We all go to doctors. And we do so with trust and blind faith that the test they are ordering and the medications they're prescribing are based upon evidence -- evidence that's designed to help us. However, the reality is that that hasn't always been the case for everyone. What if I told you that the medical science discovered over the past century has been based on only half the population?
We gaan allemaal weleens naar de dokter. We vertrouwen er blind op dat de onderzoeken die ze doen en de medicijnen die ze voorschrijven op bewijs gestoeld zijn -- bewijs ontworpen om ons te helpen. Maar in werkelijkheid is dat niet altijd voor iedereen het geval geweest. Wist je dat de medische ontdekkingen van de afgelopen eeuw gebaseerd zijn op slechts de helft van de bevolking?
I'm an emergency medicine doctor. I was trained to be prepared in a medical emergency. It's about saving lives. How cool is that? OK, there's a lot of runny noses and stubbed toes, but no matter who walks through the door to the ER, we order the same tests, we prescribe the same medication, without ever thinking about the sex or gender of our patients. Why would we? We were never taught that there were any differences between men and women.
Ik ben spoedeisendehulparts. Ik ben opgeleid om te handelen bij medische noodgevallen. Levens redden dus. Hoe gaaf is dat? Vooruit, er zijn een boel snotneuzen en gestoten tenen, maar ongeacht wie er de SEH binnenloopt, doen we dezelfde onderzoeken, schrijven we dezelfde medicatie voor, zonder na te denken over het geslacht of gender van onze patiënt. Waarom zouden we? Ons is nooit geleerd dat mannen en vrouwen verschillen.
A recent Government Accountability study revealed that 80 percent of the drugs withdrawn from the market are due to side effects on women. So let's think about that for a minute. Why are we discovering side effects on women only after a drug has been released to the market? Do you know that it takes years for a drug to go from an idea to being tested on cells in a laboratory, to animal studies, to then clinical trials on humans, finally to go through a regulatory approval process, to be available for your doctor to prescribe to you? Not to mention the millions and billions of dollars of funding it takes to go through that process. So why are we discovering unacceptable side effects on half the population after that has gone through? What's happening?
Uit een recente overheidsstudie is gebleken dat 80 procent van de medicijnen die van de markt worden gehaald, wordt teruggeroepen vanwege bijwerkingen bij vrouwen. Laten we daar even bij stilstaan. Waarom ontdekken we bijwerkingen bij vrouwen pas nadat een geneesmiddel op de markt is gekomen? Wist je dat het jaren kost om een medicijn te ontwikkelen, van een idee, via testen op gekweekte cellen in een laboratorium, tot dierproeven, dan onderzoek op mensen, om uiteindelijk via een wettelijke procedure goedgekeurd te worden en door jouw dokter aan jou te kunnen worden voorgeschreven? Om nog maar niet te spreken van de miljoenen en miljarden dollars die nodig zijn om dat proces te doorlopen. Waarom ontdekken we onaanvaardbare bijwerkingen bij de helft van de bevolking dan pas naderhand? Wat is er aan de hand?
Well, it turns out that those cells used in that laboratory, they're male cells, and the animals used in the animal studies were male animals, and the clinical trials have been performed almost exclusively on men.
Het blijkt dat die cellen die in dat laboratorium worden gebruikt mannelijke cellen zijn. De dieren gebruikt in de dierproeven zijn mannetjesdieren en geneesmiddelenonderzoek wordt op nagenoeg alleen mannen gedaan.
How is it that the male model became our framework for medical research? Let's look at an example that has been popularized in the media, and it has to do with the sleep aid Ambien. Ambien was released on the market over 20 years ago, and since then, hundreds of millions of prescriptions have been written, primarily to women, because women suffer more sleep disorders than men. But just this past year, the Food and Drug Administration recommended cutting the dose in half for women only, because they just realized that women metabolize the drug at a slower rate than men, causing them to wake up in the morning with more of the active drug in their system. And then they're drowsy and they're getting behind the wheel of the car, and they're at risk for motor vehicle accidents. And I can't help but think, as an emergency physician, how many of my patients that I've cared for over the years were involved in a motor vehicle accident that possibly could have been prevented if this type of analysis was performed and acted upon 20 years ago when this drug was first released. How many other things need to be analyzed by gender? What else are we missing?
