Бих искала да ви кажа, че всички вие всъщност сте киборги, но не киборгите, които си мислите. Вие не сте РобоКоп, не сте Терминатор, но вие сте киборги всеки път, когато погледнете компютърен екран, или използвате някое от вашите мобилни телефонни устройства. И така, какво е приемливо определение за киборг? Ами, традиционното определение е организъм, "към който са добавени външни компоненти, с цел да се адаптира към нови среди." Това е от доклад от 1960 година за космически пътешествия. Защото, ако се замислите над това, Космоса е доста опасен; хората не би трябвало да бъдат там. Но хората са любопитни и обичат да добавят неща към телата си, така че да могат да отидат в Алпите един ден, и после да се превърнат в океанска риба на следващия.
I would like to tell you all that you are all actually cyborgs, but not the cyborgs that you think. You're not RoboCop, and you're not Terminator, but you're cyborgs every time you look at a computer screen or use one of your cell phone devices. So what's a good definition for cyborg? Well, traditional definition is "an organism to which exogenous components have been added for the purpose of adapting to new environments." That came from a 1960 paper on space travel, because, if you think about it, space is pretty awkward. People aren't supposed to be there. But humans are curious, and they like to add things to their bodies so they can go to the Alps one day and then become a fish in the sea the next.
И така нека да разгледаме концепцията за традиционната антропология. Някой отива в чужда страна и казва: "Колко очарователни са тези хора, колко интересни са им инструментите, колко любопитна е културата им." И после те пишат доклад и може би няколко други антрополози го прочитат, и смятаме, че е много екзотично. Ами, това, което се случва е, че изведнъж сме открили нов вид. Аз, като киборг антрополог, изведнъж казвам: "О! Сега изведнъж ние сме една нова форма на хомо сапиенс. И погледнете тези очарователни култури. И погледнете тези любопитни ритуали, които всеки прави около тази технология. Те щракат върху неща и се вторачват в екрани."
So let's look at the concept of traditional anthropology. Somebody goes to another country, says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are, how curious their culture is." And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it, and we think it's very exotic. Well, what's happening is that we've suddenly found a new species. I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said, "Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens, and look at these fascinating cultures, and look at these curious rituals that everybody's doing around this technology. They're clicking on things and staring at screens."
Има причина, поради която изучавам това, в сравнение с традиционната антропология. И причината е, че при употребата на присбособления, в началото, в продължение на стотици хиляди години, всичко е било физическа модификация на нас самите. Помогнало ни е да разширим себе си физически , да вървим по-бързо, да удряме неща по-силно, и е имало лимит на това. Но сега това, което наблюдаваме, не е разширение на физическите нас, но е разширение на психическите нас. И заради това, ние сме в състояние да пътуваме по-бързо, да общуваме по различен начин. И другото нещо, което се случва е, че всички ние носим наоколо малка Мери Попинз технология. Можем да сложим всичко, което искаме в нея, и тя няма да стане по-тежка, и после можем да изкараме всичко навън. Как всъщност изглежда вътрешността на компютъра ви? Ами, ако го разпечатате, изглежда като хиляди килограми от материал, който носите през цялото време. И ако всъщност загубите тази информация, това означава, че изведнъж имате тази загуба в ума си, че изведнъж се чувствате, все едно нещо липсва, само дето не сте в състояние да го видите, така че това е едно много странно чувство.
Now there's a reason why I study this, versus traditional anthropology. And the reason is that tool use, in the beginning -- for thousands and thousands of years, everything has been a physical modification of self. It has helped us to extend our physical selves, go faster, hit things harder, and there's been a limit on that. But now what we're looking at is not an extension of the physical self, but an extension of the mental self, and because of that, we're able to travel faster, communicate differently. And the other thing that happens is that we're all carrying around little Mary Poppins technology. We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier, and then we can take anything out. What does the inside of your computer actually look like? Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material that you're carrying around all the time. And if you actually lose that information, it means that you suddenly have this loss in your mind, that you suddenly feel like something's missing, except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.
Другото нещо, което се случва е, че имате второ Аз. Независимо дали ви харесва или не, вие започвате да се показвате онлайн, и хората взаимодействат със вашето второ Аз, когато не сте там. И така, трябва да бъдете внимателни, да не оставяте външната врата отворена, което е в общи линии вашата Facebook стена, така че хората да не пишат на нея посред нощ -- защото това е общо-взето равносилно. И изведнъж трябва да започнем да поддържаме нашето второ Аз. Трябва да се представите в дигиталния живот по същия начин, по който бихте го направили в аналоговия си живот. Така че по същия начин, по който се събуждате, вземате душ и се обличате, трябва да се научи да правите това за дигиталния си образ. И проблемът е, че много хора сега, особено подрастващите, трябва да преминат през два пубертета. Те трябва да преминат през първия, това е неудобно само по себе си, и след това трябва да преминат през юношеството на второто си Аз. И това е още по-неловко, защото има действителна история, на това, през което са преминали, онлайн. И всеки, който е нов за технологията, е юноша онлайн в момента. И така, това е много неудобно, и е много трудно, за тях, да правят тези неща.
