Όταν οι άνθρωποι αναλογίζονται μια πόλη, τείνουν να σκέφτονται συγκεκριμένα πράγματα. Σκέφτονται κτίρια και δρόμους και ουρανοξύστες, θορυβώδη αυτοκίνητα. Αλλά όταν εγώ αναλογίζομαι μια πόλη, σκέφτομαι τους ανθρώπους. Οι πόλεις είναι εξ ορισμού για τους ανθρώπους, και το πού πάνε οι άνθρωποι, και το πού συναντιούνται, αποτελούν τον πυρήνα του τι κάνει μια πόλη λειτουργική. Οπότε ακόμα πιο σημαντικό από τα κτίρια σε μια πόλη είναι οι δημόσιοι χώροι ανάμεσα τους. Και σήμερα, μερικές από τις πιο μεταμορφωτικές αλλαγές στις πόλεις πραγματοποιούνται σε αυτούς τους δημόσιους χώρους.
When people think about cities, they tend to think of certain things. They think of buildings and streets and skyscrapers, noisy cabs. But when I think about cities, I think about people. Cities are fundamentally about people, and where people go and where people meet are at the core of what makes a city work. So even more important than buildings in a city are the public spaces in between them. And today, some of the most transformative changes in cities are happening in these public spaces.
Έτσι, πιστεύω ότι οι πολυσύχναστοι, ευχάριστοι δημόσιοι χώροι είναι το κλειδί στον σχεδιασμό μιας υπέροχης πόλης. Είναι αυτό που την κάνει να ζωντανεύει. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει έναν δημόσιο χώρο λειτουργικό; Τι ελκύει τους ανθρώπους σε επιτυχημένους δημόσιους χώρους, και τι χαρακτηριστικά κάνουν τα αποτυχημένα μέρη να απωθούν τους ανθρώπους; Σκέφτηκα ότι εάν κατάφερνα να απαντήσω αυτές τις ερωτήσεις, θα μπορούσα να συνεισφέρω πάρα πολύ στην πόλη μου. Όμως, το οξύμωρο με εμένα είναι ότι είμαι συμπεριφορίστρια ζώων και δε χρησιμοποιώ τις ικανότητες μου στη μελέτη συμπεριφοράς των ζώων, αλλά για να εξετάσω το πώς οι άνθρωποι στις πόλεις χρησιμοποιούν τους αστικούς δημόσιους χώρους.
So I believe that lively, enjoyable public spaces are the key to planning a great city. They are what makes it come alive. But what makes a public space work? What attracts people to successful public spaces, and what is it about unsuccessful places that keeps people away? I thought, if I could answer those questions, I could make a huge contribution to my city. But one of the more wonky things about me is that I am an animal behaviorist, and I use those skills not to study animal behavior but to study how people in cities use city public spaces.
Ένας από τους πρώτους χώρους που μελέτησα ήταν ένα μικροσκοπικό πάρκο που ονομάζεται Πέλεϋ Παρκ στο κεντρικό Μανχάταν. Αυτός ο μικρός χώρος εξελίχθηκε σε ένα μικρό φαινόμενο, και επειδή είχε τόσο βαθύ αντίκτυπο στους κατοίκους της Νέας Υόρκης, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Μελέτησα αυτό το πάρκο πολύ νωρίς στην καριέρα μου, επειδή έτυχε να το έχει χτίσει ο πατριός μου, οπότε γνώριζα ότι μέρη όπως το Πέλεϋ Παρκ δεν προκύπτουν κατά τύχη. Είδα από πρώτο χέρι ότι απαιτούν απίστευτη αφοσιώση και τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια. Αλλά τι είχε αυτός ο χώρος που τον έκανε τόσο ιδιαίτερο και τραβούσε τον κόσμο; Λοιπόν, καθόμουν στο πάρκο και παρατηρούσα πολύ προσεκτικά, και το πρώτο πράγμα ανάμεσα σε άλλα ήταν οι αναπαυτικές, μετακινήσιμες καρέκλες. Οι άνθρωποι έρχονταν, έβρισκαν τη δική τους θέση, στην πραγματικότητα, τη μετακινούσαν λίγο και μετά κάθονταν για λίγο. Κατόπιν, περιέργως, οι ίδιοι οι άνθρωποι έλκυαν άλλους ανθρώπους και, κατά περίεργο τρόπο, ένιωθα πιο γαλήνια εάν βρίσκονταν άλλοι άνθρωποι τριγύρω. Και είχε πράσινο. Αυτό το μικρό πάρκο παρείχε ότι λαχταρούν οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης: άνεση και πρασινάδα. Αλλά το ερώτημα μου ήταν, γιατί δεν υπήρχαν περισσότερα μέρη με πρασινάδα και χώροι για να καθίσει κανείς στη μέση της πόλης όπου δε θα ένιωθες μόνος ή σαν παραβάτης; Δυστυχώς, αυτός δεν ήταν ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάστηκαν οι πόλεις.
