Γεια σας. Αυτό είναι το πρώτο μου ταξίδι, πρώτη φορά στη ζωή μου που βγαίνω από τα τείχη της Γάζας. Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ.
Hello. This is my first trip, first time in life I'm outside of the walls of Gaza. I'm so happy to be here.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η φιλοδοξία μου πάντα ήταν να γίνω πιλότος, να πετάξω ένα αεροπλάνο, να νιώθω ελεύθερη να πετάξω στον ουρανό, να αγγίξω τον ουρανό. Αυτό δεν έγινε. Ζω στη Γάζα, όπου δεν υπάρχει αεροδρόμιο. Όλα τα σύνορα είναι κλειστά από κάθε πλευρά. Ζούμε σε μία από τις μεγαλύτερες φυλακές του κόσμου. Το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό. Μερικές μέρες είμαστε τυχεροί αν έχουμε ηλεκτρικό για τέσσερις ή πέντε ώρες. Όταν κάνει κρύο ανάβουμε φωτιά μπροστά στα σπίτια μας ή στη στέγη. Μερικές φορές μαγειρεύουμε κιόλας.
My ambition always was to be a pilot, to fly a plane, to feel free to fly the sky, to touch the sky. But that didn't happen. Simply, I live in Gaza, there is no airport. All borders are closed on every side. We live in one of the biggest prisons in the world. The only thing I can do is just to look up to the sky. On some days, we are lucky if we have electricity for four or five hours. When it's cold, we make a fire on the front or on the roof of our homes. Sometimes we make food, too.
Η δουλειά μου στη Γάζα είναι να κανονίζω τα πάντα για τους δημοσιογράφους που έρχονται για να πουν ιστορίες σχετικά με το τι συμβαίνει στη Γάζα. Πολλά πρωινά έπρεπε να πάω στα σύνορα για να πάρω κάποιον δημοσιογράφο. Αν συμβεί κάτι στον δημοσιογράφο, ή αν ο δημοσιογράφος αποφασίσει να καλύψει κάποιο θέμα που η κυβέρνησή μας δεν θέλει να καλύψουμε, θα μπορούσαν να συμβούν άσχημα πράγματα.
My job in Gaza is to arrange everything for journalists who come to my homeland to tell the stories about what's going on in Gaza. Many mornings, I had to go to the border area to collect a journalist. If anything should happen to the journalist, or if the journalist decides to cover a story the government doesn't want us to cover, bad things could happen.
Το να δείχνω τους δρόμους της χώρας μου, το να βοηθώ τους δημοσιογράφους, τους σκηνοθέτες, τα συνεργεία ειδήσεων, είναι η δουλειά μου. Πιστεύω ότι η επιτυχία έρχεται χτίζοντας μια σχέση όχι μόνο με τους δημοσιογράφους και τα συνεργεία ειδήσεων, αλλά και με τις κοινότητες στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτές τις κοινότητες που δεν θέλουν να μοιραστούν τις ιστορίες τους, δεν τους βλέπω ποτέ ως ιστορίες ή νούμερα. Αλλά όπως κι εγώ, και αυτοί είναι άνθρωποι.
Navigating through my country helping journalists, filmmakers, news crews, is my working life. I believe my success comes from building a relationship not only with journalists and the news crews, but also with the communities in the Gaza Strip. These communities who don't want their stories to be told, I never looked to them as stories or numbers. But like me, they are human beings.
Έχω διαμορφώσει πολλές σχέσεις μέσα στα 10 χρόνια. Και μαντέψτε. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να έχω πρόσβαση σε ανθρώπους, και σε ιστορίες που άλλοι δεν μπορούν. Σε μερικές περιπτώσεις, νιώθω ως γυναίκα ότι έχω περισσότερη δύναμη. Πολλοί άντρες δημοσιογράφοι στην κοινωνία μου, θέλουν να καλύψουν μια ιστορία εθισμού ναρκωτικών στη χώρα μου. Αυτό το πρόβλημα ξεκίνησε όταν χτιζόταν το τούνελ της Γάζας. Με την πολιορκία της Γάζας, τα τούνελ έφεραν στους ανθρώπους όλες τις βασικές ανάγκες όπως φαγητό, οικοδομικά υλικά, οτιδήποτε άλλο χρειαζόμασταν. Αλλά όχι πια, επειδή η Αιγυπτιακή πλευρά τα πλημμύρισε με νερό και δεν λειτουργούν πια. Τα φάρμακα έγιναν λαθραία και πολλοί νέοι εθίστηκαν. Στην παράδοση της κοινωνίας της Παλαιστίνης, είναι απαγορευμένο οι άντρες να εισέρχονται στο νοικοκυριό. Έτσι, κανένας άντρας δημοσιογράφος δεν παίρνει την ιστορία. Αλλά εγώ το κατάφερα.