Hoe is het mannelijke model ons raamwerk voor medisch onderzoek geworden? Laten we eens kijken naar een voorbeeld dat populair is geworden in de media. Het gaat over het slaapmiddel Ambien. Ambien is meer dan 20 jaar geleden op de markt gekomen. Sindsdien zijn er honderden miljoenen recepten voor uitgeschreven, voornamelijk aan vrouwen, want die hebben vaker slaapstoornissen dan mannen. Pas dit afgelopen jaar heeft de Food and Drug Administration aanbevolen de dosering te halveren, alleen voor vrouwen, omdat ze nu pas beseften dat vrouwen het middel langzamer verwerken dan mannen, waardoor ze 's ochtends wakker worden met meer actieve stof in hun lichaam. Dan zijn ze slaperig en stappen in de auto en lopen ze het risico een auto-ongeluk te krijgen. Als SEH-arts moet ik er niet aan denken hoeveel van mijn patiënten waar ik door de jaren heen voor heb gezorgd, betrokken waren bij een auto-ongeluk dat mogelijk voorkomen had kunnen worden als dit soort analyse 20 jaar geleden was uitgevoerd en opgevolgd, toen dit middel voor het eerst op de markt kwam. Hoeveel andere dingen moeten we analyseren vanuit genderperspectief? Wat zien we nog meer over het hoofd?
World War II changed a lot of things, and one of them was this need to protect people from becoming victims of medical research without informed consent. So some much-needed guidelines or rules were set into place, and part of that was this desire to protect women of childbearing age from entering into any medical research studies. There was fear: what if something happened to the fetus during the study? Who would be responsible? And so the scientists at this time actually thought this was a blessing in disguise, because let's face it -- men's bodies are pretty homogeneous. They don't have the constantly fluctuating levels of hormones that could disrupt clean data they could get if they had only men. It was easier. It was cheaper. Not to mention, at this time, there was a general assumption that men and women were alike in every way, apart from their reproductive organs and sex hormones. So it was decided: medical research was performed on men, and the results were later applied to women.
Door de Tweede Wereldoorlog zijn veel dingen veranderd. Een van die dingen is de behoefte mensen te beschermen tegen medisch onderzoek zonder toestemmingsverklaring. Er zijn een aantal noodzakelijke richtlijnen en regels ingevoerd. Onderdeel daarvan was de wens om vrouwen van vruchtbare leeftijd te beschermen tegen deelname aan welk geneesmiddelenonderzoek dan ook. Men was bang: wat als er iets met de foetus gebeurt tijdens de studie? Wie was er dan verantwoordelijk? Daarom dachten wetenschappers toen dat dit een zegening was, want laten we wel wezen: mannenlichamen zijn behoorlijk homogeen. Ze hebben niet de voortdurend veranderende hormoonniveaus die de schone data van een onderzoek op alleen mannen zouden kunnen verstoren. Het was makkelijker. Het was goedkoper. Bovendien ging men er op dit moment vanuit dat mannen en vrouwen precies hetzelfde waren, los van hun geslachtsorganen en -hormonen. En dus besloot men: medisch onderzoek wordt op mannen gedaan en de resultaten worden daarna op vrouwen toegepast.
What did this do to the notion of women's health? Women's health became synonymous with reproduction: breasts, ovaries, uterus, pregnancy. It's this term we now refer to as "bikini medicine." And this stayed this way until about the 1980s, when this concept was challenged by the medical community and by the public health policymakers when they realized that by excluding women from all medical research studies we actually did them a disservice, in that apart from reproductive issues, virtually nothing was known about the unique needs of the female patient.