The other thing that happens is that you have a second self. Whether you like it or not, you're starting to show up online, and people are interacting with your second self when you're not there. And so you have to be careful about leaving your front lawn open, which is basically your Facebook wall, so that people don't write on it in the middle of the night -- because it's very much the equivalent. And suddenly we have to start to maintain our second self. You have to present yourself in digital life in a similar way that you would in your analog life. So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed, you have to learn to do that for your digital self. And the problem is that a lot of people now, especially adolescents, have to go through two adolescences. They have to go through their primary one, that's already awkward, and then they go through their second self's adolescence, and that's even more awkward because there's an actual history of what they've gone through online. And anybody coming in new to technology is an adolescent online right now, and so it's very awkward, and it's very difficult for them to do those things.
Когато бях малка, баща ми ме караше да седна през нощта и ми казваше: "Аз ще те науча за времето и пространството в бъдещето." И аз казах: "Чудесно." И той ми каза един ден: "Какво е най-късото разстояние между две точки?" А аз отвърнах: "Ами, това е права линия. Ти ми го каза вчера." Мислех, че съм много умна. Той ми каза: "Не, не, не. Ето един по-добър начин." Той взе лист хартия, написа А и Б от едната и от другата страна, и го прегъна, където А и Б се допират. И ми каза: "Това е най-късото разстояние между две точки." А аз казах: "Татко, татко, татко, как се прави това?" Той каза: "Ами, просто огъваш времето и пространството, изисква се страшно много енергия, но така се прави." И аз казах: "Искам да направя това." А той каза: "Ами, добре." И така, когато заспивах през следващите 10 или 20 години, си мислех през нощта: "Искам да бъда първият човек, който да създаде тунел във времето, да направи нещата да се ускоряват по-бързо. И аз искам да направя машина на времето." Винаги изпращах съобщения до моето бъдещо Аз, използвайки звукозаписни устройства.
So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say, "I'm going to teach you about time and space in the future." And I said, "Great." And he said one day, "What's the shortest distance between two points?" And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday." I thought I was very clever. He said, "No, no, no. Here's a better way." He took a piece of paper, drew A and B on one side and the other and folded them together so where A and B touched. And he said, "That is the shortest distance between two points." And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?" He said, "Well, you just bend time and space, it takes an awful lot of energy, and that's just how you do it." And I said, "I want to do that." And he said, "Well, okay." And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years, I was thinking at night, "I want to be the first person to create a wormhole, to make things accelerate faster. And I want to make a time machine." I was always sending messages to my future self using tape recorders.
Но после, това което разбрах, когато отидох в колежа бе, че технологията не просто се усвоява, понеже работи; тя се усвоява, защото хората я използват и е направена за хората. Така че започнах да уча антропология. И докато пишех дипломната си работа за мобилните телефони, осъзнах, че всички носят тунели във времето в джоба си. Те не се транспортираха физически, те са транспортираха психически. Те кликнат върху бутон, и се свързват от А до Б веднага. И си помислих: "О, уау. Намерих го. Това е страхотно."
But then what I realized when I went to college is that technology doesn't just get adopted because it works. It gets adopted because people use it and it's made for humans. So I started studying anthropology. And when I was writing my thesis on cell phones, I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets. They weren't physically transporting themselves; they were mentally transporting themselves. They would click on a button, and they would be connected as A to B immediately. And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."
Така с течение на времето, времето и пространството се бяха компресирали заради това. Може да стоите от едната страна на света, да прошепнете нещо и да бъдат чути от другата. Една от другите идеи, които ми хрумнаха бе, че имате различен вид време във всяко едно устройство, което използвате. Всеки различен бутон на браузъра ви дава различен тип от време. И поради това, вие започвате да се ровите наоколо за вашите външни спомени -- къде ги оставихте? Така че сега всички ние сме тези палеонтолози, които се ровят за неща, които сме загубили във външните ни мозъци, които разнасяме в джобовете си. И това предизвиква нещо като модел на паника. О, не, къде е това нещо? Всички ние сме като "Обичам Луси" в голяма поточна линия на информация, и не можем да смогваме.
