I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
Chcela by som vám všetkým povedať, že ste všetci vo svojej podstate kyborgovia, ale nie taký, aký si myslíte. Nie ste RoboCop ani Terminátor, ale stávate sa kyborgami vždy keď sa pozriete na monitor alebo použijete jeden z vašich mobilných telefónov. Ale aká je definícia kyborga? Nuž, tradičná definícia je organizmus, "ktorému boli pridané vonkajšie súčiastky za účelom adaptovania sa novým prostrediam." Toto pocházdza z textu o cestovaní vesmírom z roku 1960. Samozrejme, ak o tom premýšlate, vesmír je v celku čudesný; ľudia by tam nemali vôbec byť. Avšak ľudia sú zvedaví a radi si pridávajú veci na svoje telo, aby raz mohli ísť do Álp a inokedy sa stali rybou v mori.
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
Pozrime sa na koncept tradičnej antropológie. Niekto ide do cudzej krajiny, a povie: "Aký úžasní sú títo ľudia, a aké majú zaujímavé nástroje, a aká úchvatná je ich kultúra." A potom napíšu článok, a možno pár antropológov si to prečíta, a my si myslíme aká je to exotika. Čo sa práve deje, je to, že sme objavili nový druh. Ja, ako kyborgská antropologička, náhle poviem, "Oh, wau. Teraz sme novým druhom homo sapiens. A pozrite sa na tieto fascinujúce kultúry. A pozrite sa na tieto zaujímavé rituály, ktoré každý robí s touto technológiou. Oni klikajú na veci a pozerajú na obrazovky."
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
Mám dôvod, prečo študujem práve toto a nie tradičnú antropológiu. Dôvodom je, že používanie nástrojov bolo na začiatku, a po tisícky rokov, len fyzickou nadstavbou seba samého. Pomohlo nám to rozšíriť naše fyzické ja, bežať rýchlejšie, udierať silnejšie, ale malo to svoje obmedzenia. Čomu sme ale svedkami dnes, nie je fyzická nadstavba, ale rozšírenie mentálneho ja. A vďaka tomu môžeme cestovať rýchlejšie a komunikovať inak. Ďalšia vec je to, že všetci so sebou nosíme technológiu Mary Poppinsovej. Môžeme čokoľvek vložit dovnútra a ono to nebude ťažšie, a potom môžeme čokoľvek opäť vybrať. Ako v skutočnosti vypadá obsah vášho počítača? Keby ste to vytlačili, vypadalo by to ako stovky kíl materiálov, ktoré neustále nosíte so sebou. A ak náhodou stratíte tieto informácie, začne vám niečo v mysli chýbať. Máte pocit, že ste niečo stratili, až na to, že to nemôžete vidieť, a tak ide o veľmi zvláštny pocit.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
Ďalšou vecou je, že máte svoje druhé ja. Či sa vám to páči alebo nie, začínate sa ukazovať online a ľudia komunikujú s vaším druhým ja keď tam nie ste. A preto by ste mali byť opatrní keď sa otvárate ostatným, napríklad na Facebook stene, aby vám ľudia nepísali uprostred noci -- pretože je to vlastne to isté. A zrazu sa musíme starať o svoje druhé ja. Musíte sa prezentovať v digitálnom svete, podobne ako sa prezentujete v reálnom. Takže presne tak ako ráno vstanete, osprchujete sa a oblečiete, musíte to naučiť i svoje digitálne ego. Problém je, že veľa ľudí dnes, a hlavne adolescenti, si musia prežiť dve puberty. Musia si prežiť svoju pubertu, ktorá je beztak nepríjemná, a potom ďalšiu v digitálnom svete. A to je ešte nepríjemnejšie, pretože existuje záznam o tom, čo ste prežili v online svete. A každý kto prichádza do styku s novou technológiou, je jedným takým dospievajúcim práve teraz. A je to pre nich veľmi nepríjemné, a veľmi ťažké prejsť si tým.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
Keď som bola malá, tak si ma otec večer usadil k sebe a povedal "Budem ťa učiť o čase a priestore v budúcnosti." Ja som povedala "Super." Raz sa ma spýtal "Aká je najkratšia vzdialenosť medzi 2 bodmi?" Ja som odpovedala "No, to bude rovná čiara. To si mi povedal včera. A myslela som si, že som veľmi múdra." On odvetil "Nie. Pozri, tu je lepšia odpoveď." Vzal kúsok papiera, nakreslil po stranách A a B a zložil papier tak že sa A a B dotýkali. A povedal "Toto je najkratšia vzdialenosť medzi 2 bodmi." Ja som sa ho spýtala "Tati, tati, ako si to urobil?" On odpovedal "Vieš, jednoducho ohneš čas a priestor, je to veľmi náročné na energiu, ale takto sa to dá spraviť." A ja som povedala "Ja to chcem urobiť." On odpovedal "Len do toho." A potom, ďalších 10 alebo 20 rokov, som každý večer pred spaním premýšľala o tom, že "Chcem byť prvým človekom čo vytvorí červiu dieru, aby veci akcelerovali rýchlejšie. A chcem vymyslieť stroj času." Zvykla som si posielať správy môjmu budúcemu ja na magnetofónových páskach.