One of the first spaces that I studied was this little vest pocket park called Paley Park in midtown Manhattan. This little space became a small phenomenon, and because it had such a profound impact on New Yorkers, it made an enormous impression on me. I studied this park very early on in my career because it happened to have been built by my stepfather, so I knew that places like Paley Park didn't happen by accident. I saw firsthand that they required incredible dedication and enormous attention to detail. But what was it about this space that made it special and drew people to it? Well, I would sit in the park and watch very carefully, and first among other things were the comfortable, movable chairs. People would come in, find their own seat, move it a bit, actually, and then stay a while, and then interestingly, people themselves attracted other people, and ironically, I felt more peaceful if there were other people around. And it was green. This little park provided what New Yorkers crave: comfort and greenery. But my question was, why weren't there more places with greenery and places to sit in the middle of the city where you didn't feel alone, or like a trespasser? Unfortunately, that's not how cities were being designed.
Οπότε εδώ βλέπετε ένα οικείο θέαμα. Έτσι σχεδιάζονταν οι πλατείες για πολλές γενιές. Έχουν αυτό το στιλιζαρισμένο, σπαρτιατικό ύφος το οποίο συνδέουμε συχνά με τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη που οι άνθρωποι αποφεύγουν τέτοιους χώρους. Δε δείχνουν μόνο ερημικοί, αλλά δίνουν και την αίσθηση ότι είναι άκρως επικίνδυνοι. Αυτό που εννοώ είναι, πού θα καθόσασταν εδώ; Τι θα κάνατε εδώ; Αλλά οι αρχιτέκτονες τους λατρεύουν. Είναι το βάθρο της δημιουργίας τους. Ίσως να ανεχθούν ένα άγαλμα ή δύο, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ιδανικοί για τους κτηματομεσίτες. Δεν υπάρχει κάτι για πότισμα, τίποτα για συντήρηση, και κανένας ανεπιθύμητος άνθρωπος για τον οποίο να ανησυχήσεις. Αλλά δεν πιστεύετε ότι αυτό είναι σπατάλη; Για μένα, το να γίνω πολεοδόμος σήμαινε το να είμαι σε θέση να αλλάξω πραγματικά την πόλη που ζούσα και αγαπούσα. Ήθελα να είμαι σε θέση να δημιουργήσω χώρους, οι οποίοι θα σου έδιναν την αίσθηση που είχες στο Πέλεϋ Παρκ, και να μην αφήσω τους κατασκευαστές να χτίσουν άχαρες πλατείες σαν αυτήν. Αλλά με την πάροδο πολλών χρόνων έμαθα πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις επιτυχημένους, ουσιώδεις, ευχάριστους δημόσιους χώρους, Όπως έμαθα από τον πατριό μου, σίγουρα δεν προκύπτουν κατά τύχη, ειδικά σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη, όπου κατ' αρχάς πρέπει να αγωνιστείς για να γίνει ένας δημόσιος χώρος, και μετά, προκειμένου να είναι επιτυχημένος, πρέπει κάποιος να σκεφτεί πάρα πολύ κάθε λεπτομέρεια.
So here you see a familiar sight. This is how plazas have been designed for generations. They have that stylish, Spartan look that we often associate with modern architecture, but it's not surprising that people avoid spaces like this. They not only look desolate, they feel downright dangerous. I mean, where would you sit here? What would you do here? But architects love them. They are plinths for their creations. They might tolerate a sculpture or two, but that's about it. And for developers, they are ideal. There's nothing to water, nothing to maintain, and no undesirable people to worry about. But don't you think this is a waste? For me, becoming a city planner meant being able to truly change the city that I lived in and loved. I wanted to be able to create places that would give you the feeling that you got in Paley Park, and not allow developers to build bleak plazas like this. But over the many years, I have learned how hard it is to create successful, meaningful, enjoyable public spaces. As I learned from my stepfather, they certainly do not happen by accident, especially in a city like New York, where public space has to be fought for to begin with, and then for them to be successful, somebody has to think very hard about every detail.
Τώρα, οι ανοιχτοί χώροι στις πόλεις αποτελούν ευκαιρίες. Ναι, αποτελούν ευκαιρίες για εμπορικές επενδύσεις, αλλά αποτελούν επίσης ευκαιρίες για το κοινό καλό της πόλης, και αυτοί οι δύο στόχοι συχνά δεν ευθυγραμμίζονται μεταξύ τους, και εκεί έγκειται συχνά το πρόβλημα.
