Στα κόκκινα πλακάκια της οικογενειακής μας καμαρούλας χόρευα και τραγουδούσα με την τηλεοπτική ταινία «Τζίπσι», με πρωταγωνίστρια την Μπέτι Μίντλερ.
On the red tiles in my family's den I would dance and sing to the made-for-TV movie "Gypsy," starring Bette Midler.
(Τραγουδώντας) «Είχα ένα όνειρο. Ένα υπέροχο όνειρο, μπαμπά».
(Singing) "I had a dream. A wonderful dream, papa."
Το τραγουδούσε με την επιμονή και τη διακαή επιθυμία μιας εννιάχρονης η οποία όντως είχε ένα όνειρο. Το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός. Και είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν είδα κάποια που μου έμοιαζε στην τηλεόραση ή στις ταινίες, και φυσικά, η οικογένεια και οι φίλοι και οι δάσκαλοί μου συνεχώς με προειδοποιούσαν ότι άτομα σαν εμένα δεν τα κατάφερναν στο Χόλιγουντ. Αλλά ήμουν Αμερικανίδα. Με είχαν μάθει να πιστεύω ότι ο καθένας μπορούσε να καταφέρει τα πάντα, ασχέτως χρώματος δέρματος, του γεγονότος ότι οι γονείς μου ήταν μετανάστες από την Ονδούρα, του γεγονότος ότι δεν είχα χρήματα. Δεν χρειαζόμουν το όνειρό μου να είναι εύκολο, ήθελα μόνο να είναι δυνατό.
I would sing it with the urgency and the burning desire of a nine-year-old who did, in fact, have a dream. My dream was to be an actress. And it's true that I never saw anyone who looked like me in television or in films, and sure, my family and friends and teachers all constantly warned me that people like me didn't make it in Hollywood. But I was an American. I had been taught to believe that anyone could achieve anything, regardless of the color of their skin, the fact that my parents immigrated from Honduras, the fact that I had no money. I didn't need my dream to be easy, I just needed it to be possible.
Και όταν ήμουν 15, έκανα την πρώτη μου επαγγελματική οντισιόν. Ήταν μια διαφήμιση για συνδρομές καλωδιακής ή ομόλογα, δεν θυμάμαι για να πω την αλήθεια.
And when I was 15, I got my first professional audition. It was a commercial for cable subscriptions or bail bonds, I don't really remember.
(Γέλια)
(Laughter)
Θυμάμαι όμως ότι ο υπεύθυνος διανομής ρόλων μου ζήτησε, «Μπορείς να το ξανακάνεις, αλλά αυτή τη φορά, να ακούγεσαι πιο Λατίνα».
What I do remember is that the casting director asked me, "Could you do that again, but just this time, sound more Latina."
«Εμ, εντάξει. Θέλετε να το κάνω λοιπόν στα Ισπανικά;» ρώτησα.
"Um, OK. So you want me to do it in Spanish?" I asked.
«Όχι, όχι, κάντο στα Αγγλικά, απλώς να ακούγεσαι Λατίνα».
"No, no, do it in English, just sound Latina."
«Είμαι Λατίνα, άρα δεν είναι αυτό πώς ακούγεται μια Λατίνα;»
"Well, I am a Latina, so isn't this what a Latina sounds like?"
Ακολούθησε μια μακριά και άβολη σιωπή, και τελικά, «Εντάξει γλυκιά μου, δεν πειράζει, σε ευχαριστούμε που ήρθες, αντίο!»
There was a long and awkward silence, and then finally, "OK, sweetie, never mind, thank you for coming in, bye!"
Καθώς επιστρέφαμε σπίτι με το αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα ότι με το «να ακούγομαι πιο Λατίνα» μου ζητούσε να μιλάω σε σπαστά Αγγλικά. Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το γεγονός ότι ήμουν μια πραγματική, ζωντανή, αυθεντική Λατίνα δεν φαινόταν να έχει σημασία.