I have built up many relationships over 10 years. And guess what? This gives me the chance to get access to people, to stories that others can't. In some certain situations, I feel, as a woman, I have more power. Many male journalists in my society, they want to cover a story about drug addiction in my country. That problem started when the Gaza tunnel was being built. With the siege on Gaza, tunnels brought people all the basic needs like food, building material, other stuff we needed. But not anymore, because the Egyptian side flooded them up with water and they are not working anymore. Drugs were being smuggled, and many young people got addicted, too. In the tradition of the Palestinian society, it's forbidden for men to enter the household. So, no male journalists get the story. But I did.
Έχω έναν υπέροχο σύζυγο, έναν φανταστικό σύζυγο που με υποστηρίζει παρόλη την κριτική που δέχεται από τη κοινωνία. Είναι σπίτι τώρα με τα δύο παιδιά μας, και εγώ έχω ένα ακόμα που μεγαλώνει εδώ μέσα.
I have a wonderful husband, a wonderful husband who supports me despite all the criticism he gets from the society. He's at home now with my two kids, and I have another one that's growing in here.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν δουλεύω, του τηλεφωνώ κάθε δύο ώρες, και εκείνος ξέρει πως αν δεν έχει νέα μου, πρέπει να καλέσει τον σύνδεσμό μου, αυτόν που μου δίνει πρόσβαση στην ιστορία, ο οποίος είναι αυτός που εμπιστεύομαι.
When I'm working, I call him every two hours, and he knows if he doesn't hear from me, he should call my contact, the one who gives me access to the story, which is the one who I trust.
Μία φορά στη Γάζα, κατά τη διάρκεια της απαγωγής του Βρετανού δημοσιογράφου Άλαν Τζόνστον, μου ζητήθηκε από ένα Αμερικάνικο περιοδικό να κανονίσω μια συνάντηση με τους απαγωγείς στη Γάζα, και το έκανα. Ο δημοσιογράφος που κάλυπτε το θέμα κι εγώ περιμέναμε έξω από το ξενοδοχείο του. Ήρθαν και μας έβαλαν σε ένα μαύρο βαν με μαύρα παράθυρα, φορούσαν μάσκες εκείνη τη μέρα. Μας οδήγησαν μακρυά, πολύ μακρυά, στη μέση ενός χωραφιού. Πήραν τα κινητά μας και κάναμε τη συνέντευξη με τον απαγωγέα έξω σε εκείνο το χωράφι. Ήμουν πολύ φοβισμένη εκείνη τη μέρα, μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
One of the times in Gaza, during the kidnapping of the British journalist Alan Johnston, I was asked by an American magazine to set up a meeting with the kidnappers in Gaza, and I did. The journalist covering the story and I were asked to meet outside of his hotel. They came, they picked us up in a black van with black windows, they were wearing masks on that day. And they drove us away, far away in the middle of a field. They took our cell phones and we did the interview with the kidnapper outside in that field. I was so scared that day, a day I will never forget.
Λοιπόν, γιατί το κάνω αυτό; Το κάνω επειδή πιστεύω πως αν δεν το έκανα, θα έλειπε ένα μεγάλο μέρος από την ιστορία της Γάζας. Υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορίες από τη χώρα μου που θα μπορούσα να σας πω. Δεν είναι όλες τους άσχημες. Αγαπάω τη χώρα μου παρά την τρομερή κατάσταση στην οποία ζούμε -την πολιορκία, τη φτώχεια, την ανεργία- αλλά υπάρχει ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ονειροπόλοι και απίστευτοι άνθρωποι γεμάτοι ενέργεια. Έχουμε απίθανη μουσική και ένα πολύ καλό μουσικό σχολείο. Έχουμε χορευτές παρκούρ που χορεύουν στα μπάζα των σπιτιών τους, Η Γάζα είναι το μόνο μέρος στον Αραβικό κόσμο όπου οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί ζουν σχεδόν αδελφικά.