Now, open spaces in cities are opportunities. Yes, they are opportunities for commercial investment, but they are also opportunities for the common good of the city, and those two goals are often not aligned with one another, and therein lies the conflict.
Η πρώτη ευκαιρία που είχα να αγωνιστώ για έναν δημόσιο ανοιχτό χώρο, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ήμουν επικεφαλής ομάδας πολιτικών μηχανικών σε μια τεράστια χωματερή που ονομάζεται Μπάτερι Παρκ Σίτυ, στο Νότιο Μανχάταν δίπλα στον ποταμό Χάντσον. Αυτή η αμμώδης χέρσα περιοχή παρέμενε άγονη για 10 χρόνια και μας είπαν ότι εάν δε βρίσκαμε εργολάβο μέσα σε έξι μήνες, θα χρεοκοπούσε. Έτσι μας ήρθε μια ριζοσπαστική, σχεδόν τρελή ιδέα. Αντί να χτίσουμε ένα πάρκο ως συμπλήρωμα στη μελλοντική ανάπτυξη, γιατί δεν αντιστρέφουμε αυτήν την εξίσωση και δεν χτίζουμε έναν μικρό, αλλά υψηλής ποιότητας δημόσιο ανοιχτό χώρο πρώτα και να δούμε εάν αυτό θα έκανε τη διαφορά. Οικονομικά μπορούσαμε να χτίσουμε μόνο ένα τμήμα δύο οικοδομικών τετραγώνων αυτού που θα γινόταν ένα πλάτωμα μήκους ενός μιλίου, οπότε ό,τι θα χτίζαμε έπρεπε να είναι τέλειο. Έτσι, για σιγουριά επέμεινα να χτίσουμε μια μακέτα από ξύλο, σε κλίμακα, του κιγκλιδώματος και του μώλου. Και όταν κάθισα σε αυτό το δοκιμαστικό παγκάκι με την άμμο να στροβιλίζεται γύρω μου, το κιγκλίδωμα έφτανε ακριβώς στο ύψος των ματιών, εμποδίζοντας τη θέα και καταστρέφοντας την εμπειρία μου στην άκρη της θάλασσας.
The first opportunity I had to fight for a great public open space was in the early 1980s, when I was leading a team of planners at a gigantic landfill called Battery Park City in lower Manhattan on the Hudson River. And this sandy wasteland had lain barren for 10 years, and we were told, unless we found a developer in six months, it would go bankrupt. So we came up with a radical, almost insane idea. Instead of building a park as a complement to future development, why don't we reverse that equation and build a small but very high-quality public open space first, and see if that made a difference. So we only could afford to build a two-block section of what would become a mile-long esplanade, so whatever we built had to be perfect. So just to make sure, I insisted that we build a mock-up in wood, at scale, of the railing and the sea wall. And when I sat down on that test bench with sand still swirling all around me, the railing hit exactly at eye level, blocking my view and ruining my experience at the water's edge.
Βλέπετε, οι λεπτομέρειες κάνουν όντως τη διαφορά. Όμως, σχεδιασμός δεν είναι μόνο το πώς φαίνεται κάτι, αλλά και το πώς αισθάνεται το σώμα σου σε αυτή τη θέση σε αυτό το χώρο και πιστεύω ότι ο επιτυχημένος σχεδιασμός εξαρτάται πάντοτε από αυτήν ακριβώς την ατομική εμπειρία. Σε αυτή τη φωτογραφία, όλα φαίνονται πολύ ολοκληρωμένα, αλλά αυτή η ακμή από γρανίτη, αυτά τα φώτα, η πλάτη σε αυτό το παγκάκι, τα δέντρα που φυτεύτηκαν, και τα πολλά διαφόρων ειδών μέρη για να καθίσεις, ήταν όλα μικρές μάχες που μετέτρεψαν αυτό το έργο σε ένα μέρος στο οποίο οι άνθρωποι ήθελαν να βρίσκονται.
So you see, details really do make a difference. But design is not just how something looks, it's how your body feels on that seat in that space, and I believe that successful design always depends on that very individual experience. In this photo, everything looks very finished, but that granite edge, those lights, the back on that bench, the trees in planting, and the many different kinds of places to sit were all little battles that turned this project into a place that people wanted to be.
