Είμαι λάτρης του χρώματος. Οπουδήποτε κι αν υπάρχει το παρατηρώ. Οι δικοί μου με πειράζουν, επειδή μ' αρέσει, να χρησιμοποιώ χρώματα που έχουν αφηρημένη ονομασία, όπως, σελαντόν...
I really love color. I notice it everywhere and in everything. My family makes fun of me because I like to use colors with elusive-sounding names, like celadon ...
(Γέλια)
(Laughter)
εκρού... καρμίνη. Τώρα, αν τυχόν σας διέφυγε, είμαι μαύρη, ναι, σας ευχαριστώ --
ecru ... carmine. Now, if you haven't noticed, I am black, thank you --
(Γέλια)
(Laughter)
κι αν μεγαλώσατε όπως εγώ, σε μια διαχωρισμένη πόλη, όπως το Σικάγο, σας έχουν καλλιεργήσει την αντίληψη, ότι το χρώμα και η φυλή είναι ταυτόσημα. Δεν υπάρχει ούτε μία μέρα, που να μην σας θυμίζει κάποιος, το χρώμα που έχετε. Ο ρατσισμός είναι η ζωηρή απόχρωση της πόλης μου.
and when you grow up in a segregated city as I have, like Chicago, you're conditioned to believe that color and race can never be separate. There's hardly a day that goes by that somebody is not reminding you of your color. Racism is my city's vivid hue.
Όλοι συμφωνούμε, ότι η φυλή είναι ένα κοινωνικά κατασκευασμένο φαινόμενο, αλλά δύσκολα το παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας. Η διεισδυτικότητα του είναι παντού. Οι γειτονιές στις οποίες μεγάλωσα, ήταν δομημένες πάνω στα κοινωνικά πρότυπα για την ομορφιά. Κορυφαίοι διάδρομοι καταστημάτων έφεραν φωτεινές βιτρίνες προσκαλώντας τους μαύρους για να ψωνίσουν. Αυτές οι οπτικές συνθέσεις στα καταστήματα και στα κέντρα αισθητικής, στα γραφεία συναλλάγματος, με βοήθησαν να μάθω ακούσια τις θεμελιώδεις αρχές από κάτι που αργότερα θα διαπίστωνα, πως ονομάζεται θεωρία του χρώματος. Θυμάμαι ότι αυτός ο όρος μου προκαλούσε δέος στο πανεπιστήμιο -- θεωρία του χρώματος. Φαντασμένοι λευκοί γέροι με τις διατριβές τους και τις δυσνόητες ορολογίες τους. Είχα μάθει απ' έξω κι ανακατωτά καθεμιά απ' τις θεωρίες και τις αρχές τους. Η θεωρία του χρώματος βασικά συμπυκνώνει για την τέχνη και την επιστήμη, τρόπους για τη χρήση χρώματος για συνθέσεις και χώρους. Δεν είναι τόσο περίπλοκη.
Now, we can all agree that race is a socially constructed phenomenon, but it's often hard to see it in our everyday existence. Its pervasiveness is everywhere. The neighborhoods I grew up in were filled with a kind of culturally coded beauty. Major commercial corridors were lined with brightly painted storefronts that competed for black consumer dollars. The visual mash-ups of corner stores and beauty supply houses, currency exchanges, are where I actually, inadvertently learned the foundational principles of something I would later come to know is called color theory. I can remember being pretty intimidated by this term in college -- color theory. All these stuffy old white guys with their treatises and obscure terminologies. I'd mastered each one of their color palettes and associated principles. Color theory essentially boils down to the art and science of using color to form compositions and spaces. It's not so complicated.