Wat deed dit met vrouwengezondheid als notie? Vrouwengezondheid werd synoniem met voortplanting: borsten, eierstokken, baarmoeder, zwangerschap. Dit is wat we nu 'bikinigeneeskunde' noemen. Dit bleef zo tot ongeveer de jaren 80, toen dit concept onder vuur kwam te liggen in de medische gemeenschap en onder makers van gezondheidsbeleid toen die zich realiseerden dat het uitsluiten van vrouwen van alle medische onderzoeksstudies in feite nadelige gevolgen voor hen had, en dat, los van voortplantingskwesties, nagenoeg niets bekend was over de unieke behoeften van de vrouwelijke patiënt.
Since that time, an overwhelming amount of evidence has come to light that shows us just how different men and women are in every way. You know, we have this saying in medicine: children are not just little adults. And we say that to remind ourselves that children actually have a different physiology than normal adults. And it's because of this that the medical specialty of pediatrics came to light. And we now conduct research on children in order to improve their lives. And I know the same thing can be said about women. Women are not just men with boobs and tubes. But they have their own anatomy and physiology that deserves to be studied with the same intensity.
Sindsdien is een overweldigende hoeveelheid bewijs aan het licht gekomen die laat zien hoezeer mannen en vrouwen van elkaar verschillen. Er is een gezegde in de geneeskunde: kinderen zijn niet slechts kleine volwassenen. We zeggen dat om onszelf eraan te herinneren dat kinderen een andere fysiologie hebben dan volwassenen. Daarom is kindergeneeskunde ontstaan als medisch specialisme. Er wordt nu onderzoek bij kinderen gedaan om hun levens te verbeteren. Ik weet zeker dat hetzelfde over vrouwen gezegd kan worden. Vrouwen zijn niet slechts mannen met borsten en eileiders. Ze hebben hun eigen anatomie en fysiologie die het waard is met dezelfde intensiteit bestudeerd te worden.
Let's take the cardiovascular system, for example. This area in medicine has done the most to try to figure out why it seems men and women have completely different heart attacks. Heart disease is the number one killer for both men and women, but more women die within the first year of having a heart attack than men. Men will complain of crushing chest pain -- an elephant is sitting on their chest. And we call this typical. Women have chest pain, too. But more women than men will complain of "just not feeling right," "can't seem to get enough air in," "just so tired lately." And for some reason we call this atypical, even though, as I mentioned, women do make up half the population.
Neem bijvoorbeeld het hart- en vaatstelsel. In dit domein van de geneeskunde doet men er alles aan om uit te vinden waarom mannen en vrouwen compleet andere hartaanvallen krijgen. Hartziekten zijn de belangrijkste doodsoorzaak voor zowel mannen en vrouwen, maar in het eerste jaar na een hartaanval sterven er meer vrouwen dan mannen. Mannen klagen over drukkende pijn op de borst, alsof er een olifant op hun borst zit. Dit noemen we 'typisch'. Vrouwen hebben ook pijn op de borst. Maar vrouwen klagen vaker dan mannen dat ze zich "gewoon niet lekker voelen," "ik lijk niet genoeg lucht te krijgen," "ik ben de laatste tijd zo moe." Om de een of andere reden noemen we dit 'atypisch,' ook al vormen vrouwen de helft van de bevolking.
And so what is some of the evidence to help explain some of these differences? If we look at the anatomy, the blood vessels that surround the heart are smaller in women compared to men, and the way that those blood vessels develop disease is different in women compared to men. And the test that we use to determine if someone is at risk for a heart attack, well, they were initially designed and tested and perfected in men, and so aren't as good at determining that in women. And then if we think about the medications -- common medications that we use, like aspirin. We give aspirin to healthy men to help prevent them from having a heart attack, but do you know that if you give aspirin to a healthy woman, it's actually harmful?
Welk bewijs is er dat deze verschillen kan helpen verklaren? Als we naar de anatomie kijken, zien we dat de bloedvaten rondom het hart bij vrouwen kleiner zijn dan bij mannen. en dat de manier waarop ziekte zich ontwikkelt in die vaten anders is bij vrouwen in vergelijking met mannen. De onderzoeken die we doen om te bepalen of iemand risico op een hartaanval loopt, zijn oorspronkelijk ontworpen, getest en vervolmaakt op mannen. Ze zijn dus niet zo geschikt om dat risico bij vrouwen te bepalen. En hoe zit het met de geneesmiddelen -- alledaagse geneesmiddelen die we gebruiken, zoals aspirine? We geven aspirine aan gezonde mannen om hartaanvallen te voorkomen, maar wist je dat als je aspirine aan een gezonde vrouw geeft, het schadelijk is?
