M'agradaria dils-hi a tots que són uns ciborgs, però no de la classe que s'imaginen. No són Robocop ni són Terminator, sinó que són cibrogs cada cop que miren la pantalla de l'ordinador o utilitzen qualsevol dispositiu mòbil. Quina seria una bona definició de ciborg? La definició tradicional diu que és un organisme "al qual se li han agregat components exògens per tal d'adaptar-se a nous entorns". El terme ve d'un article del 1960 sobre viatges espacials. Per què, si ho pensen bé, l'espai és bastant incòmode; la gent no hauria d'estar allà. Però els humans són curiosos, i els agrada afegir-se coses al cos per poder anar als Alps un dia i ser com un peix a l'aigua l'endemà.
I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
Vegem el concepte de l'antropologia tradicional. Algú va a un altre país, i diu: "Que fascinant és aquesta gent, que interessants que són les seves eines, quina cultura més curiosa. I després escriuen un article, i potser altres antropòlegs ho llegeixen, i creiem que és molt exòtic. Bé, el que passa és que de cop hem trobat una nova espècie. Jo, com antropòloga ciborg, em vaig dir: "Vaja! Som una nova forma d'homo sàpiens. Mira aquestes cultures fascinants. I mira aquests rituals curiosos de tota aquesta gent al voltant d'aquesta tecnologia. Fan clic a unes coses i miren fixament les pantalles".
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
Però hi ha una raó per la qual estudio això, en comptes de l'antropologia tradicional. I la raó és que l'ús d'eines al començament, durant milers i milers d'anys, va implicar una modificació física de l'ésser. Ens ha ajudat a extendre el nostre jo físic, a anar més ràpid, a colpejar coses més fort, i això va tenir un límit. Però ara el que observem no és una extensió física del jo, sinó un extensió del jo mental. I és per això que podem viatjar més ràpid, y comunicar-nos de manera diferent. I l'altra cosa que passa és que tots portem a sobre teconologies del tipus Mary Poppins. Podem afegir-hi el que volguem, i no per això pesarà més, i després podem treure-li el que sigui. ¿Com és el seu ordinador per dins? Bé, si ho imprimissim es veuria com uns 450 quilos de material que porta a sobre sempre. I si perd aquesta informació, implica que de cop se'ns fa una llacuna mental, i de cop sentim que ens falta alguna cosa, però no sabem el què i llavors és una sensació extranya.
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
L'altra cosa que passa és que tots tenim un segon jo. Ens agradi o no, estem començant a aparèixer en línea, i les persones estan interactuant amb el nostre segon jo quan no som allà. Per això hem de ser acurats a l'exposar el nostre jardí davanter, que, bàsicament, és el mur de Facebook, per a que les persones no escriguin allà enmig de la nit perque es produeix quasi el mateix efecte. I, de cop, hem de començar a mantenir el nostre segon jo. Un s'ha de presentar a la vida digital d'una manera similar a com ho faria a la vida analògica. Així que, de la mateixa manera que un s'aixeca, es dutxa i es vesteix, ha d'aprendre a fer el mateix per al jo digital. I el problema és que molta gent avui en dia, sobretot els adolescents, han de travessar dues adolescències. Han de passar per la primera, que ja és bastant incòmoda, i després han de passar per l'adolescència del seu segon jo. I això és encara més incòmode perquè hi ha una historia real de la seva activitat digital. Tots els que entren a una nova teconologia, són adolescents digitals avui en dia. Per això és molt incòmode, i els resulta molt dificil fer aquestes coses.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
Quan era petita, el meu pare m'asseia per parlar i em deia, "T'ensenyaré sobre el temps i l'espai en el futur". Jo li vaig dir: "Genial". I un dia em va dir: "Quina és la distancia més curta entre dos punts?" I li vaig dir "Bé, és la línia recta. M'ho vas dir ahir. Jo pensava que era molt intel·ligent". Ell em va dir: "No, no, no. Hi ha una manera millor". Va agafar un tros de paper, va dibuixar una A i una B, una a cada costat i ho va doblegar de manera que A i B es toquessin. I va dir: Aquesta és la distancia més curta entre dos punts". I li vaig dir: "Papa, papa, papa, com es fa?" I em va dir: "Només has de doblegar el temps i l'espai, això pren una gran quantitat d'energia, i així és com es fa". I li vaig dir: "Vull fer això". I em va contestar: "Està bé". I així, els següents 10 o 20 anys, cada cop que anava a dormir pensava cada nit, "Vull ser la primera persona en crear un forat de cuc (espai/temps), per fer que les coses s'accelerin més ràpid. I vull crear una màquina del temps". Sempre estava enviant missatges al meu jo del futur utilitzant gravadores.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
Pero després, quan vaig anar a la universitat em vaig adonar de que la tecnologia no s'adopta només perque funciona; s'adopta perque la gent la utilitza i perque està feta per als humans. Així que vaig començar a estudiar antropologia. I quan estava escrivint la meva tesis sobre telèfons mòbils, em vaig adonar de que tothom portava forats de cuc a les butxaques. No els portaven amb ells físicament, però sí en la ment. Ells amb un clic a un botó es connectaven immediatament com A amb B. I vaig pensar: "Guau! Ho he trobat. Això és genial".