Αυτό το είχα σαν Ευαγγέλιο στη σχολή. Ο Γιόζεφ Άλμπερς έθεσε μια θεωρία για το κόκκινο χρώμα, και από τότε έπαθα κόλλημα με αυτήν. Αναφέρει ότι το εμβληματικό χρώμα του κουτιού μιας κόλα είναι κόκκινο, και για την ακρίβεια, όλοι μας συμφωνούμε, ότι είναι κόκκινο, αλλά οι αποχρώσεις του κόκκινου, που φανταζόμαστε ποικίλουν τόσο, όσο ο αριθμός των ανθρώπων σε αυτή την αίθουσα. Λοιπόν, φανταστείτε αυτό. Τα χρώματα που έχουμε μάθει στο νηπιαγωγείο είναι βασικά -- κόκκινο, κίτρινο, μπλε -- για την ακρίβεια δεν είναι βασικά, δεν είναι αναλλοίωτα, δεν είναι αντικειμενικά, αλλά μάλλον υποκειμενικά. Ορίστε;
This was my bible in college. Josef Albers posited a theory about the color red, and it always has stuck with me. He argues that the iconic color of a cola can is red, and that in fact all of us can agree that it's red but the kinds of reds that we imagine are as varied as the number of people in this room. So imagine that. This color that we've all been taught since kindergarten is primary -- red, yellow, blue -- in fact is not primary, is not irreducible, is not objective but quite subjective. What?
(Γέλια)
(Laughter)
Ο Άλμπερς τα ονομάζει «σχετικά». Σχετικά. Έτσι, αυτή ήταν η πρώτη φορά, που κατάφερα να δω τη δική μου γειτονιά σαν ένα σχετικό πλαίσιο. Το κάθε χρώμα επηρεάζεται από το διπλανό του. Και το αμέσως επόμενο χρώμα, επηρεάζεται από το διπλανό του.
Albers called this "relational." Relational. And so it was the first time that I was able to see my own neighborhood as a relational context. Each color is affected by its neighbor. Each other is affected by its neighbor.
Στη δεκαετία του '30, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δημιούργησε την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στέγασης, η οποία με τη σειρά της σχεδίασε χάρτες με ένα σύστημα χρωμο-ταξινόμησης, που όριζε ποιες γειτονιές δικαιούνταν ή όχι να λάβουν στεγαστικά δάνεια απ' την κυβέρνηση. Ο χάρτης για την ασφάλεια των κατοίκων αποτελούσε από μόνος του παλέτα χρωμάτων, και για την ακρίβεια ήταν πιο σημαντική από όλες τις παλέτες μαζί, από εκείνες, που μελετούσα στη σχολή. Οι τράπεζες δεν έδιναν δάνεια σε ανθρώπους που έμεναν σε γειτονιές σαν τη δική μου. Εγώ βρίσκομαι στο D86. Οι χαρτογράφοι στην κυριολεξία ζωγράφιζαν αυτούς τους χάρτες, και έβαλαν σ' εκείνο το χρώμα την ένδειξη «επικίνδυνο». Το κόκκινο έγινε το νέο μαύρο, και οι γειτονιές των μαύρων χρωματίστηκαν ανάλογα.
In the 1930s, the United States government created the Federal Housing Administration, which in turn created a series of maps which were using a color-coding system to determine which neighborhoods should and should not receive federal housing loans. Their residential security map was its own kind of color palette, and in fact was more influential than all of those color palettes that I had been studying in college combined. Banks would not lend to people who lived in neighborhoods like mine. That's me in D86. Their cartographers were literally coloring in these maps and labeling that color "hazardous." Red was the new black, and black neighborhoods were colored.
Σήμερα το πρόβλημα παραμένει, και τελευταία φορά το είδαμε στην κρίση των κατασχέσεων. Στο Σικάγο, συμβολίζονται κυρίως με αυτά τα Χ, που μαρκάρονται πάνω στους λευκούς τοίχους των άδειων σπιτιών στη νότια και τη δυτική πλευρά. Στην πραγματικότητα, η χρωματική παλέτα κάποιου άλλου καθόριζε τη φυσική και καλλιτεχνική μου υπόσταση. Γελοίο.