What this is doing is merely telling us that we are scratching the surface. Emergency medicine is a fast-paced business. In how many life-saving areas of medicine, like cancer and stroke, are there important differences between men and women that we could be utilizing? Or even, why is it that some people get those runny noses more than others, or why the pain medication that we give to those stubbed toes work in some and not in others?
Wat dit wil zeggen, is dat we slechts het topje van de ijsberg zien. De ontwikkelingen in de SEH-geneeskunde gaan snel. In hoeveel levensreddende gebieden van de geneeskunde, zoals voor de behandeling van kanker en beroertes, zijn er belangrijke verschillen tussen mannen en vrouwen die we kunnen benutten? Waarom hebben sommige mensen vaker dan anderen een loopneus? Of waarom werkt de pijnmedicatie voor die gestoten tenen wel bij de een, maar niet bij de ander?
The Institute of Medicine has said every cell has a sex. What does this mean? Sex is DNA. Gender is how someone presents themselves in society. And these two may not always match up, as we can see with our transgendered population. But it's important to realize that from the moment of conception, every cell in our bodies -- skin, hair, heart and lungs -- contains our own unique DNA, and that DNA contains the chromosomes that determine whether we become male or female, man or woman.
Het Institute of Medicine heeft gesteld dat elke cel een geslacht heeft. Wat betekent dat? Geslacht is DNA. Gender is hoe iemand zichzelf presenteert in de samenleving. Die twee komen niet altijd overeen, zoals we bij transgenders zien. Het is belangrijk om te beseffen dat vanaf het moment van de bevruchting elke cel in ons lichaam -- huid, haar, hart en longen -- ons eigen unieke DNA bevat. Dat DNA bevat de chromosomen die bepalen of we een man of een vrouw worden.
It used to be thought that those sex-determining chromosomes pictured here -- XY if you're male, XX if you're female -- merely determined whether you would be born with ovaries or testes, and it was the sex hormones that those organs produced that were responsible for the differences we see in the opposite sex. But we now know that that theory was wrong -- or it's at least a little incomplete. And thankfully, scientists like Dr. Page from the Whitehead Institute, who works on the Y chromosome, and Doctor Yang from UCLA, they have found evidence that tells us that those sex-determining chromosomes that are in every cell in our bodies continue to remain active for our entire lives and could be what's responsible for the differences we see in the dosing of drugs, or why there are differences between men and women in the susceptibility and severity of diseases. This new knowledge is the game-changer, and it's up to those scientists that continue to find that evidence, but it's up to the clinicians to start translating this data at the bedside, today. Right now. And to help do this, I'm a co-founder of a national organization called Sex and Gender Women's Health Collaborative, and we collect all of this data so that it's available for teaching and for patient care. And we're working to bring together the medical educators to the table. That's a big job. It's changing the way medical training has been done since its inception.
Men dacht altijd dat die geslachtsbepalende chromosomen -- XY als je een man bent, XX als je een vrouw bent -- enkel bepaalden of je geboren werd met eierstokken of testes en dat de geslachtshormonen die die organen aanmaakten verantwoordelijk waren voor de verschillen die we zien tussen de twee geslachten. We weten nu dat die theorie onjuist was -- of in ieder geval wat onvolledig. Gelukkig hebben wetenschappers zoals Dr. Page van het Whitehead Institute, die het Y-chromosoom bestudeert, en Dr. Yang van UCLA, bewijs gevonden dat de geslachtsbepalende chromosomen die in elke cel van ons lichaam zitten gedurende ons hele leven actief blijven. Die hormonen kunnen verantwoordelijk zijn voor de verschillen die we zien bij de dosering van medicijnen of waarom er verschillen zijn tussen mannen en vrouwen in hoe vatbaar ze zijn voor ziektes en hoe hevig ziektes toeslaan. Deze nieuwe kennis verandert alles. Het is aan die wetenschappers om bewijs te blijven vinden, maar het is aan de clinici om deze gegevens te vertalen naar de dagelijkse praktijk, vandaag nog. Meteen. Om hierin te helpen, heb ik een nationale organisatie opgericht, genaamd Sex and Gender Women's Health Collaborative. We verzamelen al dit soort informatie, zodat die beschikbaar is voor onderwijs en voor patiëntenzorg. We werken samen om medische opleiders aan tafel te krijgen. Dat is een grote klus. Het verandert de manier waarop medisch onderwijs sinds het begin wordt gegeven.