It took me most of the car ride home to realize that by "sound more Latina" she was asking me to speak in broken English. And I couldn't figure out why the fact that I was an actual, real-life, authentic Latina didn't really seem to matter.
Τέλος πάντων, δεν πήρα τη δουλειά. Δεν πήρα πολλές από τις δουλειές για τις οποίες με έβλεπαν: η φιλενάδα του συμμορίτη, η αυθάδης κλέφτρα καταστημάτων, η έγκυος Μεξικάνα νούμερο δύο.
Anyway, I didn't get the job. I didn't get a lot of the jobs people were willing to see me for: the gang-banger's girlfriend, the sassy shoplifter, pregnant chola number two.
(Γέλια)
(Laughter)
Τέτοιου είδους ρόλοι υπήρχαν για κάποια σαν εμένα. Κάποια που κοιτούσαν και έβλεπαν ως πολύ σκούρα, πολύ χοντρή, πολύ φτωχιά, πολύ λαϊκιά. Αυτοί οι ρόλοι ήταν στερεότυπα και δεν θα μπορούσαν να είναι πιο μακριά από τη δική μου πραγματικότητα ή από τους ρόλους που ονειρευόμουν να παίξω. Ήθελα να παίξω πολύπλοκους και πολυδιάστατους ανθρώπους, ανθρώπους που υπήρχαν στο επίκεντρο της δικής τους ζωής. Όχι χάρτινα ομοιώματα που στέκονταν στο φόντο της ζωής κάποιου άλλου.
These were the kinds of roles that existed for someone like me. Someone they looked at and saw as too brown, too fat, too poor, too unsophisticated. These roles were stereotypes and couldn't have been further from my own reality or from the roles I dreamt of playing. I wanted to play people who were complex and multidimensional, people who existed in the center of their own lives. Not cardboard cutouts that stood in the background of someone else's.
Αλλά όταν τόλμησα να το πω στο μάνατζέρ μου -- αυτός είναι ο άνθρωπος που πληρώνω να με βοηθήσει να βρω ευκαιρίες -- η απάντησή του ήταν, «Κάποιος πρέπει να πει σε αυτό το κορίτσι ότι έχει μη ρεαλιστικές προσδοκίες». Και δεν έκανε λάθος. Τον απέλυσα, αλλά δεν έκανε λάθος.
But when I dared to say that to my manager -- that's the person I pay to help me find opportunity -- his response was, "Someone has to tell that girl she has unrealistic expectations." And he wasn't wrong. I mean, I fired him, but he wasn't wrong.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Επειδή κάθε φορά που προσπαθούσα να πάρω έναν ρόλο που δεν ήταν ένα κακογραμμένο στερεότυπο, άκουγα, «Δεν ψάχνουμε διαφορετικότητα σε αυτή τη διανομή ρόλου». Ή, «Μας αρέσει, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένα έθνικ». Ή, «Δυστυχώς, ήδη έχουμε έναν Λατίνο σε αυτήν την ταινία». Λάμβανα συνεχώς το ίδιο μήνυμα. Ότι η ταυτότητά μου ήταν ένα εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσω. Κι έτσι σκέφτηκα, «Έλα, εμπόδιο. Είμαι Αμερικανίδα. Το όνομά μου είναι Αμέρικα. Εκπαιδεύτηκα όλη μου τη ζωή γι' αυτό, απλώς θα ακολουθήσω τους κανόνες, θα δουλέψω πιο σκληρά». Κι έτσι έκανα, δούλεψα όσο πιο σκληρά μπορούσα για να ξεπεράσω όλα αυτά που έλεγαν ότι ήταν λάθος με μένα. Δεν καθόμουν στον ήλιο για να μη μαυρίσω πολύ, ίσιωνα τις μπούκλες μου μέχρι να υποκύψουν. Συνεχώς προσπαθούσα να χάσω βάρος, αγόραζα πιο φανταχτερά και ακριβά ρούχα. Όλα αυτά έτσι ώστε όταν με κοιτούσαν, δε θα έβλεπαν μια πολύ χοντρή, πολύ σκούρα, πολύ φτωχή Λατίνα. Θα έβλεπαν τι μπορούσα να κάνω. Και ίσως να μου έδιναν μια ευκαιρία.
