Θα ήθελα να πω σε όλους εσάς ότι είστε στην πραγματικότητα κυβερνο-οργανισμοί, αλλά όχι οι κυβερνο-οργανισμοί που πιστεύετε. Δεν είστε ούτε ο Ρόμποκοπ, ούτε ο Εξολοθρευτής, αλλά είστε κυβερνο-οργανισμοί κάθε φορά που κοιτάζετε μια οθόνη υπολογιστή ή χρησιμοποιείτε κάποια από τις συσκευές κινητής τηλεφωνίας. Ποιος είναι λοιπόν ένας καλός ορισμός για τον κυβερνο-οργανισμό; Ο παραδοσιακός ορισμός είναι «ένας οργανισμός που έχουν προστεθεί εξωγενή εξαρτήματα με σκοπό την προσαρμογή του σε νέα περιβάλλοντα». Αυτό προήλθε από μια εφημερίδα του 1960 για τα διαστημικά ταξίδια, γιατί, αν το σκεφτείτε, το διάστημα είναι αρκετά περίεργο: οι άνθρωποι δεν έχουν φτιαχτεί για να βρίσκονται εκεί. Αλλά οι άνθρωποι είναι περίεργοι, και τους αρέσει να προσθέτουν πράγματα στο σώμα τους έτσι ώστε κάποια μέρα να πάνε στις Άλπεις και την επόμενη να γίνουν ένα ψάρι στη θάλασσα.
I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
Ας δούμε λοιπόν την αντίληψη της παραδοσιακής ανθρωπολογίας. Κάποιος πηγαίνει σε μια ξένη χώρα, και λέει: «Τι συναρπαστικοί άνθρωποι, πόσο ενδιαφέροντα εργαλεία, τι περίεργος που είναι ο πολιτισμός τους». Και μετά γράφουν μια εργασία και ίσως κάποιοι άλλοι ανθρωπολόγοι τη διαβάζουν και πιστεύουμε ότι είναι κάτι πολύ εξωτικό. Αυτό, λοιπόν, που συμβαίνει είναι ότι ξαφνικά έχουμε βρει ένα καινούργιο είδος. Εγώ, ως ανθρωπολόγος κυβερνο-οργανισμών, είπα ξαφνικά, «Πω πω. Ξαφνικά έχουμε μια νέα μορφή του homo sapiens. Κοίτα αυτούς τους συναρπαστικούς πολιτισμούς. Και κοίτα αυτά τα περίεργα τελετουργικά που κάνουν όλοι γύρω από αυτή την τεχνολογία. Πατάνε κουμπιά και κοιτάνε οθόνες».
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
Υπάρχει, λοιπόν, ένας λόγος για τον οποίο τα μελετάω αυτά, αντί για την παραδοσιακή ανθρωπολογία. Και ο λόγος είναι ότι στη χρήση εργαλείων, στην αρχή, για χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια, όλα αποτελούσαν μια σωματική τροποποίηση του εαυτού. Μας βοήθησε να επεκτείνουμε τους πραγματικούς εαυτούς μας, να τρέχουμε γρηγορότερα, να χτυπάμε τα πράγματα πιο δυνατά, κι αυτό έφτασε ως ένα όριο. Αυτό που τώρα βλέπουμε δεν είναι μια επέκταση του σωματικού εαυτού, αλλά μια επέκταση του διανοητικού εαυτού. Κι εξαιτίας αυτού, μπορούμε να ταξιδεύουμε γρηγορότερα, να επικοινωνούμε διαφορετικά. Και το άλλο πράγμα που συμβαίνει είναι ότι όλοι κουβαλάμε μαζί μας μία τεχνολογία τύπου Μέρι Πόππινς. Μπορούμε να βάλουμε ό,τι θέλουμε εκεί μέσα και δεν γίνεται βαρύτερη, και μετά μπορούμε να βγάλουμε από 'κει οτιδήποτε. Πώς είναι στην πραγματικότητα το εσωτερικό του υπολογιστή σας; Αν το εκτυπώσεις, μοιάζει με χιλιάδες κιλά υλικού που κουβαλάς μαζί σου όλη την ώρα. Και αν χάσεις αυτή την πληροφορία σημαίνει ότι ξαφνικά έχεις κάποια έλλειψη στο μυαλό σου, αισθάνεσαι ξαφνικά ότι κάτι λείπει, μόνο που δεν μπορείς να το δεις, κι έτσι είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα.