Τώρα, αυτό αποδείχτηκε αρκετά πολύτιμο 20 χρόνια αργότερα όταν ο Μάικλ Μπλούμμπεργκ μου ζήτησε να γίνω επίτροπος σχεδιασμού και με έθεσε υπεύθυνη διαμόρφωσης ολόκληρης της πόλης της Νέας Υόρκης. Και μου είπε εκείνη ακριβώς τη μέρα, είπε ότι η Νέα Υόρκη προβλεπόταν να αυξηθεί από οχτώ σε εννέα εκατομμύρια ανθρώπους. Και με ρώτησε, «Οπότε, που σκοπεύεις να βάλεις ένα εκατομμύριο επιπλέον Νεοϋορκέζους;»
Now, this proved very valuable 20 years later when Michael Bloomberg asked me to be his planning commissioner and put me in charge of shaping the entire city of New York. And he said to me on that very day, he said that New York was projected to grow from eight to nine million people. And he asked me, "So where are you going to put one million additional New Yorkers?"
Λοιπόν, δεν είχα ιδέα. Τώρα, γνωρίζετε ότι η Νέα Υόρκη όντως δίνει μεγάλη αξία στην προσέλκυση μεταναστών, οπότε ήμασταν ενθουσιασμένοι με την προοπτική της ανάπτυξης, αλλά ειλικρινά, προς τα πού θα αναπτυσσόμασταν σε μια πόλη, ήδη χτισμένη από άκρη σε άκρη και περιτριγυρισμένη από νερό; Πώς θα βρίσκαμε στέγαση για τόσους νέους κατοίκους της Νέας Υόρκης; Και εάν δεν μπορούσαμε να εξαπλωθούμε, το οποίο ήταν πιθανότατα κάτι καλό, πού θα μπορούσαν να μπουν τα νέα σπίτια; Και τι θα γινόταν με τα αυτοκίνητα; Η πόλη μας δεν μπορούσε με τίποτα να αντέξει άλλα αυτοκίνητα.
Well, I didn't have any idea. Now, you know that New York does place a high value on attracting immigrants, so we were excited about the prospect of growth, but honestly, where were we going to grow in a city that was already built out to its edges and surrounded by water? How were we going to find housing for that many new New Yorkers? And if we couldn't spread out, which was probably a good thing, where could new housing go? And what about cars? Our city couldn't possibly handle any more cars.
Συνεπώς τι θα κάναμε; Εφόσον δεν μπορούσαμε να εξαπλωθούμε, έπρεπε να πάμε προς τα πάνω. Και για να πάμε πάνω, έπρεπε να ανέβουμε σε μέρη όπου δεν χρειαζόταν να έχεις αυτοκίνητο. Αυτό σήμαινε να χρησιμοποιήσουμε ένα από τα σπουδαιότερα προσόντα μας: το σύστημα μεταφοράς μας. Αλλά δεν είχαμε σκεφτεί έως τότε το πώς θα το αξιοποιήσουμε στο έπακρο. Εδώ λοιπόν βρισκόταν η απάντηση στο αίνιγμά μας. Εάν καταφέρναμε να διοχετεύσουμε και να ανακατευθύνουμε όλη την νέα ανάπτυξη γύρω από τις μεταφορές, τότε θα μπορούσαμε όντως να διαχειριστούμε αυτή την πληθυσμιακή αύξηση, πιστεύαμε. Οπότε αυτό ήταν το σχέδιο, αυτό που χρειαζόταν να κάνουμε: Χρειαζόταν να επαναπροσδιορίσουμε τη χωροταξική κατανομή, και η χωροταξική κατανομή είναι το ρυθμιστικό εργαλείο του πολεοδόμου, και βασικά να αναμορφώσουμε ολόκληρη την πόλη, στοχεύοντας εκεί όπου ίσως θα υπήρχε ανάπτυξη και απαγορεύοντας οποιαδήποτε ανάπτυξη στις αυτοκινητοκρατούμενες, προαστιακού στυλ γειτονιές μας. Αυτή ήταν μια απίστευτα φιλόδοξη ιδέα. Φιλόδοξη, διότι οι κοινότητες έπρεπε να εγκρίνουν αυτά τα σχέδια.
So what were we going to do? If we couldn't spread out, we had to go up. And if we had to go up, we had to go up in places where you wouldn't need to own a car. So that meant using one of our greatest assets: our transit system. But we had never before thought of how we could make the most of it. So here was the answer to our puzzle. If we were to channel and redirect all new development around transit, we could actually handle that population increase, we thought. And so here was the plan, what we really needed to do: We needed to redo our zoning -- and zoning is the city planner's regulatory tool -- and basically reshape the entire city, targeting where new development could go and prohibiting any development at all in our car-oriented, suburban-style neighborhoods. Well, this was an unbelievably ambitious idea, ambitious because communities had to approve those plans.