The problem persists today, and we've seen it most recently in the foreclosure crisis. In Chicago, this is best symbolized by these Xs that are emblazoned on the fronts of vacated houses on the South and West Side. The reality is that someone else's color palettes were determining my physical and artistic existence. Ridiculous.
Αποφάσισα, ότι θα' πρεπε να δημιουργήσω τη δική μου παλέτα και να μιλήσω στους ανθρώπους που ζούσαν κοντά μου και ν' αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο το χρώμα μας καθόριζε. Δεν χρειαζόταν να ψάξω πολύ για αυτήν την παλέτα, και να μελετήσω διατριβές, επειδή ήδη τη γνώριζα. Τι είδους ζωγράφος αναδύεται μέσα από αυτή την πραγματικότητα; Ποιο είναι το χρώμα της πόλης; Ποιο το χρώμα του γκέτο; Ποιο το χρώμα των προνομιούχων; Ποιο το χρώμα των συμμοριών; Ποιο το χρώμα της αναβάθμισης; Ποιο το χρώμα του Φρέντι Γκρέι; Ποιο το χρώμα του Μάικ Μπράουν; Τελικά, βρήκα έναν τρόπο, για να συνδέσω τη φυλετική μου αντίληψη για το χρώμα με τη θεωρητική μου αντίληψη γι' αυτό. Κι έτσι, έκανα το τρίτο μου παιδί: «Έγχρωμη Θεωρία».
I decided that I'd create my own color palette and speak to the people who live where I do and alter the way that color had been defined for us. It was a palette that I didn't have to search far for and look for in a treatise, because I already knew it. What kind of painter emerges from this reality? What color is urban? What color is ghetto? What color is privilege? What color is gang-related? What color is gentrification? What color is Freddie Gray? What color is Mike Brown? Finally, I'd found a way to connect my racialized understanding of color with my theoretical understanding of color. And I gave birth to my third baby: "Color(ed) Theory."
(Γέλια)
(Laughter)
Η «Έγχρωμη Θεωρία» ήταν ένα διετές καλλιτεχνικό πρότζεκτ με το οποίο εφάρμοσα την προσωπική μου παλέτα στις δικές μου γειτονιές, με τον δικό μου τρόπο. Εάν αυτήν τη στιγμή πάω στην 79η Οδό, και ρωτήσω 50 άτομα ποια είναι η ελαφρώς πιο πράσινη απόχρωση του κυανού, θα με στραβοκοιτάξουν.
"Color(ed) Theory" was a two-year artistic project in which I applied my own color palette to my own neighborhoods in my own way. Now, if I walked down 79th Street right now and I asked 50 people for the name of the slightly greener shade of cyan, they would look at me sideways.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν όμως ρωτήσω, «Τι χρώμα είναι η κρέμα Ultra Sheen;» -- α, βγαίνει ένα τόσο γλυκό χαμόγελο, αρχίζουν τη φλυαρία για τη ρουτίνα περιποίησης της γιαγιάς τους στο μπάνιο. Θέλω να πω, ποιος χρειάζεται το τιρκουάζ όταν μπορείτε να έχετε «Ultra Sheen»; Ποιος χρειάζεται το πετρόλ, όταν μπορείτε να έχετε το Ultra Sheen; Ποιος χρειάζεται το ουλτραμαρίν, όταν έχετε το...
But if I say, "What color is Ultra Sheen?" -- oh, a smile emerges, stories about their grandmother's bathroom ensue. I mean, who needs turquoise when you have Ultra Sheen? Who needs teal when you have Ultra Sheen? Who needs ultramarine when you have ...
(Κοινό) Ultra Sheen.
(Audience) Ultra Sheen.
