I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
Aş vrea să vă spun tuturor că de fapt sunteţi toţi cyborg, dar nu cyborg aşa cum credeţi. Nu sunteţi RoboCop, şi nu sunteţi Terminator, dar sunteţi cyborg de fiecare dată când vă uitaţi la un monitor de calculator sau vă folosiţi telefonul mobil. Deci, care e o definiţie bună pentru cyborg? Ei bine, definiţia tradiţională e un organism "căruia i-au fost adăugate componente exogene pentru scopul adaptării la medii noi." Asta a apărut într-un articol din 1960 despre călătoria în spaţiu. Pentru că, dacă te gândeşti bine, spaţiul e destul de ciudat; oamenii nu ar trebui să fie acolo. Dar oamenii sunt curioşi, şi le place să adauge lucruri la corpurile lor ca să poată merge în Alpi într-o zi şi apoi să devină un peşte în mare ziua următoare.
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
Deci hai să ne uităm la conceptul antropologiei tradiţionale. Cineva merge într-o altă ţară, spune, "Ce fascinanţi sunt oamenii aceştia, cât de interesante sunt uneltele lor, cât de curioasă e cultura lor." Şi apoi scriu un articol, şi poate îl citesc câţiva alţi antropologi, şi credem că este foarte exotic. Ei bine, ce se întâmplă e că am găsit brusc o nouă specie. Eu, ca un antropolog cyborg, am spus brusc, "O, uau. Acum brusc suntem o nouă formă de homo sapiens. Şi uită-te la aceste culturi fascinante. Şi uită-te la aceste ritualuri curioase pe care toată lumea le face în jurul acestei tehnologii. Apasă pe lucruri şi se zgâiesc la monitoare."
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
Acum, există un motiv pentru care studiez asta, în loc de antropologia tradiţională. Şi motivul e că folosirea uneltelor, la început, pentru mii şi mii de ani, totul a fost o modificare fizică a sinelui. Ne-a ajutat să ne extindem sinele fizic, să mergem mai repede, să lovim lucrurile mai tare, şi a existat o limită la toate astea. Dar acum, ne uităm nu la o extindere a sinelui fizic, ci la o extindere a sinelui mental. Şi datorită ei, suntem capabili să călătorim mai rapid, să comunicăm diferit. Şi celălalt lucru care se întâmplă e că noi toţi ducem cu noi o mică tehnologie de tip Mary Poppins. Putem pune în ea orice vrem, şi nu devine mai grea, şi apoi putem scoate orice. Cum arată de fapt interiorul computerului tău? Ei bine, dacă îl tipăreşti, arată ca o mie de kilograme de materiale pe care le cari cu tine tot timpul. Şi dacă se întâmplă să pierzi acea informaţie, înseamnă că ai această pierdere bruscă în mintea ta, că simţi brusc că ceva lipseşte, însă nu poţi vedea acel ceva, aşa că simţi ca o emoţie ciudată.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
Celălalt lucru care se întâmplă e că ai un al doilea sine. Fie că-ţi place sau nu, începi să apari online, şi oamenii interacţionează cu al doilea sine când nu eşti acolo. Şi aşa trebuie să fii atent să nu-ţi laşi poarta deschisă, care e de fapt peretele tău pe Facebook, astfel încât oamenii să nu scrie pe el în mijlocul nopţii -- pentru că e echivalentul acestui lucru. Şi dintr-o dată trebuie să începem să ne întreţinem al doilea sine. Trebuie să te prezinţi în viaţa digitală într-un mod similar vieţii analoage. Deci, în acelaşi fel în care te trezeşti, faci un duş şi te îmbraci, trebuie să înveţi să faci acelaşi lucru pentru sinele digital. Şi problema e că mulţi oameni acum, mai ales adolescenţii, trebuie să treacă prin două adolescenţe. Trebuie să treacă prin adolescenţa primară, care e deja ciudată, şi apoi trebuie să treacă prin adolescenţa celui de-al doilea sine. Şi asta e şi mai ciudată pentru că există o istorie a ce-ai făcut online. Şi oricine ia contact cu tehnologia e un adolescent online acum. Şi aşa e foarte ciudat, şi e foarte greu pentru ei să facă aceste lucruri.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
Deci când eram mică, tatăl meu mă punea în pat noaptea şi spunea, "Te voi învăţa despre timp şi spaţiu în viitor." Şi am spus, "Grozav." Şi mi-a spus într-o zi, "Care e cea mai scurtă distanţă între două puncte?" Şi am spus, "Ei bine, e o linie dreaptă. Mi-ai spus asta ieri.” Am crezut că eram foarte deşteaptă. El mi-a zis, "Nu, nu, nu. Asta e o metodă mai bună." A luat o bucată de hârtie, a desenat A şi B pe o parte şi pe alta şi le-a îndoit astfel încât A şi B se atingeau. Şi a spus, "Asta e cea mai scurtă distanţă dintre două puncte." Şi am spus, "Tată, tată, tată, cum faci asta?" Mi-a zis, "Ei bine, îndoi timpul şi spaţiul, ia multă energie, şi aşa o faci." Şi am spus, "Vreau să fac asta." Şi el a zis, "Bine." Şi aşa, când mergeam la culcare în următorii 10 sau 20 de ani, mă gândeam noaptea, "Vreau să fiu prima persoană care să creeze o gaură de vierme, să fac lucrurile să accelereze mai repede. Şi vreau să fac o maşină a timpului." Îmi trimiteam mereu mesaje sinelui din viitor folosind casete.