So over time, time and space have compressed because of this. You can stand on one side of the world, whisper something and be heard on the other. One of the other ideas that comes around is that you have a different type of time on every single device that you use. Every single browser tab gives you a different type of time. And because of that, you start to dig around for your external memories -- where did you leave them? So now we're all these paleontologists that are digging for things that we've lost on our external brains that we're carrying around in our pockets. And that incites a sort of panic architecture -- "Oh no, where's this thing?" We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information, and we can't keep up.
И така, това което се случва е, че когато въведем всичко това в социалното пространство, започваме да проверяваме нашите телефони през цялото време. Така че имаме това нещо, наречено обкръжаваща интимност. Не че сме винаги свързани със всички, но по всяко време можем да се свържем с всекиго, когото си поискаме. Ако можете да разпечатате всички от мобилния си телефон, помещението ще бъде много пренаселено. Това са хора, до които имате достъп в момента, като цяло -- всички тези хора, всичките ви приятели и семейство, с които можете да се свържете.
And so what happens is, when we bring all that into the social space, we end up checking our phones all the time. So we have this thing called ambient intimacy. It's not that we're always connected to everybody, but at anytime we can connect to anyone we want. And if you were able to print out everybody in your cell phone, the room would be very crowded. These are the people that you have access to right now, in general -- all of these people, all of your friends and family that you can connect to.
И така, има някои психологически ефекти, които са свързани с това. Нещо, за което съм наистина притеснена е, че хората не се спират за психически размисъл повече, и че те намаляват и не се спират, заобкръжени от всички тези хора в стаята през цялото време, които се опитват да се конкурират за тяхното внимание на едновременните времеви интерфейси, палеонтологията и паник архитектурата. Те не просто седят там. И наистина, когато нямате външни въздействия, това е време, когато можете да създадете нещо за себе си, когато можете да направите дългосрочно планиране, когато можете да се опитате да разберете кои сте в действителност. И после, след като направите това, можете да разберете как да представите своето второ Аз по правилния начин, вместо просто да се занимавате с всичко което се случва -- и о, аз трябва да направя това, и аз трябва да направя онова, трябва да направя това. Така че това е много важно. Аз съм много притеснена, особено за децата днес, че те няма да се занимават с това време за размисъл, че те имат култура на мигновено щракване на бутона, и че на всичко, което им се случи, те реагират много ентусиазирано и стават много пристрастени към него.
And so there are some psychological effects that happen with this. One I'm really worried about is that people aren't taking time for mental reflection anymore, and that they aren't slowing down and stopping, being around all those people in the room all the time that are trying to compete for their attention on the simultaneous time interfaces, paleontology and panic architecture. They're not just sitting there. And really, when you have no external input, that is a time when there is a creation of self, when you can do long-term planning, when you can try and figure out who you really are. And then, once you do that, you can figure out how to present your second self in a legitimate way, instead of just dealing with everything as it comes in -- and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this. And so this is very important. I'm really worried that, especially kids today, they're not going to be dealing with this down-time, that they have an instantaneous button-clicking culture, and that everything comes to them, and that they become very excited about it and very addicted to it.
Ако се замислите, светът не е спрял обаче. Разполага със собствени външни протезни устройства, и тези устройства помагат на всички нас да комуникираме и да взаимодействаме помежду си. Но, когато в действителност визуализираме това, всички връзки, които осъществяваме в момента -- това е изображение на картата на Интернет -- тя не изглежда много технологична; всъщност изглежда много органична. Това е първият път в цялата история на човечеството, които сме свързани по този начин. И не че машините ни поглъщат, те ни помагат да бъдем по-човечни, помагат ни да се свържем един с други.
So if you think about it, the world hasn't stopped either. It has its own external prosthetic devices, and these devices are helping us all to communicate and interact with each other. But when you actually visualize it, all the connections that we're doing right now -- this is an image of the mapping of the Internet -- it doesn't look technological. It actually looks very organic. This is the first time in the entire history of humanity that we've connected in this way. And it's not that machines are taking over. It's that they're helping us to be more human, helping us to connect with each other.
Най-успешната технология престава да бъде пречка, и ни помага да живеем живота си. И наистина, тя става повече човечна отколкото технология, защото ние се пресъздаваме помежду си през цялото време. И така, това е важното нещо, което ми се иска да проуча: че нещата са красиви, че все още има връзка между хората; която просто е направена по различен начин. Ние просто увеличаваме нашата човечност, и способността ни да се свързваме един с други, независимо от местоположението. Ето защо изучавам киборг антропологията.
The most successful technology gets out of the way and helps us live our lives. And really, it ends up being more human than technology, because we're co-creating each other all the time. And so this is the important point that I like to study: that things are beautiful, that it's still a human connection -- it's just done in a different way. We're just increasing our humanness and our ability to connect with each other, regardless of geography. So that's why I study cyborg anthropology.
Благодаря ви.
Thank you.
(Ръкопляскания)
(Applause)