(Γέλια)
(Laughter)
Με αυτόν τον τρόπο άντλησα τα χρώματα της παλέτας μου. Ρωτούσα τους φίλους και τους δικούς μου και ανθρώπους με υπόβαθρο παρόμοιο με το δικό μου με παρόμοιες ιστορίες κι αναμνήσεις. Οι ιστορίες αυτές δεν ήταν πάντα ευχάριστες, αλλά σε τραβούσαν κυρίως τα χρώματα, και όχι το προϊόν καθαυτό. Έβγαλα αυτές τις θεωρίες στον δρόμο. «Ultra Sheen». «Ροζ λάδι ενυδάτωσης». Αν είστε απ' το Σικάγο, «Τα κοτόπουλα του Χάρολντ».
This is exactly how I derived my palette. I would ask friends and family and people with backgrounds that were similar to mine for those stories and memories. The stories weren't always happy but the colors always resonated more than the product itself. I took those theories to the street. "Ultra Sheen." "Pink Oil Moisturizer." If you're from Chicago, "Harold's Chicken Shack."
(Γέλια)
(Laughter)
«Αγορά Συναλλάγματος + Ασφαλής Διέλευση». «Καυτερά γαριδάκια». «Λαθραία Τσιγάρα»... και «Τσάντα Crown Royal».
"Currency Exchange + Safe Passage." "Flamin' Red Hots." "Loose Squares" ... and "Crown Royal Bag."
Έβαψα σπίτια, τα οποία έμελλε να κατεδαφιστούν σε μια κακόφημη περιοχή, που λέγεται Ίνγκλγουντ. Γεμίσαμε το φορτηγάκι μου με όση περισσότερη μπογιά μπορούσαμε, φώναξα τα πιο έμπιστα φιλαράκια απ' τον κύκλο μου, τον απίθανο σύζυγό μου, που βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου, και καλύψαμε κάθε εκατοστό των τοίχων με ένα χρώμα τη φορά. Ήθελα να καταλάβω αλλαγή με τρόπο, που δεν είχα βιώσει ξανά. Ήθελα να βάψω στο μεγαλύτερο δυνατό καμβά που θα φανταζόμουν... στα σπίτια. Οδηγούσα πάνω κάτω και με πάθος στους δρόμους που είχα μεγαλώσει, παρέπεμψα αυτά τα σπίτια με την πύλη δεδομένων της πόλης, για να βεβαιωθώ ότι είχε οριστεί η κατεδάφισή τους -- δίχως σωτηρία, μελλοθάνατα. Πάσχιζα να καταλάβω τι σήμαινε το ν' αφήνουμε το χρώμα να μας καθορίζει, να εμπιστευτώ το ένστικτό μου, να πάψω να παίρνω άδειες. Δίχως συναντήσεις με την διοίκηση, δίχως κοινοτικά κεφάλαια, απλώς άφησα το χρώμα να κυριαρχήσει, στην επιθυμία μου να δημιουργήσω νέες εικόνες στη Νότια πλευρά.
I painted soon-to-be-demolished homes in a much-maligned area called Englewood. We'd gather up as much paint as I could fit in my trunk, I'd call my most trusted art homies, my amazing husband always by my side, and we'd paint every inch of the exteriors in monochromatic fashion. I wanted to understand scale in a way that I hadn't before. I wanted to apply the colors to the biggest canvas I could imagine ... houses. So I'd obsessively drive up and down familiar streets that I'd grown up on, I'd cross-reference these houses with the city's data portal to make sure that they'd been tagged for demolition -- unsalvageable, left for dead. I really wanted to understand what it meant to just let color rule, to trust my instincts, to stop asking for permission. No meetings with city officials, no community buy-in, just let color rule in my desire to paint different pictures about the South Side.
Αυτά τα σπίτια ήρθαν σε πλήρη αντίθεση με τα προηγούμενα αντίστοιχά τους. Τα βάφαμε, ώστε να ξεχωρίζουν από μακριά, σαν τα σπιτάκια της Monopoly, σε αυτό το περιβάλλον. Πηγαίναμε εκεί νωρίς νωρίς τα κυριακάτικα πρωινά, και συνεχίζαμε, μέχρι να ξεμείνουμε από μπογιά ή μέχρι να παραπονεθεί κάποιος.