Because whenever I did try to get a role that wasn't a poorly written stereotype, I would hear, "We're not looking to cast this role diversely." Or, "We love her, but she's too specifically ethnic." Or, "Unfortunately, we already have one Latino in this movie." I kept receiving the same message again and again and again. That my identity was an obstacle I had to overcome. And so I thought, "Come at me, obstacle. I'm an American. My name is America. I trained my whole life for this, I'll just follow the playbook, I'll work harder." And so I did, I worked my hardest to overcome all the things that people said were wrong with me. I stayed out of the sun so that my skin wouldn't get too brown, I straightened my curls into submission. I constantly tried to lose weight, I bought fancier and more expensive clothes. All so that when people looked at me, they wouldn't see a too fat, too brown, too poor Latina. They would see what I was capable of. And maybe they would give me a chance.
Και σε ένα ειρωνικό γύρισμα της τύχης, όταν τελικά πήρα έναν ρόλο που θα έκανε όλα τα όνειρά μου πραγματικότητα, ήταν ένας ρόλος που απαιτούσε να είμαι ακριβώς αυτή που ήμουν. Η Άνα στο «Οι πραγματικές γυναίκες έχουν καμπύλες» ήταν μια σκούρα, φτωχιά, χοντρή Λατίνα. Δεν είχα δει ποτέ μου κάποια σαν αυτήν, σαν εμένα, να είναι στο επίκεντρο της δικής της ιστορίας ζωής. Ταξίδεψα σε όλες τις ΗΠΑ και σε πολλές χώρες με αυτήν την ταινία όπου άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, εθνικότητας, τύπου σώματος, είδαν τον εαυτό τους στην Άνα. Μια παχουλή 17-χρονη Μεξικανοαμερικανίδα που πάλευε ενάντια στα πολιτιστικά πρότυπα για να εκπληρώσει το απίθανο όνειρό της.
And in an ironic twist of fate, when I finally did get a role that would make all my dreams come true, it was a role that required me to be exactly who I was. Ana in "Real Women Have Curves" was a brown, poor, fat Latina. I had never seen anyone like her, anyone like me, existing in the center of her own life story. I traveled throughout the US and to multiple countries with this film where people, regardless of their age, ethnicity, body type, saw themselves in Ana. A 17-year-old chubby Mexican American girl struggling against cultural norms to fulfill her unlikely dream.
Παρά τα όσα μου είχαν πει όλη μου τη ζωή, είδα από πρώτο χέρι ότι ο κόσμος ήθελε να δει ιστορίες για ανθρώπους σαν εμένα. Και ότι οι μη ρεαλιστικές μου προσδοκίες να δω τον εαυτό μου να αντιπροσωπεύεται αυθεντικά στην κουλτούρα ήταν και οι προσδοκίες και άλλων. «Οι πραγματικές γυναίκες έχουν καμπύλες» ήταν μια κριτική, πολιτισμική και οικονομική επιτυχία. «Τέλεια», σκέφτηκα, «Τα καταφέραμε! Αποδείξαμε ότι οι ιστορίες μας έχουν αξία. Τα πράγματα θα αλλάξουν τώρα».
In spite of what I had been told my whole life, I saw firsthand that people actually did want to see stories about people like me. And that my unrealistic expectations to see myself authentically represented in the culture were other people’s expectations, too. "Real Women Have Curves" was a critical, cultural and financial success. "Great," I thought, "We did it! We proved our stories have value. Things are going to change now."
