.
Elloptunk egy ötletet gyermekorvos barátainktól, a fejlődési diagram koncepcióját. Tudják, elviszik a gyereket a gyerekorvoshoz, és ott megmérik a gyerek súlyát és magasságát. Elhatároztuk, hogy megrajzoljuk a társas kapcsolódás fejlődési diagramját, és megfigyeltük a gyerekeket a születésüktől, és itt, az x tengelyen látják a hónapokat: kettő, három, négy, öt, hat, kilenc, egészen kb. 24 hónapos korig, és ez itt azt mutatja, hogy a megfigyelési idő hány százalékában fókuszálnak az emberi szemre, és ez itt a fejlődési diagramjuk. Efölött indul, szeretik az emberi szemet, és nagyjából állandó marad. Van egy kis növekedés az első hónapokban. Most nézzük, mi történik azokkal a babákkal, akik autisták lesznek. Valami egészen más. Itt fenn indul, de azután hirtelen zuhan. Nagyon olyan, mintha azzal a reflexszel jöttek volna a világra, ami az emberek felé fordítja őket, de azután ez eltűnt. Szinte olyan, mintha meglenne az inger de nincs hatása arra, hogy mi történjék a mindennapi életben.
Now, we thought those data were so powerful, in a way, that we wanted to see what happened in the first six months of life, because if you interact with a two- and a three-month-old, you'd be surprised by how social those babies are. And what we see in the first six months of life is that those two groups can be segregated very easily. And using these kinds of measures and many others, what we found out is that our science could, in fact, identify this condition early on. We didn't have to wait for the behaviors of autism to emerge in the second year of life. If we measured things that are, evolutionarily, highly conserved, and developmentally very early-emerging -- things that are online from the first weeks of life -- we could push the detection of autism all the way to those first months, and that's what we are doing now.
Namármost azt gondoltuk, hogy azok az adatok annyira meggyőzőek bizonyos értelemben, hogy látni akartuk, mi történt az első hat hónapban, mert ha kapcsolatba kerülnénk egy két és egy három hónapossal, nagyon meglepődnénk, hogy mennyire szociálisak ezek a babák. És amit az élet első hat hónapjában látunk, hogy ez a két csoport nagy könnyen elkülöníthető. És az ilyen méréseket használva, és sok egyebet, amitket kitaláltunk, a mi tudományunk valóban korán azonosítani tudja ezt az állapotot. Nem szükséges megvárni az autista viselkedést, ami a második életévben jelentkezik. Ha megnézzük azokat a dolgokat, amelyeket az evolúció fenntartott, és a fejlődésben korán előjönnek, azokat, amelyek már az élet első hetétől elérhetők, át tudnánk tolni az autizmus felismerését azokra az első hónapokra, és ezzel foglalkozunk most.
Now, we can create the very best technologies and the very best methods to identify the children, but this would be for naught if we didn't have an impact on what happens in their reality in the community. Now we want those devices, of course, to be deployed by those who are in the trenches -- our colleagues, the primary care physicians, who see every child -- and we need to transform those technologies into something that is going to add value to their practice, because they have to see so many children. And we want to do that universally so that we don't miss any child. But this would be immoral if we also did not have an infrastructure for intervention, for treatment. We need to be able to work with the families, support the families, to manage those first years with them. We need to be able to really go from universal screening to universal access to treatment, because those treatments are going to change these children's and those families' lives.
Létre tudjuk hozni a remek technológiát és a kiváló módszereket, hogy felismerjük a gyerekeket, de ez nem ér semmit, hacsak nincs hatásunk arra, hogy mi történjék velük ténylegesen a társadalomban. Természetesen szeretnénk ezekkel az eszközökkel felfegyverezni azokat, akik a tűzvonalban vannak, kollégáinkat, az alapellátásban dolgozó orvosokat, akik megvizsgálnak minden gyereket, és úgy kell átalakítanunk a technikát, hogy azt használni tudják a praxisukban, mert sok gyereket kell megvizsgálniuk. És ezt általánossá akarjuk tenni, hogy egyetlen gyerek se maradjon ki belőle, de az morálisan elfogadhatatlan lenne, ha nem biztosítanánk egyúttal megfelelő infrastruktúrát a beavatkozáshoz, a kezeléshez. Tudnunk kell együttműködni a családokkal, támogatni azokat, velük együtt végigküzdeni az első néhány évet. Képeseknek kell lennünk, hogy valóban eljussunk az általános szűréstől a kezelés elérhetőségének általánossá tételéhez, mert a kezelések meg fogják változtatni az érintett gyerekek és családok életét.
Now, when we think about what we [can] do in those first years, I can tell you, having been in this field for so long, one feels really rejuvenated. There is a sense that the science that one worked on can actually have an impact on realities, preventing, in fact, those experiences that I really started in my journey in this field. I thought at the time that this was an intractable condition. No longer. We can do a great deal of things.
Ha azon gondolkodunk, hogy mit tudunk tenni azokban az első években, azt tudom mondani, mivel már olyan régen dolgozom a témában, hogy az ember úgy érzi, szinte megfiatalodik. Úgy érzi, hogy annak a tudománynak, amin dolgozott, tényleges valós hatása van, amennyiben valóban képes megelőzni azokat a bizonyos jelenségeket, amelyek elindítottak ezen a pályán. Azt gondoltam akkoriban, hogy ez kezelhetetlen állapot. Ma már másképp gondolom. Sok mindenen tudunk változtatni.
And the idea is not to cure autism. That's not the idea. What we want is to make sure that those individuals with autism can be free from the devastating consequences that come with it at times, the profound intellectual disabilities, the lack of language, the profound, profound isolation. We feel that individuals with autism, in fact, have a very special perspective on the world, and we need diversity. And they can work extremely well in some areas of strength: predictable situations, situations that can be defined. Because after all, they learn about the world almost, like, about it, rather than learning how to function in it. But this is a strength if you're working, for example, in technology. And there are those individuals who have incredible artistic abilities. We want them to be free to do that. We want that the next generations of individuals with autism will be able not only to express their strengths, but to fulfill their promise.
Nem meggyógyítani akarjuk az autizmust. Nem ez a célunk. Abban akarunk biztosak lenni, hogy azok az autisták megszabadulnak az idővel kialakuló lesújtó következményektől, a súlyos értelmi fogyatékosságtól, a beszéd hiányától, a mélységesen mély elszigetelődéstől. Tényleg úgy gondoljuk, hogy az autistáknak különleges világszemléletük van. Szükségünk van a másságra, és ők egészen kiválóan tudnak dolgozni azokon a területeken, amely az erősségük: előre látható helyzetekben, meghatározható helyzetekben. Mivelhogy ők inkább megismerik a világot, semmint hogy megtanulnák, hogy hogyan működjenek benne. De ez erősség abban az esetben, ha pl. műszaki területen dolgoznak. Olyanok is vannak közöttük, akiknek hihetetlen művészi képességeik vannak. Azt akarjuk, hogy ezeket kibontakoztathassák. Azt akarjuk, hogy a következő generáció autistái ne csak képesek legyenek kifejezni erősségüket, de beteljesíthessék is azokat.
Well, thank you for listening to me.
Köszönöm, hogy meghallgattak. (Taps)
(Applause)