I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
Dua tju tregoj të gjithëve që jeni të gjithë hibridë por jo hibrid sic e keni menduar deri tani. Jo, nuk jeni RoboCop, dhe nuk jeni Terminator, por në të vërtetë jeni cyborgs sa herë që shikoni ekranin e kompjuterit ose përdorni një pajisje telefonike celulare. Po cili është përkufizim i mirë për fjalën "cyborg"? Zakonisht përkufizimi tradisional është një organizëm "të cilit i janë shtuar komponentë të jashtëm për tu përshtatur në mjedise të reja." Ky përkufizim është marrë nga një shkrim i vitit 1960 që flet për udhëtim në hapësirën kozmike. Se, po ta mendosh, hapësira kozmike është pak e vështirë; njerëzit nuk mund të jenë atje. Por ja që jemi kurioz, dhe pëlqejmë ti shtojmë gjëra trupave tanë që një ditë të kenë mundësinë të udhëtojnë në Alpe. dhe ditën tjetër të notojnë si peshk në det.
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
Le të shohim konceptin e antropologjisë tradicionale. Dikush shkon në një shtet tjetër, thotë, "Sa interesantë janë këta njerez, sa interesante jane mjetet e tyre, sa e cuditshme është kultura e tyre." Dhe pastaj shkruajnë një dokument, dhe mbase ca antropologë të tjerë e lexojnë, dhe ne mendojmë që është shumë ekzotike. Kjo që po ndodh është se papritur kemi gjetur një specie të re. Unë, si një antropologe e cyborgëve, kam thënë papritur, "Oh uau. Tani jemi papritur një specie e re e homo sapiens. Dhe shiko këto kultura magjepëse. Dhe shiko këto rituale interesante që të gjithë po bëjnë me këtë teknologji. Ata janë duke klikuar cdo gjë dhe duke ndjekur ekranet. "
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
Në fakt ka një arsye që unë e studjoj këtë, dhe jo antropologjinë tradicionale. Dhe arsyeja është se përdorimi i mjetit, në fillim, për mijëra dhe mijëra vjet, gjithcka ka qenë modifikim fizik i vetes. Na ka ndihmuar të zgjerojmë veten fizike, të vrapojmë më shpejt, godasim me më shumë forcë, dhe kemi patur kufizime për këtë. Por tani nuk po vërejmë më një zgjerim të vetes tonë fizike, por një zgjerim të mendjes. Dhe për këtë arsye, mund të udhëtojmë më shpejt, komunikojmë ndryshe. Dhe gjëra tjetër që ndodh është se të gjithë po mbajmë me vete pak teknologjia prej Meri Popins. Mund të fusim cfarë duam brenda saj, dhe nuk rëndohet, dhe mund ti nxjerrim cfarëdo nga ajo. Si duket kompjuteri juaj nga brenda? Atëherë, po ta printosh, duket afërsisht si 450 kilogram material që po e mbart gjithandej gjatë gjithë ditës. Dhe po ta humbësh atë informacion, të duket sikur menjëherë në mendje sikur të ketë humbur dicka, dhe e ndjen sikur dicka të mungon, vetëm se nuk e shikon dot, kështu që ndjen një emocion shumë të cuditshëm.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