Αλλά παρακολουθούσα καθώς έγιναν πολύ λίγα. Δεν υπήρξε ένα σημείο καμπής. Κανένας στη βιομηχανία δεν έτρεχε να αφηγηθεί περισσότερες ιστορίες για το κοινό που διψούσε και ήταν έτοιμο να πληρώσει για να τις δει.
But I watched as very little happened. There was no watershed. No one in the industry was rushing to tell more stories about the audience that was hungry and willing to pay to see them.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν έπαιξα στο «Ugly Betty», είδα να επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο. Το «Ugly Betty» έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ με 16 εκατομμύρια θεατές και προτάθηκε για 11 βραβεία Έμμυ την πρώτη του χρονιά.
Four years later, when I got to play Ugly Betty, I saw the same phenomenon play out. "Ugly Betty" premiered in the US to 16 million viewers and was nominated for 11 Emmys in its first year.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Παρά την επιτυχία του «Ugly Betty», δεν θα υπήρχε άλλη τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνίστρια μια Λατίνα στην αμερικανική τηλεόραση για οκτώ χρόνια. Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που έγινα η πρώτη και μοναδική Λατίνα που έχει ποτέ κερδίσει Έμμυ σε μια πρωταγωνιστική κατηγορία. Δεν είναι κάτι να υπερηφανεύομαι. Είναι κάτι για το οποίο απογοητεύομαι βαθιά. Όχι επειδή τα βραβεία αποδεικνύουν την αξία μας, αλλά επειδή το ποιοι βλέπουμε να ευδοκιμούν στον κόσμο μας μαθαίνει πώς να βλέπουμε τους εαυτούς μας, πώς να σκεφτόμαστε τη δική μας αξία, πώς να ονειρευόμαστε για το μέλλον μας.
But in spite of "Ugly Betty's" success, there would not be another television show led by a Latina actress on American television for eight years. It's been 12 years since I became the first and only Latina to ever win an Emmy in a lead category. That is not a point of pride. That is a point of deep frustration. Not because awards prove our worth, but because who we see thriving in the world teaches us how to see ourselves, how to think about our own value, how to dream about our futures.
Και κάθε φορά που αρχίζω να το αμφισβητώ, θυμάμαι ότι υπήρχε ένα κοριτσάκι που ζούσε στην κοιλάδα του Σουάτ στο Πακιστάν. Και κάπως, ήρθαν στα χέρια της μερικά DVD μιας αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς όπου είδε να αντικατοπτρίζεται το δικό της όνειρο να γίνει συγγραφέας. Στην αυτοβιογραφία της, η Μαλάλα έγραψε, «Ενδιαφέρθηκα για τη δημοσιογραφία αφού είδα πώς οι ίδιες μου οι λέξεις μπορούσαν να κάνουν διαφορά καθώς και αφού είδα DVD του «Ugly Betty» για τη ζωή σε ένα αμερικάνικο περιοδικό».
And anytime I begin to doubt that, I remember that there was a little girl, living in the Swat Valley of Pakistan. And somehow, she got her hands on some DVDs of an American television show in which she saw her own dream of becoming a writer reflected. In her autobiography, Malala wrote, "I had become interested in journalism after seeing how my own words could make a difference and also from watching the "Ugly Betty" DVDs about life at an American magazine."
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Για 17 χρόνια στην καριέρα μου, έχω γίνει μάρτυρας της δύναμης που έχουν οι φωνές μας όταν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην παρουσία στην κουλτούρα. Το έχω δει. Το έχω ζήσει, το έχουμε δει όλοι μας. Στην ψυχαγωγία, στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, στην κοινωνική αλλαγή. Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε -- η παρουσία δημιουργεί δυνατότητα. Αλλά τα τελευταία 17 χρόνια, έχω ακούσει τις ίδιες δικαιολογίες γιατί μερικοί από εμάς μπορούν να έχουν πρόσβαση στην παρουσία στην κουλτούρα και μερικοί δεν μπορούν. Οι ιστορίες μας δεν έχουν κοινό, οι εμπειρίες μας δεν συνηχούν στο κύριο ρεύμα, οι φωνές μας είναι πολύ μεγάλο οικονομικό ρίσκο.
