Hello. This is my first trip, first time in life I'm outside of the walls of Gaza. I'm so happy to be here.
Hallo. Dit is mijn eerste reis, de eerste keer in mijn leven dat ik buiten de muren van Gaza ben. Ik ben zo blij om hier te zijn.
(Applause)
(Applaus)
My ambition always was to be a pilot, to fly a plane, to feel free to fly the sky, to touch the sky. But that didn't happen. Simply, I live in Gaza, there is no airport. All borders are closed on every side. We live in one of the biggest prisons in the world. The only thing I can do is just to look up to the sky. On some days, we are lucky if we have electricity for four or five hours. When it's cold, we make a fire on the front or on the roof of our homes. Sometimes we make food, too.
Mijn ambitie was altijd om piloot te worden, een vliegtuig te vliegen, me vrij te voelen, door de lucht vliegend, en de hemel te kunnen aanraken. Maar dat is niet gebeurd. Simpelweg omdat ik in Gaza woon, waar geen vliegveld is. Aan alle kanten zijn de grenzen gesloten. We wonen in één van de grootste gevangenissen ter wereld. Het enige dat ik kan doen is omhoog kijken naar de hemel. Op sommige dagen hebben we geluk, dan hebben we vier of vijf uur elektriciteit. Als het koud is maken we een vuurtje, voor het huis, of op het dak. Soms maken we ook eten klaar.
My job in Gaza is to arrange everything for journalists who come to my homeland to tell the stories about what's going on in Gaza. Many mornings, I had to go to the border area to collect a journalist. If anything should happen to the journalist, or if the journalist decides to cover a story the government doesn't want us to cover, bad things could happen.
Mijn taak in Gaza is om alles te regelen voor de journalisten die hierheen komen om te vertellen wat er in Gaza aan de hand is. Vaak moest ik 's ochtends naar de grensgebieden om een journalist op te halen. Als er iets met de journalist gebeurde of als de journalist besloot een verhaal te vertellen waarvan de regering niet wilde dat het verteld zou worden, konden er erge dingen gebeuren.
Navigating through my country helping journalists, filmmakers, news crews, is my working life. I believe my success comes from building a relationship not only with journalists and the news crews, but also with the communities in the Gaza Strip. These communities who don't want their stories to be told, I never looked to them as stories or numbers. But like me, they are human beings.
Door mijn land rijden en journalisten, filmmakers en mensen van het nieuws helpen, is mijn werk. Ik geloof dat ik hier succesvol in ben, omdat ik een relatie heb opgebouwd, niet alleen met journalisten en medewerkers van het nieuws, maar ook met de verschillende gemeenschappen in de Gazastrook. Deze gemeenschappen, die niet willen dat hun verhaal wordt verteld, heb ik nooit als verhalen of nummers beschouwd. Het zijn mensen, net zoals ikzelf.
I have built up many relationships over 10 years. And guess what? This gives me the chance to get access to people, to stories that others can't. In some certain situations, I feel, as a woman, I have more power. Many male journalists in my society, they want to cover a story about drug addiction in my country. That problem started when the Gaza tunnel was being built. With the siege on Gaza, tunnels brought people all the basic needs like food, building material, other stuff we needed. But not anymore, because the Egyptian side flooded them up with water and they are not working anymore. Drugs were being smuggled, and many young people got addicted, too. In the tradition of the Palestinian society, it's forbidden for men to enter the household. So, no male journalists get the story. But I did.
Ik heb de afgelopen tien jaar veel relaties opgebouwd. En wat denk je? Het geeft me de mogelijkheid om dichter bij de mensen en hun verhalen te komen, wat anderen niet lukt. In sommige situaties voelt het alsof ik als vrouw meer macht heb. Veel mannelijke journalisten in mijn gemeenschap willen een verhaal vertellen over drugsverslaving in mijn land. Dat probleem ontstond toen de Gazatunnel werd gebouwd. Tijdens de Gaza-blokkade werden door de tunnels alle basisbehoeften aangevoerd, zoals eten, bouwmaterialen en andere dingen die we nodig hadden. Maar nu niet meer, want aan de Egyptische kant hebben ze ze vol water laten lopen en nu werken ze niet meer. Er werden ook drugs gesmokkeld en veel jonge mensen raakten verslaafd. In de traditie van de Palestijnse samenleving is het verboden voor een man om andermans huis te betreden. Dus mannelijke journalisten kregen dit verhaal niet te horen, maar ik wel.
I have a wonderful husband, a wonderful husband who supports me despite all the criticism he gets from the society. He's at home now with my two kids, and I have another one that's growing in here.
Ik heb een geweldige echtgenoot, een geweldige echtgenoot, die me aanmoedigt ondanks alle kritiek die hij uit de gemeenschap krijgt. Hij is nu thuis samen met mijn twee kinderen en er is er nog eentje op komst.
(Applause)
(Applaus)
When I'm working, I call him every two hours, and he knows if he doesn't hear from me, he should call my contact, the one who gives me access to the story, which is the one who I trust.
Als ik aan het werk ben, bel ik hem elke twee uur en hij weet dat als hij niets van me hoort, hij mijn contact moet bellen; degene die mij het verhaal heeft gegeven, dat is degene die ik vertrouw.
