I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
הייתי רוצה להגיד לכולכם שכולכם בעצם סייבורגים, אבל לא הסייבורגים שאתם חושבים. אתם לא רובוקופ, ולא טרמינטור, אבל אתם סייבורגים כל פעם שאתם מביטים במסך המחשב או משתמשים בטלפונים הסלולריים שלכם. אז מה הגדרה טובה לסייבורג? אז, ההגדרה המסורתית היא אורגניזם "שהוספו לו אלמנטים ממקור חיצוני למטרת הסתגלות לסביבות חדשות" זה הגיע ממאמר משנת 1960 על מסע בחלל. מפני, שאם תחשבו על זה, החלל הוא די מוזר; אנשים לא אמורים להיות שם. אבל אנשים הם סקרנים, והם אוהבים להוסיף דברים לגוף שלהם כדי שיוכלו ללכת לאלפים יום אחד ולהפוך לדג ביום הבא.
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
אז בואו נביט בקונספט של אנתרופולוגיה מסורתית. מישהו הולך למדינה אחרת, ואומר, "כמה מרתקים האנשים האלה, כמה מעניינים הכלים שלהם, כמה מעניינת התרבות שלהם." ואז הם כותבים מאמר, ואולי כמה אנתרופולוגים אחרים קוראים אותו, וואנחנו חושבים שזה מאוד אקזוטי. אז, מה שקורה שפתאום מצאנו מין חדש. אני, כאנתרופולוגית סייבורגים, פתאום אמרתי, "או, וואו. פתאום אנחנו סוג חדש של הומו ספיאנס. ותביטו בתרבויות המרתקות האלה. ותראו את הפולחנות המסקרנים האלה שכולם עושים מסביב לטכנולוגיה הזאת. הם מקליקים על דברים ובוהים במסכים."
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
ויש סיבה למה אני חוקרת את זה, מול אנתרופולוגיה מסורתית. והסיבה היא שהשימוש בכלים, בהתחלה, למשך אלפי שנים, הכל היה שיפור פיסי עצמי. זה עזר לנו להרחיב את העצמי הפיסי שלנו, לזוז מהר יותר, להכות בדברים חזק יותר, והיה גבול לזה. אבל עכשיו אנחנו מסתכלים לא על הרחבה של האני הפיסי, אלא הרחבה של האני המנטלי. ובגלל זה, אנחנו מסוגלים לנסוע מהר יותר, ולתקשר בצורה שונה. והדבר האחר שקרה זה שכולנו נושאים איתנו טנולוגיה קטנה של מרי פופינס. אנחנו יכולים לשים כל דבר שנרצה לתוכה, והיא לא נעשית כבדה יותר, ואז אפשר להוציא הכל החוצה. איך פנים המחשב שלכם נראה בעצם? אז, אם תדפיסו אותו, זה נראה כמו אלפי קילוגרם של חומר שאתם נושאים כל הזמן. ואם באמת תאבדו את המידע הזה, זה אומר שפתאום יש לכם חוסר במוח, שאתם מרגישים פתאום שמשהו חסר, רק שאתם לא יכולים לראות את זה, אז זה מרגיש כמו רגש מוזר.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
הדבר השני שקורה זה שיש לכם זהות שניה. אם תרצו או לא, אתם מתחילים להופיע ברשת, ואנשים מגיבים לזהות האחרת שלכם כשאתם לא שם. אז אתם צריכים להיות זהירים לא להשאיר את הקו הראשון שלכם פתוח, שזה בעצם הקיר פייסבוק שלכם, כך שאנשים לא יכתבו עליו באמצע הלילה -- מפני שזה די המקביל. אז פתאום אנחנו צריכים לתחזק את הזהות השניה שלנו. אתם צריכים להציג את עצמכם בחיים הדיגיטליים בדרך דומה לאיך שאתם עושים בחיים האנלוגיים שלכם. אז, באותה דרך שאתם מתעוררים, מתקלחים ומתלבשים, אתם צריכים ללמוד לעשות את זה גם לזהות הדיגיטלית שלכם. והבעייה היא שהרבה אנשים עכשיו, בעיקר מתבגרים, צריכים לעבור שתי התבגרויות. הם צריכים לעבור את העיקרית שלהם, שהיא גם ככה מביכה, ואז הם עוברים את ההתבגרות השניה שלהם. וזה אפילו יותר מוזר מפני שיש היסטוריה אמיתית של מה שעברתם ברשת. וכל מי שנכנס וחדש לטכנולוגיה, הוא מתבגר ברשת עכשיו. אז זה מאוד מוזר, וזה מאוד קשה להם לעשות את הדברים האלה.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
אז כשהייתי קטנה, אבי היה מושיב אותי בלילה ואומר, "אני עומד ללמד אותך על הזמן והמרחב בעתיד." ואני אמרתי, "מצויין." ויום אחד הוא אמר, "מה המרחק הקצר ביותר בין שתי קודות?" ואני אמרתי, "אז, זה קו ישר, אמרת לי את זה אתמול. וחשבתי שאני חכמה." והוא אמר, "לא, לא, לא. הנה דרך טובה יותר." הוא לקח דף, צייר "א" ו"ב" על צד אחד והשני וקיפל אותם כך ש"א" ו"ב" נגעו. והוא אמר, "זו הדרך הקצרה ביותר בין שתי נקודות." ואני אמרתי, "אבא, אבא, אבא, איך אתה עושה את זה?" והוא אמר, " פשוט מקמטים את הזמן והמרחב, זה דורש המון אנרגיה, וככה עושים את זה." ואני אמרתי, "אני רוצה לעשות את זה." והוא אמר, "בסדר." ואז, כשהלכתי לישון ב10 או 20 שנה הבאות, חשבתי בלילה, "אני רוצה להיות האדם הראשון שיצור חור תולעת, לגרום לדברים להאיץ מהר יותר. ואני רוצה ליצור מכונת זמן." אני תמיד שלחתי הודעות לאני העתידית עם טייפים.