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
Amb el temps, el temps i l'espai s'han comprimit gràcies a això. Un pot estar en una punta del món, murmurar alguna cosa i ser escoltat a l'altra punta. Una altra de les idees que van donant voltes és que un té diferents tipus de temps en cada un dels dispositius que fa servir. Cada pestanya del navegador ens dóna un tipus de temps diferent. I a causa d'això un comença a furgar buscant les memòries externes... on les vas deixar? Així que ara tots som paleontòlegs furgant a la recerca de coses perdudes en els nostres cervells externs que portem a les butxaques. I això provoca una classe d'arquitectura del pànic. Oh no, on està això? Tots som com "Jo estimo Lucy" en una gran línia de producció d'informació, i no podem mantenir el ritme.
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
I el que passa quan portem tot això a l'espai social és que mirem el telèfon tot el temps. Tenim una cosa anomenada "intimitat ambient". No es tracta d'estar sempre connectats amb tothom, sinó que en qualsevol moment podem connectar-nos amb qui vulguem. I si pogués imprimir tots els contactes del telèfon, la sala estaria plena de gent. Aquestes són les persones a les que un té accés ara mateix, en general, totes aquestes persones, tots els amics i familiars que un pot contactar.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
Hi ha alguns efectes psicològics derivats d'això. Un que em preocupa molt és que les persones ja no es prenen el temps per reflexionar, i que no s'estan frenant ni parant, en estar a prop de totes aquestes persones de la sala que tot el temps estan tractant de competir per la seva atenció en les diferents interfícies concurrents, paleontologia i arquitectura del pànic. No només estan asseguts allà. I, realment, quan un no té aportacions externes; en aquest moment és quan es produeix la creació del jo, en el qual un pot fer plans a llarg termini, en el qual un pot tractar d'esbrinar qui és en realitat. I després, una vegada que ho fem, podem pensar com presentar el segon jo de manera legítima, en comptes de lluitar amb tot així tal com ve i estar: "oh, he de fer això, i això, i això altre". I per això és molt important. Em preocupa molt que, sobretot els nens d'avui, no experimentaran aquest temps d'inactivitat, ja que tenen una cultura de clic instantani, i que tot ve a ells; això els il·lusiona molt i els genera dependència.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
Així que, si ho pensen bé, el món tampoc s'ha detingut. Té les seves pròpies pròtesis externes, i aquests dispositius ens ajuden a tots a comunicar-nos i interactuar uns amb els altres. Però quan ho visualitzem realment, totes les connexions que tenim ara mateix -Aquesta és una imatge de la interconnexió d'Internet- no sembla gaire tecnològic; sembla més aviat una cosa orgànica. Aquesta és la primera vegada en tota la història de la humanitat que ens connectem d'aquesta manera. I no és que les màquines estiguin prenent el control; sinó que ens estan ajudant a ser més humans, ens estan ajudant a connectar-nos mútuament.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
La tecnologia més reeixida es fa a un costat i ens ajuda a viure les nostres vides. I, en realitat, acaba sent una mica més humà que tecnològic, perquè ens estem co-creant uns als altres tot el temps. I aquest és el punt important que m'agrada estudiar: que les coses són boniques, que encara hi ha una connexió humana; només que es realitza d'una manera diferent. Estem augmentant la nostra humanitat i la nostra capacitat de connectar-nos els uns als altres tot i la geografia. És per això que estudio antropologia ciborg.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
Gràcies.
Thank you.
(Aplaudiments)
(Applause)