Οπότε, πώς θα τα κατάφερνα; Ακούγοντας. Έτσι ξεκίνησα να ακούω, αλήθεια, ακούγοντας για χιλιάδες ώρες απλά για να εδραιώσω την εμπιστοσύνη. Ξέρετε, οι κοινότητες αναγνωρίζουν εάν κατανοείς ή όχι τις γειτονιές τους. Δεν μπορείς απλώς να προσποιηθείς. Και έτσι ξεκίνησα να περπατάω. Δεν μπορώ να σας πω πόσα τετράγωνα περπάτησα, αποπνικτικά καλοκαίρια, τσουχτερούς χειμώνες, χρόνο με το χρόνο, έτσι ώστε να μπορέσω να κατανοήσω το DNA κάθε γειτονιάς και να γνωρίσω την αίσθηση που δίνει ο κάθε δρόμος. Εξελίχθηκα σε έναν απίστευτο σπασίκλα, ειδικό στη χωροταξία, βρίσκοντας τρόπους που η χωροταξική κατανομή θα κάλυπτε τις ανησυχίες των κοινοτήτων. Έτσι, λίγο λίγο, γειτονιά με γειτονιά, τετράγωνο τετράγωνο, ξεκινήσαμε να θέτουμε υψομετρικά όρια, ώστε όλη αυτή η νέα ανάπτυξη να είναι προβλέψιμη και κοντά στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κατά τη διάρκεια 12 ετών, καταφέραμε να αναμορφώσουμε τη χωροταξία σε 124 γειτονιές, στο 40 τοις εκατό της πόλης, σε 12.500 τετράγωνα, έτσι ώστε τώρα, το 90 τοις εκατό όλης της νέας ανάπτυξης της Νέας Υόρκης να είναι έως 10 λεπτά με τα πόδια από μια στάση μετρό. Με άλλα λόγια, κανείς σε αυτά τα νέα κτίρια δεν χρειάζεται να έχει αυτοκίνητο.
So how was I going to get this done? By listening. So I began listening, in fact, thousands of hours of listening just to establish trust. You know, communities can tell whether or not you understand their neighborhoods. It's not something you can just fake. And so I began walking. I can't tell you how many blocks I walked, in sweltering summers, in freezing winters, year after year, just so I could get to understand the DNA of each neighborhood and know what each street felt like. I became an incredibly geeky zoning expert, finding ways that zoning could address communities' concerns. So little by little, neighborhood by neighborhood, block by block, we began to set height limits so that all new development would be predictable and near transit. Over the course of 12 years, we were able to rezone 124 neighborhoods, 40 percent of the city, 12,500 blocks, so that now, 90 percent of all new development of New York is within a 10-minute walk of a subway. In other words, nobody in those new buildings needs to own a car.
Λοιπόν, αυτές οι αλλαγές χωροταξίας ήταν εξαντλητικές και εξουθενωτικές και σημαντικές, αλλά η χωροταξία δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου. Δεν μπορείς να δεις τη χωροταξία και δεν μπορείς να την νιώσεις. Η αποστολή μου ήταν πάντα να δημιουργήσω υπέροχους δημόσιους χώρους. Έτσι, σε περιοχές που χαράσαμε χωροταξικά για εξέχουσα ανάπτυξη, ήμουν αποφασισμένη να δημιουργήσω χώρους οι οποίοι θα έκαναν τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων. Εδώ βλέπετε πώς ήταν δύο μίλια εγκαταλελειμμένης, υποβαθμισμένης παραλίας στις γειτονιές του Γκρινπόιντ και του Γουίλιαμσμπεργκ στο Μπρούκλιν, ακατόρθωτο να πας και αδύνατον να την κάνεις κάτι. Εδώ η χωροταξική χάραξη ήταν μαζική οπότε ένιωθα την υποχρέωση να δημιουργήσω σπουδαία πάρκα σε αυτές τις παραλίες και πέρασα απίστευτο χρόνο σε κάθε τετραγωνική ίντσα αυτών των σχεδίων. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι υπήρχαν μονοπάτια με δενδροστοιχία από το ύψωμα μέχρι τη θάλασσα, ότι υπήρχαν δέντρα και φυτά παντού, και, φυσικά, πολλά πολλά μέρη για να κάθεσαι. Ειλικρινά, δεν είχα ιδέα πώς θα κατέληγε. Έπρεπε να έχω πίστη. Αλλά έβαλα ό,τι είχα σπουδάσει και μάθει σε αυτά τα σχέδια.
Well, those rezonings were exhausting and enervating and important, but rezoning was never my mission. You can't see zoning and you can't feel zoning. My mission was always to create great public spaces. So in the areas where we zoned for significant development, I was determined to create places that would make a difference in people's lives. Here you see what was two miles of abandoned, degraded waterfront in the neighborhoods of Greenpoint and Williamsburg in Brooklyn, impossible to get to and impossible to use. Now the zoning here was massive, so I felt an obligation to create magnificent parks on these waterfronts, and I spent an incredible amount of time on every square inch of these plans. I wanted to make sure that there were tree-lined paths from the upland to the water, that there were trees and plantings everywhere, and, of course, lots and lots of places to sit. Honestly, I had no idea how it would turn out. I had to have faith. But I put everything that I had studied and learned into those plans.