For 17 years of my career, I have witnessed the power our voices have when they can access presence in the culture. I've seen it. I've lived it, we've all seen it. In entertainment, in politics, in business, in social change. We cannot deny it -- presence creates possibility. But for the last 17 years, I've also heard the same excuses for why some of us can access presence in the culture and some of us can't. Our stories don't have an audience, our experiences won't resonate in the mainstream, our voices are too big a financial risk.
Μόλις πριν από λίγα χρόνια, με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου για να μου εξηγήσει γιατί δεν πήρα τον ρόλο σε μια ταινία. Είπε, «Τους άρεσες και θέλουν πραγματικά και διανέμουν με διαφορετικότητα, αλλά δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν την ταινία μέχρι να διανέμουν πρώτα έναν λευκό ρόλο». Μου παρέδωσε το μήνυμα με βαριά καρδιά και με έναν τόνο που έλεγε, «Καταλαβαίνω πόσο βλακεία είναι αυτό». Παρ' όλα αυτά, όπως εκατοντάδες άλλες φορές, ένιωσα τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Και ο πόνος της απόρριψης να βγαίνει μέσα μου και μετά η φωνή της ντροπής να με μαλώνει, «Είσαι μεγάλη γυναίκα, σταμάτα να κλαις για μια δουλειά». Πέρασα αυτή τη διαδικασία για χρόνια με το να δέχομαι την αποτυχία ως δική μου και μετά να νιώθω μεγάλη ντροπή που δεν μπορούσα να ξεπεράσω τα εμπόδια.
Just a few years ago, my agent called to explain to me why I wasn't getting a role in a movie. He said, "They loved you and they really, really do want to cast diversely, but the movie isn't financeable until they cast the white role first." He delivered the message with a broken heart and with a tone that communicated, "I understand how messed up this is." But nonetheless, just like hundreds of times before, I felt the tears roll down my face. And the pang of rejection rise up in me and then the voice of shame scolding me, "You are a grown woman, stop crying over a job." I went through this process for years of accepting the failure as my own and then feeling deep shame that I couldn't overcome the obstacles.
Αλλά αυτή τη φορά, άκουσα μια νέα φωνή. Μια φωνή που έλεγε, «Κουράστηκα. Αρκετά». Μια φωνή που καταλάβαινε ότι τα δάκρυα και ο πόνος δεν ήταν επειδή έχασα τη δουλειά. Ήταν γι' αυτά που έλεγαν για μένα. Αυτά που έλεγαν για μένα όλη μου τη ζωή στελέχη και παραγωγοί και σκηνοθέτες και σεναριογράφοι και ατζέντηδες και μάνατζερ και δάσκαλοι και φίλοι και οικογένεια. Ότι ήμουν ένα άτομο μικρότερης αξίας.
But this time, I heard a new voice. A voice that said, "I'm tired. I've had enough." A voice that understood my tears and my pain were not about losing a job. They were about what was actually being said about me. What had been said about me my whole life by executives and producers and directors and writers and agents and managers and teachers and friends and family. That I was a person of less value.