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
Το άλλο πράγμα που συμβαίνει είναι ότι έχεις ένα δεύτερο εαυτό. Είτε σου αρέσει είτε όχι, αρχίζεις και εμφανίζεσαι στο διαδίκτυο, και οι άνθρωποι διαδρούν με τον δεύτερο εαυτό σου όταν εσύ δεν είσαι εκεί. Κι έτσι πρέπει να προσέχεις όταν αφήνεις ανοιχτή την αυλόπορτα η οποία στην πραγματικότητα είναι ο τοίχος του Facebook, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην γράφουν εκεί μέσα στη νύχτα -- γιατί είναι εν πολλοίς το αντίστοιχο. Και ξαφνικά πρέπει να αρχίσουμε να συντηρούμε τον δεύτερο εαυτό μας. Πρέπει να παρουσιάζεις τον εαυτό σου στην ψηφιακή ζωή με τρόπο ανάλογο προς αυτόν της αναλογικής σου ζωής. Με τον ίδιο λοιπόν τρόπο που ξυπνάς, κάνεις ντους και ντύνεσαι, πρέπει να μάθεις να κάνεις το ίδιο και για τον ψηφιακό εαυτό σου. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα, ιδιαίτερα έφηβοι, πρέπει να περάσουν δύο εφηβείες. Πρέπει να περάσουν από την πρωταρχική εφηβεία, η οποία είναι ήδη περίεργη, και μετά να περάσουν την εφηβεία του δεύτερου εαυτού τους. Κι αυτή είναι ακόμα πιο περίεργη γιατί υπάρχει η πραγματική ιστορία του τι έζησαν στο διαδίκτυο. Κι ο καθένας που εισέρχεται για πρώτη φορά στην τεχνολογία, είναι ένας διαδικτυακός έφηβος πια. Κι έτσι είναι πολύ περίεργο, και πολύ δύσκολο γι' αυτούς να κάνουν αυτά τα πράγματα.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου με έβαζε τα βράδια να καθίσω και μου έλεγε, «Θα σου μάθω για τον χρόνο και τον χώρο στο μέλλον». Κι εγώ έλεγα, «Τέλεια». Και μια μέρα μου είπε, «Ποια είναι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων;» Κι εγώ είπα, «Μια ευθεία γραμμή. Μου το είπες χτες. Πίστεψα ότι ήμουν πολύ έξυπνη». Εκείνος είπε, «Όχι, όχι. Να ένας καλύτερος τρόπος». Πήρε ένα κομμάτι χαρτί, ζωγράφισε Α και Β στην μία πλευρά και στην άλλη και δίπλωσε τις δύο πλευρές ώστε το Α και το Β να ακουμπήσουν. Και είπε, «Αυτή είναι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων». Κι εγώ είπα, «Μπαμπά, μπαμπά, πώς το έκανες αυτό;» «Απλώς διπλώνεις τον χρόνο και τον χώρο», είπε, «χρειάζεται τεράστια ποσότητα ενέργειας, κι έτσι γίνεται». Κι εγώ είπα, «Θέλω να το κάνω». Κι εκείνος είπε, «Εντάξει λοιπόν». Κι έτσι, κοιμήθηκα για τα επόμενα 10 ή 20 χρόνια, και τις νύχτες σκεφτόμουν, «Θέλω να γίνω το πρώτο άτομο που θα δημιουργήσει μια σκουληκότρυπα, που θα κάνει τα πράγματα να επιταχυνθούν γρηγορότερα. Και θέλω να φτιάξω μια μηχανή του χρόνου». Έστελνα πάντα μηνύματα στον μελλοντικό εαυτό μου χρησιμοποιώντας μαγνητόφωνα.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
Αλλά αυτό που συνειδητοποίησα όταν πήγα στο πανεπιστήμιο είναι ότι η τεχνολογία δεν προσαρμόζεται απλώς επειδή λειτουργεί: προσαρμόζεται γιατί οι άνθρωποι τη χρησιμοποιούν κι έχει φτιαχτεί γι' ανθρώπους. Κι έτσι ξεκίνησα να σπουδάζω ανθρωπολογία. Και όταν έγραφα την διατριβή μου για τα κινητά τηλέφωνα, συνειδητοποίησα ότι όλοι κουβαλούσαν σκουληκότρυπες στις τσέπες τους. Δεν μετέφεραν σωματικά τους εαυτούς τους, μετέφεραν νοητικά τους εαυτούς τους. Πατούσαν ένα κουμπί, και συνδέονταν αμέσως όπως το Α με το Β. Και σκέφτηκα, «Ωραία. Το βρήκα. Είναι φανταστικό».
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
Κι έτσι με το χρόνο, ο χρόνος και ο χώρος συμπιέστηκαν εξαιτίας αυτού. Μπορείς να σταθείς στην μία άκρη του κόσμου, να ψιθυρίζεις κάτι και να ακουστείς στην άλλη άκρη. Μια άλλη ιδέα που υπάρχει είναι ότι έχεις ένα διαφορετικό τύπο χρόνου σε κάθε μία από τις συσκευές που χρησιμοποιείς. Κάθε φυλλομετρητής σου δίνει έναν διαφορετικό τύπο χρόνου. Και λόγω αυτού, ξεκινάς να σκάβεις για τις εξωτερικές σου μνήμες - που τις άφησες; Κι έτσι λοιπόν τώρα είμαστε αυτοί οι παλαιοντολόγοι που σκάβουν για πράγματα που έχουν χαθεί στους εξωτερικούς μας εγκεφάλους τους οποίους κουβαλάμε μέσα στις τσέπες μας. Κι αυτό μας προκαλεί ένα είδος αρχιτεκτονικής πανικού. Ωχ όχι, πού είναι αυτό το πράγμα; Είμαστε όλοι σαν το σόου «I Love Lucy» σε μια μεγάλη γραμμή παραγωγής πληροφοριών, και δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε.