Και τότε άνοιξε, και πρέπει να σας πω ότι ήταν απίστευτο! Άνθρωποι έρχονταν από όλη την πόλη για να βρεθούν σε αυτά τα πάρκα. Ξέρω ότι άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εκεί, αλλά επίσης άλλαξαν ολόκληρη την εικόνα των Νεοϋορκέζων για την πόλη τους. Συχνά κατεβαίνω και παρατηρώ να ανεβαίνουν σε αυτό το μικρό φέρι, το οποίο πλέει ανάμεσα στις συνοικίες, και δεν μπορώ να σας πω γιατί, αλλά είμαι απόλυτα συγκινημένη από το γεγονός ότι οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν λες και ήταν πάντα εκεί.
And then it opened, and I have to tell you, it was incredible. People came from all over the city to be in these parks. I know they changed the lives of the people who live there, but they also changed New Yorkers' whole image of their city. I often come down and watch people get on this little ferry that now runs between the boroughs, and I can't tell you why, but I'm completely moved by the fact that people are using it as if it had always been there.
Και εδώ είναι ένα καινούριο πάρκο στο Νότιο Μανχάταν. Η παραλία στο κάτω Μανχάταν ήταν χάλια πριν την 11η Σεπτεμβρίου. Η Γουόλ Στρητ περιτριγυριζόταν από ξηρά, επειδή δεν μπορούσες να φτάσεις κοντά στην ακτή. Και μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η πόλη είχε ελάχιστο έλεγχο. Αλλά σκέφτηκα ότι εάν πηγαίναμε στην Εταιρεία Ανάπτυξης του Νότιου Μανχάταν και παίρναμε χρήματα για να αξιοποιήσουμε αυτά τα δύο μίλια υποβαθμισμένης προκυμαίας, θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στην ανοικοδόμηση του Νότιου Μανχάταν. Και όντως είχε. Το Νότιο Μανχάταν έχει επιτέλους μια προκυμαία ανοιχτή στο κοινό και στις τρεις πλευρές.
And here is a new park in lower Manhattan. Now, the water's edge in lower Manhattan was a complete mess before 9/11. Wall Street was essentially landlocked because you couldn't get anywhere near this edge. And after 9/11, the city had very little control. But I thought if we went to the Lower Manhattan Development Corporation and got money to reclaim this two miles of degraded waterfront that it would have an enormous effect on the rebuilding of lower Manhattan. And it did. Lower Manhattan finally has a public waterfront on all three sides.
Πραγματικά αγαπώ αυτό το πάρκο. Τα κιγκλιδώματα πρέπει είναι πιο ψηλά τώρα οπότε βάλαμε ψηλά σκαμπό στην άκρη και μπορείς να πας τόσο κοντά στο νερό που σχεδόν είσαι πάνω του. Δείτε πώς πλαταίνει το κιγκλίδωμα και γίνεται επίπεδο, για να ακουμπάς το γεύμα ή το λάπτοπ σου. Το λατρεύω όταν έρχονται άνθρωποι εδώ και κοιτούν ψηλά και λένε, «Απίστευτο! Αυτό εκεί είναι το Μπρούκλιν και είναι τόσο κοντά!»
I really love this park. You know, railings have to be higher now, so we put bar seating at the edge, and you can get so close to the water you're practically on it. And see how the railing widens and flattens out so you can lay down your lunch or your laptop. And I love when people come there and look up and they say, "Wow, there's Brooklyn, and it's so close."
Λοιπόν, ποιο είναι το κόλπο; Πώς μετατρέπεις ένα πάρκο σε έναν χώρο στον οποίο οι άνθρωποι θέλουν να βρίσκονται; Λοιπόν, εξαρτάται από σένα, όχι ως πολεοδόμο, αλλά ως ανθρώπινο ον. Δεν αντλείς έμπνευση από τη σχεδιαστική σου εμπειρία. Αντλείς από τον ανθρωπισμό σου. Εννοώ, θα ήθελες να πας εκεί; Θα ήθελες να σταθείς εκεί; Μπορείς να το φανταστείς εσωτερικά και εξωτερικά; Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι εκεί; Φαίνεται πράσινο και φιλικό; Μπορείς να βρεις το δικό σου σημείο για να κάθεσαι;
So what's the trick? How do you turn a park into a place that people want to be? Well, it's up to you, not as a city planner but as a human being. You don't tap into your design expertise. You tap into your humanity. I mean, would you want to go there? Would you want to stay there? Can you see into it and out of it? Are there other people there? Does it seem green and friendly? Can you find your very own seat?