Gjëja tjetër që ndodh është se kemi një vete të dytë. Edhe sikur mos tju pëlqejë, do filloni të shfaqeni në internet, dhe njerez po bashkëveprojnë me këtë veten tuaj të dytë kur ju nuk jeni aty. Gjithashtu duhet të keni kujdes që mos ta lëni frontin të hapur, që është praktikisht muri juaj në Facebook, në mënyrë të tillë që njerëzit të mos mund të shkruajnë në mes të natës -- sepse kjo është njëlloj. Dhe papritmas duhet të fillojmë të mirëmbajmë veten tonë të dytë. Duhet të prezantosh veten në jetën digitale në të njëjtën mënyrë si në jetën normale. Pra, në të njëjtën mënyrë sic zgjoheni, bëni një dush dhe visheni, duhet të mësoni të bëni këtë edhe për veten tuaj dixhitale. Problemi është që shumë njerëz tashmë, sidomos adoleshentët, kalojne dy adoleshenca. Kalojnë të parën, që është vetvetiu e sikletshme, dhe pastaj përshkojnë adoleshencën e vetes së tyre të dytë. Dhe kjo është akoma më e sikletshme dhe e vështirë sepse ka një historik të regjistruar të asaj që ata kanë përjetuar në internet. Dhe kushdo që po futet teknologjisë, është si një adoleshent në internet tani. Pra është shumë e sikletshme, dhe e vështirë për ata ti bëjnë këto gjëra.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
Kur isha e vogël, cdo natë ulesha me babin dhe ai më thoshte, "do të të mësoj për kohën dhe hapësirën në të ardhmen. Dhe unë i thosha "Fantastike." Dhe një ditë ai më pyeti "Cila është distanca më e shkurtër midis dy pikave?" Dhe unë ju përgjigja "Eshtë një vijë e drejtë, sic më the ti vetë dje. Mendova se isha shumë e shkathët." Ai tha: "Jo, jo, jo. Ka një mënyrë më të mirë." Mori një copë letre, shkruajti shkronjat A dhe B në cdo anë dhe e palosi në mënyrë që pikat A dhe B të puthiteshin. Dhe tha: 'Kjo është distanca më e shkurtër midis 2 pikave." Dhe unë e pyeta "Babi, babi, qysh bëhet kjo gjë?" Ai u përgjigj "Mjafton të përkulesh kohën dhe hapësirën, duhet shumë energji, dhe ashtu bëhet." Unë i thashë "Unë dua të bëj këtë." Dhe ai u përgjigj "Dakort atëherë." Kështu që sa herë që shkoja për të fjetur për 10 deri 20 vjet e ardhshme, mendoja gjatë natës, "Dua të jem njeriu i parë që të krijojë një tunel në kohë-hapësirë (sipas teorisë së relativitetit), që ti bëj gjërat të përshpejtojnë akoma më shpejtë. Dhe dua të ndërtoj një makinë të kohës." Gjithmonë mundohesha ti dërgoja mesazhe vetes time të ardhme duke përdorur kaseta magnetofoni.
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
Por ajo që kuptova më në fund kur arrita në universtitet kuptova që teknologjia nuk adoptohet vetëm sepse se punon mirë; adoptohet se njerëzit e përdorin dhe është bërë për njerëzit. Kështu që fillova të studioja antropologji. Dhe kur po shkruaja tezën time mbi celularët, Kuptova që të gjithë po mbartnim tunele kohë-hapësirë në xhepa. Nuk po transportonin vetveten fizikisht, por në mendjen e tyre po transportonin vetveten. Shtypnin ndonjë buton, dhe lidheshin si A dhe B-ja menjëherë. Unë mendova "E gjeta më në fund. Kjo është shumë bukur."