These houses sit in stark contrast to their fully lined counterparts. We'd paint to make them stand out like Monopoly pieces in these environments. And we'd go on these early Sunday mornings and keep going until we ran out of that paint or until someone complained.
«Παιδιά, εσείς το βάψατε αυτό;» ρώτησε ένας οδηγός, καθώς φωτογράφιζα αυτήν εδώ μία μέρα.
"Hey, did you paint that?" a driver asked as I was taking this image one day.
Απάντησα με άγχος: «Ναι;»
Me, nervously: "Yes?"
Η έκφρασή του άλλαξε. «Α, φαντάστηκα ότι έρχεται ο Πρινς».
His face changed. "Aw, I thought Prince was coming."
(Γέλια)
(Laughter)
Είχε μεγαλώσει σ' αυτό το τετράγωνο, άρα φαντάζεστε πως, όταν πέρασε μπροστά με το αμάξι κι είδε ένα απ' τα τελευταία εναπομείναντα σπίτια, να έχει αλλάξει μέσα σε μία νύχτα, σίγουρα δεν είχε να κάνει με τις τσάντες Crown Royal, ήταν ένα μυστικό κάλεσμα απ' τον Πρινς.
He had grown up on this block, and so you could imagine when he drove past and saw one of its last remaining houses mysteriously change colors overnight, it was clearly not a Crown Royal bag involved, it was a secret beacon from Prince.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι εκεί που νόμιζα, ότι αυτό το τετράγωνο είχε σχεδόν σβηστεί, σκέφτηκα τον Πρινς να ξεπροβάλλει σε απίθανα μέρη και να εμφανίζεται δωρεάν σε συναυλίες σε περιοχές, όπου η μουσική κοινότητα θεωρούσε ότι δεν είχαν πια καμία αξία. Για εκείνον, η ιδέα ότι η εικόνα εκείνου του σπιτιού αρκούσε για να φέρει τον Πρινς εκεί, σήμαινε ότι ήταν δυνατό. Εκείνη τη στιγμή, εκείνο το οικοπεδάκι στο Έγκλεστον έγινε ταυτόσημο της αριστοκρατίας. Κι έστω, προς στιγμήν, η γειτονιά του Έρικ Μπένετ είχε ξανακερδίσει την παλιά της αίγλη. Μιλήσαμε για τα παλιά, παρόλο που είμασταν άγνωστοι, είπαμε σε ποιο σχολείο πηγαίναμε και πού είχαμε μεγαλώσει και το αγαπημένο μαγαζί με τα ζαχαρωτά, όταν ήμασταν παιδιά στη Νότια πλευρά. Και μόλις του αποκάλυψα, ότι βασικά αυτό το πρότζεκτ δεν είχε καμία σχέση με τον Πρινς, o Έρικ μου έγνεψε με κατανόηση, και οδηγώντας, ενώ χώριζαν οι δρόμοι μας, γύρισε και μου είπε, «Και πάλι, θα μπορούσε να έρθει!»
And though that block was almost all but erased, it was the idea that Prince could pop up in unexpected places and give free concerts in areas that the music industry and society had deemed were not valuable anymore. For him, the idea that just the image of this house was enough to bring Prince there meant that it was possible. In that moment, that little patch of Eggleston had become synonymous with royalty. And for however briefly, Eric Bennett's neighborhood had regained its value. So we traded stories despite being strangers about which high school we'd gone to and where we'd grown up, and Mrs. So-and-so's candy store -- of being kids on the South Side. And once I revealed that in fact this project had absolutely nothing to do with Prince, Eric nodded in seeming agreement, and as we parted ways and he drove off, he said, "But he could still come!"