Τώρα λοιπόν, παντού στη Νέα Υόρκη υπάρχουν μέρη, στα οποία θα βρεις το δικό σου σημείο να καθήσεις. Εκεί όπου παλιά υπήρχαν θέσεις στάθμευσης, τώρα ξεπροβάλλουν καφετέριες. Εκεί όπου περνούσε η κίνηση της Μπρόουντγουέι, τώρα υπάρχουν τραπέζια και καρέκλες. Εκεί, όπου 12 χρόνια πριν δεν επιτρέπονταν καφετέριες στο πεζοδρόμιο, τώρα υπάρχουν παντού. Αλλά η διεκδίκηση αυτών των χώρων για δημόσια χρήση δεν ήταν εύκολη, και είναι ακόμα πιο δύσκολο να τους διατηρήσεις έτσι.
Well now, all over New York City, there are places where you can find your very own seat. Where there used to be parking spaces, there are now pop-up cafes. Where Broadway traffic used to run, there are now tables and chairs. Where 12 years ago, sidewalk cafes were not allowed, they are now everywhere. But claiming these spaces for public use was not simple, and it's even harder to keep them that way.
Οπότε τώρα θα σας πω μια ιστορία για ένα πολύ ασυνήθιστο πάρκο με το όνομα Χάι Λάιν. Το Χάι Λάιν ήταν ένας ανυψωμένος σιδηρόδρομος. (Χειροκρότημα) Το Χάι Λάιν ήταν ένας ανυψωμένος σιδηρόδρομος, ο οποίος διέσχιζε τρεις γειτονιές της δυτικής πλευράς του Μανχάταν, και όταν το τρένο σταμάτησε να λειτουργεί, μετατράπηκε σε ένα αυτοφυές τοπίο, ένα είδος κήπου στον ουρανό. Και μόλις το αντίκρισα την πρώτη φορά, ειλικρινά, μόλις ανέβηκα αυτήν την παλιά οδογέφυρα, ερωτεύτηκα με τον ίδιο τρόπο που ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο, ειλικρινά. Και όταν διορίστηκα, η διάσωση των πρώτων δύο τμημάτων του Χάι Λάιν από κατεδάφιση έγινε η πρώτη μου προτεραιότητα και το πιο σημαντικό μου έργο. Ήξερα ότι εάν έστω και για μια μέρα δεν ανησυχούσα για το Χάι Λάιν, θα διαλυόταν. Και το Χάι Λάιν, παρόλο που τώρα είναι ευρέως γνωστό και ασυνήθιστα δημοφιλές, αποτελεί τον πιο διεκδικούμενο δημόσιο χώρο στην πόλη. Μπορεί εσείς να βλέπετε ένα ωραίο πάρκο, άλλα δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Ξέρετε, αληθεύει ότι τα εμπορικά συμφέροντα θα μάχονται πάντα ενάντια στους δημόσιους χώρους. Ίσως να λέτε, «Τι υπέροχο που περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι έρχονται από όλο τον κόσμο για να επισκεφτούν το Χάι Λάιν». Όμως ένας κτηματομεσίτης βλέπει μόνο ένα πράγμα: πελάτες. Και γιατί να μην βγάλουμε αυτά τα φυτά και να φτιάξουμε μαγαζιά κατά μήκος του Χάι Λάιν; Δε θα ήταν εξαίσιο και δε θα σήμαινε περισσότερα χρήματα για την πόλη; Λοιπόν όχι, δε θα ήταν εξαίσιο. Θα ήταν εμπορικό κέντρο και όχι πάρκο. (Χειροκρότημα) Και ξέρετε κάτι, μπορεί να σήμαινε περισσότερα χρήματα για την πόλη, αλλά μια πόλη πρέπει να τολμήσει το μακροπρόθεσμο πλάνο, το πλάνο για το κοινό καλό. Πολύ πρόσφατα, το τελευταίο τμήμα του Χάι Λάιν, το τρίτο τμήμα του Χάι Λάιν, το τελικό τμήμα του Χάι Λάιν, αναμετρήθηκε ενάντια στα αναπτυξιακά συμφέροντα, όπου μερικοί κορυφαίοι κατασκευαστές της πόλης χτίζουν πάνω από 17 εκατομμύρια τετραγωνικά πόδια στο Χάντσον Γιάρντς. Ήρθαν λοιπόν σε μένα και πρότειναν να «διαλύσουν προσωρινά» αυτό το τρίτο και τελικό τμήμα. Ίσως το Χάι Λάιν δε χώραγε στα σχέδια τους για μια αστραφτερή πόλη ουρανοξυστών πάνω στον λόφο. Ίσως να αποτελούσε εμπόδιο στον δρόμο τους. Αλλά σε κάθε περίπτωση, χρειάστηκαν εννέα μήνες ασταμάτητων καθημερινών διαπραγματεύσεων, ώστε να ληφθεί επιτέλους η υπογεγραμμένη σύμβαση που απαγόρευσε την κατεδάφιση, και αυτό ήταν μόλις δύο χρόνια πριν.