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
Ale keď som nastúpila na vysokú, uvedomila som si, že technológia sa jednoducho neadaptuje len preto, že funguje; adaptuje sa pretože ju ľudia používajú a preto, že je vymyslená pre ľudí. Tak som začala študovať antropológiu. A keď som písala diplomovú prácu o mobiloch, zistila som, že všetci nosíme červiu dieru vo svojich vreckách. Nie, že by sme sa premiestňovali fyzicky, ale mentálne. Stlačíme tlačítko, a ihneď vytvoríme spojenie medzi A a B. A vtedy som si pomyslela "Wau. Našla som to. To je úžasné."
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
Behom času sa čas a priestor kvôli tomu stlačili. Môžete stáť na jednej strane sveta, pošepkať niečo a na druhej strane sveta vás budú počuť. Ďalšia myšlienka, ktorá sa ponúka, je, že na každom prístroji ktorý máte, je iný typ času. Ktorýkoľvek prehliadač vám ponúkne iný typ času. A vďaka tomu sa začnete zaoberať svojimi externými spomienkami - kde ste ich asi nechali? Tak sme teraz všetci paleontológovia, ktorí hľadajú veci, ktoré už zakopali vo svojich externých mozgoch, ktoré nosíme so sebou vo vreckách. A to vyvoláva niečo ako panickú architektúru. Ale nie, kde je táto vec? Všetci sme ako v sitcome "I love Lucy", prijímame veľké množstvo informácií a nestíhame to.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
A stane sa to, že keď prenesieme všetko toto do sociálneho priestoru, skončí to tak, že si neustále kontrolujeme mobily. Máme tu niečo ako obklopujúcu intimitu. Nejde o to, že sme stále spojení so všetkými, ale kedykoľvek sa môžeme spojiť s kýmkoľvek chceme. Keby ste sa pokúsili vytiahnuť všetkých z vašeho mobilu, zaplnili by ste celú túto miestnosť. To sú ľudia ku ktorým máte prístup hneď teraz, vo všeobecnosti - všetci títo ľudia, všetci vaši priatelia a rodina s ktorými sa môžete spojiť.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
A tu sa ukazujú niektoré psychologické aspekty, ktoré s týmto súvisia. Jeden, ohľadom ktorého sa najviac znepokojujem, je ten, že ľudia už nemajú čas na duševnú reflexiu a ani sa už nespomaľujú a nezastavujú, pretože sú neustále obklopení kopou ľudí, ktorí súperia o ich pozornosť v rôznych časových zónach, paleontológii a panickej architektúre. Oni tam nesedia len tak. A skutočne, keď nemáte žiadny externý vstup, to je ten čas, kedy tvoríte samých seba, kedy môžete plánovať dlho do budúcnosti, kedy sa môžete pokúšať prísť na to, kto skutočne ste. A potom, keď to raz urobíte, môžete prísť na to, ako prezentovať svoje druhé ja tou správnou cestou, namiesto toho ako sa len vysporadúvať so všetkým čo príde - a aha, musím urobiť toto a toto a potom toto... A to je veľmi dôležité. A skutočne som znepokojená, že obzvlášť dnešné deti, oni nebudú vedieť pracovať s takým časom skľudnenia, pretože oni majú tú ich instantnú kultúru klikania tlačítok, a všetko, čo k nim príde, sa pre nich stane veľmi zaujímavým a prepadnú tomu.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
Takže ak o tom premýšľate, svet sa ešte nezastavil. Má svoje vlastné vonkajšie protézové prístroje, a tie nám všetkým pomáhajú komunikovať medzi sebou. Ale keď si to skutočne predstavíte, všetky spojenia ktoré práve tvoríme - toto je obraz mapy internetu - nevypadá moc technicky; v skutočnosti vypadá veľmi organicky. Toto je po prvý krát v ľudskej histórii kedy sme spojený takýmto spôsobom. A nejde o to, že by stroje preberali vládu, ale pomáhajú nám byť ľudskejšími, prepojiť sa navzájom.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
Najúspešnejšia technológia ustupuje z cesty a pomáha nám žiť naše životy. A skutočne sme nakoniec viac človekom ako technológiou, pretože spoluvytvárame jeden druhého po celý čas. A toto je tá dôležitá vec, ktorú rada študujem: tie veci sú krásne, a pritom sú to stále ľudské spojenia; je to len urobené inak. My iba zvyšujeme svoju ľudskosť a našu schopnosť spojiť sa s druhými, nezávisle od vzdialenosti. A to je dôvod prečo študujem kyborgskú antropológiu
Thank you.
Ďakujem.
(Applause)
(Potlesk)