(Γέλια)
(Laughter)
Είχε στην ιδιοκτησία του, το πρότζεκτ μας, και δεν σκόπευε να την εγκαταλείψει, ούτε καν σε μένα, που το ξεκίνησα. Αυτό, κατ' εμέ, ήταν επιτυχία.
He had assumed full ownership of this project and was not willing to relinquish it, even to me, its author. That, for me, was success.
Μακάρι να σας έλεγα ότι αυτό το πρότζεκτ μεταμόρφωσε την περιοχή, και όλα όσα θα το αποδείκνυαν: αυξημένες θέσεις εργασίας, μείωση του εγκλήματος και του αλκοολισμού, αλλά στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο λυπηρό. Η «Έγχρωμη Θεωρία» έφερε στο τραπέζι συζητήσεις, σχετικά με την αξία του μαύρου. Η «Έγχρωμη Θεωρία» έκανε ξεκάθαρα αντιληπτές τις άβολες ερωτήσεις, που οι οργανισμοί και οι κυβερνήσεις πρέπει ν' αναρωτηθούν, σχετικά με το, γιατί κάνουν αυτά τα πράγματα. Κάνουν αντίστοιχα άβολες ερωτήσεις για εμένα και τις γειτονιές μου, για το σύστημα αξιών μας, και για το ποιος θα πρέπει να είναι ο δρόμος για τη συλλογική μας αυτενέργεια. Το χρώμα με απελευθέρωσε με έναν τρόπο, που δεν περίμενα καμία άδεια ή συναίνεση ή ένταξη. Με το χρώμα μπορούσα, πλέον να κυριαρχήσω. Ένα από τα μέλη της γειτονιάς και του πρότζεκτ μίλησε ορθά όταν είπε ότι, «Αυτό δεν άλλαξε την ίδια τη γειτονιά, άλλαξε την αντίληψη σχετικά με το τι μπορεί να γίνει για τη γειτονιά τους» με μεγάλα ή μικρά βήματα.
I wish I could tell you that this project transformed the neighborhood and all the indices that we like to rely on: increased jobs, reduced crime, no alcoholism -- but in fact it's more gray than that. "Color(ed) Theory" catalyzed new conversations about the value of blackness. "Color(ed) Theory" made unmistakably visible the uncomfortable questions that institutions and governments have to ask themselves about why they do what they do. They ask equally difficult questions of myself and my neighborhood counterparts about our value systems and what our path to collective agency needs to be. Color gave me freedom in a way that didn't wait for permission or affirmation or inclusion. Color was something that I could rule now. One of the neighborhood members and paint crew members said it best when he said, "This didn't change the neighborhood, it changed people's perceptions about what's possible for their neighborhood," in big and small ways.
Οι περαστικοί με ρωτούσαν: «Γιατί βάφεις αυτό το σπίτι, ενώ γνωρίζεις ότι θα έρθουν και θα το κατεδαφίσουν»; Εκείνη την στιγμή πραγματικά δεν είχα ιδέα. Το μόνο που ήξερα ήταν, ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Θα έδινα τα πάντα για να κατανοήσω καλύτερα το χρώμα τόσο ως μέσο όσο και ως ένα αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς μου στην κοινωνία. Εάν έχω έστω και λίγη ελπίδα για να κάνω τον κόσμο καλύτερο, θα πρέπει ν' αγαπήσω και ν' αξιοποιήσω την αντίληψή τους για μένα, κι εκεί μέσα κρύβεται η αξία και η απόχρωση.
Passersby would ask me, "Why are you painting that house when you know the city's just going to come and tear it down?" At the time, I had no idea, I just knew that I had to do something. I would give anything to better understand color as both a medium and as an inescapable way that I am identified in society. If I have any hope of making the world better, I have to love and leverage both of these ways that I'm understood, and therein lies the value and the hue.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause and cheers)