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
Κι αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν το φέρνουμε όλο αυτό στον κοινωνικό χώρο, καταλήγουμε να κοιτάζουμε τα τηλέφωνά μας όλη την ώρα. Έχουμε λοιπόν αυτό που ονομάζουμε ιδιωτικότητα περιβάλλοντος. Δεν είναι ότι είμαστε διαρκώς συνδεδεμένοι με όλους, αλλά σε οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να συνδεθούμε με οποιονδήποτε θελήσουμε. Κι αν μπορούσες να τυπώσεις όλους όσους έχεις αποθηκευμένους στο κινητό σου, το δωμάτιο θα γέμιζε ασφυκτικά. Αυτοί είναι οι άνθρωποι στους οποίους έχεις πρόσβαση αυτή τη στιγμή, γενικά -- όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι φίλοι και οι συγγενείς με τους οποίους μπορείς να συνδεθείς.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
Υπάρχουν μερικές ψυχολογικές συνέπειες αυτού του πράγματος. Μία που με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι ότι οι άνθρωποι δεν δαπανούν χρόνο για νοητική προσπάθεια πια, και ότι δεν επιβραδύνουν και δεν σταματούν, ενώ βρίσκονται με όλους αυτούς τους ανθρώπους στο δωμάτιο όλη την ώρα που προσπαθούν να συναγωνιστούν για την προσοχή τους στις παράλληλες χρονικές διεπαφές, παλαιοντολογία και αρχιτεκτονική πανικού. Δεν κάθονται απλά εκεί. Και πραγματικά, όταν δεν έχεις κανένα εξωτερικό ερέθισμα τότε είναι η στιγμή όπου συμβαίνει η δημιουργία του εαυτού, τότε μπορείς να κάνεις μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, τότε μπορείς να προσπαθήσεις να καταλάβεις ποιος στ' αλήθεια είσαι. Και τότε, όταν το κάνεις αυτό, μπορείς να συνειδητοποιήσεις πώς να παρουσιάσεις τον δεύτερο εαυτό σου με έναν σωστό τρόπο, αντί να αντιμετωπίζεις απλώς τα πάντα όπως έρχονται -- και ωχ, πρέπει να να κάνω αυτό, πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να κάνω αυτό. Κι έτσι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ανησυχώ ιδιαίτερα ότι, ειδικά τα παιδιά σήμερα, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζουν αυτό τον προσωπικό χρόνο ότι έχουν μια αυτόματη κουλτούρα πατήματος κουμπιού, και τα πάντα φτάνουν προς αυτά και αυτό είναι κάτι που τα ενθουσιάζει ιδιαίτερα και στο οποίο εθίζονται.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
Κι αν το σκεφτεί κανείς, ούτε ο κόσμος έχει σταματήσει. Έχει τα δικά του εξωτερικά προσθετικά εξαρτήματα, κι αυτά τα εξαρτήματα μας βοηθούν όλους να επικοινωνούμε και να διαδρούμε μεταξύ μας. Αλλά όταν τελικά οπτικοποιείς όλες τις συνδέσεις που κάνουμε αυτή τη στιγμή -- αυτή είναι μια εικόνα της χαρτογράφησης του διαδικτύου -- δεν μοιάζει σαν κάτι τεχνολογικό: στην πραγματικότητα μοιάζει πολύ οργανικό. Αυτή είναι η πρώτη φορά σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας που συνδεόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Και δεν είναι ότι έχουν αρχίσει να επικρατούν οι μηχανές: είναι ότι μας βοηθούν να είμαστε πιο ανθρώπινοι, μας βοηθούν να συνδεόμαστε μεταξύ μας.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
Η πιο αποτελεσματική τεχνολογία βγαίνει από την πορεία της και μας βοηθά να ζήσουμε τις ζωές μας. Και πραγματικά, καταλήγει να είναι περισσότερο ανθρώπινη παρά τεχνολογία, γιατί αλληλοσυνδημιουργούμαστε συνέχεια. Επομένως αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο που θα ήθελα να μελετήσω: ότι τα πράγματα είναι υπέροχα, ότι εξακολουθεί να πρόκειται για ανθρώπινη διασύνδεση; απλώς γίνεται με διαφορετικό τρόπο. Απλώς αυξάνουμε την ανθρώπινη διάστασή μας και την ικανότητά μας να συνδεόμαστε μεταξύ μας, ανεξαρτήτως γεωγραφίας. Γι' αυτό λοιπόν μελετώ την ανθρωπολογία κυβερνο-οργανισμών.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα).
(Applause)