Νόμιζα ότι το αντηλιακό και το σίδερο ισιώματος θα έφερναν την αλλαγή σε αυτό το βαθιά εδραιωμένο σύστημα αξιών. Αλλά αυτό που συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ήταν ότι τελικά δεν ζητούσα ποτέ από το σύστημα να αλλάξει. Του ζητούσα να με αφήσει να μπω, και αυτά δεν ήταν τα ίδια πράγματα. Δεν μπορούσα να αλλάξω αυτά που πίστευε το σύστημα για μένα, ενώ εγώ πίστευα αυτά που πίστευε για μένα το σύστημα. Και το έκανα. Εγώ, όπως όλοι γύρω μου, πίστευα ότι δεν ήταν δυνατόν να υπάρξω στο όνειρό μου όπως ήμουν. Και προσπαθούσα να κάνω τον εαυτό μου αόρατο. Αυτό μου αποκάλυψε ότι είναι δυνατόν να είσαι το άτομο που θέλει πραγματικά να δει αλλαγή ενώ είναι ταυτόχρονα το άτομο του οποίου οι πράξεις κρατούν τα πράγματα τα ίδια. Και αυτό με οδήγησε να πιστεύω ότι η αλλαγή δεν θα έρθει αναγνωρίζοντας τους καλούς και τους κακούς. Αυτή η συζήτηση μας κάνει να τη βγάζουμε καθαρή. Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε τίποτα από αυτά τα δύο.
I thought sunscreen and straightening irons would bring about change in this deeply entrenched value system. But what I realized in that moment was that I was never actually asking the system to change. I was asking it to let me in, and those aren't the same thing. I couldn't change what a system believed about me, while I believed what the system believed about me. And I did. I, like everyone around me, believed that it wasn't possible for me to exist in my dream as I was. And I went about trying to make myself invisible. What this revealed to me was that it is possible to be the person who genuinely wants to see change while also being the person whose actions keep things the way they are. And what it's led me to believe is that change isn't going to come by identifying the good guys and the bad guys. That conversation lets us all off the hook. Because most of us are neither one of those.
Η αλλαγή θα έρθει όταν κάθε ένας από εμάς έχει το κουράγιο να αναρωτηθεί ποιες είναι οι δικές μας θεμελιώδεις αξίες και πεποιθήσεις. Και μετά να σιγουρευτεί ότι οι πράξεις μας οδηγούν στις καλύτερες προθέσεις μας. Είμαι μόνο ένας από εκατομμύρια ανθρώπους στους οποίους είπαν ότι για να εκπληρώσω τα όνειρά μου, για να συνεισφέρω τα ταλέντα μου στον κόσμο πρέπει να αντισταθώ στην αλήθεια του ποια είμαι. Εγώ πάντως, είμαι έτοιμη να σταματήσω να αντιστέκομαι και να αρχίσω να υπάρχω ως ο πλήρης και αυθεντικός εαυτός μου.
Change will come when each of us has the courage to question our own fundamental values and beliefs. And then see to it that our actions lead to our best intentions. I am just one of millions of people who have been told that in order to fulfill my dreams, in order to contribute my talents to the world I have to resist the truth of who I am. I for one, am ready to stop resisting and to start existing as my full and authentic self.
Αν μπορούσα να πάω πίσω και να πω οτιδήποτε σε εκείνο το εννιάχρονο, που χόρευε στο καμαράκι, που έκανε όνειρα, θα έλεγα, η ταυτότητά μου δεν είναι to εμπόδιο μου. Η ταυτότητά μου είναι η υπερδύναμή μου. Επειδή η αλήθεια είναι, ο κόσμος μοιάζει με μένα. Ο κόσμος μοιάζει με σας. Συλλογικά, ο κόσμος μοιάζει πραγματικά μαζί μας. Και για να αντικατοπτρίζουν τα συστήματά μας αυτό, δεν πρέπει να δημιουργήσουν μια νέα πραγματικότητα. Πρέπει να σταματήσουν να αντιστέκονται σε αυτόν που ήδη ζούμε.
If I could go back and say anything to that nine-year-old, dancing in the den, dreaming her dreams, I would say, my identity is not my obstacle. My identity is my superpower. Because the truth is, I am what the world looks like. You are what the world looks like. Collectively, we are what the world actually looks like. And in order for our systems to reflect that, they don't have to create a new reality. They just have to stop resisting the one we already live in.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)