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
Kështu që, me kalimin e kohës, koha dhe hapësira janë ngjeshur për këtë arsye. Mund të jesh në një anë të botës, të pëshpëritësh dicka dhe të dëgjohet në anën tjetër. Një nga idetë e tjera që vjen rrotull është se ju keni një lloj tjetër kohe në çdo pajisje që përdorni. Çdo tab i vetëm në browser ju jep një lloj tjetër të kohës. Dhe nga kjo, fillon të gërmosh përreth për kujtimet e tua të jashtme - ku i latë ato? Tani jemi gjithë këta paleontologë që po gërmojmë për gjëra që kemi humbur në trurin tonë të jashtëm që mbajme në xhepat tanë. Dhe kjo nxit një lloj arkitekture paniku. Oh jo, ku është kjo gjë? Jemi të gjithë "Unë dua Lucy-n" në një linjë montimi të informacionit, dhe nuk mund tja ndalim dot mbanë.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
Dhe gjëja që ndodh është kjo, kur ne sjellim tërë këtë në hapësirën tonë sociale, fillojme të shikojmë telefonat gjatë të gjithë kohës. Kështu që kemi të ashtuquajturën intimitet mjedisor. Jo se jemi gjithmonë të lidhur me të gjithë, por në cdo moment mund të lidhemi me këdo që duam. Dhe po të mund të printonim të gjithë kontaktet nga celulari, dhoma do ishte mbushur me njerëz. Këta janë njerëzit që mund të kontaktoni menjëherë tani, në përgjithësi - të gjithë këta njerëz, të gjithë shokët dhe shoqet dhe familja me të cilët mund të lidhesh.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
Dhe ka disa efekte psikologjike që ndodhin së bashku me këtë. Një për të cilin unë kam shumë merak është se njerëzit nuk po lënë më kohë për reflektim mendor më, dhe nuk po jetojnë jetët me ngadalë dhe nuk ndalin, të rrethuar nga të gjithë ata njerëzit në dhomë gjithë kohën që janë në garë për vëmendjen e tyre në të njëjtën kohë përballen, palentologjia dhe arkitektura e panikut. Nuk po rrinë thjesht të ulur aty. Dhe në fakt, kur nuk ke kontribut nga jashtë, atëherë është koha për krijimin e vetes, kur mund të fillosh të planifikosh për të ardhmen. kur mund të mundohesh të gjesh vetveten. Dhe pastaj, mbasi ta bësh këtë, mund të kuptosh si të prezantosh personalitetin e dytë në një mënyrë legjitime, në vend që të përballemi me gjërat menjëherë sapo ato vijnë -- dhe, o, më duhet të bëj këtë, dhe atë, dhe duhet të bëj dhe këtë. Pra kjo është shumë e rëndësishme. Jam shumë e shqetësuar që sidomow të rinjtë në ditët e sotme, nuk do të përjetojnë këtë kohë të qetë pushim, se ata kanë një kulturë butona-shtypëse, dhe gjithcka i vjen direkt tek ata, dhe që ata gëzohen shumë për këtë dhe janë të varur shumë ndaj saj.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
Pra po ta mendojmë, bota nuk ka ndaluar. Ka pajisjet e saj proteza artificiale të jashtme. dhe këto pajisje po na ndihmojnë të gjithë ne që të komunikojmë dhe të ndërveprojmë me njëri-tjetrin. Por kur e shikojmë këtë në mënyrë vizuale, të gjitha lidhjet që po bëjmë tani -- ky është një imazh i të gjitha lidhjeve të internetit -- Nuk duket shumë teknologjike; në fakt duket shumë organike. Kjo është hera e parë në të gjithë historinë e njerëzimit që jemi lidhur në këtë mënyrë. dhe jo se po na pushtojnë makinat, por po na ndihmojnë që të sillemi më shumë si njerëz, duke na ndihmuar që të lidhemi me njëri-tjetrin.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
Teknologjia më e sukseshme është ajo që nuk na pengon por në fakt na ndihmon të jetojmë jetët tona. Dhe në fakt, për këtë arsye është më shumë njerëzore sesa teknologji, sepse na lejon të krijojmë njëri-tjetrin së bashku gjatë gjithë kohës. Dhe kjo është pika e rëndësishme që dua të vazhdoj të studjoj: që gjërat janë të bukura, që, prapë se prapë është një lidhje midis njerëzve; thjesht që po behët në një mënyrë ndryshe. Thjesht po rrisim të qënit njeri dhe aftësinë tonë për tu lidhur me njëri-tjetrin, pavarësisht nga gjeografia. Prandaj unë studjoj antropologjinë e cyborgëve.
Thank you.
Faleminderit
(Applause)
(Duartrokitje)