One of the times in Gaza, during the kidnapping of the British journalist Alan Johnston, I was asked by an American magazine to set up a meeting with the kidnappers in Gaza, and I did. The journalist covering the story and I were asked to meet outside of his hotel. They came, they picked us up in a black van with black windows, they were wearing masks on that day. And they drove us away, far away in the middle of a field. They took our cell phones and we did the interview with the kidnapper outside in that field. I was so scared that day, a day I will never forget.
Een van de keren in Gaza, tijdens de ontvoering van de Britse journalist Alan Johnston, werd ik door een Amerikaans tijdschrift gevraagd een bijeenkomst in Gaza te regelen met de ontvoerders en dat deed ik. De journalist en ik moesten voor zijn hotel wachten. Ze kwamen ons ophalen in een zwart busje met geblindeerde ramen, ze droegen die dag maskers, en ze namen ons mee, ver weg naar het midden van een veld. Ze namen onze telefoons af en we deden het interview met de ontvoerder, buiten in dat veld. Ik was die dag zo bang, ik zal die dag nooit vergeten.
So, why do I do what I do? I do it because I believe if I didn't, a huge part of the story about Gaza will be missing. There are some more stories I could tell you about my country. And not all of them are bad. I love my country, despite the terrible situation we live in -- siege, poverty, unemployment -- but there is life. There are people who are dreamers and amazing people full of energy. We have wonderful music, and a great music school. We have parkour dancers who dance in the rubble of their homes. And Gaza is the only place in the Arab world where Muslims and Christians live in strong brotherhood.
Dus, waarom doe ik wat ik doe? Ik doe het omdat ik geloof dat als ik het niet zou doen, een groot deel van het verhaal over Gaza zou ontbreken. Er zijn meer verhalen die ik je kan vertellen over mijn land en ze zijn niet allemaal slecht. Ik hou van mijn land, ondanks de vreselijke situatie waarin we leven -- belegering, armoede, werkloosheid -- maar er is leven. Er zijn mensen die dromen en er zijn geweldige mensen vol energie. We hebben prachtige muziek en een fantastische muziekschool. We hebben parkourdansers die tussen het puin van hun huizen dansen. En Gaza is de enige plaats in de Arabische wereld waar moslims en christenen eensgezind samenleven.
(Applause)
(Applaus)
During the time of war, the hardest part for me is leaving the house early in the morning, leaving my children. I take a picture of them everyday because I never know if I will make it back to them. Being a fixer and a journalist is difficult and dangerous in Gaza. But when I hear the sound of the shelling or the sound of the bombing, I just head straight toward it, because I want to be there first, because these stories should be told.
In de oorlog is het moeilijkste voor mij om 's ochtends van huis te gaan en mijn kinderen achter te laten. Ik neem elke dag een foto van ze omdat ik nooit weet of ik weer naar ze zal terugkeren. Bemiddelaar en journalist zijn in Gaza is moeilijk en gevaarlijk, maar als ik het geluid hoor van beschietingen of bombardementen, ga ik er recht op af. Ik wil er als eerste zijn, want deze verhalen moeten worden verteld.
When my children were small and we heard the sound of the war, I used to tell them that they were fireworks. Now they are older, they understand. I do have terrible nightmares because of all that I witnessed during war times, especially these lifeless bodies of young children. I still remember a little girl, her name is Hala. She's the only survivor from her family. Her picture will be with me forever. I will never forget her.
Toen mijn kinderen klein waren en we het geluid van de oorlog hoorden, vertelde ik ze dat het vuurwerk was. Nu ze ouder zijn, begrijpen ze het. Ik heb vreselijke nachtmerries door alles waarvan ik tijdens de oorlog getuige ben geweest. Vooral de levenloze lichamen van jonge kinderen. Ik herinner me nog steeds een klein meisje dat Hala heet. Ze is de enige overlevende van haar familie. Haar beeld zal me altijd bijblijven. Ik zal haar nooit vergeten.
I'm proud that I can stand here and be here today with you. I'm proud that I can tell you stories, sad and happy, stories about my small corner of the world, Gaza. I'm proud that I am the first female fixer working in Gaza. And the funny thing is they call me Mr. Rambo in Gaza.
Ik ben trots dat ik hier bij jullie kan zijn vandaag. Ik ben trots dat ik mijn verhalen kan vertellen, verdrietige en blije, verhalen over mijn kleine uithoek van de wereld, Gaza. Ik ben er trots op de eerste vrouwelijke bemiddelaar in Gaza te zijn en het grappige is, ze noemen me 'Mr. Rambo' in Gaza.
(Laughter)
(Gelach)
I hope one day, I will get the chance to tell the stories of all other women, all other amazing women I know in my country. I hope that one day I can help other women in my country to be fixers like me. And of course sometimes, I feel I can't do this work anymore, it's just too much for me. But I remember these words: "Don't limit your challenge, but challenge your limit. Don't allow others to stand in front of your dreams."
Ik hoop dat ik op een dag de kans krijg verhalen van andere vrouwen te vertellen, van alle andere geweldige vrouwen die ik ken in mijn land. Ik hoop dat ik op een dag andere vrouwen in mijn land kan helpen om bemiddelaar te worden, net als ik. Natuurlijk voelt het soms alsof ik dit werk niet meer aankan, alsof het gewoon teveel voor me is. Maar ik vergeet nooit deze woorden: "Beperk niet je uitdagingen, maar daag je beperkingen uit. Sta anderen niet toe je dromen in de weg te staan."
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)