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
אבל אז מה שהבנתי כשהלכתי לקולג' זה שטכנולוגיה לא סתם מאומצת מפני שהיא עובדת; היא מאומצת מפני שאנשים משתמשים בה והיא עשוייה בשביל אנשים. אז התחלתי ללמוד אנתרופולוגיה. וכשכתבתי את התזה שלי על סלולאריים, הבנתי שכולם נושאים חורי תולעת בכיסים שלהם. הם לא העבירו את עצמם פיסית, הם העבירו את עצמם מנטלית. הם לחצו על כפתור, והם היו מתחברים כמו "א" ל"ב" מידית. ואני חשבתי, "או, וואו. מצאתי את זה. זה גדול."
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
אז במשך הזמן, הזמן והמרחב נדחסו בגלל זה. אתם יכולים לעמוד בצד אחד של העולם, ללחוש משהו ולהישמע באחר. אחד הרעיונות האחרים שמגיעים זה שיש לכם סוג אחר של זמן על כל מכשיר שאתם משתמשים בו. כל טאב של הדפדפן נותן לכם סוג אחר של זמן. ובגלל זה, אתם מתחילים לחפור מסביב כדי למצוא את הזיכרון החיצוני שלכם -- איפה השארתם אותם? אז עכשיו כולנו פליאנטולוגים שחופרים כדי למצוא את הדברים שאיבדנו במוחות החיצוניים שלנו שאנחנו נושאים איתנו בכיסים. וזה מצית סוג של ארכיטקטורת פאניקה. אוי לא, איפה הדבר הזה? כולנו "אני אוהב את לוסי" על קו יצור ענק של אינפורמציה, ואנחנו לא עומדים בקצב.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
ואז מה שקורה זה, כשאנחנו מביאים את כל זה למרחב החברתי, אנחנו מגיעים למצב שאנחנו בודקים את הטלפונים שלנו כל הזמן. אז יש לנו את הדבר הזה שנקרא אינטימיות אופפת. זה לא שאנחנו מחוברים כל הזמן לכולם, אבל בכל זמן אנחנו יכולים להתחבר לכל אחד שנרצה. ואם הייתם יכולים להדפיס כל אחד בסלולרי שלכם, החדר היה ממש צפוף. אלה האנשים שיש לכם גישה אליהם ממש עכשיו, בכלליות -- כל האנשים האלה, כל החברים והמשפחה שאתם יכולים להתחבר אליהם.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
אז יש גם כמה אפקטים פסיכולוגיים שקורים עם זה. אחד שאני באמת מודאגת ממנו הוא שאנשים לא לוקחים יותר זמן להרהור מנטלי, ושהם לא מאיטים ועוצרים, כשהם ביחד עם כל האנשים האלה בחדר כל הזמן הם מנסים להתחרות על תשומת הלב שלהם בממשקים זמן סימולטניים, פלאנטולוגיה וארכיטקטורת פאניקה. הם לא סתם יושבים שם. ובאמת, כשאין קלט מבחוץ, זה זמן בו יש יצירה של זהות עצמית, כשאפשר לעשות תכנון לזמן ארוך, כשאפשר לנסות להבין מי אתם באמת. ואז, כשאתם עושים את זה, אתם יכולים להבין איך להציג את הזהות השניה שלכם בצורה לגיטימית, במקום להתמודד עם מה שבא -- ואוה, אני צריכה לעשות את זה, ואני צריכה לעשות את זה, ואני צריכה לעשות את זה. אז זה מאוד חשוב. אני באמת מודאגת, שבעיקר ילדים היום, הם לא יתמודדו עם זה במשך הזמן, שיש להם תרבות מיידית של לחיצות כפתור, ושכל דבר מגיע אליהם, ושהם מאוד מתלהבים מזה ומתמכרים לזה.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
אז אם תחשבו על זה, גם העולם לא עצר. גם לו יש את המכשירים התותבים שלו, והמכשירים האלה עוזרים לכולנו לתקשר אחד עם השני. אבל כשמנסים להמחיש את זה ויזואלית, כל הקישורים שאנחנו עושים עכשיו -- זה תמונה של מיפוי האינטרנט -- זה לא נראה טכנולוגי; למען האמת זה נראה מאוד אורגני. זו הפעם הרשונה בכל ההסטוריה של האנושות שבה תיקשרנו בצורה כזו. וזו לא שהמכונות משתלטות; הן עוזרות לנו להיות יותר אנושיים, עוזרות לנו להתחבר אחד עם השני.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
הטכנולוגיה הטובה ביותר היא לא מפריעה ועוזרת לנו לחיות את חיינו. ובאמת, היא נעשית יותר אנושית מטכנולוגית, מפני שאנחנו יוצרים אחד את השני בשיתוף כל הזמן. אז זו הנקודה החשובה שאותה אני רוצה ללמוד: שדברים הם יפים, שזה עדיין חיבור אנושי; זה פשוט נעשה בדרך אחרת. אנחנו רק מגבירים את האנושיות שלנו ואת היכולת שלנו לתקשר אחד עם השני, בלי קשר לגאוגרפיה. זו הסיבה שאני לומדת אנתרופולוגיה של סייבורגים.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)