So, why do I do what I do? I do it because I believe if I didn't, a huge part of the story about Gaza will be missing. There are some more stories I could tell you about my country. And not all of them are bad. I love my country, despite the terrible situation we live in -- siege, poverty, unemployment -- but there is life. There are people who are dreamers and amazing people full of energy. We have wonderful music, and a great music school. We have parkour dancers who dance in the rubble of their homes. And Gaza is the only place in the Arab world where Muslims and Christians live in strong brotherhood.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το σκληρότερο πράγμα για μένα είναι να φεύγω από το σπίτι νωρίς το πρωί, να αφήνω τα παιδιά μου. Παίρνω μια φωτογραφία τους κάθε μέρα επειδή ποτέ δεν ξέρω αν θα επιστρέψω. Είναι δύσκολο και επικίνδυνο στη Γάζα να είσαι μεσάζων και δημοσιογράφος. Όταν ακούω τον ήχο του βομβαρδισμού ή τον ήχο της βόμβας, πηγαίνω κατευθείαν προς το μέρος τους, επειδή θέλω να είμαι εκεί πρώτη, επειδή αυτές οι ιστορίες πρέπει να ειπωθούν.
During the time of war, the hardest part for me is leaving the house early in the morning, leaving my children. I take a picture of them everyday because I never know if I will make it back to them. Being a fixer and a journalist is difficult and dangerous in Gaza. But when I hear the sound of the shelling or the sound of the bombing, I just head straight toward it, because I want to be there first, because these stories should be told.
Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά και ακούγαμε τον ήχο του πολέμου, συνήθιζα να τους λέω ότι είναι πυροτεχνήματα. Τώρα που είναι μεγαλύτερα, καταλαβαίνουν. Έχω τρομερούς εφιάλτες εξαιτίας όλων όσων έχω δει κατά τη διάρκεια του πολέμου, ειδικά τα άψυχα σώματα νέων παιδιών. Ακόμα θυμάμαι ένα μικρό κορίτσι, τη Χάλα. Είναι η μοναδική επιζώσα από την οικογένεια της. Η εικόνα της θα με ακολουθεί πάντα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
When my children were small and we heard the sound of the war, I used to tell them that they were fireworks. Now they are older, they understand. I do have terrible nightmares because of all that I witnessed during war times, especially these lifeless bodies of young children. I still remember a little girl, her name is Hala. She's the only survivor from her family. Her picture will be with me forever. I will never forget her.
Είμαι περήφανη που μπορώ να είμαι μαζί σας σήμερα. Είμαι περήφανη που μπορώ να σας πω χαρούμενες και λυπημένες ιστορίες, ιστορίες από μια μικρή γωνιά του κόσμου, τη Γάζα. Είμαι περήφανη που είμαι η πρώτη γυναίκα μεσάζων στη Γάζα. Το αστείο είναι ότι με φωνάζουν Κύριο Ράμπο στη Γάζα.
I'm proud that I can stand here and be here today with you. I'm proud that I can tell you stories, sad and happy, stories about my small corner of the world, Gaza. I'm proud that I am the first female fixer working in Gaza. And the funny thing is they call me Mr. Rambo in Gaza.
(Γέλια)
(Laughter)
Ελπίζω κάποια μέρα να μπορέσω να πω τις ιστορίες των άλλων γυναικών, όλων των άλλων υπέροχων γυναικών που γνωρίζω στη χώρα μου. Ελπίζω κάποια μέρα να μπορώ να βοηθήσω άλλες γυναίκες στη χώρα μου να γίνουν μεσάζοντες σαν κι εμένα. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω άλλο αυτή τη δουλειά, είναι υπεράνω των δυναμεών μου. Αλλά θυμάμαι τις παρακάτω λέξεις: «Μη βάζεις όρια στην πρόκληση, αλλά προκάλεσε τα όρια σου. Μην επιτρέψεις σε άλλους να μπουν εμπόδιο στα όνειρα σου».
I hope one day, I will get the chance to tell the stories of all other women, all other amazing women I know in my country. I hope that one day I can help other women in my country to be fixers like me. And of course sometimes, I feel I can't do this work anymore, it's just too much for me. But I remember these words: "Don't limit your challenge, but challenge your limit. Don't allow others to stand in front of your dreams."
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)