So now I'm going to tell you a story about a very unusual park called the High Line. The High Line was an elevated railway. (Applause) The High Line was an elevated railway that ran through three neighborhoods on Manhattan's West Side, and when the train stopped running, it became a self-seeded landscape, a kind of a garden in the sky. And when I saw it the first time, honestly, when I went up on that old viaduct, I fell in love the way you fall in love with a person, honestly. And when I was appointed, saving the first two sections of the High Line from demolition became my first priority and my most important project. I knew if there was a day that I didn't worry about the High Line, it would come down. And the High Line, even though it is widely known now and phenomenally popular, it is the most contested public space in the city. You might see a beautiful park, but not everyone does. You know, it's true, commercial interests will always battle against public space. You might say, "How wonderful it is that more than four million people come from all over the world to visit the High Line." Well, a developer sees just one thing: customers. Hey, why not take out those plantings and have shops all along the High Line? Wouldn't that be terrific and won't it mean a lot more money for the city? Well no, it would not be terrific. It would be a mall, and not a park. (Applause) And you know what, it might mean more money for the city, but a city has to take the long view, the view for the common good. Most recently, the last section of the High Line, the third section of the High Line, the final section of the High Line, has been pitted against development interests, where some of the city's leading developers are building more than 17 million square feet at the Hudson Yards. And they came to me and proposed that they "temporarily disassemble" that third and final section. Perhaps the High Line didn't fit in with their image of a gleaming city of skyscrapers on a hill. Perhaps it was just in their way. But in any case, it took nine months of nonstop daily negotiation to finally get the signed agreement to prohibit its demolition, and that was only two years ago.
Έτσι, βλέπετε, ότι ανεξάρτητα από το πόσο δημοφιλής και επιτυχημένος μπορεί να είναι ένας δημόσιος χώρος, δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί δεδομένος. Οι δημόσιοι χώροι πάντα -εδώ είναι που σώθηκε - οι δημόσιοι χώροι πάντα χρειάζονται άγρυπνους υπερασπιστές, όχι μόνο για να τους διεκδικήσουν στο ξεκίνημα για δημόσια χρήση, αλλά και για να τους σχεδιάζουν για τους ανθρώπους που τους χρησιμοποιούν, έπειτα να τους συντηρούν για να διασφαλίζουν ότι είναι για όλους, ότι δεν βεβηλώνονται, δεν δέχονται εισβολές, δεν εγκαταλείπονται ή παραμελούνται. Εάν υπάρχει ένα μάθημα, το οποίο έμαθα στη ζωή μου ως πολεοδόμος, είναι ότι οι δημόσιοι χώροι έχουν δύναμη. Δεν είναι μόνο ο αριθμός των ανθρώπων που τους χρησιμοποιεί, είναι ο ακόμα μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων, οι οποίοι νιώθουν καλύτερα για την πόλη τους απλά και μόνο γνωρίζοντας ότι υπάρχουν. Οι δημόσιοι χώροι μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που ζεις σε μια πόλη, πώς νιώθεις για μια πόλη, το αν θα επιλέξεις τη μία πόλη έναντι μίας άλλης, και οι δημόσιοι χώροι είναι ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους για τους οποίους μένεις σε μια πόλη.
So you see, no matter how popular and successful a public space may be, it can never be taken for granted. Public spaces always -- this is it saved -- public spaces always need vigilant champions, not only to claim them at the outset for public use, but to design them for the people that use them, then to maintain them to ensure that they are for everyone, that they are not violated, invaded, abandoned or ignored. If there is any one lesson that I have learned in my life as a city planner, it is that public spaces have power. It's not just the number of people using them, it's the even greater number of people who feel better about their city just knowing that they are there. Public space can change how you live in a city, how you feel about a city, whether you choose one city over another, and public space is one of the most important reasons why you stay in a city.
Πιστεύω ότι μια επιτυχημένη πόλη είναι όπως ένα υπέροχο πάρτι. Οι άνθρωποι μένουν επειδή περνάνε υπέροχα.
I believe that a successful city is like a fabulous party. People stay because they are having a great time.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. (Applause)