But I believe in them. I know they're going to see the value of incorporating the gender lens into the current curriculum. It's about training the future health care providers correctly. And regionally, I'm a co-creator of a division within the Department of Emergency Medicine here at Brown University, called Sex and Gender in Emergency Medicine, and we conduct the research to determine the differences between men and women in emergent conditions, like heart disease and stroke and sepsis and substance abuse, but we also believe that education is paramount.
Maar ik geloof in ze. Ik weet zeker dat ze de waarde gaan inzien van het opnemen van de gender-invalshoek in het huidige curriculum. Het doel is toekomstige zorgverleners juist op te leiden. Binnen de regio ben ik oprichter van een afdeling binnen het Departement Spoedeisende Geneeskunde hier bij de Brown Universiteit, genaamd Sex and Gender in Emergency Medicine. We doen onderzoek naar de verschillen tussen mannen en vrouwen in spoedeisende omstandigheden, zoals hartziekten en beroertes en infecties en middelenmisbruik. We vinden ook dat onderwijs van het allergrootste belang is.
We've created a 360-degree model of education. We have programs for the doctors, for the nurses, for the students and for the patients. Because this cannot just be left up to the health care leaders. We all have a role in making a difference. But I must warn you: this is not easy. In fact, it's hard. It's essentially changing the way we think about medicine and health and research. It's changing our relationship to the health care system. But there's no going back. We now know just enough to know that we weren't doing it right.
We hebben een breed opgezet onderwijsprogramma gemaakt. We hebben programma's voor doktoren, voor verplegers, voor studenten en voor patiënten. Want we kunnen dit niet overlaten aan de leiders in de gezondheidszorg alleen. We hebben allen deel in het brengen van verandering. Maar ik moet jullie waarschuwen: het is niet makkelijk. Sterker nog, het is moeilijk. Het verandert in wezen de manier waarop we denken over geneeskunde en gezondheid en onderzoek. Het verandert onze verhouding tot de gezondheidszorg. Er is geen weg terug. We weten nu net genoeg om te weten dat we het tot nu toe niet goed deden.
Martin Luther King, Jr. has said, "Change does not roll in on the wheels of inevitability, but comes through continuous struggle."
Martin Luther King jr. heeft gezegd: "Verandering komt niet aanrollen op de wielen der onvermijdelijkheid, maar ontstaat door voortdurende inspanning."
And the first step towards change is awareness. This is not just about improving medical care for women. This is about personalized, individualized health care for everyone. This awareness has the power to transform medical care for men and women. And from now on, I want you to ask your doctors whether the treatments you are receiving are specific to your sex and gender. They may not know the answer -- yet. But the conversation has begun, and together we can all learn. Remember, for me and my colleagues in this field, your sex and gender matter.
De eerste stap naar verandering is bewustwording. Het gaat niet alleen om de verbetering van medische zorg voor vrouwen. Het gaat om gezondheidszorg afgestemd op het individu, voor iedereen. Met deze bewustwording hebben we het vermogen de medische zorg voor mannen en vrouwen te transformeren. Van nu af aan wil ik dat je je dokter vraagt of de behandelingen die je krijgt zijn afgestemd op jouw geslacht en gender. Wellicht weten ze het antwoord niet -- nog niet. Maar de dialoog is begonnen en samen kunnen we allemaal bijleren. Onthoud dat voor mij en mijn collega's in dit veld jouw geslacht en gender ertoe doet.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)