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
Dar apoi mi-am dat seama când am mers la facultate că tehnologia nu e acceptată doar pentru că funcţionează; e acceptată pentru că oamenii o folosesc şi e făcută pentru oameni. Aşa că am început să studiez antropologia. Şi când îmi scriam licenţa despre telefoane mobile, mi-am dat seama că toată lumea avea găuri de vierme în buzunar. Nu se transportau fizic în altă parte, se transportau mental. Apăsau pe un buton, şi erau conectaţi ca A la B imediat. Şi m-am gândit, "O, uau, am găsit-o. E grozav."
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
Deci de-a lungul timpului, timpul şi spaţiul s-au comprimat datorită acestui lucru. Poţi sta într-o parte a lumii, şopteşti ceva şi eşti auzit în altă parte. Una din celelalte idei care intervine e că ai tipuri diferite de timp pe fiecare dispozitiv pe care-l foloseşti. Fiecare browser tab îţi dă un tip diferit de timp. Şi datorită acestui lucru, începi să cauţi memoria externă -- unde ai lăsat-o? Deci acum suntem cu toţii aceşti paleontologi care sapă pentru lucruri pe care le-am pierdut în creierele externe pe care le cărăm în buzunare. Şi asta creează un fel de arhitectură a panicii. O, nu, unde e chestia asta? Suntem toţi "I love Lucy" pe o mare linie de asamblare a informaţiei, şi nu putem ţine pasul.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
Şi aşa ce se întâmplă este, când aducem toate astea în spaţiul social, sfârşim prin a ne verifica telefoanele tot timpul. Deci avem acest lucru numit intimitate ambientală. Nu e că suntem mereu conectaţi la toată lumea, dar în orice moment ne putem conecta la oricine dorim. Şi dacă ai putea să tipăreşti pe toată lumea din telefonul tău, camera ar fi foarte aglomerată. Aceştia sunt oameni la care ai acces acum, în general -- toţi aceşti oameni, toţi prietenii şi familia la care te poţi conecta.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
Şi aşa există câteva efecte psihologice care se întâmplă cu asta. Unul care mă îngrijorează e că oamenii nu-şi mai acordă timp pentru reflecţie mentală, şi că nu încetinesc, nu se opresc, sunt tot timpul în jurul acestor oameni din cameră care încearcă să concureze pentru atenţia lor pe interfeţe simultane în timp, paleontologie şi arhitectura panicii. Nu stau pur şi simplu. Şi într-adevăr, când nu ai niciun stimul extern, ăsta e timpul în care există o creare a sinelui, când poţi face planificare pe termen lung, când poţi începe să-ţi dai seama cine eşti de fapt. Şi apoi, odată ce ai aflat, îţi poţi da seama cum să-ţi prezinţi al doilea sine într-un mod legitim, în loc să te ocupi de toate atunci când apar -- şi o, trebuie să fac asta, şi trebuie să fac asta, şi trebuie să fac asta. Şi aşadar asta e foarte important. Sunt foarte îngrijorată că, mai ales copiii din ziua de azi, nu vor avea acest timp de reflecţie, că au o cultură instantanee de apăsare de buton, şi că totul vine la ei, şi că devin foarte entuziasmaţi de asta şi dependenţi de ea.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
Deci dacă te gândeşti bine, lumea nu s-a oprit. Îşi are propriile dispozitive prostetice, şi aceste dispozitive ne ajută pe noi toţi să comunicăm şi să interacţionăm unii cu alţii. Dar când vizualizezi de fapt toate legăturile pe care le face acum -- asta e o imagine a cartografierii internetului -- nu arată tehnologic; de fapt arată foarte organic. Asta e prima oară în întreaga istorie a umanităţii când suntem conectaţi în acest fel. Şi nu înseamnă că maşinile preiau puterea; înseamnă că ne ajută să devenim mai umani, ne ajută să ne conectăm unii la alţii.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
Cea mai de succes tehnologie se dă la o parte şi ne ajută în vieţile noastre. Şi într-adevăr, sfârşeşte prin a fi mai multă umanitate decât tehnologie, pentru că ne co-creăm unii pe alții tot timpul. Şi deci acesta e cel mai important lucru pe care aş vrea să-l studiez: că lucrurile sunt frumoase, că există încă o relaţie umană; doar e făcută într-un alt fel. Ne mărim umanitatea şi abilitatea de a relaţiona unii cu alţii, indiferent de geografie. Deci de asta studiez antropologia de cyborg.
Thank you.
Mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)